What dafuq happend yesterday?! [Adam und Dylan]

Kyte leek mee gesleurd te worden met de stroom van de droom. Beelden flitste voorbij. Hij snapte er niks van, maar deed dan ook geen moeite om ze te snappen. Hij liet de beelden gewoon langs zich heen glijden zonder er verder over na te denken. Het voelde fijn en rust gevend om zo over niks na te denken. Hij had even helemaal geen problemen. Hij was helemaal alleen, zonder ook maar door iemand gestoord te kunnen worden. Echter kwam aan alles een eind. Langzaam, heel langzaam opende Kyte zijn ogen en werd zo uit het rust gevende gevoel gerukt. De hoofdpijn sloeg in als een bom, waardoor Kyte zijn ogen weer sluit en zijn hand op zijn voorhoofd legde. Hij kreunde zachtjes. Hij probeerde te herinneren wat er gisteren was gebeurd, maar het was een zwart gat. Hij kon zich nog herinneren dat hij naar de discotheek ging samen met zijn vrienden en Dylan, maar na zijn eerste drankje kon hij zich niets meer herinneren. Kyte opende langzaam zijn ogen en keek naar het plafond. Wat was er in hemelsnaam gebeurd? Kyte wreef eens de slaap uit zijn ogen, waarna hij dan toch besloot om recht op te gaan zitten. Misschien kon hij aan Dylan vragen wat er was gebeurd, hopelijk wist hij het nog wel. Het was inmiddels wel duidelijk dat Kyte het niet had laten zitten bij één drankje en dat hij dronken was geworden. Langzaam aan ging Kyte dan recht op zitten. Ondanks dat hij het langzaam deed, schoot er toch een steek hoofdpijn. Hij kneep dan zijn ogen ook weer even dicht, waarna hij die weer opende en rond keek. Maar ver kwam hij niet; zijn blik bleef al snel haken op een persoon, een persoon die naast hem lag om precies te zijn. Kyte schrok en deinsde in een reflex naar achteren totdat hij tegen de muur aan was geplakt. Hij liet nogmaals een blik over die persoon heen gaan. Er lag gewoon een halfnaakte , ja hij was halfnaakt, jongen in zijn bed! Plots herkende hij hem; Adam. Een beeld flitste over zijn netvlies heen. Hij zag hemzelf en Adam met elkaar kussen. Watte.. Kyte wreef kort over zijn voorhoofd heen. Wat had dit in hemelsnaam te betekenen? En waarom was Adam halfnaakt? Nou ja, voor zover Kyte kon zien. Misschien was hij ook wel helemaal naakt. Kyte slikte licht bij die gedachtes en was dan ook niet van plan om dat te gaan uitzoeken. Kyte begon lichtelijk in paniek te raken. Wat was er gisteren gebeurd wat ervoor had gezorgd dat hij hier zo lag met Adam? Nu viel dan ook zijn blik op zijn eigen lichaam. Ook hij was halfnaakt. Gelukkig had hij nog een boxershort aan, waar hij meer hoop door kreeg dat Adam dat ook nog moest hebben. Kyte nam even een hap lucht en probeerde zich zo weer te kalmeren, wat licht lukte. Hij keek verder de kamer rond, gelukkig lag hij in zijn eigen kamer in de dorm. Zijn blik bleef hangen bij het bed van Dylan; het was leeg. Waar was Dylan?! Meteen borrelde de paniek weer op, maar opnieuw beval Kyte zich te kalmeren. Het kwam allemaal wel goed, toch? Nee, het kwam goed! Langzaam aan keek Kyte weer even naar Adam en sloop uiteindelijk het bed uit. Hij trok een shirt aan en schoot in een broek, waarna hij naar de deur liep. Hij moest Dylan zien te vinden. Maar plots voelde hij een hand op zijn schouder, toen hij omkeek stond daar Adam. Kyte zijn blik schoot over hem heen, gelukkig hij had een boxershort aan. Kyte sloeg in een reflex de hand van Adam weg en plakte zichzelf tegen de muur naast de deur. Zijn ademhaling steeg door de plotselinge paniek die door zijn aderen schoot. Hij had geen flauw idee wat er tussen hen was gebeurd, maar ze waren samen wakker geworden in één bed, halfnaakt; dat kon nooit iets goeds betekenen. Adam keek wat verbaasd, maar een kalme glimlach sierde al snel rond zijn lippen. Nu was Kyte die gene die verbaasd keek; waarom was hij zo kalm? Vond hij het dan niet raar dat hij wakker was geworden met Kyte? Of.. Of was hij nooit dronken geweest? Bij die gedachtes keek Kyte meteen weg en deed hij een greep naar de deurklink. Echter dacht Adam daar anders over.

Adam had de tijd van zijn leven gehad en dat eens zonder dronken te worden. Sinds dat Kyte bij hem op school zat, had hij al meteen oog voor hem. Net zoals de meiden vond hij hem echt schattig, maar bij hem begon ook zijn hart sneller te slaan elke keer als hem zag. Nu wist hij al wel dat hij homo was, dus dat was niet iets om zich zorgen over te maken. Echter had hij het nog niet verteld tegen zijn vrienden, maar dat zou naar gisteravond wel duidelijk zijn. Ja. Hij had besloten om eens geen alcohol te nemen en word zo de bob. Echter dronken de andere vrienden wel, waardoor hij de enige was die nog helder was. Hij had zijn ogen de hele tijd op Kyte gericht, die ook aardig dronken leek te worden. Het was misschien net erg aardig of eerlijk van Adam geweest, maar de kans was zo mooi geweest dat hij zich gewoon simpel weg niet meer kon inhouden. Zo had hij Kyte uit de mensen massa gehaald, denkend dat hij nog een beetje bij zinnen was, en hem vervolgens gezegd dat hij gevoelens voor hem had. Kyte gaf geen normaal antwoord, nee hij kuste hem meteen. Adam was overdondert geweest, maar vond het alles behalve erg. Hij had hem dan ook meteen terug gekust. Echter leek iemand anders daar niet zo blij mee te zijn. Adam snapte niet waarom ,maar Dylan was totaal niet te genieten. Kennelijk had hij het niet zo met homo's, tenminste daar ging Adam vanuit, maar toen Kyte Dylan kuste, zag Adam duidelijk dat Dylan daarvan genoot. Een lichtte vermoedde begon zich zo te spelen in Adam, echter dacht hij er niet verder meer over na, aangezien hij daarna in elkaar werd getimmerd door Dylan. Dylan werd uit de discotheek gezet en Kyte en Adam werden allebei naar de dorm gebracht door hun vrienden. Adam was weer opgefikst en zo waren de wonden bedekt met pleisters en verband die Dylan had veroorzaakt. Na een korte rust in zijn eigen kamer, vond Adam dat hij er wel tegen kon. Hij was uit zijn kamer geslopen en liep richting de kamer van Kyte, wetend dat Dylan er niet was. Eenmaal daar was Kyte nog overduidelijk dronken. Adam liet zich er in mee voeren en zo kwam hij halfnaakt te liggen in het bed van Kyte. Ja, hij had de tijd van zijn leven gehad.
Langzaam aan opende Adam zijn ogen. Hij knipperde een paar keer, waarna hij de kamer rond keek, zich herinneren dat hij op Kyte zijn kamer was, maar toen hij naar links keek, lag Kyte niet bij hem in bed. Nee. Adam zijn blik schoot naar de deur en zag toen Kyte daar staan. Hij zag dat hij weg wou gaan. Iets wat Adam natuurlijk niet wou. Hij schoot naar voren en legde een hand op zijn schouder zodat hij hem tegen kon houden. Hij zag dat hij kleren aan had getrokken. Kyte had omgekeken en had in een reflex zijn hand weg geslagen om zich vervolgens tegen de muur aan te plakken. Eerst keek Adam wat verbaasd, maar al snel lag er een kalme glimlach rond zijn lippen. Kyte herinnerde zich niks van wat er gisteravond was gebeurd. Misschien ook maar beter, maar nu moest hij Kyte zijn hart te zien veroveren. Hij zag hoe Kyte naar de deur klink greep, echter schoot Adam naar voren en blokkeerde de weg. Hij keek Kyte kalm aan en glimlachte geruststellend. "You don't remember anything, do you?" vroeg Adam met een lichtte glimlach.

Langzaam aan opende Dylan zijn ogen zich. Voor een moment zag hij wazig. Maar beetje bij beetje wist zijn beeld zich te verscherpen. Echter tot zijn verbazing, zag hij gras voor zich. Gras? Dacht hij dan ook meteen. Maar gelijk daarna voelde hij de harde stam van een boom tegen zijn rug. Dylan keek omhoog naar het fel groen gekleurde bladerdek dat de zonnestralen weerhield bij hem te kunnen komen. Dylan zette zich langzaam aan wat recht en wreef met een hand even over zijn voorhoofd. Wat deed hij hier? Waarom lag hij in het park te slapen en niet gewoon bij Kyte? Daar was het moment, het moment dat hij zich alles gelijk weer wist te herinneren. Hij zag hoe Kyte met Adam zoende, Adam.. Hij zou zijn beste vriend moeten voorstellen. Had iedereen geleid om die groep voor Kyte terug te pakken. Nu wist hij waarom. Adam had het allemaal gedaan voor Kyte, niet alleen omdat Kyte zijn broertje was maar ook omdat hij dus blijkbaar verliefd was op Kyte. Dylan voelde zijn handen zich weer tot vuisten vormen bij die gedachten. Maar aan de andere kant.. Waar kon hij eigenlijk kwaad om wezen? Adam was verliefd op Kyte, dat was meer dan normaal. Adam wist niet dat Kyte en hij iets met elkaar hadden. En dat kon ook niet. Verliefd zijn op een familie lid mocht niet. Maar toch.. Het deed Dylan pijn. Vooral toen hij had gezien hoe Kyte Adam kuste. Dronken of niet, het was geen fijn aanzicht geweest. Dylan haalde eens diep adem. Hij moest zichzelf kalm houden. Hij voelde de woede namelijk al wel weer opkomen. Nu herinnerde hij zich dan ook weer hoe hij op Adam was in gaan slaan. Hij had het echt willen doen, hij had Adam echt willen vermoorden. Zo'n pijn had het hem gedaan.
Dylan stond uiteindelijk op na nog even te hebben gezeten. Hij keek voor een moment naar de boom waar hij tegen aan in slaap was gevallen. Zo slecht had het eigenlijk niet geslapen, dacht hij even bijzonder droogjes. Hij grijnsde flauwtjes maar die verdween al snel weer bij de gedachten van wat hij nu moest gaan doen. Maar hij wist het wel. Hij zou terug naar de academie gaan. Hij moest met zijn broertje praten. Hij wilde weten wat zijn reden er voor was geweest dat hij Adam had gekust. Na een stuk met lichtelijke hoofdpijn te hebben gelopen kwam hij terug bij de academie. Hij liep rechtstreeks naar de dayclass dorm toe. Hij vroeg zich even af waar zijn vrienden waren. Maar liet dat voor nu maar varen. Hij wist niet of hij nu wel naar hun toe moest gaan. Nee hij moest Kyte zien. Zo ging hij verder de dorm in tot dat hij bij hun kamer aan kwam. Hij kwam voor de deur staan en pakte de klink vast. Vervolgens opende hij de deur maar hij kwam tegen iemand aan waardoor hij niet verder open kon. Blijkbaar stond er iemand voor. In de eerste instantie dacht hij aan Kyte maar via de kier die hij gecreeërd had zag hij een andere grotere gedaan. Dylan zijn ogen vernauwde aangezien hij hier een naar gevoel van kreeg. ''Kyte? Your there?'' Sprak hij gelijk uit.

Kyte had geen flauw idee wat er gister avond was gebeurd, maar toen hij Adam naast hem zag, wist hij zeker dat hij het ook niet wou weten. Nee. Het liefst ging hij weg en vergat hij alles. Echter ging dat niet zo makkelijk. Hij raakte lichtjes in paniek toen hij zag dat Adam halfnaakt naast hem lag. Hij snapte niet hoe dat ooit zo was gebeurd, maar was er ook zeker van om dat niet te gaan uit te vogelen. Toen hij eenmaal weer wat rustiger was, richtte hij zijn blik op het bed van zijn bed, echter was die leeg. Opnieuw laaide de paniek op, maar met wat moeite kreeg hij zichzelf weer rustig. Dylan zou vast wel ergens zijn. Hun vrienden hadden hem toch wel mee genomen, toch? Maar waarom lag hij dan niet in z'n bed? Kyte schudde kort zijn hoofd, niet aan denken! Hij keek nog eens naar Adam, om er zeker van te zijn dat hij sliep en sloop toen het bed uit. Hij trok wat kleren aan, waarna hij naar de deur liep. Echter voelde hij al snel een hand op zijn schouder. Kyte sloeg in een reflex de hand weg en plakte zichzelf tegen de muur aan. Nu keek hij dan naar die gene die hem had tegen gehouden; Adam. Adam keek eerst wat verbaasd, maar dan sierde een kalme glimlach zijn lippen. Waarom was hij zo kalm? Was hij dan nooit dronken geweest? Bij die gedachtes voelde Kyte opnieuw paniek oplaaien en deed hij een greep naar de deur klink. Echter dacht Adam daar anders over, aangezien hij voor Kyte ging staan en zo de weg blokkeerde. Kyte keek opnieuw wat verbaasd, maar bevestigde zijn blik uiteindelijk op de grond, die plots heel interessant was. "You don't remember anything, do you?" hoorde hij Adam kalm zeggen. Kyte keek op en zag de kalme glimlach rond de lippen van Adam. Kyte keek weer even weg, maar nam toen weer een hap lucht. Het was geen fijne gedachte dat hij iets met Adam had gedaan gisteravond, maar het was gebeurd en er was nu niks meer aan te doen. Daarbij zou het Kyte niks verbazen als het niet de bedoeling van Adam was om met hem in één bed te gaan liggen. Kyte deed een paar stappen naar achter, zodat hij een ruimte tussen hen had gecreëerd. "Listen," begon Kyte opvallend kalm voor zijn doen. Hij wist alleen niet hoelang het nog ging duren, voordat hij weer in paniek raakte. "I don't know-...," begon Kyte ,maar werd abrupt onderbroken door de deur die open ging. Echter kon hij niet ver open, aangezien Adam er voor stond. ''Kyte? Your there?'' klonk het en Kyte wist meteen wie het was; Dylan. Kyte begon meteen in paniek te raken. Adam was hier en Dylan nu ook. Kyte had geen flauw idee wat Adam en hij hadden gedaan, maar dat ze samen halfnaakt in één bed lagen betekende niet veel goeds. En nu was Dylan hier dan ook en Adam stond nog steeds halfnaakt voor de deur. Dit kon nooit goed uitpakken. Kyte wist dan ook echt niet wat hij moest doen. Aan de ene kant wou hij de deur niet open doen, aangezien Dylan dan Adam zag, maar aan de andere kant. Hij wou weer bij Dylan zijn. En wou ervoor zorgen dat Adam hem vergat. Uiteindelijk deed Kyte maar niks, bleef een beetje stil staan, terwijl zijn hersenen op volle toeren draaide.

Adam had de tijd van zijn leven gehad, dat was wel duidelijk, echter leek Kyte daar minder blij mee te zijn. Maar niet toen hij dronken was, nee toen ging hij er volop in. Dus zo erg zou hij het toch niet vinden? Misschien was Kyte ook wel verliefd op Adam, maar was het nog niet helemaal tot hem door gedrongen. Adam hoopte na deze nacht dat Kyte dat wel zou beseffen, maar daar leek het niet op. Want toen Adam zijn ogen opende, zag hij tot zijn schrik dat Kyte niet naast hem lag. Hij keek vluchtig de kamer rond en al snel vestigde hij zijn ogen op Kyte die weg wou gaan. Hij stak zijn hand uit en legde die op Kyte zijn schouder om hem zo tot een halt te maken, wat lukte. Kyte sloeg echter de hand van Adam weg en plakte zichzelf tegen de muur aan. Adam keek eerst wat verbaasd, door de plotselinge handeling, maar al snel kwam er een kalme en geruststellende glimlach rond zijn lippen. Kyte kon zich niks herinneren, begreep Adam al snel. Hij ging wat rechter op staan, maar schoot voor de deur toen Kyte naar de deur klink greep. Zo blokkeerde hij de weg voor Kyte. Hij wou niet dat hij weg ging. Als hij nu weg ging, was het wel zeker dat het nooit iets tussen hen zou worden, wat hij natuurlijk wou voorkomen. Hij kende Kyte dan niet zolang, maar hij had al echt wel zijn hart weten te veroveren. Hij was dan ook al snel de beste vriend van hem geworden en deed dan ook echt alles voor hem. Hij was net zoals Dylan woedend geweest toen hij had gezien wat Kyte zijn klas Kyte had aangedaan. Hij was dan ook die gene geweest die de hele meute op de groep kinderen had af gestuurd. Kyte had nooit een vermoedde gehad dat Adam iets voor hem voelde. Het was dan ook moeilijk alleen met hem te praten, aangezien Dylan altijd bij hem was. Gisteren had hij dan eindelijk zijn kans genomen en Adam wou het niet verpestten. Hij keek Kyte kalm aan en zei hem dan uiteindelijk zijn vermoedde. Kyte leek kalmer te worden, wat Adam beter deed, echter zette Kyte al snel een paar stappen naar achter waardoor een ruimte gecreëerd werd tussen de twee. Adam had de neiging om die ruimte weer in te vullen, maar hield zich in. Daar had Kyte waarschijnlijk niet zoveel behoefte aan. "Listen," begon Kyte bijzonder kalm. Adam hield zich stil en wachtte op wat komen zal. "I don't know-...," ging Kyte verder, maar kwam niet verder doordat de deur opeens ruw werd open gedaan en tegen Adam aan kwam. Adam stond immers nog steeds voor de deur, wat ervoor zorgde dat de deur niet verder open kon. Adam richtte zijn blik dan ook op de deur, niet wetend wie die open had gedaan. ''Kyte? Your there?'' klonk het plots en Adam herkende de stem; Dylan. Hij zuchtte kort. Natuurlijk, waarom niet. Dit kon er nog wel bij. De blauwe plekken zaten er nog steeds en Adam had dan ook echt geen zin in nog een gevecht met Dylan, aangezien het wel duidelijk was dat die Homo's haatte en hij Adam niet dichtbij Kyte wou hebben. Adam keek kort om zich heen. Zijn blik viel op een broek, waar hij snel in schoot, terwijl hij de deur nog steeds op een kier liet door zijn hand erop te duwen. Hij keek kort naar Kyte, die als bevroren stond. Waar was hij bang voor? Wist hij dat Dylan homo's haatte? Adam zuchtte kort, maar voelde ook wat blijdschap bij het idee dat Kyte om hem dacht. Want het was wel duidelijk, naar zijn idee, dat Kyte bang was dat Dylan Adam iets aan deed. Adam liet dan uiteindelijk de deur los, die met een zwaai open ging. Adam had dan een broek aan, maar niet meer dan dat. Een coole glimlach ruste rond zijn lippen, terwijl zijn blik gevestigd werd op Dylan. Hij keek kort naar Kyte. Zijn glimlach werd kort wat groter toen hij een plekje zag in de nek van Kyte; een zuigzoen. Echter richtte hij zijn aandacht al snel weer op Dylan. "Good morning, Dylan," sprak Adam met een nep zoete stem. Het was wel duidelijk dat Dylan hem niet mocht, maar Adam liet zich er niet onder krijgen.

Dylan wilde de deur van de kamer van Kyte openen. Echter, zodra hij de deur open drukte, werd het door iets tegen gehouden. De deur veerde wel wat waardoor duidelijk was dat het een persoon was die voor de deur stond. Als Dylan net even wat harder had geduwd had hij de persoon er voor weg kunnen duwen. Maar ja wist hij veel dat er een persoon voor Kyte zijn deur stond. Het was namelijk wel duidelijk dat het Kyte zelf niet was. Kyte zou allang aan de kant gesprongen zijn, dat wist hij zeker. Nee diegene die nu voor de deur stond hield deze tegen waardoor Dylan er niet in kon komen. Licht zag hij tussen de kier door een schim. De persoon was zeker weten ook groter dan Kyte.. Wie was het? Dylan voelde een naar woedend gevoel op komen. Vooral door wat er gister avond was gebeurd. Wacht.. Adam zou toch niet bij Dylan gebleven zijn? Dylan voelde hoe zijn hartslag sneller begon te gaan, hoe het bloed door zijn aderen raasden. Dylan pakte de klink strakker vast waarna hij Kyte zijn naam uit sprak en dan ook vroeg of hij er was. Echter kwam er geen antwoord, zelfs na een paar minuten wachten niet. Iets waardoor Dylan nog kwader van werd. Er gebeurde iets om zijn rug heen met Kyte. En dat was niet bepaald iets waar hij blij van werd. Kyte was alles voor hem, en hij wilde hem hoe dan ook beschermen.
Dylan kreeg geen antwoord en dat deed hem niet veel beter. Hij zette zijn andere hand dan ook tegen de deur aan en begon te drukken. Echter kwam er nog niet veel beweging in. Dylan snoof eens. Had geen idee van wat er achter die deur gebeurde. Maar hij moest het weten, helemaal als er iets mis was met Kyte. Nu begon Dylan dan ook harder te drukken. Nog even en hij zou gewoon tegen de deur aan beuken. Dan was hij wel sterk genoeg om die deur open te krijgen. Echter was dat niet nodig. Net toen hij de deur wat verder open wilde drukken, werd deze geopend. Dylan trok zijn hand terug en greep het kozijn vast waardoor hij zich nog net wist recht te houden. Vervolgens keek hij met een strakke blik op. Maar zodra hij op keek zag hij een persoon die hij het liefst niet had willen zien, hij zag hem het liefst al niet meer levend. ''What your doing here?'' Vroeg hij dan ook gelijk kil. Nu pas merkte hij uit zijn ooghoeken een andere gedaante op. Niemand minder dan Kyte. Dylan keek opzij naar hem. Echter werd iets anders bij Kyte al snel door zijn aandacht getrokken. Hij had een plekje in zijn hals. Dat was.. een zuigzoen? Dylan voelde hoe de woede terug kwam, nog erger dan net. Hij begon onrustig te ademen. Hadden ze.. Adam en hij? ''You had sex with my brother?!'' Riep hij plots kwaad uit waarna hij dan ook op Adam af liep en hem een ruwe duw gaf. ''Fuck off!'' Riep hij kwaad terwijl zijn handen zich tot vuisten balden. De spieren in zijn armen zag je spannen. Dit was alles behalve wat hij gewild had. En nu.. Adam moest weg. Weg van zijn broertje, weg van hem en weg van hier. En Dylan hielp hem daar maar al te graag mee.

Kyte was zo kalm geweest en probeerde Adam dan ook uit te leggen dat het vergissing was geweest wat hij gisteren had gedaan, wat het ook geweest was. Het zou zich niet meer herhalen, dat was zeker. Echter wist hij niet hoe Adam daar over dacht. Het was voor Kyte dan ook nog niet helemaal duidelijk of Adam het nou expres had gedaan of niet, maar hij zou hier niet blijven om daar achter te komen. Nee. Het liefste ging hij nu weg en ging hij op zoek naar zijn broer om het verder gewoon helemaal te vergeten. Kyte was opvallend kalm ,maar dat sloeg al snel om toen plots de deur open ging. Adam blokkeerde de deur met zijn lichaam, waardoor die persoon niet naar binnen kon. Plots hoorde Kyte de stem van zijn broer. Kyte begon alweer in paniek te raken. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij had dan ook geen flauw idee dat Dylan gisteren te keer was gegaan op Adam. Kyte wou alleen maar dat hun band, die van Dylan en Kyte, gewoon goed bleef zonder te verstoord worden door Adam. Kyte hoopte dan ook maar dat Adam het allemaal inderdaad niet expres had gedaan en hij niks voor Kyte voelde, maar de manier hoe hij op hem handelde, zei het tegenovergestelde. Kyte schoof die gedachtes opzij en richtte zich op Adam, die eerst wat verbaasd keek naar de deur, maar daarna al snel begreep wie aan de andere kant van de deur stond. Hij keek om zich heen, waarna hij een broek van de grond af greep er in schoot, terwijl hij de deur tegen hield met zijn hand. Echter bleef Dylan achter de deur ook niet stil. Nou ja, misschien wel stil, maar hij liet duidelijk merken dat hij daar stond. Hij begon tegen de deur aan te duwen en probeerde zo binnen te komen. Uiteindelijk liet Adam zijn hand van de deur af gaan, zodat Dylan die open kon doen. Doordat Dylan nog steeds veel kracht gaf, zwaaide de deur open, maar viel Dylan dan ook bijna. Hij wist zich nog net staande te houden. "Good morning, Dylan," sprak Adam op een nep zoete stem. Kyte keek even wat verbaasd op; waarom deed Adam zou? Daagde hij Dylan zo graag uit? Wou hij zo graag in een gevecht met hem belanden? Zou Adam dan toch gevoelens voor Kyte hebben? Meerdere vragen begonnen in Kyte zijn hoofd te komen. Het waren er zoveel, dat Kyte er helemaal verward van werd en geen woord meer kon uitbrengen. Echter ging Kyte zijn blik al snel naar Dylan die inmiddels recht op ging staan. ''What your doing here?'' vroeg hij kil. Kyte slikte eens. Ja, dit ging de verkeerde kant op. Hij wou het dan ook stoppen, maar toen keek Dylan naar hem. Kyte keek hem even na, maar trok kort een wenkbrauw op toen Dylan zijn blik liet af glijden naar.. zijn hals? Kyte probeerde kort naar de plek te kijken waar Dylan naar keek, maar kon het niet zien. ''You had sex with my brother?!'' riep Dylan plots kwaad. Meteen keek Kyte op. Wacht.. wat?! Had Adam seks met Kyte gehad?! Hoe kon Dylan dat in hemelsnaam weten? Plots herinnerde Kyte zich dat Dylan naar zijn hals keek. Wat kon daar zitten dat... Een zuigzoen?! Meteen legde Kyte een hand op de plek waar Dylan had gekeken. De huid daar voelde anders en ruwer aan dan op de rest van zijn hals. Hij had een zuigzoen,, van Adam. Kyte zijn ogen werden even wat groter. Dus, het was wel degelijk de bedoeling van Adam geweest om wat bij hem te doen en Adam had dus wel degelijk gevoelens voor Kyte. Kyte begon langzamerhand in paniek te raken, maar zijn aandacht werd al snel weer getrokken door de twee jongens voor hem. Dylan liep naar Adam toe en gaf hem een ruwe duw. ''Fuck off!'' riep Adam kwaad en Kyte zag hoe hij zijn handen tot vuisten balde en zijn spieren zich aanspande. Kyte bleef wat verslagen tegen de muur aan hangen. Hij wou niet dat de twee gingen vechten, maar het feit wat Adam had gedaan en wat hij voor hem voelde, zorgde ervoor dat hij even uit het veld was geslagen.

Adam was van plan om Kyte zijn hart te veroveren en luisterde dan ook zo geduldig naar wat Kyte had te zeggen, maar ver kwam hij niet, aangezien hij abrupt onderbroken werd door iemand die deur open deed. En al snel kwamen ze erachter wie er achter de deur stond; Dylan. Echter liet Adam hem niet zo snel binnen. Hij hield zijn hand op de deur en zorgde er zo voor dat Dylan niet naar binnen kon komen. Hij trok vlug een broek aan die ergens op de grond lag, waarna hij dan toch de hand van de deur deed. De deur zwaaide open door de vele kracht die Dylan erop uit oefende. Hij viel bijna, maar kon zich nog net staande houden. Adam grijnsde wat. Hij begroette hem op een zoete toon, waar niks van waar was. Hij mocht Dylan niet en Dylan mocht hem niet. Het was overduidelijk dat Dylan homo's haatte door zijn plotselinge uitbarsting van gisteren toen Adam met Kyte had gekust. Echter zou Adam Dylan wel terug pakken voor de pak slaag die Dylan hem had gegeven. Dylan ging rechtop staan en keek hem met een strakke blik aan. Adam keek hem terug aan met een amusante blik. Hij wist precies hoe hij Dylan uit zijn huisje kon lokken. Hij zou hem zeker terug pakken, no matter what. En daarbij zou hij Kyte ook even voor zich winnen. ''What your doing here?'' vroeg Dylan kil aan Adam. Adam grijnsde wat breder, waarna zijn ogen eens een typische twinkeling kregen. "I don't think you wanna know that," zei Adam en grijnsde wat breder. Inmiddels was de aandacht van Dylan naar Kyte gegaan. Adam zag hoe de blik van Dylan naar beneden ging en uiteindelijk ruste op de zuigzoen doe Adam had gemaakt. Dylan leek dan ook te begrijpen dat Adam dat had gedaan bij Kyte. Hij zag hoe de ademhaling van Dylan sneller werd. Ja, Adam had Dylan precies waar hij hem hebben wou. ''You had sex with my brother?!'' riep Dylan plots kwaad en gaf Adam een ruwe duw. Adam zette in een reflex een stap naar achter, zodat hij staande bleef. Hij grijnsde wat. "It was good," sprak hij zacht met een grijns, maar wist zeker dat Dylan het kon horen. Hij zag hoe Dylan zijn spieren aanspande en zijn handen balde tot vuist. Zelf spande hij ook zijn spieren aan, zodat hij de klap kon ontwijken. Dit keer liet hij zich er niet onder bezwijken. ''Fuck off!'' riep Dylan naar Adam. Adam grinnikte, maar liet het er echt niet bij zitten. Hij liep naar Dylan toe en gaf hem een ruwe duw terug. "Fuck of yourself!" riep Adam dan ook naar Dylan. Hij was dan nu ook wel lichtelijk geïrriteerd geraakt. Waarom was het zo slecht dat hij seks had gehad met Kyte?! Dylan balde dan nu ook zijn handen tot vuisten en de grijns verscheen van zijn gezicht. "What's your problem?!" riep Adam verontwaardigt, waarna hij naar Dylan liep en met zijn vuist hem een klap verkocht in zijn gezicht. Gisteren was Adam niet voorbereid op de klappen, maar nu wel. Hij was zeker sterk en zou dan ook niet gemakkelijk onder de duim te drukken te zijn.

Dylan stond daar. Recht tegenover Adam die blijkbaar de nacht had door gebracht met zijn broertje. Iets waar Dylan totaal niet blij mee was. Kyte was van hem, alleen van hem. En goeie vriend of niet. Adam moest van hem af blijven. Natuurlijk wist Adam niet dat er meer tussen hen speelde dan enkel broederliefde. Maar dat kon hem niets schelen. Hij was gewoon kwaad, wilde het eruit gooien. Al dat hij wilde was dat hij die beelden van Kyte en Adam samen kussend kwijt raakte. Dat hij nu gewoon met Kyte in zijn armen weg kon lopen zonder problemen. Maar er was wel degelijk één probleem, Adam. En daar moest hij vanaf. Zodra Dylan de zuigzoen in de hals van Kyte had ontdekt wist hij gelijk wat er was gebeurd vanacht, waarom Adam hier was. Hij had het met zijn broertje gedaan. Gelijk barstte al zijn woeden uit. Hij schoot dan ook op Adam af en gaf hem een ruwe duw waarbij hij hem zei dat hij op moest donderen. Hij moest weg uit deze kamer, weg van deze school en nooit meer terug komen. Hij moest ver uit de buurt van Kyte zijn. Maar op dit moment kon Dylan wel meer dan enkel Adam slaan. Hij kon hem wel vermoorden. En in zijn woede staat, waarin zijn zicht zwart werd. Waarin hij niet meer helder kon nadenken, net zoals zijn vader dat had, was hij tot alles in staat. Echter leek Adam het dit keer allemaal niet zo erg te vinden. Nee hij reageerde op zijn kwade woorden alsof het allemaal een grap was. Iets waardoor Dylan alleen nog maar kwader werd.
Plots gaf Adam hem een ruwe duw terug waarbij hij dan ook zei dat hij moest opdonderen. Dylan wist zich recht te houden en keek kil richting hem. ''Me? This is my room mate'' Reageerde Dylan dan ook gelijk op hem waarna hij eens snoof, hij gaf vervolgens een knikje richting zijn spullen die bij het andere bed lagen tegenover die van Kyte. Nu werd Adam dan ook wat geirriteerd. Wat logisch was van zijn kant af. Hij was verliefd op Kyte en probeerde zijn hart te veroveren maar zijn broer stond in de weg. Het enige wat hij dan kon denken was; of Dylan is over bezorgd of hij haat homo's. En inmiddels dacht hij al het tweede maar dat kwam in Dylan natuurlijk niet op. Hij zag met zijn gevoel voor Kyte in de maag, en al dat hij wilde was Kyte niet kwijt raken. Nu balde dan ook Adam zijn handen tot vuisten en vroeg hij hem verontwaardigd wat zijn probleem was. Daar was het moment dat Adam even stil viel. Wat had hij daar op moeten antwoorden? Hij kon de waarheid niet zeggen. Echter kon hij er niet over nadenken. Nee het was nu Adam die hem een klap verkocht in het gezicht. Dylan zijn hoofd ging opzij. Dylan snoof eens waarna hij langzaam aan zijn gezicht terug richting Adam draaide. Als blikken konden doden dan had die van hem een goeie kans gemaakt. ''You need to stay away from my brother, and if you even have to die for that.. i would kill you with pleasure'' Sprak Dylan met een lichte kille grom tegen Dylan. Nu was hij het dan ook weer die Dylan een klap wilde verkopen. Maar zodra zijn arm de lucht in ging werd die ineens tot stilstand gebracht. Iemand hield hem tegen, gelijk keek Dylan dan ook om.

Kyte had de hele tijd als bevroren gestaan, kon nog nauwelijks geloven wat hij net had beseft. Zijn hart ging snel, maar dit door de paniek die langzamerhand begon op te laaien. Hij had het gedaan met Adam. Hij had het gewoon gedaan met Adam. Het leek nu wel duidelijk te zijn dat Adam nooit dronken was geweest. Hij had geweten dat Kyte wel dronken was en had daar van gebruik gemaakt. Hoelang was hij al verliefd geweest op Kyte? Hoe of wat was er gebeurd wat ervoor zorgde dat Adam verliefd op hem was geworden? Kyte ging kort met zijn hand langs zijn hals, waar de zuigzoen zat. Hoe kon Adam dat ooit doen?! Dacht hij dan dat hij zo Kyte voor zich kon krijgen of wist hij juist dat hij Kyte niet kon krijgen en genoot hij maar op het moment dat Kyte niet bij zinnen was. Kyte rilde kort bij die gedachtes. Echter schrok hij op toen Dylan plots wat riep naar Kyte. Dylan was woedend en Kyte slikte kort bij zijn woorden, maar moest walgen bij de woorden waar Adam mee antwoordde. Hoe.. had Kyte dat ooit kunnen toe staan? Was hij echt zo dronken geweest? Nou ja, hij kon zich niks meer herinneren dus dat betekende al genoeg. Plots gaf Dylan Adam een ruwe duw. Kyte werd erdoor uit zijn gedachte geschud en keek op. Hij ging wat rechter staan en keek van de één naar de ander. Dylan leek alleen nog maar kwader te worden en Adam deed het erom. Dylan zei hem dat hij weg moest gaan en gaf hem een duw, maar Adam ging niet weg. Nee, hij ging er alleen maar verder op in. Hij gaf net zoals Dylan eerder had gedaan hem een ruwe duw. Net zoals Adam kon Dylan zich nog staande houden, maar ging nu echt bijna of de rode. Adam zei hem dan ook om zelf weg te gaan. Dylan keek hem met een dodelijke blik aan en zei hem dat dit zijn kamer was. Kyte keek nog steeds wat gespannen naar de twee. Die moest niet uit de hand gaan lopen. Nu leek Adam dan ook echt geïrriteerd te worden en vroeg Dylan dan ook kwaad waarom hij zo moeilijk deed. Dylan was stil en Kyte snapte waarom; ze moesten de band tussen hen twee geheim houden. Plots sloeg Adam Dylan en ook niet zo zacht. Nee, Dylan zijn gezicht stond er van schuin en toen hij weer naar Adam keek stond zijn blik dodelijk. Kyte was geschrokken, erg geschrokken. Adam had Dylan zojuist geslagen. Dit ging fout, heel fout. Als Kyte er niks aan deed, dus hij moest er wat aan doen. Hij wist na de woorden van Dylan, dat hij hem terug ging slaan. Echter dacht Kyte daar anders over. Hij schoot naar voren en greep de arm van Dylan vast waarmee hij Adam wou slaan. Dylan keek meteen om, terwijl Kyte hem aan keek. Kyte liet langzaam aan de arm van Dylan los, maar voordat Dylan Adam kon slaan, ging Kyte er tussen staan. Hij keek van de één naar de ander. "Stop it," zei Kyte opmerkelijk kalm. Hij keek Dylan even aan met een veelbetekenende blik. Dylan moest zich even gedeisd houden. Toen Kyte zeker wist dat die blik goed was over gekomen, richtte hij zich tot Adam. "Adam, let's just get this right," begon Kyte. "Yesterday, I was drunk. I don't remember anything of what happend that night, but I don't think I want to know it," vervolgde Kyte. "And just to make this clear," zei Kyte. Hij haatte het om iemand af te wijzen, maar deed het wel, hij wou Dylan immers niet kwijt. "I don't or ever will, love you," eindigde Kyte uiteindelijk en keek hem doordringend aan, als teken dat hij het echt meende. Hij keek nog even over zijn schouder naar Dylan, maar richtte zich daarna waar tot Adam. Hij legde kort een hand op zijn rug, waarbij hij hem leidde naar de deur, die hij vervolgens opende. "Don't worry; I'll speak to you, but for now you have to leave," zei Kyte en duwde hem toen zachtjes de deur uit, waarna hij die sloot. Hij zuchtte eens, waarna hij zich aarzelend weer op Dylan richtte.

Dylan kreeg een stoot terug van Adam. Iets waar hij totaal niet blij van werd, echt niet. Hij voelde zich alleen maar kwader worden. Nu barstte het dan ook echt in hem los. Hij wilde Dylan iets aan doen. Iets aan doen waardoor hij nooit meer bij hen in de buurt hoefde te komen. Nee het liefst maakte Dylan hem af. Hij kon nu dan ook niet meer helder na denken. De woede nam het van hem over. Zijn spieren spande zich en hij begon onrustig te adem. Alles wat duidde op een woede aanval kwam naar boven. Hij wilde het gewoon kwijt raken. Het idee dat Adam het met zijn broertje, zijn Kyte en zijn liefde had gedaan. Dat had nooit mogen gebeuren. Dylan had er echter niets aan kunnen doen. Hij was uit de club gezet en vervolgens was hij dronken, met gebroken gevoelens naar het park gestrompeld waar hij blijkbaar tegen een boom aan in slaap was gevallen. Als hij niet zo dronken was geweest had hij helderder kunnen nadenken. Had hij kunnen weten dat Kyte het allemaal niet bewust had gedaan maar Adam wel. Hij was alles behalve dronken geweest. Echter was dat gebeurt, en kon hij daar niets meer aan veranderen. Maar nu.. Nu zou hij Adam terug pakken. Echter gaf Adam nu niet mee. Nee het leek er meer op dat hij hem uitdaagde. Zo begonnen ze ook in gevecht met elkaar te gaan. Dylan wilde Adam weer slaan, hem dit keer echt af maken. Maar zodra zijn vuist de lucht in ging werd zijn arm vast gegrepen. Dylan zijn blik schoot naar achteren naar diegene die hem tegen hield. Het kon maar één iemand zijn. Kyte. Dylan snoof eens maar zodra Kyte hem die veel betekende blik gaf en hem dan ook zei te stoppen waar bij hij hem weer los liet, wist Dylan te kalmeren. Vrij snel om een bijzondere reden. Maar Kyte had dan ook veel kalmerende invloed op hem. Hij liet zijn armen zakken waarna hij zich weg draaide van de twee. Zijn handen waren nog gebald. Hij moest gewoon ergens op in slaan. Hij draaide zich dan ook gelijk maar weg voordat hij de aanval weer in zette op Adam.
Kyte was tussen beide gekomen en na zeker te weten dat Dylan niets meer zou doen, richtte Kyte zich op Adam. Hij begon tegen hem te praten. Maakte hem duidelijk dat het nooit wat zou worden tussen hen. Dylan keek schuin omlaag naar de grond. Luisterde naar de woorden. Kort bleef het stil maar het leek tot Adam door te dringen. Verslagen liep hij weg. De kamer uit. Hij luisterde naar Kyte. Langzaam aan keek Dylan op zodra Adam langs hem heen liep en via de deur de kamer uit ging. Zodra de deur dicht werd gedaan, bleef Dylan kort zo staan. Uiteindelijk keek hij om naar Kyte die hem wat aarzelend aan keek. ''I cant believe that bastard did that to you.. If i could i would kill him'' Gromde Dylan nog wat kil. Zijn armen stonden dan ook nog steeds gespannen terwijl hij een paar keer diep adem haalde. Hij wende zijn blik dan ook weer af. ''Im sorry Kyte, didnt want to involve you to this'' Zei Dylan vervolgens waarna hij dan ook weer voor zich uit keek naar de deur waar Adam via was verdwenen. Waarom had hij Kyte ook mee willen nemen in zijn uitgaans leven? Nee waarom moest Adam nou verliefd op Kyte zijn? Naja er was nu niets meer aan te veranderen. Kyte had Adam in ieder geval duidelijk gemaakt dat hij niets met hem te maken wilde hebben. Maar Dylan voelde zich nog wel schuldig tegenover zijn broertje.

Kyte wist zeker dat dit uit de hand ging lopen. Dylan was niet iemand die je snel kon kalm krijgen als hij eenmaal door het lint ging. En nu leek Adam ook niet iemand te zijn die snel in gaf. Kyte keek wat paniekerig van de een naar de ander. Hij hoopte dat het niet uit de hand ging lopen, maar aan de manier van doen, kon het niet anders. Dylan gaf Adam een duw en Adam gaf Dylan een duw terug op zijn buurt. Plots verkocht Adam Dylan een klap. Kyte wist dat Dylan nu door het lint ging. Hij had al de hele tijd gezien hoe de woede zich bij Dylan opstapelde, maar nu zou het allemaal eruit komen. Kyte wou niet dat er een gevecht kwam. Het kon toch ook gewoon met woorden. Echter leken de twee jongens voor hem daar niet op gesteld, dus moest hij het maar doen. Net toen Dylan zijn arm naar boven rijkte en Adam daarmee wou slaan, schoot Kyte naar hem toe en pakte hij zijn arm vast. Hij keek hem even met een veelbetekenende blik aan, waarna hij dan ook zei dat ze moesten stoppen. Zoals hij had gedacht, luisterde Dylan naar zijn woorden en draaide hij zich van hen af. Kyte richtte zich op Adam en zei hem dat het nooit iets zou worden tussen hen. Adam was verslagen, had dus duidelijk niet verwacht dat dit uiteindelijk zo zou uitlopen. Hij liep uiteindelijk met Kyte mee die hem begeleidde naar de deur en die voor hem open deed. Kyte zei hem nog dat ze wel een keer zouden praten, maar duwde Adam dan toch de kamer uit. Met een zucht deed hij de deur dicht. Even bleef hij zo stil staan, waarna hij zich met een licht onzekere houding op Dylan richtte. Die langzamerhand zich ook weer tot Kyte richtte. ''I cant believe that bastard did that to you.. If i could i would kill him'' zei Dylan kil grommend. Kyte keek even weg. Het was ook niet iets waar hij blij mee was. Nee eigenlijk was hij ook wel wat pissend geweest toen hij er achter kwam, maar hij probeerde zich erover heen te zetten. Iets wat niet al te makkelijk ging, maar het zou wel goed komen. Langzaam aan richtte Kyte zijn blik weer op Dylan, die nog steeds wat gespannen was. Hij probeerde zichzelf wel rustiger te maken, maar dat ging met kleine beetjes. ''Im sorry Kyte, didnt want to involve you to this'' zei Dylan. Kyte keek even wat verbaasd op. "It isn't your fault. I'm still the one who got drunk while I shouldn't," reageerde Kyte erop. Een lichte glimlach sierde rond zijn lippen. Langzaam aan liep hij dan ook weer naar Dylan toe en kwam voor hem tot een halt. "It happend and we can't change it. So let's trie to forget about it, ok?" zei Kyte tegen Dylan en keek hem even glimlachend aan. Ze kwamen er wel doorheen, zolang ze elkaar maar hadden.

Dylan had toe gekeken hoe Kyte Adam naar de deur bracht, en zo stuurde hij hem de kamer uit. Echter deed Dylan dit met moeite. Het liefst greep hij Adam bij zijn hoofd vast en rukte hij die van zijn romp af. Maar ja, dat zou nog al een bloed bad op leveren waardoor de kamer weer vies werd. Dat zou hij Kyte maar niet aan doen. Zodra de deur gesloten was richtte Kyte zich op hem. Dylan keerde zich dan ook naar Kyte toe. Hij had de aarzelende houding maar al te goed opgemerkt. Was hij bang? Verdrietig? Dylan snoof eens. Het was allemaal die Adams schuld. Dylan wist dan ook niet dat Kyte met het kussen begonnen was. Maar goed Kyte was dronken geweest, en Adam had daar gewoon simpel weg gebruik van gemaakt. Daardoor was Dylan nu dan ook echt kwaad geworden. Als Kyte hem niet had tegen gehouden was het weer op een gevecht uit gedraaid. Een nog heftigere dan gisteren, want nu zou Adam dan ook echt wat terug doen en ze waren beide lange gespierde jongens. Wat betekende dat ze niets van elkaar over zouden laten als ze zich niet op tijd wisten te beheersen. En nouja, die beheersing, die had Dylan dus niet.
Terwijl Dylan begon te praten bleef Kyte nog op een afstandje. Hij had dan ook wel in de gaten dat de woede nog steeds in Dylan raasden. Maar Dylan zou Kyte nooit wat aan doen, nooit. Daar was hij van verzekerd. Immers wist Kyte hem ook net zo snel weer te kalmeren. Dylan bood zijn excuses uiteindelijk dan ook aan, aan Kyte. Hij had niet zo kwaad en gewelddadig in zijn buurt willen reageren. Immers deed hun vader dat al vaak genoeg als hij zich weer eens niet kon beheersen op zijn oude dag. Echter nam Kyte de excuses niet aan. Nee hij wist dat het zijn eigen schuld was door zo dronken te raken. Dylan haalde weer eens diep adem. ''I should've watched you'' Mompelde Dylan. Voor een moment had hij weg gekeken maar hij richtte zijn blik nu dan ook weer op Kyte. Hij zag een glimlachje op zijn mond. Voor een moment keek Dylan wat verbaasd. Kyte liep vervolgens op hem af. Dylan volgde hem met zijn ogen en hield zijn blik dan ook op hem gericht zodra hij voor hem tot stil stand kwam. Dylan slikte eens. Was nog steeds niet helemaal gekalmeerd maar deed zijn best. Zeker na de woorden die Kyte nu dan ook uit sprak. Dylan gaf hem een lichtje knikje. Langzaam aan tilde hij een hand op en legde die tegen het gezicht van Kyte. Hij liet zijn duim over de huid van Kyte zijn wang heen glijden. Voor een moment keek hij naar zijn hand waarna hij Kyte terug in zijn mooie donkere ogen aan keek. ''What will my friends think of this? Do you think they know.. of us?'' Vroeg Dylan dan ook aan hem. Hij was compleet blind van woede geweest dus had het niet kunnen oordelen.

Kyte had gezegd dat het niet Dylan zijn schuld was, wat klopte. Kyte had zelf niet dronken moet worden, maar eigenlijk was het Adam zijn schuld. Hij was zo oneerlijk geweest om op Kyte in te spelen, terwijl hij dronken was. Plots schoot er iets door Kyte zijn gedachtes heen. Hij snapte precies hoe Adam zich had gevoeld. Hijzelf had het zelfde gedaan toen Dylan dronken was. Kyte zuchtte kort bij die gedachtes. Maar uiteindelijk had dat naar een relatie tussen de twee geleidde. Kyte glimlachte kort bij die gedachtes en zag de verbaasde blik bij Dylan. De glimlach werd kort even groter, waarna Kyte naar Dylan toe liep. Voor hem kwam hij tot een halt. Hij zei hem dat hij moest proberen om het te vergeten. Dylan knikte en stemde er zo mee in. Kyte glimlachte wat, waarna hij ook zelf probeerde om het allemaal te vergeten. Het was niet makkelijk en het zou ook zijn tijd nodig hebben, maar uiteindelijk zou het hen we lukken. Langzaam aan tilde Dylan zijn hand op. Kyte volgde die hand met zijn ogen en sloot zijn ogen toen de hand belandde op zijn wang. Hij voelde hoe Dylan Kyte zijn wang streelde en een glimlach begon te sieren rond de lippen van Kyte, waarna hij dan zijn ogen weer opende. Kyte verdronk haast in de diep blauwe ogen van Dylan, maar bracht zichzelf terug aangezien hij anders helemaal afwezig was. ''What will my friends think of this? Do you think they know.. of us?'' vroeg Dylan. Kyte keek even weg en dacht na. Uiteindelijk schudde hij lichtjes zijn hoofd. "I don't think they know it," zei Kyte zijn vermoedde. "I think they just think that you where over reacting," zei Kyte en probeerde hem hiermee dan ook gerust te stellen. Hij keek Dylan weer aan. "It's gonna be alright. Trust me," zei Kyte eens en keek Dylan even doordringend aan, waarna zijn gezicht dichterbij die van hem kwamen zijn lippen op de zijne werden geplaatst.