I'm not moving ::OPEN::

Hoe lang stond ze nu al voor de spiegel? Vijf minuten? Misschien wel tien? Ze wist het niet. Het was dan ook de eerste keer dat ze naar haar spiegelbeeld kon kijken zonder een standje te krijgen. Ze wist dat ze sproeten had, donkerblond haar en blauw-grijze ogen, maar nu pas vielen de details van haar gezicht op. Haar sproeten waren groter in het middelpunt en werden steeds kleiner als je weg van haar neus ging. Haar ogen hadden een lichte kleur en werden omringd door lange wimpers. Haar haar was van nature stijl en nu ze het los droeg merkte ze pas op hoe lang het wel niet was. Voor de rest had ze een smal hoofd met fijne lijnen, alles eraan straalde kwetsbaarheid uit, zo klein en fragiel. Ze zuchtte en draaide zich om. Nu was het wel genoeg. Ze was hier niet naar toe gekomen zodat ze de hele tijd in de spiegel kon kijken. Zoveel was er nu ook niet te bewonderen. Ze nam een zwarte broek en een witte blouse uit haar kast en trok het snel aan. Het zat anders dan wat ze normaal droeg. De broek was strak, iets wat men een skinny noemde, en de blouse was een beetje losser, maar had een kraagje versiert met studs. Haar moeder had het belangrijk gevonden dat Beatrice wist dat ze zich niet meer aan de regels moest houden die thuis golden. En ze vond dat ze haar grijze, simpele kleding in moest ruilen voor iets wat een beetje mooier was. Als ze eerlijk was, vond ze het geweldig. Maar het voelde nog steeds een beetje onwennig, er was nu zoveel veranderd. Wat als ze er uiteindelijk toch voor koos om zoals haar ouders te gaan leven? Was het mogelijk?

Een beetje stuntelig, vooral omdat ze niet wist welke kant ze op moest, liep ze door de gangen. Ze ontweek bepaalde mensen die anders zo tegen haar opgebotst zouden zijn. Misschien hadden ze geen zin om aan de kant te gaan, of hadden ze haar gewoon over het hoofd gezien omdat ze vrij klein was. Ze werd ruw aan de kant geduwd toen iemand half tegen haar opliep. De jongen liep druk pratend met zijn vriend verder, het leek niet eens in hem op te komen om sorry te zeggen. De bel was gegaan en iedereen was op weg naar hun lokalen. Sommigen gehaast, anderen weer helemaal op hun gemak. Ze was net nog gaan vragen waar haar lokaal was, en nu was het zoeken maar. Normaal was het op de tweede verdieping, in het derde lokaal links, meteen als je de trap op was gelopen. Maar toen ze binnenkwam in het lokaal zat er niemand. Op het krijtbord was geschreven in welk lokaal ze zaten, maar daar was ze niet veel mee. Bij sommige lokalen keek ze binnen door het raam om te kijken of er iemand zat. Het verbaasde haar dat er in de meeste lokalen niemand zat, maar dat maakte het alleen maar makkelijker voor haar. Het duurde nog even en er liep inmiddels al niemand meer in de gangen, maar uiteindelijk vond ze toch het lokaal waar ze moest zijn. Tenminste, zo leek het. Ze klopte op de deur en opende deze. Snel keek ze op het bord, engels, hier moest ze zijn. ‘Beatrice Prior?’ zei de vrouw die haar aankeek vanachter haar ronde brilletje. Beatrice knikte alleen maar, een beetje geïntimideerd door het strenge uiterlijk van de vrouw. ‘Je bent te laat.’ Zei de vrouw, die haar naam al had genoteerd in een boekje, waarschijnlijk voor de laatkomers. ‘Sorry, ik kon het niet vinden.’zei ze zachtjes en ze zocht nog een plekje uit aan een bankje, naast een onbekende persoon. Uit haar tas pakte ze een schrijfblok en pen. Tijd voor haar eerste les.

Na haar excuses ging ze snel zitten, het was nog maar haar eerste dag en ze stond nu al genoteerd in één of ander boekje. Ze zuchtte zachtjes toen ze ging zitten, eigenlijk had ze helemaal geen zin in les. Konden ze haar niet wat dagen vrij geven omdat ze net nieuw was? Oké, ze had dat ook wel zelf kunnen doen, maar nu was ze nog te bang om iets verkeerd te doen. Spijbelen was niks voor haar. Misschien dat het ooit zou veranderen, maar nu was het nog niet eens in haar opgekomen. De vrouw pakte een krijtje uit haar tas, maar richtte zich al snel in de richting van het meisje naast Beatrice toen die iets zei. Beatrice was even stil, niet van plan om ook een opmerking te krijgen, bangerik dat ze was. ‘Ik ben mevrouw van Eek.’ Stelde de strenge vrouw zich voor, waarschijnlijk had ze het nog niet aan iedereen verteld. Ze had dan nog niks van de les gemist. ‘Ja, sinds gisteren, en jij?’ vroeg ze. Haar stem was zachtjes, een beetje fluisterend, maar als het goed was moest Chelsy het wel verstaan. Mevrouw van Eek ging verder met de les, zij daar integen had Beatrice niet gehoord. En dat was ook haar bedoeling geweest. Ze was niet zo’n soort meisje dat veel durfde, niet als ze helemaal alleen was en niemand kende.

Al snel zag Beatrice hoe er bepaalde groepjes waren in de klas. Rechts van haar, helemaal achter zaten enkele luidruchtige jongens, die nu al wat opmerkingen hadden gekregen ,ze waren duidelijk met elkaar bevriend. Twee ervan leken heel close, de rest was allemaal wel bevriend, maar niet zoals de twee blonde jongens. Als ze naar het midden keek zaten drie meisjes op een rij, typische roddeltantes. Als je écht met ze bevriend zijn zouden ze je nooit aten vallen, maar als je een gematigde vriendschap met ze hebt en iets verkeerd doet zullen ze je leven willen verpesten. De middelste bank rechts, voor de luidruchtige jongens was vrij, maar daarvoor was de rij gevuld met vooral jongens. Ze weken geen moment af met hun aandacht en noteerden alles netjes. Typisch wat mensen nerds noemde. Ze zouden niet tevreden zijn met een acht, terwijl andere mensen er misschien al om zouden juichen. De klas was klein, en de middelste rij banken was volledig leeg. Ook de banken voor hun waren leeg waardoor er echt vier groepjes te zien waren. Nou ja, eigenlijk drie en zij twee. Toch zou je hun als een aparte ‘groep’ kunnen zien, ze waren een soort van overblijvers de je apart kon groeperen.

‘Beatrice.’ De strenge stem van mevrouw van Eek sneed in haar gehoor, ze hield er niet van als ze aangesproken werd, of iets wat er op leek. ‘Kun je dat uitleggen?’ Beatrice keek een beetje verward, wat uitleggen? ‘Kunt u de vraag herhalen?’ vroeg ze, beleefd zoals ze altijd was tegen volwassenen, dat had ze van thuis uit geleerd. ‘Leg mij het verschil eens uit tussen ‘Then’ met een –e, en ‘Than’ met een -a ?’ De vraag verbaasde haar een beetje, herhaling? Dit was namelijk iets wat ze wist zonder dat ze het op school geleerd had. ‘Then, met een –e, word gebruikt in een volgorde, “Ik ga eerst dit doen en dan ga ik dat doen”’ gaf ze als voorbeeld. ‘Than, met een -a echter, wordt gebruikt in een vergelijking. “Zij is slimmer dan hem”’ Zei ze. Blij dat het een makkelijke vraag was geweest. Mevrouw van Eek knikte en draaide zich weer om, geen ‘goedzo’, niks. Maar wat kon ze er ook van verwachten. ‘Ik denkd at ik Engels toch niet meer zo leuk vind.’ Fluisterde ze tegen Chelsy. Ze glimlachte een beetje, het was haar bedoeling geweest om een klein grapje te maken. Ze moest toch een beetje socialiseren.

Een knipoog, een stomme knipoog en haar gezicht begon helemaal te gloeien. Haar hand had ze tegen haar wang gelegd, in de hoop dat de koude ervan effect op haar wangen zou hebben. Het raarste vond ze nog wel dat ze al maar aandacht kreeg. Ze was klein, mager en had helemaal geen vrouwelijke vormen, daarbij waren haar ogen ook nog eens groot, iets wat ze altijd raar had gevonden in vergelijking met de fijne lijnen van haar gezicht. Ze was niet aantrekkelijk, dus waarom zou ze aandacht krijgen van jongens? Het gloeiende gevoel in haar wangen trok weg en ze wist dat de rode kleur nu ook zo goed als weg was. ‘Dankje.’ Zei ze, waarna ze glimlachte toen haar naam gecomplimenteerd werd. Zelf had ze het nooit echt een naam gevonden die ze zelf aan haar kinderen zou geven, ze vond het toch een tikkeltje ouderwets. Chelsy verschoof haar stoel een beetje en liet haar voeten op haar tafel steunen. Een klein glimlachje verscheen op Tris’ gezicht toen ze het zag. Zelf durfde ze het bijna nooit, maar als ze anderen dit soort dingen zag doen had ze ergens een zekere bewondering voor hen. Dat ze zoiets durfden en niet bang waren dat ze aangesproken werden of zoiets. Toen er een lolly op haar tafel werd gelegd keek ze even naar de leerkracht, die zat fronsend achter haar laptop en leek met van alles bezig, maar op haar leerlingen letten deed ze niet. Tris wikkelde het papiertje eraf en stopte het ding in haar mond. ‘Bedankt.’ Zei ze nog, iets wat er een beetje mompelend uit kwam door de lolly in haar mond.

‘Ik moet even iets gaan kopiëren, houd het rustig hier.’ Tris keek op, de vrouw had de hele tijd niks meer gezegd, ze hadden waarschijnlijk oefeningen of zo moeten maken, de enigste die dat ook echt hadden gedaan waren de drie jongens op de voorste rij, die de hele tijd perfect met de les bezig waren. De vrouw stond haastig op, pakte wat bladeren en verliet het lokaal. Tris draaide zich wat meer naar Chelsy en haalde de lolly even uit haar mond. ‘En, hoe bevalt het je hier tot nu toe?’ vroeg ze. Hopend dat ze een gesprek kon beginnen. Tja, ze wist niet precies wat ze anders kon vragen, en ze had ook geen zin om hier dom voor zich uit te staren. ‘Hey.’ Abrupt draaide Tris haar gezicht naar de richting waarvan de stem kwam. Haar gezicht was maar een paar centimeter weg van dat van de knipoogjongen. Ja, de knipoogjongen, ze wist zijn naam niet, en ze moest hem toch iets kunnen noemen. Haar wangen werden een beetje warm, maar niet zo erg als toen ze de knipoog had gekregen. Ze was nu eerder geïrriteerd. ‘Een beetje verlegen.’ Vroeg de jongen die het had opgemerkt, en dat eerder waarschijnlijk ook al had gedaan. Ze trok een wenkbrauw op en keek hem aan alsof hij een of andere sukkel was. Wat hij in aar ogen ook was nu. ‘Nee, eerder geïrriteerd.’ Zei ze, waarna ze hem met één hand wegduwde. Niet met heel veel kracht, maar wel dwingend zodat de ruimte tussen hun groter werd. Of er iemand bij Chelsy stond wist ze niet, ze zou denken van wel. Zeg nou zelf, als ze bij haar stonden, dan zouden ze ook zeker bij Chelsy staan. ‘En zou je nu weg kunnen gaan? Ik ben in een gesprek.’ Zei ze. De jongen bleef staan, een beetje verward. Misschien verwachtte hij dat ze de aandacht leuk zou vinden? ‘Shoo.’ Zei ze terwijl ze een beetje met haar hand wuifde als teken dat hij weg moest gaan. Net alsof het een hond of zoiets was. Ze draaide zich om en richtte haar aandacht weer op Chelsy, wachtend op een antwoord. Of de jongen er nog stond wist ze niet, maar het zou dom van hem zijn als dat wel zo was. Als Tris geïrriteerd was en je doorging werd ze kwaad, en als ze kwaad was dan leek ze een heel ander persoon.

Nogal flut, sorry. :ç