It's not my lucky day today. [Rose]

Haar adem versnelde, haar ogen sperden open en ze schoot overeind. Ze greep haar dekbed vast met één hand en streek haar haren uit haar gezicht met de andere. Het was nog donker buiten en het enigste wat er dan ook voor zorgde dat ze een paar vormen van elkaar kon onderscheiden was het maanlicht dat zwak door haar raam scheen. Ze taste met haar hand naar de schakelaar van haar nachtlampje, klik. Meteen toen ze wat beter kon zien schoten haar ogen door de ruimte heen. Ze zuchtte en liet zich terug naar achteren vallen. Geen ouders en broer die haar met beschuldigende blikken aankeken en haar weg wouden, helemaal weg. Dat het gewoon een droom was gaf jammer genoeg geen geruststelling. Ze was bang dat haar ouders haar nooit meer wouden zien nu ze deze beslissing had genomen. Ze was bang dat ze hun kwijtraakte. De deken trok ze bijna volledig over zichzelf heen als een soort van bescherming en ze trok haar benen op om zich klein te maken. Hopend dat de nachtmerries weg bleven sloot ze haar ogen. Ze moest wat beter slapen wou ze niet als een zombie in de les zitten.

‘Beatrice!’ Haar naam deed haar opkijken waardoor ze meteen tegen Mevrouw Thoelen aankeek. Ze was in slaap gevallen, in de les. Zij, miss goodiepants was in de les in slaap gevallen. Haar wangen kregen een rode kleur terwijl ze haar ogen naar beneden richtte, een beetje bang om de vrouw aan te kijken. ‘Heb je zin om naar het schoolhoofd te gaan?’ vroeg de vrouw. Beatrice schudde haar hoofd, ‘N.. Nee mevrouw.’ Zei ze. Ze zou echt niet naar het schoolhoofd gaan, dat kon niet, daar was ze een veel te goede leerling voor. Veel te braaf en netjes. ‘Zorg dat je in het vervolg oplet in mijn les dan.’ Kreeg ze nog toegesnauwd waarna ze knikte en de vrouw eindelijk weer terug naar voren liep. Enkele leerlingen lachten een beetje, ze vonden het amusant dat er een keer iemand in slaap was gevallen en mevrouw Thoelen zag er niet bepaald charmant uit als ze kwaad was. Nog steeds wat beschaamd streek ze haar haren weer glad en wreef ze eens door haar ogen. Ze moest echt beter gaan slapen.
De rest van de les verliep nogal traag, wiskunde was dan ook nooit haar lievelingsvak geweest. Zoveel getallen, zoveel vanbuiten leren, je kon er volgens haar niet veel aan snappen. En wanneer zou je het ooit moeten gebruiken? Volgens haar was het gewoon nutteloos. Maar het was een van haar lessen dus zij moest er ook maar aan geloven.

Eindelijk was het pauze. Biologie was net zoals wiskunde veel té langzaam voorbijgegaan, ze snakte naar wat rust voor haar hersenen. Misschien moest ze even naar buiten gaan, ze had toch wel tijd voor een korte wandeling, niet? Het was toch een lange pauze. Ze stond op van de trap en liep verder naar beneden, tot ze bij de grote deur kwam die je naar buiten leidde. Enkele mensen waren voor de school van hun pauze aan het genieten, sommige met een sigaret erbij, andere gewoon pratend in groepjes. Ze trok haar neus een beetje op toen ze langs een groepje rokers kwam. Bah, betalen voor je dood, zo vond zij het. Ze liep snel door en bereikte de rand van het bos, hier zou toch bijna niemand zijn. Ze zou rustig kunnen ontspannen. Haar handen had ze in de zakken van haar jas gestoken, ondanks dat het zonnetje fel scheen was er nog steeds een ijzige wind die voor een fikse kou zorgde, en ze haatte koude. Na even rondgelopen te hebben keek ze op haar horloge, misschien was het toch maar tijd om terug te gaan. Ze draaide zich om en liep terug, maar na een tijdje merkte ze dat ze alleen nog maar dieper het bos in liep, misschien moest ze ergens links of rechtsaf. Ze besloot een stukje terug te lopen en het eerste pad rechts te nemen. Niks, ze zag de school ook al niet meer door al de bomen heen. Ze was verdwaald. Rustig blijven Beatrice. Zei ze tegen zichzelf. Als ze even doorliep zou ze toch ooit wel het bos uit komen? Ze liep weer terug en ging links waar ze rechts was gegaan. Misschien kwam ze er dan wel. Toen ze daar nog niks zag besloot ze weer een afslag rechts te nemen, nog een keer links daarna, en weer naar rechts. Watz e niet doorhad was dat ze zichzelf alleen maar dieper in het bos werkte. Met een zucht liet ze zich tegen een boom neerzakken totdat ze kwam te zitten. Haar horloge gaf al half twee aan, natuurlijk, ze moest dan ook nog eens veel et laat zijn voor de les. Ze was eigenlijk een soort van ana het spijbelen. ‘Rustig, misschien is het wel goed dat je een keertje spijbelt, wat losser word.’ Zei ze tegen zichzelf. Wat losser worden? Dacht ze hierna. In haar hoofd begon er een hele wirwar van gedachten te ontstaan. Aan de ene kant was ze doodsbang, vooral omdat ze spijbelde, het was nisk voor haar, ze deed dat soort dingen niet. Maar aan de andere kant klonk het wel goed, ze moest haar grenzen kunnen verleggen en daarbij brak je soms de regels. Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, nee, shit!’ zei ze kwaad, dit moest haar nu net weer overkomen. Ze zuchtte en nam haar tas. Na even te zoeken was de conclusie al snel getrokken, haar gsm had ze ook niet meegenomen. Leuk, echt leuk.

Hopeloos, het was gewoon hopeloos. Misschien had ze toch maar op haar oude school moeten blijven, bij haar ouders. Het was maar om uit te proberen wat ze later wou, maar als ze beter haar best had gedaan kon ze best wat minder zelfzuchtig zijn. Dan zat ze nu in de les, in een klas die ze kende, op een school waar ze zich vertrouwd voelde. Nu zat ze op deze school die ze helemaal niet kende, in een klas waar ze haar plek maar niet leek te vinden en het grootste deel van de leerkrachten hadden een hekel aan haar. Ze zuchtte, haar leerkracht die ze voor gym had zou haar nu ook als een slechte leerling gaan zien, dat was wat ze nu normaal had. Hij was één van de weinige leraren die nog geen hekel aan haar had. En dat alles voor een stom wandelingetje om tot rust te komen. O ja, ga maar de pauze is toch lang genoeg. Blijkbaar niet als je verdwaald. Het schoot allemaal als een gek door haar hoofd heen. Ze werd er gek van. Typisch haar om zich hier druk over te maken. Andere mensen zouden zich drukmaken om zichzelf en of ze de weg terugvonden. Zij maakte zich druk over wat andere mensen gingen denken, of andere mensen last zouden hebben van haar stomme actie.

Ze was zo in haar gedachten verstrikt geraakt dat ze niet had gehoord dat er iemand aankwam. Ze keek dan ook pas op toen ze zijn woorden hoorde, “Verdwaald?”. ‘Ja.’ Antwoordde ze terwijl ze opstond. Ze was al klein genoeg als ze rechtstond, als er andere mensen bij waren zou ze niet op de grond gaan zitten zodat ze nog kleiner was. ‘Toen ik vertrok had ik nog genoeg tijd, totdat ik opeens verdwaalde.’ Zei ze. Even bekeek ze de jongen. Het eerste wat haar opviel was dat hij een erg vriendelijke uitstraling had, het stelde haar op haar gemak zonder dat ze het zelf door had. ‘Weet jij de weg misschien terug naar de academie?’ vroeg ze, het was niet echt iets voor haar om andere mensen om hulp te vragen, maar nu kon ze moeilijk anders. ‘Zeg alsjeblieft van wel, ik heb geen zin dat er nog een leerkracht klachten over me heeft, dat word geheid een bezoek bij het schoolhoofd.’ Zei ze, een flauw glimlachje sierde haar lippen. ‘En ik heb het niet zo op schoolhoofden.’ Even dacht ze aan vroeger, op haar vorige school was ze ook ene goede leerling, maar ze had vrienden die meer durfden dan haar. Het zorgde ervoor dat ze zelf meer gingen durven, en daardoor kwamen ze vaak genoeg bij het schoolhoofd terecht. Hij was, net zoals de leerkrachten daar, ronduit irritant en kon zo eng zijn als hij kwaad was. Het zorgde ervoor dat ze al een beetje een beeld over schoolhoofden had gevormd, zo ook hier. Ze was vrij open geweest tegen de jongen, waarschijnlijk omdat ze zich voor het eerst weer eens op haar gemak voelde bij een vreemde. Een vriendelijke houding kon al veel bij mensen veranderen.
Ze bleef een beetje hoopvol aankijken. Daar kwam miss goodiepants weer, bang om véél te laat te zijn. Ze wou ook niet nog te laat komen bij het volgende lesuur. Dan zou ze het hebben zitten, vandaag had ze mevrouw Thoelen namelijk weer, voor Nederlands dit keer. Ze snapte niet waarom mensen leerkracht wouden worden, en dan ook meteen twee of meerdere vakken? Het was gewoon raar. Je hele leven naar school gaan om weer naar school te gaan? Nee dankje.

Ze knikte bij zijn woorden, hij had gelijk. Haar beeld van hoofdmeesters was over het algemeen al gevormd, maar nu ze er even bij nadacht leek hij toch niet op de standaard hoofdmeester. Dat ze hem met ‘je’ mocht aanspreken in plaats van ‘u’ en dat ze hem zelfs bij de voornaam mocht noemen verbaasde haar toch wel. Ondanks dat hij haar heel aardig leek had ze het zelfs bij hem niet verwacht. Veel volwassenen wouden juist beleefd met ‘u’ worden aangesproken. En de meeste leerkrachten en zeker hoofdmeesters wouden bij de achternaam genoemd worden. Ze was een stukje naar achteren geschoven en liet haar rug nu tegen de boom achter haar leunen. Haar ogen waren op de grond gericht, op één of andere manier vond ze het fijner dat ze oogcontact nu vermeed. Ze vond het al nooit fijn om mensen in de ogen aan te kijken, het was voor haar altijd een soort van confrontatie, iets wat ze altijd had geleerd uit de weg te gaan, maar in dit soort situaties keek ze de mensen helemaal niet garag aan. Dus deed ze maar alsof ze druk bezig was met het bestuderen van een grassprietje.

Ergens was ze toch wel blij dat het de hoofdmeester was die bij haar zat, het had haar een klein duwtje in de rug gegeven om het te vertellen. Hij zou haar niet uitlachen of voor gek verklaren, het was wel mogelijk, maar vanwege zijn functie op de academie was het minder waarschijnlijk dat hij dat zou doen. Daarbij had hij gezegd dat hij haar ouders niet zou bellen, de manier waarop hij dat had gezegd klonk echter alsof hij het wel zou doen als ze niks zou zeggen. Uiteindelijk had ze het dan toch beter gevonden om het gewoon aan hem te vertellen. Toen ze opkeek zag ze een serieuze blik die hem even meer volwassen liet lijken, meer naar zijn echte leeftijd toe. "Ben je ontevreden met de keuze die je hebt gemaakt?" Ze fronste haar wenkbrauwen even, die vraag deed haar wel even nadenken. Ze was er niet geheel ontevreden mee, er waren zeker dingen die haar wel bevielen, het feit dat ze mocht laten zien dat ze om haar uiterlijk gaf, of dat ze niet enkel aan andere mensen moest denken, maar ook aan zichzelf kon denken. Het was zeker fijn. Maar het voelde toch nog alsof ze zich niet aan de regels hield. Waardoor ze haar familie teleurstelde.
Ze moest even kort glimlachen bij zijn woorden. Alles liet haar meteen aan één woord denken. Egoïsme. Het woord klonk zo slecht, maar misschien was het dat niet. Achteraf was het toch waarom ze had gekozen om hier naar school te gaan, om een tijdje weg te gaan bij haar familie. Zodat ze kon weten hoe het was om aan zichzelf te denken, zonder er een schuldgevoel bij te hebben. ‘Dank u wel meneer.’ Zei ze, het kwam automatisch en ze dacht er niet meer aan dat ze hem niet zo formeel hoefde aan te spreken. In een soepele beweging zat ze weer in kleermakerszit, haar ogen weer op hem gericht. Het was toch niet zo erg geweest om het hem te vertellen. ‘Zouden we terug kunnen gaan naar de academie, of moet u nog iets zeggen?’ Vroeg ze. Het liefst ging ze weer terug, ze zat hier naar haar doen wel al lang genoeg, en ondanks dat ze het liefst niet terug wou naar de les –ze had het laatste lesuur nog les van mevrouw Thoelen- kon ze er het best zijn en zich goed inzetten. Ze zou nu waarschijnlijk niet in de problemen komen voor het te laat komen. Ze beet op haar lip toen ze besefte dat ze wel buiten school was geweest, iets wat misschien helemaal niet mocht, ze had er op het moment zelf niet bij nagedacht. ‘Uhm, kom ik in de problemen omdat ik hier was?’ vroeg ze. Een beetje schuldbewust, dat ze misschien geen straf zou krijgen omdat ze te laat was betekende niet dat ze geen straf zou krijgen omdat ze tijdens schooltijd buiten school was.