When night falls i'm awake, thinking of you [&Xuan]

De nacht gevallen en Mick was uit zijn slaap ontwaakt. Voor een moment was hij de hal van de dorm rond gegaan. Als een van de dormheads was het zijn taak om de boel in de gaten te houden. En dit deed hij gevolgd door zijn trouwe viervoeter Hareng. De trouwe husky liep vrolijk achter zijn baas aan terwijl zijn staart de lucht in ging en heen en weer zwaaide. Eenmaal zijn rondje afgemaakt te hebben werd het al snel duidelijk dat er in de dorm zelf vanacht niets aan de hand was, het was rustig. Natuurlijk waren de lessen inmiddels ook begonnen voor de studenten van de nightclass. Dus als het goed was zat iedereen nu braaf in de les. Echter waren er wel enkele studenten die minder braaf waren, maar die liep hij vanzelf wel tegen het lijf en onder vonden dan hun straf. Voor een moment streek Mick zijn blik over de hal heen. Maar daarna keerde hij de dorm dan ook de rug toe en liep hij verder de school in, terwijl hij zijn handen in zijn broekzakken had en een tekenblok onder een van zijn armen zacht geklemd zat.
Mick was een nog jonge dormhead van 24 jaar. Hij werkte nog niet zolang op deze school. Maar hij had zich al prima ingeburgerd. Hij kon ook niet anders. Waar kon hij anders werk vinden? Nergens, daar was hij van overtuigd. Hij was zo gewend aan het nacht leven dat hij niet anders zou willen. Overdag slapen en in de avond er uit om van de nacht te kunnen genieten. Mick droeg vaak nette kleren, dat kon ook niet anders. Hij moest een goeie uitstraling hebben. Want ook dat kon helpen bij het onder de duim houden van de studenten. Maar hij had ook een artistieke kant. En zo op zijn vrije dagen kon hij dat ook nog wel eens uiten in zijn kleren. Zijn zwarte haren zaten wat wilderige golven in terwijl een zonnebril boven op zijn hoofd rustte. Zijn donkere ogen stonden kalm terwijl hij zich met een rustige pas voort beweegde door de school. Opzoek naar een plek waar hij even rustig kon gaan zitten.
Uiteindelijk kwam hij uit bij een klas lokaal die voor vanacht niet gebruikt leek te worden. Mick opende de deur van het lokaal en stapte naar binnen, gevolgd door Hareng. Vervolgens sloot hij de deur weer. Mick keek het lokaal even rond. Zo zonder de studenten, de leraar en al het werk dat ze moesten doen was een lokaal wel erg leeg. Mick liep vervolgens naar een raam toe. Hij schoof het raam open en een koele bries kwam hem te gemoed. Het blies enkele lokken van zijn haar wat naar achteren. Mick haalde zijn handen uit zijn broek zakken en nam het tekenboek in een hand vast. Hij kwam vervolgens op de vensterbank zitten. Zijn benen liet hij naar buiten bungelen. Hij had wel vaker zo gezeten, niemand had het ooit opgemerkt dus hij bleef het zowat elke avond wel herhalen. Hareng legde zich op de grond neer onder het raam waar hij zat. Officieel mocht hij Hareng niet mee nemen de school in. Dus eigenlijk verbrak hij ook een regel. Maar de hond was zo rustig. Hij zou nu toch wel wat gaan slapen. Waarom zou het niet kunnen? Dat risico nam hij elke avond dan ook nog maar eens. Maar er was dan ook wel iets wat zijn gedachten meer vast hield. Een persoon.
Mick plaatste het tekenblok op zijn schoot en opende het. Er lag een potlood tussen die zowat naar beneden gleed buiten zijn bereik. Maar hij wist het potlood dan ook nog net vast te pakken. Hij keek er voor een moment naar waarna zijn blik op de bladzijde viel waar hij het tekenboek had open geslagen. Hij bleef er voor een moment naar kijken. Die ene persoon stond er op. Hij bladerde door. Nog eens. En nog eens. Zo was hij wel een paar bladzijden verder. Uiteindelijk kwam hij bij een lege bladzijde uit. Voor een moment week Mick zijn blik af naar de lucht. Naar de sprankelende sterren en de heldere volle maan. Mick haalde eens diep adem. Kort sloten zijn ogen zich. Haalde hij de persoon voor de geest waarna hij het potlood op papier neer zette en begon te tekenen. Het leek zo makkelijk te gaan bij hem, en het zag er ook zo echt uit. Alsof het een foto was die hij had genomen. Het was gewoon dat hij zich hem zo goed kon herinneren. Die man die zijn hartslag sneller liet gaan. Het hoofd van deze school, niemand minder dan Xuan.

Met een goed humeur liep Xuan de trappen af. Voor het eerst sinds dagen had hij eindelijk weer eens goed kunnen slapen. De dayclass studenten waren meestal braver dan de nightclass studenten, waardoor hij dit keer overdag kon slapen om ervoor te zorgen dat hij 's nachts helemaal er klaar voor was. Hij liep in zijn oude kloffie, wat betekende: Trui, spijkerbroek en een pet schuin over zijn blonde/bruine lokken heen, naar beneden. Bij de lerarenkamer bleef hij even staan. Hij deed de deur open en liep naar binnen. Hij moest nog wat met de dormhead bespreken van de nightclass. Verschillende leraren begroette hem als hij naar binnen loopt. Xuan begroet ze vrolijk terug en houd hier en daar een praatje. Hij liep richting de koffieautomaat, maar stopte plots. Nop, dit keer geen koffie. Hij pakte een kopje waarin hij warm water deed. Vervolgens een paar schepjes suiker erin en deed hij wat earl grey thee erin. Het voelde fijn om eens geen koffie te nemen. Dat hij dat eindelijk eens niet nodig had. Normaal nam hij wel tien bakken met koffie op een dag om ervoor te zorgen dat hij de dag en nacht overleefde. Jammer genoeg was Dallas op excursie en hoefde Xuan dus niet per se op te blijven. Wat ergens wel fijn voelde. Natuurlijk miste hij Dallas, de eerste jongen die zijn hart wist te veroveren, maar hij moest er maar het beste van maken.

Langzaam en voorzichtig nam hij een nipje van zij thee. Een gelukzalige zucht verliet zijn lippen. Had thee altijd al zo goed gesmaakt? Misschien toch maar vaker nemen. Plots besefte Xuan weer waarvoor hij hier was. Hij liet zijn blik eens glijden over de verschillende leraren die er zaten, maar zag de dormhead niet. Hij fronste eens zijn wenkbrauw. Was hij te laat? Nee, hij zag de dormhead als een persoon die meestal op tijd was. Hij dronk zijn thee snel op en zei toen iedereen weer gedag om vervolgens de lerarenkamer uit te verdwijnen. Hij liep de trappen weer af, opzoek naar de dormhead. Op de eerste verdieping, waar alle klaslokalen zaten, kwam hij tot een halt. Hij liep de gang door en keek soms naar binnen om te kijken hoe de lessen in het lokaal verliepen. Totdat zijn oog viel op de dormhead die bij het raam zat. Hij kwam tot een halt en keek eens ernaar. Waarom zat hij daar? Zijn blik gleed af naar een hond die bij hem zat. Hij fronste eens, misschien toch maar met hem erover hebben. Plots kreeg Xuan een goed idee. Zijn ogen begonnen te twinkelen en een gevaarlijke gniffel was te horen. Hij sloop naar de achterste deur van het lokaal. Elk lokaal had twee deuren. Een voor en één achter. Bij de achterste deur aangekomen deed hij deze geruisloos open. Hij sloop in stilte achter Mick langs. Hij sloop naar Mick toe, totaal geluidloos. Toen hij achter zijn rug stond sprong hij op. "Boe-," begon Xuan met zijn kreet, maar stopte toen hij plots de tekening zag van Mick. "Ben ik dat?"vroeg Xuan dan ook al snel hardop. Een verbaasde blik rustte op zijn gezicht.

Het potlood gleed vloeiend over het papier, maakte elke lijn die nodig was om de tekening zo goed mogelijk lijkend te maken op de persoon die hij tekende. Hij gebruikte dan ook geen gum. Hij deed alles zo in een keer. Maar hij tekende dan ook al zolang dat hij weinig fouten maakte, en als hij er een maakte wist hij die wel weg te werken. Echter was hij net zoals de meeste andere tekenaars, nooit helemaal tevreden. Maar hij moest het maar met de tekeningen doen, foto's zou hij niet kunnen maken van hem. Dat zou nogal raar staan waarschijnlijk. Na ja alsof de tekeningen al niet vreemd genoeg waren. Maar goed niemand wist er van, enkel Hareng. En dat hield hij graag zo. In alle rust ging Mick verder, niet wetend dat de jongeman die hij op zijn papier had staan naar hem opzoek was.
Geruisloos werd de deur geopend en glipte een gedaante naar binnen. Mick had niets in de gaten. Hij was in zijn gedachten en de tekening weg gezakt, de zoveelste waar hij erg zijn best op deed. Af en toe streek een lichte bries door een van zijn zwarte lokken en nam deze mee in ene zwierende dans. Mick werd er rustig van. De stilte, de lichte bries en de heldere nacht. Maar daardoor lette hij dan ook niet meer op andere dingen. Ook Hareng had niets in de gaten van de binnenkomst van het hoofd. Het dier had zijn kop op zijn poten geplaatst, zijn ogen gesloten en was in een kalme slaap vertrokken. Hij was wel waaks als het om zijn baasje ging, en als er iets gebeurde kon hij ook zo ineens wakker zijn. Maar nu dat Xuan zich zo stil hield kreeg hij dan ook niets mee van het bezoek, nu nog niet tenminste. En al kwam hij er wel achter dat het Xuan was dan zou hij hem toch niets doen. Hij kende Xuan en had hem zijn baasje nog nooit wat aan zien doen dus wantrouwen deed hij hem dan ook zeker niet.
'Boe' Was er plots te horen. Mick schrok er van waardoor zijn lichaam even schokte en hij nog net niet zijn evenwicht verloor. Hij keek dan ook gelijk met een verbaasde blik om naar de persoon achter hem. Hij had zijn stem herkent, iets waar hij misschien nog het meest van schrok. Xuan was bij hem. De oh zo knappe hoofdmeester, zijn baas. Echter maakte Xuan zijn kreet niet af waardoor Mick een moment leek te hebben om terug tot rust te komen. Maar de reden dat Xuan stopte was doordat zijn aandacht door iets anders werd getrokken. Hij vroeg of hij dat was? Doordat Mick nog wat overdondert was door Xuan zijn actie, begreep hij in het begin niet waar hij het over had. Tot dat hij zijn blik volgde naar de plek waar hij keek. Hij kwam uit bij zijn tekenboek. Gelijk sloeg Mick die dicht en stond hij op van de vensterbank. Hij hield het tekenboek onder zijn rechter arm terwijl hij met zijn linker hand even over zijn achterhoofd wreef. ''Ik was even wat aan het krabbelen'' Antwoordde Mick uiteindelijk met een verontschuldigende glimlach. Nu had Xuan hem namelijk ook met Hareng ontdekt. Hareng was gelijk wakker geworden door de actie van Xuan en keek met zijn oren naar voren nieuwsgierig naar de twee. Mick keek even naar Hareng terwijl hij zijn hand weer liet zakken. Hij stopte deze in zijn broekzak en keek terug naar Xuan. Hij zag er weer net zo goed uit zoals gewoonlijk. Het liet Mick zijn hart op hol slaan. Maar zijn gezicht straalde weer de rust uit die hij altijd had. Hij was een kalm persoon en zou niet verlegen weg kruipen omdat hij verliefd was. Maar dat Xuan de tekening had gezien deed hem wel even schrikken en dan ook wat ongemakkelijk voelen. Hij besloot dan ook maar snel op een ander onderwerp over te gaan. ''Waar heb ik uw komst aan te danken, is er iets gaande?'' Vroeg Mick kalm aan hem. Ja hij sprak Xuan nog altijd aan met 'u' gewoon om respect te tonen aan zijn baas.

Mick was erg geschrokken, iets waar Xuan het voor deed. Altijd leuk om iemand te laten schrikken. Normaal zou Xuan dan ook helemaal slap liggen van het lachen, maar zijn blik viel al snel op de tekening die Mick aan het maken was. Xuan keek er wat verbaasd naar, was hij da? Die vraag stelde hij dan ook al snel. Mick was nog uit het veld geslagen en had dus eerst niet door waar hij het over had, maar al snel leek hij het te begrijpen. Hij sloeg het tekenboek snel dicht en sprong van de vensterbank af. Om zich vervolgens op Xuan te richtte, die hem nog steeds afwachtend aankeek, wachtend op antwoord. Mick wreef eens ongemakkelijk aan zijn achterhoofd. ''Ik was even wat aan het krabbelen'' zei hij verontschuldigend en daarbij merkte Xuan de hond op die wakker was geworden. Hij fronste eens een wenkbrauw, maar liet dat tot nu toe even links liggen. Dat was niet waarvoor hij hier kwam, ook al moest hij het wel met hem over hebben. Dat gebeurt wel waarna hij met Mick over het eerste onderwerp had gehad, voordat hij dat weer vergat. Hij was nog wel zo'n iemand om dat te gaan vergeten.

Quint liet zijn hand zakken en deed die vervolgens in zijn broekzak. Xuan lachte een gerust stellende glimlach. ''Waar heb ik uw komst aan te danken, is er iets gaande?'' vroeg Mick kalm. Xuan was even wat verbaasd, waarna een grijns rond zijn lippen verscheen. Hij liep naar Mick heen en stootte hem eens aan met zijn vuist. "Zeg Mick, ben ik zo uit om 'u' genoemd te worden?" vroeg Xuan met een grijns. "En niet zo serieus joh, dan word je net zo'n oude gast die iedereen haat," zei Xuan lachend en deed alsof een rilling over zijn rug heen ging. Plots besefte hij dat hij van het onderwerp afdwaalde, daarom schudde hij even met zijn hoofd om zijn gedachtes weer op een rijtje te krijgen. Hij richtte vervolgens zijn aandacht weer op Mick. "Waarvoor ik dus was gekomen," begon Xuan. "Mijn neef is net hier gekomen en aangevallen door een vampier. Ik gok dat het een student van de nightclass was," legde Xuan rustig uit. "Kun jij voor me uitzoeken wie dat was?" vroeg hij en glimlachte eens. "Ze had blond haar en blauwe ogen, en volgens mij geen nieuweling," voegde hij er nog aan toe. Plots sprong een nieuwe vraag zijn hoofd in en voordat hij het door had stelde hij die ook al snel: "Mag ik je tekeningen eens zien?" De vraag was gesteld uit pure nieuwsgierigheid. Hij had nooit echt door gehad dat Mick kunstzinnig was, dus was best benieuwd naar wat hij tekende.

Voor hij het wist zei Mick maar dat hij wat aan het krabbelen was geweest, iets anders kon hij even niet bedenken. Hij hoopte dan ook maar dat Xuan niet teveel had gezien. Dan zou hij het misschien nog geloven. Al had Xuan de vraag al gesteld die erop wijste dat hij genoeg had gezien. Dat had niet mogen gebeuren. Wat zou hij er wel niet van denken? Nee wat zou hij wel niet denken als hij al zijn tekeningen van hem zag? Mick moest daar maar niet teveel over nadenken, straks raakte hij nog in paniek ook en zo was hij eigenlijk niet. Hij wist altijd prima zijn kalmte te behouden. Plots ontdekte Mick de blik richting Hareng en zag dan ook hoe Xuan er bij fronste. Mick slaakte onhoorbaar een zucht. Ja daar kreeg hij vast ook wel iets over te horen, maar daar had hij ook wel op staan wachten. De hond keek met een onschuldige blik omhoog naar Xuan waarna hij lichtjes even begon te kwispelen. Een lichte glimlach sierde de lippen van Mick. Tja Hareng kon hij nou eenmaal moeilijk alleen in zijn dorm laten zitten.
Maar nu kwam dan het moment dat Mick zich af vroeg wat Xuan eigenlijk kwam doen bij hem. Het leek hem niet dat hij enkel was gekomen om hem te laten schrikken, of.. wel? Mick drukte die gedachten snel weg. Een persoon zoals als hij had vast wel meer te doen dan enkel lol komen maken met hem. Was het maar waar. Xuan die bij hem kwam voor een privé moment. Mick vroeg hem op een beleefde manier waarom hij gekomen was. Als volgt kreeg hij een verbaasde blik van Xuan, waarna plots een grijns zijn lippen sierde. Dit stond hem uiterst sexy maar hij vroeg zich wel af waarom hij zo had gekeken. Plots gaf Xuan hem speelse stoot met zijn vuist tegen zijn arm. Mick keek even verbaasd waarna hij langzaam aan wat glimlachte door de woorden van Xuan. Uiteindelijk grinnikte hij dan ook even. ''Sorry 'Je' ziet er veel te goed uit om oud genoemd te worden'' Reageerde Mick nu dan ook wat losser op Xuan, nu dat Xuan dat wel leek te accepteren. Mick was altijd beleefd bij iemand die hoger stond dan hem, maar Xuan leek het wat speelse wel toe te laten en dus liet hij die beleefde woorden maar even varen. Mick keek dan ook even bedenkelijk door de woorden over het serieus zijn. Hij grinnikte lichtjes zodra Xuan deed alsof een rilling over zijn rug heen liep. Hij haalde zijn hand daarna uit zijn broek zak en pakte daar even zijn eigen kin mee vast waarna hij met dezelfde bedenkelijk blik weg keek. ''Ik dacht toch meer aan een romantische, goed uit ziende maar mysterieuze dormhead voor mezelf'' Reageerde Mick uiteindelijk alsof hij uit een of andere soapserie kwam. Hij liet zijn hand daarna weer zakken en keek dan ook met een kalme glimlach richting Xuan.
Plots schudde Xuan zijn hoofd even. Blijkbaar moest hij zichzelf op het rechte pad zetten want nu begon hij dan ook over waar hij voor gekomen was. Het ging over een leerling die klaarblijkelijk zijn neef had aangevallen. Mick keek Xuan met een kalme blik in de ogen aan en knikte uiteindelijk eens begrijpend. ''Natuurlijk, ik heb zo'n vermoeden wie het is'' Reageerde Mick gelijk op hem. Ja blond haar en blauwe ogen, natuurlijk was dat een veel voorkomend uiterlijk maar hij kende er een uit de nightclass die wel vaker van dat soort streken had. Hij zou haar wel eens een bezoekje brengen wanneer hij tijd had en zij niet in de lessen zat, als ze daar uberhaubt wel heen ging. Terwijl Mick daar over nadacht stelde Xuan hem ineens al weer een nieuwe vraag. Dit keer een vraag die hij niet aan had zien komen. Mick nam het tekenboek langzaam aan in handen en keek met een wat flauwe blik naar Xuan. ''Ow het is niets bijzonders, geloof me. Gewoon wat gekriebel'' Zei Mick terwijl hij voor een moment naar het tekenboek keek waarna hij Xuan weer in de ogen aan keek. Nee hij bleef erbij dat Xuan het misschien maar beter niet kon zien. Maar aan de andere kant wilde hij ook geen geheimen voor hem bewaren. Nee het liefst wilde hij alles met hem delen. Lichtjes glimlachte hij dan ook nog wat flauwtjes naar hem.

Mick had gelukkig al een vermoeden wie het was. Fijn, dan was dat probleem ook weer opgelost. Al snel kwam bij Xuan de nieuwsgierigheid omhoog. Wat stond erin zijn tekenboek? Xuan dacht dat hij zichzelf had gezien, maar dat kon ook gewoon zijn verbeelding zijn. Mick had het tekenboek al snel gesloten had vervolgens gezegd dat het niet veel bijzonders was, maar ondanks dat wou Xuan het toch zien. Hij was gewoon te nieuwsgierig om het zomaar links te laten liggen, daarbij kwam kijken dat hij nooit had geweten dat Mick ook nog een artistieke kant had, hij was er erg benieuwd naar. Al snel vroeg Xuan hem dan ook of hij het tekenboek mocht zien. Mick nam het tekenboek in handen en even had Xuan hoop dat Mick hem de tekeningen liet zien, maar jammer genoeg niet. ''Ow het is niets bijzonders, geloof me. Gewoon wat gekriebel'' zei Mick. Hij leek wat terug houdend. Hij keek eens naar het tekenboek, waarna zijn blik al snel weer op Xuan lag. Xuan keek hem even bedenkelijk aan, waarna plots een sluwe grijns rond zijn lippen begon te sieren. "Niets bijzonders, hea?" zei Xuan, terwijl hij nog een stap naar voren zette en zou bijna tegen Mick aan stond. "Een liefde misschien?" zei Xuan en zijn ogen twinkelde eens. Zijn hand gleed naar beneden en belandde op het boek die Mick vast hielt. Voordat Mick ook nog wat kon doen, greep Xuan het boek, gniffelde en rende het lokaal uit. Als een klein kind rende hij door de hallen de trappen op. Continu gegniffel was te horen. Xuan deed de deur open van zijn kantoor, schoot naar binnen en deed zijn deur op slot. Vervolgens liep hij naar zijn bureau en legde het boek op zijn tafel neer. Hij gniffelde nogmaals, waarna hij het boek open deed. Zijn ogen vergrootte zich en hij moest echt even langer kijken om het te beseffen: dit was hij. En niet zomaar Xuan. Nee, het zag er nogal sensueel uit, om het netjes te zeggen. Xuan keek er even verbaasd naar, waarna hij twijfelachtig de volgende pagina's bekeek. Het werd er niet veel beter op. Wat had dit in hemelsnaam te betekenen? Daar kon hij maar op één manier achter komen. Hij sloot het boek weer en liep vastberaden richting de deur om die vervolgens open te doen. Hij liet Mick binnen, waarna hij wees naar het tekenboek. "Wat.. waarom teken je mij?" vroeg Xuan, maar zijn stem klonk ietwat onzeker.

Bijna had het geleken dat Mick zijn tekenblok af zou geven maar integendeel hij had hem in zijn beide handen genomen juist zodat hij zeker wist dat hij het tekenblok nog vast had. Hij zei dan ook weer tegen Xuan dat het maar gekriebel was. Hij mocht gewoon niet te weten komen wat er in het tekenblok stond. Als Xuan de tekeningen zag.. Misschien raakte hij nog wel zijn baan kwijt ook. Plots voelde hij zich onrustiger worden. Waarom was hij ook verliefd geworden op het hoofd? Nee. Waarom had hij zo nodig tekeningen van hem moeten maken? Naja daar wist hij het antwoord zelf ook wel op. Xuan had een aangenaam karakter en dan zat zijn uiterlijk ook nog eens heel erg mee. Voor een moment keek hij weer omlaag naar het tekenblok, misschien moest hij nu maar gaan voordat er verdere vragen zouden komen. En die wilde hij nou juist voorkomen. Plots hoorde hij Xuan wat zeggen. Mick keek gelijk richting hem, voor hij het wist stond Xuan ineens een stuk dichter bij hem. Hij kon zijn lichaam wat tegen die van hem aanvoelen. Iets waar hij in gedachten zo weg van zou dromen. Echter kreeg hij er geen kans voor om weg te dromen want Xuan ging weer verder. Hij vroeg hem of het misschien een liefde was die er in stond. Hij zag hoe Xuan zijn ogen twinkelde, zo schattig. En of het een liefde was. Het was hij zelf, Mick zijn grote liefde. Maar natuurlijk dacht Mick er niet aan om hem dat te gaan vertellen. Echter leek het erop dat hij Xuan helemaal niets meer kon vertellen. Plots trok Xuan het tekenblok uit zijn handen en ging hij er al gauw vandoor. Het was zo net een klein kind die wat uit wreedte. "Wacht Xuan!" Riep hij hem gelijk achterna maar het leek geen effect te hebben. Hij zou hoe dan ook het tekenblok gaan bekijken en hij moest dat hoe dan ook voorkomen. Hij twijfelde geen moment en zette het op een rennen achter Xuan aan. Hij werd gevolgd door Hareng die natuurlijk niet alleen in het klas lokaal had willen blijven. Uiteindelijk kwam hij bij het kantoor van Xuan uit waarin hij Xuan zelf dan ook nog net had zien verdwijnen. Maik hijgde lichtjes wat zo raakte je wel buiten adem met die trappen erbij. Maik haalde nog een keer diep adem waarna hij een hand op tilde en aan wilde kloppen. Maar net toen Zijn vuist de deur zou raken werd deze geopend, natuurlijk door Xuan. Gelijk ging Mick het kantoor binnen waarna zijn blik het kantoor rond ging. Hij kwam uiteindelijk uit bij zijn tekenboek waar hij dan ook naar op zoek was maar net toen hij wat wilde zeggen begon Xuan. Mick keek om naar hem en ontdekte de onzekere toon in zijn stem. Ja nu wist hij zeker dat Xuan de tekeningen had gezien. Mick slaakte even een diepe zucht. "En precies om deze reactie te voorkomen wilde ik niet dat je de tekeningen zou zien" reageerde Mick op hem. Hij ging voor een moment met een hand door zijn haren. Misschien moest het nu dan ook maar gelijk straight to The point. Ja hij zou het Xuan vertellen hij had recht op een verklaring. "Er is eigenlijk een heel simpel antwoord op" begon Maik ineens tegen hem waarna hij dan ook naar Xuan toe liep en voor hem kwam staan. Hij was misschien jonger. Maar wel groter en dus moest hij op hem neer kijken. "Ik ben verliefd op je" vertelde hij hem nu de waarheid.

Toen Xuan de deur open deed, stond daar Mick natuurlijk. Mick hijgde wat na, was hem dus rennend achterna gekomen. Iets wat Xuan nu wel begreep, nadat hij de tekeningen had gezien. Waarom tekende Mick in hemelsnaam tekeningen van Xuan? Misschien was hij een stalker? Xuan schoof dat vermoede weg. De tekeningen zagen er nou niet echt uit als die van een stalker. Ze waren mooi geweest en sommige wat sensueel. Xuan begreep er niks van of wou er niks van begrijpen. Eigenlijk wou hij het niet weten. Hij wou het gewoon laten zoals het was, maar voordat hij zich dit besefte had hij Mick al gevraagd waarom hij tekeningen van hem maakte. Xuan beet kort op zijn onderlip. Waarom had hij het gevraagd? Hij wou er geen antwoord op. Hij wou dat het hetzelfde werd als eerst. Dat Xuan Dallas had en Mick hem bewonderde van een afstandje. Maar toch was er een beetje verdriet te voelen bij die gedachte. Had hij dan toch gevoelens voor Mick? Snel duwde hij die gedachtes weg. Nee! Tuurlijk niet. Hij hield niet van hem. Hij zuchtte geluidloos en richtte toen zijn aandacht weer op Mick, niet wetend of hij het antwoord wel of niet wel weten. Hij kon er nu toch al niks meer aan doen, dus wachtte hij maar geduldig op het antwoord.

"En precies om deze reactie te voorkomen wilde ik niet dat je de tekeningen zou zien" sprak Mick. Xuan ging er verder niet op in. Keek hem nog steeds afwachtend aan, vast beraden voor antwoord. Nu wou hij het weten ook. "Er is eigenlijk een heel simpel antwoord op" zei hij. Xuan's ogen werden even groter. Zodra Mick een stap in zijn richting zette en zo voor hem kwam te staan keek Xuan naar beneden. Zijn ogen dicht knijpend. Hij wou het niet horen! Hij wou dat Mick een grapje maakte, dat dit allemaal een droom was of beter gezegd een nachtmerrie. Hij wou antwoord, maar dan wel het goeie antwoord. Niet het antwoord dat zijn hele leven in een dilemma liet leiden. Hij wou het niet horen! "Ik ben verliefd op je" Xuan's ogen sperde zich wijd open. Hij bleef even met een lege blik naar de grond staren, maar zijn hart ging als een gek tekeer. Hij richtte langzaam zijn blik op Mick. Zijn ogen nog steeds groot van verwarring. Was hij dan toch verliefd Mick? Nee! Hij had Dallas! Toen Xuan in de ogen keek van Mick deed hij van schrik een stap naar achter en kwam zo tegen zijn bureau aan. Zijn hart ging nog steeds als een gek tekeer. Xuan deed zijn mond open om wat te zeggen, maar wist niet wat. Misschien kon hij beter zijn mond houden aangezien er nu niks zinnigs uit kwam. Xuan's ogen bleven groot. Verwarring was over zijn gezicht te lezen. Maar als je stil was kon je zijn hart horen.

Mick wist niet hoe snel hij achter Xuan aan moest gaan. Hij had zijn tekenblok! Hij zou de tekeningen inkijken! Hij moest hem tegenhouden, maar Xuan had al een behoorlijke voor sprong op hem. Gelukkig wist Mick hem wel in het zicht te houden zodra hij de achtervolging in zette. Nu dat ze de eerste trap op gingen kon hij dan ook wel raden waar hij heen ging. Hij ging richting zijn kantoor. Een makkelijke plek voor hem om te eindigen natuurlijk. Bovendien kon hij de deur op slot doen, maar hij hoopte toch dat dat niet zou gebeuren. Hij moest die kamer binnen en Xuan op tijd zien tegen te houden. Eenmaal bij Xuan zijn kantoor aangekomen wilde hij op de deur kloppen. Echter opende Xuan de deur uit zichzelf al voor hem. En dat was het moment dat al snel duidelijk werd dat Xuan de tekeningen had gezien.
Mick was het kantoor binnen gegaan en zocht dan ook gelijk naar zijn tekenblok. Hij zag hem liggen maar het duurde niet lang of Xuan trok zijn aandacht door zijn woorden. Het was de eerste keer dat hij Xuan met een onzekere toon in zijn stem hoorde. Dat gaf nog meer aan wat voor impact de tekeningen op hem hadden. Mick kon dat ook wel begrijpen. Er zaten normale tussen, maar ook hele sensuele. En nee Xuan had nooit topless voor hem gestaan, dat was een ding wat zeker was. Het kwam al uit zijn fantasie. Maar Mick gaf nu dan ook wel toe dat hij precies om deze reactie te voorkomen niet had gewild dat Xuan de tekeningen zou zien. Maar ja Xuan kon natuurlijk ook niet weten dat er tekeningen van hem zelf in stonden. Het was logisch geweest dat hij nieuwsgierig was geraakt. Mick trok nu dan ook wel de conclusie dat hij beter kon toegeven aan Xuan wat hij voor hem voelde. Immers wilde Xuan ook wel een verklaring hier voor leek hem. Mick richtte zich op hem en kwam naar hem toe waarna hij voor hem halt hield. Hij keek hem met een kalme blik omlaag naar hem. Xuan had zijn gezicht afgewend richting de grond. Zijn ogen dicht geknepen, zag hij al aan komen wat hij zou gaan zeggen? Misschien. Toch zei Mick het. Hij zei hem dat hij verliefd was op hem. Dit deed Xuan al gauw op kijken naar hem. Zijn ogen stonden groot, uitte verwarring. Mick haalde even diep adem. Ja het was een grote stap die hij had gezet. Maar hij wist dan ook niet dat Xuan al met iemand was, een student nog wel. Al dat hij wilde was Xuan zijn hart veroveren.
Plots deed Xuan een stap naar achteren maar werd ook gelijk weer tot stilstand gebracht door zijn bureau. Mick keek er voor een moment naar waarna hij Xuan weer in de ogen aan keek. Hij zag hoe Xuan zijn mond opende. Echter kwam er geen woord uit. Mick wende voor een moment zijn blik af waarna hij naar Xuan toe kwam. Hij zette zijn handen aan beide kanten van Xuan zijn lichaam op het bureau. Zijn gezicht kwam zo erg dicht voor die van Xuan. Mick keek hem nog steeds kalm in de ogen aan. In het begin had hij zich wat ongemakkelijk gevoelt door de tekeningen. Maar onzekerder zou hij niet worden. Nee nu dat Xuan van zijn gevoelens wist wilde hij hem juist voor zich winnen. ''Let me have your heart Xuan'' Zei Mick tegen hem, een warme sensuele toon in zijn stem sprak de woorden rustig uit. Zijn blik dwaalde vervolgens af omlaag naar Xuan zijn lippen. Mick sloot zijn ogen half. Hij drukte zijn lippen plotseling, zachtjes op die van Xuan.

Xuan wist geen woord uit te brengen, dat is logisch aangezien net iemand zijn liefde had verklaard aan hem. Xuan was verbaasd dat hij nog normaal kon adem halen en dat hij niet hyperventileerde. Hij zag zichzelf er nog wel voor aan om dat te doen of om in lachen uit te barsten van de zenuwen. Maar het enige wat gebeurde was dat Xuan verward was en zijn hart als een gek tekeer ging. Iets wat ervoor zorgde dat Xuan nog verwarder was. Hij was niet verliefd op hem! Toch? Nee! Hij had Dallas, hielt zielsveel van hem. Maar kon hij dan niet houden van Mick? Nee hij.... hielt ook van Mick? Nieuwe vragen tolde door zijn hoofd heen. Xuan had geen flauw idee van wat hij moest denken. Hij probeerde het te laten rustten en weer de kalme hoofdmeester te worden, maar het werd er niet veel beter op toen hij Mick in zijn ogen aankeek. Nu zag hij pas wat een mooie ogen hij had, had hij dat altijd al gehad? Hij wou het vragen, maar besefte zich toen dat dat nog wel eens heel verkeerd kon uitlopen als hij dat ging vragen. Ook al had hij nog niet door dat het inderdaad verkeerd ging uitlopen. Op dat moment wou hij gewoon Mick aardig kunnen afwijzen en vervolgens tegen hem zeggen dat hij de hond in de dorm moest laten. Maar zijn lichaam wilde dus totaal niet mee werken. Zijn adem stokte in zijn keel waardoor hij geen woord langs zijn lippen kon krijgen. Zijn hart ging als een gek tekeer en zorgde ervoor dat Xuan er bijna bezorgd van werd was dit wel normaal? Xuan stond tegen het bureau aangedrukt. Als hij een stap naar voren zou zetten zat hij tegen Mick aan. Iets wat hij op dit moment niet wou. Hij kon geen kant op en bleef zijn gezicht weg wijken van Mick. Plots deed Mick een stap naar voren. Zijn hart, die heel even rustig leek te worden, ging weer net zo snel te keer. Xuan keek verward op, terwijl hij naar achter boog en daarmee zijn armen liet rusten op het bureau. Mick's gezicht was plots heel dichtbij en Xuan's zijn ademhaling ging omhoog, nog even en hij ging echt hyperventileren. In tegenstelling tot Xuan had Mick een kalme uitstraling. ''Let me have your heart Xuan'' sprak hij zacht en Xuan voelde zijn ademhaling bij die woorden. Xuan wou wat zeggen, zeggen dat dit een fout was en vervolgens wou hij Mick van zich afduwen. Maar zijn lichaam luisterde niet, was in beslag genomen door dat sterke gevoel. Mick's gezicht kwam nog dichterbij en uiteindelijk voelde hij Mick's zachte lippen op de zijne. Xuan's ogen sperde zich even wijd open, maar werden toen half gesloten. Xuan wist dat fout was, maar toch drukte ook hij zijn lippen terug op die van Mick. Zijn hart ging tekeer en zijn handen vonden die van Mick. Dit was fout, maar het voelde goed. Dit was fout, erg fout. Hij hoorde vaag hoe de deur open ging. Wacht, de deur ging open! Toen pas drong het goed tot Xuan door. Met moeite, aangezien het fijn aanvoelde, duwde hij Mick met een geweldige kracht van zich af. Xuan zette een paar stappen, zodat er een afstand tussen de twee was en toen keek hij naar de persoon die in de deur opening stond. Dallas.

Met een reistas over zijn schouder liep Dallas richting het kantoor van Xuan. Ze waren net terug gekomen van hun schoolexcursie. Hij had Xuan zo gemist dat hij hem dan ook gelijk weer wilde zien zonder zijn spullen terug naar zijn kamer toe te brengen. Hij was recht streeks vanuit de ingang richting de trappen gaan. Hij wilde Xuan dan ook over de hele excursie vertellen. Het was erg gezellig geweest. Het ging nu dan ook goed tussen hem en de andere leerlingen waar hij dan ook blij om was. En nu zou hij eindelijk weer bij Xuan kunnen zijn. Hij verwachtte om dit tijdstip dan ook geen bezoek meer voor Xuan. En was die er wel dan hield hij zich wel als een normale leerling voor die een belangrijke vraag wilde stellen over zijn studie. Dan zou het ook niet verdacht lijken dat hij kwam. Naja hij liep dan wel met die tas te sleuren maar goed hij was al apart, dus aparter zouden ze vast niet over hem kunnen denken. Dallas liep de laatste hal in en kwam uiteindelijk uit bij het kantoor van Xuan. Hij kwam voor de deur staan en tilde een vuist op om aan te kloppen maar net voor de deur stopte hij. Nee waarom kloppen? Hij kon hem ook verrassen door gewoon naar binnen te gaan. Mocht er dan wel iemand bij hem zitten dan zou hij zich wel even onschuldig houden, nog niet helemaal ingeburgerd in de regels. Hij had van zichzelf toch al wel een wat onschuldige glans in zijn ogen dus dat moest geen probleem zijn. Dallas glimlachte bij het idee. Hij was benieuwd hoe Xuan zou kijken. Hij liet zijn hand zakken naar de klink en pakte deze vast. Vervolgens drukte hij de klink omlaag en opende de deur.
Met een brede vrolijke glimlach zichtbaar op zijn mond liep hij naar binnen. Zijn blik ging richting het bureau van Xuan aangezien hij verwachtte dat hij daar achter zat. ‘’He!.. ey..’’ Begon Dallas enthousiast maar dempte zijn stem door het aanzicht voor hem. En of Xuan bij zijn bureau zat. Maar niet alleen. Hij zat daar, zoenend met een andere jongeman. Dallas kende hem niet. Hij kende dan ook nog lang niet iedereen hier en zeker de dormheads van de nightclass niet. Zo dus Mick ook niet. Dallas zijn blik zakte naar Xuan zijn handen die die van de jongen vast hadden. Hoe? Waarom?! Schoot er gelijk door zijn gedachten. Plotseling kwam er beweging in Xuan zijn handen en duwde hij de jongen bij zich weg. Dallas keek op naar Xuan zijn gezicht en zag hem zijn kant op kijken. Dallas slikte eens. Zijn vingers verstrakte langzaam aan om het hengsel van zijn tas. ‘’Xuan..’’ Begon hij zachtjes. ‘’Wa-waarom..?’’ Volgde al snel terwijl tranen in zijn ogen begonnen te vormen. Het duurde dan ook niet lang of een rolde over zijn wang heen. Hij kon het niet geloven. Waarom had Xuan daar zo met die jongen gestaan? Hield hij niet meer van hem? Langzaam aan week Dallas zijn blik af waarna hij zich ineens heel snel omdraaide en dan ook weg wilde gaan. Hij voelde een steek van pijn bij zijn hart. Hij was dol gelukkig met Xuan, maar had Xuan dan toch niet hetzelfde voor hem gevoelt? Wie had hij ook voor de gek kunnen houden. Wie hield er nou van hem? Hij werd niet voor niks een freak genoemd. Niemand hield van een freak. Voor een moment kneep Dallas zijn ogen dicht terwijl meer tranen over zijn wangen begonnen te rollen.

Xuan zijn ogen verwijdde zich zodra hij zag wie daar stond. Dallas. Xuan liet zijn hand glijden over zijn mond heen, waar nog niet zolang Micks zijn lippen op hadden gezeten. Hoe kon hij dat ooit gedaan hebben? Xuan richtte zijn blik op Dallas, zag hoe hij slikte. Gelijk vormde bij Xuan een brok in zijn keel. Waarom? Hij wist dat hij het niet moest doen. Waarom deed hij niet het goeie?! ‘’Xuan..’’ klonk het zachtjes, iets wat Xuan uit zijn gedachtes haalde en weer bij het heden haalde. Xuan slikte de brok in zijn keel door. ‘’Wa-waarom..?’’ volgde al snel. Xuan zijn hart leek te breken toen hij de tranen zag in zijn ogen. "Dallas," zei Xuan met een gebroken stem en deed een stap in zijn richting. Xuan wou het uitleggen, maar wist niet welke woorden hij daarvoor moest gebruiken. Zelf snapte hij het ook nog niet waarom hij het had gedaan. Hij hielt van Dallas, dat bleek nu wel weer, maar toen hij zoende met Mick had hij ook zeker wel wat gevoeld. Een traan rolde over Dallas zijn wang en ook zo begonnen tranen zich te verzamelen in de ogen van Xuan. "Dallas..," fluisterde hij nogmaals en hij wist bijna zeker dat Dallas het niet kon horen. Dallas week zijn blik af, waarna hij zich plots omdraaide. Xuan leek te ontdooien van een bevroren stand. Hoe Dallas zich omdraaide, het was alsof hij weg wou rennen en dat was iets wat Xuan beslist niet wou. Als Dallas nu weg ging, werd het alleen maar erger. Ondanks dat, wist Xuan niet precies wat hij moest zeggen als Dallas hier bleef. Maar één ding was zeker: Dallas moest blijven. Dat was dan ook de reden dat Xuan er naar toe snelde en Dallas zijn hand vast pakte. "Dallas," zei hij nogmaals. Hij ging niet liegen. Hij ging de waarheid vertellen, niet wetend of dat verstandig was. "Dallas, ik hou van jou," vervolgde Xuan. Zijn gezicht stond smekend en zijn stem klonk gebroken. Het was de waarheid die hij sprak. "Maar ook van Mick," sprak hij er zachtjes achterna en wierp eens een blik op Mick. Hij liet de hand van Dallas los. Wist niet of hij het nu juist erger had gemaakt of niet. Hij hoopte dat Dallas en Mick het begrepen, maar dat leek hem sterk. Zelf begreep hij er ook nog maar weinig van.

Dallas wilde weg gaan van het kantoor, weg van Xuan en de jongen. Hij wilde er niets weten. Van die jongen niet en al helemaal niet van de kus tussen hem en zijn Xuan. Ja Xuan was van hem. Daar was hij honderd procent zeker van geweest. Maar blijkbaar had hij het toch mis gehad. Want Xuan had daar gestaan, in het bij zijn van een andere jongen. Een voor hem onbekende jongen. En ze hadden gekust. Dallas had het hengsel van zijn tas strakker vast gepakt en wilde maken dat hij weg kwam. Hij zou naar zijn dorm gaan. Daar waarschijnlijk jankend op zijn bed neer storten en voorlopig de kamer niet meer uit komen door de pijn die hij voelde. Pure liefdes verdriet. Echter kreeg hij er de kans niet voor om weg te gaan. Xuan hield hem tegen door zijn hand vast te pakken. Gelijk keek Dallas om naar hem. Waarom hield hij hem tegen? Dallas wilde het niet horen. Hij zag ze al aan komen; ‘Ik kan niet met je verder, ik heb gevoelens gekregen voor deze jongen’ Hij hoorde de woorden in zijn gedachten en hij week zijn blik dan ook gelijk af naar de grond. Misschien was de jongen wel een ex van hem en was hij terug gekomen voor Xuan. Wie weet, maar Dallas begon zich nu allemaal ideeën in het hoofd te vormen. Daardoor maakte hij het eigenlijk niet beter voor zichzelf, hij raakte alleen maar meer overstuur.
Hij hoorde hoe Xuan zijn naam uit sprak. Langzaam aan keek Dallas op naar Xuan. Je kon het verdriet en de pijn van zijn hele gezicht af lezen. Hij wilde aan de ene kant zijn hand van hem weg trekken. Maar ergens wilde hij nog wel van Xuan horen hoe dit had kunnen gebeuren. Misschien dat hij er nog iets aan kon veranderen. Hij wilde Xuan dan ook gewoon niet kwijt. Maar Xuan moest dan ook wel voor honderd procent voor hem gaan. En naja nu was nog maar af te vragen of dat ging werken. Maar goed Xuan was het enige vertrouwen dat hij hier had, hij wilde hem niet los laten. Afwachtend keek hij Xuan nu dan ook in de ogen aan. Xuan zei hem dat hij van hem hield. Een licht glimlachje sierde Dallas zijn lippen even, maar het glimlachje verdween al weer als sneeuw voor de zon zodra hij hem zei dat hij ook van de andere jongen hield die blijkbaar Mick heette. Op dat moment keek Xuan even richting Mick waarna hij zijn hand dan ook los liet. Dallas pakte Xuan zijn hand gelijk weer vast waarna hij zijn andere hand tegen het gezicht van Xuan plaatste. De tas had hij dan ook even naast zich op de grond laten vallen. Hij keek Xuan met een angstige blik aan. ‘’Maar.. Maar waarom? Wat is er met hem dat je verliefd op hem bent?’’ Vroeg Dallas gelijk zacht aan hem. Zijn duim streek zachtjes even over het gezicht van Xuan. Hij wilde hem weer bij zich voelde, dicht bij hem zijn zoals eerder. Hij wilde Xuan voor hem alleen. ‘’Het ging zo goed tussen ons’’ Vervolgde Dallas zijn woorden terwijl hij voor een moment naar zijn duim keek die Xuan zijn wang streelde. Langzaam aan keek hij hem daarna weer in de ogen aan. ‘’Blijf alsjeblieft bij me..’’ Eindigde hij zijn woorden uiteindelijk terwijl hij eens slikte. Enkele tranen gleden dan ook nog over zijn wangen. Hij wilde Xuan niet weg geven aan Mick. Hij wilde dat Xuan en hij gelukkig waren, samen. Hij hoopte dan ook dat Xuan dat net zo wilde.

Mick kustte Xuan. Of het een verstandig idee was? Daar dacht hij niet aan. Hij wilde Xuan enkel overtuigen van zijn liefde voor hem. Hij wilde Xuan, en hij hoopte dat na vandaag Xuan hem ook zou willen. Mick had zijn ogen half open gelaten. Ze stonden gericht op de ogen van Xuan. Voor een moment stonden Xuan zijn ogen groot, maar het duurde niet lang of ze sloten zicht dan ook half. Mick keek Xuan met een kalme geruststellende blik in de ogen aan. Er was niets mis mee dat ze dit deden, althans dat dacht hij. Want eigenlijk had Xuan een vriendje en daar zou hij dan ook snel genoeg achter komen. Mick voelde plots de handen van Xuan bij die van hem. Een licht glimlachje liet een mondhoek wat omhoog gaan. Ja Xuan ging er in mee en kuste hem dan ook terug, daar had Mick nou juist opgewacht. Mick zijn ogen sloten zich nu dan ook helemaal. Ontspannen door het feit dat Xuan mee ging in het moment, en dus had hij kans bij hem.
Plots hoorde hij de deur open gaan. Nog voor dat hij vanuit zijn ooghoeken kon zien wie het was drukte Xuan hem al met een geweldige kracht van zich af. Mick ging naar achteren en deed door de kracht die Xuan er achter had gezet nog wat stappen naar achteren. Mick keek voor een moment met een lichte glimlach richting naar hem waarna hij naar de persoon in de deur opening keek. Hij ontdekte een leerling. Oke dat was misschien wat minder dan, die stond hier vast verbaasd van te kijken. Zo wie zo was het vreemd dat de leerling zo ineens naar binnen kwam, normaal was dat niet gebruikelijk. Leerlingen moesten zo wie zo altijd aan kloppen voordat ze bij het hoofd naar binnen gingen. Maar, was deze jongen misschien de neef van Xuan? Nee dat kon ook niet, de jongen was geen Aziaat tenzij Xuan een geadopteerde neef had. Echter was er ook iets anders opvallends aan het gelaat van de jongen. Hij leek wel gekwetst. Langzaam aan keek Mick dan ook wat vragend door dat de jongen ineens overstuur raakte. Voor een moment flitste zijn blik opzij naar Xuan. Wacht eens.. Nee toch? Mick hield zich voor een moment stil voordat hij echt conclusies begon te trekken. Maar langzaam aan begon hij te beseffen wat er aan de hand was. Die jongen, had hij iets met Xuan? Had Xuan iets met een leerling?
Terwijl de tranen over het gezicht van de jongen heen gleden draaide hi j zich om en leek hij weg te willen gaan. Op dat moment schoot Xuan dan ook naar hem toe en hield hij de jongen tegen. Licht werden Mick zijn ogen wat groter zodra Xuan de jongen zei dat hij van hem hield, blijkbaar heette hij Dallas. Maar daarna zei hij de jongen dat hij ook van Mick hield. Mick kon zijn oren niet geloven. Wat was dit nu ineens? Xuan had dus al een liefde? Waarom had hij hem dan terug gekust? Mick wist even niet wat hij er nu precies van moest denken. Maar zodra Dallas terug tegen Xuan begon te praten werd hij niet veel vrolijker door de woorden van de jongen. Voor een moment bleef zijn blik bij Xuan hangen waarna hij naar zijn kladblok toe liep en deze van het bureau af pakte. Hij liep vervolgens op de twee af. ‘’Lijkt erop dat je hart al van iemand anders is, laat hem daar maar en vergeet mijn woorden’’ Zei Mick tegen hem. Hij liep langs de twee en keek Xuan voor een moment in de ogen aan. Hij gaf hem een laatste bevestigende knipoog dat het zo goed was. Al was dat niet zo. Mick zijn gevoelens voor Xuan zouden niet stoppen, ook niet na dit. Zo verliefd was hij gewoon. Echter zou hij het Xuan niet moeilijker gaan maken. Xuan moest maar gewoon bij die jongen blijven, als zij al iets met elkaar hadden. En als Xuan echt gelukkig was met die jongen dan had hij dat te accepteren. Hareng liep achter Mick aan. Hij keek omhoog naar hem en hield zijn oren even naar achteren terwijl hij een zacht piepje liet horen. Hij kon zien dat er iets mis was met zijn baasje. Mick keek even omlaag naar hem. Hij gunde de hond even een geruststellende glimlach. Hij keek daarna voor zich uit. Ze gingen terug naar zijn dorm. Hij moest zo dan ook maar eens die leerling gaan zoeken die Xuan zijn neef had lastig gevallen. Dan had hij zijn gedachtens voor even in ieder geval bij wat anders. Wat afleiding kon nu geen kwaad.

Xuan wou niet dat Dallas weg ging. Hij liet het niet zo eindigen. Hij hielt van Dallas, dat wist hij zeker en hij wou hem echt niet kwijt raken. Dat was dan ook de reden waarom Xuan zijn hand had vast gepakt om te voorkomen dat hij weg ging. Vervolgens had hij zijn naam gezegd. Dallas keek om. Een steek van pijn ging door Xuan heen toen hij het gezicht van Dallas zag. Xuan kneep zijn ogen even dicht, waarna hij de waarheid vertelde en hem zei dat hij van Dallas hielt. Een lichte glimlach verscheen rond de lippen van Dallas, maar de verdween al snel weer toen Xuan zei dat hij ook van Mick hielt. Hij keek eens naar Mick, die verbaast naar de twee keek. Xuan liet zijn hand uit die van Dallas glijden, maar die werd meteen weer vast gepakt door Dallas. Verbaasd keek Xuan op. Al snel voelde hij de andere hand op zijn wang. Xuan was verward, maar toen hij de angstige ogen zag van Dallas voelde hij een nieuwe steek van pijn door hem heen gaan. Hij hoorde hoe de tas met een plof op de grond viel. "Dallas," sprak Xuan zacht, meer dan dat kon hij niet uitbrengen. ‘’Maar.. Maar waarom? Wat is er met hem dat je verliefd op hem bent?’’ vroeg Dallas zacht. Xuan kon geen woord uitbrengen. Zelf wist hij ook niet wat het was dat hem op Mick verliefd deed zijn. Hij had geen flauw idee en dus hielt hij zijn mond dicht, maar bleef in de ogen kijken van Dallas. Ook al zorgde de ogen van Dallas ervoor dat Xuan zijn hart brak. Hij wou Dallas geen pijn doen, maar Mick even min. ‘’Het ging zo goed tussen ons’’ sprak Dallas, waarna zijn blik kort werd geworpen op de duim die Xuan zijn wang streek. Toen keek Xuan net even naar beneden, even ontwijkend van de pijn. Hij hielt van Dallas, maar ook van Mick, tenminste dat dacht hij. Hij wist het niet zeker, zijn gevoelens waren niet zeker. Was zijn twijfel het wel waard om er een heel gedoe van te maken? Kan hij nu Mick niet afwijzen en gewoon verder gaan met Dallas? Bij Dallas zijn voelde vertrouwd en fijn, maar ergens voelde het verkeerd om niet zo bij Mick te zijn. ‘’Blijf alsjeblieft bij me..’’ klonk het en dat deed Xuan weer opkijken. Xuan keek in de betraande ogen van Dallas en Xuan kon met moeite de zijne binnen houden. Xuan wist dat hij wat moest zeggen, maar wist niet wat. Hij keek even weg, waarbij zijn blik viel op schoenen die dichterbij kwamen. Toen Xuan opkeek stond Mick voor hem. Iets wat hem opnieuw verbaasd liet kijken. ‘’Lijkt erop dat je hart al van iemand anders is, laat hem daar maar en vergeet mijn woorden’’ zei Mick, waarna hij langs de twee liep. Hij keek Xuan nog even in de ogen aan, waarna hij hem een bevestigende knipoog gaf, maar Xuan keek verder dan die knipoog. "Mick!" riep Xuan Mick nog achterna, maar hij was al weg. Xuan zuchtte geluidloos, waarna hij zich richtte tot Dallas. Toen hij zijn gebroken uitdrukking zag op zijn gezicht kwam er weer een nieuwe steek van pijn. Xuan legde zijn in de hals van Dallas, waarna hij Dallas aan keek met zijn betraande ogen. "Ik hou van je Dallas, echt waar," sprak Xuan nogmaals, waarna hij zijn hand liet zakken en zijn andere hand van de zijne loste. "Maar ik heb nu wat tijd voor mezelf nodig," legde Xuan uit en durfde Dallas niet meer aan te kijken. Xuan zette een stap naar achteren, waarna hij zich omdraaide. Het deed hem verdomde veel pijn om Dallas dat te zeggen. Hij wou graag met Dallas nu zijn, tegen hem aan kruipen en lieve woorden in zijn oor fluisteren, maar Xuan wist dat dat niet kon. Hij moest eerst zichzelf op een rijtje krijgen. "Het spijt me," zei Xuan nogmaals, balde zijn handen tot vuisten en tranen rolde al naar beneden.

Dallas wilde Xuan er van overtuigen dat hij bij hem hoorde. Dat hij hem met geen mogelijkheid kon verlaten. Xuan was zijn vriend en hun liefde was echt. Daar was hij van overtuigd. Wat ook de reden was geweest dat hij daar met die Mick had gestaan. Het moest niets belangrijks zijn geweest, waarschijnlijk had hij hem gewoon erg gemist en reageerde hij dat blijkbaar af op iemand anders.. Dat kon het wezen. Toch? Dallas hoopte ergens maar dat dat de reden was en dat er verder niets bijzonders was. Maar terwijl hij tegen Xuan sprak, zijn hand had vast gepakt en de andere hand op een wang had gelegd, bleef het akelig stil aan Xuan zijn kant. Af en toe keek hij dan ook van hem. Uiteindelijk was hij uit gesproken. Hij keek Xuan afwachtend in de ogen. Maar hoe langer het duurde hoe meer de spanning bij hem begon te komen, zo voelde het dan ook alsof nog meer tranen over zijn wangen zouden glijden. Xuan keek hem dan ook niet aan, nee hij keek een andere kant op alsof het daar interessanter was. Dallas slikte eens. ''Xuan..?'' Sprak hij zacht zijn naam uit. Plotseling hoorde hij voetstappen hun kant op komen en hij keek dan ook gelijk op. Hij ontdekte Mick, die dan ook weer Xuan zijn aandacht leek te trekken. Mick sprak tegen hen op een rustige manier. Alsof het hem niet uit maakte wat er gebeurde. Nou ja Dallas kende hem ook niet goed genoeg om te weten dat hij van binnen helemaal niet zo rustig was. Met een knipoog nam hij afscheid van Xuan waarna hij weg stapte, gevolgd door zijn hond. Dallas volgde de twee voor een moment. Dit was goed, toch? Als Mick Xuan niet meer op deze manier kwam opzoeken dan zat het goed tussen hem Xuan. Althans dat hoopte hij. Dallas werd er heel onzeker van, van dit hele gebeuren maar hij probeerde zich sterk te houden. Zover dat lukte dan want de tranen gleden over zijn wangen. Maar die emotie kon hij ook gewoon niet bedwingen. Hij wilde Xuan niet kwijt, nooit niet.
Dallas schrok op uit zijn gedachten zodra hij Xuan zijn stem ineens Mick zijn naam hoorde uit spreken. Alsof hij hem nog had willen tegen houden, echter leek Mick het al niet meer te horen. Dallas keek gelijk om naar Xuan. Zijn blik stond wat verward. Waarom riep hij Mick na? Hij had nu toch niets meer bij hen te zoeken? Xuan en hij moesten nu juist alleen zijn. Het uit praten en uiteindelijk weer gezellig samen hebben. Dat moest toch kunnen? Maar nee dat zou niet kunnen, want Xuan had het moeilijker dan hij in de gaten had, maar misschien wilde hij het ook gewoon wel niet zien. Hij wilde Xuan gelukkig bij hem zien. Zachtjes pakte hij Xuan zijn hand dan ook wat meer vast. Uiteindelijk keek Xuan hem weer aan en legde ondertussen een hand in zijn hals. Hij zag hoe tranen begonnen te vormen in Xuan zijn ogen. Ze lieten ze glinsteren, maar glinsteren van verdriet. Dallas slikte eens. Xuan begon vervolgens te spreken. Hij zei hem dat hij van hem hield. Dat waren de goeie woorden. Dallas glimlachte dan ook langzaam weer wat. Maar de glimlach werd opnieuw al snel van hem weg genomen zodra Xuan zijn hand bij zijn hals weg haalde en zich dan ook los maakte van zijn andere hand. Dallas keek even verbaasd naar hun handen waarna hij Xuan al snel weer in de ogen aan keek. Je kon in zijn ogen zien dat hij verward was. Langzaam aan werden de ogen van Dallas wat groter zodra Xuan hem zei dat hij wat tijd nodig had. ''Wat..?'' Reageerde Dallas verbaasd. ''Waarvoor?'' Vroeg hij er dan ook gelijk achteraan. Hij begreep het niet. Was er dan toch iets echts tussen Xuan en Mick?! Xuan zette een stap naar achteren. Dallas voelde de neiging om Xuan zijn hand weer vast te pakken maar hij was te laat. Xuan creeërde een ruimte tussen hen en dat deed hem nog meer verdriet. Maar Xuan leek het er dan ook moeilijk mee te hebben. Het was gewoon de schuld van die Mick. Hij had van Xuan af moeten blijven! Xuan zei uiteindelijk dat het hem speet. Dallas keek even weg naar de grond en slikte eens waarna hij langzaam aan terug op keek naar Xuan. Hij zag hoe zijn handen zich tot vuisten balden en de tranen over zijn wangen liepen. Het deed hem net zoveel pijn om Xuan zo te zien. Langzaam aan liep Dallas naar hem toe en veegde hij de tranen voorzichtig van zijn wangen af. ''Het..'' Dallas haalde even diep adem. Nu Xuan de tranen had kon hij zelf niet van streek gaan klinken dat zou Xuan niet gerust gaan stellen. ''Het is goed..'' Zei Dallas uiteindelijk zachtjes tegen hem waarna hij zijn handen weg haalde bij Xuan zijn gezicht. ''Maar ik hoop dat je in ziet, dat wat wij hebben echt is. En ik zou het voor geen goud kwijt willen, ik hoop jij ook niet'' Zei Dallas zacht tegen hem. Hij keek hem even in de ogen aan waarna hij door zijn hurken ging en zijn tas op pakte. Hij keek Xuan vervolgens in de ogen aan. Hij moest nu vast afscheid nemen. Hopelijk was dat afscheid niet voor goed.

Xuan had gedacht dat Dallas nu weg zou lopen, maar dat gebeurde niet. Hij hoorde Dallas nogmaals slikken, maar keek niet op. Tranen rolde over zijn wangen heen en hij wilde niet dat dat nog erger ging worden. Dallas had verward gereageerd, zoals Xuan al wel had verwacht. Hij hoopt dat Dallas het zou begrijpen, maar dat had waarschijnlijk zijn tijd nodig. Zelf begreep hij er ook nog niks van. Hij hoorde de voetstappen van Dallas, maar ze gingen niet weg. Nee, in tegendeel zelfs; ze kwamen dichterbij. Toen Dallas voor hem stond dwong Xuan zichzelf om op te kijken. Ook al wist hij dat dat niet veel goeds zou opleveren. Toen hij Dallas voor hem zag, rolde een nieuwe traan over zijn wang heen. Hij wou dat alles gewoon over kon zijn, maar hij wist donders goed dat hij eerst alles moest begrijpen voor zichzelf voordat hij met een ander verder kon gaan. Hij voelde hoe Dallas de tranen van zijn wangen weg veegde. Zijn aanraking voelde warm en vertrouwd aan, maar aan de ene kant wou Xuan het niet. Het zorgde voor verwarring en Xuan wou rust. ''Het..'' begon Dallas en deed zo Xuan even kort opkijken. Dallas haalde eens diep adem, waarna hij vervolgde. ''Het is goed..'' zei hij uiteindelijk. Ondanks alles kwam er kort een waterige glimlach rond Xuan zijn lippen. Hij vond het lief hoe Dallas hem op zijn gemak wou voelen. Xuan voelde hoe de warme hand van zijn wang afgleed. Even ging een steek van teleurstelling door hem heen, maar ook meteen opluchting. Waarom? Hij had geen flauw idee. ''Maar ik hoop dat je in ziet, dat wat wij hebben echt is. En ik zou het voor geen goud kwijt willen, ik hoop jij ook niet'' sprak Dallas nog, waarna hij zijn tas op pakte en Xuan weer aankeek. De tranen zaten nog steeds in de donkere ogen van Xuan. Hij schudde zijn hoofd, natuurlijk wou hij dat niet. Maar hij wist niet of dat ooit ging veranderen. Hij keek Dallas even aan, wist dat ze nu afscheid moesten nemen. Xuan strekte zijn armen uit en omhelsde Dallas even kort. "Ik spreek je wel weer, Dallas," zei Xuan, waarna hij zich weer van Dallas af trok. "Ik beloof het," zei Xuan en keek Dallas nog eens in de ogen aan. Xuan wist niet wat er zou gaan gebeuren, maar hij wist zeker dat hij Dallas niet uit zijn leven ging zetten. Uiteindelijk zorgde Xuan weer voor wat afstand tussen de twee en nam hij aan dat Dallas vertrok.