New, and lost

Langzaam liep de lange jongen door het bos heen. Zijn haren zaten wat warrig, maar dat zag er wel schattig uit. Al helemaal met de donkere ogen. Ondanks dat hadden niet veel meiden de moed om tegen hem te praten. Dat kwam waarschijnlijk door de serieuze blik die in zijn ogen rustte. Zijn hele leven was hij getraind om purebloods te beschermen. Nu hadden zijn 'ouders' het zo geregeld dat hij iemand moest beschermen die nu voor het eerst naar een school ging. De ouders van die pureblood waren bezorgd geweest en zijn familie was wel weer zo dat ze hun wouden gerust stellen door hem erop af te sturen.

Hij zuchtte eens. Hij zag er misschien wat tegen op, aangezien dit zijn eerste echte 'missie' was, maar hij was niet bang of zenuwachtig. Wat kon er fout gaan? Hij begon stevig door te stappen en al snel maakte de bomen plaats voor een opening. De jongen liep uit het bos en kwam even tot een halt. De wind geen eens door zijn haar heen, waarna zijn hand volgde. De donkere lucht hing boven het hoge gebouw dat in de verte te zien was ; de academie. De jongen liep verder en kwam uiteindelijk uit voor de academie. Hij zag nog net een auto weg rijden. Hij vermoedde dat dat de auto was van de pureblood die hij moest gaan beschermen. Hij deed de deur van de academie open en liep de hal in. Hij kwam tot een halt en keek eens om zich heen. Hij wist door foto's hoe de pureblood eruit zag en probeerde nu het bekende gezicht te vinden.

Al snel vond hij haar. Hij sprintte even kort om haar in te halen, waarna hij voor haar tot een halt kwam. Hij liet nog eens een blik over haar heen gaan, waarna hij zeker wist dat hij de goeie pureblood voor zich had. Hij boog kort zijn hoofd, uit pure beleefdheid. "Mevrouw Amalia?" begon hij. "Ik ben Takashi Kirito, ik ben u guard,

Nadat Takashi zichzelf had voor gesteld, leek het meisje even wat verward, maar al snel leek de puzzelstukjes op zijn plaats te vallen. Takashi keek haar even aan, wachtend op antwoord. "Ik heet Amy, en ik heb geen guard nodig" sprak ze. Takashi trok eens een wenkbrauw op. "en je mag jij zeggen, want volgens mij ben jij ouder" ging ze verder. De wenkbrauw van Takashi bleef mooi daarboven. Koppig was ze zeker. "Luister, ik moet alleen maar de weg naar de Headmaster weten, daarna kan jij weer verder met.... waar je ook mee bezig was" zei ze tenslotte. Takashi zuchtte eens. Dit kon er dus verkeerd gaan. Hij had dit kunnen zien aankomen. Just go with the flow. "Amy, was het toch?" begon hij. "Luister, Amy, zoals je wellicht weet hebben jouw ouders mij de opdracht gegeven om op jouw te letten," ging hij verder. Hij keek haar even aan met een bijzonder serieuze blik. "Laat me je gewoon volgen waar je heen gaat. Ik zal je niet tot last zijn en niet spreken," eindigde hij en keek haar even aan, waarna hij zich van haar af draaide en de hal eens rond bekeek. Veel bijzonders was er niet te zien. Hij richtte zijn aandacht dan ook al snel weer op Amy. "Je moet de weg weten naar de Headmaster, hea?" ging hij na, waarna hij eens naar de trappen keek. "Kom maar, ik weet de weg," zei hij en wenkte Amy ,terwijl hij richting de trap liep.

[okay deze post is dus echt heeeel heeel heeel erg flut >.>]

Amy had ,ondanks dat wat Takashi had gezet, nog steeds geen behoefte er aan dat Takashi haar ging volgen. Veel verder kwam ze er niet mee, aangezien Takashi haar toch wel ging volgen. Ze kon er niks aan doen. Haar ouders hadden meer macht dan Amy. Hij zou eerst naar haar ouders luisteren en daarna pas naar Amy. Takashi had het gewoon vriendelijk gebracht, maar als het moest kon hij een behoorlijke eikel zijn. Hij hoopte dat hij dat niet hoefde te zijn, het was niet de leukste manier om iets te brengen. Vervolgens had Amy nog wat sarcastisch gereageerd. Takashi hoopte dat dit nieuw altijd door bleef gaan, want anders kreeg hij het nog hard.

Takashi liep richting de trappen, waarbij hij even Amy wenkte om hem te volgen. Hij kwam even kort tot een halt zodat Amy hem kon inhalen. Toen ze dat had gedaan, liep Takashi weer naast haar mee naar boven. "Dankje" klonk het plots. Takashi keek even wat verbaasd op, waarna hij zijn blik weer vestigde op Amy. Het opvallende was dat het ondanks alles toch vriendelijk klonk. Hij zuchtte even opgelucht, dus het ging niet moeilijk worden. Hij keek haar even aan, waarna zijn mondhoeken even kort omhoog gingen en een glimlach rond zijn lippen lag. "Graag gedaan," zei hij op dezelfde vriendelijke toon.

Takashi was al eens eerder in de academie geweest, aangezien hij wou weten in wat voor omgeving hij zich zou bevinden. Daardoor wist hij ook al de weg in de academie en kon hij Amy dus de weg wijzen naar het kantoortje van de Headmaster. Hij liep alle trappen op en zei soms bij de verdieping wat er was. Zoals, lokalen, bibliotheek en leraren kamer. Zo kreeg Amy al meteen een hele rondleiding. Uiteindelijk kwam hij aan bij het kantoortje van de hoofdmeester. "Hier is het kantoor van de headmaster," zei hij en wees naar de deur. "Ik blijf hier wachten," sprak hij en gaf Amy een teken dat ze naar binnen kon gaan.

Takashi bleef ,zoals hij had beloofd aan Amy, wachten. Hij leunde tegen een muur aan en bekeek de hal waarin hij zich bevond. Het behang van hal had een wijn witte kleur met donkerbruine balken eronder. Waar boven soms schilderijen hingen waarop een mens stond afgebeeld en god mocht weten wie dat was. Misschien stonden er ook wel een paar vampieren tussen. Takashi's nieuwsgierigheid nam toe en hij zette al een paar stappen richting de schilderijen. Via zijn ooghoek zag hij een video camera hangen, dus iets verdachts uitvoeren zou hij niet. Op een meter afstand van het schilderij bleef hij staan en keek er eens na. Door zijn goeie ogen als vampier kon hij het vanaf daar ook prima zien. Het was een portret waarop een familie was afgebeeld, maar namen stonden er niet bij. Hij fronste eens zijn wenkbrauw, maar keek plots op toen er gestommel achter de deur was te horen. Hij ging terug op zijn plek staan en wachtte totdat de deur open ging.

De deur werd open gezwaaid en Amy kwam naar buiten. "Hee," begroette hij haar alsof hij niks had gedaan. Hierdoor stond een lichtte grijns rond zijn lippen. "Kom dan Tato, kom maar" riep Amy hem lachend. Takashi kon er de lol wel van in zien en grinnikte eens, waarna hij een kort sprintje trok en weer naast haar liep. Gelukkig leek ze niet meer zo koppig en kon hij dus zonder problemen bij haar zijde staan. Natuurlijk hadden dezelfde lessen, dat hadden de ouders van Amy allang geregeld zodat ze altijd onder toezicht zou blijven. Zelf had Takashi allang in de gaten dat dat iets was wat Amy niet wou. Daarom deed Takashi het maar stilletjes en probeerde vrienden met haar te worden. Zo werd het voor hun allebei stukke aangenamer. "Waarom hebben mijn ouders eigenlijk voor jou gekozen?" vroeg Amy plots. Takashi grijnsde kort. "Omdat ik gewoon super ben als guard," zei hij iets te overdreven. "Nee grapje. Je ouders hadden een soort test afgelegd met een paar deelnemers voor guard, waaronder ik. Uiteindelijk werd ik gekozen en zo ben ik hier beland," zei hij en keek voor zich uit. Tja, het was eigenlijk allemaal wel heel snel gegaan, maar tot nu toe vond hij het nog allemaal best. Hij glimlachte eens naar Amy en richtte zijn blik weer op haar. Veel wist hij nog niet van haar, dus tijd voor wat vragen. "Dus Amy, vertel eens wat over jezelf," vroeg hij met een glimlach. Hij had wel het één en ander gehoord om zich heen, maar hij wou het eerst horen van het persoon zelf voordat hij dingen blindelings ging geloven.

Amy vroeg aan hem waarom haar ouders juist hem hadden gekozen. Kirito maakte er een kort grapje van, maar vertelde al snel hoe de vork in de steel zat. Op zich klopte het dan ook wel wat Takashi eerder had gezegd. Hij was de beste geweest in de ogen van haar ouders. Zelf dacht hij daar anders over, maar op zich was hij blij dat hij deze 'baan' kreeg. Hij kreeg er geen geld voor, maar 'eer'. Iets waar je trots op mocht zijn als je in zijn familie leefden. Eerst was Kirito wat opstandig geweest met het feit dat zijn hele leven al uitgestippeld was voor hem, maar uiteindelijk accepteerde hij het maar, veel anders stond er ook niet te doen. Kirito liep naast Amy en volgde de handelingen die ze deed. Wat niet veel bijzonders was. Het was in Takashi geramd dat hij altijd op die gene moest letten waar hij verantwoordelijk voor was. Hij probeerde zijn gedachtes op iets anders te richtte en vroeg zo aan Amy om wat over zichzelf te zeggen.

"wat wil je weten?" reageerde Amy. Takashi keek even wat zinloos naar boven, zoekend naar vragen. Wat wou hij weten? Hij richtte zich uiteindelijk weer op Amy. "Nou, hoe is het om een pureblood te zijn? Vind je het juist leuk of vind je het geen zak en zou je liever geen pureblood zijn?" vroeg Kirito uiteindelijk. Hij was benieuwd naar wat haar antwoord zou zijn. Hij had verhalen gehoord van purebloods die liever mensen waren of normale vampieren en er waren natuurlijk verhalen van purebloods die het helemaal geweldig vonden dat ze zoveel macht hadden. Kirito was benieuwd naar wat voor type Amy was. Hij keek haar met een ietwat vragende blik aan.

Takashi vroeg aan haar hoe het was om een pureblood te zijn. Sommige vonden het fantastisch en anderen vond het niks aan. Zelf wist Kirito niet zo goed wat hij ervan moest vinden. Eerst had hij een grondige hekel aan purebloods gehad, omdat hij ze moest bedienen en shizzel. Waar hij eerst totaal geen trek aan had. Nu accepteerde hij het wel, maar het lag heel erg aan de persoon of hij er een hekel aan had of niet, wat best logisch klonk. Geduldig wachtte hij op antwoord.

"Ik ben opgesloten in een kamer, zonder ramen, met 1 deur, voor 17 jaar. Ik ben de kamer uit en ga naar een academie en heb een guard achter me aan lopen. Ik heb geen vrienden en geen kenissen, omdat mijn ouders overbezorgt zijn. Het is vreslijk om een pureblood te zijn" sprak Amy uiteindelijk. Takashi was wat verbaasd van de openheid van haar, maar accepteerde het wat ze zei. Hij zag dat zijn blik ontweek en recht naar voren keek. Hij had respect voor de woorden die ze had gesproken en was ook lichtelijk onder de indruk ervan. Hij had verhalen gehoord over purebloods die onderdrukt waren, maar dacht dat het ook bij verhalen bleef. Hij zou er wel voor zorgen dat Amy een leuke tijd kreeg, misschien konden ze nog wat leuks samen doen een keer. Maar dat lag ook aan een groot gedeelte aan Amy, zij besliste immers wat ze gingen doen. Kirito was er haast alleen voor de sier. Hij ging er niet vanuit dat er veel bijzonders kon gebeuren op een academie. "En jij dan? Hoe heb jij je leven geleeft tot nu?" vroeg Amy plots. Kirito had een tegen vraag niet verwacht, maar was vast besloten om antwoord te geven. Hij vond dat ze dat wel had verdient, aangezien zij ook eerlijk antwoord had gegeven, tenminste hij ging er vanuit dat ze niet loog. "Nou, niet zoveel bijzonders. Zoals de meeste vampieren kan ik mijn mensenleven niet meer herinneren. Ik kan me alleen nog de eerste dag herinneren toen ik werd gevonden door een familie die bestond uit vampieren. Ze voedden mij op en brachten mij de geschiedenis bij van hun familie. Zo kwam ik ook al snel in aanraking van de guardians waar mijn familie tot gespecialiseerd in was. Mijn hele leven heb ik getraind om uiteindelijk een volbloed te beschermen zo ben ik hier terecht gekomen," legde Takashi uit. Hij had een leuk leven, ook al had hij misschien hier en daar liever wat anders gedaan willen hebben. Maar ja, je kan het verleden niet meer terug draaien.