Its the began of all the mess i started.

Met het hengsel over zijn schouder liep hij het terrein van de school op. Hij keek in het rond, zag enkele leerlingen al op kijken zodra hij er was. Iets wat hem ongemakkelijk liet voelen, en dat gebeurde eerder nooit bij hem. Emil zou een jongen moeten zijn die alle meisjes aan zijn broek had hangen. Die van alles uit haalden in klas en eigenlijk nooit luisterde. Maar dat was nu sinds een jaar wel verandert. Hij ontdekte dat hij homo was. Dat leek een shock voor de wereld te zijn. In ieder geval als het aan zijn school lag. De groep vrienden die hij had, waren ineens zijn vrienden niet meer. Ze vonden hem alleen leuk omdat hij stoer en knap was. Maar zodra hij bekend maakte dat hij op jongens viel leek dat allemaal ineens maar weg te gevaagd te zijn. Volgens hun was hij nu een watje. Emil had er direct spijt van gehad. Hij was alles kwijt. Waarom had hij niet gewoon kunnen vol houden? Of het kunnen stoppen? Of uberhaubt homo moeten zijn? Er was hier geen andere homo op school. Misschien was er zelfs wel geen eens een homo in deze stad. Al wist hij dat natuurlijk niet zeker. De academie was groot zat. Hij kende lang niet alle leerlingen. Maar hij kende er in ieder geval wel genoeg en geen van hen was homo. Hij was een hele tijd alleen geweest tot dat een van zijn oude vrienden terug bij hem was gekomen. Hij claimde dat hij te vertrouwen was. Ze bleven zolang bij elkaar dat Emil het geloofde.
Echter maakte Emil daar de grootste fout. Emil had inmiddels een crush op iemand van de school. De nieuwe jongen Ryan. Die jongen die nu alle aandacht had. En ook zeker die van Emil had getrokken. Emil had er niet aan toe willen geven maar uiteindelijk had hij het bij zijn vriend er uit gegooid. Nog geen dag erna had die vriend hem verraden. Hij was terug naar zijn oude vrienden groep gegaan. Hij vertelde het hem en langzaam aan wist de hele school het. Emil was terug alleen. En het ergste was dat hij niet wist wanneer Ryan er achter zou komen. Of dat hij het al wist. Dat hield Emil dan ook in spanning. Vooral bij de gedachten wat Ryan dan zou kunnen gaan doen. Emil liep maar snel door naar de ingang van de school. Echter net toen hij naar binnen wilde gaan hoorde hij meisjes die bij de ingang stonden giechelen. Het was zo'n manier waarop, dat hij wist dat ze naar een leuke jongen keken. ''Daar is hij!'' ''Hij is zo leuk en ook súper knap'' Hoorde hij hen zeggen. Nu vroeg Emil zich gelijk af wie het was. Al kon hij wel een gokje wagen. ''Hij komt deze kant op!'' Hoorde hij ze enthousiast zeggen. Emil keek om en zag hem, ja hij kwam deze kant. Maar Emil was daar minder enthousiast over. Emil slikte eens en pakte het hengels van zijn tas strakker vast. Hij wist niet hoe, misschien dat zijn verschijning hem nog steeds zoveel deed. Maar hij wist geen beweging in zijn lichaam te krijgen. Gespannen keek hij naar hem. Hij, was niemand minder dan Ryan.

Met een niet al te goed humeur liep de goed uitziende jongen om de academie heen. Mensen staarde naar hem en sommige wisten wat hij ging doen. Hij was op zoek naar één iemand en die ene iemand, kon beter een goed excuus hebben. De jongen, genaamd Ryan, was nog niet lang op school. Ongeveer net twee weken. In die twee weken had hij al een hoog aantal vrienden en stond hij bekend bij de meisjes als het lekkerding. Hij had daar totaal geen problemen mee, maar ging geen relatie aan. Normaal ging hij er niet verder op in als hij er achter kwam dat een meisje hem leuk vond, maar dit keer was het anders. Een jongen was vanochtend naar hem toe gekomen met het nieuws dat er iemand verliefd op hem was. Eerst had Ryan er niet veel aandacht aan geschonken, totdat hij erachter kwam dat het een jongen was. Niemand wist het, maar hijzelf viel ook op jongens. Jammer genoeg was hij er al achter gekomen hoe homo's op deze school werden behandelt en hij wou zijn reputatie niet zomaar weg gooien. Dus moest hij ervoor zorgen dat niemand een vermoedde kreeg dat hij op andere jongens viel. Hij moest dan ook die gene duidelijk maken dat hij niks in hem zag. Hij had die hele jongen nog nooit gezien en wist alleen zijn naam. Daar moest hij het mee doen en daar moest hij hem mee proberen te vinden. Met de minuten werd hij bozer en stond dan ook wel op knappen. Mensen zagen dat dan ook wel aan hem en wezen hem de weg naar het slachtoffer. Al snel kwam zijn slachtoffer in zijn zicht. Hij wou net naar binnen gaan. De deur stond al op een kier. Meisjes gilde wat fangirl schreeuwtjes naar hem, maar hij negerde ze nog meer dan normaal. Met dreigende passen liep hij op de jongen af. Met een geweldige kracht sloeg hij zijn hand op de deur van de school, waardoor die met een klap dicht viel. Een stilte hing in de lucht en met woedende blik keek Ryan de jongen aan. In een seconde gleed zijn woeden over zijn gezicht weg, toen hij zag dat hij met een best knappe jongen te maken had. Hij keek een seconde weg, waarna hij zijn woeden hervond. Waarom moest die jongen zo darn cute zijn?! Hij balde zijn vuisten en pakte de jongen met zijn vrije hand bij zijn kraag. "Jij, komt met mij mee," sprak Ryan op een lage dreigende toon en sleurde de jongen bij zijn kraag mee. De menigte om hen heen week uit één en lieten ze alleen. Ryan trok de jongen mee naar het bos, waar hij midden in het bos hem tegen een boom aan drukte. Zijn ogen leken vuur te schieten en de greep rond zijn kraag had zich ook verstevigd. "Jij.." begon Ryan op dezelfde dreigende toon. "Wat heb jij gedaan?!" ging Ryan verder op dezelfde dreigende toon. Ryan was boos, maar meer om het feit dat hij zo'n goed uitziende jongen op zijn nummer moest zetten.

Emil wist dat hij in de problemen zat. Was het vandaag niet dan was het morgen wel. Of een andere dag deze week. Het moest deze week wel gebeuren dat Ryan hem zou komen opzoeken. Al wist hij niet wat voor persoon Ryan was. Misschien negeerde hij het wel gewoon en ging hij verder met zijn leven en goede reputatie op school. Echter had de roddel van Emil wel een effect op de reputatie van Ryan gehad. De leerlingen begonnen hier snel iets te denken als je een roddel verspreidde met het onderwerp 'homo' er in. Emil wist niet hoeveel Ryan van zijn reputatie hield, die hij overigens binnen twee weken al had ontwikkeld, maar als hij geen homo was. Dan zou hij vast niet bepaald blij gaan zijn met de roddel. Emil was voorlopig dan ook niet van plan om van de frisse ochtend lucht te gaan genieten. Nee hij wilde gelijk de school in gaan. Hij zou zich wel ergens verbergen. In die bieb of iets dergelijks, hij was toch altijd alleen dus het maakte eigenlijk niet uit waar hij uit zou komen. Eerder zou hij de stille plekken nooit op zoeken, en zeker nog geen stap zetten in de bieb. Maar hij had geen keus meer. Hij was zijn reputatie en zijn vrienden kwijt. Hij had er spijt van gehad dat hij uit de kast was gekomen, maar aan de anderen kant. Faken door met meisjes te zoenen terwijl je om je heen leuke jongens ziet. Nee dat ging ook niet werken.
Zodra Emil de deur van de ingang open wilde trekken merkte hij algauw meisjes op die weer eens liepen te fangirlen om een knappe jongen. Echter kon hij wel raden wie het was. Terwijl hij zijn hand nog op de deurklink had keek hij om en ontdekte hij niemand minder dan Ryan. De meisjes werden wild door het feit dat hij hun kant op kwam. Maar Emil wist maar al te goed waarom. Een aan zijn gezicht te zien was het niet om een positieve reden. Ryan straalde pure woede uit. Emil slikte eens maar om wat voor reden dan ook kreeg hij zijn lichaam niet in beweging. De meisjes hadden het uiteindelijk dan ook wel in de gaten waarom Ryan hun kant op kwam, hun blikken gleden langzaam aan naar Emil. Emil zijn blik bleef gespannen bij Ryan hangen. Zijn hart ging tekeer, bonkte tegen zijn borst klaar om eruit te springen. Hij was knap. Echt knap, zelfs als hij boos was. Wacht waarom dacht hij daar nu aan!? Ryan kon op niemand anders boos wezen dan hij en dat betekende dat hij een probleem had. Emil schudde even met zijn hoofd om zichzelf uit zijn droomwereld te halen en besefte dan ook dat hij moest maken dat hij weg kwam. Maar het was al te laat. Ryan was inmiddels al bij hem aan gekomen en drukte de deur met een knal dicht. Emil schrok er van zodra de klink van de deur uit zijn hand gerukt werd. Met grote ogen keek hij Ryan in de ogen aan. Nu ook zijn mooie blauwe ogen straalde net zoveel woede uit. Emil slikte eens. De korte stilte voelde als een eeuw, het was niet meer dan een behoorlijk ongemakkelijk gevoel. Echter onderbrak Ryan het naar elkaar gestaar voor een moment door zijn blik af te wenden. Dat was het moment dat Emil dan ook even wat vragend naar hem keek. Wat was er met hem? Of moest hij er soms nog over nadenken hoe hij hem terug moest pakken? Emil snoof eens. Als Ryan niet snel iets ondernam dan zou Emil hem zelf wel bij zich weg drukken om er vervolgens vandoor te gaan voordat Ryan zijn vriendjes zich bij hen zouden herenigen. Gelijk daarna keek Ryan hem weer aan en greep hij hem bij zijn kraag vast. Hij zei hem dat hij met hem mee zou komen. Emil slikte eens. ''Volgensmij heb ik weinig keus of niet?'' Mompelde Emil waarna hij door Ryan mee gesleurd werd. Emil liep maar met hem mee. Als hij zich nu los zou proberen te maken zou het op een worsteling uit draaien en voor je het wist stonden de leraren dan bij hen. Daar had hij zelf eigenlijk weinig zin in. Hij zou eerst wel zien waar Ryan hem heen bracht. De andere leerlingen weken uit een. Tja er zou er ook maar een tussen zitten die hem zou helpen. Dat alleen het homo zijn hem zo eenzaam had gemaakt. Hij had een prima uiterlijk. Hij was gespierd en zijn karakter hoefde ook niet verkeerd te zijn als je het kon hebben. En nu werd hij door de nieuwe mooiboy mee gesleurd naar wie weet waar naar toe. Uiteindelijk werd de plaats van aankomst bekend; het bos. Ergens midden in het bos drukte Ryan hem tegen een boom aan. Emil kneep zijn ogen dicht zodra hij de stam van de boom tussen zijn schouder bladen voelde. Niet bepaald een fijn gevoel. Hij snoof eens waarbij hij zijn ogen opende. Langzaam aan begon zijn blik wat kil te worden door de manier waarop Ryan hem behandelde. Hoe had hij ook maar kunnen denken dat deze jongen hem misschien wel goed zou behandelen of de roddel in ieder geval zou negeren. Ryan begon te praten. Hij was echt kwaad. De toon in zijn stem klonk dreigend terwijl hij hem vroeg wat hij had gedaan. Emil slikte eens. Zijn hart ging tekeer. Hoe kil hij ook kon kijken, de spanning bleef binnen in hem. ''Ik..'' Begon hij na een korte stilte. ''Heb helemaal niets gedaan!'' Riep hij plots naar hem. ''Een van jou nep vriendjes heeft een roddel lopen verspreiden'' Sprak Emil kil naar hem terwijl hij met zijn gezicht nu dan ook wel dichter bij die van Ryan was. Misschien dat dat hem zo gespannen liet voelen. Immers bleef Ryan gewoon knap. Maar zijn gedrag beviel hem nu al niet meer. Emil keek even weg maar besloot Ryan al snel weer zijn kille blik te geven. Nee hij zou Ryan het niet makkelijk gaan maken. Hij zou niet weg duiken zoals al die onderdanige ratten. Nee de plek waar Ryan nu stond was ooit zijn plek geweest. Waarom zou hij nu weg duiken? Hij was nog steeds dezelfde persoon. Plots zette Emil zijn handen tegen Ryan zijn borst en drukte hij hem met genoeg kracht bij zich weg. ''Waarom heb je me hier heen gebracht? Het was je grote kans daar he'' Zei Emil terwijl hij een arm uit strekte en de richting op wees van de school. ''Je grote kans om de homo voor schut te zetten, is dat niet wat iemand als jij zou willen?'' Sprak Emil nu wat langer tegen hem terwijl hij langzaam aan zijn arm weer liet zakken. Zijn borst ging op en neer, wat het gespannen gevoel had veroorzaakt. Afwachtend keek hij Ryan in de ogen aan. Benieuwd wat hij hier op zou reageren, als hij al geen pak slaag van hem zou krijgen.

Onder dwang had Ryan de jongen mee genomen naar het bos. Daar gaf de jongen hem een kille blik, maar de woeden had ervoor gezorgd dat Ryan daar geen aandacht meer aan gaf. Ryan vroeg hem wat hij had gedaan. Je hoorde de woeden en bedreiging in zijn stem en dat leek de jongen ook goed te merken. Een stilte ontstond, maar die werd al snel onderbroken door de jongen. ''Ik..'' verbrak de jongen de stilte. ''Heb helemaal niets gedaan!'' riep de jongen plots. Ryan keek wat verbaasd naar hem op. Wat bedoelde hij daarmee? ''Een van jou nep vriendjes heeft een roddel lopen verspreiden'' sprak de jongen, terwijl zijn gezicht dichterbij die van Ryan kwam. Ryan slikte kort en voelde hoe nu ook een raar gevoel door zijn aderen begon te vloeien. Dus de roddel was niet waar? De jongen vond Ryan niet leuk? Ergens voelde Ryan erge teleurstelling ontstaan. Waarom? Hij vond de jongen niet leuk, toch? De jongen keek hem weer met een kille blik weg. De woeden die Ryan eerder voelde was helemaal weg. Hij keek met een verslagen blik naar de grond. Plots werd hij door de jongen met een geweldige kracht naar achteren geduwd. Ryan kon zich nog net staande houden en keek op naar de jongen. ''Waarom heb je me hier heen gebracht? Het was je grote kans daar he'' ging de jongen verder en wees naar school. Licht volgde Ryan zijn blik, maar al snel bleef zijn blik weer rustte op de grond. ''Je grote kans om de homo voor schut te zetten, is dat niet wat iemand als jij zou willen?'' ging de jongen verder. Ryan keek op en schudde licht met zijn hoofd. "Ik heb niks tegen homo's. Ik haat het gewoon om iemand af te wijzen, waar...," begon Ryan, maar stopte abrupt toen hij merkte wat hij van plan was te zeggen. Hij balde zijn vuisten, voelde meteen weer de woeden opborrelen. Met een woedende blik keek Ryan weer op. Hij zette een paar ruime stappen naar voren, waardoor hij vlak voor de jongen stond. "Wat gaat jou dat aan?! Als jij mij niet leuk vind, waarom is die roddel er dan in de eerste plaats gekomen?! Leg mij dat uit!" riep Ryan en het laatste op een bevelende toon. Hij had zijn vuisten gebald en wist dat het verkeerd uit ging liepen als hij hier niet weg ging. Hij wou de jongen niet slaan, want diep van binnen begonnen de gevoelens al in hem te razen.

Na een korte stilte vertelde Emil aan Ryan dat hij helemaal niets had gedaan. Dat het een roddel zou zijn die verspreid was door een van zijn nep vriendjes. Het gedeelde van de nep vriendjes klopte. En dat zijn gevoelens waren door gespeeld ook. Maar dat het een roddel was, nee. Dat was niet waar. Emil voelde echt wat voor Ryan. Naja niet voluit. Dat kon niet. Immers kende hij Ryan daar niet genoeg voor. Maar het begin was er, en hij had dat tot meer willen laten worden. Echter begon hij er nu achter te komen wie Ryan was. Tenminste dat dacht hij. En daar werd hij niet veel vrolijker van. Het liefst wilde hij nu dan ook dat zijn gevoelens voor hem zouden verdwijnen. Hij zou er niets aan hebben. Niet als het om Ryan ging. Emil had zijn handen tegen Ryan zijn borst geplaatst en had hem zo van zich weg geduwd. Hij hoefde hem niet langer bij hem in de buurt te hebben. Als Ryan het zo wilde spelen dan zou het hard tegen hard gaan. Ryan moest niet denken dat hij net zoals die anderen was ondanks dat hij homo was, hij was zeker geen watje. Wat het ook was. Zijn woorden leken wel iets met Ryan te doen want hij keek plots nogal verslagen richting de grond. Kort was Emil stil maar besloot nu dan ook zijn tweede slag te slaan. Hij maakte Ryan maar al te goed duidelijk hoe hij Ryan zag. Wat hij dacht dat Ryan voor persoon zou zijn. Tot dat zijn stem uiteindelijk verzachtte en hij zijn arm die eerder naar richting de school had gewezen liet zakken. Nu was hij dan ook wel even uitgeraasd en dat was te merken. Zijn borst ging er van op en neer. Ryan keek op naar hem en schudde licht met zijn hoofd. Emil snoof eens maar zijn blik werd langzaam aan toch wel wat vragender en tegelijkertijd ook nieuwsgieriger zodra Ryan in woorden een antwoord op hem gaf. Hij zei hem dat hij niks tegen homo's had. Was dat echt zo? Maar voordat hij daar uitgebreid over na ging denken luisterde hij naar de rest van zijn woorden. Tot dat Ryan deze plots niet meer af maakte. Gelijk werd Emil zijn blik dan ook wat vragend. Wat wilde hij gaan zeggen? Maar vanuit zijn ooghoeken merkte hij algauw een beweging op bij Ryan. Emil zijn blik viel op Ryan zijn handen. Hij balde ze weer. Dat kon niet goed wezen. Toch kon Emil Ryan zijn woorden ook weer niet laten rusten. ''Waar wat?'' Vroeg hij hem dan ook waarna hij hem in de ogen aan keek.
Ryan kwam ineens op hem af, en wel zo snel dat Emil het pas echt besefte zodra Ryan woorden toe riep. Emil keek hem even verbaasd in de ogen aan. Hij sprak zijn woorden dit keer met een nogal bevelende toon uit. Emil wende zijn blik af. Het was niet dat hij zich daar geïntimideerd door voelde. Het was meer door de woorden zelf. Hij besefte zich dat hij die leugen dat het een roddel zou zijn uit de wereld moest helpen. Maar hij moest tegelijkertijd dan ook iets anders de wereld uit helpen, zijn gevoelens voor Ryan. ''Het was geen roddel, ik vind je wel leuk..'' Sprak Emil met zijn zachte stem waarin een licht Fins accent zat, Emil kwam immers oorspronkelijk uit Finland. Emil haalde eens diep adem waarbij zijn borst dan ook eens hoog op en weer terug neer ging. Gelijk keek hij Ryan met een flits weer in de ogen aan waarbij hij met zijn gezicht dichter voor die van Ryan kwam. Hun neuzen raakte elkaar nog net niet. ''Maar denk maar niet dat ik nu nog iets moet hebben van een jongen zoals jij die meer om zijn reputatie geeft.'' Fluisterde Emil naar hem, maar hoe zacht het ook klonk de kilte was er nog steeds in te horen.

Ryan zei de jongen dat hij niks tegen homo's had en gaf hem dan ook meteen de reden waarom hij dan wel boos was, echter maakte hij zijn zin niet af omdat hij besefte wat hij van plan was te zeggen. Hij zag hoe de jongen vragend naar hem keek, maar Ryan ging er niet verder op in. Hij vroeg de jongen hoe de roddel dan uit was gekomen, als het niet waar was. Ryan voelde dan ook wel weer woeden opborrelen. Hij voelde teleurstelling en zich in de steek gelaten bij de gedachte dat het allemaal niet waar was. Hij had zich gevleid gevoeld toen hij had gehoord dat een jongen op hem viel, maar natuurlijk kon hij dat nooit uiten bij zijn 'vrienden'. Je kon beter boven de pestkoppen staan dan eronder. Dat had hij wel geleerd op zijn vorige school waar hij nog vrij uitte dat hij homo was. ''Het was geen roddel, ik vind je wel leuk..'' sprak de jongen plots zacht en een Fins accent was te horen. Even was Ryan met verbaasdheid geslagen. Wat..? Dus hij vond hem wel leuk? Maar waarom zou hij dan eerder dat het een roddel was? Ryan snapte er niks van, maar veel tijd om na te denken had hij niet. De jongen zette een stap naar voren, waardoor ze nog dichterbij elkaar stonden. Hun neuzen raakten elkaar nog net niet. En Ryan had het vreemde gevoel om de jongen te kussen. Hij kon zich gelukkig nog inhouden. Dit was dan ook niet het moment om de jongen te kussen. ''Maar denk maar niet dat ik nu nog iets moet hebben van een jongen zoals jij die meer om zijn reputatie geeft.'' sprak de jongen zacht en kil. Ryan was dit keer te koppig om weg te kijken en voelde hoe zijn woeden weer opborrelde. "Ja joh, tuurlijk geef ik om mijn reputatie. Als ik dat deed, had ik je toch voor mijn vrienden belachelijk gemaakt, niet? Dan had ik toch niet de moeite genomen om je helemaal hier heen te halen?! 'een jongen zoals jij' hé? Kijk eerst maar naar jezelf! Jij bent hier diegene die meteen een voorkeur heeft op iemand die je nauwelijks kent. De ene keer vind je hem leuk en de andere keer moet je niks van hem hebben. Een beetje twee strijdig niet?" reageerde Ryan op een spottende toon en boog niet van hem af, waardoor ze nog steeds dichtbij elkaar stonden. Ryan had nog steeds zijn handen gebald, maar was niet van plan om te slaan. Dat deed hij bijna nooit.

Ryan was voor hem komen staan met zijn handen gebald. Hij kon haast wel raden wat dat betekende. De woede was weer terug in zijn ogen te zien. Zou hij hem dan nu wel te grazen nemen? Dat kon hij zich afvragen. Maar hij had hem bij de boom ook al niet geslagen. Emil begon langzaam aan nu wel de neiging om de waarheid te vertellen. Van de roddel was niets waar. En het was toch al bekend dat hij homo was, waarom zou hij het hem dan niet vertellen dat hij een crush op hem had? Hij wilde er nu toch weer vanaf. Emil gaf het zo dan ook toe dat het niet waar was dat het een roddel was geweest. Hij had de jongen echt gewild. Maar bij die gedachten keek hij Ryan gelijk weer in de ogen aan. Nu kwam zijn kille toon terug. Hij vertelde dat ook al had hij Ryan had gewild. Hij hem nu niet meer wilde. Echter toen hij hem dat vertelde maakte dat de situatie niet veel beter. Nadat Ryan waarschijnlijk wat rustiger was geworden door zijn anderen woorden leek de woede nu juist weer terug te komen. Zo gaf Ryan een uitgebreide reactie op zijn woorden.
Emil luisterde naar zijn woorden. Er zat een spottende toon in. Hij probeerde ongezien te slikken maar dat ging moeilijk. Ergens voelde hij spijt op komen. Maar buiten dat liep Ryan ook gewoon niet van hem weg. Hij bleef net zo dicht bij hem staan. Misschien had Ryan wel gelijk. Emil kende hem niet echt. En daarbij, hij had hem inderdaad niet bij de anderen leerlingen vernederd. Om nog maar te zwijgen over het feit dat hij hem had gezegd dat hij geen moeite had met homo's. Was de jongen voor hem dan toch anders dan hij had verwacht? Langzaam aan sloten Emil zijn ogen zich half. Zijn hart ging snel. Hij voelde dat warme gevoel terug komen. Dat warme gevoel dat hij voelde wanneer hij Ryan weer zag. Kort bleef het stil. ''Sorry..'' Sprak Emil zacht tegen hem. Zijn gezicht kwam nu nog dichter bij die van Ryan. Zijn neus ging langs die van Ryan en hun lippen raakte er elkaar bijna. Emil voelde Ryan zijn warme adem. Hij vroeg zich af of dat kwam omdat hij kookte van woede of dat ze zo stonden. Maar misschien was hij wel warm van zichzelf. Wat zou hij dat graag willen uit proberen; Tegen Ryan aan liggen en de warmte van zijn lichaam voelen. Plots wende Emil zijn gezicht af naar Ryan zijn oor. ''Misschien heb ik je verkeerd in geschat, maar ik denk dat we beter bij elkaar uit de buurt kunnen blijven.'' Fluisterde Emil in Ryan zijn oor. Je kon in zijn stem horen dat hij er wel moeite mee had, al wilde hij dat niet toe geven. Zonder Ryan nog aan te kijken liep hij als volgt langs hem heen. Van plan om terug naar school te gaan. Het was niet dat Emil nog persee slecht dacht over Ryan. Het was meer dat, zelfs al zou Ryan wel aardig tegen hem worden. Hij wilde niet dat Ryan hetzelfde zou door maken als hij. Het zou Ryan vast niet goed doen als ze er achter kwamen dat hij met een homo om ging. Emil verwachtte dan ook niet dat Ryan zelf eigenlijk wel homo kon wezen.

Eerst had Ryan nog veel moed gehad dat de jongen echt wat voor hem voelde, maar al snel zei de jongen dat hij nu niks meer van hem moest hebben door zijn karakter. Ryan werd daar woedend om en zei hem hoe hij erover dacht. Hij sprak alles op een spottende toon. Hij was dan ook niet iemand die alleen maar om zijn reputatie gaf. Natuurlijk wel genoeg om het niet zomaar allemaal weg te gooien, maar hij liet dat niet naar zijn hoofd stijgen. En daarbij voelde hij nu ook wel teleurstelling dat de jongen nu zo op hem neer keek. ''Sorry..'' sprak de jongen zacht. Ryan knikte kort, als teken dat het al goed was. Echter moest hij zichzelf nog wel even kalm zien te krijgen. Plots kwam de jongen nog dichterbij. Hun neuzen schuurden langs elkaar en hun lippen raakten elkaar nog net niet. Het zorgde ervoor dat Ryan zich licht nerveus voelde en een warm gevoel begon door zijn aderen te stromen. Hij moest waarschijnlijk naar achteren wenden, aangezien niemand wist dat hij homo was. Maar het was gewoon te verleidelijk om het te laten schieten. De jongen boog verder richting zijn oor. "Misschien heb ik je verkeerd in geschat, maar ik denk dat we beter bij elkaar uit de buurt kunnen blijven.'' sprak de jongen plots en voordat Ryan het door had, liep de jongen weg. Ging het zo eindigen? Liet Ryan de jongen zomaar lopen? Terwijl hij zoveel bij Ryan deed? Nee! Hij zag hoeveel mensen nu op hem neer keken omdat hij uit de kast was gekomen. Hij ging dat niet doen. Vooral niet omdat hij zelf iemand was in de kast. Hij ging hem respecteren en bovenal; helpen. Ryan trok een kort sprintje en greep uiteindelijk de schouder van de jongen vast zodat die tot een halt werd gebracht. "Wacht.," begon Ryan, lichtjes buitenadem door de sprint die hij net had getrokken. "Als er iets is, als iemand je lastig valt, dan kan je naar me toe komen, oké?" sprak Ryan naar de jongen en glimlachte lichtjes. Niet wachtend op antwoord gaf Ryan hem nog een laatste knipoog, waarna hij langs hem heen liep terug het school terrein op.

Uiteindelijk had Emil nu dan toch wel zijn excuses aangeboden voor het feit dat hij zo tegen Ryan had gesproken. Ergens was het ook weer niet eerlijk gezien. Hij had in Ryan compleet zichzelf gezien. Terwijl Ryan misschien wel helemaal niet helemaal zoals hij was. Dat had hij dan ook wel bewezen. Wat Emil weer schuldig liet voelen. Echter net toen Emil de closure voelde, het idee had dat hij toch de kans had om Ryan te kussen en dus danig dicht bij hem te zijn, trok hij zich terug. Hij wist wat Ryan zou overkomen als mensen er achter kwamen dat Emil hem had gekust. Of stel dat Ryan.. Nee die gedachten schudden Emil maar weg. Waarom zou Ryan homo zijn? Aan de andere kant had ook niemand het van hem verwacht maar dat was nu ter zijde. Zoals Emil er over dacht leek het hem gewoon beter om geen contact met elkaar te hebben. Op wat voor manier dan ook. Emil wende zich zo dan ook naar Ryan zijn oor en zei hem de woorden die hij het liefst niet zij. Daarna, zonder op een antwoord te wachten, liep hij langs Ryan terug richting de school. Hij had Ryan geen blik meer geschonken anders wist hij zeker dat hij terug zou vallen en als nog bij Ryan was blijven staan. Of hem achteraf zou kussen.
Plots voelde Emil hoe een hand zijn schouder vast greep. Deze bracht hem dan ook tot stil stand zoals diegene waarvan de hand was wilde. Emil keek van de hand op zijn schouder om naar de persoon en hoorde alleen al aan zijn stem dat het Ryan was. Die buiten adem leek te zijn. Was hij hem achterna gerend? Een lichte wat verbaasde blik ontstond in de ogen van Emil. Maar hij besloot nu dan ook wel naar hem te luisteren. Echter werd zijn blik niet minder verbaasd door zijn woorden. Het werd juist groter. Als iemand hem lastig viel dan moest hij naar Ryan toe komen? Meende hij dat nou serieus? Blijkbaar wel want hij gaf er dan ook een glimlachje bij. Wat hem overigens nog altijd erg goed stond. En op dat o zo leuke glimlachje volgde een knipoog waarna Ryan langs hem heen liep en terug naar school ging. Emil keek nog wat verbaasd voor zich uit waarna hij even om keek naar Ryan die nu al een stukje verder van hem weg was. Emil wende zijn blik af naar de grond terwijl zijn wangen licht wat rood kleurde. Al snel grijnsde hij er even lichtjes bij. Zo erg was die Ryan dan toch niet, dat bleek maar weer. Al vond hij het nog steeds een riskant idee om naar Ryan toe te gaan als er problemen waren terwijl Ryan zijn vrienden diegene waren die daar voor zorgden.
Uiteindelijk besloot Emil dan ook maar terug naar de school te gaan. Hij stopte zijn handen in zijn broekzakken terwijl hij rustig verder liep. Een tevreden blik stond in zijn ogen. In ieder geval had hij vrienden kunnen worden met Ryan, na ja soort van. Emil kwam bij de uitgang van het bos aan. Zijn blik viel op de school die lichtjes tussen de bomen te zien was. Ryan was vast terug bij zijn vrienden, jammer. Maar hij wist dat hij ook niet anders zou kunnen verwachten. ''Kijk wie we daar hebben, ziet er naar uit dat Ryan je nog aardig gespaard heeft'' Hoorde hij plots een stem zeggen. Emil keek gelijk om en ontdekte de groep waar Ryan meestal mee rond hing. Ze kwamen van alle kanten om hem heen staan. Emil keek van de een naar de ander waarna zijn blik uiteindelijk op de jongen viel die had gesproken. Hij kende hem.. Hij was diegene die zijn gevoelens voor Ryan had door gespeeld. ''Dat jij je gezicht durft te laten zien bij mij, ik zou je moeten afmaken'' Sprak Emil kil tegen hem die nu dan ook woede op voelde borrelen. Hij balde zijn handen tot vuisten. De jongen kwam met een spottende grijns op zijn gezicht naar Emil toe gelopen. ''Oh echt joh?'' Sprak hij dan ook net zo spottend tegen hem. Gelijk schoot Emil naar hem toe met de bedoeling om hem te slaan maar zonder dat hij het door had gehad waren twee andere jongens achter hem komen staan die hem nu dan ook bij zijn armen vast grepen en die achter op zijn rug legde. ''Niet zo snel'' Sprak de jongen waarna hij eens grinnikte. Hij kwam nu vlak voor Emil staan en plaatste een hand op zijn borst. Stilletjes liet hij deze omlaag over zijn borst, buik en vervolgens naar zijn gulp glijden. ''Dit vind je fijn of niet?'' Sprak de jongen met een grijns waarna de anderen begonnen te lachen. Emil klemde zijn kaken op elkaar en probeerde zich los te trekken. Echter waren de jongens even gespierd en dus ook net zo sterk als hij. Hij kon nooit tegen zo'n groep op. De jongen trok zijn hand terug zodra Emil begon te bewegen en grinnikte eens. Echter stopte dat plots. De jongen balde een hand waarmee hij Emil een stoot in zijn maag gaf. Emil zijn ogen verwijdde en snakte naar adem waarna hij zijn hoofd richting zijn buik keerde. De jongen snoof eens en pakte Emil zijn kin vast zodat hij Emil zijn gezicht weer terug naar hem kon kijken. Emil had zijn ogen dicht geknepen maar opende deze nu dan ook zodat hij de jongen in zijn ogen aan kon kijken. ''Zielig zooitje zijn jullie..'' Gromde Emil kil naar hem. ''Oh vind je dat? Jij bent hier diegene die een watje is geworden'' Sprak de jongen spottend. Gelijk daarna liet hij Emil zijn kin los en gaf hij hem een stoot in zijn gezicht waarna hij naar achteren stapte en de jongens die Emil vast hadden een seintje gaf. Gelijk lieten de jongens Emil los en gaven ze hem tegelijkertijd een trap in zijn rug. Emil klapte voor uit in het zand. Hij had zijn ogen dicht geknepen. Zijn buik, rug en een plek vlakbij zijn rechter oog deed zeer. Dat zou vast en zeker een blauw oog worden. Emil had zijn ogen dicht geknepen terwijl de groep van hem weg liep. Emil bleef voor een moment liggen tot dat de pijn wat weg was getrokken. Langzaam aan stond hij op en liep hij terug naar de school met zijn gezicht naar de grond gekeerd terwijl hij het bij zijn oog voelde kloppen. Hij haatte ze. Hij haatte ze allemaal.
Eenmaal terug op school begon de les dan ook. Niet dat hij daar echt op zat te wachten. Hij zou hen zeker zien. Hij ging dan ook alleen achter in een hoek zitten. Hij hoefde even niemand bij zich te hebben. Niet dat iemand uberhaubt bij hem zou komen op de docenten na. Echter waren de vieze grond plekken wel bij een docent op gevallen en had hem dan ook gevraagd wat er was gebeurd. Natuurlijk had Emil daar niet op gereageerd. Zodra de les voorbij was ging hij er gelijk naar toe. Hij ging de jongens wc in en ging voor de spiegel staan. Zijn blik viel op zijn rechter oog. Het klopte nog steeds. Emil liet zijn tas op de grond vallen zodra hij zeker wist dat er niemand was en zette zich tegen de muur aan waarna hij zich langzaam aan op de grond liet zakken. Hij sloot zijn ogen even. Hij plaatste zijn achterhoofd tegen de muur en keek omhoog naar het plafond. Het was nu pauze en iedereen ging naar de winkels toe om eten te halen. Hij kon hier dan tenminste even alleen zijn.

Ryan had besloten om de jongen, genaamd Emil, zoveel te helpen als hij kon. Zo had hij zijn hulp aangeboden en hem gezegd dat hij altijd bij hem terecht kon. Vervolgens was Ryan weer terug naar school gegaan en zich weer gemengd met zijn vrienden. Zelf wist Ryan heel goed hoe Emil zich nu voelde. Op zijn oude school had hij ook de fout begaan om uit de kast te komen. Alle vrienden die hij eerst had, was hij in één klap verloren. Hij was dan ook niet van plan om op deze school de zelfde fout te begaan. Jammer genoeg dreigde dat wel te gebeuren als Emil zo aantrekkelijk bleef. Maar wat moest hij doen. Kiezen voor een liefde die misschien goed zou uitlopen of voor de vrienden die hij eindelijk had? Daarbij kwam dat zijn vrienden waarschijnlijk niet de vrienden waren die hij wou. De bel voor de pauze ging en Ryan liep zijn klaslokaal uit. Zijn vrienden kwamen al direct naar hem toe en ze waren van plan om zoals gewoonlijk naar de winkel te gaan. "Die gast is ook gewoon dom om zo'n watje te worden," Vind Ryan op bij één van zijn vrienden vandaan. Kort trok hij een wenkbrauw op, waarna hij zich richtte tot diegene die het zei. "Wie bedoel je daarmee?" vroeg Ryan op een licht kille toon. De jongen voor hem leek het te merken en trok eens een wenkbrauw op. "Emil, je weet wel die gast die gay is. We hebben hem even goed te grazen gehad," sprak de jongen en was duidelijk trots over zijn daad. Nu trok Ryan een wenkbrauw op en voelde dat hij boos werd. Hij wuifde zijn vrienden gedag, zonder nog een woord aan ze vuil te maken en begon toen door de school te zoeken naar Emil. Hij begon bij het lokaal waar hij het laatst les had. Hij vroeg aan de leraar of Emil present was tijdens de les en dat was hij. Dus hij was wel op school. De leraar zei Ryan ook dat Emil er niet al te goed uit zag. Ryan balde zijn vuisten en begon door de school heen te slenteren om Emil te zoeken. Hij begon bij de aula en overige klaslokalen, maar zag hem daar niet. Ook in de gangen was geen spoor van Emil te vinden. Uiteindelijk liep hij naar de wc's toe, waar hij de deur opende. En ja hoor, daar zat Emil. Ryan snelde naar hem toe en knielde voor hem neer. Hij liet kort een blik over hem heen glijden en zijn blik bleef hangen bij zijn oog die wat opgezwollen was. Met een korte grom stond Ryan weer overeind en liep de wc in. Hij pakte wat wc papier en maakte dat nat door het onder de kraan te houden. Hij vouwde het papier op en legde het uiteindelijk zonder nog wat zeggen het tegen het oog van Emil aan. Hij keek Emil even wat bezorgd aan. "Gaat het?"  vroeg Ryan aan hem en ook bezorgdheid was in zijn stem te horen. "Ik krijg die gasten nog wel een keer te pakken, maak je daar maar geen zorgen over," zei Ryan en balde zijn vuist even terwijl hij weg keek. Waren zijn vrienden echt zo belangrijk voor Ryan dat hij hun Emil dit lieten aan doen? Nee. Maar zou Ryan ook sterk genoeg zijn om zijn vrienden te laten stikken en opnieuw uit de kast te komen, dat was een vraag.

Emil was de toiletten van de jongens in gegaan. Niet dat hij het vrijwillig deed. Hij moest wel als hij wat rust wilde. Hij had dan ook geen behoefte aan eten halen. Hij had even helemaal nergens meer behoefte aan. De plek waar hij geraakt was bij zijn oog deed dan ook nog het meest pijn van alle klappen die hij had gehad en klopte daardoor, wat Emil dan weer behoorlijk op zijn zenuwen begon te werken. Na de plek even bekeken te hebben in de spiegel, die overigens nu nog aardig rood en licht opgezwollen was. Zette hij zich tegen de muur aan. Hij zou die half uur lang wel in de toiletten blijven zitten. Genieten van de rust die hij nu nog had. Immers kwam er toch iemand hier nu iedereen eten ging halen. Dat was dan weer een voordeel voor hem. Emil had zijn achterhoofd tegen de muur geplaatst en zijn blik naar het plafond gericht. Zijn ogen volgde een vliegje dat zich aangetrokken voelde tot het licht en telkens weer tegen de lamp aan tikte. Emil kon zich wel iets beters bedenken om aangetrokken tot te voelen. Ryan. Emil slaakte een diepe zucht en sloot zijn ogen. Hij zag Ryan voor zich zoals in het bos. Hij beleefde het hele moment weer opnieuw. De goede en slechte minuten. En dan ook weer die woorden en bewegingen op het laatst. Dat was het fijnste aan dat hele moment geweest.
Plots ging de deur van de toilet open. Gelijk keek Emil geschrokken richting de deur. Wat moest die persoon wel niet denken dat hij hier op de grond zat? Dacht vast dat hij zielig liep te doen. Die gedachten schoten meteen door zijn hoofd heen. Maar hij dacht ze voor niets. Want hij merkte al gauw genoeg wie de persoon was. Het was Ryan. Waarom was hij hier? Waarom niet bij zijn vrienden om eten te gaan kopen in het centrum? Emil keek Ryan met een wat overdonderde blik aan terwijl Emil zijn kant op schoot. Hij kwam voor hem zitten en bekeek hem. ''M.. Moi?'' Sprak hij langzaam in het fins, wat hallo betekende, tegen Ryan. Echter kreeg hij geen reactie. Nee Ryan ging er net zo snel weer vandoor. Maar nu ging hij de wc's in. Hij hoorde het rolletjes van wcpapier kraken. Waar was Ryan mee bezig? Hij volgde Ryan met zijn ogen zodra hij de wc uit kwam met de wc papier die hij vervolgens onder de kraan hield zodat het door weekt raakte. Hij kwam terug met het nu opgevouwen natte papier bij hem en plaatste het gelijk op de opgezwollen plek. Zo bleef Emil Ryan nog een tijdje verbaasd in de ogen aan kijken tot dat Ryan besloot te praten. Hij vroeg hem of het ging waarbij de bezorgdheid overduidelijk was te horen in zijn stem. Dit had hij alles behalve zien aan komen. Ryan die zo bezorgd om hem was. Hij had er dus niet over gelogen toen Ryan hem had gezegd dat hij bij hem kon komen als er iets was, dat was nu zeker duidelijk. Emil besefte dat hij nog moest antwoorden en gaf hem dan ook een knikje. ''Het gaat wel'' Reageerde hij zo kalm mogelijk op hem terwijl hij zijn blik even afwende. Plots zei Ryan hem dat hij die jongens nog wel te pakken zou krijgen, dat was het moment dat Emil hem gelijk weer recht in de ogen aan keek. ''Niet doen, dat maakt de situatie echt niet beter'' Sprak Emil tegen hem. Licht was er angst in zijn ogen te zien. Hij wilde niet dat dit hem weer zou overkomen natuurlijk. Maar dat probeerde hij wel zo goed mogelijk te verbergen. Emil zijn blik gleed over het gezicht van Ryan terwijl hij van hem weg keek. ''Waarom ben je gekomen? Wilde je niet met de anderen mee het centrum in eten enzo?'' Vroeg Emil hem nu dan ook gelijk. Hij vond het wel lief dat Ryan bij hem was gekomen en dat hij zo bezorgd was. En het doekje op die plek voelde dan ook fijn verkoelend aan. Maar toch. Wacht het doekje.. Ryan hield die nog steeds vast, misschien moest hij hem daar ook maar eens van verlossen. Emil bracht zijn hand naar het papiertje toe en wilde het er op leggen maar kwam er al gauw achter dat Ryan zijn hand het papiertje al zo goed als bedekte waardoor Emil zijn hand op die van Ryan kwam te liggen. Emil zijn hart sloeg een slag over zodra zijn huid die van hem raakte.

Ryan had er verder niet over na gedacht en was meteen naar Emil toe geschoten. Hij keek hem kort aan en vroeg hoe het ging, waarna hij een nat doekje op zijn oog neer legde die duidelijk het slachtoffer was geweest van een stel pestkoppen. Voor Emil leek het allemaal snel te gaan, aangezien hij wat aarzelend zei dat het goed ging. Ryan probeerde dan ook wat rustiger te worden, maar zei nog wel tegen Emil dat hij de daders hiervan nog wel zou krijgen. Ja, dat zou hij zeker. Hij kon er niet tegen als mensen andere mensen anders behandelde ,omdat ze op hetzelfde geslacht vielen. Ryan beet kort op zijn onderlip en keek even weg. Hij moest zich rustig zien te houden. Nu boos worden had toch geen zin. Echter zei Emil dat Ryan dat niet moest doen. Ryan keek wat verbaasd op en luisterde naar wat Emil zei. Hij zei dat dat de situatie niet beter zou maken. Ryan trok kort een wenkbrauw op. Twijfelde daarover nog wel. Die jongens moesten even kort een lesje krijgen en daarna zouden ze wel zien wie de baas hier was, maar zonder de toestemming van Emil zou Ryan dat niet doen. Misschien stopten de pestkoppen niet als ze erachter kwamen dat Ryan voor Emil was op gekomen. Als Ryan in hun schoenen stond was hij waarschijnlijk ook niet gestopt. Opnieuw beet Ryan kort op zijn onderlip, waarna hij besloot om die gedachtes maar te rusten. Hij zou daar nog wel een andere keer over nadenken. Het had toch geen zin om daar nu over te piekeren. Emil keek kort naar Ryan en zo vestigde Ryan zijn blik op Emil. Hij verzonk haast in zijn ogen en keek daarom even kort weg. Emil vroeg hem waarom hij hier was, wou hij niet met zijn vrienden naar het centrum. Ryan schudde kort zijn hoofd. "Een paar 'vrienden' van me waren als dominante honden aan het praten over hoe ze jou in elkaar hadden geslagen en dan kan ik moeilijk vrolijk met ze mee gaan en jou hier achter laten, niet?" Ryan sprak expres het woord 'vrienden' wat uitzonderlijk uit. Hij wist dan ook niet hoelang hij nog bij die 'vrienden' zou blijven. Ryan volgde de beweging van Emil. Hij tilde zijn arm op en legde uiteindelijk zijn hand op de plaats waar het doekje lag. Ryan zijn hand lag daar nog boven op, waardoor hun handen elkaar even aanraakte. Een schok van warmte schoot door Ryan heen en vulde zijn hele lichaam. Ryan keek even weg, maar richtte zijn blik al snel weer op hun handen. Misschien moest hij het vertellen. Het was wel zo eerlijk en hij kon zich niet voorstellen dat Emil het verder zou vertellen naar wat er met hem was gebeurd. Ryan liet zijn hand daar liggen, terwijl hij eens diep adem nam. "Weet je, misschien vraag je je af waarom ik je help..," begon Ryan en liet zijn blik afglijden naar de grond. Hij begon de tegeltjes te bestuderen die plots heel interessant waren. Opnieuw nam Ryan even diep adem. Normaal leek hij altijd de stoer guy te zijn en die gene die nergens bang voor was. Maar eigenlijk was hij nog altijd dat jongetje in het hoekje van de klas die het slachtoffer was van alle pestkoppen. Ryan sloot kort zijn ogen, waarna hij die weer opende en zijn ogen richtte op Emil. "Ik weet hoe je je voelt. Op mijn vorige school..," ging Ryan verder en stopte weer even. Hij keek weer naar de grond. Dit was toch moeilijker dan hij dacht, maar hij was te koppig om nu terug te krabbelen. Hij richtte zijn blik uiteindelijk weer op hun handen die elkaar nog steeds aanraakte. "Was ik ook uit de kast gekomen," zei Ryan uiteindelijk en bleef zijn blik houden op hun handen. Hij durfde Emil niet aan te kijken, was waarschijnlijk bang voor zijn reactie, maar was te koppig om aan die angst toe te geven. Ryan zuchtte eens en keek Emil uiteindelijk weer aan. Hij liet zijn hand van het doekje afglijden, waardoor Emil hem nu zelf vast had. Ryan stond op en strekte hem een hand uit. "Ga je mee naar het centrum? Ik neem aan dat je nog moet eten," nodigde Ryan Emil uit, alsof er niks was gebeurd. Ryan grijnsde licht en keek Emil nog eens in de ogen aan.

Uiteindelijk vond Ryan dat Emil de waarheid moest weten over zijn geaardheid. Om een of andere reden vond Ryan dat Emil dat verdient had, of hij moest het gewoon weten omdat Ryan misschien stilletjes al wat gevoelens voor hem had. Het duurde even, maar uiteindelijk had Ryan min of meer uitgelegd wat er op zijn vorige school was gebeurd. Hij zag hoe de ogen van Emil zich vergrootte. Ryan sloeg zijn blik neer en wachtte op wat komen ging. Veel goeie hoop had hij er niet in, maar hij wist bijna wel zeker dat Emil hem niet zou uitlachen, dat zou heel onlogisch zijn. ''Dit verklaard een hoop'' sprak Emil uiteindelijk en deed Ryan zo weer opkijken. Hij glimlachte wat flauwtjes naar hem, waarna hij zijn blik voor een paar seconden weer af wende. Hij had het al vaker tegen mensen gezegd, maar nog elke keer was het nog een vraag hoe mensen erop gingen reageren. Ryan snapte dan ook niet waarom hij nog zo reageerde, terwijl hij het tegen iemand had gezegd die zelf nog niet zolang geleden uit de kast was gekomen. Ryan richtte zich bij die gedachtes weer op Emil, die het eindelijk een beetje leek te beseffen. ''Geen wonder dat je zo op me reageerde in het bos'' sprak Emil verder met een klein glimlachje wat Ryan ook weer deed glimlachen. Ryan knikte kort, waarna hij opstond. Hij zuchtte even opgelucht waarna hij zijn hand uitstrekte naar Emil als teken dat hij zichzelf daar aan kon ophijsen. Vervolgens gaf Ryan hem een voorstel om met hem mee te gaan naar het centrum, wetend wie daar waren. Emil trok zich zelf op en Ryan dacht daardoor dat Emil op zijn voorstel in ging, maar al snel werd de tegenstelling daarvan bewezen toen Emil begon te praten. ''Naar het centrum? Je beseft dat iedereen daar is? Ik kan daar niet rustig naast jou lopen zonder dat iedereens ons raar na kijkt, ze zullen dingen over je gaan denken.'' sprak Emil kort en keek weg. Ryan zuchtte kort. "Luister eens, misschien lijkt het wel alsof mijn leven afhangt van mijn vrienden en ik doe wat van me verwacht word, maar ik laat me niet zeggen wat ik moet doen. Ik doe wat ik wil doen en als iemand daar problemen hoor ik het graag. Als ik mijn vrienden erdoor verlies, best. Dan waren het toch geen echte vrienden. Ik heb liever vrienden die om me geven dan vrienden die doen alsof ze om me geven," legde Ryan uit en trok kort zijn hand uit die van Emil. Hij kreeg meteen spijt van dat, want de hand van Emil had zo fijn zacht aan gevoeld. Emil draaide zich van Ryan weg richting de wasbak. Even keek Ryan hem wat vragend aan, maar al snel werd duidelijk wat er was. ''Het lijkt me niet zo'n goed idee..'' sprak Emil zacht. Ryan beet op zijn onderlip. Hij balde zijn vuist en sloeg Emil in de maag ermee. Ryan ging voor Emil staan en keek naar hem. "Die zag je niet aan komen hé? En toch deed hij zeer. Die klap deed niet meer zeer dan wat die jongens bij je hebben gedaan. Er zit geen verschil in. Of je ze ziet aankomen of niet," sprak Ryan Emil bars uit. "Samen laten we zien dat we hen aankomen, we helpen elkaar. Oké? Nu pak mijn hand en dan gaan we naar het centrum," sprak Ryan op een kalme stem en stak hem opnieuw zijn hand uit, dit keer was hij vast besloten dat hij samen met Emil naar het centrum zou gaan.

Nadat Emil had geweigerd om met hem mee te gaan, knapte de bom bij Ryan. Zonder ook nog maar wat te zeggen gaf hij Emil een stoot in zijn. Emil schoot meteen in elkaar en sloeg zijn armen om zijn maag. Hij begon met een zin, maar Ryan praatte al verder. Hij zag hem wat hij dacht en wat hij vond. Uiteindelijk strekte hij zijn hand weer uit naar Emil. Hij glimlachte uiteindelijk wat flauwtjes naar hem, wou hem natuurlijk niet te veel afschrikken. Uiteindelijk stak Emil één hand uit en pakte daarmee de hand van Ryan aan. ''Oke dan.. ik ga mee'' sprak hij flauwtjes. Ryan glimlachte wat breder en knikte eens. Hij was natuurlijk blij dat Emil uiteindelijk had ingestemd om mee te gaan. . ''Maar de volgende keer, mag je die slag wel laten. De boodschap was wel over gekomen als je het gewoon naar me toe had geschreeuwd'' zei Emil nog. Ryan grinnikte kort en wreef even wat onzeker aan zijn achterhoofd. "Ach ja. Als ik boos word weet ik nou eenmaal niet zo goed wat ik doe," reageerde Ryan er wat flauwtjes op. Hij zei niet dat het hem speet, het had er immers voor gezorgd dat Emil nu mee ging. Ook al ging Emil waarschijnlijk ook wel mee als Ryan naar hem had geschreeuwd. Emil kwam naast hem staan en Ryan glimlachte eens naar hem. Hij wou weg lopen, maar Emil begon te praten: ''Ik wilde nog iets zeggen trouwens..'' Ryan keek hem wat vragend aan en zag hem onzeker naar beneden kijken. Ryan richtte zich tot Emil. ''Bedankt dat je je zo om me bekommerd.. Ik heb lang gewacht op zo'n iemand. Nooit gedacht dat jij diegene zou zijn'' sprak Emil met een flauwe glimlach en keek zo weer op naar Ryan. Ryan zijn ogen waren even wat groter. Veel verschillende emotie's schoten door zijn ogen heen, wat moeilijk bij te houden was. Langzaam aan zette Ryan een stap naar Emil toe, waardoor hij nu vlak voor hem stond. Ryan was net iets groter dan Emil. Hij bukte langzaam naar hem toe en zo waren hun gezichten nog maar een paar millimeter van elkaar verwijdert. Zijn hart klopte in zijn keel en hoe dichterbij hij kwam, hoe sneller het ging. Hij voelde de adem van Emil tegen zijn lippen aan blazen. Plots schoot een gedachte door zijn hoofd heen en zette Ryan meteen een stap naar achter waardoor er meteen weer ruimte tussen hen was. Ryan keek even kort weg, kuchte en keek toen weer naar Emil. Hij wenkte hem om hem te volgen. Zelf liep hij al de toilet uit en wachtte daar tot Emil kwam.

Ryan maakte hem al snel duidelijk dat hij niet blij was met zijn besluit. En dit nog wel door hem een stomp in zijn maag te geven alsof hij daar al niet genoeg pijn had. Hoe dan ook kon hij er geen reactie opgeven want Ryan sprak al verder. Die woorden begonnen dan ook wel tot Emil door te dringen. Langzaam aan had hij de hand van Ryan vast gepakt en kwam hij naast hem staan. Nu wilde hij hem dan ook wel laten weten hoe hij zich voelde bij zijn aanwezigheid. Langzaam aan begon hij te praten waarna hij Ryan dan ook weer in de ogen aan keek. Hij glimlachte even flauwtjes naar hem zodra hij merkte dat hij er wel wat verbaasd over leek te zijn. Maar Emil had zijn woorden dan ook wel echt gemeend. Hij had lang gewacht en werd beloont, en goed ook nu die ene persoon Ryan bleek te zijn. Hij kon hem wel omhelzen maar hield zich qua dat toch nog maar even in. Echter leek Ryan ook dichter bij hem te willen zijn want hij kwam ineens wel heel dichtbij met zijn gezicht. Emil voelde een slag over slaan door de spanning waarna zijn hart behoorlijk te keer begon te gaan. "Ryan?" Sprak hij zacht uit alsof hij niet snapte wat hij ging doen maar hij besefte het maar al te goed zodra hij Ryan zijn adem tegen zijn lippen voelde en hij zou dan ook niet willen dat het stopte. Emil zijn wangen begonnen te kleuren. Hij wilde er in mee gaan, hij wilde Ryan zijn lippen voelen maar net toen hij dacht die kans te krijgen haakte Ryan ineens af.
Emil keek wat verbaasd naar Ryan. Waarom had hij het niet gedaan. Emil wende zijn blik even af naar de grond en wachtte tot de kleur op zijn wangen verdween. Zijn blik viel daarna op Ryan die nu besloot echt te gaan en dan ook de toiletten uit liep. Emil knikte eens lichtjes en liep met hem mee nu zijn hart weer wat kalmer aan voelde al zou nu de volgende spanning komen. Het centrum. Terwijl ze samen de school uit liep richtte Emil zijn blik weer omhoog op Ryan. Hij slikte eens. "Dus.. Weet jij een leuke plek waar we wat kunnen gaan eten?" Vroeg hij hem dan maar. Van de spanning kon hij niets anders bedenken en stil zijn was ook zo wat. Maar het was dan ook wel aan hem te zien dat hij nerveus was.

Ryan had de drang gevoeld om Emil te kussen, maar plots kwam er een gedachte die ervoor zorgde dat Ryan zich terug trok en uiteindelijk de wc uit liep. Die gedachte was simpel. Hij wou Emil niet met hem opzadelen. Ryan wist donders goed dat er veel meisjes waren die op hem vielen. Ryan wou niet dat iedereen de pik op Emil kreeg doordat Ryan wat met hem had. Ryan zuchtte kort, terwijl hij kort tegen de muur aanleunen. Zou hij het ooit doen? Hij wou wel. Heel graag en toen Ryan van plan was om het te doen, trok Emil zich ook niet terug. Dus het leek erop dat hij het ook wou. Emil vond hem immers leuk. Had hij het wel moeten doen? Had hij niet moeten nadenken en het gewoon moeten doen? Ryan schudde kort zijn hoofd. Er nu over piekeren had geen zin. Het was gebeurd en hij kon de tijd niet meer terug draaien. Emil kwam uit de wc en samen liepen ze kort zwijgend de school uit. Ryan had zijn handen in zijn broekzakken gestopt, terwijl hij met Emil aan zijn zijden door het bos liep richting het centrum. Hij kwam er vaak genoeg en wist ook zeker wel een paar leuke plekjes om te gaan zitten. Toch wist hij niet goed waar ze moesten gaan zitten. Hij wist bijna zeker dat overal wel zijn vrienden waren. Ryan schudde opnieuw kort zijn hoofd. Wat maakt het uit? Ryan ging met Emil om en als zijn vrienden daar een probleem mee hadden. Dan hoorde hij dat wel en als ze geen goed argument hadden, zou Ryan hen wel een kopje kleiner maken. Hij had geen zin in onnodige discriminatie. "Dus.. Weet jij een leuke plek waar we wat kunnen gaan eten?" vroeg Emil naast hem. Ryan richtte kort zijn blik op Emil en zag dat hij wat nerveus was. Ryan glimlachte kort. "Yup. Ik heb wel een idee waar we heen kunnen gaan," sprak Ryan, terwijl hij zijn blik weer naar voren richtte. Samen liepen ze verder door het bos en al snel werd het centrum zichtbaar. Ryan begeleidde Emil richting het kleine restaurantje waar hij van plan was om wat te gaan eten. Plots hoorde Ryan hoe iemand zijn naam riep. Ryan richtte zich tot het geluid en zag al snel zijn hele vriendengroep op hem af komen. Het liefst wou Ryan stug doorlopen. Maar dit moest toch een keer gebeuren. Hij wist dat hij zijn vrienden kwijt zou raken, tenzij iemand plots gay-vriendelijk was geworden. "Hee Ryan, wat doe je hier met die homo? Laat dat gewoon achter en ga met ons mee," stelde één van zijn vrienden voor. Ryan voelde hoe hij boos werd om het feit dat die vriend Emil een 'dat' noemde en het word 'homo' haast uitspuugde. Hij balde zijn vuisten in zijn broekzakken, maar liet zich nog niet gaan. Hij grijnsde wat lichtjes en misschien wat duister. Hij zag hoe een paar vrienden het al door kregen en wat naar achter gingen. "Ik ga niet met jullie mee. Ik ga met Emil wat eten," sprak Ryan bijzonder kalm, maar een kille ondertoon sneed erin. De vriend die eerst het woord had trok een wenkbrauw op. "Waarom ga je met die homo wat eten?" vroeg de vriend. Ryan was gewoon echt verbaasd hoe dom die vriend was. Ryan haalde zijn handen uit zijn zakken. Een hand balde hij en liet hem zijn aan zijn vriend. "Zie je deze?" vroeg Ryan met een grijns. De vriend kon alleen nog maar knikken, waarna Ryan hem volop in het gezicht ermee sloeg. Ryan hoorde duidelijk wat kraken, hij had er dan ook wel behoorlijk wat kracht achter gezegd. Zijn vrienden begonnen als meiden te gillen en liepen naar de vriend toe die nu inmiddels op de grond lag. De vriend had een bloedneus en keek verbaasd naar Ryan. "Whatte fack?!" riep de vriend verontwaardigt. "Waar was dat voor? Ben jij ook een homo of zo?!" riep hij verder op een sarcastische toon. Ryan grijnsde een. De hand waar hij eerder de jongen mee had geslagen liet nu onder de kin glijden van Emil. Langzaam aan tilde hij zijn hoofd op en in een paar seconden lagen zijn lippen op die van Emil. Het duurde niet langer dan een paar seconden, waarna hij zich weer richtte op zijn vrienden, die met stomheid geslagen waren. "Zegt dat genoeg?" vroeg Ryan met een grijns, waarna hij Emil zijn hand vast pakte en hem mee nam naar het restaurant. Eenmaal binnen ging Ryan zitten aan een tafel en zuchtte eens diep. Hij kon nauwelijks geloven wat hij net had gedaan. Hij hing achterover op de stoel en keek naar het plafond. Nu wist hij het zeker: hij had al zijn vrienden kwijt. Hij zuchtte nogmaals en sloot zijn ogen. Niet dat hij het zo erg vond. Hij was niet alleen. Tenminste, dat hoopte hij. Hij richtte zijn blik weer op Emil en ging weer gewoon zitten. "Erh.. Sorry. Ik wou gewoon niet dat ze zo op je neer keken," zei Ryan. Hij keek even weg, waarna hij zijn blik weer richtte op Emil. "Het spijt me niet van de kus..," zei Ryan langzaam en misschien wat zacht. Nee, daar had hij zeker geen spijt van. Hij kon de zachte lippen van Emil nog steeds voelen. Hij wou ze dan ook wel weer voelen, maar eerst moest hij nog maar eens de reactie van Emil af wachten.

Ryan kon nog steeds niet geloven wat hij net had gedaan. Hij had zijn vrienden duidelijk gemaakt wie hij was en dat er niet te sollen met hem viel. Hij had geen spijt van zijn daden, tenzij het betekende dat hij Emil erdoor zou verliezen. Hij zuchtte een paar keer. Hij had alles opgegeven voor Emil. Hij had geen vrienden meer en zijn populariteit zou vast en zeker ook naar beneden kelderen. Niet dat hij dat erg vond. Op zijn vorige school wou hij niets lievers; populair zijn, vrienden hebben en een liefde. Jammer genoeg liep niks zoals hij wou. Hij had zich dan ook voorgenomen om niet uit de kast te komen op zijn nieuwe school. Echter was er één jongen zo speciaal voor hem geworden, dat hij daarvoor alles wel wou opgeven. Zolang hij samen kon zijn met die jongen. Hij glimlachte lichtjes en richtte zijn aandacht op die jongen die hem wonderen liet verrichte. Ryan zei Emil dat het hem speet. Misschien keek Emil er heel anders tegen aan dan hij. Uiteindelijk voegde Ryan er aan toe dat hij geen spijt had van de kus. Nee. Ook al waren het maar een paar seconden geweest, het zorgde ervoor dat hij nog steeds licht was in zijn hoofd, ook al leek hij dat niet te merken. Het is dat hij nauwelijks bloosde anders had hij nu de kop van een tomaat. Hij glimlachte wat breder en wachtte af op de reactie van Emil. Emil glimlachte wat flauwtjes naar hem en Ryan glimlachte terug. ''Je bent mijn held'' begon Emil. Ryan glimlachte wat breder, was blij dat Emil het dus kennelijk niet erg vond. ''Je was geweldig daar net'' zei Emil met een lichte grijns. Ryan knikte kort als bedankje. Emil ging kort met zijn hand langs het gezicht van Ryan. Ryan sloot kort zijn ogen en genoot van de aanraking. Het voelde fijn aan hoe de zachte huid van Emil zijn hand zijn wang streelde. Jammer genoeg duurde dat niet lang, aangezien Emil zijn hand van zijn wang af liet glijden. Ryan ontdekte de bedenkelijke blik in Emil zijn ogen. Ryan keek hem even vragend aan. ''Vind je mij leuk?'' vroeg Emil plots. Ryan was even wat verbaasd over de vraag, maar grijnsde daarna. Hij pakte de hand van Emil vast en liet zijn vingers door die van hem glijden. "Nee," begon hij en keek kort naar hun handen die in elkaar vlochten. Hij richtte zijn blik weer op Emil. "Ik vind je niet leuk," ging Ryan en hij wist donders goed wat voor reactie hij uitlokte. Hij leunde voorover en kwam zo met zijn gezicht dichterbij Emil. "Ik hou van je," sprak Ryan naar de waarheid en legde zijn lippen opnieuw op die van Emil. Dit keer wat langer. Hij sloot zijn ogen en genoot van die o zo zachte lippen van Emil. Hij liet zijn vrije hand kort over de wang van Emil heen glijden. Jammer genoeg wist Ryan dat ze zo niet voor eeuwig konden zitten en zo trok hij zich langzaam aan weer los van Emil. Ryan keek hem met twinkelende ogen van blijdschap aan. Hij ging weer normaal zitten, terwijl hun handen nog in elkaar lagen. Langzaam aan streelde Ryan met zijn duim over de hand van Emil heen.

Uiteindelijk had Ryan zijn lippen op die van Emil geplaatst, opnieuw, maar dit keer veel en veel beter. Hij voelde hoe Emil zachtjes in zijn hand kneep en haalde daaruit dat Emil het fijn vond. Ryan had Emil gezegd wat hij voor hem voelde en hij was daar blij. Langzaam aan trok Ryan zich weer terug van Emil. Hij wou meer, maar dat ging moeilijk aangezien ze in een restaurant zaten. Ryan zijn ogen twinkelde kort van blijdschap. Hij had eindelijk een vriend en een hele bijzondere ook nog. Ja. Emil was zeker bijzonder voor hem. Hij had ervoor gezorgd dat Ryan kon zijn wie hij wou zijn en daar was hij zou blij mee. ''Geef ik de big bad boy nou glitteroogjes?'' sprak Emil flauwtjes met een grijns die het dus kennelijk zag. Ryan grinnikte kort. "Ja joh en geef ik de sweet boy rode wangetjes?" ging Ryan er verder op in en grijnsde. Waarschijnlijk had Emil het zelf nog niet eens door, maar het zag er erg schattig uit en Ryan vond het dan ook helemaal niet erg. Nee. Integendeel, hij zou er nog wel vaker voor zorgen. De ober kwam bij hun langs, maar veel aandacht gaf Ryan er niet aan. Ze bestelde wat te eten, waarna Ryan zijn aandacht al snel weer gefocust was op Emil. ''Dus.. wanneer gaan we onze eerste date hebben?'' vroeg Emil. Ryan grinnikte kort. Hij keek eens kort om zich heen, waarom? Geen flauw idee. Hij richtte zijn blik weer op Emil en een grijns sierde nog rond zijn lippen. ''Wat.. zou jouw ideale date zijn?'' vroeg Emil er al dadelijk achterna. Ryan grijnsde wat breder. Hij keek even kort naar hun handen die elkaar nog vast hadden. Hij keek Emil aan en verdronk haast in zijn ogen. "Elke date met jou is een ideale date, " zei Ryan naar de waarheid en knipoogde eens naar Emil. Hij glimlachte wat lichtjes, waarna hij even kort naar buiten keek. Zijn 'vrienden' waren nergens meer te zien. "We kunnen altijd na het eten nog een wandeling gaan maken in het bos, we hebben tijd zat. En een lesje missen is toch vast niet zo erg," zei Ryan met een lichte grijns en keek Emil even aan.

Ryan reageerde niet meer op de vraag waar hij Emil mee zou nemen op hun eerste date. Als hij het wist had hij het ook niet verteld, het moest immers een verassing blijven. Ryan stelde al snel voor om straks naar het bos te gaan. Ze hadden niet zoveel tijd meer, maar een lesje missen moest vast ook kunnen op z'n tijd. ''Een lesje missen voor een date met jouw in het bos moet ik wel kunnen missen'' sprak Emil met een grijns die plezier uitstraalde. Ryan grijnsde kort en knikte daarna. "Afgesproken," zei Ryan nog net voordat het eten voor hen werd neer gezet. Ryan genoot van zijn eten en had het dan ook bijzonder snel op, maar hij zat dan ook wel vol. Hij wachtte totdat Emil klaar was en wou toen opstaan, maar Emil was hem voor. Hij stak zijn hand naar hem uit. ''Ready to go my super manly date?'' vroeg Emil aan hem. Ryan grijnsde licht en nam de hand aan. Hij merkte de gelukkige glinstering in Emil zijn ogen op. Ryan had de neiging om dezelfde opmerking te geven als Emil eerder bij hem had gedaan, maar hij hield zich in. Gelukkig hadden ze al van te voren betaald, dus konden ze gewoon weg gaan. En zo liepen ze samen hand in hand het restaurant uit en richting het bos. Een lange wandeling was het niet, maar ongeveer midden in het bos bleef Ryan staan. Hij keek kort om zich heen, maar er was niemand, daarna richtte hij zich weer op Emil. Hij glimlachte licht naar hem. Hij haalde zijn hand uit de zijne en legde zijn twee handen om het gezicht heen van Emil. Zijn duimen stroken lichtjes de zachte huid van zijn wang. Langzaam aan kwam Ryan wat dichter bij Emil. Hij keek hem diep in zijn ogen aan. Hij voelde de adem van Emil tegen zijn lippen aan. Langzaam aan boog Ryan wat meer naar voren en belandde zijn lippen op die van hem.

OOC: Godmod en flut, gomen Q-Q