Let me have the honor to make you happy again. [&Myron]

Hij sleurde Myron achter zich aan.Vanaf de school was het nog wel even een stukje lopen. Maar hij liet Myron nog mooi even in afwachting. Hij had Myron dan ook niet bepaald de kans gegeven om te kunnen reageren. Maar dat was toch niet nodig leek hem? Als hij het niets vond kon hij weer weg. Of nee eigenlijk niet, Kitai zou wel weer iets nieuws bedenken. Alles om Myron te laten blijven, en hem als een vriend te maken van hem. Dat was zijn missie. Hij sprak dan ook niet veel tegen Myron. Nee hij liep dan ook gewoon in een rechte lijn door naar hun bestemming. Hij nam enkele kleinere straatjes tussen door zodat ze sneller zouden zijn. Voor iemand die hier net woonde wist hij zich al aardig te vinden in het dorp, maar goed deze was dan ook een stuk kleiner dan de stad waar hij hiervoor had gewoond. Dat was dan misschien ook wel de reden daarvoor. Even keek Kitai met een glimlach om naar Myron om de uitdrukking op zijn gezicht te zien. Hij was benieuwd naar wat hij dacht nu. Vervolgens keek hij weer voor zich uit. Nu waren ze er bijna. Ineens hield hij halt en draaide hij zich om naar Myron. Hij zette zijn handen tegen zijn schouders om zeker te weten dat hij ook halt zou houden en keek hem met een speelse glimlach in de ogen aan. Vervolgens haalde hij zijn handen van Myron zijn schouders af en liep hij om hem heen. Hij kwam achter hem tot halt. Hij tilde zijn handen weer op en legde deze voor de ogen van Myron. Kitai kwam met zijn mond bij Myron zijn oor. ''We zijn er bijna..'' Fluisterde hij met hetzelfde speelse glimlachje. Vervolgens gaf hij hem met zijn ellebogen een zacht duwtje in zijn rug als teken dat hij vooruit mocht gaan lopen. Kitai wilde het helemaal als een verrassing maken. En dus zou Myron ook niet gelijk mogen zien wat het was.
Kitai stuurde Myron het laatste steegje uit waarin ze stonden. Voor hem werden fel gekleurde vrolijke kleuren zichtbaar die afkomstig waren van de attracties en tentjes. Kitai glimlachte langzaam aan wat breder. Nu was er dan ook muziek te horen, en er was volk zat. Genoeg gezelligheid dus. Kitai keek van de kermis langzaam aan richting Myron. Hij kwam met zijn mond terug bij zijn oor. ''Ben je er klaar voor?'' Fluisterde hij nu speels. Voor een moment wachtte hij waarna hij langzaam aan zijn handen voor zijn ogen weg haalde en deze op zijn schouders plaatste. Op een van zijn schouders plaatste hij ook zijn hoofd terwijl hij achter hem bleef staan. Met een benieuwde blik, zijn ogen die dan ook van plezier glommen, keek hij afwachtend naar Myron om te zien wat zijn reactie was. ''Tadaaa'' Sprak hij zacht lachend dan ook nog even tegen hem.

Kitai. Dat was de naam van de jongen die als eerste sinds maanden de grijze wereld van Myron doorbrak. Hij was de eerste jongen die Myron weer liet glimlachen. Myron wist niet zeker of het goed of niet goed was. Hij kwam er snel genoeg achter. Hij liet zich tot nu toe leiden door zijn gevoelens en door Kitai die hem mee trok naar een plek waarvan Myron niet wist waar of wat het was. Hij liet zich leiden zonder te aarzelen. Hij vertrouwde Kitai nu volop, iets wat waarschijnlijk niet voor lange duur zou zijn of iets wat hem in de problemen zou brengen. En ook al wist Myron dit allemaal, toch bleef hij maar op zijn gevoelens spelen. Zijn verstand was onderdrukt door de gevoelens, maar Myron wist dat er een moment zou komen dat zijn verstand het zou winnen van zijn gevoelens en hij een keuze zo maken die zijn gevoelens niet leuk zouden vinden. Dat wetend, besloot hij maar van de tijd te genieten dat hij nog kon beslissen op zijn gevoelens. Terwijl Myron door de kleine straatjes werd geleid, keek hij even naar hun handen die elkaar vast hadden. Het voelde vertrouwd en fijn aan, zoals hij ooit ook eens had gevoeld bij Keisukes, maar die gedachte duwde hij opzij. Nu niet aandenken, sprak hij tegen zichzelf. Hij hoopte dat Kitai iets zou zeggen om hem mee af te leiden, maar jammer genoeg hield Kitai zich stil. Myron besloot uiteindelijk maar te concentreren op de omgeving om uit te vogelen waar ze heen gingen. Echter werd hij er niet veel wijzer van. Hij was immers al drie maanden niet meer geweest in het dorp, wie weet wat er allemaal was verandert. Het zag er naar uit dat hij alleen maar kon blijven wachten. Plots kwam Kitai tot een halt. Hij plaatste zijn handen op Myron's schouders zodat Myron ook tot een halt kwam. Myron keek even verbaasd en volgde Kitai met zijn ogen terwijl Kitai naar achter liep. Myron bleef staan en wachtte af op wat zou komen. Plots voelde hij hoe Kitai zijn handen voor zijn ogen deed en zo kon Myron dan ook niks meer zien. Wat verbaasd bleef Myron zo staan. ''We zijn er bijna..'' fluisterde Kitai plots in zijn oor. Het voelde fijn om zijn adem zo dichtbij hem te voelen, maar toen Myron twee zachte ellebogen in zijn rug voelde, begon hij met lopen, niet wetend waar hij heen ging. Hij liet zich helemaal leiden door Kitai, zijn gevoelens en zijn vertrouwen in Kitai. Naarmate Myron verder liep werden geluiden versterkt. Muziek, gelach en gepraat werd duidelijker. Het was duidelijk dat hier veel mensen waren, maar wat was dat andere geluid? Er was veel geluid en Myron kon niet alles beschrijven. Myron kwam tot een halt en voelde hoe Kitai's gezicht weer dichter bij die van hem kwam. ''Ben je er klaar voor?'' fluisterde hij in Myron zijn oor. Myron knikte kort, als teken dat hij er klaar voor was. Hij zette zich schrap op wat komen zal, terwijl nieuwsgierigheid hem bekroop. Langzaam verwijderde Kitai zijn handen voor Myron zijn ogen en plaatste deze op zijn schouders. Langzaam opende Myron zijn ogen en meteen registreerde hij waar hij was. Een kermis. Een lichtte glimlach was te zien. Hij keek even naar Kitai die op zijn schouder leunde met zijn hoofd. Aan Kitai zijn blik te zien had hij er wel zin in. En als Myron het moest toe geven had hij er ook wel zin in. Even nergens meer aan denken en gewoon plezier hebben. ''Tadaaa'' sprak Kitai zacht lachend uit. Myron grinnikte kort, iets wat hij al heel lang niet meer had gedaan. "Kermis, hea," zei Myron even, waarna hij zijn blik weer richtte op de kermis voor hem. Hij zette een stap naar voren, waardoor Kitai niet meer op hem kon leunen. Hij strekte zijn hand naar Kitai uit, als teken dat Kitai zijn hand moest vast pakken. "Laten we gaan," zei Myron en knikte in de richting van de kermis.

Zonder ook maar één woord te verklappen, zonder ook uberhaubt maar wat gezegd te hebben nam Kitai Myron met zich mee naar de plek die hij in gedachten had, en wat dus een verrassing was voor Myron. Niet wetend waarmee Myron in zijn gedachten's zat bleef hij stil. Zo dacht hij hem goed in spanning te kunnen houden. Dat vond hij zo alleen maar leuker. Voor een moment had hij dan ook naar hem om gekeken maar al snel keek hij weer voor zich uit en liep hij verder. Hij nam Myron een heel stuk door het dorp heen. Hij ging door kleine steegjes heen, dan weer door een straat en uiteindelijk eindigde ze weer in steegjes. De steegjes maakte dat het sneller ging. Kitai vond het wel gezellig om zo met Myron hand in hand te lopen. Maar hij kon niet wachten om zijn gezicht te zien als hij zag wat de verassing was. Uiteindelijk kwamen ze dan ook aan in het laatste steegje en stopte Kitai met lopen. Daarbij draaide hij zich gelijk om naar Myron en zorgde hij er dan ook voor dat hij stil kwam te staan. Gelijk kwam hij achter hem staan en plaatste hij zijn handen voor zijn ogen waarbij hij dan ook aankondigde dat ze er bijna waren. Vervolgens leidde hij Myron naar waar hij hem naar toe wilde hebben. Ze liepen zo met z'n tweeën de laatste steeg uit. De muziek, gezellig gepraat en meer was zo al een stuk beter te horen. Langzaam aan haalde hij zijn handen voor Myron zijn ogen af en maakte hij de uitkomst bekend. Hij plaatste vervolgens zijn handen en zijn hoofd op Myron zijn schouders en wachtte geduldig af. Hopend natuurlijk dat hij het leuk vond.
Hij hoorde Myron zijn reactie waarvoor hij ook nog eens had gegrinnikt, dat had zeker leuk geklonken. Kitai keek van de kermis terug naar hem en knikte eens met een licht glimlachje. Hij wilde nu dan ook vragen wat hij er van vond maar op dat moment deed Myron een stap naar voren waardoor zijn handen en hoofd zich loste van zijn schouders en hij geen steun meer had. Hij moest dan ook moeite doen niet voor over te vallen. Hij plaatste snel een voet naar voren waardoor hij bleef staan waarna hij langzaam aan omhoog keek naar Myron die nu een hand naar hem uit stak. Kitai keek van de hand hem terug in de ogen aan. Myron sprak vervolgens. Gelijk verscheen er een brede vrolijke glimlach op Kitai zijn gezicht en knikte hij kort. Hij pakte Myron zijn hand vast waarna hij hem algauw weer in haalde. Hij ging zo met hem het terrein van de kermis op. Met een vrolijke glimlach keek hij in het rond. Er was zoveel leuks te doen. Uiteindelijk bleef zijn blik bij het reuzen rat hangen. Hij was echt heel groot en ging dan ook heel hoog door in de lucht. Kitai vond een reuzenrat geweldig al had hij wel wat hoogtevrees. Maar meest van de tijd vergat hij dat gewoon omdat de attracties hem dan weer zo leuk leken. ''Laten we daar in gaan!'' Riep hij enthousiast terwijl hij er al wat heen liep. Hij keek vervolgens om naar Myron. ''Vind je dat ook leuk? Een reuzenrat?'' Vroeg Kitai glimlachend aan hem. Hij hoopte van wel. Het leek hem gezellig om samen er in te gaan. En natuurlijk ook in de andere attracties. Maar als Myron het liefst in een andere attractie ging vond hij het ook goed. Hij had Myron immers natuurlijk mee naartoe genomen zodat hij opgevrolijkt kon worden.

Ondanks zijn nieuwsgierigheid had Myron niet gekeken, terwijl hij door Kitai door het laatste steegje werd geleid naar hun bestemming. Waarvan Myron niet wist wat het was. Al snel werden geluiden versterkt en werd het al snel ook al overweldigend waardoor Myron de geluiden niet meer kon registreren. Uiteindelijk liet Kitai Myron toe om te kijken, wat hij dan ook al snel deed. Hij registreerde al snel genoeg met zijn ogen waar hij was en wat er voor hem was: de kermis. Zijn ogen begonnen licht te glinsteren. Een kermis, daar was hij al lang niet meer geweest. Al heel lang niet meer. Hij keek even glimlachend naar Kitai, waarna hij een stap naar voren zetten. Zodat Kitai niet meer op hem kon leunen. Hij zag via zijn ooghoek hoe Kitai zich nog net staande kon houden, iets wat slim was geweest anders was er waarschijnlijk weer een "superhelden" actie gekomen, zoals Kitai dat noemde. Gelukkig leek dat niet nodig te zijn en werd de voor een paar seconde bezorgde blik weer ingeruild voor een scheve glimlach op het gezicht van Myron. Hij keek nog even naar de kermis, waarna hij zich al snel weer richtte op Kitai. Hij draaide zich naar hem om en stak zijn hand naar hem uit als teken dat hij hem mocht aanpakken. Myron stelde dan ook al snel voor om naar de kermis te gaan. Meteen verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht, waarna hij al snel de hand van Myron aanpakte. Even keek Myron wat verbaasd doordat Kitai zo snel reageerde, maar al snel kwam er ook bij hem een glimlach op het gezicht. Echter niet zo'n grote als bij Kitai, maar het was een begin. Kitai had hem echter al snel weer ingehaald en leidde hem verder het terrein van de kermis op. Myron keek hier en daar wat rond, maar liet het voor het grootste deel aan Kitai over waar ze heen gingen en waar ze eventueel in gingen. Myron voelde opnieuw nieuwsgierigheid opkomen, maar hij hield zich opnieuw in. Hij zou er wel achter komen waar ze heen gingen. Kitai leidde hem over het terrein heen en Myron volgde hem trouw, nog steeds volgend op zijn gevoelens. Hij was benieuwd en nieuwsgierig naar waar ze heen gingen. ''Laten we daar in gaan!'' zei Kitai plots. Myron keek hem wat verbaasd aan, maar begreep al snel dat hij het reuzenrad bedoelde toen hij koers zette richting het reuzenrad. Myron grinnikte wat zacht, wat ervoor zorgde dat Kitai het waarschijnlijk nauwelijks kon horen. Hij volgde Kitai vrijwillig naar het reuzenrad, hij vond het allemaal goed. Hij had geen last van hoogtevrees of zo, dus hij kon in elke attractie die hij wou. Al snel richtte Kitai zich weer op Myron. ''Vind je dat ook leuk? Een reuzenrat?'' vroeg Kitai hem glimlachend. Myron knikte kort. "Tuurlijk, ik vind alles goed," zei hij en stemde er zo mee in om in het reuzenrad te gaan. Eenmaal daar aangekomen moesten ze echter wel in de rij staan. Myron keek kort om zich heen, er waren hier echt veel mensen. Plots schoot een gedachte door zijn hoofd heen. Doordat hij zijn gevoelens blindelings had gevolgd, was hij haast vergeten dat hij om de vier uur naar bloed snakte en het was al bijna vier uur geleden dat hij bloed had gehad; het kon elk moment weer komen. Precies op dat moment voelde hij het branderige gevoel weer in zijn keel en greep hij meteen in een reflex naar zijn keel. Door de doordringende geur van alle mensen om hem heen werd hij overweldigd en zakte door zijn knieën op de grond. Zijn ogen kregen de welbekende rode gloed over zich heen en Myron wist dat hij hier weg moest gaan. Hij stond moeizaam op, zijn hand voor zijn neus zodat hij niks kon ruiken, Hij richtte zijn aandacht niet op Kitai, was bang dat hij zijn rode ogen zou zien. Myron rende weg, in een hoog, maar menselijk tempo. Zo snel hij kon rende hij het terrein van de kermis uit, waarna hij het eerste beste lege steegje in sloeg en zich daar tegen de muur neer aan ploft. Hij probeerde zijn gedachte op iets totaal anders te zetten, waardoor hij eventueel geen bloed meer hoefde te hebben.

Myron had zijn hand naar hem uitgestoken en hem zo een uitnodiging gegeven om verder het terrein van de kermis op te gaan. Kitai pakte zijn hand vast maar in plaats van braaf achter Myron aan te lopen, rende hij hem uit enthousiasme al weer voorbij. Zo trok hij Myron achter zich aan verder de kermis op. Kitai keek zijn ogen uit. De attracties, de kraampjes met spelletjes en lekker eten en al die andere mensen. Pure gezelligheid. Kitai was er dan ook erg blij om dat Myron de verrassing leuk vond en dat hij dus dan ook met hem naar de kermis had willen gaan. Zodra ze eenmaal rond liepen keek Kitai zijn ogen uit. Ze schitterde dan ook helemaal van geluk, puur plezier en blijdschap was van zijn gezicht af te lezen. Even keek Kitai Myron dan ook vrolijk in de ogen aan waarna zijn blik terug de kermis rond ging. Het duurde niet lang of zijn blik bleef hangen bij het reuzen rat. Iets wat hij altijd al geweldig vond. En toch vergat hij elke keer weer dat hij last van hoogte vrees had. En vaak kwam hij daar pas achter als ze helemaal aan de top waren. Maar goed dat merkte hij nu dan ook van zelf wel weer. Kitai zette al gauw koers richting het reuzenrat maar net een paar meters er voor besefte hij dan ook dat hij nog wel moest vragen of Myron dat ook wel leuk vond. Zo richtte hij zich op hem en vroeg het hem. Kitai keek hem afwachtend in de ogen aan. Maar algauw stemde Myron in. Gelijk verscheen er zo weer een glimlach op Kitai zijn mond. ''Yey!'' Reageerde hij vrolijk waarna ze met z'n twee naar het reuzen rat toe gingen.
Eenmaal bij het reuzen rat aangekomen moesten ze in een rij staan. Kitai stond ongeduldig van een voet op de anderen te springen. Hij had er dan ook gewoon zo'n zin in. ''Dit gaat echt leuk worden, we zijn zoooo ho..'' Kitai draaide zich in zijn woorden om naar Myron. Maar tot zijn verbazing was Myron verdwenen. ''Myron?'' Zei hij dan ook gelijk terwijl hij zijn armen liet zakken die hij bij zijn woorden enthousiast omhoog had gestoken. Kitai keek eens in het rond. Uiteindelijk zag hij Myron nog net tussen twee mensen door weg rennen. ''Myron..?'' Sprak hij dan ook wat zachter. Wat was er met hem? Ging het niet goed met hem? Was hij soms ziek!? Hij had dan ook niet door gehad wat er achter hem was gebeurt met Myron. Gelijk wrong Kitai zich tussen de mensen door bij die gedachten en ging Myron dan ook achterna. Althans zover dat lukte. Myron had al een grote voorsprong op hem. Door de drukte begon Kitai hem langzaam aan dan ook uit het oog te verliezen ook al had hij nog zo goed op hem gelet. Kitai kwam uiteindelijk weer bij het steegje uit waar ze uit waren gekomen. Kitai keek de straat rond. Waar was Myron heen gegaan? Waarom was hij uberhaubt weg gegaan?' ''Myron!?'' Riep hij eens. Langzaam aan draaide hij zich naar het steegje toe en stapte hij er op af. Hij keek het steegje in. Plots merkte hij een gedaante op, zittend tegen de muur van het steegje. Het duurde niet lang of hij herkende hem al. ''Myron!'' Riep hij uit waarna hij dan ook naar hem toe rende. Bezorgdheid was gelijk in zijn ogen te vinden. Hij maakte zich zorgen om Myron, nu al. Ook al had hij hem nog niet zolang geleden ontmoet.

Myron was er vrolijk mee ingestemd dat ze het reuzenrad in zouden gaan. Het leek hem wel leuk en nog steeds deed hij alles op gevoel. Eenmaal in de rij keek Myron kort rond, plots schoot er een gedachte door hem heen. Hij had al bijna geen vier uur wat gedronken, dit kon nog verkeerd af lopen. En ja hoor, zodra hij het had gedacht, verscheen en het welbekende brandende gevoel in zijn keel. Hij greep ernaar, waarna hij al snel door zijn knieën zakte omdat hij zich zo erg moest inhouden. Er waren hier immers heel veel mensen die allemaal het o zo goddelijke bloed bevatten. Gelukkig kreeg Myron zichzelf staande en rende zonder ook nog maar wat te zeggen tegen Kitai weg. Kitai mocht er niet achter komen wat er aan de hand was, dat mocht niet. Dan ging het het zelfde aflopen als met Keisuke en Kitai betekende in die korte tijd te veel voor hem om hem zo maar leeg te zuigen. Myron drong zichzelf gemakkelijk en soepel door de mensen massa heen, waarna hij het eerste de beste steegje in schoot en zich daar tegen de muur aan plaatste. Het welbekende gevoel was sterk. Hij probeerde nog zijn gedachtes op iets anders te krijgen, maar tevergeefs. Zijn ogen flitste van rood naar hun normale kleur. Hij voelde hoe zijn hoektanden begonnen te groeien en uiteindelijk wat prikte in zijn onderlip. Zijn hoofd deed zeer, omdat hij alles zo hard wou uitbannen. Dit had hij eerder mee gemaakt en dit keer was hij echt van plan om te winnen. Toch wist hij dat dat niet mogelijk was. Hij wist dat hij er niet te hard tegen moest vechten, dat maakte het alleen maar erger waardoor hij binnen de kortste keren in een monster zou veranderen en hij wou geen mensen meer doden, nee dat wou hij niet. Hij wist niet of hij dat dit keer ook kon volhouden. Hij zou het proberen, maar moest zichzelf niet pushen. Plots hoorde hij hoe een welbekende stem zijn naam riep, het klonk vragend. Kitai, hij was naar hem opzoek. Myron stond op, probeerde weg te gaan, maar hij moest zich zo erg inhouden om niet de mensenmassa in te gaan en de eerste de beste eruit te pakken en leeg te zuigen, dat hij nauwelijks kon lopen. Opnieuw klonk zijn naam, dit keer dichterbij en opgeluchter. Hij had hem gevonden. Myron keek vluchtig om en zag hoe Kitai hem naderde. Meteen keek Myron weer weg, om zijn rode ogen en hoektanden te verbergen. Myron zette een hand tegen de muur, zodat hij daar tegen aan kon leunen. Zijn andere hand hield hij voor zijn gezicht zodat Kitai zijn gezicht niet kon zien. "Kijk niet naar me," zei Myron wat moeizaam, maar bevelend; alles behalve lief of aardig. "Ga weg," zei hij op dezelfde toon. Hij wou niet zo gemeen doen tegen Kitai, maar hij wou hem al helemaal geen pijn doen. Nee. Hij begon dan langzamerhand ook te beseffen dat hij verkeerde keuzes had gemaakt. Hij had nooit met Kitai moeten omgaan. Het zorgde alleen maar voor meer verwarringen, verdriet en pijn. Myron begon opnieuw te rennen, dit keer sneller, zo snel dat een mens hem nooit kon inhalen. Hij sloeg een paar straatjes in, totdat hij zeker wist dat hij alleen was. Op één iemand na, zijn prooi. Hij wist dat hij het niet meer vol kon houden tot aan zijn dorm. Het kon niet anders, dit zou de laatste zijn van zijn leven. Hij zou daarna nooit meer een mens vermoorden. Het was een oude man die hij op het oog had. De man was oud, maar kern gezond en bevatte dus zuiver bloed. Myron dacht er verder niet meer bij na. Hij sprong op de man en knakte kort zijn nek door waardoor hij meteen dood was. Hij wou de arme man niet dood laten lijden. Myron zette zijn tanden al snel in de hals van de man en toen het zuivere bloed zijn mond in kwam dronk hij het bloed in grote tuigen naar binnen. De man verschrompelde dan ook al snel. Myron voelde hoe het branderige gevoel weg gleed. Gelukkig. Het bloed was al snel dorst, Myron dronk dan ook erg snel. Hij smeet het lijk in de afvalbak, niet wetend of iemand het ooit op zou merken of niet. Hij ging zitten op de grond tegen de muur aan. Hij veegde het overige bloed van zijn mond weg en zuchtte eens. De rode gloed in zijn ogen verdween en zijn hoektanden werden weer hun normale grote. Zijn ademhaling was nog even snel, maar al snel werd dat ook weer normaal. Hij zuchtte nogmaals. Hij had een fout begaan. Dat was wel duidelijk.

Tussen twee mensen door had hij gezien hoe Myron van hem weg was gerend. Hij had niet door wat er met zijn nieuwe vriend gebeurt was zodra ze in de rij hadden gestaan. Myron had immers achter hem gestaan en Keisuke had zijn ogen uit gekeken naar al het gebeuren om hem heen, en dan vooral naar het reuze rat voor hem waar hij al zoveel zin in had om met Myron in te gaan. Echter kon hij dat nu dus wel vergeten. Want wat er ook met Myron was, het leek er op dat ze zich vandaag niet meer met de kermis bezig zouden houden. Echter dacht Kitai dan nu ook niet meer over na. Nee zijn aandacht was nu volop bij Myron. Kitai schoot Myron nu dan ook achteraan. Hij probeerde hem zo goed mogelijk in het zicht te houden, maar uiteindelijk door de vele bezoekers die voor de kermis kwamen, zag hem niet meer. Voor het steegje waar ze uit waren gekomen kwam hij tot halt. Zoekend keek hij de grote straat rond. Nergens was Myron te bekennen. Kitai slaakte een lichte zucht waarna hij zich dan uiteindelijk tot het steegje draaide. Hopend dat hij hem daar nog zou vinden. Ergens had hij dat niet meer verwacht. Maar tot zijn verbazing merkte hij dan toch een persoon op, en niet zomaar een. Nee het was Myron! Kitai voelde zich wel wat opgeluchter nu dat hij Myron terug had gevonden. Maar de bezorgdheid kwam al net zo hard weer terug toen hij zag hoe Myron er bij stond. Hij hield zich zelf staande via de muur. Was hij dan echt zo ziek? Kitai beet even zachtjes op zijn onderlip waarna hij dan ook op hem af stapte.
Plots zei Myron hem dat hij niet naar hem mocht kijken. Hij hield dan ook een hand voor zijn gezicht. Kitai schrok wat door de manier waarop hij het zei. Hij deed ineens een stuk terug houdener. ''Myron, wat is er aan de hand? Voel je je niet goed?'' Vroeg Kitai hem dan ook gelijk terwijl hij zachte stappen verder naar Myron toe zette. Plots zei Myron hem al gauw genoeg op die zelfde nare toon dat hij weg moest gaan. Kitai bleef gelijk staan en slikte eens. ''Maar Myron.. Wat is er dan? Waarom ging je zo ineens weg?'' Vroeg Kitai. Hij wilde niet weg. Nee hij wilde weten wat er mis was met Myron zodat hij hem zou kunnen helpen. Dat was het enigste wat hij wilde. Echter leek Myron dat niet toe te willen later. Nee hij bleef in de zelfde houding staan. Er viel een stilte tussen hen, een ongemakkelijke stilte. Kitai tilde langzaam een hand op. Wilde daarmee de hand van Myron vast pakken die hij voor zijn gezicht hield. Maar op dat moment schoot Myron er weer vandoor, verder de steegjes in. ''Myron!'' Reageerde hij gelijk terwijl hij zijn hand liet zakken. Hij begon er dan ook weer achterna te rennen. Maar hoe verder hij rende hoe minder hij van Myron zag. Hij was zo snel geweest, waar was hij ooit gebleven. Echter bleef Kitai door rennen. ''Myron!? Waar ben je!'' Riep Kitai nu terwijl hij om hem heen keek. Plotseling struikelde hij ergens over heen en klapte hij op de grond neer. Kitai keek geschrokken op. Langzaam aan keek hij om naar het te geen wat hij omver had te gelopen. Het waren een stel dozen met oud papier. Kitai ging langzaam aan recht zitten terwijl hij wat naar de dozen staarde met half open ogen. Waarom had Myron ineens zo tegen hem gedaan? Kitai slikte eens. Had hij er dan toch niet goed aan gedaan om Myron mee te nemen? Blijkbaar niet. ''Myron! Kom terug!'' Riep Kitai plots wat harder, hij wilde niet alleen zonder Myron in die steegjes achter blijven. Zijn blik streek daarna langzaam aan naar een van zijn knieën waar de broek stuk was gescheurd door de harde grond waarop hij was gevallen. Kitai voelde zich treurig worden. Eigenlijk kon hij het Myron niets kwalijks nemen, ze kende elkaar nog maar net en hij hoefde dus echt niet zomaar iets over zichzelf aan hem te vertellen. Maar toch. Kitai maakte zich nu zo'n grote zorgen. Hij keek naar het gescheurde stuk bij zijn knie. Er was een schaafwond zichtbaar die lichtjes wat bloedde. Langzaam aan stond Kitai recht en liep hij zo wat langzamer weg. Af en toe riep hij Myron zijn naam weer. In de hoop dat hij zou reageren. Hij wilde Myron gewoon bij zich terug.

Myron bleef tegen de muur aangeleund zitten. Hij zuchtte kort en veegde het overige bloed van zijn gezicht af. Hij sloot even zijn ogen. Het voelde fijn en verlossend dat het brandende gevoel weg was. Alsof iemand hem om zijn keel had gegrepen en bereid was om hem zo te laten stikken. En dood gaan was iets wat Myron het liefst nog niet wou, dat is waarom hij dan ook al snel opzoek was gegaan naar een prooi. Hij keek naar de vuilnisbak, waar het dode, verschrompelende lichaam van de man in lag. Hoe kon hij dat toch elke keer weer doen? Nu zag hij dan ook in dat het verkeerd was wat hij deed, maar elke keer deed hij het opnieuw. Hij kon zichzelf wel beloven om het nooit meer te doen, maar als het brandende gevoel terug kwam, kon hij zichzelf moeilijk tegen houden. Zelfs toen zijn eigen vriend zijn bloed aanbood, kon Myron er niet tegen in gaan. Hij legde langzaam een hand op zijn voorhoofd. Was het nog wel waard om te leven? Hij aanvaarde het bloed dat Keisuke hem had gegeven, hij had daarom ook nog zolang te leven, maar hoelang zou hij zo door gaan? Hoelang zou hij nog weg moeten sprinten, bot doen tegen anderen om vervolgens een ander leeg te zuigen. Was dit het leven zoals hij het wou? Nee. Hij moest veranderen en als dat niet ging, moest hij er maar een punt achter zetten. Plots schoot een oplossing door zijn hoofd heen. Het hoofd had hem tijdens het gesprek gezegd dat er speciale pillen voor vampieren waren. Pillen waardoor de dorst minder zou worden, als dat zo zou zijn, kon hij het misschien wel langer dan vier uur uithouden bij een mens. Een beetje hoop en moed begon zich weer te verzamelen in Myron. Plots hoorde hij hoe een bekende stem zijn naam riep. Myron bleef even zitten, wist niet zeker of het slim was om erop af te gaan. Kitai wou waarschijnlijk een verklaring, die Myron hem niet ging geven. Wat nog een punt was waar Myron niet tegen kon, liegen. Echter bleef hij het doen, wou die gene die hij nog had geen pijn doen. Hij bleef even tegen de muur aanzitten. Hij moest weg gaan, dat zei zijn hoofd, maar zijn lichaam bleef stug zitten. Aangezien zijn hart sneller sloeg bij de stem van Kitai. Hij moest weg gaan, maar was dat eerlijk tegenover Kitai? Nee. Hij moest gewoon met hem praten en zeggen dat hun beter geen contact konden hebben. Uiteindelijk stond Myron dan op. Hij draaide zich richting het geluid van Kitai's stem, en liep uiteindelijk het steegje uit. Hij had zijn handen in zijn broekzakken gedaan en liep cooltjes naar Kitai toe. Zijn blik gleed kort over hem heen en die bleef hangen op de knie van Kitai waar bloed uit stroomde. Gelukkig had Myron net gedronken, waardoor hij nu gemakkelijker tegen bloed kon. Voor Kitai bleef hij staan, met een licht bezorgde blik keek hij hem aan. "Gaat het? Wat is er gebeurd?" vroeg Myron hem al snel.

Terwijl Kitai zijn been lichtjes wat op tilde bij elke stap die hij deed ging hij verder met zijn zoektocht. Het bloedden bij zijn knie brandde en prikte wat. Vast een flinke schram of iets dergelijks. Echter kon Kitai zijn aandacht er niet bij houden. Wilde hij ook niet. Nee zijn aandacht was weer op Myron gericht. Hij wilde weten waar Myron was. Hij wilde niet alleen hier zonder hem zijn in die steegjes. Hij uitte het niet zomaar door zijn hypere en vrolijke gedrag. Maar hij had er een hekel aan om alleen te zijn. Het liefst had hij iemand 24/7 bij zich. En misschien.. Heel misschien, had hij die persoon wel kunnen vinden in Myron. Hij was aardig en ook al was hun eerste ontmoeting wat apart geweest. Ze konden het nu wel met elkaar vinden. Daar was hij dan ook echt wel heel blij om. Zo was hij vandaag al merendeels niet zonder hem geweest. Maar dan nu was dat vreemde moment gekomen. Waarin Myron al twee keer van hem weg was gerend. Waarom had hij dat gedaan? Dat was een vraag die maar in zijn gedachten bleef rond tollen. Had hij iets verkeerds gedaan, was Myron ziek en mocht hij het niet weten of was er dan toch een onbekende reden? Kitai wilde het weten, dat hoe dan ook. En dus bleef hij roepen en zoeken, tot dat hij Myron gevonden zou hebben. 
Terwijl hij vooruit liep staarde hij wat naar de grond. ''Myrohonnn'' Sprak hij tegen zichzelf met een zachte toon in zijn stem. Alsof hij een klein kindje was die zijn moeder was kwijt geraakt in een te drukke menigte. ''Waar ben je..?'' Mompelde hij er dan ook al gauw achterna. Plotseling merkte Kitai twee schoenen voor zich op. Gelijk ging hij op de rem en keek hij op om te zien wie de persoon was. Langzaam aan verwijdde Kitai zijn ogen zich. Plotseling spreidde hij zijn armen terwijl een brede vrolijke glimlach zijn lippen sierde. ''Myronnnn!'' Riep hij vrolijk uit en als gevolg vloog hij Myron al snel om de nek. ''Laat me nooit meer zo alleen achter'' Vervolgde hij al snel. Hij drukte zich dicht tegen hem aan en kneep zo dan ook zijn ogen dicht. Het was wel duidelijk dat hij hem erg had gemist. Nu al. Zelfs nu ze elkaar nog maar net kende was Kitai al erg gehecht aan Myron geraakt. Maar Kitai had ook gewoon bijna niemand eigenlijk. En nu had hij Myron, iemand waar hij op kon bouwen had hij het gevoel. Plots drong tot hem door dat zodra hij Myron om de nek was gevlogen, Myron hem vragen had gesteld. Langzaam aan opende Kitai zijn ogen zich en ging hij met zijn gezicht naar achteren zodat die voor die van Myron kwam. ''Ik.. ben..'' Begon hij langzaam aan. ''Gestruikeld..'' Antwoordde hij uiteindelijk terwijl hij even weg keek met een beschamende uitdrukking op zijn gezicht. Zijn wangen kleurde er dan ook helemaal rood van. Uiteindelijk wist Kitai zich wel weer zo te krijgen dat hij Myron wel weer in de ogen aan kon kijken. Hij glimlachte zo dan ook al snel weer naar hem. Plots viel hem iets op. ''Myron.. waarom heb je bloed bij je kaak?'' Vroeg Kitai zacht aan Myron terwijl hij een arm om Myron zijn hals vandaan haalde. Met zijn wijs en middel vinger ging hij zachtjes er over heen. ''Ben je aangevallen?'' Vroeg Kitai plots wat geschrokken aan gezien zoiets maar zo kon gebeuren in deze steegjes. Gelijk keek hij Myron dan ook weer in de ogen aan, zich afvragend wat er gebeurt was. Zo kwamen er al meer vragen in zijn hoofd.