Are you still here? My dear friend.. [&Myron]

Met een volgepakte zwarte reistas, die via een hengsel over zijn schouder hing, stapte hij het schoolpand binnen. De spullen in de tas knapte er nog net niet uit, het was dan ook wel een aardig gewicht op zijn schouder. Iets wat hij liever kwijt raakte nu. Maar hij had het er voor over. Deze hele reis.. ja hij had het er voor over, voor die ene goeie vriend. Die ene goeie vriend waarvan hij zijn gevoelens voor hem niet had beantwoord en onwetend in plaats daar van met zijn tweelingbroer was gegaan nadat hij hem had gered van een bende oudere jongens die hem in mekaar sloegen. Een diepe zucht ontsnapte de lippen van de jonge Keisuke bij de gedachten aan het hele gebeuren. Ze zouden er haast wel een drama serie van kunnen maken. Keisuke dacht terug aan het moment dat Myron afscheid van hem nam. Voor zijn studie had hij gezegd. Hij had gelogen, gelogen tegen hem. Over zijn gevoelens. Hij had het natuurlijk niet aan kunnen zien dat hij een relatie met zijn tweelingbroer had. Maar inmiddels was die relatie ook over. Myron zijn broer bleek niet de persoon te wezen dan hoe hij zich in het begin had voor gedaan. Nu hij een carriére had als een erg goede acteur had hij niet meer naar Keisuke om gekeken. Keisuke was een vrolijke hypere jongen en hij hield dan ook wel van aandacht. Veel knuffelen en bij elkaar zijn. Maar Myron zijn broer had daar helemaal niets meer van gewild. Niet eens een korte knuffel. Niet eens een gezellig gesprek over hoe je dag was geweest. Niets meer. Keisuke had ruzie met hem gekregen, echter versprak de tweelingbroer daar dat zijn broer gevoelens voor Keisuke had gehad. Iets wat Keisuke dan ook gelijk raakte en nu voelde hij zich behoorlijk schuldig tegenover Myron. Hij miste dan ook tijd met hem samen, hij miste hun vriendschap, hun gezellig. Alles wat ze samen hadden. En dat bracht hem hier. WPM, waar Myron naar toe was gegaan voor zijn studie, althans dat had hij gezegd. Keisuke hoopte maar dat hij niet had gelogen over de plek waar hij heen was gegaan. Hij hoopte hem nu dan ook te vinden.
Keisuke keek druk zoekend in het rond terwijl hij in de hal tot stilstand kwam. Overal waren leerlingen te zien, maar de school was groot. Myron zou overal kunnen wezen. Keisuke liep langzaam aan verder. Waar zou Myron kunnen zijn? Of zou hij misschien nog les hebben? Het was al wel wat later in de middag dus hij hoopte van niet. Maar goed de kans dat hij hem dan hier tegen zou komen op de hal zou dan vast ook wel erg klein zijn. En wat.. wat als Myron zijn uiterlijk helemaal verandert had? Wat als hij allang voorbij gelopen was maar hij hem niet herkend had. Lichtelijke raakte Keisuke in paniek. Gelijk maakte hij een sprongentje om het eruit te schudden waarna hij snel verder liep. ''Positief blijven Keisuke!'' Sprak hij bijna te hard uit. Plots haakte zijn voet achter het hengsel van een tas die op de grond stond. Keisuke struikelde en viel op de grond, zijn zware reistas belandde naast hem. Licht geschrokken keek Keisuke op, om te zien tot wie de tas behoorde.

Het was hem met succes weer eens gelukt; hij was weer langs de dormhead geglipt. Als nightclass student moest hij eigenlijk overdag binnen in de dorm blijven, maar hij had zo zijn truckjes waardoor hij gemakkelijk uit de "gevangenis" kon ontsnappen. Hij had niet veel rust nodig, aangezien hij een vampier was en dus langer zonder slaap kon dan een mens. De jongen, genaamd Myron, was nog niet zolang een vampier. Ongeveer 10 maanden. Hij kon zich dan ook niet altijd goed beheersen, maar toch ging hij nu de academie binnen. Eenmaal binnen wemelde het van de dayclass studenten, waarvan sommige naar hem keken. Dit omdat hij natuurlijk knapper was dan de mens. Hij gaf er niet om. Het hielp hem tijdens de jacht en daar deed hij het voor. Hij voelde zich geen mens meer en wou dat ook niet meer zijn. De dingen die in zijn mensenleven waren gebeurd, waren gebeurtenissen die hij liever niet zich wou herinneren. Hij wist donders goed dat hij altijd aan die jongen zou denken, maar hij zou dat altijd zo min mogelijk proberen te doen. De jongen had toch al iemand en Myron had het allang opgegeven.

In een traag tempo liep Myron naar de bankjes toe die in het midden van de hal in een rondje stonden. Hij ging erop zitten en zette de tas (die de hele tijd over zijn schouder had gebungeld) voor hem op de grond neer. Hij zuchtte een rustig, waarna hij om zich heen begon te kijken en de mensen bekeek. Ze leden zo'n rustig leventje, zonder te weten dat ze hier juist veel gevaar liepen. Hij grijnsde haast onzichtbaar. Zijn blik gleed al snel af naar beneden. Plots smakte een jongen voor hem neer. Myron schoot in een reflex omhoog, wat misschien iets te snel ging en hierdoor iets te verdacht leek. Hij liet het links liggen en richtte zich op de jongen die voor hem neer was gevallen. Myron's ogen werden groter toen hij zag wie daar lag: Keisuke. Meteen sloot hij zich af en kreeg hij de kille uitdrukking weer op zijn gezicht. Meteen kwamen er vragen bij Myron binnen: Wat deed hij hier? Hoe was het met hem? Myron schudde kort zijn hoofd. Keisuke zou hem toch nauwelijks meer herkennen. Ten eerste, hij was qua innerlijk en uiterlijk verandert door wat er was gebeurt (diep van binnen was hij nog steeds het zelfde, maar sloot dat altijd totaal af) en ten tweede, hij was een vampier geworden, waardoor hij er al helemaal anders uit zag. Myron stak zijn hand uit. "Sorry, mijn fout, gaat het?" vroeg Myron op een emotieloze toon en bood hiermee zijn excuses aan voor zijn tas die Keisuke liet struikelen. Hij moest hier zo snel mogelijk weg, maar iets in hem zei hem dat hij moest blijven.

Keisuke kwam een obstakel tegen bij de zoektocht naar zijn vroegere beste vriend. Zijn voet kwam achter een hengsel van een tas terecht, en zo snel had hij hem niet meer los kunnen trekken. Het zorgde er voor dat hij zijn evenwicht verloor en zo op de grond terecht kwam. Hij viel plat op zijn buik maar hield zich uit reflex dan ook wat tegen met zijn handen. Eenmaal neer gekomen draaide Keisuke zich gelijk om te zien waardoor hij gestruikeld was, en als het al een persoon was. Wie dat dan was geweest. Zich eenmaal omgedraaid kwam zijn blik algauw uit bij een jongen met diepe donkere ogen. Zo donker, alsof je zou zinken in de schoonheid van de schaduw. Zijn haar was net zo donker en zat perfect in model. Al met al was het een mooie jongen om te zien. Iets wat Keisuke zijn aandacht dan ook wel trok. Echter werd hij tegelijkertijd ook misleid, want onder deze onbekende schoonheid van de jongen hield zich zijn vroegere vriend schuil. Keisuke herkende Myron zo dan ook niet, toen Myron en hij nog veel rond hingen had hij er anders uit gezien.
De jongen stak een hand naar hem uit als teken dat hij hem recht zou helpen. Iets wat Keisuke gelijk liet glimlachen. Hij pakte de hand van de jongen dan ook zonder twijfel vast en liet zich recht trekken. Ondertussen bood de jongen zijn excuses aan. Keisuke schudde gelijk zijn hoofd. ''Nee nee, ik moet mijn excuses aanbieden'' Reageerde hij gelijk terwijl hij zijn tas van de grond af pakte en die terug over zijn schouder heen hing. Vervolgens keek hij de jongen al snel weer aan. Zijn ogen bevatte een ondeugende glinstering, een die hij altijd had. Keisuke was dan ook eigenlijk altijd wel vrolijk. En het werd zeker niet minder als hij een jongen als deze tegen het lijf liep. Echter moest hij zichzelf bij de les houden. Hij schudde dan ook gelijk weer zijn hoofd. Hij was hier voor Myron! ''Ik had mijn hoofd er niet bij, en tja dan krijg je een idiote actie als deze'' Reageerde Keisuke flauwtjes terwijl hij met een hand op zijn achterhoofd krabte. Hij liet zijn hand vervolgens zakken en keek de jongen voor hem met een glimlach in de ogen aan, ook al leek de jongen een wat kille uitstraling te hebben. ''Ik ben trouwens Keisuke, nieuw hier. En jij?'' Stelde hij zich algauw voor waarna hij voor een moment in het rond keek en algauw verder begon te praten. Hij was dan ook wel een vlotte prater, sociaal en zo ook spontaan. ''Ik zoek een vriend van mij, misschien dat je me kunt helpen?'' Zei hij algauw voordat hij de jongen voor hem eigenlijk een antwoord had kunnen laten geven. Hij keek hem vervolgens dan ook ontwetend van wie de jongen echt was, afwachtend naar hem. Nog steeds met die ene stralende glimlach.

Een jongen was gestruikeld en pal voor zijn voeten terecht gekomen. Op dat punt was het nog niet erg., maar diegene die voor hem was gevallen, zorgde ervoor dat Myron zo snel mogelijk weg wou. Het was namelijk Keisuke. De jongen die ervoor had gezorgd dat Myron hier naar toe was gegaan, de jongen die met zijn broer was gegaan terwijl Myron zelf ook gevoelens had voor hem. Ondanks dat Myron graag weg wou, was hij niet de ergste en hielp Keisuke dus overeind. Daarna bood hij al snel zijn excuses aan, , maar Keisuke reageerde erop dat het zijn schuld was. Myron ging er verder niet op in, wetend hoe koppig Keisuke soms kon zijn. Hij wist donders goed dat hij nu weg moest gaan,. Hij had al zijn gevoelens eindelijk voor Keisuke kunnen laten varen toen hij naar WPM ging en daar vampier werd, maar die gevoelens konden zo terug komen en voordat hij het zou weten kon hij nergens anders meer aandenken dan Keisuke. Myron had de jongen dus overduidelijk herkent, hij was dan ook niet veel verandert, maar Keisuke herkende Myron niet. Ergens was hij opgelucht, dan kon hij weg gaan zonder een lang gesprek te houden. Maar hij was ook ergens teleurgesteld, hij had gehoopt dat Keisuke hem had herkent, maar wist ook dat dat een verloren zaak was. Myron was zoveel verandert, niemand van vroeger zou hem hebben herkent. Myron onderdrukte een zucht door zijn mond tot een korte streep te trekken. Hij zei niet veel, aangezien zijn verstand hem dringend vertelde om weg te gaan. Al snel stelde Keisuke zich voor. De informatie die Keisuke echter gaf was niet nieuw voor Myron. Keisuke vroeg ook al snel naar de naam van Myron, waaruit maar bleek dat Keisuke hem inderdaad niet meer herkende. Myron ging niet verder op de vraag in, wist niet zeker of hij zijn naam moest zeggen of hem moest voorliegen. Liegen tegen Keisuke wou hij niet, maar hij wist ook niet of het slim was om zijn naam te zeggen. Tenslotte hield hij zich dus maar stil. Gelukkig leek Keisuke zich er niet echt druk over te maken, aangezien hij al snel zei dat hij opzoek was naar een vriend en daarbij ook vroeg of Myron wou helpen met zoeken. Myron fronste kort een wenkbrauw, zat een vriend van Keisuke hier op school? Nieuwsgierigheid borrelde op. "Ik heb niet veel tijd, ik heb nog veel andere dingen te doen, maar als je zegt hoe hij heet, zou ik eventueel kunnen helpen zoeken wanneer ik tijd heb, " zei Myron. Hij wist niet eens zeker of hij wel ging zoeken naar die vriend, hij wou gewoon weten wie het was. En ergens voelde hij jaloezie op borrelen bij het idee dat Keisuke hier heen was gekomen speciaal voor een vriend. Myron onderdrukte nogmaals een zucht.

Keisuke had zichzelf al gauw in een situatie gewerkt dat hij was gestruikeld over de tas van een andere jongen. Echter was de jongen nog wel zo aardig om hem recht te helpen en dan ook zijn excuses aan te bieden. Echter leek hij qua uitdrukking op zijn gezicht niet zo heel vriendelijks, hij leek wat kil te zijn. Maar Keisuke was dat al snel weer vergeten door de verdere uitstraling van de jongen. Hij zag er behoorlijk goed uit. Iets wat Keisuke dan wel weer leuk vond. Hij was dan ook helemaal into the boys. Een leuke jongen tegen het lijf lopen vond hij dus niet zo erg. Echter betrapte hij zich er nu dan ook op dat hij zich al weer liet afleiden, iets wat hem snel gebeurde. Hij had vaak een doel, maar er hoefde maar iets anders te gebeuren wat zijn aandacht kon trekken en hij was dan ook gelijk weer afgeleid. Normaal vond hij het nog niet zo erg, maar nee. Nu kon hij zich niet afleiden. Nee hij moest zijn kop erbij houden en Myron zien te vinden. Dat was de reden waarom hij hier was gekomen en wat dan ook een erg belangrijke reden voor hem was geweest. Hij wilde Myron gewoon weer terug. Hoe ze uit elkaar waren gegaan had nooit mogen gebeuren. Als Keisuke eerder van Myron zijn gevoelens had geweten had hij dat ook echt niet laten gebeuren. Maar nu was het te laat geweest, en hij hoopte dan ook dat hij het nog recht kon zetten. Alles om zijn beste vriend terug te krijgen.
Zodra hij recht stond loste hun handen zich van mekaar en boden ze elkaar hun excuses aan waar verder dan ook niet meer op gereageerd werd. Nu begon Keisuke dan ook verder te praten. Hij stelde zich voor aan de jongen, waarna hij zijn naam dan ook vroeg. Nog steeds niet beseffend dat het zijn beste vriend was die voor hem stond. Nee tot nu toe was hij nog de mooie mannelijke verschijning voor hem. Echter gaf Keisuke hem zelf de kans nog niet om rustig te antwoorden want hij richtte zich dan ook weer op zijn doel, Myron vinden. Voor een moment keek hij om zich heen. Met Myron zijn gezicht in gedachten, probeerde hij hem weer te vinden. Maar nee nog steeds zag hij hem niet. Hij keek de jongen voor hem dan ook weer aan nu hij een antwoord gaf. Echter niet op zijn eerste woorden. Misschien wilde hij zijn naam niet geven? Nou ja dat was hij ook niet aan hem verplicht dus Keisuke zou het maar laten, misschien kwam het vanzelf nog wel. De jongen zijn woorden waren een antwoord op zijn tweede woorden. De jongen gaf aan dat hij niet veel tijd had. Voor een moment was er lichte teleurstelling in zijn ogen te zien maar hij snapte het dan ook wel. Hij kwam er ook maar zo plots mee dat hij iemand zocht, dan kon hij niet van een jongen die hier student verwachten dat hij zo maar tijd had. Echter gaf de jongen hem toch nog wat hoop, hij vroeg hem om de naam zodat als hij wel tijd had hij de jongen wel zou kunnen vinden. Gelijk gaf Keisuke hem een brede vrolijke grijns. ''Zijn naam is Myron'' Reageerde hij meteen op hem. ''Hij is een vroegere vriend van mij, en naja hij is ooit hier naar toe gegaan en ik hoop hem weer terug te kunnen vinden. Hij was of nee, hij is nog steeds mijn beste'' Vertelde hij met volle glorie aan de jongen. Echter besefte hij daarna algauw dat de jongen daar misschien geen behoefte aan had. Hij had al aangegeven dat hij weinig tijd had en dan stond hij hier zijn tijd te verdoen. ''Sorry, dat ging vanzelf'' Reageerde Keisuke even verontschuldigend met een flauw glimlachje waarbij zijn hand al gauw voor een moment weer op zijn achterhoofd belandde. Echter liet hij hem al snel weer zakken en keek hij de jongen weer in de ogen aan. ''Maar als je weet wie of waar hij is, dan zou je me erg blij maken. Ik kan ook wat terug voor je doen. Op iets trakteren wat je lekker vind of zeg het me maar'' Zei hij nog even glimlachend tegen hem, ja hij had er echt alles voor over om Myron terug te vinden. Hij hoopte echt dat de jongen hem verder kon helpen. Hij wilde Myron zo graag weer zien, al had hij hem onbewust allang gezien.

Myron voelde jaloezie op borrelen bij de gedachte dat Keisuke hier heen was gekomen speciaal voor een vriend en bij die gevoelens merkte hij meteen alweer dat de gevoelens voor Keisuke zich langzaam aan het ontketenen waren. Hij wou weten voor wie Keisuke kwam en bond er maar een smoes bij dat hij dan misschien zou helpen zoeken. Ook al wist Myron vrijwel zeker dat hij dat niet ging doen. Hij wou niet dat Keisuke hier vrolijk ging rond huppelen met één of andere jongen, hij wou dat Keisuke dat met hem deed, maar dat was vrijwel onmogelijk. Het zou alleen maar een gebroken hart opleveren, dat had hij wel gemerkt. Zijn bloed eigen broer had Keisuke gewoon van hem weg gevist en Keisuke had niks door gekregen. Myron was dan misschien wat bezitterig, maar wou dat Keisuke blij was en besloot dus maar om weg te gaan. Zodat hij zijn broer en Keisuke alleen kon laten en hij het niet hoefde aan te zien. Elke keer als hij eraan terug dacht voelde hij weer woede op borrelen, maar hij onderdrukte het elke keer. Hij wou het allemaal vergeten en hij was op de goeie weg daarvoor toen hij zich in een vampier liet veranderen. Hij was verandert en hij hoopte hiermee dat ook zijn gevoelens voor Keisuke zouden veranderen. Jammer genoeg leek dat alles nu een hopeloze zaak te zijn, aangezien Myron alweer de gevoelens voelde opkomen. Uiteindelijk had Myron de vraag gesteld aan Keisuke wie hij zocht, om zo zijn nieuwsgierigheid te stille en zijn jaloezie erger te maken. Misschien was het ook nog iemand die hij kende, ook al kende hij niet veel mensen hier. Hij was erg terug getrokken en bleef vaak op de achtergrond. Zodra Myron het had gevraagd kreeg hij een brede grijns toe geworpen. Myron trok een wenkbrauw op. ''Zijn naam is Myron'' zei Keisuke plots. Myrons ogen schoten wijd en hij kon even niks uit brengen. W-wat? ''Hij is een vroegere vriend van mij, en naja hij is ooit hier naar toe gegaan en ik hoop hem weer terug te kunnen vinden. Hij was of nee, hij is nog steeds mijn beste'' ging Keisuke verder en op de manier hoe hij het zei kon je duidelijk merken dat hij het echt merkte. Nog steeds was Myron even helemaal bevroren, niet wetend hoe hij hier op moest reageren. ''Sorry, dat ging vanzelf'' zei Keisuke er plots achterna. Eindelijk kon Myron zich weer bewegen en schudde even kort zijn hoofd, als teken dat het goed was. Keisuke.. was voor hem gekomen? Waarom? Wat was er gebeurd tussen Keisuke en Myrons broer? Of was alles nog goed en kwam hij alleen even op bezoek? Nee, dan was hij toch nooit leerling hier geworden? Langzaam aan voelde Myron hoop opkomen en daarbij werden de gevoelens voor Keisuke ook weer sterk. Myron kon met moeite een brede glimlach van zijn gezicht af laten. Het liefst wou hij Keisuke nu omhelzen, maar dat zou er vast heel raar uit zien. ''Maar als je weet wie of waar hij is, dan zou je me erg blij maken. Ik kan ook wat terug voor je doen. Op iets trakteren wat je lekker vind of zeg het me maar'' ging Keisuke verder en haalde zo Myron uit zijn gedachtes. Myron glimlachte kort, waarna die in een korte grijns veranderde, waarna zijn gezicht weer neutraal werd. "Ik ken hem wel en ik weet ook waar hij is," begon Myron en kon het niet laten om een klein grijnsje rond zijn lippen te laten sieren. "Hij staat recht voor je," zei Myron. "Ik ben Myron," zei Myron, om er zeker van te zijn dat Keisuke het begreep, waarna de grijns rond zijn lippen bleef sieren.

Keisuke gaf de jongen de informatie die hij nodig had zodat hij wist naar wie hij opzoek was. Nou ja eigenlijk, kwam hij wel met wat meer informatie dan de jongen voor hem misschien behoefte aan had. Keisuke kon het gewoon niet helpen. Hij was blij met zijn vriend. En hij voelde zich tegelijkertijd dan ook zo schuldig dat hij hem dit had aan gedaan. Keisuke had hem zo wie zo nooit willen laten gaan, maar Myron had zo overtuigd geleken bij zijn beslissing. Nu begreep Keisuke dan ook wel waarom. Het was alleen jammer dat hij er nu pas achter kwam, en dat hij het dan ook nog eens moest horen van Myron zijn bloedeigen broer. Die achteraf ook niet de vriend was die hij had verwacht. Keisuke voelde zich gebruikt en voorgelogen, en eigenlijk was dat ook wel gewoon zo. Maar ondanks dat bleef hij vrolijk en hoopvol, alles om de dag zo goed mogelijk door te komen. En uiteindelijk bij een goed einde te finishen. Het einde waarbij hij Myron zou vinden. Keisuke bood zijn excuses aan voor het feit dat hij er zo op door praatte. De jongen voor hem zat er waarschijnlijk niet op te wachten aangezien hij ook al had aangegeven dat hij genoeg andere dingen had te doen. Keisuke besloot het gelijk goed te maken door te zeggen dat hij best wat terug voor hem wilde doen. Dat leek hem wel zo eerlijk aangezien de jongen hem niet kende en hem toch hielp. Althans dat was wat hij dacht want de jongen voor hem kende hem zeker wel.
Echter viel er al gauw wel iets op. Zodra Keisuke de naam van Myron had uitgesproken verwijdde de jongen zijn ogen. Keisuke keek wat vragend naar hem. Was er iets mis? Kende hij Myron? Dat moest haast wel anders zouden zijn ogen niet zo verwijden. Echter ging Keisuke vanzelf al door met praten. Hopelijk zou er van zelf dan duidelijkheid komen. Door dat hij over Myron begon te praten raakte hij dan ook gewoon al afgeleid door zichzelf. Hij praatte zo graag over zijn goede vriend. Uiteindelijk bood Keisuke dan zijn excuses aan voor zijn vele woorden waarna de jongen voor een tijdje stil bleef. Keisuke besloot de jongen op dat moment te zeggen dat hij wat terug kon doen voor hem en dat was het moment waar hij er voor zorgde dat hij terug naar hem op keek en besloot te antwoorden. De jongen gaf hem ineens een glimlach maar het duurde niet lang of zijn gezicht werd al weer neutraal. Was dat dan iniedergeval een teken geweest dat hij wist waar Myron was? Hij hoopte het zo.
Het duurde niet lang of de jongen leek dan ook met goed nieuws te komen. Hij zei hem dat hij hem dat hij hem kende en dat hij zo ook wist waar hij was. ''Waar? Waar is hij?'' Riep Keisuke nog net super hyper uit. Nu wilde hij Myron dan ook gelijk zien. Plots sprak de jongen met een grijnsje op zijn lippen wel heel onverwachtse woorden uit. Hij zei hem dat hij voor hem stond. Keisuke wilde achter de jongen kijken. Stond hij daar misschien ergens? Maar voordat hij daar de kans voor kreeg om ook maar een poging te doen om te kijken sprak de jongen uit dat hij Myron was. Zijn blik bleef op de jongen zijn gezicht gericht. Hij.. was Myron? Wacht.. Myron.. Myron.. Myron stond voor hem!? Een brede glimlach sierde zijn mond. Hij liet zijn tas op de grond vallen, sprong naar Myron toe en sloeg zijn armen om zijn hals heen. ''Myron! Ik heb je gevonden!'' Riep hij vrolijk uit. Dat zorgde dan ook wel dat enkele andere leerlingen die in de hal stonden op keken. Voor een moment drukte Keisuke zich tegen hem aan. Vervolgens kwam hij met zijn gezicht voor die van hem. Zijn gezicht straalde helemaal. Hij was zo blij om Myron te zien, al was hij wel echt heel erg verandert. Niet dat het erg was, want de mooie jongen bleek dus Myron te zijn.
Plots besefte hij dat Myron en hij elkaar al een hele tijd niet meer hadden gezien. Wat moest Myron hier dan wel niet van denken? Zo wie zo van zijn plotselinge bezoek? Gelijk schoot Keisuke naar achteren waarna hij wat flauwtjes naar Myron glimlachte. ''Sorry.. ben blij om je te zien'' Zei hij flauwtjes tegen hem. Hij zou dan ook nog net niet rood aan lopen. ''Hoe.. Hoe gaat het met je?'' Vroeg Keisuke uiteindelijk aan hem met een licht onschuldig glimlachje. Hij vroeg zich af wat Myron zou denken van zijn bezoek, hopelijk was het iets positiefs.

Zodra Myron had gezegd dat hij wist waar de persoon was waar Keisuke op zoek naar was, begon Keisuke al hyper te vragen naar waar die persoon was. Myron kon zich nog goed herinneren dat Keisuke soms nogal traag van begrip was en zei daarom ook maar meteen dat hij Myron was. Even was Keisuke stil, maar al snel kwam er een brede glimlach rond zijn lippen. Myron glimlachte wat onzeker terug, maar voordat hij ook nog maar wat kon doen vloog Keisuke hem om de hals. Verrast en verbaasd bleef Myron staan. Hij had zo'n reactie nooit van Keisuke verwacht. ''Myron! Ik heb je gevonden!'' riep Keisuke vrolijk. Was hij zo blij om hem te zien? Was hij echt helemaal hier heen gekomen om Myron te zien? Het was nog steeds niet te geloven. Myron was dan ook nog te verbijsterd om op Keisuke's reactie te reageren. Maar hij zag wel via zijn ooghoek dat er genoeg andere leerlingen waren die wel op hem reageerde. Dit kon nog slecht aflopen; als leraren hem zagen, merkte hun vast dat Myron niet tussen de dayclass studenten thuis hoorde. Myron beet kort op zijn lip, maar richtte zijn aandacht al snel weer op Keisuke die nog steeds rond zijn nek hing. Iets waar hij totaal geen bezwaar tegen had. Hij wou dan ook zijn armen om Keisuke heen leggen, maar plots schoot hij weg naar achteren. Wat er opnieuw voor zorgde dat hij verrast was. Had hij iets verkeerds gedaan? Even keek Myron verbaasd naar Keisuke, wachtend op een verklaring van dit alles. ''Sorry.. ben blij om je te zien'' zei Keisuke met een verontschuldigende toon. Myron glimlachte kort, waarna hij eens met zijn hand door de haren van Keisuke ging. Man, die was ook niks verandert. Hij grinnikte kort, waarna hij zijn hand liet zakken. "Ik ben ook blij om jou weer te zien, Keisuke," zei Myron naar de waarheid en glimlachte nogmaals. ''Hoe.. Hoe gaat het met je?'' vroeg Keisuke en Myron moest even kort grinniken op de manier hoe hij het zei. "Goed," loog hij. "En met jouw?" vroeg hij. Tuurlijk ging het een stuk beter nu met Myron maar verwarring was er nog steeds en verschillende vragen stroomde dan ook zijn hoofd binnen. Wat was er gebeurd tussen Keisuke en Myrons broer? Sinds dat Myron weg was gegaan van het koppel, had hij zich nooit meer echt gelukkig gevoeld. Er bleef altijd nog die leegte. Hij onderdrukte een zucht, waarna hij Keisuke langzaam en zachtjes aan zijn arm naast zich trok op de bank.

Keisuke was Myron om de nek gevlogen. Dit uit pure opluchting, blijdschap en wie weet, scheelde er toch nog wat meer? Wie weet. Zijn hart ging in ieder geval behoorlijk te keer. Hij kon gewoon niet geloven dat hij net nog tegen een onbekende jongen had zitten praten, en deze onbekende jongen uiteindelijk Myron bleek te zijn. Keisuke had zijn lichaam voor een moment dan ook tegen die van hem gedrukt. het voelde gewoon zo fijn om Myron bij zich te hebben. Hij had altijd al om hem gegeven. En hoe het was gelopen had hij absoluut niet leuk gevonden. Dat maakte hem dan ook des te blijer om Myron nu weer te zien. En Myron leek het dan ook niet erg te vinden. Althans dat hoopte hij dan maar. Myron wist natuurlijk nog niet dat het uit was tussen hem en zijn broer. Dat zou Keisuke hem nog wel vertellen, als het moment er voor was. Nu bedacht hij zich dan ook dat het waarschijnlijk wat vreemd moest zijn dat hij Myron zo om de hals vloog. Leerlingen stonden dan ook naar hen te kijken. Keisuke maakte zich gelijk los van hem en deed zo dan ook een stap naar achteren waarbij hij zijn excuses al snel aan bood voor zijn gedrag. Myron gaf hem een korte glimlach waarna hij algauw zijn hand door zijn haren voelde gaan. Keisuke kneep zijn ogen even dicht en grinnikte kort. Hij was af en toe ook nog net een klein jochie. Zodra Myron zijn hand weg haalde keek hij algauw weer op naar hem met een glimlach. Hij luisterde met glimmende ogen naar de woorden van Myron. ''Yey!'' Reageerde hij met een flauw glimlachje. Hij keek daarna even wat rustiger en vroeg Myron uiteindelijk dan ook hoe het met hem ging. Myron zei hem dat het goed ging, hij drukte het heel simpel uit. Ging het echt zo goed met hem? Voor een moment keek Keisuke wat bedenkelijk maar werd al snel afgeleid door Myron die nu aan hem vroeg hoe het met hem ging. Keisuke slaakte even een lichte zucht. Zou hij Myron alles nu al vertellen? Naja eens moest het er van komen.
Plots voelde hij de hand van Myron die hem vast pakte en hem algauw bij hem op de bank liet zitten. Keisuke plofte naast hem neer. Hij keek even richting de bank waarna hij algauw met een glimlach omhoog keek naar hem. Hij ging daarna langzaam aan wat rechter zitten en haalde even diep adem. ''Nou nu ik jou weer terug gevonden heb, super goed.'' Begon Keisuke glimlachend. ''Maar daarvoor.. het is uit tussen mij en je broer. Hij is toch niet zoals ik had verwacht'' Reageerde Keisuke met een flauw glimlachje om het minder moeilijk voor hem te laten lijken. Hij keek echter al wel even weg naar de grond. Maar zijn blik ging al snel weer terug naar Myron. ''Dus je herkende mij gelijk he? En maar niets zeggen!'' Reageerde Keisuke plots op hem nu hij dat besefte. Hij gaf Myron dan ook een duw, wel uit speelsigheid natuurlijk waarna hij even licht lachte. Ja lang kon hij het niet volhouden om over iets te praten wat hem verdrietig maakte. Hij wilde hoe dan ook voorkomen dat hij overstuur zou raken. Het kropte zich dan ook wel op maar hij negeerde het gewoon. Hij was blij om Myron te zien, ja Myron. Daar ging het nu om. Plots ging de schoolbel. De lessen zouden beginnen. Gelijk keek Keisuke om naar de leerlingen die vertrokken naar hun lokalen. Vervolgens keek hij terug naar Myron. ''Nu.. moet jij ook naar de les zeker?'' Vroeg Keisuke met een flauw glimlachje aan hem. Ineens vroeg hij zich weer wat af, na ja hij had er eerder al wel over nagedacht. ''Eh.. wat vind je er eigenlijk van om mij weer te zien?'' Vroeg hij langzaam aan met een flauw glimlachje aan hem. Hij kon zich voorstellen dat Myron er aan de andere kant misschien ook wel niet op zat te wachten door dat gedoe met zijn broer. Maar goed hij reageerde nou al wel rustig dus waarschijnlijk hoefde hij zich daar niet heel erg druk om te maken. Dat hoopte hij in ieder geval dan maar.

Het ging nu een stuk beter met Myron, maar nog steeds had hij het gevoel dat hij loog toen hij zei dat het goed met hem ging tegen Keisuke. Keisuke keek hem even bedenkelijk aan, het was dan ook niet heel erg overtuigend overgekomen. Myron ging er niet verder op en vroeg aan Keisuke hoe het met hem ging. Een lichtte zucht was te horen en deed Myron zo even opkijken. Wat was er? Voordat Keisuke die vraag ging beantwoorden trok Myron Keisuke zachtjes aan zijn arm bij hem op de bank. Even keek Keisuke naar de bank, waarna hij zich ging richtten op Myron. Myron wachtte geduldig op antwoord en nam niet genoegen met een: het gaat goed. Uit Keisuke's houding bleek wel weer dat er wel wat was. Keisuke rechtte zijn rug, waarna hij diep adem nam. ''Nou nu ik jou weer terug gevonden heb, super goed.'' begon hij glimlachend, waaruit Myron ook even moest glimlachen. Hij kon het nog steeds niet helemaal geloven dat Keisuke speciaal voor hem was gekomen. ''Maar daarvoor.. het is uit tussen mij en je broer. Hij is toch niet zoals ik had verwacht'' ging Keisuke met een flauw glimlachtje verder, waarna hij even kort naar de grond keek. Myron voelde woeden op komen. Wat had zijn broer gedaan? Myron balde kort zijn vuisten, waarna hij de gedachte liet bezinken. Er nu over in zitten heeft ook geen zin. Hij wou het liefst niet meer met zijn broer te maken hebben, maar als zijn broer Keisuke iets had aangedaan, kon hij daar een uitzondering voor maken. Al snel werd Keisuke's blik weer op Myron gevestigd, die hem even licht verbaasd aankeek. ''Dus je herkende mij gelijk he? En maar niets zeggen!'' zei Keisuke en gaf hem vervolgens een speelse duw. Myron grinnikte kort. "Tuurlijk herkende ik je, je bent ook niks verandert," zei Myron en grijnsde kort, ging expres niet verder op het onderwerp in. Hij wou de reden niet zeggen waarom hij eerst niks zei. Myron zonk een beetje weg in gedachtes, totdat de schoolbel plots ging. Hij keek op en zag dat de leerlingen de trappen op liepen richting de lokalen. ''Nu.. moet jij ook naar de les zeker?'' klonk het en Myron richtte zijn aandacht weer op Keisuke. Daar had hij nog helemaal niet aan gedacht. "Nee niet echt, ik hoor bij de nightclass," zei Myron naar de waarheid, was blij dat hij niet per se hoefde te liegen. "Snap je dat systeem al? Ben je überhaupt al bij de hoofdmeester geweest?" vroeg Myron en op het laatste was er een grijns te zien. Hij wierp kort een blik op de tas die nog naast Keisuke stond, waarschijnlijk was hij er dus nog niet geweest. Hij grinnikte kort, waarna hij zijn aandacht weer vestigde op Keisuke. ''Eh.. wat vind je er eigenlijk van om mij weer te zien?'' vroeg Keisuke plots. Myron was even wat verbaasd, maar al snel kwam er een gerust stellende glimlach rond zijn lippen. "Ik ben blij om je weer te zien, vanzelfsprekend," zei hij en liet zijn hand nog eens door de haren van Keisuke heen gaan. Hij was inderdaad blij om Keisuke weer te zien, maar wist niet zeker of het wel verstandig was. De laatste keer dat hij Keisuke had gezien was hij met een gebroken hart weg gegaan en hij ging er vanuit dat Keisuke nu nog steeds niet wist hoe Myron over hem dacht. Langzaam aan stond Myron op en deed zijn tas over zijn schouder heen. Hij stak een hand naar Keisuke uit, waar hij zich aan kon optrekken. "Dus moet je nog naar de hoofdmeester? Zo ja, dan kunnen we nu beter gaan," zei Myron. Ook al wist hij niet zeker of het wel slim was om naar de hoofdmeester te gaan. Hij was immers een nightclass student die een dayclass student naar de het kantoor van de hoofdmeester bracht. Verdacht, niet?

Keisuke vertelde Myron wat er had gespeeld tussen hem en zijn broer. Of tenminste hij deelde mee dat het uit was. Myron zou dan vast ook wel snappen dat hij daar niets te zoeken meer had. En zo wie zo, wilde hij Myron nu dan ook gewoon weer terug. Het laten worden zoals het was. Keisuke ontdekte vanuit zijn ooghoeken dat Myron zijn handen plots wat tot vuisten balde. Voor een moment keek hij er naar waarna hij Myron al snel terug in de ogen aan keek. Op dat moment begon hij al gauw verder te praten. Hij wilde Myron niet kwaad maken. Hij wilde het weer gezellig met hem hebben. Wat er verder tussen zijn broer en hem was gebeurt liet hij dan ook maar zitten. Het had gewoon niet goed uitgepakt, klaar. Nu kon hij zich op Myron richten en hun vriendschap. Keisuke begon dan ook ineens over hun ontmoeting van daarnet waarbij hij hem een speelse duw gaf. Hij wilde nu dan ook plezier met hem maken. Keisuke lachte even door de woorden van Myron over dat hij niets verandert was. Hij knikte dan ook wat. ''Kan ik van jou niet zeggen, ik had jou helemaal niet herkent.'' Reageerde Keisuke met een flauwe glimlach op hem waarna hij een hand op zijn achterhoofd plaatste en voor een moment naar de grond keek. ''Shame on me..'' Zei hij kort met een gespeelde zielige en verontschuldigende toon in zijn stem. Hij keek Myron daarna al gauw weer in de ogen aan met een glimlach terwijl hij zijn hand weer op de bank neer legde.
Plots ging de bel. Gelijk keek Keisuke op. Hij zag leerlingen weg lopen richting hun lokalen. Dit moest wel betekenen dat Myron vast ook naar zijn les moest. Gelijk keek Keisuke dan ook terug naar Myron om te zien of hij dan ook op stond. Echter was dat nog niet het geval. Gelijk vertelde Myron dat hij niet naar de les hoefde, Keisuke voelde meteen opluchting. Echter kwam er nog iets interessants achteraan. Myron vertelde hem dat hij in de nightclass zat. Nightclass? Dus s' avonds les? Bestond dat tegenwoordig? Blijkbaar wel op deze school. Al klonk het wel wat vreemd. Voor een moment keek hij Myron dan ook nog al verbaasd aan maar nu hij besefte dat Myron niet van hem weg hoefde glimlachte hij gelijk weer naar hem. Plots begon Myron of hij dat systeem al wel kende en of hij dan ook wel al bij de hoofdmeester was geweest. De hoofdmeester! Natuurlijk.. Hij kwam hier natuurlijk wel voor Myron maar hij had zich ook al ingeschreven voor de school en dan moest hij zich natuurlijk wel melden bij het hoofd. Ach dat kon vast nog wel heel eventjes wachten.. Keisuke begon dan ook verder tegen Myron te praten. Nu vroeg hij hem dan ook iets wat hij nog zeker wilde weten. Hoe Myron het vond dat hij er weer was. Afwachtend, haast met puppy oogjes, keek hij Myron aan. Keisuke zag hoe een geruststellende glimlach op de mond van Myron verscheen en vervolgens vertelde hij hem dan ook dat hij ook blij was om hem te zien. Vervolgens ging hij met een hand door zijn haren heen. Keisuke kneep zijn ogen dicht waarna hij Myron al snel weer lachend in de ogen aan keek, hij voelde zich dan ook alsof hij hem elk moment weer om de nek kon vliegen maar hield zich voor nu maar in. Plots stond Myron op. ''Myron?'' Begon Keisuke dan ook gelijk. Hopend dat hij niet weg zou gaan. Maar integendeel, hij stak zijn hand naar hem uit. Keisuke keek van de hand hem terug in de ogen aan. Hij pakte vervolgens gelijk zijn hand vast en stond dan ook recht. Hij begon weer over de hoofdmeester. Nu knikte Keisuke dan ook maar eens. Dan had hij dat maar achter de rug. ''Laten we dat doen'' Reageerde Keisuke met een glimlach op hem. Hij pakte Myron zijn hand even wat meer vast en trok hem mee een kant op. ''Op naar de hoofdmeester!'' Zei hij opgewekt met een vrolijke glimlach. Hij liep zo verder tot dat hij begon te beseffen dat hij niet wist waar het kantoor was. Langzaam aan hield hij dan ook halt en keek hij met een flauw glimlachje om naar Myron. ''Eh lieve Myron.. waar is het kantoor?'' Vroeg Keisuke flauwtjes aan hem.

Myrons gok bleek juist te zijn, dat Keisuke nog niet bij de hoofdmeester was geweest. Kort grinnikte hij erom. Keisuke was echt niks verandert. Hij zou nog vaak van dat soort binnenpretjes hebben en elke keer kwam weer dat opgeluchte gevoel dat Keisuke weer bij hem was. Ook al wist hij nog steeds niet of het goed was, maar nu kon hij niet anders en vond dat ergens ook niet erg. Hij wou het liefste zijn hele leven bij Keisuke blijven, maar de vorige keer dat hij dat wou leverde hem een gebroken hart op. Toen was er iemand anders die zijn hart eerder weg had gepikt. Maar wacht eens even.. Het was uit tussen Keisuke en Myrons broer. Dus Keisuke was weer vrijgezel? Meteen kreeg Myron weer op, maar drukte dat ook weer naar beneden. Keisuke wist waarschijnlijk nog steeds niet hoe Myron zich voor hem voelde. Myron zuchtte kort. Waarna hij op stond en Keisuke zijn hand uitreikte. Even had Keisuke zijn naam genoemd, maar had al snel zijn hand vast gepakt. Myron grijnsde kort, waarna hij Keisuke overeind trok. Myron zei dat ze maar eens de hoofdmeester moesten bezoeken. Keisuke knikte instemmend. ''Laten we dat doen'' zei Keisuke. Myron knikte kort , maar besefte zich toen ook wat. Zou het slim zijn om naar de hoofdmeester te gaan? Nee niet echt, maar hij ging niet weg. Dat zou wel heel raar zijn voor Keisuke en Keisuke wist de weg. Dacht hij. Myron liet Keisuke gewoon niet meer alleen. Plots hield Keisuke Myrons hand wat steviger vast, waarna hij hem ook mee trok. ''Op naar de hoofdmeester!'' zei Keisuke opgewekt en deed zo Myron opnieuw grinniken. Hij zou er vast zo achter komen dat hij niet wist waar het was. Tot die tijd liet Myron de grijns rond zijn lippen sieren. Langzaam aan bleek Keisuke het dan ook te beseffen, aangezien hij langzamer hand tot een halt kwam. De grijns rond Myrons lippen, werd langzamer hand wat groter. ''Eh lieve Myron.. waar is het kantoor?'' vroeg Keisuke wat flauwtjes en lachte naar Myron. Myron grinnikte kort. Hij liep richting de trappen heen en trok Keisuke mee. Hij liep de trappen op en kwam uiteindelijk aan bij het kantoortje van de hoofdmeester. "Here it is," zei hij en wees naar de deur. "Ik blijf wel even hier wachten, " zei Myron, zo slim was hij dan wel weer.

Keisuke dacht zo 1, 2, 3, naar de hoofdmeester te kunnen lopen maar vergat daarbij dan ook dat hij helemaal niet wist waar de hoofdmeester was. Hij trok Myron een stuk mee tot dat ze bij een stuk kwamen waar hij drie richtingen op kon. Keisuke besefte op dat moment dat hij Myron misschien maar voorop moest laten gaan aangezien hij hem wel naar de hoofdmeester zou kunnen brengen. Langzaam aan keek hij dan ook om naar Myron met een flauw glimlachje. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij zo'n onhandige actie had. Hij kon van die momenten hebben dat hij gewoon niet na dacht en gewoon maar sprak of iets deed zonder dat hij wist welke consequenties daar aan vast konden zitten. De ene keer was het gewoon een grappig of dom foutje, maar het zou ook niet de eerste keer zijn dat hij zich eens goed in de nesten werkte. Terwijl hij de hand van Myron nog vast had keek hij hem afwachtend in de ogen aan voor zijn antwoord. Hij hoorde Myron grinniken en glimlachte dan ook nog even wat langer flauwtjes naar hem. Ja hij herkende dat onhandige deel van zijn karakter vast nog wel. Zonder antwoord te geven trok hij hem plotseling met zich mee. Keisuke keek dan ook voor kort wat verbaasd maar liep daarna wel gelijk met Myron mee. Hij kwam er zo achter dat het kantoor niet gelijk om de hoek was. Nee ze moesten eerst nog verdiepingen omhoog via de trappen. Uiteindelijk waren ze dan boven waar Keisuke wel erg blij mee was. Dat trappen lopen vond hij maar niets. Vervolgens gingen ze richting het kantoor. Eenmaal voor de deur zei Myron hem dat hij wel even zou wachten buiten het kantoor. Keisuke keek hem met een glimlach in de ogen aan. ''Bedankt Myron'' Reageerde hij meteen op hem terwijl hun handen zich van elkaar losten. Het voelde fijn om Myron zo dicht weer bij zich te hebben en het liefst hield hij zijn hand dan ook nog vast maar goed hij moest met de hoofdmeester praten, daarna zou hij verder bij Myron kunnen zijn. ''Tot zo, niet stiekem er alsnog vandoor gaan he'' Zei hij met een korte knipoog tegen Myron waarna hij wat lachte naar hem. Vervolgens klopte hij op de deur en werd hij naar binnen geroepen.
Keisuke ging het kantoor binnen en kreeg een uitleg van het hoofd oftewel Xuan. Aandacht luisterde hij er naar al waren zijn gedachten meer dan de helft van de tijd toch nog wel bij Myron. Keisuke kreeg uiteindelijk nog wat papier werk. Zoals het rooster en in welke klas hij zat. Keisuke bedankte het hoofd uiteindelijk waarna hij het kantoor weer uit kwam. Stilletjes sloot hij de deur van het kantoor achter zich. Zijn blik ging ondertussen naar Myron. Voor een moment keek hij hem met een neutrale blik aan. Tot dat plotseling een brede grijns zijn lippen sierden. Hij zette het gelijk op een rennen en sloeg zijn armen bij Myron weer op de nek. ''Ik zit bij je op school!'' Riep hij vrolijk. Hij lachte dan ook even waarna hij Myron uiteindelijk langzaam aan wat los liet. ''Maar ik zit wel in de dayclass jammer genoeg, dus kunnen we ook niet bij elkaar in de dorm'' Sprak Keisuke met een lichte zucht uit. Het was helemaal compleet geweest als ze ook nog eens in de zelfde dorm konden zitten maar het was niet anders. Langzaam aan haalde hij zijn handen bij Myron zijn lichaam vandaan waarna hij een arm op hield. ''Zou je mij willen escorten naar mijn dorm?'' Vroeg Keisuke met een glimlach aan hem. ''Of is dat verboden terrein voor je?'' Vroeg hij daarna met een wat ondeugende grijns terwijl hij hem een licht duwtje gaf, alsof ze van plan waren iets heel stiekems te gaan doen.

Keisuke was echt niks verandert. Hij was nog even roekeloos en deed soms dingen zonder erover na te denken. Zo was hij waarschijnlijk ook hier beland. Myron grinnikte kort, waarna hij Keisuke begeleidde naar het kantoor van het hoofd. De kans ,dat Myron betrapt zou worden op het feit dat een vampier hier rond liep, was groot, maar hij had het over voor Keisuke. Nu Keisuke eindelijk weer bij hem was, wou hij hem niet meer laten gaan. Ook al wist hij donders goed dat ze niet altijd bij elkaar konden blijven. Waarschijnlijk konden ze niet eens zo vaak bij elkaar zijn. Keisuke had overdag les, Myron s' avonds. Keisuke mocht niet in de dorm van Myron komen en andersom ook niet. Ook al kon Myron eventueel soms wel een uitzondering maken. Dan spijbelde hij van zijn les en ging hij s' avonds gewoon naar de dayclass dorm toe. Hij hoopte alleen dat hij nooit gesnapt zou worden. Hij zuchtte kort, waarna hij zich tot Keisuke richtte die nu voor de deur stond van het kantoor van het hoofd. Myron had gezegd dat hij buiten zou wachten tot Keisuke klaar was. ''Bedankt Myron'' bedankte Keisuke hem en Myron schonk hem een kleine glimlach. ''Tot zo, niet stiekem er alsnog vandoor gaan he'' zei Keisuke met een glimlach, waarna hij lachte. Myron grinnikte en schudde toen zijn hoofd als teken dat hij zou blijven wachten. Al snel werd Keisuke naar binnen geroepen en bleef Myron alleen achter in de hal. Veel bijzonders was er niet te zien. Alleen een paar schilderijen. Het was dan ook opvallend donker hier. Dat kwam doordat de lamp boven hem kapot stond of gewoon niet aan stond. Myron zuchtte kort. Plots was er een snijdende pijn in zijn keel. In een reflex lag zijn hand rond zijn hals. Hij kuchte kort. Hij wist donders goed wat dit betekende: hij had dorst. Hij liet langzaam aan zijn hand zakken en liet zich via de muur naar beneden zakken zodat hij uiteindelijk op de grond zat. Hij moest uitkijken. Het was ongeveer 4 uur geleden toen hij voor het eerst had gedronken, wat ervoor zorgde dat hij nu weer dorst had. Hij was een nieuweling en kon zichzelf dus nog moeilijk onder dwang houden. Hij overwoog even om weg te glippen, maar plots ging de deur alweer open. Myron schoot overeind en zette een goeie pokerface op. Even keek Keisuke hem neutraal aan, waarna een grijns rond zijn lippen begon te sieren. ''Ik zit bij je op school!'' riep Keisuke vrolijk. Myron kon gokken wat er ging gebeuren, maar moest zichzelf te veel inhouden om erop te kunnen reageren. Keisuke rende op hem af en voordat Myron het wist omhelsde hij hem weer, maar dit keer was het niet veel goed. Zodra Myron Keisuke's geur rook en zijn hals zo dichtbij was, had hij meteen de drang om zijn tanden in Keisuke's nek te zetten en dat was iets wat hij totaal niet wou. Hij drukte Keisuke dan ook meteen weg, misschien iets te hard, en zette meteen een stap naar achter zodat er een ruime afstand tussen hun was. Myron had zijn hand tegen zijn mond aan gezet, zodat Keisuke niet kon zien dat zijn hoektanden waren gegroeid. ''Maar ik zit wel in de dayclass jammer genoeg, dus kunnen we ook niet bij elkaar in de dorm'' zei Keisuke, maar Myron luisterde maar half. Keisuke vroeg hem of hij hem wou escorten naar zijn dorm en vroeg vervolgens of dat verboden terrein voor Myron. Plots gaf hij hem een duwtje. In een reflex schoot Myron naar achter. Het was een abnormale grote sprong geweest waardoor hij nu aan de andere kant van de hal stond. Myron zijn ogen kleurde bijna rood. Een rode glans lag al in zijn ogen. "Ik moet nog wat doen," mompelde Myron van achter zijn hand en schoot toen weg. Zo snel dat Keisuke hem onmogelijk tegen kon houden of nog wat tegen hem kon zeggen. Myron schoot door de school hen en was binnen een paar seconden al buiten. Daar liet hij zijn hand zakken en ging opzoek naar de eerste de beste mens die hij kon vinden.

Na een goed gesprek gehad te hebben met het hoofd over de school en al kwam hij al snel weer het kantoor uit. Hij was dan ook niet op de vraag in gegaan of hij nog vragen had. In feiten had hij meer dan de helft van wat hij had verteld niet eens mee gekregen. Dit omdat hij nog zo enthousiast was aangezien hij Myron weer terug had gevonden. Iets beters had er niet kunnen gebeuren. Dit was al waar hij op gehoopt had. Maar goed zijn concentratie bij de hoofdmeester werd er dus niet beter op. Maar dat maakte niet uit voor hem. Hij zou de info die hij toch wel op papier kreeg nog wel eens door lezen als zijn hoofd er naar stond. Hij wilde zich nu weer op Myron richten. Na even kon hij dan ook gaan. Hij opende de deur en kwam de hal terug in. Hij richtte zich gelijk met een brede grijns op Myron. Hij riep dan ook vrolijk naar hem dat hij nu bij hem op school zat. Eigenlijk was dat al wel duidelijk geweest maar goed hij was er gewoon zo blij om, en dat zou hij hoe dan ook bij hem uiten. Het duurde dan ook niet lang of hij sprong al weer naar Myron toe en hing zo weer bij hem om de hals. Hij dacht er niet bij na of Myron het erg zou vinden. Hij had dan ook niet in de gaten dat er wat gaande was. Plots drukte Myron hem bij zich weg. Keisuke keek even verbaasd naar hem maar besefte nu dan ook dat hij misschien niet weer op een omhelzing had zitten wachten. ''Sorry'' Zei hij dan ook even flauwtjes maar vertelde daarna algauw over het feit dat ze dus niet in dezelfde klas zaten. Hopelijk konden ze daar wel wat op vinden. Keisuke wilde Myron natuurlijk wel blijven zien, anders was hij ook niet op die school gegaan. Vervolgens vroeg Keisuke hem of Myron hem naar zijn dorm wilde escorten. Het leek hem wel gezellig nu Myron toch niet naar de les hoefde. En aangezien Keisuke dat ook niet hoefde bij zijn eerste dag vandaag konden ze misschien wel ergens wat gaan drinken. Of misschien wilde Myron hem de school wel laten zien. Echter leek dat plan niet door te gaan. Keisuke gaf hem een speels duwtje maar voor dat zijn hand hem echt goed had kunnen raken sprong Myron naar achteren. En niet zomaar een sprong. Hij stond ineens aan de andere kant van de hal terwijl hij een hand voor zijn mond hield.
Keisuke keek met grote ogen naar Myron. Hoe.. Wat was er aan de hand? Plots zei Myron dan ook dat hij nog wat moest doen. Ging hij nou ineens van hem weg? Dat leek er op want na zijn woorden maakte hij dat hij weg kwam. Voor een moment keek Keisuke nog al verbaasd waarna hij meteen zijn tas wat beter over zijn schouder trok en het vervolgens op een rennen zette. Het was duidelijk dat er wat met Myron was. Anders was hij niet ineens zo van hem weg gesprongen. Misschien.. kon hij zijn bezoek dan toch niet aan? Hoe dan ook wilde Keisuke weten wat er met zijn vriend was en zo zette hij het op een rennen achter hem aan. Echter leek Myron al ver weg te zijn want hij zag hem niet meer. ''Myron!'' Riep hij uit terwijl hij in het rond keek. ''Myron!'' Herhaalde hij weer. Het gaf hem een naar gevoel dat Myron zo van hem weg was gegaan. Maar ook bleef die sprong hem nog steeds bij, nog nooit had hij iemand zo ver zien springen. En dan die hand voor de mond. Wat had daar achter gescholen? Of.. Was Myron misschien ziek? Had hij gebloed of iets? Keisuke voelde zich benauwd worden bij dat idee. Wat als Myron in die jaren dat hij er niet was geweest een ernstige ziekte had opgelopen? Nee nu begon hij door te draven. Hij moest Myron gewoon vinden en dan zien wat er aan de hand was. Tot dan moest hij geen rare dingen in het hoofd halen anders maakte hij het alleen maar erger voor zichzelf. Hij ging zo dan ook verder met zijn zoektocht naar Myron.

Myron kon zichzelf nog moeilijk in bedwang houden. Toen Keisuke hem dan ook neigde aan te raken schoot Myron meteen naar achter. Hij mompelde dat hij nog iets te doen had, wat natuurlijk niet waar was. Hij moest gewoon snel weg, voordat hij zichzelf niet meer kon bedwingen. Hij snelde trappen af en was binnen een mum van tijd de school uit. Hij had dan ook niet mee gekregen dat Keisuke hem achterna was gegaan en naar hem had geroepen. Toen hij dat deed, was Myron al bij het dorp aangekomen. Daar aangekomen deed hij geen moeite om onopvallend te blijven. Een paar mensen keken dan ook verschrikt op toen ze zijn rode ogen zagen. Hij had dorst, erge dorst. Dorst die hij niet wou stillen met bloed van iemand die hij dierbaar had en daarom was hij dan ook snel mogelijk weg gegaan van Keisuke. Hij wou zijn beste vriend en grootste liefde natuurlijk niet verwonden. Hij bleef even staan en keek om zich heen, opzoek naar zijn slachtoffer. Al snel had hij de slachtoffer. Een vrouw rond de veertig. Ze was alleen en aan haar uitgelopen mascara te zien, was ze verdrietig. Myron wachtte niet en snelde naar haar toe. Voordat zij hem ook maar opmerkte sleurde hij haar een steegje in en zette hij zonder pardon zijn tanden in haar nek. Vol genoot dronk hij het bloed. Bloed droop via zijn mond naar zijn kin beneden. Hij zag er monsterlijk uit, iets wat hij liever niet wou zijn. Hij had dorst en had dus zo al het bloed al binnen een mum van tijd uit de vrouw gedronken. Hij had al het bloed opgedronken, waardoor de vrouw op slag dood was. Langzaam loste hij zich van de hals van de vrouw en zuchtte hij kort. Hij liep naar de container toe en smeet het lijk erin. Tegen de container aan ging hij zitten. Hij zuchtte en borg zijn hoofd tussen zijn benen. Ongelooflijk dat hij het nog elke keer kon doen. Hij veegde zijn mond schoon en zorgde ervoor dat hij er weer proper uit zag. Hij bleef even wachten, zodat hij zeker wist dat hij weer rustig was en liep toen het steegje uit alsof er niks was gebeurd. Hij liep op zijn gemakje door het dorp heen richting de academie. Hij vervloekte zichzelf ervan dat hij Keisuke zo achter had gelaten, maar wist dat hij het beste had gedaan. Hij twijfelde even, maar besloot om uiteindelijk Keisuke op te zoeken. Zijn zintuigen stonden nog op scherp, waardoor hij Keisuke makkelijk vond. Al snel werd zijn geur sterker en keek hij naar de rug van Keisuke. Hij bleef bij een boom staan en leunde daar nonchalant tegen aan. Hij kuchte kort, om zo de aandacht van Keisuke weer te trekken.

Keisuke had het niet begrepen, dat Myron zo plots was weg gegaan. Waar was hij? Wat was er met hem? Ging het allemaal wel zo goed met hem? Keisuke begon zich nu dan ook wel erg veel zorgen te maken om zijn beste vriend. Met zijn zware reistas liep hij de gang uit en zo de trappen af. Ineens leek hij dat gewicht en al niet meer te voelen. Nee dat werd allemaal weg gedrukt door zijn snelle hartslag die veroorzaakt werd door zijn nerveuze gevoelens. Hij kon zijn vragen niet zelf beantwoorden en dat werkte frustrerend. Hij wilde Myron dan ook zo snel terug vinden zodat hij die frustratie weg kon werken en vrolijk verder met hem verder zou gaan. Echter leek Myron al ver weg te zijn. Keisuke riep hem twee keer. Maar nee, hij kreeg er geen antwoord op. Keisuke kwam uiteindelijk beneden. Enkele leerlingen liepen hem voorbij. Keken hem algauw met een vragende blik in de ogen aan doordat hij natuurlijk de nieuwe leerling was en ze zich af vroegen wat voor persoon hij was. Normaal was hij wel zo spontaan dat hij er op af zou stappen maar nu had hij daar geen tijd voor. Nee het enig wat door zijn hoofd ging was; Myron Myron Myron Ik moet Myron vinden! Keisuke liep verder de gangen in maar ook dat bracht hem tot geen succes, hij zocht een deel van de school af. Zonder te verdwalen hoopte hij aangezien het wel een grote school was. Maar op deze manier verkende hij de school dan ook al zelf wel. Echter vond hij tot zijn teleurstelling niets. Misschien zat Myron ook wel gewoon in zijn dorm. Maar daar mocht niet komen. Dat was hem dan ook wel bij gebleven, dayclass studenten mochten zeker niet naar de dorm van die van de nightclass. Al was Keisuke wel zo'n draak dat hij het gewoon zou doen. Zeker als het om Myron ging, voor Myron had hij simpel weg alles over.
Maar nu begon het dan wel als een verloren zaak te voelen. Myron kon hij nergens vinden. Iets wat zijn vrolijkheid behoorlijk liet dalen. Uiteindelijk besloot hij dan ook maar naar buiten te gaan nadat hij zijn reistas in de kamer van zijn dorm had gedumpt. Hij moest even frisse lucht hebben. Misschien dat hij zijn gedachten ergens anders op kon zetten. Maar nee, natuurlijk zou dat niet gebeuren. Hij was hier speciaal voor Myron gekomen. Waar kon hij dan uberhaubt anders over na denken? Het was Myron die zijn aandacht had, zijn gedachtens vast hield. De Myron waar hij zo vrolijk en hyper van werd. Keisuke slaakte een diepe zucht bij de gedachtens aan Myron. ''Wat is er met je Myron..?'' Vroeg hij hardop aan zichzelf.
Na even kwam Keisuke buiten. Hij liep het plein op richting een paar bomen die bij het plein hoorde. Een paar meter van de bomen kwam hij tot stilstand. De lucht trok zijn blik naar zich toe. Zwijgend keek hij naar de rustig voorbij drijvende wolken. Als je goed keek en genoeg fantasie had zag je figuren in de wolken. Lichtjes glimlachte Keisuke wat toen hij meende een beer te ontdekken, en daarna volgde er ook andere dieren. Plots drong een wel erg bekende stem tot hem door. Gelijk keek Keisuke wat verbaasd om. Zijn blik kwam terecht bij de maar al te bekende jongeman die bij een boom stond, niemand minder dan Myron. Voor een moment bleef Keisuke zwijgend en verbaasd naar hem kijken. Tot dat er ineens beweging in hem kwam. Een brede grijns begon zijn mond weer te sieren. Hij rende op Myron af en kwam voor hem. ''Myron!'' Riep hij vrolijk uit waarna zijn blik op zijn lichaam viel. Hij pakte een arm vast en tilde die wat op en bekeek deze. Alsof hij een dokter was die onderzocht of hij niets had. ''Hmm..niks'' Sprak hij waarna zijn blik verder over zijn lichaam ging tot dat hij bij zijn ogen aan keek. Hij bleef dan ook oogcontact houden waarbij hij lichtjes wat flauwtjes naar hem glimlachte. Hij liet zijn arm langzaam aan dan ook weer zakken. Plots legde hij zijn beide handen op de wangen van Myron en drukte hij ze nog net niet naar elkaar toe. '' Ben je oke? Ik maakte me zorgen! Ren niet zomaar weer van me weg!'' Riep hij plots naar hem. Hij kwam met zijn gezicht nu wel erg dicht bij die van hem en keek hem wat bestraffend aan. Dit hield hij enkele seconde vast tot dat er weer een brede glimlach op zijn mond verscheen en hij zijn handen bij Myron zijn gezicht weg haalde. ''Nu niet weer weg van me lopen anders doe ik je een lijn op'' Zei Keisuke vrolijk tegen hem met een knipoog. Uiteindelijk legde hij zijn armen over elkaar heen. ''Nou door de zoektocht naar jou heb ik de halve school al wel gezien. Weet je nog wat leuks om te laten zien of doen?'' Vroeg Keisuke nu dan ook al snel aan hem. Onbewust bleef hij nog wel aardig dicht voor Myron staan. Maar ondertussen bleef hij Myron niets vermoedend gewoon met sprankelende nieuwsgierige oogjes aan kijken.

Nadat Myron zijn dorst had gestild, had hij uiteindelijk besloten om op zoek te gaan naar Keisuke. Zijn zintuigen stonden nog op scherp, waardoor hij zijn beste vriend weer had gevonden. Keisuke keek naar de lucht. Myron grinnikte kort. Keisuke had niet door dat hij niet meer alleen was, daarom kuchte Myron maar even kort om zijn aandacht te trekken. Keisuke draaide zich al snel om en een verbaasde blik rustte in zijn ogen. Myron glimlachte wat onzeker naar hem en wachtte op wat komen zal. Een omhelzing zou hij nu niet afstaan. Keisuke bleef even stil staan, maar uiteindelijk belandde er een glimlach rond zijn lippen. Wat Myron wat oprechter deed glimlachen. Plots kwam Keisuke in beweging en rende hij naar Myron toe om vervolgens voor hem tot een halt te komen. ''Myron!'' riep Keisuke opgewekt. "Keisuke," zei Myron droog terug en kon het niet laten om te grijnzen. Plots pakte Keisuke Myron's arm vast, die hij uitbundig bekeek. Myron fronste even zijn wenkbrauw, maar grinnikte toen zachtjes. ''Hmm..niks'' concludeerde hij uiteindelijk. Myron zag hoe Keisuke hem nog even bekeek, waarna Keisuke zijn blik ving met zijn ogen. Een flauw glimlachje lag rond de lippen van Keisuke en Myron kon niks anders dat terug kijken met dezelfde uitdrukking op zijn gezicht. Keisuke had inmiddels zijn arm los gelaten, maar plots drukte hij zijn handen op de wangen van Myron. Myron keek met verbaasde ogen naar Keisuke. '' Ben je oke? Ik maakte me zorgen! Ren niet zomaar weer van me weg!'' riep Keisuke plots. Myron keek hem even wat verbaasd aan, maar gniffelde toen zachtjes. Keisuke's gezicht was wel heel erg dichtbij. Myron kreeg de neiging om zijn lippen op die van Keisuke te planten, maar hield zich in. Waarschijnlijk had Keisuke daar geen behoefte aan. Een grijns begon rond de lippen van Keisuke te sieren en al snel liet hij zijn handen ook weer zakken. ''Nu niet weer weg van me lopen anders doe ik je een lijn op'' zei Keisuke en gunde hem een knipoog. Myron grinnikte kort. "Ik zei toch dat ik nog wat moest doen," mompelde hij een beetje er achter na en grinnikte nogmaals. Uiteindelijk sloeg Keisuke zijn handen over elkaar. ''Nou door de zoektocht naar jou heb ik de halve school al wel gezien. Weet je nog wat leuks om te laten zien of doen?'' zei Keisuke opgewonden en keek hem aan met die afwachtende puppy oogjes. Myron grinnikte kort. "We kunne natuurlijk nu een super saaie rondleiding doen door de academie, but ik heb een beter idee," zei Myron en bij het laatste begon een grijns rond zijn lippen te sieren. Hij legde zijn arm om Keisuke's schouders heen en wees naar een weg. "Laten we daar heen gaan, als je deze weg afloopt ben je zo bij het dorp," zei Myron en keek Keisuke nog even aan, waarna hij het pad op liep. Het voelde fijn om Keisuke zo dicht weer bij zich te hebben. Zijn gevoelens waren al helemaal weer terug. Hij wist niet of het goed was of niet, maar daar zou hij snel genoeg achter komen.

Nadat hij Myron even nauwkeurig had onderzocht of hem iets mankeerde liet hij hem uiteindelijk weer los. Er mankeerde hem namelijk niets. Tot zijn grote opluchting dan ook. Keisuke zou absoluut niet willen dat Myron iets over kwam. Na hem gewaarschuwd te hebben dat hij niet weer zomaar van hem weg moest gaan, anders zou hij hem een lijn om doen, zei Myron dan ook dat hij wel had gezegd dat hij even wat had moeten doen. Keisuke haalde lichtjes zijn schouders op. ''Ja.. dat is wel zo maar je ging zo plots weg dat je wel een beetje heel erg verdacht over kwam'' Reageerde Keisuke met een licht flauw grijnsje op hem waarbij hij met zijn wijsvinger eens tegen Myron zijn borst aan drukte. Hij was dan ook nog steeds wel benieuwd naar waar Myron zo plots naar toe had gemoeten. Echter, als het iets had aangegaan, had Myron het hem vast al wel verteld. Het leek erop dat hij het dus maar moest laten bezinken. Keisuke deed dat dan ook maar met moeite en besloot ergens anders over te beginnen. Hij wilde wat gaan doen met Myron. Nu dat hij zijn ontmoeting met de school achter de rug had kon dat vast geen kwaad. Ze hadden immers een heleboel tijd in te halen. Kostbare tijd die hij zou koesteren. Hij zou er alles aan doen om zijn beste vriend niet weer te hoeven verliezen. Afwachtend keek hij Myron in de ogen aan, benieuwd wat hij zou antwoorden.
Hij hoorde Myron grinniken door de manier waarop hij naar hem had gekeken. Keisuke glimlachte dan ook nog even wat flauwtjes terug naar hem. Ondertussen begon Myron te praten. Hij vertelde hem dat hij hem een saaie rondleiding kon geven, maar integendeel wist hij iets beters. Even trok Keisuke vragend een wenkbrauw op, vooral doordat Myron een grijns op zette. Ook al stond het hem ongelooflijk sexy. Hij vroeg zich af waar hij aan dacht. Hij legde plots een arm om zijn schouders heen. Voor een moment keek Keisuke er naar waarna hij Myron al snel met een vrolijke glimlach in de ogen aan keek. Myron wees vervolgens richting een weg. Keisuke keek die kant dan ook op waardoor hij voor een moment weer wat vragend keek. Maar Myron legde algauw zijn bedoeling uit. Althans, een beetje dan. Blijkbaar wilde hij naar het dorp toe, maar wat wilde hij daar dan gaan doen? Voor hij het wist begon Myron al te lopen. Keisuke keek nog even vragend maar glimlachte daarna algauw weer vrolijk en plaatste gelijk een arm om Myron zijn middel. ''Alright, en waar gaan we dan wel niet heen in het dorp meneer Myron?'' Vroeg hij met een vrolijke glimlach aan hem. Hij vond het wel prima om zo met hem te lopen. Ze waren de beste vrienden dus waarom zou het niet kunnen? En inmiddels was Myron zijn knuffelige karakter toch wel gewend nam hij aan. Keisuke hield Myron zo dan ook wel bij zich, nu Myron eenmaal zijn arm om hem heen had gelegd wilde hij daar dan ook niet meer vanaf. Ergens begon het op te vallen. Hij was zo gewend dat ze de beste vrienden waren maar zijn hart begon een stuk sneller te slaan met Myron in zijn buurt. Misschien besefte hij het nog niet helemaal, maar er leek wat te broeien.
''Ga je mij soms ontvoeren naar een vreemde plek?'' Zei Keisuke onder het lopen met een ondeugende speelse glimlach aan Myron. Hij keek dan ook omhoog naar hem waarna hij even lachte naar hem. Je kon merken dat hij aardig nieuwsgierig aan het worden was door de toon in zijn stem. Uiteindelijk keek hij dan ook om zich heen, naar de nieuwe omgeving. Zijn ogen straalde. Hij was dan ook altijd al in geweest voor het indekken van nieuwe plekken en dingen. Maar nu misschien moest hij nu ook maar eens geduldig af wachten, gewoon zien waar Myron hem heen bracht. En wat maakte het uiteindelijk eigenlijk uit? Zolang hij maar samen met Myron was. Dan was het goed.

Nadat Myron op zijn donder had gehad van Keisuke dat hij nooit meer zomaar weg moest lopen, vroeg Keisuke naar wat ze nu zouden gaan doen. Myron stelde al snel voor om naar het dorp te gaan via een weggetje die bij hun in de buurt lag. Onbewust legde hij een arm om Keisuke heen en begeleiden hij hem naar het weggetje. Even had Keisuke wat verbaasd geleken, maar al snel lag er al weer een glimlach rond zijn lippen. Myron glimlachte. Na al die jaren was Keisuke niks verandert. Hij was nog even roekeloos en hielt van het onbekende. Hij kende hem nog steeds goed en wist dus ongeveer ook wel wat hij leuk vond. Hij wist dus ook al bijna zeker dat wat hij wou doen, Keisuke leuk ging vinden. Hij werd even kort uit zijn gedachtes gehaald toen Keisuke zijn arm om zijn middel plaatste. Myron keek hem even grijnzend aan, waarna hij zijn blik weer richtte op de weg die voor hem lag. Het was een smal paadje, alleen voor voetgangers, die omringd was met bosjes en hier en daar een paar bomen. De academie lag al erg verlaten en daarom waren er niet veel huizen erom heen. Alleen in het dorp was soms nog wat te beleven. Ook had je het meer nog, waar soms feesten werden gehouden als het lekker weer was. Aangezien de donkere wolken bedreigend boven hun hingen, gokte hij dat er nu niet veel beleven viel. ''Alright, en waar gaan we dan wel niet heen in het dorp meneer Myron?'' vroeg Keisuke. Myron keek Keisuke grijnzend aan. "Daar kom je wel achter, mijn Keisuke," zei Myron en tikte met zijn vrije hand eens op de neus van Keisuke. Zo lopen met Keisuke voelde prettig en vertrouwd aan. Hij wist nog steeds niet zeker of het slim as, maar liet dat links liggen. Hij kon nu niet meer terug, tenzij hij weer met een gebroken hart rond wou rond lopen en nee dat wou hij niet. ''Ga je mij soms ontvoeren naar een vreemde plek?'' klonk het en toen Myron naar Keisuke keek zag hij een ondeugende glimlach rond zijn lippen. God, wat wou hij graag die lippen kussen. Hij grijnsde kort en zette die gedachtes al snel opzij. "Wie weet," zei Myron en keek Keisuke nog even grijnzend aan. Hij richtte al snel zijn blik weer op de weg. "Wel een goed idee, die moet ik onthouden," zei hij en hij keek even heel bedenkelijk, waarna hij Keisuke een speelse duw gaf en opnieuw grinnikte. Myron zag via zijn ooghoek hoe Keisuke om zich heen keek. Myron glimlachte klein. Hij was schattig. Om zichzelf ervan af te leiden keek hij naar boven, waar de eerste huizen al begonnen op te doemen. Al snel werd het grind paadje ingeruild voor een stenen pad en maakte de bomen en bosjes plaats voor winkels en restaurants. Het was een dorpje, maar had behoorlijk veel waarmee je je kon vermaken. Myron liep ,met Keisuke nog steeds aan zijn arm, door de eerste straat heen, waarna hij een paar zijstraatjes in sloeg en al snel op het plein aan kwam die het centrum vormde van het dorpje. Daar kwam hij tot een halt en keek even kort om zich heen. Hij grijnsde even naar Keisuke, waarna hij weer begon te lopen. Voor een leuk cafeetje bleef hij staan en deed hij de deur open. "Gaat u voor," zei hij en gebaarde naar Keisuke dat hij voor mocht gaan. Alsof hij de deur open hielt voor een jonge dame. Nou ja, misschien was dat ook zo. ()

'Daar kom je wel achter mijn Keisuke' Had Myron geantwoord nadat Keisuke had gevraagd waar ze heen gingen. Vervolgens kreeg hij een tikje op zijn neus. Voor een moment keek hij verbaasd richting Myron. Maar hij gunde de verbaasde blik geen lange tijd op zijn gezicht. Het duurde niet lang of een glimlach werd al weer zichtbaar. Hij had de woorden van Myron leuk gevonden. Zijn Keisuke zou hij zijn, nu zeker weten. Wacht.. was het normaal om dit te denken als normale vrienden? Voor een moment stond hij daar toch wel bij stil. Maar doordat ze in een nieuwe omgeving kwamen ging zijn aandacht al snel weer ergens anders naar toe en zo vergat hij de gedachten weer, later zou die waarschijnlijk wel weer eens terug komen. Vervolgens keek Keisuke terug naar Myron als nel vroeg hij hem of hij hem zou ontvoeren na een of andere vreemde plek. Hij zag het zo gebeuren. Echter moest hij zich inhouden, voor een keer zou dat niet zo erg zijn. Maar hij kon zichzelf maar niet van nieuwsgierigheid bedwingen. Hij wilde gewoon weten wat Myron in gedachten had voor hen om hun tijd aan te besteden. Myron gaf hem een korte grijns waarna hij met een 'wie weet' reageerde. Licht trok Keisuke daardoor dan ook weer even zijn wenkbrauw op. ''Wie weet? Je gaat me niet echt ontvoeren hoor. Tenzij het een leuke plek is anders ren ik nu kei hard weg'' Reageerde Keisuke terwijl hij met beide handen de arm van Myron vast pakte die om zijn schouders heen lag en deze een stukje op tilde alsof hij daar al mee wilde zeggen dat hij er vandoor ging. Maar nee hij legde de arm al snel weer op zijn schouders neer. Voor een moment legde hij zijn hoofd wat tegen de arm terwijl hij die nog met beide handen vast hield. Het voelde fijn aan. Het voelde bijna aan alsof hij nog dichter bij Myron was, alsof het een sterker gevoel was die hij nog nooit bij hem had gevoeld. Langzaam aan liet hij de arm dan ook weer los terwijl hij zijn hoofd op tilde. Hij wist niet goed wat hij er van moest denken en drukte het dan ook gelijk maar weg.
Myron praatte ondertussen dan ook verder. Keisuke keek even licht wat droog door Myron zijn antwoord. ''Ik had mijn mond moeten houden'' Reageerde hij dan ook gelijk waarna hij voor een moment een onderlip trok. Maar hij lachte daarna al snel weer naar hem door de duw die hij hem gaf. Ondertussen werd de omgeving steeds interessanter nu ze echt in het dorp kwamen. Er was van alles te zien en zo keek Keisuke dan ook gelijk weer in het rond om te zien wat er allemaal te doen was. En of er dan iets was waar Myron hem mogelijk mee naar toe zou nemen. Voor een dorp was er dan ook wel genoeg te doen leek het. Maar dat gaf dan ook wel een knus gevoel. Niet al te groot maar toch heel gezellig. Dat vond Keisuke leuk. Myron leidde hem door de straten heen. Zelfs door enkele zijstraatjes. Iets waar Keisuke voor een moment voor huiverde aangezien het daar een stuk donker en nauwer was. Hij oogde niet snel bang en in feite was hij dat ook niet. Maar hij had nog altijd wel gezonde spanningen op bepaalde momenten. Uiteindelijk kwamen ze op het plein dat zich midden het dorp bevond tot halt. Keisuke keek even snel om zich heen waarna zijn blik omhoog naar Myron ging. ''En nu?'' Vroeg hij met een glimlach aan hem. Myron gaf hem enkel een grijns waarna hij dan ook verder begon te lopen weer. Keisuke zuchtte even licht. ''Kom opp Myyyroo..'' Hij stopte spontaan met zijn gespeelde actie om als klein kind zijn aandacht te krijgen zodra Myron bij een café stopte en daar de deur voor hem open deed. Hij zei hem voor te gaan. Voor een moment keek Keisuke vragend richting het café waarna zijn blik op Myron viel. Hij begon daardoor al snel te lachen. ''Sexy, Myron als een echte heer'' Reageerde Keisuke gelijk met een knipoog. Hij keek nog even naar hem waarna hij dan ook voor ging het café binnen. Eenmaal binnen was er een hoop gezelligheid. Drank, muziek en gedans. Keisuke keek even naar de dansende mensen waarna zijn blik richting Myron ging. ''Gaan we dansen?'' Vroeg Keisuke gelijk met een vrolijke glimlach aan hem. Ja dansen vond hij wel wat. Maar.. Misschien wilde Myron eerst wel wat drinken..? Snel legde Keisuke een hand voor zijn mond waarna hij zijn woorden letterlijk probeerde weg te wuifen. ''Vergeet dat, verras me'' Zei Keisuke met een flauwe grijns tegen Myron, hij lachte daarna dan ook al snel weer naar hem.

Keisuke leek het naar zijn zin te hebben in het dorp. Iets waar Myron het allemaal voor deed. Hij sloeg een paar zijstraatjes in, waarna hij uiteindelijk bij het plein aan kwam die het centrum vormde van het dorp. Keisuke was nog even ongeduldig als een klein en vroeg al snel wat ze nu gingen doen. Myron gunde hem echter een grijns, waarna hij begon te lopen richting een café. Keisuke was bezig met één van zijn kinderlijk acties, maar stopte toen ze tot een halt kwamen van een café. Myron hielt de deur open voor Keisuke en zei hem dan ook vervolgens dat hij naar binnen mocht gaan. Keisuke keek even vragend naar het café, waarna zijn blik al snel viel op Myron, waarna hij begon te lachen. Myron grijnsde terug. ''Sexy, Myron als een echte heer'' zei Keisuke en gunde hem een knipoog. Myron grinnikte kort. Al snel ging Keisuke naar binnen en volgde Myron hem. De gezelligheid was er hoog. Mensen lachte en maakte plezier, niet eens wetend dat er net een vampier binnen was gekomen. Myron grinnikte kort bij die gedachtes. Soms kon hij het ook nog maar half geloven dat hij een vampier was. ''Gaan we dansen?'' vroeg Keisuke plots en bracht zo Myron uit zijn gedachtes. Verbaasd keek Myron op. Keisuke leek het te merken, waarna hij de woorden ook weeg wuifde. Myron fronste kort zijn wenkbrauw. ''Vergeet dat, verras me'' zei hij al snel en lachte wat flauwtjes naar hem. Myron grinnikte kort, waarna hij weer een arm om Keisuke heen deed. Hij wees kort naar de dansende mensen. "Jij wil dansen , hea?" zei Myron en keek met een grijns naar Keisuke. "Dat mag, " zei Myron en hief even kort zijn hoofd. "Maar ik moet eerst even wat drinken, anders komt het niet goed," zei Myron en grinnikte kort. Hij begeleidde Keisuke, met nog steeds een arm om hem heen, richting een tafel. Aangezien Myron een vampier was, kon hij veel beter tegen alcohol. Hij was nog maar één keer dronken geweest als vampier en toen had hij echt de hele dag zitten zuipen. Dat was de eerste dag dat hij vampier was. Hij grinnikte kort. Hij liet zijn arm zakken van Keisuke's schouders en wees naar de stoel waar hij kon gaan zitten. Zelf bleef hij staan. "Wat wil je?" vroeg Myron en wees naar de bar als teken dat hij het ging halen en dus ging betalen.

Keisuke werd door Myron een café binnen gebracht. Keisuke had zich voor een moment afgevraagd wat ze in het café konden doen. Maar het werd al snel duidelijk. Er was genoeg gezelligheid en ook veel dansende mensen. Iets wat Keisuke zijn aandacht meteen aantrok. Hij was dol op dansen. Na de gezelligheid gezien te hebben richtte hij zich dan ook op Myron en vroeg hem of ze zouden gaan dansen. Het plezier straalde bij die vraag van zijn gezicht af. Het leek hem erg leuk om met Myron te gaan dansen. Maar zodra hij het had gevraagd keek Myron wat verbaasd naar hem. Keisuke gaf hem langzaam aan dan ook een wat flauw glimlachje waarna hij zijn woorden weg wuifde. Misschien had Myron wel hele andere plannen gehad. Hij zei hem dan ook dat hij het moest vergeten en hem maar moest verrassen. Hij wilde namelijk niet op de draad voor uit werken terwijl Myron misschien wel iets anders leuks had bedacht. Echter plaatste Myron plots een arm om zijn schouders heen waarbij hij dan ook wat had gegrinnikt. Hij vroeg hem vervolgens of hij wilde dansen. Keisuke keek hem even met onschuldige puppy ogen in de ogen aan waarna hij lichtjes knikte. ''Ja.. ik wil'' Reageerde hij met een flauw glimlachje waarna hij dan ook even naar hem lachte. Myron reageerde vervolgens dat het mocht waarbij hij zijn hoofd even hief. Keisuke zijn gezicht begon gelijk weer te stralen waarbij hij dan ook de hand van Myron vast pakte van de arm die hij om zijn schouders heen had geslagen. Nu wilde hij Myron natuurlijk gelijk mee slepen naar de dansvloer toe. Echter gaf Myron algauw aan dat hij nog wel even wat wilde drinken. Langzaam aan liet Keisuke zijn handen zakken. ''Owke'' Reageerde hij flauwtjes nu dat hij zijn enthousiasme nog even moest stillen.
Keisuke gaf Myron even een lachje zodra Myron moest grinniken na zijn woorden. Hij had dan ook wel gelijk. Eerst even wat drinken zou geen kwaad kunnen. Straks gingen ze onder het dansen van hun stokje, dat was ook niet de bedoeling. Myron begeleidde hem naar een tafel waar hij zijn arm weer om hem vandaan haalde. Even keek Keisuke richting Myron zijn arm die net zo fijn om hem heen had gelegen. Lichtjes glimlachte hij even. Het was fijn, het idee dat Myron weer bij hem was. En dit keer zou het voor altijd zo blijven. Daar hoopte hij tenminste af. Keisuke keek al snel om zodra Myron naar een stoel wees waar hij op kon gaan zitten. Dat deed Keisuke dan ook. Ondertussen vroeg Myron wat hij te drinken wilde. Even keek Keisuke richting de bar en dacht na. ''Hmm.. ik wil..'' Zei hij bedenkelijk. Het was af en toe echt nog een kind. Zo nu leek hij er ook bijna een die niet kon kiezen wat hij wilde. Maar dat gaf hem dan ook wel die nodige schattigheid. ''Bacardi cola'' Zei Keisuke uiteindelijk tegen Myron met een glimlach. ''Maar ik kan wel mee betalen hoor'' Zei Keisuke terwijl hij wat geld dat hij nog in zijn broekzak had zitten eruit plukte en dat vervolgens met een glimlach op hield voor Myron.

Keisuke had gezegd dat hij inderdaad graag wou dansen. Myron vond het een goed idee, maar stelde voor om eerst wat te gaan. Hij begeleidde Keisuke naar een tafeltje, waar Keisuke vervolgens op een stoel ging zitten. Myron bleef staan en vroeg aan Keisuke wat hij wou. ''Hmm.. ik wil..'' begon Keisuke en Myron grijnsde kort. "Dit kan zeker nog wel even duren," zei Myron en keek Keisuke even uitdagend aan. Hij grijnsde al snel weer en wachtte geduldig af op wat Keisuke zou nemen. ''Bacardi cola'' zei Keisuke uiteindelijk. "He he," zei Myron alsof hij eeuwig heeft staan wachten op het antwoord. Hij grinnikte nog eens. Hij haalde zijn portemonnee uit zijn zak en zag dat Keisuke toen ook in zijn zakken begon te rommelen. ''Maar ik kan wel mee betalen hoor'' zei Keisuke en hield het geld dat hij net uit zijn zak had gehaald op voor Myron. Myron grijnsde kort. "Ja, wat allemaal wel niet kan, hé?" zei Myron met een grijns en liep met zijn portemonnee richting de bar, het geld niet aannemend van Keisuke. Bij de bar aangekomen bestelde hij een Bacardi cola voor Keisuke en zelf nam hij een biertje. Met twee glazen in zijn handen liep hij weer terug naar het tafeltje en zette de Bacardi cola voor Keisuke neer. Vervolgens ging hij zelf zitten. Hij nam een slok van zijn bier en zuchtte eens tevreden. Dit had hij al lang niet meer gedaan. Hij was dan ook al lang niet meer van het terrein van de academie geweest. Hij had zich de laatste tijd alleen nog maar gevoed met het bloed die je kreeg in de dorm van de nightclass studenten. Hij was dan ook niet de happyste geweest. Je kon gerust zeggen dat hij de laatste tijd down was en niet eens meer goed besefte wat om hem heen gebeurde, maar toen Keisuke weer terug kwam, kreeg hij weer een doel in zijn leven om te blijven leven. Hij glimlachte onzichtbaar en nam nog een slok van zijn bier. Hij goot de bier naar binnen en voordat hij het door had, was het glas al leeg. Hij likte eens voldaan zijn lippen en zuchtte nogmaals. Al snel werd zijn blik gevangen door de dansende mensen op de dansvloer. Hij herinnerde zich dat Keisuke graag wou dansen. Myron stond op en stak zijn hand uit naar Keisuke. "Kom, we gaan dansen," zei hij en knikte even kort in de richting van de dansvloer. Hij trok Keisuke uit zijn stoel en trok hem mee de dansvloer op en al snel begon zijn lichaam op de maat te bewegen.

Keisuke had voorgesteld om mee te betalen aan het drinken echter leek Myron dat niet toe te laten en gaf hij hem dan ook een flauwe opmerking. Keisuke keek Myron met een droge blik na terwijl hij weg liep naar de bar toe om drinken te halen. 'Gemene Myron" Zei Keisuke met een zucht tegen zich zelf. Ja Myon wist altijd precies hoe hij op hem moest reageren zodat Keisuke zich geplaagd voelde. Maar achteraf kon hij daar dan ook wel om lachen, ach ja wanneer had hij het nou ook niet gezellig met Myron. Hij kon altijd wel met hem lachen. Keisuke keek omlaag naar het geld in zijn hand. Hij glimlachte langzaam even flauwtjes waarna hij het geld terug stopte in zijn broekzak. Hij zou Myron later wel wat terug geven. Drinken of iets anders. Keisuke keek langzaam het cafe weer even rond. Hij zag enkele keer iemand naar hem kijken en glimlachte dan ook wel vriendelijk terug. Keisuke was dan ook wel een heel sociaal persoon. Vervolgens ging zijn aandacht naar de toch wel harde muziek die ook een hoop voor de gezelligheid zorgde. Het was dan ook echte dans muziek. Nu Keisuke zo alleen zat begon hij langzaam aan wat mee te neurieën met de muziek. Zijn gedachtens dwaalde al snel af naar Myron. Hij zag hen twee al samen dansen. Een vrolijke glimlach verscheen op zijn mond terwijl zijn hart sneller ging. Was dit enkel zijn hyperheid en enthousiasme? Hij voelde een vreemd gevoel in zijn buik. Het voelde niet vreemd maar het had wel met zijn snelle hartslag te maken. Dat wist hij nu zeker.
Plots werd er een glas voor hem op de tafel neer gezet. Gelijk schoot zijn blik naar het glas waar de bacardi cola in zat die hij wilde. Myron was terug! Gelijk ging zijn blik naar hem waarna hij hem dan ook een vrolijke glimlach gaf. "Thanks" reageerde Keisuke op hem terwijl hij het glas vast pakte. Bacardi was wel sterke drank maar hij vond het dan ook erg lekker. Echter was hij er niet een die veel drank kon hebben. Hij was zo dronken en dat kon ze goeie maar ook slechte gevolgen hebben. In Keisuke zijn geval werd hij er zeker niet minder vrolijk om. Het duurde dan ook niet lang of hij had het glas al weer leeg. "Hm lekker" sprak hij uit met een tevreden glimlach. Hij keek Myron met een glimlach aan maar die had zijn bier ookal op. Nu leek hij dan ook te besluiten om te gaan dansen. Myron pakte zijn hand vast en trok hem mee tussen de dansende mensen. Keisuke keek voor een moment wat verrast naar hem maar het duurde niet lang of een glimlach sierde zijn mond zodra Myron nu dan ook begon te dansen. Hij zag er dan ook zo sexy uit. Keisuke begon nu dan ook echt te beseffen dat die o zo aantrekkelijke jongen zijn Myron was. Keisuke schudden snel zijn hoofd het had haast wel geleken of hij weg droomde. Daardoor kwam dat vreemde gevoel dan ook weer op. Hij begon dan ook maar snel met Myron mee te dansen. Nu dat ze dan ook eindelijk konden dansen. Keisuke glimlachte vrolijk naar hem. Langzaam aan kwam hij dan ook dichter bij hem dansen. "Ben blij dat ik terug bij je ben heb je echt heel erg gemist." Zei Keisuke tegen hem. Lichte blosjes stonden op zijn wangen door de eerste glas drank die zijn werk al begon te doen.