Free?[&Stan}

Langzaam aan plofte Ace zich neer in zijn bureaustoel. Hij knoopte zijn bloes wat loser en wierp een blik op de boeken die links van zijn bureau opgestapeld stonden. Hij moest nog een berg huiswerk maken voor morgen, maar hij had daar totaal geen zin in. Hij keek eens de kamer rond. Zijn kamer was zeker niet de kleinste en was dan ook van verschillende dingen voorzien. Van tweepersoonsbed tot playstation 4. Ook al kreeg hij altijd wat hij wou, vrijheid kende hij niet. Nee. Hij moest altijd aan de voorkeuren van zijn ouders voldoen. Zijn hele leven was al uit gestippeld en als hij er ook maar één stap vanaf week betekende het huis arrest. Ace durfde er dan ook geen stap meer vanaf te wijken. Zag er ook het nut niet meer van in. Het was nog maar één keer in zijn leven voor gekomen dat hij daar het nut van in zag. Dat was toen hij verliefd was op een vriend van hem. Hij had hem de liefde verklaard, om zo een kant op te hopen gaan die zijn ouders zeker niet wouden. Homo zijn. Zijn ouders waren opdat gebied erg ouderwets. Ze wouden dat Ace met een meisje nam die goed opgevoed was en ook wel wat geld had. Echter was die vriend er nog niet klaar voor geweest. Ace was terug gegaan en bleef wachten, in de hoop dat die vriend ooit aan zou komen kloppen en zou zeggen dat hij er klaar voor was, maar dat gebeurde niet. Jaren gleden voorbij en regels werden strenger. Uiteindelijk, verhuisde Ace, hij had geen contact meer met de vriend gehad en was ervan uitgegaan dat die vriend nooit wat voor hem had gevoeld. Dat hij dat gewoon niet durfde te zeggen, omdat hij bang was om Ace zijn gevoelens pijn te doen. Ace had zichzelf gedwongen om zijn gevoelens voor hem te vergeten. Hij zou hem toch nooit meer tegen komen. Hij had nu inmiddels een vriendin, één die zijn ouders min of meer voor hem hadden uitgekozen. Ace zuchtte nogmaals en trok zich weg uit zijn gedachtes. Hij maakte geen blik meer vuil aan de boeken en stond op. Hij liep de gang op, om vervolgens het huis door te lopen. Bediendes liepen om hem heen en vroegen of hij dingen wou. Hij zuchtte eens. Hij negeerde ze vlak, hij had maar één butler waar hij echt dingen tegen zei als hij iets wou, maar voor het grootste gedeelte deed hij alles zelf. Ace zijn was niet de armste en had dus een behoorlijk huis. Het was dat Ace erin leefde, maar anders kon je er behoorlijk in verdwalen. Ace besloot een luchtje te scheppen en deed zo de deuren van de zere open. Hij snoof eens gewillig de lucht op, waarna hij zijn voeten in de schoenen schoof die daar stonden en de tuin in begon te lopen, die niet klein was. Hij liep door de tuin heen. Hij keek als een klein kind om zich heen. De tuin boeide hem altijd al en het zou hem dan ook nooit gaan vervelen. Als hij buiten was had hij nog een beetje het gevoel dat hij vrij was. Doordat hij als een kip zonder kop zo rond keek had hij niet door dat iemand naderde en daardoor knalde hij dan ook al snel tegen die gene op. Hij verloor zijn evenwicht en kwam met een klap op de grond.

De hekken werden geopend en Stan reed met zijn auto het terrein op. Het was een simpel autotje. Zo'n ding waar elke beginnende autorijder meestal mee begon. De achterbank en de kofferbak lagen dan ook volgestouwd met spullen. Spullen zoals scheppen, harken, schoffels en noem maar op, oftewel gereedschap voor de tuin. Stan had eindelijk een baantje gevonden. Hij volgde nog wel school, namelijk de hoveniers opleiding, maar hij had het thuis niet bepaald breed en zijn ouders vonden dat het tijd werd dat hij steeds meer zelf moest gaan betalen. Dat hield in dat hij moest gaan werken anders zou hem dat nooit lukken. Immers was hij al 19 dus zakgeld zat er ook niet meer in voor hem. Maar Stan was dan ook gelijk opzoek gegaan naar werk. Immers deed hij de BBL opleiding hield. Dat betekende dat hij vier dagen aan het werk moest en één dag naar school ging. In het begin leek het toch wat te moeilijk te zijn om een goede baan te vinden. Maar na een paar dagen leek er dan toch die ene perfecte advertentie verschenen te zijn. Een familie zocht naar een tuinman. Het leek op een rijke familie maar dat maakte Stan niet uit. Het betekende juist dat hij er goed zou kunnen verdienen, althans dat leek hem wel. Al had hij wel zo'n gevoel dat hij zich eerst vast en zeker moest bewijzen. Maar dat was niet erg. Stan was niet zo'n theorie mens. Maar in praktijk was hij juist weer een stuk beter en dus zou dan ook goed zijn best doen voor de familie. Of in ieder geval voor zijn werkgever. Hij nam aan dat de man des huizes was van het gezin. Hij wist verder dan ook niet met wat voor gezin hij te maken had. Enkel alleen al bij het zien van huis wist hij dat het een rijke familie was.
Eenmaal geparkeerd te zijn op het terrein van de villa stapte de blonde jongen met blauwe ogen uit en richtte hij zich tot de achterbank. Hij pakte enkele spullen en bracht ze naar de tuin. Vervolgens richtte hij zich op de kofferbak en ook daar pakte hij enkele spullen uit. Hij legde de spullen neer op het begin van het grasveld dat aan de tuin toe behoorde. Even liet hij zijn armen stil naast zijn lichaam hangen terwijl hij de tuin eens bekeek. Er kon genoeg gedaan worden, dat was wel duidelijk. Hij had dan ook al wel een mail gekregen met een schema van wat hij wel en niet mocht doen aan de tuin. Maar aangezien ze hier nog niet zo lang geleden waren komen wonen kon er nu nog genoeg gedaan worden. Het leek er namelijk op dat er al een tijdje niets meer aan de tuin gedaan was. Dat was ook niet zo gek want een villa als deze verkocht je vast niet heel makkelijk. Kort glimlachte Stan wat flauwtjes bij de gedachten. Ja zijn ouders zouden een huis met tuin als deze nooit kunnen veroorloven al wist hij zeker dat ze het maar al te graag zouden willen. Zodra Stan besloten had in wat voor volgorde hij zou gaan werken deed hij handschoenen aan. Dit om zijn handen te beschermen. Hij had de tuin in een aantal stukken verdeeld. Bij elk stuk zou hij in dezelfde volgorde gaan werken; Onkruid weghalen, de grond om spitten, de heggen bij schaven en noem maar op. Met de handschoenen eenmaal aan liep Stan naar het eerste stuk. Hij haalde het onkruid en dode beplanting er uit en gooide het op een hoopje neer. Hij zou het later wel in de groene container doen. Na een heel stuk gedaan te hebben stond Stan langzaam aan weer recht. Hij ging met een bloot deel van zijn onderarm heen om het zweet weg te vegen. Vervolgens draaide hij zich om en wilde hij de handschoenen uit doen om die weg te leggen en over te gaan op het volgende gereedschap. Maar op dat moment werd hij voor een moment weerhouden van die taak. Iemand botste tegen hem op en belandde vervolgens op de grond. Stan keek verbaasd, wist zijn eigen evenwicht nog wel te behouden. De persoon die tegen hem op gebotst was moest dan ook wel kleiner zijn geweest. Stan keek verbaasd die voor hem op de grond zat. Gelijk stak Stan een hand naar hem uit om hem recht te helpen. ''Sorry, laat me je recht helpen'' Sprak Stan gelijk tegen de jongen. Echter duurde het niet lang of Stan zijn blik bleef wat langer bij het gezicht van de jongen hangen. Wacht eens.. Dat gezicht. Die kende hij. Hij wist het zeker. Langzaam aan werden zijn ogen wat groter. ''Ace?'' Sprak Stan voordat hij het in de gaten had.

Eigenlijk moest Ace bezig gaan met zijn huiswerk, maar daar had hij totaal geen zin in en hij kon zijn kop er ook niet bij houden vandaag. Hij besloot dan ook uiteindelijk om een luchtje te scheppen in de tuin waar hij heel vaak kwam. Toen zijn ouders dut huis wouden kopen, maar het nog niet zeker wisten, wou Ace de tuin in, om te kijken hoe die was. Hij voelde zich meteen thuis in het huis. Het was alsof de tuin Ace helemaal opslokte zijn eigen wereld. Ace kon eindelijk even alleen zijn en had het gevoel alsof hij helemaal vrij was van al zijn zorgen. Niet dat hij veel zorgen had. Hij kon alles krijgen wat hij wou, maar ook al had hij nog zoveel ruimte en zoveel bediendes, hij zou zich daaronder altijd alleen blijven voelen. Dat was ook iets waardoor Ace een stille jongen was, maar weinig mensen konden hem echt zijn huisje lokken en ervoor zorgen dat hij wat losser werd. Op dit moment eigenlijk niemand. Sinds hij drie jaar geleden was verhuisd had hij ook niet echt meer vrienden gehad. Hij was daar erg voorzichtig mee, aangezien de meesten op zijn geld afkwamen. Ace zuchtte kort en liep toen zijn kamer uit. Hij ging van de trap af, terwijl zijn hand mee gleed over de gladde leuning. In de hal beneden aangekomen vroegen meerdere personen of ze wat voor hem konden doen, maar zoals gewoonlijk sloeg hij ze af of negeerde ze standaard. Hij liep de tuin in en liep richting zijn lievelingsplek in de tuin. Hij keek met glunderende ogen om zich heen en had daardoor niet door dat iemand zijn kant op liep. Toen hij verder wou lopen, botste hij tegen diegene op en kwam daardoor met volle vaart op de grond terecht. Ace had zijn ogen door de klap dicht geknepen. "Au.." zei Ace zachtjes, waarna hij zijn ogen opende. ''Sorry, laat me je recht helpen'' sprak een vaag bekende stem. Ace zijn blik werd getrokken door de hand die naar hem werd uitgestoken. ''Ace?'' klonk het. Ace keek op en keek recht in de welbekende blauwe ogen waar hij vroeger zo vaak in was verdronken. Nu had hij nog steeds de neiging daarnaar. Stan. Ace stond snel op en klopte zijn kleren af. Hij keek Stan met een licht opgetrokken wenkbrauw aan. "Wat doe jij hier?" vroeg hij met een licht grimmige stem en sloeg zijn armen over elkaar. Hij voelde zich licht betrapt door het feit dat hij Stan hier tegen was gekomen en daar kwam dan ook dat hij Stan nu pas na drie jaar weer zag, daar was hij ook best boos om; waarom niet eerder? Waarom was Stan sowieso nooit terug gekomen op de woorden die hij toen had gezegd? Ace voelde hoe dan woede zijn aderen door schoot, maar hij liet zich niet zo snel mee varen. Hij zou eerst nog naar het antwoord luisteren.

Stan had zijn spullen over het grasveld verspreid in een bepaalde volgorde. Eerst zou hij met het een beginnen dan met het ander. Stan pakte daarom als eerst de handschoenen. Deze om zijn handen te beschermen want hij zou eerst eens beginnen met het weg halen van grote struiken onkruid. Had de grond een beetje los zat kon hij die struiken makkelijk uit de grond trekken. Al moest hij dan natuurlijk ook wel op de wortels letten. Als er ook maar een paar bleven zitten dan waren die struiken zo weer terug. Dat was niet bepaald de bedoeling. Stan deed dan ook erg zijn best alles weg te halen. Maar uiteindelijk zou hij met de schoffel de grond nog wel even goed los maken. Na even was het dan ook zover om op het gereedschap over te gaan. Stan stond recht terwijl hij voor kort naar de stapel met onkruid keek. Vervolgens wilde hij zich naar het gereedschap toe draaien en tegelijkertijd zijn handschoenen uit trekken maar eenmaal omgedraaid botst er iemand tegen hem op. Een handschoen die hij al uit had getrokken viel op de grond. Stan keek verbaasd naar de jongen die tegenover hem op de grond zat maar al te goed beseffend dat dat de zoon van zijn baas was. Maar dat niet alleen. Zodra hij de jongen recht wilde helpen zag hij pas echt wie het was. Ace.
Stan keek wat verbaasd naar Ace. Zijn baas, deze familie. Het was al van Ace. Stan hield zijn arm uitgestoken naar Ace maar Ace accepteerde deze niet. Hij stond snel op waarna hij hem met een opgetrokken wenkbrauw in de ogen aan keek. Ace vroeg hem dan ook al snel wat hij hier deed. Hij hoorde die bepaalde toon in zijn stem wat hem vertelde dat Ace niet heel erg blij kon wezen met het zien van hem. Stan zuchtte eens en pakte zijn handschoen op van de grond. ''Ik kom hier werken'' Antwoordde hij terwijl hij de handschoen op hield die onder de aarde zat. Vervolgens trok hij zijn andere handschoen ook uit. ''Zoals je weet zijn we niet een familie met veel geld, het word tijd dat ik mijn steentje bij draag aan de familie, je ouders zochten een tuinman dus hier ben ik'' Sprak Stan kalm terwijl hij voor kort richting de villa keek wat wel liet blijken dat hij elke dag voor een leven als dat van Ace wenste. Vervolgens keek hij Ace weer in de ogen aan. Nu gaf hij hem een korte glimlach. ''Maar het is goed om je weer te zien Ace'' Sprak Stan tegen hem. Hij wist niet of Ace hetzelfde dacht. Aan zijn houding te zien had hij daar zijn twijfels over. Maar hij wist dan ook wel waarom het kwam. Misschien, ook al hadden ze elkaar nog maar net weder ontmoet, moest hij Ace nu dan toch zijn besluit vertellen. ''Ik heb je lang laten wachten, en dat was mijn bedoeling niet. Maar ik ben heel blij je weer te zien. Als in ik kan je gevoelens nu beantwoorden'' Sprak Stan terwijl hij dichter voor Ace kwam staan en zijn gezicht naar hem toe boog.

Ace wou simpel een luchtje scheppen voordat hij huiswerk ging maken, maar op dat moment kwam hij Stan tegen. Nou ja, hij botste letterlijk tegen hem op. Eerst was Ace wat verbaasd geweest, maar daarna voelde hij de woede al wat licht op borrelen. Het was dan ook dan Ace niet blij was met het bezoek van Stan. Zo vroeg hij hem al snel wat Stan hier deed. Hij zei het op een licht grimmige toon. Hij hoorde hoe Stan zuchtte, maar Ace zijn humeur werd er niet minder op. Ace volgde Stan zijn beweging terwijl hij zijn handschoen oppakte. ''Ik kom hier werken'' antwoordde Stan. Ace trok eens een wenkbrauw op en herinnerde zich toen dat zijn ouders het vaag hadden over iemand nieuw voor in de tuin. Ace had het nooit echt op mensen die voor hem werkte dus had hij maar met een half oor geluisterd. ''Zoals je weet zijn we niet een familie met veel geld, het word tijd dat ik mijn steentje bij draag aan de familie, je ouders zochten een tuinman dus hier ben ik'' legde Stan verder uit. Ace herinnerde zich nu dan ook dat hij en Stan qua familie's dan ook wel heel verschillend waren. Ace knikte kort, als teken dat hij het begreep, maar zijn houding of humeur veranderde niet. Waarom was hij zolang weg gebleven en had hij niks van zichzelf laten horen? ''Maar het is goed om je weer te zien Ace'' zei Stan en glimlachte. Ace glimlachte er echter nog niet om. Stan leek het te merken. ''Ik heb je lang laten wachten, en dat was mijn bedoeling niet. Maar ik ben heel blij je weer te zien. Als in ik kan je gevoelens nu beantwoorden'' sprak Stan plots en kwam met zijn gezicht dichterbij die van Ace. Ace zijn ogen vergrootte zich even, wist precies waar hij het over had. Maar Ace ging echt niet zo snel al weer toe geven naar drie jaar! "En wie zegt dat ik jou nu nog wil naar drie jaar wachten?" sprak Ace op een verontwaardigde toon. Hij zette zijn handen tegen de schouders van Ace neer en duwde hem dan ook van zich af. Precies opdat moment hoorde hij dan ook hoe voetstappen naderde en uiteindelijk belandende er twee armen om zijn schouders heen. Ace keek even naar links waar het gezicht van zijn vriendin tevoorschijn kwam. "Schatje, wat doe je hier zo buiten?" vroeg ze. Weinig mensen wisten dat Ace graag buiten was en zijn vriendin hoorde daar niet bij. Ace keek even weer naar Stan. "Ik was aan het praten met de nieuwe tuinman," zei Ace en keek Stan even wat uitdagend aan. Het was misschien wat kinderachtig, maar Stan moest niet denken dat Ace zomaar bij hem kwam, nadat Stan hem 3 jaar had laten wachten.

Ace leek niet erg blij te zijn met zijn aanwezigheid en vroeg hem dan ook gelijk wat hij hier kwam doen. Stan had daar wel een logisch antwoord voor. Echter was nog de vraag wat Ace er van zou vinden. Maar Stan zou er weinig aan kunnen veranderen. Immers had hij geld nodig voor het feit dat ze nu aardig krap bij kas begonnen te raken in tegenstelling tot Ace zijn familie die het nog behoorlijk goed had. Voor kort had Stan dan ook na zijn woorden een blik op de villa gericht om aan te geven dat hij ook wel zo'n woon omgeving als Ace zou willen hebben. Al was hij zich er maar al te goed van bewust dat dat nooit zou gebeuren. Hoe best hij ook deed op school. Hij was niet al te best in theorie. Praktijk ging hem perfect af. Maar grotendeels had je theorie nodig om uiteindelijk voor al die examens te slagen. Echter veranderde er niets in de houding van Ace. Stan besefte dan ook dat hij Ace wel iets anders moest duidelijk gaan maken. Immers was hij Ace zijn liefdesverklaring nog niet vergeten. Nee hij was nu juist zover dat hij er antwoord op kon geven. Misschien was het wat gauw maar hij besloot nu dan ook dat antwoord te geven. Eerst zei hij Ace met een glimlach dat hij blij was om hem weer te zien. Maar dat leek het nog niet beter te maken. Immers veranderde Ace nog steeds niet van houding. Stan snapte het dan ook wel. Toch besloot hij nog niet te stoppen. Nee hij ging juist verder. Hij wilde Ace duidelijk maken dat hij nu hetzelfde voor hem voelde. Hij was verliefd op Ace. Toen Ace zijn liefde verklaard had aan Stan vond hij het moeilijk om te reageren. Immers wist hij toen nog niet dat hij op jongens viel. Het liet hem ongemakkelijk voelen en zo had hij het contact steeds minder laten worden tot dat Ace was verhuisd. Natuurlijk was dat geen goede actie van hem geweest. Hij hoopte dan ook dat Ace hem kon vergeven. En dat hij dan ook nog steeds diezelfde gevoelens als toen voor hem had. Stan kwam dichter voor Ace staan waarbij hij zich naar hem toe boog. Het was wel duidelijk wat hij wilde doen. Echter dacht Ace er wel anders over. Hij reageerde op hem waarbij hij hem met zijn handen weg duwde. Stan keek even verbaasd en deed een stap naar achteren. Hij wilde op hem reageren maar op dat moment waren voetstappen te horen. Gelijk keek Stan om om te zien wie het was. Het was een meisje en ze richtte zich gelijk op Ace. Ze sloeg haar armen om Ace zijn schouders hem en noemde hem haar schatje waarbij ze vroeg wat hij hier buiten deed. Stan wist het wel. Hij wist dat Ace het fijn vond in een omgeving met natuur. Echter dacht hij daar nu niet aan. Zijn blik bleef bij het meisje hangen. Dus dit kon maar één ding betekenen. Hij had een vriendin. Stan zijn blik schoot al snel terug naar het gezicht van Ace zodra hij zijn woorden hoorde. Hij noemde hem de 'nieuwe tuinman' Meer betekende hij blijkbaar niet meer voor Ace.
Kort verstrakte Stan zijn blik zodra hij de uitdagende blik in Ace zijn ogen zag. Maar hij wist dat als het meisje het zou zien het opvallend zou zijn dus gelijk zette hij een pokerface op waarbij hij een vriendelijke glimlach gebruikt. ''Ey'' Begroette hij het meisje. ''Ik ga maar weer eens aan het werk'' Sprak hij vervolgens zo kalm mogelijk. Mensen die hem niet kenden zouden er in trappen. Mensen die hem echter wel goed kenden zouden de kenmerken opvallen die hem verraadde dat hij zich lang niet zo rustig voelde. Stan gaf de twee een knikje waarna hij langs hen heen liep naar zijn gereedschap toe. Hij had Ace verder dan ook geen directe blik meer gegeven. Stan gooide zijn handschoenen in het gras neer en wilde de schoffel pakken. Plots hoorde hij weer voetstappen in het gras. Maar deze ging snel en toch leken ze minder zwaar als die van een mens. Stan keek op en op dat moment kaapte een hond een van zijn handschoenen voor zijn neus weg. Rende een stukje weg waarna het dier zich weer naar hem omdraaide en een uitdagende houding aan nam. De hond was een franse bulldog en leek nog jong te zijn. Het dier bleef hem speels aan kijken. Voor kort had Stan wat verbaasd gekeken waarna hij kort lachte. Hij ging vervolgens door zijn hurken. Vervolgens stapte hij langzaam aan op de hond af. ''Zeg zou ik mijn handschoen terug mogen?'' Vroeg hij met een flauw glimlachje. Echter leek de hond die niet zomaar terug te willen geven en rende gelijk een rondje door een stuk tuin heen waarna hij op dezelfde plek eindigde en terug uitdagend naar Stan keek. Hij leek overduidelijk te willen spelen. Niet spelen betekende geen handschoen. Stan zuchtte eens terwijl het flauwe glimlachje nog op zijn mond stond. Het was niet dat hij niet wilde spelen. Het was eerder dat hem dat niet zo goed idee leek. Immers was hij aan het werk hier. Het zou vast geen goeie indruk maken als hij dan met die hond ging spelen. Kort keek hij dan ook om naar Ace en zijn vriendin, het voelde ondertussen niet bepaald fijn om zo over het meisje te denken, en vroeg zich af of de hond van een van hen was en of ze het dier dan ook terug zouden kunnen roepen zodat hij zijn handschoen terug kon krijgen.

Nadat Ace Stan van zich af had geduwd, bleek het ook maar weer op het goeie moment te zijn. Zijn vriendin was bij hen komen staan en had haar armen om Ace heen geslagen. Ze vroeg aan Ace wat hij hier buiten deed en Ace antwoordde dat hij met de 'nieuwe tuinman' aan het praten was. Ace keek Stan even uitdagend aan. Stan meende dan ook wel meer dan een 'tuinman' voor Ace. Ja. Ace was nu overdondert geweest over de plotselinge 'come-back' van Stan. Ace had nooit gedacht dat Stan dan ook op zijn eerdere woorden terug zou komen. Ace had gedacht dat Stan hem gewoon niet durfde af te wijzen en hem friend-zonde, maar nee, daar stond Stan dan. Hij begroette Ace zijn vriendin. Op het eerste gezicht leek hij misschien kalm, maar Ace was niet van de domme en kon duidelijk zien dat Stan dat niet was. ''Ik ga maar weer eens aan het werk'' sprak Stan, gaf de twee een knikje en liep toen langs hen heen. Ace grijnsde licht, zo licht dat waarschijnlijk niemand het opmerkte. De vriendin van Ace wou zich tot Ace richtte en Stan laten voor wat het was, maar op dat moment werd Ace zijn aandacht getrokken door het geluid van trippelende pootjes. Ace keek op en zag nog net hoe een hond de handschoen van Stan weg kaapte. Ace grinnikte. Hij herkende de hond. Het was de nieuwe hond van zijn zusje. Een zusje die alles kreeg wat ze wou en dus ook niet al te zuinig met haar spullen was. Stan deed een poging om de handschoen terug te krijgen, maar zo gemakkelijk zou hij die niet krijgen. ''Zeg zou ik mijn handschoen terug mogen?'' vroeg Stan uiteindelijk en was dan ook door zijn hurken gegaan. De hond rende wild een rondje en kwijlde inmiddels al de hele handschoen onder. Op nieuw grinnikte Ace, maar op dat moment keek Stan achterom naar de twee. Ace herinnerde zich dat hij hieraan kon doen. Hij zuchtte licht, waarna hij zich tot de villa wende. "Iemand haal Sophie!" riep Ace richting de villa en al snel waren er veel voetstappen te horen en gemompel. De voetstappen werden overstemd door het luid tikkende geluid van de roze prada-hakken die zijn zusje aan had. Ace keek even achterom en zag hoe zijn zusje voor hem kwam staan. "Wat?" vroeg Sophie nors en trok haar wenkbrauw eens op. Ace rolde kort met zijn ogen en wees alleen maar naar de hond. Sophie volgde zijn handelingen en richtte uiteindelijk haar blik op haar hond die de handschoen van Stan vast had. Sophie huppelde er met een wiegend loopje heen, waarna ze haar hand naar Stan uit stak om hem recht te trekken. Toen haar ogen die van hem ontmoette, twinkelde haar ogen even. Ja, die was wel goed gekeurd. Ace merkte de twinkeling op en een steek van jaloezie ging door hem heen. Hij trok lichtjes een wenkbrauw op, maar liet zijn gevoelens voor wat het was. Ze beschrijven kon hij niet. Sophie klikte eens met haar tong en zo kwam de hond aan haar zijden staan. "Los," zei ze bevelend en zo legde de hond de handschoen neer. Sophie keek naar de onder gekwijlden handschoen en trok eens haar neus op. Dat zag er zeker ranzig uit. Sophie richtte zich tot Stan en keek hem met een flirterige blik aan. Opnieuw ging een steek van jaloezie door Ace heen. Die Sophie was veel te vol van haarzelf. Ergens wou Ace nu weg gaan, maar hij wou zien hoe dit uit pakte.

Stan liep de twee voorbij na Ace zijn vriendin ontmoet te hebben. Had hij na drie jaar eigenlijk niet anders kunnen verwachten? Wie wachtte er nu drie jaar op iemand waarvan je niet zeker wist of diegene ooit nog je gevoelens zou beantwoorden. Stan kon het Ace niet kwalijk nemen. Misschien moest hij dan maar gewoon blij zijn voor Ace. Dat hij nu in ieder geval iemand had die van hem hield. Maar Stan was niet blij voor hem, alles behalve dat. Iemand die hem goed kende zou dan ook wel aan hem kunnen zetten. Maar hij probeerde zo goed mogelijk een pokerface op te zetten. In ieder geval een waar de vriendin van Ace in zou trappen. Stan had wel gezien hoe Ace uitdagend naar hem had gekeken. Het was alsof hij het nog grappig vond ook. Iets wat Stan dan ook helemaal niet trok. Nu was Stan eindelijk zover om zijn gevoelens toe te geven en nu was hij te laat. Maar hij snapte dan ook wel dat 3 jaar, waarin hij ook nog niks van zich had laten horen, te lang was. Nog zo vriendelijk mogelijk vertelde hij de twee dat hij verder ging met werken. Hij bracht zijn handschoenen weg naar de rest van zijn spullen. Zodra hij ze in het gras had gegooid wilde hij de schoffel oppakken. Echter werd zijn aandacht al gauw getrokken door beweging die zijn kant op keek. Voor dat hij het wist werd een van zijn handschoenen weg gekaapt door een jonge engelse bulldog. Stan deed een poging om zijn handschoenen terug te krijgen maar zo makkelijk ging dat nog niet. Immers leek de hond wel zin te hebben in een spelletje. Stan wilde best er op in gaan maar twijfelde of dat wel een goede indruk zou maken op zijn baas, oftewel Ace zijn vader. En dus richtte hij zich op Ace en zijn vriendinnetje. Ace leek te snappen dat hij hier iets aan moest doen en op dat moment haalde Stan zijn blik dan ook weer van hem af. Hij wilde niet langer dan nodig was kijken naar hoe Ace nu gelukkig was met een meisje. Hij wachtte maar tot de hulp die hopelijk zou komen. En die kwam er.
Ace had de naam van een meisje genoemd. Het meisje was Ace zijn zusje. Iets van haar was Stan nog wel bij gebleven maar immers was het nu drie jaar later en ze zou vast verandert zijn. Het zusje van Ace oftewel Sophie kwam er aan. Eerst vroeg ze Ace wat er was maar daarna leek ze algauw in de gaten te hebben wat er speelde. Sophie kwam naar hem toe en stak een hand naar hem uit. Stan keek haar in de ogen aan waarna hij haar hand vast pakte en recht stond. Vervolgens viel zijn blik op haar hond die ze terug liet komen en beviel de handschoen los te laten. Dat deed hij dan ook. De handschoen werd gevolgd door een hoop kwijl. Kort keek Stan van de handschoen opzij naar Sophie en zag haar reactie op het kwijl. Kort grinnikte hij even waarna hij de handschoen terug bij de rest van de spullen gooide. Daar zou hij wel wat aan doen als hij terug thuis was. Als het nu een tijdje zo zou blijven liggen zou het kwijl straks wel opgedroogd zijn. Niet dat dat het er frisser op maakte maar dan was de handschoen in ieder geval wel beter op te pakken. Stan keek Sophie uiteindelijk ook in de ogen aan en merkte haar flirterige blik op. Ja in die drie jaar was ze verandert. Een stukje volwassener geworden. Dat was wel te zien aan haar manier van kleden wat er niet onaangenaam uit zag. ''Dankje Sophie'' Sprak Stan tegen haar waarbij hij haar een van zijn welbekende knipogen gaf. Een knipoog die vele meisje had laten weg kwijlen. Stan wist dan ook wel hoe hij hem moest gebruiken. Hij gaf haar een glimlachje waarna zijn blik richting de hond ging. ''Leuke hond'' Zei hij vervolgens tegen haar waarna zijn blik dan ook terug naar haar ging. ''Hoe gaat het met je? Inmiddels al een jongen voor je laten vallen?'' Vroeg hij flauwtjes aan haar terwijl hij de schoffel nu echt op pakte. Kort keek hij vanuit zijn ooghoeken naar Ace. Hij zag hoe Ace zijn blik gevestigd was op hen in plaats van zijn vriendin. Iets wat hij een interessant zicht vond. Hij richtte zich dan ook terug op Sophie, terwijl hij zich af vroeg hoe dit ging uitpakken.

De hond van Sophie was jong en zoals altijd in voor een spelletje, maar de persoon bij wie hij het nou probeerde leek daar niet in mee te willen gaan. Stan probeerde zijn handschoen terug te krijgen, maar dat leek niet te lukken, uiteindelijk gaf hij het op en vestigde hij zijn blik op Ace. Ace herinnerde zich daarbij dat hij wat aan de situatie kon doen, ook al zag het er heel leuk uit. Uiteindelijk riep Ace dan zijn jongere zusje erbij, die al snel naar hem toe liep en nors aan hem vroeg wat er was. Ace maakte er geen woorden aan vuil en wees alleen maar naar de hond die met de handschoen bezig was. Sophie richtte zich op Stan en de handschoen. Ace dacht dat ze het daar bij liet, maar tot zijn verbazing begon Sophie zienbaar met Stan te flirten. Ace trok een wenkbrauw op en een steek van jaloezie ging door hem heen. Hij zag hoe ze reageerde op het kwijl en hoorde Stan grinniken erop. Opnieuw trok Ace een wenkbrauw op. Hij had geen zin om hiernaar te kijken, maar hij wou zien hoe dit ging uitpakken. Zou Stan ingaan op zijn zusje? Nee tuurlijk niet. Stan kon beter krijgen. Dat was wat Ace dacht, maar eigenlijk was hij al vol van jaloezie om het feit dat Sophie zo bezig was bij Stan. ''Dankje Sophie'' bedankte Stan haar en gaf haar een knipoog. Ace voelde hoe een vlaag woede door hem heen ging. Serieus?! Gaf hij haar een knipoog? Ging hij ermee in?! Ace had de drang om naar ze toe te stappen, zijn zusje neer te slaan en vervolgens met Stan weg te lopen, maar dat was iets wat alleen in zijn fantasie zou gebeuren. Hij was immers niet zo sterk en het leek hem ook niet zo'n strak idee. Sophie begon licht te giechelen en glimlachte breed naar hem, voelde zich duidelijk gevleid. Ace kon het gegiechel nauwelijks aan horen. ''Leuke hond'' zei Stan, opnieuw gegiechel bij Sophie. Ace balde lichtjes zijn handen tot vuisten. Zijn vriendin was tegen hem aan het praten en stelde voor om naar zijn kamer te gaan, maar Ace negeerde haar vlak, zonder het echt door te hebben. ''Hoe gaat het met je? Inmiddels al een jongen voor je laten vallen?'' vroeg Stan, waarbij hij de schoffel op pakte. Sophie giechelde opnieuw en plantte toen plots hand in Stan zijn nek. "Ik ben ermee bezig," zei ze op een verleidelijke toon en knipoogde zo ook eens naar hem. Oké genoeg. Ace richtte zich kort tot zijn vriendin. "Ga jij alvast maar naar boven," sprak hij en liep vervolgens op Stan en Sophie af. Hij trok Sophie abrupt van Stan weg. Sophie keek verbaasd op naar Ace, waarna ze wat grimmig zich los trok van Stan. "Wat denk je dat jij aan het doen bent?" vroeg Sophie verontwaardigt. "Wat denk je dat jíj aan het doen bent?!" vroeg Ace verontwaardigt. "Het is de nieuwe tuinman en daar kan je echt niet mee nemen, wacht maar tot pap hiervan hoort," sprak Ace tegen haar. "Dat doe je niet," Sophie leek duidelijk bang te zijn met dat te horen, zij wist dan ook even goed dat je iemand van een goeie naam moest hebben, zoals Ace was aangewezen. "Moet jij eens opletten," reageerde Ace op Sophie. Sophie twijfelde nog even, maar liep toen terug naar de villa. Ace zuchtte even wat opgelucht, nog totaal niet beseffend wat hij had gedaan.

Ace had het begrepen dat zodra Stan zijn blik naar hem toe had geworpen hij hier iets aan moest doen. De hond zou immers niet naar hem luisteren maar wel naar diegene van wie hij was. Althans dat hoopte hij dan maar. En in dit geval dacht hij dat de hond van Ace zelf of zijn vriendinnetje was. Stan haalde zijn blik weer van hem af en wachtte maar af. Na even werd duidelijk van wie de Engelse bulldog was. Het was het dier van Ace zijn zusje. Hij kon zich het zusje van Ace nog wel herinneren. Al leek ze nu een stuk volwassener te zijn geworden. Stan volgde haar met zijn ogen. Kort gleed zijn blik over haar lichaam. Het zag er in ieder geval niet verkeerd uit. Stan wachtte ondertussen maar af. Sophie zoals het zusje van Ace noemde riep de hond bij haar en zorgde ervoor dat hij de handschoen los liet. De handschoen die gevolgde werd door een hoop kwijl, wat Sophie dan ook niet zo grappig leek te vinden viel op de grond in het gras. Stan nam de handschoen vast en gooide deze naar de andere handschoen toe. Vervolgens richtte hij zich tot Sophie, die hem overduidelijk wel interessant leek te vinden. Ze nam dan ook een flirtende houding aan. Iets wat Stan niet kon negeren. Hij bedankte Sophie voor het feit dat ze haar hond de handschoen had laten terug geven. Daarbij gaf hij haar dan ook een knipoog. Een knipoog die op de meesten wel aardig wat indruk maakte. Dat leek bij Sophie dan ook wel te werken want ze begon er van te giechelen. Echter gebruikte Stan de knipoog heel vaak dus het gebeurde ook wel eens onbewust. Vervolgens complimenteerde hij de hond. Ookal was het dier dan met zijn handschoen er vandoor gegaan, leuk was hij wel. Vervolgens pakte hij zijn schoffel op. Immers moest hij zo wel weer aan het werk gaan. De vader van Ace had hem gezegd dat hij zelf zijn pauzes mocht bepalen. Zeker als het warm was want dan was het zwaar werk in de tuin. Maar dat betekende niet dat hij telkens praatjes onder het werk kon gaan maken. Hij vroeg zich dan ook wel af of hij eigenlijk wel contact mocht maken met zijn kinderen oftewel Ace en Sophie. Maar het gebeurde nu al en hij kon er dus weinig aan veranderen. Stan begon zo dan ook een gesprek met Sophie door te vragen hoe het met haar ging en of ze al een jongen voor haar had laten vallen. Ondertussen wilde hij weer naar het stuk tuin toe lopen waar hij mee bezig was maar op dat moment plaatste Sophie een hand in zijn nek. Ze zei hem dat ze er mee bezig was waarbij ze dan ook een knipoog gaf. Dat zei hem genoeg. Sophie had het op hem gemunt. Stan glimlachte even flauwtjes naar haar. Hij wilde op haar reageren maar daar kreeg hij de kans niet meer voor. Ace kwam tussen hem. Stan volgde zijn handelingen en zijn houding met zijn ogen. Hij keek wat bedenkelijk naar Ace. Nu merkte hij dan ook dat Ace zijn vriendin er niet meer was. Waar was Ace mee bezig? Wat zou hem het moeten uit maken dat Sophie zo bij hem bezig was. Immers had hij een vriendin en hij had hem wel duidelijk gemaakt dat hij hem niet meer hoefde. Echter begon Ace al snel over hun vader. Stan slaakte een zucht en wende kort zijn blik af naar de grond. Serieus? Ace ging op deze manier beginnen? Dit was zo’n typisch moment van ‘ik ga het tegen mama zeggen hoor’ Zoiets wat zijn broertje Matt altijd bij hem had gedaan vroeger zodra hij een grapje uit haalde. Hij kon er dan ook behoorlijk slecht tegen. Hij zag hoe Sophie er op reageerde. Ze leek bang te zijn. Iets wat er voor zorgde dat hij de actie van Ace nog minder vond. Hij kon zich wel inbeelden dat hun vader een man van status was. Sophie besloot uiteindelijk dan ook weg te gaan. Stan volgde haar kort met zijn ogen waarna zijn blik terug naar Ace ging. ‘’Heel volwassen Ace’’ Sprak Stan kortaf tegen hem waarna hij met de schoffel naar het stuk tuin toe liep waar hij mee bezig moest. Hij stak de schoffel in de grond waarna hij er voor eens op leunde en zich terug op Ace richtte. ‘’Wat maakte het jou uit dat je zusje me mij flirt? 3 jaar terug had je niet van die ‘ik zeg het tegen mama’ acties’’ Hij legde dan ook extra nadruk op die bepaalde woorden om aan Ace duidelijk te maken wat hij er van vond. Plots besefte Stan waar hij met zijn eigen woorden heen kon. Langzaam aan liet Stan de schoffel los. ‘’Was je jaloers op Sophie?’’ Vroeg Stan vervolgens aan Ace terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg. Aan de ene kant waarom zou Ace jaloers zijn? Maar aan de andere kant, Ace trok Sophie precies weg op het moment dat ze hem aan raakte. Misschien dat Ace toch ergens niet kon hendelen. Iets wat Stan dan wel weer grappig zou vinden. Maar hij wist dat hij het ergens niet grappig moest gaan vinden. Als Ace jaloers was dan betekende dat dat hij nog wel degelijk gevoelens voor hem had en dus loog Ace tegen zijn vriendin. En hoorde Ace dan toch bij hem te zijn.

Sophie had het duidelijk gemunt op Stan, iets waar Ace niet tegen kon. Hij snapte niet waarom, maar hij kon het niet hebben hoe Sophie zo zat te flirten met Stan. Zij kon toch nooit iets hebben met de tuinman en op een gegeven moment trok Ace het dan ook niet meer. Hij trok Sophie weg bij Stan en zei haar dat ze terug moest gaan. Sophie verzette zich even, maar liep uiteindelijk terug naar de villa. Lang zou het voor haar toch niet duren totdat ze een nieuwe 'prooi' had. Ace zuchtte even opgelucht en was blij dat alles nu over was. Hij zette zijn handen voldaan in zijn zij. ‘’Heel volwassen Ace’’ sprak Stan. De sarcastische toon sneed bij Ace binnen. Ace trok kort een wenkbrauw op en richtte zich toen op Stan. "Wat?" vroeg hij kortaf en probeerde in te zien wat 'heel volwassen' moest zijn. Het feit dat hij Sophie zo had weg gekaapt bij Stan? Dat was best volwassen; Sophie kon Stan toch nooit krijgen dus kon ze dat beter meteen in zien dan dat ze eerst wat krijgen. Ace was daar heilig van overtuigd en liet zijn gedachtes er dan ook geen tweede keer over heen glijden. Hij keek naar Stan die een schoffel in de grond stak en daarop kort leunde, waarna hij zich weer tot Ace richtte. ‘’Wat maakte het jou uit dat je zusje me mij flirt? 3 jaar terug had je niet van die ‘ik zeg het tegen mama’ acties’’ sprak Stan tegen hem. Ace trok kort een wenkbrauw op en liet de handen in zijn zij afzakken. "Natuurlijk boeit het mij, het is mijn zusje en ze zou toch niks met je kunnen krijgen," legde Ace uit na zijn logica en ontweek de laatste woorden die Stan sprak. Zo keek Stan er tegen aan. Ace was te koppig om daaraan toe te geven. Hij snapte niet dat Stan er zo moeilijk over deed of deed hij er te moeilijk over? Had hij nog even moeten wachten? Nee. Langer toekijken had hij zeker niet te gehouden. Als hij weer de beelden van hen twee bij elkaar zag balden zijn vuisten zich al automatisch. ‘’Was je jaloers op Sophie?’’ vroeg Stan plots. Ace keek geschrokken, haast betrapt, op. Hij zag hoe Stan zijn armen over elkaar deed. Ace keek even naar de schoffel, die nu alweer op de grond lag. Om één of andere reden kon hij zijn blik niet gevestigd houden op Stan. Was Ace jaloers geweest? Nee. Het was toch allemaal voor zijn kleine zusje? Maar zou hij normaal zo gereageerd hebben? Nee eigenlijk boeide het liefdesleven van zijn zusje hem helemaal niet, waarom nu dan wel. Kwam het door Stan? Dus, hij voelde nog wat voor hem? Dat was een simpele vraag die Ace ook wel kon beantwoorden voordat hij Stan had gezien. Natuurlijk voelde hij nog wat voor hem. Er waren alleen zoveel problemen bij gekomen dat het nooit mogelijk zou worden dat hun een relatie kregen. Ace keek langzaam op naar Stan, met haast een verslagen blik in zijn ogen. "Ik..ik moet nog huiswerk maken," zei Ace hakkelig en het was duidelijk te merken dat hij het onderwerp ontweek. Zonder nog verder een woord aan hem vuil te maken draaide hij zich om en rende hij terug richting de villa. Daar rende hij naar boven en ging zijn kamer in. Hij vroeg zijn vriendin om te vertrekken, waarna hij zichzelf opsloot in zijn kamer.

Stan had Sophie nagekeken waarna hij kortaf had gesproken tegen Ace. Wat voor excuus Ace ook maar had voor zijn actie bij Sophie. Hij was het er sowieso niet mee eens. Stan liep met zijn schoffel naar het stuk toe waar mee hij bezig moest. Echter was hij nog niet klaar met Ace. Hij plantte zijn schoffel in de grond waarna hij zijn armen er op plaatste en zo wat op de schoffel steunde. Hij richtte zich tot Ace en sprak weer tegen hem. Eenmaal tegen Ace gezegd te hebben wat hij wilde zeggen liet Ace zijn armen langzaam aan zakken. Stan kon daaruit op maken dat zijn woorden hem in ieder geval wat hadden gedaan. Ace had nu niet meer die nietszeggende houding van daarnet. Ace reageerde vervolgens dan ook op hem. Kalm luisterde Stan naar zijn woorden. Lichtjes trok hij een wenkbrauw op waarna hij kort zuchtte. Hij snapte ook wel dat vanwege die status en al Sophie niets met hem zou kunnen krijgen. Maar wie zei uberhaubt dat Stan wat met Sophie zou willen? Dat ging echt niet gebeuren. Stan had immers net aan Ace zijn gevoelens toegegeven. Maar hij was afgewezen en daarom zou hij zich nu zeker op Sophie richtten? Echt niet. Stan had dan ook niet bepaald begrip voor Ace zijn woorden maar liet dat maar even zitten. Zijn humeur was dan ook wel een heel stuk vermindert door eerder. Vooral die uitdagende blik die Ace hem had gegeven zodra zijn vriendinnetje erbij was gekomen. En dan nu dit. Stan wilde zich uiteindelijk dan ook gewoon op zijn werk storten en Ace verder laten voor wat het was. Immers kwam hij hier om te werken en niet om te praten met de kinderen van zijn baas. Echter was er toch iets wat hij nog besefte. En hij vroeg het dan ook gelijk aan Ace. Hij vroeg zich af of Ace jaloers was geweest. Dat zou wel een echte verklaring zijn geweest voor zijn gedrag, een betere verklaring. Gelijk keek Ace wat geschrokken naar hem. Wat Stan dan weer vertelde dat de vraag impact op Ace had gehad. Op die manier verraadde het Ace dan ook al wat. Stan hield zich echter in en wachtte af van wat Ace zou gaan antwoorden. Maar het antwoord dat hij zou willen hebben kwam niet. Ace begon wat hakkelig met een 'ik' waarna er op volgde dat hij nog huiswerk zou moeten maken. Kort keek Stan wat vragend waarna Ace er dus vandoor ging. Stan keek Ace met een nietszeggende uitdrukking op zijn gezicht na. Hij kon er om glimlachen. Maar hij wist wat dit te betekende. Ace was jaloers geweest, dat was nu wel zeker. En dat kon verschillende gevolgen hebben. Maar een ding was zeker. Ace was nog lang niet over hem heen. Uiteindelijk keerde Stan het de rug toe waarna hij zijn schoffel op pakte en aan het werk ging. Het duurde niet lang of hij zag de vriendin van Ace al weer vertrekken. Het leek erop dat zij ook niet lang had mogen blijven. Stan keek haar kort na waarna hij maar weer verder ging. Zo werkte hij een hele dag hard aan de tuin tot dat het tijd was om terug naar huis te gaan. Hij bracht zijn spullen naar de auto en reed niet lang daarna van het erf af. Terug naar huis.