After partying comes the kissing. [&Kyte]

Met zijn vrienden groep ging hij de stad in richting een café. Daar dronken ze wat in. Vervolgens gingen ze door naar een discotheek om wat te dansen en verder plezier te maken. Ja zo ging het bijna elke avond wel met hen. En als ze even geluk hadden zat er nog wel drugs bij in ook. Maar dat was niet elke keer zo. Zeker niet omdat het ook niet goedkoop is. En misschien was het maar beter ook dat ze er niet zo makkelijk aan kwamen. Want vooral Dylan had ook een rem zitten op zijn feesten. Het was meestal dat zijn vrienden uiteindelijk weg wilden. Dan ging hij wel met hen mee. Na een goeie avond gefeest te hebben gingen ze met z'n allen dan ook de discotheek uit. Ze stoeiden af en toe wat met elkaar onderweg. Zo werd er een in de struiken geduwd en de ander belandde zowat in de sloot. Meestal waren dat dan de jongens onder mekaar want als ze dat bij de meiden zouden doen konden ze zeker weten een bitchclap verwachten. Na een stuk gelopen te hebben kwamen ze uiteindelijk terug bij de school aan. Ze gingen naar binnen en liep verder naar de dorm toe waar ze uiteindelijk afscheid van elkaar namen. Nu ze goed gefeest hadden, was het ook wel genoeg geweest. Het was dan ook al niet al te vroeg. Uiteindelijk liep Dylan op zichzelf. Hij moest wel wat verder lopen nu. Hij sliep namelijk niet meer in zijn eigen dorm bij die irritante nerd. Nee, hij was verhuisd naar zijn broertjes kamer. Veel beter, zeker geen gezeur aan zijn kop. Hij had het altijd wel gezellig met zijn broertje. Nu hij er zo over nadacht hadden ze ook niet zo'n typische jongere en oudere broer relatie. Like nooit elkaar pesten of iets. Ja hij plaagde Kyte wel eens maar dan hadden ze het als nog gezellig, ze hadden eigenlijk nooit problemen met elkaar. Maargoed dat was ook alleen maar beter.
Na even kwam Dylan dan bij de kamer aan. Kalm opende hij de deur van de kamer waarna hij naar binnen stapte. Hij struikelde nog net niet over zijn eigen voeten. Hij hield zich dan ook wat recht via de muur terwijl hij wel stilde probeerde te zijn aangezien hij dacht dat zijn broertje al wel zou slapen. Het was dan ook donker in de kamer. Maar met zijn gewankel was het moeilijk geen geluid te maken. Langzaam aan ging hij richting zijn bed waarop hij al snel kwam te zitten. Vervolgens ging zijn blik naar het bed van Kyte. ''Kyte?'' Zei hij met een flauw grijnsje op zijn lippen, om toch even te checken of hij nog wakker was. Of dat hij hem wakker had gemaakt. Hij wachtte dan ook even op een reactie voordat hij op zijn bed neer zou ploffen en in slaap weg zou zakken.

Kyte was gelukkig niet te laat geweest in de les, wat ervoor zorgde dat hij niet problemen kreeg met de leraar. Echter kreeg hij wel problemen als het ging om vrienden maken. Hij was de enige buitenlander in zijn klas en dus meteen een buitenbeentje. Hij werd dan ook meteen verstoot en genegeerd en hier en daar werden wat vervelende opmerkingen naar zijn hoofd toe gesneerd. Kyte probeerde het maar te negeren en er niet al te veel op te letten, iets wat moeilijk ging. Hij vertelde het niet tegen zijn broer, wou hem er niet mee tot last zijn. Dylan had er waarschijnlijk ook geen zin in om op te komen voor zijn kleine broer en misschien maakte het het alleen maar erger als Dylan in greep. Nee. Kyte liet het maar tot voor wat het was, niet wetend dat het ooit nog drastisch uit hand liep. Inmiddels trok Kyte zijn kleren uit en deed een wijd shirt aan. Hij poetste zijn tanden, waarna hij zich nestelde in zijn bed. Dylan zou vast weer laat terug zijn, dat gebeurde vaker op dit soort avonden. Kyte sliep dan meestal half en hoorde het wel wanneer Dylan terug kwam. Hij kon niet eerder zijn rust vinden. Hij bleef een beetje een ongerust gevoel vast houden. Voor hem was Dylan dan ook meer dan zijn broer. Ja hij was zijn liefde. Zijn amor, iemand waar hij alles voor zou doen. Met die gedachte knipte hij het licht uit en liet hij zijn hoofd rustte op het kussen. Hij sloot zijn ogen, maar kon niet slapen, zoals hij al bedacht. Dylan's gezicht kwam vaak voorbij en liet Kyte weer warm voelen. Zo kwam dan ook weer de gedachte binnen die hij eerder had gehad, hoelang bleef hij zijn gevoelens verbergen? Hij was toen vast besloten geweest dat hij ze ging vertellen, maar er was niks van gekomen. Was het slim om zijn gevoelens te vertellen? Zou hun band niet gaan veranderen? Waarschijnlijk wel, maar als hij niks vertelde veranderde er niks en brak hij uiteindelijk. Nee, hij moest het ooit eens vertellen. Hij ging niet wachten totdat het lot negatief of positief toe sloeg, nee hij maakte zelf het lot. Vast besloten knikte hij eens, wetend dat niemand het kon zien. Zonder het te weten was er alweer wat tijd voorbij gestreken en plots hoorde hij hoe de deur open ging. Aan de voetstappen te horen, die alles behalve geluidloos waren, was de persoon dronken. En toen hij zijn naam hoorde wist hij dat het Dylan was. Echter was Kyte nog niet uit zijn gedachtes getrokken, hij bleef erin zweven en al helemaal in het stuk dat zo koppig en vast besloten was om het Dylan te vertellen. Dus waarom ook nu niet? Hij kon er nog nauwelijks antwoord op geven totdat hij zich omdraaide en zei: "I'm in love with you, Dylan," Even bleef hij zo stil, totdat hij besefte wat hij zo juist had gezegd. Zijn hoofd kreeg een kleur van een tomaat, maar gelukkig was dat niet te zien in het donker. Waarom had hij dat gezegd in hemelsnaam? Hij voelde hoe wanhoop door zijn aderen door drong, maar ondanks dat keek hij Dylan voorzichtig aan, wachtend op antwoord.

Dylan was wankelend richting de dorm gegaan. Het was een wonder dat hij niet over de prullenbak of iets was gestruikeld. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat hem zoiets gebeurde. Anderzijds struikelde hij wel over zijn eigen voeten. Maar dat gebeurde nog net niet. Hij ging de kamer in die hij nu met zijn broertje deelde. Iets wat hij totaal niet erg vond. Liever zijn broertje dan die vervelende nerd die er totaal niet tegen kon dat hij altijd zo laat terug kwam van uit gaan. Hij veranderde dan net in een soort moeder. Maar klagen dat hij zijn studie en alles weg gooide. Nee die gozer die leefde lekker wou hij zeggen, hij studeerde non stop zonder ook maar eens één dag in de week wat leuks voor zichzelf te doen, daarbij ging hij ook nog om 8 uur naar bed. Nou daar kon Dylan al helemaal niet tegen. Zo vroeg naar bed. Het was nu dan ook maar goed dat hij bij zijn broertje op de kamer zat. Zover hij wist had hij er geen moeite mee, en mocht hij dat wel hebben dan kon hij dat gewoon zeggen. Maar voor Kyte deed hij dan ook wel meer moeite om stil te zijn. Echter, ook al voelde het voor hem dat hij genoeg moeite deed, was zijn binnen komst alles behalve geruisloos door zijn dronken gewankel. Dylan liep naar zijn bed toe en zette zich er op neer. Vervolgens sprak hij Kyte zijn naam uit. Voor de zekerheid, om te kijken of hij toch nog wakker was.
Een tijdje bleef het stil, waardoor Dylan begon te denken dat Kyte dan ook echt slapen. Maar net toen hij zich neer wilde leggen op bed, het boeide hem niet dat hij zijn kleren nog aan had, sprak Kyte tegen hem. Echter niet met een gewone begroeting. Nee.. Kyte verklaarde hem de liefde. Voor een moment bleef Dylan stil. Niet helemaal wetend wat er nu in hem om ging. Voor een moment voelde hij hoe zijn hart slag begon te versnellen. Hoe warmte zijn lichaam binnen drong, hoe erg hij naar de liefde en het gevoel er van verlangde.. Langzaam aan stond hij op en wankelde hij naar het bed toe van zijn broertje. Hij kwam op de rand zitten en boog over hem heen. Met half open ogen keek hij omlaag naar hem. Nu dat zijn ogen aan het donker waren gewend kon hij hem wel wat zien. ''You bastard.. how can you say that to your big brother?'' Zei hij tegen hem, nu wel met een wat zachtere toon in zijn stem. Het besef dat het zijn kleine broertje was die hem de liefde verklaarde had hij. Maar hij kon zichzelf er niet van weerhouden dat hij er niet naar zou verlangen, naar de liefde. Want dat deed hij wel. En of het nu zijn broertje was of niet. Dat hij dronken was stopte de rem. Hij liet zich nu gewoon gaan, mee gaan in het liefdes gevoel dat Kyte had. Langzaam aan boog hij dan ook meer naar hem toe zodat hun gezichten dichter bij elkaar kwamen. Even keek hij naar Kyte zijn lippen. Zijn fijn gevormde zacht uit ziende lippen. Plots kuste hij hem, zacht maar intens.

Kyte was zo in de wolken geweest van Dylan. Hij had dan ook al snel besloten om zijn gevoelens tegen Dylan te zeggen. Doordat Kyte nogal moe was en nog half verder droomde over Dylan, dacht hij niet twee keer naar over wat hij ging doen. En zo kwam het dan ook dan Kyte plots tegen Dylan zei wat hij al die jaren had gevoeld. Even bleef Kyte stil, net zoals Dylan, maar plots besefte hij wat hij had gezegd. Hij trok zichzelf met een rot gang uit zijn droom en zijn ogen verwijdde zich dan ook toen hij de realiteit in zag. Zijn hoofd kreeg een kleur van een tomaat, terwijl zijn handen de stof van zijn deken verder vast pakte. Hij was geneigd om de deken over zijn hoofd heen te trekken en zich even helemaal af te sluiten van de wereld. Maar hij was te koppig. Ondanks alles had hij als nog een sprankje hoop, dat Dylan de zelfde gevoelens voor hem had. Kyte wist niet wat hij moest doen. Aan de ene kant wou hij er een grapje van maken en dan gewoon verder slapen, dit omdat hij in negatief antwoord verwacht. Maar aan de andere kant wou hij op staan en Dylan omhelzen, dit op een positief antwoord. Zijn hersenen en bijna zijn hele lichaam wist dat er niet veel positiefs van kon komen, maar zijn hart was te koppig om er naar te luisteren en zorgde ervoor dat zijn lichaam bleef liggen zoals het lag. Dylan liep naar Kyte heen. Kyte voelde zijn hart sneller gaan, maar wist niet of het door het perfecte gezicht kwam of door de wanhoop die door zijn aderen begon te gieren. Inmiddels waren ook de ogen van Kyte gewend aan het donker en zag hij de heldere blauwe ogen van Dylan in de duisternis. ''You bastard.. how can you say that to your big brother?'' sprak Dylan met een zachte toon en deed zo Kyte even opkijken. Was dit iets goeds of niet? Wat hij zei beloofde niet veel goeds, maar de zachte toon in zijn stem vertelde het omgekeerde. Maar daarbij kwam kijken dat Dylan dronken was en dat hij dan toch waarschijnlijk zou reageren. Maar dronken mensen zeiden toch altijd de waarheid? Of was dat maar een roddel. Misschien vergat Dylan het wel en was morgen alles weer normaal. Als het negatief ging uitlopen, dan hoopte Kyte dat maar. Kyte hield zich stil, durfde niks meer te zeggen. Plots boog Dylan zich langzaam naar hem toe. Hun gezichten waren nauwelijks een centimeter van elkaar verwijdert en Kyte voelde de adem van Dylan tegen zijn lippen. Dit zorgde ervoor dat Kyte's zijn hart wel degelijk sneller ging door Dylan. Het zorgde ervoor dat Kyte zijn lippen op de zijne wou leggen, maar hij hield zich in. Kyte wist niet wat hij moest verwachten, voelde de wanhoop weer wat op borrelen, maar plots kuste Dylan hem. Kyte zijn ogen schoten open. Het was een zachte, maar intense kus. De wanhoop schoot weg en Kyte dacht niet meer na over de gevolgen. Een warm gevoel schoot door zijn aderen heen door de zachte lippen die de zijne aanraakte. Hij had hier zolang naar verlangd. Naar die o zo mooie lippen van Dylan. Kyte dacht niet meer na en liet zich mee voeren in zijn gevoelens. Daarom sloeg hij zijn armen om Dylan hen en kuste hij hem intens terug. Het warme gevoel werd meer en zorgde ervoor dat Kyte lichte blosjes op zijn wangen kreeg. Kyte sloot half zijn ogen en keek naar Dylan zijn perfecte gezicht.

Voor een moment was het stil nadat Dylan de naam van zijn broertje had uitgesproken. Tot dat Kyte hem plotseling vertelde dat hij verliefd op hem was, dat was zeker heel ongewoon als broers zijnd. En als Dylan nu niet dronken was geweest had hij waarschijnlijk ook heel raar op gekeken. Misschien wel geroepen dat hij niet spoorde. Aan de andere kant, je wist het nooit. Pas als het moment daar was dan wist je hoe te reageren. Maar op dit moment kon Dylan op allerlei manieren reageren. Half was hij er, en met de andere helft kon hij onbewust alles doen. Hij wist niet wat het was. Maar zijn hart begon harder te slaan. Een warm gevoel voedde zijn lichaam. En het liet hem bewegen. Hij stond op en stapte naar het bed van zijn broertje om daar vervolgens te gaan zitten. Hij keek omlaag naar hem. Hij boog over hem heen. Beetje bij beetje verminderde hij de afstand tussen hen. Het gevoel in hem vertelde hem dat hij er op in moest gaan. En zonder dat hij er wat tegen kon doen deed hij dat ook. De warmte, de snelle hartslag. Het liet hem de woorden van Kyte beantwoorden. Al deed hij dat nog altijd wel op zijn eigen manier door hem een bastard te noemen en daarbij te zeggen dat hij dat toch niet kon zeggen tegen zijn oudere broer. Onbewust besefte hij misschien dan al wel dat dit niet klopte. Maar aan de andere kant, kon het net zo goed een grapje zijn. Dat hij dit wel gewoon wilde. Hoe dan ook liet hij zich iet tegen houden. Nee nu hij hier eenmaal zat bij zijn broertje zou het verder gaan. Zo kwam hij met zijn gezicht voor die van Kyte en kuste hij hem, zacht maar intens.
Met half open ogen, zijn wangen rood gekleurd door dat hij dronken was keek hij naar het gezicht van Kyte. Hij zag hoe Kyte zijn ogen wat groot stonden. Echter duurde het niet lang of Kyte sloeg zijn armen om zijn hals heen. Langzaam aan verscheen er een lichte grijns op Dylan zijn mond. Kyte kuste hem dan ook net zo intens terug. Langzaam aan kroop Dylan verder het bed zodat hij helemaal over Kyte heen lag. HIj lette daarbij wel op dat niet al zijn gewicht vol boven op hem lag natuurlijk. Niet dat hij super zwaar was maar hij was wel groter dan Kyte. Dylan bleef Kyte ondertussen kusjes geven. Hij plaatste een hand in Kyte zijn hals. Liet zijn duim liefkozend wat over zijn huid heen glijden waarbij hij zijn lippen naast die van Kyte drukte, vervolgens op zijn wang, zijn kaak en eindigde in zijn hals. Hij gaf hem daar enkele kusjes geven. Het warme gevoel werd daardoor ook alleen maar sterker. Nu voelde het zo, nu wilde hij alles. Hij wilde zijn broertje dicht tegen zich aan voelen, en ja ook zo close. ''I never knew you were this good tasting..'' Fluisterde Dylan tussen de kusjes door naar Kyte. Ja hij voelde zich nu erg goed zo met zijn broertje.

Wanhoop gierde door zijn aderen heen zodra hij had gezegd dat hij verliefd was op Dylan. Hij kon zichzelf weer voor zijn kop slaan, maar bleef koppig liggen. Zijn hoofd kreeg een kleur van een tomaat en hij had zin om zich onder de dekens te verbergen. Hij hoopte op een positief antwoord, maar hij was bang dat het een negatief antwoord zou zijn. Hij had het haast onbedoeld gezegd, maar hij had er nu geen spijt van, misschien een beetje. Dylan was dronken waardoor hij dingen anders ging opvatten. Kyte wist ook niet of hij het antwoord moest geloven of niet wat hij zou krijgen. Plots liep Dylan naar hem toe. Kyte zijn hart ging sneller te keer door de mooie blauwe ogen die hij nu weer kon zien. Hij dreigde er in te verdrinken, maar hij hielt voet bij stuk om zich te concentreerde op wat komen zal. Plots boog Dylan naar hem toe. Zijn gezicht was nog geen centimeter van hem vandaan en naarmate hij dichterbij kwam voelde Kyte zijn adem tegen zijn lippen. Hij genoot ervan en hij wou hem kussen, maar hield zich in. Plots kuste Dylan Kyte. Het was zacht en intens. Het hart van Kyte ging te keer en zijn ogen verwijdde zich, waarna hij hem intens terug kuste. Lichte blosjes waren rond de wangen van Kyte en Dylan, maar hij wist niet of het bij Dylan kwam door de alcohol of door de intense kus. Kyte deed zijn ogen half dicht en keek naar Dylan zijn perfecte gezicht, waardoor het warme gevoel nog sterker werd. Hij was zo dichtbij. Het zou Kyte niks verbazen als dit een droom was. Het leek allemaal zo onwerkelijk. Kyte legde zijn armen om Dylan heen, waarna Dylan zijn hand in zijn hals legde en zijn huid streelde. Het was een fijn gevoel en versterkte het warme gevoel. Onder tussen gaf Dylan hem meer kusjes en ook Kyte gaf hem meer kusjes. Langzaam aan kroop Dylan verder het bed op, zodat hij uiteindelijk helemaal boven Kyte lag. Kyte voelde zich gelukkig en dat warme gevoel was zo overweldigend. Zijn hele lichaam voelde warm aan en hij dacht nergens meer aan. Hij genoot volop van dit moment. Plots voelde hoe Dylan naast zijn lippen kuste. Kyte was eerst wat verbaasd, maar al snel werd duidelijk wat Dylan ging doen. Zijn kusjes verlaagde zich en eindigde uiteindelijk bij zijn hals. Kyte zijn hart leek eruit te kloppen, zo snel ging het. Hij liet een hand naar boven gaan waarmee hij een door Dylan zijn blonde haar heen ging. Zijn andere hand legde hij in de hals van Dylan. Zijn huid voelde zo zacht aan. Kyte zijn adem stokte een beetje toen Dylan kusjes gaf op zijn hals. ''I never knew you were this good tasting..'' fluisterde Dylan tussen zijn kusjes door. Een lichte glimlach vormde zich rond de lippen van Kyte. Hij had dan ook niet verwacht dat Dylan zo zou reageren. Hij was dan ook al vergeten dat Dylan dronken was. De heerlijke geur van Dylan overweldigde de sterke geur van alcohol die Dylan met zich mee droeg. Hij had zolang op dit moment gewacht en nu had Kyte eindelijk zo'n moment met Dylan. Hij was dan ook vast besloten om hem nu niet meer te laten gaan, nee hier liet hij het niet bij. Zijn hand die eerst in de hals van Dylan lag, verplaatste hij nu naar achter. Hij liet zijn hand glijden over de stof van shirt, waarna hij naar onder ging en zijn hand er onder liet glijden. Zijn hand streelde langzaam de zachte huid van de rug van Dylan. Het voelde allemaal zo vertrouwd en fijn aan, zodat het warme gevoel heviger werd en zijn hart nog sneller ging slaan.

Hij was bij zijn broertje op bed gekomen. Liet de warme gevoelens van liefde met elkaar versmelten. Al was de vraag of dat van Dylan echt was. Maar daar werd nu al niet meer over nagedacht. Van beide kanten niet. Nee ze lagen nu kussend op Kyte zijn bed, en als het zo door ging dan kwam er wel meer. In ieder geval zou het gevoel dat in Dylan om ging, hem er wel naar toe brengen. Hij plaatste zo dan ook een hand in Kyte zijn hals terwijl hij hem bij de andere kant van zijn hals kusjes gaf. Hij voelde hoe een hand van Kyte op zijn hoofd belandde, zijn vingers die door zijn korte blonde haren heen gingen. Voor even sloot Dylan zijn ogen terwijl de lichte grijns op zijn mond terug kwam. Ja dit voelde fijn voor hem zo. Zo close bij zijn broertje. Het voelde alsof hij zich nergens anders fijner kon voelen. Het voelde als veiligheid, bescherming en plezier. Iets wat hij alleen met zijn broertje kon hebben. Het voelde als Kyte en hij tegen de wereld. Niemand die tussen hen kwam. Hij voelde de hand van Kyte in zijn hals. Hij opende zijn ogen half en keek hem kalm aan. Terwijl de kusjes niet stopte. Nee hij zei hem er vervolgens dan ook wat over. Lichtjes grinnikte Dylan even zodra hij de glimlach van Kyte zag. Daarna gaf hij hem al snel meer kusjes. Met zijn vrije hand trok hij zijn shirt wat opzij zodat hij een kusje op zijn borst kon geven. Langzaam aan legde hij zijn gezicht er wat bij neer. Hij voelde de stof van Kyte tegen zijn wang. Het voelde warm aan, liet hem rustig voelen.
Dylan begon nu dan ook wel moe te worden. Wat niet zo gek was na zo'n drukke avond gefeest te hebben. En dan had hij er ook nog eens drank bij op. Terwijl hij wat liep te doezelen op Kyte zijn borst voelde hij hoe Kyte zijn hand van zijn hals omlaag naar zijn rug toe gleed. Dylan zijn ogen vielen langzaam aan wat half dicht. Genoten van de vingertoppen die omlaag gleden en uiteindelijk bij de rand van zijn shirt aan kwamen. Maar daar eindigde het niet. Nee nu gleden de vingers onder zijn shirt en kwamen ze op de huid van zijn rug terecht. Iets wat nog fijner aan voelde. Dylan liet zijn hand omlaag glijden van Kyte zijn hals naar zijn borst. Zachtjes pakte hij zijn shirt wat vast. Zo leek hij net het jongere broertje in plaats van Kyte. Maar hij had Kyte dan ook wel gemist. En nu, nu hij drank op had gehad en zijn echt gevoel daardoor beter geuit werd, werd dat wel duidelijk. Langzaam aan vielen Dylan zijn ogen steeds verder dicht tot dat ze echt gesloten waren terwijl hij genoot van het gestreel op zijn rug. Zijn hartslag werd rustiger, en de warmte zo ook. Met Kyte in zijn gedachten, met hem tegen zich aan. Viel Dylan in een rustige slaap. Waar het moment verder ging in een droom. Een droom die hij nu nog zou koesteren. Maar de volgende ochtend.. Dat zou nog de vraag zijn.

Kyte had zich in zijn hele leven nog nooit zo gelukkig gevoeld. Hij kon zich niks liever wensen dan zo te liggen met zijn broer. Het klopte allemaal. Het was perfect. Een perfect moment met de perfecte jongen. Hij liet zich overspoelen door de overweldigende gevoelens genaamd liefde. Hij liet zich mee varen en dacht niet meer helder na over zijn handelingen, toch wist hij duidelijk wat hij deed. De aanraking van de zachte huid van Dylan voelde fijn aan. Het was een gevoel dat Kyte voor eeuwig zou koesteren, net zoals de lippen van Dylan die zich op zijn hals bevonden. Het voelde fijn en vertrouwd aan en totaal niet verkeerd. Wat je misschien wel zou denken aangezien ze broers waren, maar aan de andere kant; ze deelde niet het zelfde bloed. Kyte dacht daar niet bij na, had zijn hersens al helemaal uit gezet en vertrouwde op zijn gevoelens. Die nu overweldigend waren. De gevoelens die hij al die jaren had onderdrukt, kwamen nu als een bom naar boven. Hij kon zich dan ook moeilijk inhouden. Hij kuste Dylan intens, willend om meer. Dylan gaf hem meer. De kusjes werden naar onder gevoerd op zijn borst en zogde ervoor dat Kyte zijn hart eruit leek te springen, zo snel ging hij. Onder tussen liet Kyte zijn hand naar achter glijden de rug op van Dylan. Hij merkte dat Dylan de kusjes had gestopt. Hij liet een gelukkige blik op zijn oudere broer vallen. Dylan had zijn hoofd neer gelegd op zijn borst. Het voelde zo fijn aan om Dylan zo dichtbij hem te hebben. Hij ging met zijn rechterhand nogmaals door zijn blonde haren heen, terwijl hij met zijn linkerhand inmiddels de rug streelde met zijn vingertoppen. Hij zag hoe de moeheid Dylan overviel en toen hij zijn ogen sloot. Boog Kyte zich langzaam naar hem toen en drukte hij een kusje op zijn voorhoofd. "Oiasumii onii-chan," fluisterde Kyte in het Japans. Hij wist niet of Dylan wist wat het betekende, maar dat maakte niks uit. Waarschijnlijk was Dylan toch al vertrokken. Met een gelukkige glimlach keek Kyte naar Dylan. Hij dacht niet na over wat zou komen of over wat zou kunnen gebeuren. Nee, hij was helemaal in het nu en koesterde het moment zo samen met Dylan. Jammer genoeg sloten zijn ogen zich ook en werd zijn ademhaling en hartslag weer regelmatig. Hij bleef Dylan door strelen, totdat hij helemaal was vertrokken. Hij hield zijn arm om Dylan heen, wou hem voor eeuwig zo bij hem houden.

Na dronken op zijn broertje afgestapt te zijn. Hem gekust te hebben en zo voor korte duur even een fijn moment gehad te hebben. Viel hij bij zijn broertje op de borst in slaap terwijl hij zijn shirt zachtjes wat vast had gepakt. De warmte tegen zijn gezicht die van het shirt of misschien zelfs wel van het lichaam van Kyte af kwam voelde goed en vertrouwd aan. Daardoor wist Dylan zijn lichaam ook niet meer in beweging te krijgen. Nee hij bleef liggen. Hij liet zich langzaam aan mee slepen in dat ene wat slaap heette. Net voordat hij echt weg was voelde hij hoe zachte lippen van die ene persoon, een kusje op zijn voorhoofd drukte en iets in het japans tegen hem uit spraken. Hij was er te moe voor om er over na te denken wat het te betekende. Maar het klonk goed. Een licht grijnsje sierde voor kort zijn lippen tot dat de slaap het dan echt over nam. Zijn lichaam verslapte. Zijn hand hield het shirt van Kyte nu nog maar losjes vast en zijn lippen sloten zich waardoor het grijnsje verdween. Hij was nu in rust. Maar in zijn hoofd ging het moment verder, als een mooie droom. Maar ondertussen herstelde hij weer. Het dronken zijn zou vervagen, en langzaam aan zou hij weer bij zinnen komen. Zou hij beseffen wat er gebeurt was. Wat hij met zijn broertje had mee gemaakt. Hoe hij daar op zou reageren was nog een raadsel.
Seconden, minuten en uren vlogen voorbij. Tot dat de zon terug op kwam en zijn zonnestralen de kamer in liet glijden. Een van die zonnestralen kwam precies op het gezicht van Dylan terecht. Hij kneep zijn ogen wat meer dicht. Hij begon wakker te worden door de warmte die die ene zonnestraal nu al aan had. Wat aan gaf dat het vandaag een mooie zomerse dag zou worden. Uiteindelijk wist Dylan een oog te openen waarna al gauw zijn anderen volgde. Zijn blik viel al snel op zijn hand die blijkbaar niet op de stof van een dekbed lag. Nee het was de stof van een shirt. Licht keek Dylan wat vragend. Was hij met een meisje naar bed gegaan? Vroeg hij zich dan ook al snel af. Kort knipperde hij wat met zijn ogen. Hij zag gauw genoeg dat waar zijn hand op lag een wel erg platte borst voor een meisje was. Er klopte echt iets niet. Dylan slaakte een diepe zucht en haalde zijn hand weg waarna hij recht ging zitten. Hij ging even met zijn handen over zijn gezicht heen om de slaap er af te krijgen waarna hij om keek naar de persoon waarbij hij in bed lag. Maar toen hij merkte wie het was bleef hij niet langer kalm meer. Zijn ogen verwijdde even waarna hij gelijk uit het bed schoot en een paar stappen naar achteren deed, tot dat hij de muur tegen zijn rug voelde en dus niet meer verder kon. Waarom had hij bij zijn broertje in bed gelegen? Nou op de hoofdpijn na die hij van de drank had, kwamen nu ook herinneringen binnen van gisteravond door het zien van zijn broertjes gezicht. 'Im in love with you, Dylan' Galmde door zijn gedachten. Dylan legde een hand tegen zijn hoofd. Hij liet zijn hoofd wat zakken en kneep zijn ogen even dicht. ''No way.. it has to be a dream.'' Mompelde Dylan in de war. Niet wetend of dat hij het nou gedroomd had of dat het echt was door dat hij dronken was geweest. Maar of het nou echt was of een droom. Het zou allebei verkeerd zijn. Langzaam aan ging zijn blik terug naar Kyte. Plots herinnerde hij zich andere woorden. Woorden die hij nog gehoord, waarbij lippen een kusje op zijn voorhoofd drukte. Nee.. Hij had het niet gedroomd.. Dat ene Japanse woord, daar wist hij de betekenis niet eens van hoe had hij het dan kunnen dromen. Hij had met zijn broertje gezoend. Zijn broertje was verliefd op hem, dat besefte hij nu maar al te goed.

Zodra zijn broer zijn ogen sloot, werd ook Kyte een stuk rustige. Zijn ademhaling werd weer normaal en rustig. Een kalme gelukkige uitdrukking lag op zijn gezicht. Hij had nooit durven dromen dat hij dit nog mee mocht maken. Zo liggen met zijn broer waar hij zielsveel van hield. Het maakte hem zo gelukkig. Dat het hem eens mee zat, dat hij eindelijk eens zijn gevoelens kon uiten bij zijn broer. Dat hij eens iets anders kon zijn dan zijn kleine broer. Dat Dylan hem even zag als iemand waar hij verder mee kon gaan. Hij had genoten van de kusjes die Dylan hem had gegeven en voelde zijn zachte lippen nog na. Hij hoopte dat dit moment voor eeuwig kon duren. Hij koesterde het dan ook met zijn hele hart, die nog steeds wat snel ging. Hij zei zijn broer slaap lekker, in zijn eigen taal, waarna ook Kyte zijn ogen sloot en de slaap bij hem aanviel. Hij voelde hoe zijn lichaam mee werd getrokken en uiteindelijk stopte het strelen. Zijn hart werd ook weer regelmatig en langzaam viel zijn hoofd verder naar achter tegen het kussen aan. Zijn arm hing slap, maar lag nog steeds om Dylan heen. Hij wou niet dat Dylan van hem weg ging, maar hield hem niet vast. Hij koesterde het moment die ze net hadden gehad, hij zou dat nooit vergeten. Ook al wist hij niet wat de gevolgen ervan waren. Langzaam aan viel Kyte dan ook in een diepe slaap. Door de gevoelens en wat Dylan met hem deed, voelde hij zich bijzonder erg moe. Bewegingsloos bleef hij liggen, terwijl zijn geest hem mee bracht in een droom vol herinneringen van die avond daarvoor. Het was een fijne droom en zijn hart ging er bijna weer harder door slaan. De droom leek eindeloos, maar aan alles kwam een eind. Zo ook aan de droom. Kyte voelde vaag hoe een fijne druk van zijn borst werd verlost. Hij hoorde wat vaag gestommel, maar was nog te ver in zijn slaap om te registreren wat het nou precies was. Hij was te koppig om wakker te worden. De droom was zo fijn en zorgde ervoor dat hij haast eeuwig in dat fijne moment kon blijven, maar dat liet zijn geest niet toe. Een piep klein deel zei hem om wakker te worden en zijn droom vervaagde beetje bij beetje dan ook voor zijn netvlies. Heel langzaam opende hij zijn ogen. Hij knipperde een paar keer om tegen het felle licht te protesteerde. Een kleine glimlach rustte rond zijn lippen. Hij keek naar het plafond en zag hoe pluisjes in de straal van licht zweefde. Hij liet zijn gedachte nogmaals gaan bij zijn droom, waarna zijn gedachtes kwamen bij die avond daarvoor. En toen schoot hij overeind, zijn ogen wijd open. Hij had zijn broer verteld wat hij had gevoeld en daarna hadden ze een intens momentje gehad. Dat was geen droom. Nee. Dat was de real shit. De beelden van die avond flitste bij Kyte voorbij. Hij voelde zich er totaal niet verkeerd bij, nee dat was niet reden waarom hij zo geschrokken was. Het was Dylan waar hij nu aandacht. Dylan was dronken geweest, waarschijnlijk wist hij nog maar half wat er was gebeurd. Waardoor Kyte haast wel zeker wist dat wat er was gebeurd maar eenmalig was. Kyte liet een hand door zijn haren gaan. Opnieuw klopte zijn hart snel, dit keer door de wanhoop. Hij hoopte dat Dylan zich niks meer kon herinneren. Dylan! Meteen keek Kyte om zich heen. Al snel viel zijn blik op Dylan die tegen de muur aan geplakt stond. Kyte zijn ogen verwijdde zich. Hij zag hoe Dylan keek, hoe hij daar stond. Hij herinnerde het zich en hij was er niet blij mee. Nee, hij leek verward. Kyte voelde een brok in zijn keel opkomen. Dylan voelde niet het zelfde voor hem. Nee, het was omdat hij dronken was geweest dat hij zou had gereageerd. Kyte liet zijn blik naar beneden vallen op de grond. Hoe kon hij zo dom zijn om ooit te denken dat Dylan iets voor hem voelde? Hij keek nogmaals naar Dylan. Hij voelde zich schuldig. Het was immers zijn schuld dat Dylan daar nu zo stond. "Dylan..," begon Kyte zacht. Hij keek even weg, probeerde wat moed te verzamelen. Maar keek uiteindelijk weer naar Dylan. "I'm really sorry," zei Kyte uiteindelijk, waarna hij zij blik ook meteen weer richtte op de grond. Hij hoopte dat Dylan hem vergaf, dat hij gewoon alles vergat, maar dat leek hem sterk. Wat ze hadden gedaan was niet iets wat je 1,2,3 vergat. Daardoor voelde Kyte dan ook wat verdriet en wanhoop naar boven borrelde.

Dylan was gelijk uit bed geschoten zodra hij in de gaten had gehad dat hij bij Kyte in bed had gelegen. Hij plantte zich tegen de muur aan. Beetje bij beetje schoot hem te binnen wat er was gebeurt. Hoe dronken hij ook was geweest. Dit zou hij met geen mogelijkheid kunnen vergeten. Die woorden van zijn broertje.. Gelijk kwamen er nieuwe vragen in zijn hoofd. Hoelang? Hoelang had Kyte deze gevoelens al en waarom had hij hem ze verteld. Hij moest weten dat liefde tussen broers niet kon, zo wie zo niet tussen een familie lid. Dylan had een hand tegen zijn hoofd geplaatst. Achter elkaar bleef hij de stem van Kyte horen. En de bepaalde woorden die hem nu zo door de war maakte. Waarom was hij eigenlijk zo door de war. Hij zou niet door de war moeten zijn. Het enigste wat hij zou moeten denken was dat het fout was wat er gister was gebeurd. Waarom was er die herinnering dan, dat stukje dat hij het toch echt fijn had gevonden. Dat wilde hij helemaal niet. Hoe kon hij het fijn vinden om zo met zijn broertje te hebben gelegen? Het moest wel misleiding zijn, misleiding door de drank. Het kon niet zijn echte gevoel zijn. Hij besloot het dan ook gelijk weg te drukken. Hij moest er niet aan denken, daar zou hij waarschijnlijk niet beter van worden. Maar of hij dat vreemde gevoel er nou wel of niet bij had. Het feit bleef dat Kyte dus verliefd op hem was. Wat moest hij daar nu mee?
Plots hoorde hij de stem van Kyte. Hij sprak zacht zijn naam uit. Dylan schrok op uit zijn gedachten. Nu besefte hij dan ook weer dat hij zijn blik op Kyte gericht had. Hij keek van hem weg, maar uiteindelijk waagde hij het er wel weer op om hem een blik te geven. Daarbij bood hij zijn excuses aan. Plots voelde Dylan een uitbarsting van woede. Gelijk stapte hij op Kyte vast en graap hij hem bij de kraag van zijn shirt vast. Hij wist niet hoe, of waar hij nu precies boos om was. Hij voelde zich gewoon zo verward en het frustreerde hem. Dylan trok het gezicht van Kyte naar die van hem toe. Zo waren ze weer erg dicht bij elkaar. Maar niet op een positieve manier. ''You used me..'' Sprak Dylan plots uit. ''You facking used me!'' Vervolgde hij kwaad, zijn stem klonk nu dan ook harder. Waarna hij Kyte zijn kraag los liet en hem daarbij terug tegen het bed aan duwde. Dylan draaide zich met zijn rug naar hem toe. Kort ging hij met een hand door zijn haar heen. Hij haalde eens diep adem maar wist zichzelf niet te kalmeren. Hij draaide zich dan ook gelijk weer om naar Kyte. ''I was drunk! Were brothers!'' Riep hij. In zijn ogen was woede te zien maar daarbij ook dat hij verward was. Dylan balde zijn handen tot vuisten. Hij keek zijn broertje voor een moment nog in de ogen aan. Plots pakte hij zijn tas en liep hij weg naar de deur. Hij ging gelijk de kamer uit en liet de deur achter met een klap dicht vallen. Hij kon het niet. Nu bij zijn broertje in de buurt zijn terwijl hij deze vreemde maar ook kwade gevoelens voor hem had. Hij kon gewoon niet geloven dat hij met Kyte had gekust, en dat hij uiteindelijk ook nog bij hem in slaap was gevallen.

Kyte wist dat Dylan het zich allemaal weer herinnerde en Kyte wist dat Dylan er alles behalve blij mee was. Alles was af te lezen van de houding van Dylan. Kyte voelde zich dan ook meteen schuldig. Hoe kon hij dat ooit hebben gedaan? Het was beter geweest als Kyte zijn gevoelens verborgen had gehouden en hij gewoon kapot was gegaan op het einde. Dan was hij tenminste de enige die kapot was gegaan, nu nam hij die gene van wie hij het meest hield met zich mee. En dat was iets wat hij niet wou, natuurlijk niet. Hij voelde hoe het schuldgevoel in hem brandde. Hij moest het goed maken, maar wist hoe. Hoe kon je in hemelsnaam zo iets goed maken? Hij moest zich verontschuldigen, dat sowieso. Uiteindelijk sprak hij dan ook zijn naam uit en keek hij even naar Dylan. Die week zijn blik af, net zoals Kyte even deed. Hij moest moed bij elkaar verzamelen, wist niet waarom. Het kwam doordat het onderwerp erg gevoelig bij hem lag. Hij zei Dylan uiteindelijk dat het hem speet, waarna hij weer weg keek naar de grond. Hoe had hij dat ooit kunnen doen? Een brok vormde zich in zijn keel. Hij had het nooit moeten doen! Wanhoop gierde door zijn aderen heen, wat zich begon te vermengen met zelfhaat. Plots hoorde hij de grondige stappen van Dylan dichterbij komen. Kyte keek op, wou zijn blik op Dylan vestigde, maar voordat hij dat kon doen had Dylan hem al bij zijn kraag gegrepen en trok hem zo overeind. Kyte keek hem verward aan, maar al snel begonnen zijn ogen waterig te glinsteren door de opkomende tranen. Dylan keek woedend en een heel klein beetje verwarrend, maar Kyte was te wanhopig en woedend op zichzelf om dat goed te kunnen registreren. Dylan trok het gezicht van Kyte dichterbij de zijne. Echter had Kyte nu niet de drang om hem te kussen. Nee. Hij wou het liefst dat hij hem los liet. De tranen brandde in zijn ogen, terwijl hij zichzelf nu echt begon te haatten voor de daden die hij had verricht. ''You used me..'' sprak Dylan plots en liet Kyte zo weer even op kijken. De woorden van Dylan gonsde door zijn hoofd heen. Hij wou weg kijken, maar doordat Dylan hem zo vast had moest hij hem wel aankijken. ''You facking used me!'' zei Dylan met een harde stem en je hoorde dat hij kwaad was. Kyte kneep zijn ogen kort dicht, waardoor de eerste tranen over zijn wangen begonnen te lopen. Hij haatte zichzelf zo erg nou. Het was waar. Hij had Dylan gebruikt. Hoe kon hij dat ooit hebben gezegd?! Hij wist dat Dylan dronken was. Dylan liet zijn kraag los en Kyte liet zich weer op zijn bed vallen. Hij liet zijn handen door zijn haren heen glijden en keek naar beneden, terwijl de tranen donkere cirkels maakte op de vloerbedekking. Hoe kon hij?! Kyte hoopte dat Dylan nu alles had gezegd wat hij wou zeggen, maar dat was niet zo. Langzaam aan keek Kyte naar Dylan. ''I was drunk! Were brothers!'' riep Dylan kwaad en woede was in zijn ogen af te lezen. Wat verwarring was ook te zien, maar de woorden kwamen gewoon zo hard aan dat hij daar niet meer aan dacht. Kyte kon zich dan nu ook niet meer inhouden. Hij legde zijn armen op zijn schoot en liet zijn hoofd weer daarop leunen. De wanhoop, het verdriet en de zelfhaat werd hem te veel. Toen hij de deur dicht hoorde gaan, begon hij hartstochtelijk te huilen.