Just when i understand love, it hurts you. [&Kyte]

Uren verstreken, maar er was geen minuut nee geen seconden dat hij niet dacht aan wat er vorige nacht en deze ochtend was gebeurt. Zijn broertje die hem de liefde had verklaard en waar hij meer in bed had gelegen. Zoenend en wel. Het voelde vreemd en verkeerd. Broers die hoorden niet bij elkaar in bed te liggen. Zelfs al waren ze van andere ouders, droegen ze niet het zelfde bloed. Kyte was opgevoed als zijn broertje en zo zag hij hem ook. Hoe kon hij hem ooit als zijn lief zien. Dat kon toch niet? Of was het toch mogelijk? Nee het mocht niet! Verward in zijn gedachten's liep Dylan door de hallen van de school heen. Hij kwam dan ook net weg bij zijn laatste les. Hij had zichzelf nog wel zover gekregen dat hij daar weer een docent had lopen pesten met zijn vrienden omdat ze hem niks aan vonden. Maar zijn vrienden hadden dan ook wel door gehad dat er iets niet klopte. Echter had Dylan hen niet willen vertellen was. Nee ze zagen hem aan komen; 'Mijn broertje is op hem verliefd, we hebben gezoend in zijn bed wat moet ik nu?' Dat ging echt verkeerd uit pakken. Hij wilde dan ook gewoon zelf de oplossing zien te vinden. Echter was dat niet zo makkelijk als hij dacht. Hij kreeg dan ook bijna spijt dat hij niet gewoon met zijn vrienden was. Die waren nu vast weer uit aan het gaan, lol aan het maken. Misschien moest hij omkeren, terug naar hun gaan. Hij zou er prima afleiding van krijgen. Maar nee. Merendeels van hem wilde dat niet, dat hield hem tegen. Hij moest gewoon uit zien te vinden wat hij met zijn broertje deed. Hoe kwaad hij er ook over was geweest dat Kyte hem had gezoend toen hij dronken was. Zo dronken was hij nou ook weer niet geweest dat hij met zijn broertje, een jongen, lag te zoenen. Als hij er echt problemen mee had gehad dan was hij hem wel geflipt. Dat zou normaal gebeurt zijn als een jongen hem zou zoenen. Maar hij had het gevoel hem laten over nemen, was er in mee gegaan.
Dylan besloot naar buiten te gaan, voor frisse lucht. Beter dan die hallen met de geur van zwetende leerlingen en schoolboeken. Verder in gedachten ging hij via de ingang van de school naar buiten toe. Eenmaal buiten stak hij een sigaret op. Kalm nam hij er een trekje van. Hij richtte zijn gezicht naar de lucht en blies de rook weer uit. Kalm volgde hij de rook met zijn ogen tot het verdween in de hemelblauwe lucht. Een zucht ontsnapte zijn mond. Kon hij dat maar. Zijn gedachten's laten weg varen zoals die rook, zodat het leek of dat al met zijn broertje niet was gebeurt. Zodat ze normaal verder konden gaan zoals hoorde. Kort sloot Dylan zijn ogen waarna hij weer voor zich uit keek. Hij begon zo verder te lopen terwijl hij weer een trekje nam. Net toen hij het plein af wilde gaan liep er een groep jongeren, hij schatte van een paar klassen lager dan hem, langs hem heen. Ze lachten en leken plezier te hebben. ''Hebben we die Aziaat even goed te pakken of niet dan!'' Riep een van hen vermakelijk uit. De anderen lachten mee. Het klonk behoorlijk onaardig. Dylan keek voor een moment met een opgetrokken wenkbrauw naar hen. Een Aziaat? En zij.. Het konden wel leerlingen van dezelfde klas als zijn broertje wezen. Plots merkte Dylan een gedaante op vanuit zijn ooghoeken. De persoon lag op de grond. Dylan draaide zijn hoofd opzij. Het duurde niet lang om te beseffen wie het was. Het was Kyte! Dylan twijfelde geen moment en rende op zijn broertje af. Bij hem ging hij door zijn hurken. ''Kyte! Your awake? Lil bro?'' Zei hij gelijk tegen hem. Die leerlingen.. Ze hadden zijn broertje in elkaar geslagen..

Hij was naar buiten gegaan, dit om wat frisse lucht te krijgen. Eenmaal buiten liep hij een groepje leerlingen tegen het lijf. Ze hadden het over een Aziaat die ze goed te pakken zouden hebben gehad. De enige Aziaat die Dylan dan gelijk in het hoofd schoot was zijn broertje. En dat was het moment dat hij vanuit zijn ooghoeken een persoon bij de buiten muur van de school ontdekte. En die persoon, bleek niemand minder dan zijn broertje te zijn. Zonder er over te hoeven nadenken rende hij naar hem toe en ging hij bij hem door zijn hurken. Er was dan misschien wel wat gebeurd tussen hen een aantal uren geleden. Maar hier zou hij zeker niet voor weg rennen. Het was immers nog steeds zijn broertje waar het om ging. Langzaam aan gleed zijn blik over het lichaam van Kyte. Zijn haar zat wild. Hij had scheuren in zijn kleren. Hij had schrammen en rode plekken waar wel zeker van was dat het blauwe plekken waren. En dat was alleen nog op zijn armen en in zijn gezicht. Dylan snoof eens waarna hij recht stond en vervolgens terug naar Kyte toe boog. Hij plaatste zijn armen onder hem en tilde hem zo van de grond.
Zo liep hij met Kyte terug naar de ingang van de school. Dylan bleef zijn blik op Kyte gericht houden. Waar was het nodig voor geweest om zijn broertje zo toe te takelen? Hij wist wel zeker dat Kyte niets verkeerds had gedaan. Zo was hij niet. Dylan klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij Kyte wat strakker vast nam. Hij voelde woede opkomen, heel veel woede. Hij kon die gasten wel vermoorden. Maar o wacht maar, hier kwamen ze ook echt niet mee weg. Echt niet. Zodra Dylan het plein op kwam werd hij dan ook al gauw gespot door zijn vrienden die buiten stonden te roken. Zodra ze hem zagen met Kyte in zijn armen kwamen ze op hem afgerend. De meiden natuurlijk helemaal in paniek. ''Wow Dylan wat is er gebeurd met je broertje?'' Vroeg een van zijn vrienden gelijk. Een ander snoof eens. ''Heeft iemand hem lastig gevallen? Moeten we iemand eens even wat duidelijk maken?'' Vroeg de ander dan ook direct. Die was altijd wel gebrand op een gevecht. ''Arme Kyte, wie doet dat nu bij zo'n onschuldige jongen'' Hoorde Dylan tussen door gezegd worden door een van de meisjes. Een van hen legde dan ook even een hand op het voorhoofd van Kyte. Dylan keek hen kort aan waarna zijn blik het plein rond ging. Algauw ontdekte hij het groepje. Ze keken hun kant al op. Zodra ze zagen dat Dylan en zijn vrienden groep Kyte bij zich hadden zag je spontaan hun ogen groter worden. Nu wisten ze pas waar ze mee te maken hadden leek het erop. ''Hun waren het, Kyte zijn eigen klas'' Snoof Dylan, duidelijk woedend. Plots zette het groepje het op een rennen, denkend dat ze op tijd nog weg konden komen. ''Grijp ze!'' Riep plots een van de vrienden van Dylan. De jongens en meiden renden er op af. Ze waren groter en sneller, maar het was ook niet de eerste keer dat ze hun vrienden verdedigde. Want ja ook Kyte was nu een vriend van hen, het was Dylan's broertje en ze hadden hem opgenomen in de groep. De jongen was nog even blijven staan en richtte zich nu op Dylan. Hij legde een hand op zijn schouder. ''Ik snap dat je je wraak wilt maar je kunt nu beter voor Kyte zorgen, hij heeft je nodig wij regelen het wel met die gasten'' Zei de jongen met een lichte grijns. Hij kende Dylan lang genoeg om te weten dat hij maar al te graag mee deed om dat groepje een lesje te leren. Maar nu stond Kyte voor op. En dat wist Dylan dan ook wel. Hij knikte uiteindelijk dan ook eens met een zucht. ''Dankje,'' Reageerde hij kortaf. De jongen knikte eens terug als teken dat het al goed was waarna hij er dan ook vandoor ging.
Dylan liep weg met Kyte. Hij ging naar de Dayclass dorm toe waarna hij al zo snel mogelijk richting Kyte zijn kamer ging. Hij wilde dan ook niet gezien worden door andere leerlingen of docenten anders zouden zij zich er weer mee bemoeien. Eenmaal ongestoord bij de kamer aan gekomen te zijn legde hij Kyte neer op zijn bed. Voorzichtig kwam Dylan bij hem op bed zitten. Zijn blik viel algauw op het shirt van Kyte. Hij pakte het vast bij zijn buik en tilde het vervolgens omhoog. Precies om een ding uit te zoeken, en jammer genoeg zat het er. Rode plekken werden zichtbaar. Ze hadden hem echt te pakken genomen. Gelijk liet Dylan het shirt los waarna hij een hand van Kyte vast pakte. Zijn blik gleed naar het gezicht van zijn broertje. ''Im so sorry Kyte..'' Zei hij plots. Waarom was hij nou van hem weg gegaan. Ja hij wist waarom. Hij was boos geworden door de gevoelens van zijn broertje. Maar hij wist dat hij Kyte moest beschermen. En nu was hij niet bij hem gebleven en zie wat er was gebeurd. Dylan boog naar zijn broertje toe. Plaatste zijn armen naast het hoofd van Kyte op het bed. Zachtjes legde hij zijn voorhoofd tegen die van hem. ''I shouldve protected you.. but no i only cared about my own feelings and left you alone..'' Weer voelde hij zich kwaad worden. Maar nu was hij vooral kwaad op zichzelf. Maar ook op dat groepje idioten die dit zijn broertje aan hadden gedaan. Langzaam aan opende Dylan zijn ogen half. Hij keek naar het gezicht van Kyte. Zijn ogen waren nog steeds gesloten. En misschien bleef dan ook nog wel zo. Nee hij moest zijn ogen open doen! Hij moest wakker worden! Gelijk kneep Dylan zijn ogen weer dicht. Legde zijn handen op zijn eigen hoofd en pakte zijn haren vast. Hij voelde nu des te meer hoe erg hij om zijn broertje gaf. Plots wurmde een traan zich tussen de oogleden van zijn rechter oog en gleed deze via zijn wang naar benee. De traan kwam los van zijn gezicht en landde op een wang van Kyte waar het zachtjes uit een spatte. Dylan slikte eens. ''I love you man, i facking love you to bits''

Geduldig wachtte Kyte af totdat het touw rand zijn middel verslapte. Het enigste touw wat ervoor zorgde dat hij nog niet weg gleed van het leven. Kennelijk was er dus nog wel dat koppige dat wou blijven leven, ook al wist Kyte niet waar dat vandaan kwam. Gister had hij zelf zijn leven verwoest, dan kon hij het net zo goed af staan. Ieder ander had het ooit gedaan. Echter greep hij het touw strakker vast toen hij de stem van zijn broer hoorde. Hij dacht eerst nog om het touw juist los te laten, Dylan wou hem toch nooit meer zien leek hem. Hij greep het touw sterker vast door de bezorgde toon die wel door kwam. Het leek alsof Kyte diep onderwater was en Dylan daar boven stond. Hij kon de worden niet verstaan, maar de emotie die er mee werd gevoeld wel. Vaag voelde hoe hij werd opgepakt. Hij wist niet door wie, maar hij gokte Dylan, wat hem raar leek. Dylan haatte hem toch? Zonder er bewust van te zijn begon een sprankje hoop in Kyte te groeien. Hij greep het touw wat strakker vast, zonder te weten of het slim was of niet. Nu besefte hij dan ook dat hij hoop had gevonden en om die reden liet hij meteen het touw wat los. Hij mocht geen hoop hebben. Hoop had hem hier naar toe geleid. Naar dit alles. Het kon alleen nog maar slecht aflopen. Vaag hoorde hij wat geluiden; stemmen. Een paar stemmen herkende hij en soms was er woede en haat te vinden in de toon van de spreker, maar niet iets wat ervoor zorgde dat hij het touw vaster vast wou pakken. Ze leken even stil te staan, maar al snel voelde hij het lichte gewieg. Wat betekende dat hij weer verplaatst werd. Hij wist niet hoe of door wie, maar om één of andere reden voelde het vertrouwd aan, waardoor hij het touw met één hand vast pakte. Plots leek het gewieg te stoppen. Hij voelde vaag hoe hij op iets zachts werd neer gelegd. Hij probeerde te registreren waar hij was, maar zonder zijn lichaam te kunnen bewegen ging moeilijk. Hij voelde hoe iemand iets met zijn arm deed. Het voelde alsof die gene het einde van zijn arm vast pakte, maar Kyte kon zich niet meer herinneren hoe dat heette. Er was geen bepaald gevoel dat er vanaf kwam, maar wel van de vage geluiden die binnen kwamen. Ze waren verdrietig. Erg verdrietig en een tikkeltje boos. Het zorgde ervoor dat Kyte het touw strakker vast pakte. Hij wou die gene troosten, zeggen dat het allemaal goed zou komen, ook al wist hij niet waarom die gene verdrietig/boos was. Langzaam aan begon hij dan ook via het touw naar boven te klimmen. Het licht kwam steeds dichterbij. Plots voelde hij hoe iets nats op zijn wang terecht kwam. Het was geen vaag gevoel, nee hij voelde het echt en was geneigd om het eraf te vegen, echter werkte zijn lichaam niet mee. Hij besefte toen dat hij weer bij bewustzijn aan het komen was. Plots hoorde hij woorden, hij kon ze niet registreren, maar toch zorgde ze ervoor dat Kyte zijn hart te keer ging. Hij reek uit naar het licht, met succes. Langzaam, heel langzaam, opende Kyte zijn bruine ogen. Hij knipperde een paar keer om tegen het plotselinge felle licht te vechten. Hij keek even rond, waarna hij zijn blik al snel vestigde op de persoon die boven hem was. Dylan. Een hele lichte glimlach verscheen rond zijn lippen. "Dylan," sprak Kyte zachtjes en zijn stem klonk brak. Heel langzaam hief hij een arm op. Het deed pijn, maar Kyte verzette zich er tegen en liet uiteindelijk zijn hand rustte op Dylan zijn wang. Hij wist niet wat Dylan net had gezegd, maar het zorgde ervoor dat Kyte zijn hart als een gek te keer ging. Hij wou dat Dylan het nog eens zei, zodat Kyte dit keer de woorden kon registreren.

Dylan had Kyte terug naar zijn kamer toe gebracht. Daar kon hij rustig wakker worden. Althans Dylan hoopte dat Kyte wakker zou worden. Anders moest hij hem nog naar het ziekenhuis brengen. Als die gasten het zover hadden gekregen dat ze Kyte het ziekenhuis in sloegen dan wist Dylan zeker dat hij ze niet meer heel zou laten, dat had hij nu al. Niemand kon hij dieper haten dan de personen die zijn broertje pijn of verdriet aan deden. Zodra hij Kyte op het bed neer had gelegd ontdekte hij al snel dat ze zijn broertje echt helemaal in elkaar hadden geslagen. Dit baadde hem dan ook steeds meer zorgen. Als Kyte nu echt niet wakker werd betekende dat het zeker mis zat. Het liefst wilde Dylan daar niet aan denken. Maar de mogelijkheid was er wel. Dylan had zijn mobiel dan ook wel bij de hand. 112 bellen was dan net zo handig. Maar hij hoopte dus echt niet dat het nodig was. Langzaam aan boog Dylan over Kyte heen. Hij plaatste zijn voorhoofd tegen die van hem. In zijn gedachten eigenlijk al smekend dat Kyte wakker zou worden. Dat hij zijn ogen zou openen en hem weer een van zijn schattige onschuldige glimlachjes gaf. Maar dat leek niet te gaan gebeuren. Nee het bleef stil. Waardoor Dylan dan ook tegen hem begon te praten. Hij bood zijn excuses aan, maar hoe verder in zijn woorden, hoe meer hij overstuur begon te raken.
En dat was het moment dat hij Kyte vertelde hoeveel hij van hem hield. Hij hield echt veel van zijn kleine broertje. Misschien meer dan hij eigenlijk besefte. Misschien voelde hij toch ook wel wat meer voor Kyte. En uitte hij dat ook al, hij begreep het enkel zelf nog niet. Dylan kneep zijn ogen dicht. Een traan wist zich te ontsnappen van zijn lichaam. Iets wat hij niet wilde. Hij wilde niet huilen. Dan voelde hij zich gelijk een stuk zwakker, maar het liet dan ook des te meer zien hoeveel hij om Kyte gaf. Dat hij zelfs tranen niet meer wist te onderdrukken. De traan maakte zich los van zijn gezicht en kwam zo op het gezicht van Kyte terecht. Langzaam aan opende Dylan zijn ogen daardoor. Maar dit keer gebeurde er iets onverwachts. Kyte zijn ogen waren open! Even ging Dylan met zijn hoofd snel naar achteren om zeker te weten dat het echt zo was. Maar nu kwamen dan ook Kyte zijn lippen in beweging. Hij gaf hem een glimlachje waarna hij zijn naam uit sprak. Het klonk zacht en brak. Maar het was zijn stem. Hij was wakker! Een brede grijns verscheen op Dylan zijn mond waarbij hij zijn armen om Kyte heen sloeg. Hij voelde hoe Kyte een hand tegen zijn wang plaatste. Ja dit ging de goede kant op. Dylan schoot vervolgens recht en daarbij trok hij Kyte dan ook omhoog. Misschien iets te snel maar hij was zo blij en opgelucht dat zijn broertje wakker was. Hij nam Kyte dicht tegen zich aan waarbij hij een hand op zijn achterhoofd plaatste. ''You little bastard..'' Mompelde hij. Het waren misschien niet helemaal de juiste woorden om te gebruiken. Maar Dylan praatte wel vaker zo, en daarbij was hij gewoon zo opgelucht wat dan ook wel te horen in zijn stem. Even bleef hij zo zitten met Kyte dicht tegen zich aan. Maar uiteindelijk kwam hij dan met zijn gezicht voor die van hem zodat hij hem in de ogen aan kon kijken. ''Im so sorry, i shouldve stayed with you'' Sprak Dylan tegen hem. Zijn ogen stonden waterig, maar aan zijn houding was duidelijk te zien dat hij zich groot probeerde te houden en de tranen in hield.

Kyte kon in zijn hele leven nog nooit zo goed touwklimmen als toen. Hij snelde naar boven. Wou weten wat de woorden waren die zijn hart zo snel liet gaan. Hij wou die gene troosten die zo verdrietig klonk. De stem klonk zo bekend en hij vertrouwde er volop op. Hij wou niet dood gaan, nog niet. Hij had hoop gekregen en verlangen naar die ene persoon. Langzaam opende hij dan ook zijn ogen en zag hij wie die ene persoon was, Dylan. Hij wist dat het niemand anders kon zijn. Er was niemand in zijn hele leven waar hij anders zo veel om zou geven. Hij wou Dylan zo graag gerust stellen en toen hij zijn ogen opende leek dat even te werken. Dylan schoot naar achter, Kyte was licht verbaasd, maar sprak al snel zijn naam uit. Zijn stem klonk brak en zacht, maar hij wist zeker dat Dylan het kon horen. Met wat pijn, dat Kyte negeerde, legde hij zijn hand op Dylan zijn wang. De huid van Dylan voelde zo echt en zacht aan. Het zorgde ervoor dat Kyte zich vertrouwd bij hem voelde en zijn hele lichaam tegen hem aan wilde plantte, echter was Dylan hem voor. Plots trok Dylan hem overeind en drukte hij hem tegen zich aan. Het deed wat pijn, maar ook door deze pijn wist Kyte er doorheen te bijten. Het warme gevoel dat hij kreeg van Dylan maakte alles weer goed. Hij voelde hoe Dylan zijn hoofd tegen hem aandrukte en langzaam legde Kyte dan ook zijn armen om Dylan heen. Ook dit ging gepaard met pijn, maar ook deze keer gaf hij er geen kik om. ''You little bastard..'' mompelde Dylan. Het was een typische reactie van Dylan, maar je hoorde aan zijn stem dat hij opgelucht was. Een lichte glimlach sierde rond de lippen van Kyte. Hij was blij dat het nu beter ging met Dylan. Even bleven de twee zo zitten. Het voelde zo fijn en vertrouwd aan en Kyte wou dan ook dat het nooit zou stoppen. Echter trok Dylan zich een beetje van hem los, wat Kyte deed opkijken. Al snel verscheen het gezicht van zijn broer voor hem. ''Im so sorry, i shouldve stayed with you'' sprak Dylan tegen Kyte. Zijn ogen stonden waterig, maar aan zijn houding kon je zien dat hij zich groot probeerde te houden. Iets wat Kyte licht deed glimlachen. "It's ok, it's my fault from being stupid," zei Kyte en keek even weg. Hij duidde hier duidelijk op wat er die avond was gebeurd. Hij voelde zich er nog steeds schuldig over. Plots herinnerde hij zich weer wat, dat deed hem dan ook weer opkijken naar Dylan. "Ne Onii-chan, what did you say before I woke up?" vroeg Kyte uit pure nieuwsgierigheid. Hij wou het weten. Hij wou de woorden weten die Dylan had gezegd die zijn hart zo te keer liet gaan.

Hij wist niet wat Kyte wakker had gekregen. Maar Dylan was er van overtuigd dat het een klein vechtertje was. En het maakte ook niet meer uit, in ieder geval niet voor hem. Kyte was nu wakker en daar ging het om. Hij vergat eigenlijk door opluchting al dat er vast veel pijn in Kyte zijn lichaam moest zitten op dit moment. Zodra hij door had dat Kyte wakker was sloeg hij zijn arm om waarbij hij recht kwam en het lichaam van Kyte vervolgens tegen zich aan drukte. Nog net gleden er niet meer tranen over zijn wangen. Het zou wel goed komen met zijn broertje. Daar was hij van verzekerd. Hij had dan ook niet direct gedacht dat hij dood zou zijn, als dat zo was had hij allang het ziekenhuis gebeld. Maar dat nam niet weg dat hij niet bang was om Kyte te verliezen. Kyte was de enige die hij had, en die hij echt niet kwijt wilde. Natuurlijk waren zijn vrienden ook belangrijk. Maar Kyte was diegene waar hij echt om geven. Niemand zou hem kunnen vervangen. Niemand mocht met slechte bedoelingen aan hem komen. Zijn ouders zag hij nauwelijks doordat ze druk waren met het werk. Kyte was de enige die hij al die tijd thuis had gehad. Nu had Dylan dan ook alleen maar meer spijt van zijn woede van gister. Ja het had behoorlijk vreemd aan gevoelt zodra hij er achter was gekomen wat Kyte voor hem voelde en dat ze dan ook hadden gezoend. Maar hij had niet zo kwaad op hem moeten reageren. Kyte was immers zijn broertje. Hij had met hem moeten kijken naar hoe ze nu verder zouden gaan. Dat kwade gedrag van hem had niets uit gehaald, ja enkel dat Kyte hier nu bond en blauw zat. En dat was niet bepaald zijn bedoeling geweest.
Na de stevige omhelzing kwam Dylan met zijn gezicht voor die van Kyte. Hij gaf Kyte zijn excuses waarbij zijn ogen glinsterende door de tranen. Hij wilde ze niet laten gaan dus hield ze zo goed mogelijk in. En ze waren nu ook nergens meer voor nodig. Kyte was wakker. En aan het glimlachje die op zijn lippen verscheen te zien was hij niet boos op hem. Kyte gaf vervolgens een reactie. Hij zei hem dan ook dat het zijn eigen schuld was. Dylan wist gelijk wel waar dat over ging. Het ging over gisteravond. Even keek Dylan weg met een lichte zucht. ''Your not stupid'' Reageerde Dylan gauw genoeg op hem. Hij zelf was diegene die stom had gedaan. Hij had bij Kyte moeten blijven, er voor hem zijn in plaats er van weg lopen. Want het had hem niet veel meer geholpen. Nog steeds was hij er verward over. Alsof hij van een kant toch de gevoelens van zijn broertje kon beantwoorden. Dylan keek even weg bij de gedachten. Wat als die mogelijkheid er was.. Wat als hij dezelfde gevoelens terug voor Kyte had? Was dat mogelijk? Dylan schrok op uit zijn gedachten zodra Kyte tegen hem begon te praten. Dylan keek hem zo dan ook gelijk weer in de ogen aan. Kyte vroeg hem naar woorden. Woorden die hij had gezegd voordat Kyte wakker was geworden. Even keek Dylan wat verbaasd naar hem. Wilde hij het echt weer hoorde? Nouja weer, blijkbaar had hij het eerder niet goed genoeg gehoord. Dylan grijnsde kort wat flauwtjes. Plots legde hij zijn voorhoofd terug tegen die van Kyte en sloot hij zijn ogen eens. ''I said that i loved you, that i facking love you to bits.'' Vertelde Dylan hem. De vingers van zijn hand die nog op het achterhoofd van Kyte lag, gingen zachtjes door zijn langige haren heen. Vervolgens opende hij zijn ogen. En keek hij met een lichte grijns naar het gezicht van zijn broertje. Ja hij hield echt van hem, dat was duidelijk. Maar in hoe verre hield hij van hem? Dat moest beantwoord worden.

Kyte wist niet hoelang hij zo bewegingsloos had gelegen, maar Dylan was in ieder geval erg blij dat Kyte weer wakker was. Nadat Kyte zijn naam had uit gesproken, werd hij al snel in een stevige omhelzing gelegd. Hij had er geen problemen mee, alleen deed het wel wat pijn, maar dat liet hij niet merken. Hij moest genieten van de momenten die hij zo had met zijn broer. Meer zou hij er waarschijnlijk niet krijgen. Dylan noemde hem een 'bastard', maar je hoorde aan zijn stem dat hij opgelucht was en dus zich zorgen om Kyte had gemaakt. Een lichte glimlach begon rond zijn lippen te sieren bij die gedachtes. Dus, hun band was nog niet gebroken. Zo bleven ze even in de omhelzing en Kyte had zijn armen langzaam om Dylan heen geslagen, maar jammer genoeg trok Dylan zich terug. Kyte keek even wat verbaasd, waarom trok hij zich terug? Maar toen besefte hij dat Dylan niet het zelfde voor hem voelde. Hij slikte eens kort, waarna hij zich toch weer richtte op Dylan. Dylan zei hem dat het hem speet, dat het zijn schuld was. Was het zijn schuld? Nee. Dat zei Kyte dan ook, hij zei ook dat hij die gene was die dom was. Echter leek Dylan daar niet in mee te gaan, hij zei dat Kyte niet dom was. Met welke mogelijkheid kon Kyte nou niet dom zijn?! Hij had zijn gevoelens aan Dylan verteld terwijl hij dronken was. Nou dat was volgens Kyte toch best dom, maar hij hield zijn koppigheid voor wat het was en ging er niet verder op in. Maar toen schoot er plots een gedachte door Kyte heen. Als alle gevoelens eenzijdig waren van Dylan, wat waren dan de woorden geweest die zijn hart zo te keer liet gaan? Dat was een vraag die hij dan ook stelde aan Dylan, nou ja wel wat anders. Dylan reageerde eerst wat verbaasd, maar grijnsde daarna alweer wat. Zou het toch zo zijn.. Dat Dylan toch wat voor hem voelde? Wat kon het anders zijn dat zijn hart zo te keer liet ging. Langzaam aan begon de hoop in Kyte te versterken. Zou het? Plots drukte Dylan zijn hoofd tegen die van Kyte. Kyte keek Dylan met hoopvolle ogen aan. Dylan sloot kort zijn ogen en Kyte bleef naar het perfecte gezicht kijken van zijn broer. Met die o zo perfecte lippen die hij zeker nog eens wou raken met de zijne. ''I said that i loved you, that i facking love you to bits.'' zei Dylan plots. Kyte zijn hart ging te keer. Ja, het was niet eenzijdig! Schoot het door zijn gedachte heen en toen hij de hand van Dylan door zijn haar voelde, toen Dylan hem weer even licht grijnzend aan keek, boog Kyte zich naar voren en plantte hij zijn lippen op die van Dylan en gaf hem zo een kus. Die o zo zachte lippen van Dylan zorgde ervoor dat een golf van warmte weer door zijn aderen stroomde en hij alleen nog maar naar meer hunkerde. Plots besefte hij wat hij deed en waarom hij het deed. Kyte trok zich meteen weer los van Dylan. Hij liet zijn blik meteen vallen naar de grond, terwijl de blosjes nog steeds op zijn wangen lagen. "S-sorry," sprak Kyte wat hakkelig. Waarom had hij Dylan nu weer gekust? Omdat hij er heilig van overtuigd was dat het niet eenzijdig was, maar plots was er die twijfel geweest, die zich nu verder begon uit te breiden. Hoe bedoelde Dylan zijn woorden? Was het niet alleen broederliefde? En zo liet Kyte weer honderden vragen zijn hoofd binnen stormen. En zo pakte Kyte de stof van zijn broek wat strakker vast. Was het eindelijk weer goed, verpeste hij het weer.

Kyte vroeg hem zijn woorden te herhalen. Blijkbaar de woorden die hem wakker hadden gemaakt. Dylan hoefde er niet lang over na te denken welke woorden dat waren. Het waren de woorden die Kyte zeiden dat hij van hem hield. Natuurlijk hield hij van zijn broertje. Maar in hoeverre hield hij eigenlijk van hem? Dylan wist het niet precies. Hij voelde zich er nog steeds verward over. Maar misschien was dat al de tip. Misschien was alleen het feit dat hij verward was al het antwoord. Als hij er van overtuigd was dat hij niet meer dan broederliefde voor Kyte voelde waarom zat hij hier dan zo met hem? Waarom hield hij hem dan zo dicht tegen zijn lichaam aan en was hij bang Kyte te verliezen? Nee hij wist het antwoord allang. Maar hij wilde er niet aan toegeven. Waarom niet? Omdat het wettelijk niet mocht? Maar als hij er over nadacht. Wanneer hield hij zich nou wel aan de regels van de wet, van school of van wat dan ook. Nooit. Simpel weg nooit. Waarom zou hij zich nu dan tegen laten houden. Waarom liet hij zich niet gewoon gaan? Misschien was het de eerste keer dat de liefde spannend voor hem was. Het was zijn broertje die verliefd op hem was, en daarbij dus ook nog een jongen. Hij had nog nooit eerder gevoelens gehad voor een jongen. Misschien dat hij een van zijn vrienden een keer had gekust. Maar of ze waren dan dronken of het was voor de grap. En dan was het ook maar één kus.
Dylan had zijn voorhoofd tegen die van Kyte geplaatst. Kneep zijn ogen dicht, zich beseffend wat hij voelde voor zijn broertje. Vervolgens herhaalde hij de woorden voor Kyte. Zodat hij ze weer kon horen. Dylan meende ze dan ook echt. En nu besefte hij dan ook dat er meer achter schuilde. Uiteindelijk opende Dylan zijn ogen en keek hij zijn broertje weer in de ogen aan. Hij gaf hem een lichte grijns terwijl hij wachtte op zijn reactie. Echter hoefde hij daar niet lang op te wachten. Nee zodra hij zijn ogen opende, hem een grijnsje gaf. Drukte Kyte zijn lippen op die van hem. Iets ging Dylan zijn hoofd wat naar achteren terwijl hij lichtjes zijn haar vast pakte. Voor een moment keek hij wat verrast. Dit had hij niet zien aan komen. Dat Kyte hem zo weer zou kussen. Maar was het erg? Nee het voelde helemaal niet erg. Langzaam aan sloot Dylan zijn dan oog. Een warm gevoel groeide in zijn lichaam. En dit keer was het er niet omdat hij dronken was. Nee het was echt een gevoel. Een gevoel van liefde die hij voor zijn broertje voelde. Plotseling trok Kyte zich wat los van hem. Dat deed Dylan dan ook gelijk op kijken. Hij keek hem wat vragend in de ogen aan. Maar ontdekte nu dan ook hoe blosjes op zijn wangen stonden. Hij keek weg naar de grond, waarschijnlijk schaamde hij zich voor zijn actie. De vorige keer was hij immers tegen hem uitgevallen. Kyte gaf hem nu dan ook hakkelig een sorry. Voor een moment bleef Dylan stil. Hij zag hoe Kyte zijn broek strak vast pakte. Voor een moment keek Dylan weg maar richtte zijn blik langzaam aan weer op Kyte. Kyte was vast bang voor zijn reactie. Maar dit keer zou hij het anders aan pakken. Nee hij zou zijn broertje niet weer achter laten. Plots legde Dylan zijn handen tegen het gezicht van Kyte en liet hij hem zo ook weer in de ogen aan kijken. Dylan bleef hem voor een moment in de ogen aan kijken. De uitdrukking op zijn gezicht liet niet heel veel los. Maar dat zou uiteindelijk ook niet nodig wezen. Ineens drukte Dylan zijn lippen op die van Kyte. En zo kuste hij hem terug. Vervolgens liet hij een arm zakken en legde die dan ook weer om zijn broertje waarbij hij hem dicht tegen zich aan hield. Even kwamen zijn lippen wat van die van Kyte af, maar niet ver. ''I dont care what is allowed or not, you want me and i want you''

Kyte moest echt eens leren om zich in te halen. Alweer. Alweer had hij zijn broer gekust, omdat hij zich weer niet kon inhouden. De lippen van Dylan zagen er gewoon zo verleidelijk uit en na de woorden van Dylan, die hij verkeerd opgevat had, had hij hem gekust. Plots had hij zich dan ook beseft dat hij het misschien verkeerd had opgevat. Dat Dylan niet van hem hield zoals Kyte van hem hield. Dat het allemaal eenzijdig was en Dylan de woorden bedoelde als broeder liefde. Even, heel even had het geleken alsof Dylan ook van hem hield, maar Kyte trok zich terug. Hij besefte dat hij dezelfde fout twee keer had begaan. Hij was nog dommer dan een ezel en kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij was echt dom. Was eindelijk alles weer goed. Hun band. Hun broederband, verpeste Kyte het weer. Hij had nooit wakker moeten worden. Nee, dat was niet zo. Dylan had opgelucht gekeken toen Kyte wakker was geworden, dus hij was blij dat Kyte er nog was. Kyte had Dylan gewoon nooit moeten kussen. Hij was veel te gretig. Hij wou te veel, maar dat kon niet. Hij kon niet alles hebben en zeker zijn broers liefde niet als Dylan niet het zelfde voelde. Kyte had zijn blik naar beneden geworpen. De vloerbedekking zag er plots weer heel interessant uit. Hij schaamde zich voor zijn actie. Nou eigenlijk meer voor de domheid om twee keer dezelfde fout te maken. Zo vormde zich dan ook blosjes op de wangen van Kyte. Uiteindelijk verontschuldigde Kyte zich voor zijn daad, terwijl hij nog steeds te laf was om Dylan aan te kijken. De zelfhaat begon weer in hem te borrelen. Hij snapte goed als Dylan nu weer boos op hem zou worden. Hij voelde zich gefrustreerd en pakte zo de stof van zijn broek vast om wat frustratie kwijt te kunnen, maar het ging maar met kleine beetjes. Plots voelde Kyte de zachte warme handen van Dylan op zijn gezicht en keek hij zo weer in de diepblauwe ogen van Dylan. Kyte zijn ogen verwijdde zich iets, terwijl hij bijna in de diepblauwe ogen van Kyte verdronk. Kyte keek Dylan aan en probeerde uit te vogelen of hij nu boos was of niet. Kyte was bang voor zijn reactie, maar plots kwam Dylan zijn gezicht erg dichtbij. Verbaasd bleef Kyte zo, totdat hij de zachte lippen van Dylan op de zijne voelde. De ogen van Kyte verwijdde zich. Dylan kuste hem. Dylan kuste hem! Schoot er door hem heen. Een golf van warmte schoot weer door zijn aderen heen, en meerder volgde. Hij voelde hij een arm van Dylan om hem heen werd gelegd, waardoor hij nog dichterbij hem stond. Langzaam aan sloot Kyte dan ook zijn ogen half en kuste hij hem terug. Zou het? Zou Dylan dan toch het zelfde voor hem voelen? Net toen hij dat dacht, onderbrak Dylan de kus. Kyte opende zijn ogen weer helemaal en keek hem wat verbaasd en nog wat verward aan, kon het nog nauwelijks geloven wat Dylan zou juist had gedaan. Hun gezichten waren nog erg dichtbij elkaar en zorgde ervoor dat Kyte weer hunkerde naar Dylan zijn lippen. ''I dont care what is allowed or not, you want me and i want you'' sprak Dylan. Kyte keek hem even aan, waarna een brede, gelukkige glimlach op zijn gezicht kwam. De laatste woorden van Dylan gonsde nog steeds door in zijn oren. Hij voelde het zelfde. Het was niet eenzijdig, besefte Kyte zich, waarna zijn ogen begonnen te glinsteren. Hij keek Dylan aan en voelde zich gelukkig. Hij straalde het dan ook uit, dat hij gelukkig was. Kyte sloot kort zijn ogen, genoot nog een keer van het gevoel dat Dylan van hem hield en van de woorden die Dylan had gesproken. Langzaam opende Kyte zijn ogen weer en keek Dylan weer aan. Hij legde zijn armen om Dylan heen, waarbij één van zijn handen even kort door de blonde haren ging van Dylan. "I love you," fluisterde Kyte zacht, met een glimlach rond zijn lippen. Hij keek Dylan even aan, met zijn gelukkige ogen, waarna hij zacht zijn lippen weer op die van hem drukte. Die o zo zachte lippen, waren nu helemaal en alleen van hem.

Kyte had hem weer gekust. En dat leek Kyte dan ook maar al te goed te beseffen, hij trok zich gelijk wat los van hem zodat hun lippen niet meer op elkaar waren. Daar keek Dylan eigenlijk best verbaasd van op. Van hem had het niet hoeven stoppen. Nee dit keer niet. Dit keer had hij het gewild. Had hij zelfs meer gewild. Maar Kyte verwachtte natuurlijk weer een uitbarsting. Dat was ook niet zo gek na gister. Dylan was echt tekeer tegen hem gegaan. Maar dit keer zou hij het niet zo aan pakken. Dit omdat het Kyte niet zou helpen. Nee hij wilde niet weer hetzelfde zoals vandaag mee maken. Nu zou hij bij Kyte blijven. Hem beschermen tegen die kinderachtige figuren uit zijn klas. Maar goed, over hen hoefde hij zich voor nu geen zorgen te maken. Zijn vrienden zouden hen wel een lesje leren. Met blosjes zichtbaar op zijn wangen keek Kyte van hem weg. Zich waarschijnlijk schamend en schuldig voelend door zijn actie. Dylan keek naar hem, je kon niet precies aan hem zien hoe hij zich voelde. Maar boos was hij nu in ieder geval niet. Plots legde Dylan zijn handen tegen het gezicht van Kyte en zo liet hij hem dan ook weer in de ogen aan kijken. Nog steeds had hij de niets zeggende uitdrukking op zijn gezicht. Hij bleef hem enkele seconde aan kijken. Tot dat zijn gezicht ineens wel heel snel dichter bij die van Kyte kwam. Hij kuste hem. Maar niet om dat hij dronken was. Nee hij wilde het. Hij wilde dit echt. Het maakte niet uit of Kyte nou zijn broertje was, of dat hij een jongen was. Het maakte niet meer uit voor hem. Hij wilde Kyte nu dan ook gewoon. Toch nam hij zijn lippen voor een moment nog iets terug. Maar het was echter om een goede reden. Hij wilde het niet alleen met de kus duidelijk maken dat hij Kyte zijn gevoelens accepteerde. Hij wilde het ook gezegd hebben. Zodat die zekerheid er was voor Kyte. Kalm begon hij tegen hem te spreken. Vervolgens viel zijn blik op Kyte zijn lippen. Die fijn gevormde zachte lippen die een mooie gelukkige glimlach toonde. Ja hij maakte zijn broertje gelukkig. Daar was hij dan ook wel het meest blij om. Voor kort sloot Kyte zijn ogen. Hij leek te genieten. En zo deed Dylan dat dan ook. Even hield hij zich stil tot dat Kyte hem weer aan keek. Hij gaf hem dan ook een lichte grijns. Vervolgens plaatste Kyte zijn armen om zijn hals waarbij hij een van zijn handen door zijn haren heen voelde gaan. Het was een fijn gevoel. Dylan wilde Kyte nu dan ook weer kussen. Nu was het erg verleidelijk om verder te gaan. Maar op dat moment kwamen Kyte zijn lippen in beweging. Hij zei hem op fluistertoon dat hij van hem hield. Langzaam aan werd de grijns van Dylan groter. ''I love you to'' Reageerde Dylan nu een stuk rustiger op hem. Hij sloot zijn ogen half zodra Kyte met zijn lippen terug bij die van hem kwam. Dylan liet zijn beide handen zakken naar de heupen van Kyte waarna hij hem zachtjes neer legde op bed. Hij boog zo weer over hem heen en kuste hem dan ook terug. Nu bleef hij dan ook door gaan met de kusjes.
Nu werd het dan ook al snel avond. Dylan zou bij Kyte blijven. Maar hoe ze nu samen op bed lagen, dat liet hem ook wel blijven. Dylan gaf Kyte meer. Gaf hem meer van zijn liefde. Waarbij een voor een kleding stuk van hun lichaam verwijdert werd. Natuurlijk was hij wel voorzichtig met Kyte. Hij moest vast nog pijn hebben door het feit dat hij in elkaar geslagen was. Liefkozend gleden Dylan zijn vingers over de huid van Kyte. Zijn lippen raakte elke mogelijk, fijne plek van Kyte zijn lichaam. Dit was de nacht waarin ze mee gevoerd werden door de stroom van liefde. En beide lieten ze zich zonder verzet mee voeren.