Lost & alone [&Nurea]

Met een zwarte reistas liep hij over het zand pad dat door het woud heen liep. Een donker diep woud wat nu helemaal geen licht door liet aan gezien het nacht was. Bladeren hoorde hij onder zijn schoenen kraken waardoor er momenten waren dat hij zich af vroeg of hij eigenlijk nog wel op het pad liep. De jongen zijn naam was Quint, een Aziatische jongen van 19 jaar. Een jongen die de makkelijkste niet was. Hij was koppig en arrogant en dus ook niet bepaald makkelijk in de omgang. Alhoewel als een bepaald meisje hem aan stond, daar kon hij zo ineens wel op af stappen. Echter was hij nu met hele andere ding bezig, zijn vliegtuig vanuit Korea had vertraging gehad. Hij was veel te laat op het vliegveld aan gekomen en nu had hij geen plaats waar hij kon slapen, zo wie zo was hij al verdwaald geraakt door te denken dat hij een kortere weg naar zijn bestemming via het woud zou krijgen. Wat dus niet zo was. Hij liep nu al veel langer dan hij gehoopt had.
Quint keek af en toe om zich heen zodra hij dacht wat te horen, terwijl hij met zijn linker hand zijn tas over zijn schouder hield, hield hij met zijn rechter hand zijn mobiel vast. Hij had de flitser aan gezet en deze verlichtte nu het pad. Quint hield zijn blik voor zich uit gericht. Een lichte koele bries streek door zijn nu donker gekleurde haar. Een diepe zucht ontsnapte zijn lippen. Dat hij hier heen had gemoeten had hij al niet leuk gevonden. Maar dat hij hier nu ook nog eens verdwaald was in een of ander woud, dat was helemaal al niet iets waar hij op gehoopt had. Het had geen zin om iemand te bellen, op het feit na dat hij nauwelijks bereik had hier. Waren al zijn vrienden en familie toch in Korea. Nou ja niet iedereen. Zijn oom Xuan was hier. De reden waarom hij hier naartoe verhuisd had gemoeten. Hij was het broertje van zijn vader. Echter leefde zijn ouders niet meer. Het is nog niet zo lang geleden dat ze zijn omgekomen. En de klap had Quint gevormd tot wie hij nu was. Een jongen die dacht dat hij alles wel alleen aan kon.
Plotseling dacht Quint iets te horen en hij scheen dan ook gelijk met zijn mobiel om zich heen om te zien wat het was en waar het was. De takjes die hij had horen kraken waren namelijk aardig dichtbij geweest. Echter, nu dat hij niet meer op het pad scheen, zag hij niet waar hij liep en het duurde dan ook niet lang of hij struikelde over een stronk heen. Quint schrok er van terwijl hij op de grond terecht kwam en zijn mobieltje van zijn hand los kwam. De tas kwam naast hem op de grond terecht. Gelijk schoot hij recht en keek hij om zich heen om te zien waar hij zijn mobieltje had laten vallen.

Haar lange dunne benen bungelde heen en weer, terwijl haar handen gleden over de barst van de grote boom naast haar. Haar blonde waren over haar schouders heen gelegd en een zwarte muts zat over haar hoofd heen. Een lange cape waaide mee in de wind. Haar blauwe ogen waren helder en kregen soms een rode gloed over zich heen. Ze likte eens kort haar roze getinte lippen af, waarna ze in een seconden op een andere tak stond bij een boom 3 meter verder van de eerdere boom. Daarin bleef ze liggen, wachtend op de prooi die langzaam haar kant op bewoog.

Normaal gedroeg de blond harige jongedame ,genaamd Nurea, zich niet zo erg als een vampier. Ze was immer al meer dan 100 jaar oud en wist donders goed dat je je beter onder de mensen kon vermengen wou je een goeie dorstlessende slag slaan. Maar nu was het anders. De dayclass studenten waren op excursie en haar vaste prooi was dus ook weg. Ze had gedacht dat ze het wel twee weken vol kon houden, maar het werd haar dan nu echt te veel en toen de geur van een verse prooi haar neus binnen kwam, was ze meteen weg gegaan. Hier had ze halt gehouden en wachtte ze op de verse prooi die ze eerder had geroken. Ze zat boven in een boom, haar prooi kon haar nooit zien. En ze had alsnog een cape om gedaan, zodat ze zeker wist dat ze onzichtbaar was in de duisternis genaamd 'nacht'.

Uiteindelijk werd het geluid van de voetstappen verder. Nurea wierp haar blik op een gestalte dat haar kant op kwam: haar prooi. Ze liet haar blik glijden over de jongen. Hij was Aziatisch en zag er behoorlijk schattig uit, maar ook een tikkeltje arrogant. Nurea grijnsde eens kort, waarna ze uit de boom sprong en op een paar meter afstand voor hem neer belandde. De jongen schrok, viel en liet zijn mobiel uit zijn handen vallen. Nurea pakte de mobiel op en wees met het licht van de mobiel op haar gezicht, zodat haar perfecte gezicht zichtbaar was. Haar ogen nog steeds helder blauw, ook al zou dat niet lang meer duren. "Hee hee," begroette ze de jongen voor haar die ze nog geen paar seconden geleden had laten schrikken. "Beetje geschrokken?" vroeg Nurea op een vriendelijke toon en stak een hand naar hem uit zodat hij zich daaraan kon optrekken.

Quint was niet heel snel bang. Maar diep in een woud zoals deze waar hij geen benul had van waar hij was en welke kant hij eigenlijk op moest was toch wel wat ongemakkelijk. Echter probeerde hij zich zo groot mogelijk te houden, een oplossing te vinden voor dit probleem. Maar net toen hij de moed weer had gevonden om makkelijk te denken en dus gewoon door te lopen, dan zou hij wel zien waar hij uit kwam. Hoorde hij op dat moment ineens krakende takjes. Quint keek gelijk op en gebruikte het licht van zijn mobieltje om de omgeving te beschijnen. Echter was dat ook gelijk het moment waar hij de fout in ging. Een boomstronk zag hij niet aan komen en zonder pardon struikelde hij daar over heen. Hij klapte op de grond terwijl zijn tas en mobieltje zich los maakte van zijn handen. De klap kwam niet heel hard aan door de zachte woud grond maar hij hield zich dan ook allang niet meer bezig met de vraag of hij iets bezeerd had. Nee zodra hij zichzelf recht had laten zitten was hij gelijk al weer op zoek naar zijn mobieltje, die hij in direct niet kon vinden. Hij was vast op het beeldscherm gevallen, dat moest hem weer over komen. Een diepe zucht ontsnapte de mond van Quint. Fijn was dit weer.. Zijn mobiel was zwart van kleur en ook al kon je wel wat zien in het donker als je ogen er aan gewend waren. Een zwart mobieltje op de grond van een woud vinden, dat kon nog knap lastig worden. Plots ontdekte hij een licht vanuit zijn ooghoeken. Quint draaide zijn hoofd opzij en keek de kant op waar het licht vandaan kwam. Hij ontdekte het licht, het kwam van zijn mobiel vandaan en het belichte.. een gezicht?
Voor een moment keek Quint nogal verbaasd. Niet wetend of hij dit nou droomde of dat het echt was dat hij hier op de grond zat terwijl iemand met het licht van zijn mobieltje op zijn gezicht naar hem keek. Maar het werd al snel duidelijker zodra de mond van het belichtte gezicht bewoog en er een vrouwelijke stem te horen was. Dit was geen droom en hij was hier blijkbaar ook niet alleen in the middle of nowhere. Het was een meisje die zijn mobiel had opgepakt. Ze begroette hem terwijl ze naar hem toe kwam en hem vervolgens dan ook vroeg of hij een beetje geschrokken was. Dit al sprak ze met een vriendelijke toon in haar stem tegen hem uit. Hij snapte niet wat een meisje hier midden in de nacht nog in een woud deed. Tenzij ze zo erg van de nacht hield. Quint keek haar in haar opvallend blauwe maar ook mooie heldere ogen aan terwijl zij een hand naar hem uit stak om hem recht te helpen. Quint besefte nu dan ook dat hij nog antwoord moest geven. Een droog kuchje liet hij horen en hij pakte het hengsel van zijn tas vast terwijl hij uit zichzelf recht stond en zijn kleren even af klopte. ‘’Nee ik struikelde’’ Reageerde hij vervolgens op haar. Helemaal loog hij daar niet want hij was daadwerkelijk gestruikeld, maar of hij niet echt was geschrokken dat was een tweede. Quint zijn blik viel uiteindelijk op zijn mobiel en hij stak zijn hand dan ook naar haar uit. ‘’Mag ik hem terug?’’ Vroeg hij kalm. Als hij hem terug had kon hij weer verder, als hij nog verder dan dit woud kwam tenminste. Misschien liep hij wel rondjes of iets dergelijks. Zijn blik viel uiteindelijk dan ook weer op het meisje haar gezicht. Waarbij hij zich dan ook gelijk weer wat af vroeg. ‘’Wat doe jij hier eigenlijk alleen midden een woud?’’ Vroeg hij dan ook met een wat opgetrokken wenkbrauw. Hij zou het wel weten waar hij midden in de nacht naar toe zou gaan. Uit gaan naar discotheken en cafés met vrienden maar een woud? Ja misschien voor een of andere uitdaging ofzo maar anders niet.

De jongen was duidelijk geschrokken en was al helemaal verbaasd geweest toen Nurea haar gezicht belichtte met het licht van de telefoon. Nurea had de jongen begroet en al snel haar hand naar hem uitgestoken zodat hij zich daaraan op kon trekken. De jongen bleef even beduusd zitten, maar begreep toen dat hij nog niet had geantwoord. Een droog kuchje was te horen. Nurea had gedacht dat de jongen haar hand wel zou aanpakken, maar deed dat uiteindelijk niet en hij stond koppig zelf op. Nurea had de neiging om te fronsen, maar ze moest het lieve meisje spelen dus liet het varen. Hij klopte zijn kleren af, waarna hij zijn aandacht op haar richtte. ‘’Nee ik struikelde’’ beantwoordde de jongen haar vraag. Nurea grijnsde eens, waarna haar ogen kort twinkelde. De geur van bloed was sterk, misschien had hij zich ergens geschaafd? Het zorgde er in ieder geval voor dat Nurea zich nauwelijks meer kon inhouden. ‘’Mag ik hem terug?’’ klonk het al snel. Nurea keek even wat verbaasd, maar snapte al snel door de uit stekende hand dat hij het mobieltje bedoelde. Nurea deed even alsof ze heel hard nadacht. "Laat me daar nog even over nadenken, ok?" sprak Nurea met haar zoete stem en gunde de jongen een knipoog. De jongen keek eens naar haar, waarbij Nurea een verleidelijke glimlach op haar gezicht neerzette. ‘’Wat doe jij hier eigenlijk alleen midden een woud?’’ vroeg de jongen. Nurea grijnsde eens en zette een stap naar voren, waardoor ze in een seconde voor de jongen stond. Ze was net een paar centimeter kleiner en keek dus naar hem op. Ze liet haar hand zakken waarin het mobieltje zat en legde die langzaam in de hand van de jongen. Voordat de jongen ook nog maar wat kon doen stond Nurea al achter hem. Haar armen legde ze over zijn schouders heen. Ze gniffelde een kort en bracht toen haar mond vlakbij zijn oor. "You wanna know why I'm here?" fluisterde ze met een stem waarvan elke gezonde jongen wel verliefd van werd. Haar hand gleed omhoog richting zijn wang, waar ze die vervolgens ook op plaatste. Haar nagels gingen kort over het vel heen en voordat de jongen nog maar wat kon doen werd zijn wang kort open gekrabd en sijpelde er een beetje bloed uit. Ze bracht haar vingers naar haar mond en likte het bloed van haar vingers af. "Delicious..," zei ze zachtjes, waarna ze plots haar handen stevig om de nek van de jongen neer zetten. Haar heldere blauwe ogen werden donker rood en haar hoektanden begonnen te groeien. "Any last words?"

Koppig werkte de jongeman zichzelf omhoog zonder de hand van het meisje vast te pakken. Hij zag niet in waarom hij dat zou doen Hij kon makkelijk nog zelf op staan. Hij klopte zijn kleren, maar vooral zijn broek af die onder het zand zat. Misschien kon hij af en toe ook nog wel wat ijdel zijn ook. Alles moest kloppen bij hem, dus ook zijn uiterlijk. Daar had dan misschien ook wel weer zijn flirterige karakter mee te maken aangezien hij er wel goed uit wilde zien voor de vrouwtjes om het zo maar even te zeggen. Zodra hij dacht het meeste zand wel weg gehaald te hebben ging zijn blik terug naar haar, of eigenlijk eerst naar zijn mobiel die nog in haar hand lag. Hij stak zijn hand nu dan wel naar haar uit. Hij wilde zijn mobieltje namelijk terug. Na op haar vraag geantwoord te hebben vroeg hij haar nu of hij zijn mobieltje terug mocht. Zodra hij die weer had kon hij weer verder. Of toch, misschien kon even bij haar blijven geen kwaad. Eigenlijk ging dat al wel vanzelf want hij begon zich nu dan ook wel af te vragen wat het meisje alleen in het woud deed, aan de andere kant kon zij zich dat natuurlijk ook afvragen bij hem maar goed hij had er dan ook wel een verklaring voor dus ze mocht het gerust vragen. Voor een moment had het meisje met een grijns naar hem gekeken. Hij vroeg zich af wat er in haar om ging, misschien was ze voor het zelfde geld wel gewoon een ontsnapte gek ofzo, niet dat hij haar daar voor aan zag. Totaal niet. Zodra hij haar had gevraagd of hij zijn mobiel terug mocht keek ze hem voor een moment wat verbaasd aan. Het leek erop dat ze zijn vraag even niet begreep maar besefte daarna al gauw dat ze zijn mobieltje nog had. Zo geduldig mogelijk wachtte Quint op een reactie van haar, hopelijk een goeie reactie. Plots trok ze een blik alsof ze er over na moest denken, dat verwoordde ze dan ook nog eens er achteraan. Op zijn beurt keek Quint nu even licht verbaasd naar haar terwijl hij zijn hand nog steeds in de lucht liet hangen. Ze praatte tegen hem met een opvallende zoete toon in haar stem, hij kreeg daarbij dan ook nog eens een knipoog. Voor moment trok Quint een wenkbrauw aan maar daarna verscheen er dan ook wel een lichte grijns op zijn lippen. Het meisje had wel iets interessants over haar heen. Nu gaf ze hem dan ook een verleidelijke glimlach. Quint stak zijn hand wat meer naar haar uit terwijl zijn grijns wat breder wat. ‘’Je kan hem ook gewoon terug geven’’ Zei hij kalm tegen haar. Ja het meisje had echt iets. Ze zag er verleidelijk, schattig en mooi uit en hij had zo’n idee dat ze ook geen tekort aan humor had. Echter besefte hij maar gauw genoeg dat hij met het meisje in een woud stond midden in de nacht. Door die gedachtens vroeg hij aan haar waarom ze hier nu eigenlijk was nog zo laat.
Het meisje gaf hem weer een grijns terwijl ze dichter naar hem toe stapte. Het meisje was net wat kleiner dan hem wat er voor zorgde dat hij naar beneden moest kijken. Niet dat hij dat erg vond. Hij had liever dat een meisje kleiner was dan groter. Kalm keek Quint haar met een wat afwachtende blik in de ogen aan. Plots voelde hij iets kouds in zijn hand. Gelijk schoot zijn blik naar de hand die hij had opgehouden en nu dan ook wel wat lam aan voelde. Hij ontdekte zijn mobieltje en grijnsde algauw weer wat waarna hij zijn arm liet zakken. Hij keek voor zich uit terug naar het meisje, althans dat was de bedoeling geweest. Het meisje stond er niet meer. Quint keek even vragend om zich heen. Waar was ze heen? Maar lang hoefde hij zich dat niet af te vragen. Twee armen werden geplaatst op zijn schouders. Vervolgens hoorde hij de stem van het meisje bij zijn oor op een fluisterende toon woorden uit spreken. Hij voelde haar adem blazen tegen de huid van zijn oor. Het gaf hem een rilling over zijn rug. Maar geen rilling van angst, nee hij mocht haar wel. Althans dat dacht hij voor nu nog wel. Hij grijnsde door haar woorden. ‘’Een schoonheid zoals jij is hier vast niet zomaar’’ Reageerde Quint kalm op haar. Hij voelde hoe een van haar handen omhoog gleden naar zijn wangen. Hij sloot zijn ogen even half. ‘’Je bent een interessant meisje’’ Zei Quint kalm tegen haar. Hij wilde zich dan ook naar haar toe draaien, maar dit moment tussen hen begon een plotselinge wending te krijgen. Het meisje haar nagels gleden langs zijn wang, in het begin gaf het een fijn kriebelend gevoel. Maar dat werd gevolgd door een snijdend gevoel. Quint kneep een oog wat dicht terwijl hij haar het woord ‘delicious’ hoorde zeggen. ‘’Waar was dat goed voor?’’ Vroeg hij dan ook gelijk, licht geirriteerd door het prikkende gevoel bij zijn wang. Wacht.. waarover had ze het wel niet? Dit begon vreemd te worden en Quint vertrouwde het dan ook totaal niet. Hij wilde weg stappen van haar, echter was het al te laat. Het meisje greep zijn nek vast. Uit reflex liet Quint zijn mobiel en tas weer los en greep hij naar haar handen. Hij wilde ze bij zijn nek weg trekken maar het meisje had een opvallende kracht in haar handen zitten. Wat was er ooit gaande? Vanuit zijn ooghoeken keek hij richting haar. Plots dacht hij iets gloeiend rood in haar ogen te zien. Quint zijn blik verstrakte. Hij probeerde zich harder los te trekken door haar laatste woorden. ‘’Laat me los’’ Snoof Quint al snel. ‘’Wat moet je van me!?’’ Gromde hij er dan ook gelijk achteraan. Hij voelde nu dan ook wel een benauwt gevoel opkomen door dat ze hem zo stevig vast had. Hij probeerde van haar weg te stappen. Dit was lang niet zo leuk en interessant meer als toen het was begonnen.

De jongen kreeg door dat Nurea niet iets goeds in de zin had, aangezien hij in een reflex naar haar handen greep die zich in wurggreep om de nek van de jongen hadden gewikkeld. Het was dan ook niet bepaald vriendelijk wat Nurea deed, maar Nurea had nooit gezegd dat ze een lieve meid was. Maar de jongen was er te laat achter gekomen. Nurea had al haar handen zo sterk om zijn nek heen gewikkeld dat normale mensen kracht die handen nooit uit elkaar kon halen. Ondanks dat, begon de jongen een nutteloze actie om de handen los proberen te maken. Nurea was lief en gunde de jongen zijn laatste woorden. Jammer genoeg moest haar prooi weer niet mee werken en begon hij nu alleen nog maar meer tegen te stribbelen. ‘’Laat me los’’ snoof de jongen al snel. Nurea gniffelde. ‘’Wat moet je van me!?’’ vervolgde hij grommend. Nurea trok een wenkbrauw op. Hij probeerde weg te stappen, maar Nurea verstrakte haar greep en hielt hem zo bij haarzelf. In een seconde stond ze weer voor hem, maar had haar handen niet van de jongens zijn nek afgehaald. Haar ogen waren bloedrood en haar hoektanden vielen over haar roze getinte onderlip heen. "Wat moet ik van je, hea?" herhaalde Nurea de vraag en zette nog een kleine stap naar voren waardoor ze nu tegen zijn lichaam was aangeduwd. Haar rechterhand wurmde zich los uit de greep met haar linker. Haar linkerhand had zijn nek nog steeds stevig vast en als de jongen irritant was kon ze zijn hals doorboren met haar nagels. Ze legde haar rechterhand op zijn wang, waar ze eerst bloed uit had laten druipen. Ze bracht haar gezicht dichterbij die van hem. "You wanna know...what I need?" vroeg Nurea langzaam en zacht. Haar lippen raakte bijna zijn wang. "Your blood," zei ze zacht, waarna haar hoektanden zijn wang raakte en het goddelijke bloed via haar hoektanden haar mond binnen droop.

In het begin had het geleken alsof het meisje met hem had willen flirten. Echter had ze er al een snelle wending aan gegeven door zijn wang open te krabben. Dat maakte dan ook dat Quint wantrouwig begon te worden maar voordat hij iets tegen haar actie kon doen greep ze hem bij de nek vast. Hij kon geen kant op, en daarbij begon hij het dan ook behoorlijk benauwd te krijgen nu dat ze hem zo strak vast had bij de nek. Hij had nog nooit mee gemaakt dat een meisje zo’n sterke greep had, zo wie zo al niet eens bij een jongen. De kracht die het meisje had voelde haast onmenselijk aan. Ookal voelde het onmogelijk om de handen los te trekken, toch bleef hij het proberen. Lichtelijk raakte hij dan ook wel wat in paniek, dat kon niet anders nu de mogelijkheid om adem te halen van hem weg leek genomen te worden. Was ze echt van plan om hem te doden? Ze was vast dan echt een of andere gek, ontsnapt uit een gesticht. Opvallend bleef dan wel haar goed uitziende uiterlijk maar ja de woorden schijn is bedrog waren er niet voor niets. Zover het nog lukte snoof hij dan ook naar haar dat ze hem los moest laten. Quint had er al niet vrijwillig voor gekozen om hier naar toe te komen en dan gebeurde hem zeker ook nog zoiets als dit. Vervolgens vroeg hij haar wat ze van hem moest, iets waar hij graag antwoord op wilde. Waarom zou ze hem zo uit het niets grijpen en hem verwonden. Nou er moest wel een hele goeie reden voor zijn dan aangezien ze elkaar niet eens kenden. Hij hoorde haar gniffelen, gestoord gewoon. Ze vond dit allemaal zeker wel erg grappig? Nou hij zeker niet. Hij wilde dan ook dat ze hem los zou laten en dat hij gewoon weg kon gaan, richting zijn oom.
Echter werkte zijn woorden niet en het weg trekken van haar handen haalde al helemaal niets uit. Nu besloot hij dan ook maar zijn hele lichaam in de strijd te gooien. Hij probeerde stappen van haar weg te doen. Echter werd het daardoor niet veel beter voor hem. Ze pakte hem alleen maar strakker vast. Quint kneep voor een moment zijn ogen dicht en slikte eens. Als hij niet los gelaten werd kon hij zometeen helemaal niets meer. Langzaam aan opende Quint zijn ogen weer. Plotseling stond het meisje voor hem. Zijn ogen stonden even verrast. Hoe kan dat? Hoe kon ze ineens voor hem staan? Hij had de hele tijd dat benauwde gevoel bij zijn nek gevoelt, was ze dan zo snel? Langzaam aan verwijdde Quint zijn ogen wat. Want nu viel hem ook gelijk wat anders op. De rode gloed in haar ogen.. Ze waren bloed rood en dat niet alleen. Die tanden, ze had vlijmscherpe hoektanden lang genoeg dat dit echt niet meer normaal kon zijn. Het deed hem dan ook gelijk ergens aan denken. Maar dat kon toch niet echt waar zijn? Echter wilde Quint er niet aan denken. Zoiets bestond niet! Dacht hij gelijk. Ze zette een stapje naar voren en stond met haar lichaam nu echt tegen die van hem aan. Vervolgens liet ze met haar echter hand zijn nek los. Echter werd de strakke greep bij zijn nek er niet minder om. Hij voelde hoe ze de rechterhand op zijn wang plaatste. Hij snoof eens. Was ze van plan zijn wang nog verder open te krabben of iets? Quint keek met een nijdige blik naar haar terwijl hij naar haar woorden luisterde. ‘’Je mag het ook skippen.. en me gewoon los laten’’ Mompelde hij wat want de kracht om harder te praten had hij niet meer. Hij voelde plots haar adem bij zijn wang. Ze was nu wel heel dichtbij. Quint zijn ogen werden langzaam aan wat groter door haar uiteindelijke woorden. Ze wilde zijn bloed? Nu wist hij het zeker, het kon niet anders. Misschien bestonden ze dan toch.. vampieren? Zou het dan toch kunnen? Maar nu begon zijn hart slag dan ook gelijk een stuk harder te gaan. Hij moest echt weg zien te komen nu. Plots voelde hij iets prikken in zijn wang, alweer. Ze zat met haar mond bij zijn wang. Haar tanden! Gelijk deed Quint een greep naar zijn tas die hij nog bij zich had. Zijn hand schoof er in en hij zocht naar het eerste beste voorwerp dat hij kon vinden. Hij kwam al snel bij iets langwerpigs uit. Het was dat houte ding met die punt er aan die hij ooit van Xuan had gekregen. Quint had nooit precies geweten waar het voor diende maar nu kwam het hem wel uit hij haalde het ding er uit en stak deze in een zo snel mogelijke beweging in de zij van het meisje. Vampier of niet, als ze hier niet op reageerde dan wist hij het ook niet meer.

Zodra Nurea haar tanden in zijn wang had gezet, begon de jongen opnieuw te spartelen. Met zijn handen zocht hij naar iets, maar Nurea dacht dat hij er niks tegen kon doen en zo goed als verloren was. Tenminste, dat dacht ze. Plots voelde ze een helse pijn in haar zij, iets wat nooit door een mes of kogel veroorzaakt kon worden. Sissend als een boze kat schoot Nurea in een reflex naar achter, hierbij liet ze dus de jongen zijn nek los. In een paar seconden stond ze alweer op twee meter afstand van hem. Nou ja, 'stond' ze zat in een aanvalshouding als een leeuw en een sissend geluid kwam nog steeds langs haar lippen. Haar rode ogen waren gericht op de jongen. Wat was dat? Ze keek naar het voorwerp in zijn hand, een staak. Haar ogen werden iets groter, waarna een nieuw sissend geluid volgde. Hoe kwam die jongen eraan? Was hij een vampierenjager? Nee, dan had hij allang in gegrepen en was hij niet in paniek geraakt. Het was geen gewone staak. Deze staak was sterk en zelf voor iemand als Nurea, die al langer leefde dan honderd jaar, kon die pijnlijk aan komen. Nurea dacht even na, bleef nog even kijken naar de jongen. Ze likte eens haar hoektanden, waar nog een beetje bloed aan zat. Haar dorst was nog lang niet gestild, het nam alleen nog maar meer toe. Maar de staak in de jongen zijn handen was te gevaarlijk. Ze ging dat risico niet nemen. Ook al was ze al zo oud, ze wou haar leven nog niet kwijt. Langzaam ging ze weer gewoon recht op staan. Haar hoektanden krompen weer en haar ogen werden weer hun normale kleur blauw. Haar hand rustte op haar zij waar de jongen eerder de staak in had gestoken. Het deed nog steeds pijn, maar het nam langzaam af. "Vaarwel," zei ze nog op een zoete stem, schonk hem een glimlach en verdween in een paar seconden de nacht in.

Waar het lange stuk hout ook voor diende. Nu leek het zijn werk goed te doen. Tja niemand wilde een stuk huid in zijn lichaam hebben leek hem. Maar hij had niet in de gaten dat dit stuk, oftewel de staak veel meer effect had op dit meisje. Het meisje maakte een sissend geluid en maakte zich gelijk los van hem. Quint deed dan ook gelijk een stap naar achteren, om zeker te weten dat er nu een aardige afstand tussen hen zat. Quint hield de staak stevig vast en hield het dan ook wat voor zijn lichaam ter bescherming. Als het hielp om het meisje uit zijn buurt te houden dan was dat alleen maar beter voor hem. Het meisje had een hand op haar zij gelegd. Voor een moment keek hij er naar. Niet te geloven eigenlijk dat hij een meisje had gestoken met een stuk hout, maar aan de andere kant boeide hem dat eigenlijk niet. Dit was niet eens een leuk meisje, niet meer althans. Als ze hetzelfde was gebleven zoals in het begin dan had hij het nog wel met haar uit kunnen houden. Maar nu, hij hoopte dat ze zo snel mogelijk weg was. Terwijl ze nu een paar meter van hem verwijderd was maakte ze nog steeds het zelfde sissende geluid. Haar ogen gloeide fel op. De pijn leek goed aan gekomen te zijn. Quint zette een hand tegen de boom vlakbij hem en haalde een paar keer diep adem nu dat hij weer normaal adem kon halen. De blik van het meisje ging richting het hout in zijn hand. Het leek haar haast wel angst aan te jagen. Voor een moment keek Quint er dan ook naar. Maar hij liet zich niet afleiden nu en keek dan ook weer terug naar het meisje voor ze het geval in haar hoofd hield om terug naar hem toe te komen. Echter bleef er nog een afstand tussen hen. Het meisje stond langzaam aan recht en haar oogkleur werd weer terug mooi blauw waarna ze plots afscheid van hem nam met een zoete toon in haar stem en er dan ook vandoor ging. Hij hoopte dat dit de eerste en de laatste keer was dat hij haar zag
Quint keek voor een moment wat verbaasd. Ging ze echt weg van wege dit ding? Bij die gedachten zijn blik dan ook naar de staak in zijn hand. Nou ja ze had een wond in haar zij. Die moest ze natuurlijk wel laten behandelen leek hem. Hoe dan ook, hij wist nu helemaal zeker dat hij eens een praatje met zijn oom moest gaan maken. Zijn blik viel op zijn tas en stopte de staak erin, of er nog bloed op zat of niet dat maakte hem niet uit. Gelukkig was zijn mobiel dit keer niet met het scherm naar de grond toe gevallen en zag hij waar het ding lag. Hij pakte hem op waarna hij maakte dat hij weg kwam van de plek waar hij zonet met het meisje had gestaan. Nu hoopte hij snel uit het woud weg te komen. Hij moest die school vinden. De school waar zijn oom het hoofd van was geworden, de reden waarom hij hen had verlaten.