I wont listen to the rules, thats what makes them wanting to go after me. [&Kyte]

De uren werden dagen, de dagen werden weken en de weken werden maanden. Het was nu al een paar maanden geleden dat Kyte zijn gevoelens aan Dylan had verteld. Dat Dylan daarom was kwaad geworden. Dat Kyte in elkaar was geslagen. En dat ze geëindigd waren als een stel. Het was nu nog moeilijk te geloven voor Dylan. Hij had iets met zijn broertje. Zijn broertje waar hij dan ook enorm veel om gaf. Hij beschermde hem, had plezier met hem en ze waren er altijd voor elkaar. Nee het was voor hem helemaal niet vervelend om zijn broertje zo in de buurt te hebben. Het enige lastige was dat hij zijn vrienden er niet over kon vertellen, niemand niet. Ze zouden zowel Kyte als hij voor gek verklaren. Iets wat hij wilde voorkomen. Kyte werd toen al vrij snel al gepest door zijn mede leerlingen. Nog meer pesterijen hoefden er niet bij te komen. Maar Dylan had Kyte dan ook altijd bij zich, om maar te zorgen dat hem niets over kwam. Enkel in de les of in de badkamer, oke ja dan waren ze niet samen. Het was wel wat overdreven om echt 'altijd' bij elkaar te zijn.
Dylan was met Kyte in hun kamer. Hiervoor was het nog Kyte zijn kamer. Nu was het wel echt hun kamer geworden. Dylan had nu dan ook al zijn spullen weg gehaald uit de kamer waar hij eerst in had gezeten met de nerd. Die nerd had hij echt niet meer kunnen uit staan. En hij lag nu wel liever bij zijn broertje in bed. In slaap liggen met zijn broertje in zijn armen, ja een hele verbetering. Dylan had Kyte op het bed neer gelegd. Hij zat boven hem. Had zijn shirt al uit getrokken waardoor zijn gespierde boven lichaam zicht baar was. Hij boog naar Kyte toe en kuste hem in zijn hals. ''Hmm its almost vacation, we should go somewhere together'' Sprak Dylan fluisterend tegen Kyte terwijl een vermakelijke grijns zijn lippen sierde. Hij drukte een kusje tussen de hals en schouder in. Vervolgens kwam hij met zijn gezicht voor die van Kyte. Ja met Kyte er tussen uit kon geen kwaad leek hem, eens even weg van die school. In de vakantie was er toch niets te beleven. Dylan liet een hand door de langige blonde haren van Kyte heen gaan waarna hij zijn hand omlaag langs de zijkant van zijn lichaam liet glijden. Kalm drukte hij zijn lippen eens op die van hem met half open ogen waarna hij hem dan ook weer kalm in de ogen aan keek. Benieuwd wat Kyte van het idee zou vinden. Plots hoorde Dylan de deur klink. Iemand kwam hun kamer in, maar wie? Nog voor Dylan van Kyte af kon ging stonden de indringer, of nee de indringers in de kamer. En het waren niemand minder dan hun ouders. Hun ouders!? Wat deden zij nu hier!? ''Surprise!!'' Riep zijn moeder vrolijk gillend uit met haar armen in de lucht. Hun vader kwam er breed glimlachend achteraan. Maar zodra ze de twee zagen liggen zakten die glimlachen wel weg. Voor een moment bleef het stil. ''Mom, Dad why..'' Begon Dylan. Hij voelde zich behoorlijk betrapt. Maar zijn ouders waren dan ook wel de laatste die achter de relatie van Kyte en hem mochten komen. Echter kon hij zijn woorden nog niet afmaken of hun vader liep op hem af en greep hem bij de arm. Hij trok Dylan met een flinke ruk van Kyte af en plantte hem tegen de muur. Hun vader was dan ook iemand, een waar je echt niet mee moest sollen. ''Have you become crazy!?'' Vroeg hij kwaad. Je kon zien dat hij echt niet blij was met dit zicht. Hun moeder snelde gelijk naar Kyte toe. ''Are you alright honey?'' Vroeg ze bezorgd. Het was wel duidelijk. Ze dachten dat Dylan hem iets aan had willen doen. Of nog erger, verkrachting.

Kyte had Dylan. Na al die jaren van onderdrukking van zijn gevoelens en frustratie van het inhouden van handelingen, had Kyte Dylan eindelijk helemaal voor hem zelf. En hij zou hem dan ook aan niemand anders geven. Nee. Misschien was Kyte dan ook een wat bezitterige type, maar Dylan leek het niet erg te vinden. Weken waren verstreken en ze hadden nu al een paar maanden een geheime relatie. Het voelde fijn aan dat Dylan eindelijk Kyte zijn gevoelens accepteerde, maar aan de ene kant was het frustrerend dat hij Dylan nog niet in het openbaar om de hals kon vliegen, waardoor hij zichzelf alsnog moest inhouden. Maar hij had het er allemaal voor over. Niemand hoefde het te weten dat ze wat hadden. Zolang Kyte Dylan wou en Dylan Kyte wou, dan kwam het allemaal goed. Kyte was gelukkig, eindelijk weer eens. Dylan leek ook gelukkig en Kyte was blij dat hij zijn grote broer gelukkig kon maken. De kinderen in zijn klas waren terug gedrongen met het pesten. Kyte wist eerst niet zo goed wat er was gebeurd, maar al snel kwam hij er achter dat Dylan zijn vrienden voor hem op waren gekomen. Kyte was er blij mee. Nu kon hij zich honderd procent op zijn grote liefde concentreren.
De twee waren in hun kamer. Kyte was blij dat hij niet alleen op een kamer hoefde te slapen en Dylan dan honderd procent bij hem was ingetrokken. Dylan had Kyte op het bed gelegd. Het bed waar Dylan en Kyte elke avond samen in sliepen. Vroeger kon Kyte er alleen maar over dromen, maar nu was het werkelijkheid en dat besefte hij maar al te goed. Nog elke keer glimlachte hij gelukkig als hij weer Dylan zag. Nu ook weer, alleen waren zijn ogen wel even op iets anders gericht. Namelijk op het perfecte gespierde bovenlichaam van Dylan dat inmiddels al bloot lag. Kyte grijnsde lichtjes, terwijl hij de blosjes voelde komen op zijn wangen. Het maakte niet uit hoe vaak hij zo lag met Dylan, hij kreeg nog elke keer die blosjes. Kyte had zijn armen om Dylan heen gelegd en ging soms met zijn hand door zijn blonde haren heen. Zijn haren waren zo zacht. Dylan boog zich naar Kyte toe en kuste hem in zijn hals. Kort sloot Kyte zijn ogen en genoot hij van het moment. ''Hmm its almost vacation, we should go somewhere together'' sprak Dylan zacht tegen Kyte. Kyte opende zijn ogen. Er tussenuit gaan met zijn broer leek hem wel. Samen in een tentje waar niemand hen kon storen, of nog beter in een huisje ergens op een verlaten eiland. Kyte schudde licht zijn hoofd, dat konden ze zich toch nooit veroorloven. Hij voelde hoe Dylan zijn lippen de huid van Kyte raakte en opnieuw sloot hij kort zijn ogen. Nogmaals ging hij met zijn hand door de haren heen van Dylan. "I like the idea," antwoordde Kyte even zacht als Dylan voorheen had gedaan. Kyte voelde hoe Dylan zijn hand door zijn haar ging en vervolgens lang zijn lichaam ging. Opnieuw sloot Kyte kort zijn ogen, terwijl de blosjes groter werden. "But where should we go?" maakte Kyte zijn zin af en keek Dylan even aan in die perfecte diepblauwe ogen. Dylan drukte zachtjes zijn lippen op die van Kyte en natuurlijk kuste Kyte hem terug. Hij kon geen genoeg krijgen van die zachte lippen. Na de kus keek Dylan hem aan, Kyte kon zo wat wel verdrinken in zijn ogen. Plots hoorde Kyte hoe de deur open ging. In een reflex schoten de armen van Kyte tegen de borst van Dylan aan in een poging hem eraf te duwen. Het maakte niet uit wie het was, niemand mocht hen samen zien. Hij was te laat, zij waren te laat. Dylan kon niet meer op tijd van Kyte afgaan. ''Surprise!!'' klonk het opgewonden en Kyte herkende die stem uit duizenden: zijn moeder. Kyte verstrakte en zag hoe nou ook zijn vader haar vergezelde. Wat deden die hier?! Waarom waren ze hier?! Voor een moment werd het stil, maar plots besefte Kyte wat ze zagen. Kyte voelde erge wanhoop naar boven komen. Hij duwde nog eens tegen de borst van Dylan aan, in een poging hem snel van hem af te krijgen. ''Mom, Dad why..'' begon Dylan, maar hij kon zijn zin niet afmaken. Hun vader schoot naar hem toe, trok hem aan zijn arm en drukte hem tegen de muur aan. ''Have you become crazy!?'' vroeg hun vader kwaad. Kyte schoot dan nu ook overeind en keek met een wanhopige blik naar Dylan en hun vader. "Hotou-san!" riep hij. Dit keer sprak hij niet expres Japans. Nee. Soms, als hij erg wanhopig of bang werd, kon hij het alleen nog maar. Hij verloor dan even zijn woordenschat van de Engelse taal. Kyte had het maar half door, hij maakte zich te druk over Dylan en zijn vader. Hun vader was dan ook niet iemand waar je mee moest sollen en je kon nooit weten wat je te wachten stond. Plots hoorde Kyte voetstappen naar hem toe kopen, met een wanhopige blik keek hij naar die persoon die naar hem toe kwam. Het was zijn moeder. In een reflex deinsde Kyte naar achter. ''Are you alright honey?'' vroeg zijn moeder plots. Kyte snapte er niks van. Waarom deed ze zo medelevend? Ze had hun samen gezien. Plots snapte Kyte het en bij die gedachte begon hij haast te hyperventileren. Hun ouders dachten dat Dylan hem wat aan wouden doen. "Iya! Houka-san, daiyobou!" begon Kyte dan ook wat wanhopig. Jammer genoeg nog steeds in het Japans. Zijn moeder kon dat nooit verstaan. Het enige wat ze verstond was 'Iya' en 'Houka-san' wat 'nee' en 'moeder' betekende. Ze vatte het verkeerd op. Hun moeder boog zich naar Kyte toe en zonder dat Kyte er wat tegen kon doen sloot ze hem in zijn armen. "Iya ya ya ya ya!" riep Kyte snel achter elkaar en probeerde zich los te wurmen van zijn moeder, maar dat ging niet zo makkelijk. Nee, zijn moeder drukte hem alleen nog maar sterker tegen hem aan. Waarom deden ze dit?! Waarom moesten ze per se binnen komen?! Nu voelde Kyte dan ook de tranen in zijn ogen branden van de wanhoop en haat. Hoe.. Hij had het zo goed met Dylan, waarom ging het zo? Kyte wou een nieuwe poging wagen om zich los te trekken, maar zijn moeder trok hem alleen nog maar dichter tegen hem aan. "Sssht, it's gonna be alright," zei zijn moeder sussend en Kyte besefte nu pas dat hij hartstochtelijk zat te huilen, wat het beeld alleen nog maar meer versterkte dat Dylan iets bij hem had gedaan. "Iya! Houka-san, hanashite!" probeerde Kyte nog om te zeggen dat ze hem los moest laten, maar zijn moeder begreep hem niet. Nee. Ze begon hem weer te troosten. Kyte opende zijn ogen en probeerde langs de armen van zijn moeder te kijken naar zijn vader, die Dylan nog steeds vast had. Precies op dat moment richtte ook zijn moeder zich op zijn vader. "Honey, let him be, for now," sprak hun moeder hun vader toe. Kyte slikte kort. Voor nu? Dus hij kwam nog een keer erop terug. Nee! Opnieuw probeerde Kyte zich los te wurmen, maar het ging weer niet. Waarom was hij niet zo sterk als zijn broer? Echter luisterde hun vader wel, hij liet Dylan los, maar wierp hem nog eens een boze blik toe. "We will have our conversation," zei hij met een stem die kouder was dan ijs. Kyte was nog steeds aan het huilen, kon inmiddels ook geen woord meer uit brengen. Niet dat het veel zou uitmaken. Het zou Japans zijn en dat konden zijn ouders toch niet verstaan. Hij hoorde de grondige voetstappen van zijn vader dichterbij hem komen. "Let's take him with us," stelde zijn vader voor met zijn barse stem. Zo schrok Kyte weer op en begon hevig te schudde met zijn hoofd. Hij wou niet weg van Dylan, net nu ze het zo goed hadden. Hij keek zijn ouders bang aan, maar die hadden geen oog voor hem. Hij keek naar Dylan, met zijn ogen vol tranen en verlangen. Hij wou bij Dylan blijven, zijn hele leven lang.

Dylan was door zijn vader van zijn broertje afgetrokken. Ze hadden het aanzicht blijkbaar niet zo amusant gevonden. Dat was ook niet zo gek. Je zag je zoons niet graag op deze manier bij elkaar. Je zou nog kunnen denken dat het stoeien was. Maar hoe hun erbij hadden gezeten, nee dat was geen stoeien. Kyte had zijn handen dan ook nog eens tegen Dylan gezet. Niet omdat hij had gewild dat Dylan weg ging omdat hij iets slechts bij hem zou doen. Nee het was om hun relatie te beschermen. Niemand mocht er achter komen, maar zeker hun ouders niet. Zijn vader nam hem met zich mee en plantte hem tegen de muur van de kamer aan. Lichtjes klemde Dylan zijn kaken wat op elkaar aangezien zijn vader niet bepaald zacht met hem deed. Wat dat betreft was er wel een gelijkenis in hen te zien. Dylan en zijn vader droegen beide veel woede in zich, vooral als ze gekwetst werden of iets vervelends worden. Zo was dan ook te merken dat hij echt een zoon was, iets wat Dylan niet wilde. Zeker nu niet. Ook al was hij er sterk van geworden. Hij had ook geen rem. Als hij eenmaal sloeg, sloeg hij door tot dat iemand hem tegen zou houden. Iets wat zijn vader ook had. En daar hoefde je niet trots op te wezen. Zijn vader had hem kwaad gevraagd of hij gek was. Dylan antwoordde er niet op. Nee zijn aandacht werd al getrokken door zijn moeder die op Kyte af gaan. Dylan slikte eens. Maar nee Kyte zou niet zo aangepakt worden als hij, integendeel, ze dachten dat Kyte het slachtoffer was.
ZIjn moeder nam Kyte vast terwijl Kyte in het japans tegen hen begon te praten, begon te protesteren. Kyte praatte wel vaker Japans, zeker op dit soort momenten. Echter zou het hen niet helpen. Want hun ouders verstonden het niet en hun moeder kreeg alleen maar meer medelijden met hem. Ze nam Kyte mee naar de deur van de kamer. Ze wilden hem echt weg halen van hem? Daar kreeg hij gauw genoeg een antwoord op. Hun moeder zei tegen hun vader dat hij Dylan voor nu moest laten gaan. Dylan snoof eens terwijl hij voelde hoe zijn vader zich los maakte van hem. Hij zei hem vervolgens dat zij dan ook later zouden praten hier over. Dylan zijn ogen vernauwde zich wat. Hij wilde niet met zijn vader praten. Hij wilde dat Kyte bij hem bleef en dat hun weg zouden gaan. Hij had nu al helemaal geen behoefte meer aan hen. Langzaam aan streek zijn blik naar het gezicht van Kyte. Hij zag hoe hij huilde. Het deed hem pijn om Kyte zo verdrietig te zien. Plots zei hun vader dat ze hem met zich mee zouden nemen. Waardoor hij zeker wist dat Kyte van hem af genomen werd. Ze zouden hem mee naar huis nemen, en hij zou hem niet meer zien. Langzaam aan begon Dylan zijn hart steeds sneller te kloppen. Dit uit woede. Hij balde zijn handen tot vuisten. ''Your not going to take him away from me!'' Riep Dylan dan ook uit waarna hij op hen af ging. Hij wilde een greep naar Kyte doen maar hun vader kwam voor hem. Gaf hem een gelijk een fikse klap in zijn gezicht. Dylan zijn hoofd sloeg er op zij van. Dylan keek voor een moment naar de grond met grote ogen waarna hij eens slikte. Langzaam aan draaide hij zich terug naar zijn vader. ''Your insane kid, doing this to your little brother'' Sprak zijn vader tegen hem. Dylan ontdekte teleurstelling in zijn ogen. Langzaam aan stond hij recht. ''Your my own flesh and blood.. i didnt raise you to become this'' Sprak hij plots spottend minachtend uit. Hij reageerde alsof hij walgde van zijn eigen zoon. Dylan klemde zijn kaken wat op elkaar. ''What did i do then? I would never hurt him. YOur not.. your not taking him away from me, not again'' Reageerde Dylan nu dan ook nog steeds kwaad. Het vuur schoot nog net niet bij zijn vader in de ogen. Hij stapte op hem af en greep Dylan bij de kraag. Dylan greep zijn handen vast . Even keek hij naar Kyte. Kyte.. Hij moest hem bij zich zien te houden. Zijn vader leek in de gaten te hebben dat hij naar Kyte keek. Hij gooide hard van zich af tegen de muur aan waarna hij van hem weg stapte. ''Were leaving, i will call a psychiatry for him when were home'' Sprak hij met een kille toon in zijn stem. Dylan kneep zijn ogen dicht terwijl hij op de grond neer zakte tegen de muur. Langzaam aan opende hij zijn ogen en keek hij opzij naar Kyte. ''Kyte.. dont go home with them'' Mompelde hij.

Het verkeerde moment. Simpel weg het verkeerde moment. Hun ouders waren op het verkeerde moment binnen gekomen. Ze hadden de dingen die de twee op dat moment aan het doen waren gezien, maar verkeerd opgevat. Kyte wist niet of hij dit liever had of niet, maar het was wel zeker dat hij dit niet leuk vond. De tranen biggelde in grote hoeveelheden over zijn wangen heen. Hij probeerde aan zijn moeder uit te leggen, die hem al vast had gegrepen, dat het niet de schuld was van Dylan, die inmiddels tegen de muur aan werd gedrukt door zijn vader. Hoe, wat dachten ze wel niet?! Maar snel werd dat duidelijk. Ze dachten dat Dylan Kyte iets wou aan doen. Kyte begon langzamerhand wat wanhopig en gefrustreerd te worden. Hij probeerde aan zijn moeder uit te leggen dat het allemaal goed was en dat ze hem los moest laten, maar dat lukte niet. Nee, zijn moeder kon geen Japans verstaan en troostte hem alleen nog maar meer. Kyte wou het allemaal goed hebben, zodat hij uiteindelijk weer alleen kon zijn met zijn broer waar hij ziels veel van hield. Plots trok zijn moeder hem mee naar de deur die dan ook al snel werd geopend. Kyte keek even beangstigend naar de deur. Ze waren toch niet van plan om hem mee te nemen? Of gingen ze alleen weg. Kyte hoopte het tweede maar, maar aan de greep van zijn moeder was te voelen dat het foute hoop zou worden. Al snel zei hun moeder tegen hun vader dat ze Dylan moest los laten voor nu. Kyte begon weer wanhopig te worden. Voor nu? Dus hun vader zou nog een gesprek met Dylan hebben? En dan was het nog maar de vraag of het ook echt een gesprek werd. Zowel vader als zoon hadden ze beiden een kort lontje dat als ze eenmaal bezig waren ze niet meer konden stoppen. Kyte was dan ook wel licht opgelucht geweest toen hun vader Dylan inderdaad los liet, maar wat hij daarna zei beviel hem niet. Kyte huilde nog harder, maar er kwamen nog meer tranen toen hun vader plots zei dat ze Kyte mee zouden nemen. Voor moment had Kyte verbaasd gekeken. Mee nemen?! Waarom?! Dylan had niks verkeerds gedaan! Dylan betekend zoveel voor hem, misschien nog wel meer dan zijn ouders. Nee, meer dan zijn ouders, voor al op dit moment. Zijn ouders hadden dit jaar nauwelijks iets voor hem gedaan. Dylan was de enige in zijn familie die wist dat hij in elkaar geslagen was door een stel jongens uit zijn klas. Zijn ouders wisten niet eens dat hij gepest werd in zijn klas. Echter kon Kyte er niks tegen doen. Deze mensen hadden hem geadopteerd en hij had hun ‘aangenomen’ als zijn ouders. Hun hadden nu recht over de twee jongens. Ondanks alles bleef Kyte tegen stribbelen en door protesteren in het Japans. Niet dat het er veel beter op werd, nee hun moeder liet haar greep alleen nog maar meer verstraken. ''Your not going to take him away from me!'' hoorde Kyte plots een bekende stem zeggen: Dylan. Kyte richtte zijn ogen meteen op zijn oudere broer. Zodra hij zag dat Dylan een greep naar hem deed, stak Kyte dan ook een hand uit zodat Dylan die vast kon pakken. Echter ging het anders dan verwacht. Een gedaante verscheen voor Kyte en blokkeerde zo het contact tussen de twee. Kyte hoorde een hard geluid, waarna het kort stil werd. Al snel besefte Kyte wat het geluid betekende; Dylan was geslagan! “Onii-chan!” riep Kyte meteen wat wanhopig. Hij wou niet dat hun vader dit zo deed bij Dylan. Hij had niks gedaan! “Yamero! Houto-san!” riep Kyte dan ook meteen naar zijn vader, maar net zoals zijn moeder verstond hij hem niet en daarbij kwam kijken dat zijn vader nu geen oog had voor Kyte. Nee, hij was te druk bezig met Dylan. “Houto-san!” riep Kyte nogmaals om zijn aandacht te proberen te krijgen, maar zonder succes. ''Your insane kid, doing this to your little brother'' sprak hun vader. Nee! Dylan had niks verkeerds gedaan! Waarom zagen hun ouders dat niet in?! ''Your my own flesh and blood.. i didnt raise you to become this'' sprak hun vader spottend. Kyte kneep zijn ogen dicht. Hij wou het niet horen. Het was onterecht. Dylan had niks verkeerds gedaan! ''What did i do then? I would never hurt him. Your not.. your not taking him away from me, not again'' sprak Dylan plots en liet zo Kyte weer opkijken. Ja. Dylan wist dat hij niks verkeerds had gedaan. Plots greep hun vader Dylan bij kraag en trok hem zo omhoog. Dylan green naar zijn handen, maar hij kon de greep nooit los krijgen. “Yamero!” schreeuwde Kyte. Dit moest stoppen. Niemand luisterde. Zijn moeder greep hem alleen maar harder vast, terwijl Kyte juist uit haar greep wou ontsnappen. Kyte ving de blik van Dylan op. Kyte wou zich los wurmen, naar hem toe gaan, maar het lukte niet. Waarom ging het niet zoals Kyte wou?! Plots smeet hun vader Dylan tegen de muur. “Onii-chan!” riep Kyte nogmaals en wou naar hem toe rennen, maar zijn moeder hield hem nog steeds tegen. ''Were leaving, i will call a psychiatry for him when were home'' sprak hun vader bars. Kyte kon zijn oren niet geloven. Er was helemaal niks mis met zijn broer! Op dat moment richtte hij dan ook zijn ogen op zijn broer. Hij ving zijn blik op. ''Kyte.. dont go home with them'' sprak Dylan. De tranen biggelde nog steeds over zijn wangen heen. “Yada! Yamero! Hanashite! Onii-chan!” riep Kyte wanhopig en maakte één hand vrij waar hij mee naar Dylan reikt. Hij wou niet weg gaan bij Dylan, nooit niet. Maar zijn vader had andere bedoelingen. Hij tilde Kyte op. Kyte keek met betraande ogen over de schouder heen van hun vader, terwijl ze begonnen te lopen. Kyte probeerde zich los te wurmen, maar zijn vader was natuurlijk sterker. Hij keek naar Dylan. “Onii-chan! Ashiteru, onii-chan. Ashiteru!” riep Kyte naar hem. Dylan wist wat het betekende. Kyte had het vaak genoeg tegen Dylan gezegd in die gelukkige maanden dat ze elkaar hadden. Kwam daar dan nu een einde aan? Nee! Kyte glimlachte waterrig naar Dylan, als teken dat ze elkaar wel weer zouden zien.

Zijn vader greep hem bij de kraag. Wilde hem duidelijk maken dat hij niet met hem moest sollen. Zeker zijn zoon niet. Hij leek dan ook teleurgesteld te zijn. Hij had natuurlijk nog steeds die hoge verwachtingen van hem gehad. Ach wat maakte het eigenlijk uit. Was dit niet gebeurt dan zou hij zijn vader op een andere manier wel teleurgesteld hebben. Immers deed hij het ook niet bepaald goed op school. Met zijn huiswerk niet, met de docenten kon hij niets en vele andere leerlingen ook niet. Enkel zijn vrienden. Dylan richtte zijn blik op zijn broertje. Die ene persoon waar hij behoorlijk goed mee over weg kon. Zijn zielsverwant, zijn grote liefde. Al dat hij nodig had. Het enige familie lid die echt naar hem om had gekeken. En andersom ook. Dylan had altijd naar Kyte om gekeken. Zorgde er voor dat het goed met hem ging. Niet dat hij snel voor het zorgzame typje werd aangezien. Maar hij had eigenlijk niet anders gekund. Zodra hun ouders weg waren voor werk had hij wel voor Kyte moeten zorgen. Tot dat hij oud genoeg was voor de academie. Hij moest weg van Kyte. Maar nu waren ze eindelijk weer bij elkaar, dreigde hun ouders hen uit elkaar te halen. Hun vader had Dylan zijn blik naar zijn broertje ontdekt en gooide hem vervolgens tegen de muur aan waarna hij van hem weg liep. Hij wilde gaan en zou een pshychiater bellen voor hem. Daar zat Dylan al helemaal niet op te wachten. Niet dat dat nu iets was waar hij over na dacht. Nee het enigste waar hij aan dacht was Kyte. Hij wilde hen tegen houden. Kyte terug in zijn armen nemen. Maar de klap tegen zijn rug deed zeer, zo zeer dat hij zich nu even niet wist te bewegen. Dylan slikte eens en zei Kyte dan ook niet met hen mee te gaan naar huis. Maar hij wist dat het ging gebeuren.
Kyte kon niets tegen de greep van zijn moeder doen. Ze waren te sterk voor hem. Zowel hun moeder als vader. Dylan klemde zijn kaken op elkaar. Hij hoorde wat Kyte in het Japans riep. Hij wist dat Kyte zich met al zijn kracht verzette, maar het had geen zin. Nu nam dan ook hun vader het over. Nu konden ze het helemaal wel vergeten. Kyte zou mee genomen werden en Dylan bleef alleen achter. Dylan zette zijn handen tegen de grond. Hij wilde op staan, hen toch nog proberen tegen te houden maar het ging niet. Het ging gewoon niet. Dylan balde zijn handen tot vuisten. Had zijn vader hem dan echt verslagen? Dylan klemde zijn kaken kwaad op elkaar. Maar al snel werd zijn aandacht weer getrokken door Kyte. Ze liepen weg. Kyte riep naar hem dat hij van hem hield. ''I love you to little bastard..'' Antwoordde Dylan op Kyte. Al kon Kyte dat waarschijnlijk niet meer horen. Dit omdat hij het niet zo hard had uitgesproken. Kyte gaf hem een licht glimlachje, dat vertrouwde glimlachje die hem zei dat het wel goed zou komen. Uiteindelijk verdwenen ze uit het zicht. Dylan kneep zijn ogen dicht. Eindelijk voelde hij zijn lichaam weer, hij kon weer bewegen maar het was te laat. Kwaad sloeg hij met een vuist op de grond. Hard genoeg dat er schaafwonden op zijn knokkels ontstonden. ''Facking hell!'' Riep hij kwaad. Het galmde waarschijnlijk door de dorm heen. Zo kwaad was hij dan ook wel, iedereen mocht het weten. Hij was zijn broertje kwijt. Maar dit was niet het einde. Zijn ouders zouden hier spijt van krijgen, hij zou zijn broertje hoe dan ook terug bij zich krijgen.