'Sick' at home [&Stan]

Zijn ogen waren gevestigd op het plafond. Ieder ander zou twee keer moeten kijken wou je willen weten dat hij niet dood was. Met een lege blik in zijn donkere groene ogen keek hij omhoog. Hij staarde naar het plafond wat zover weg van hem leek. Het plafond was altijd het zelfde, saai, wit en leeg. Leeg. De jongen had zich kort nog zo gevoeld. Leeg. Achter gelaten en verraadde. Dat veranderde toen hij zijn oude vlam had ontmoet. Ieder ander was er blij mee geweest, maar hij had er alleen maar meer problemen door gekregen. Ook al leek niemand last van die problemen te hebben. Een lange zucht verliet zijn lippen, maar er kwam geen geluid uit hem. Zijn armen lagen gespreid uit elkaar, net zoals zijn benen. Aan zijn ogen kon je zien dat hij al lang niet meer had geslapen. Donkere wallen hadden zich verzameld onder de ogen van Ace. De lippen van de jongen waren licht en droog. Zijn haren zaten in de war en zagen er vet uit. Je kon duidelijk zien dat er iets mis mee was, maar tot nu toe was het nog de oorzaak van de 'griep' die hij had 'opgelopen'.

Geklop verstoorde de oneindige cyclus van stilte in zijn kamer. Langzaam aan trok Ace zijn lege ogen van het lege plafond af en richtte die op de deur die hem beschermde tegen de drukke buiten wereld. "Ace, wil je al wat te eten of iets anders?" klonk de bezorgde stem van een bediende. De arme vrouw was één van de vertrouwste werknemers van het huis en was dan ook wel bezorgd om haar jonge meester. "Nee," sprak Ace met een stem die zo brak was als een ingeslagen raam. Hij hoorde een lichte zucht, waarna de voetstappen zeiden dat ze weg ging. Hij richtte zijn blik weer op het plafond en was van plan om weer in trans te komen met de leegte ervan, maar zijn aandacht werd plots getrokken tot een ander geluid. Dit keer kwam het geluid niet vanachter de deur vandaan. Nee. Het was dichterbij. Hij richtte zijn blik naar rechts, waar een raam zat. Vanuit zijn raam had hij perfect uitzicht op de tuin. Langzaam, heel langzaam, ging hij recht op zitten. Zijn hoofd hing iets voorover, waardoor hij de staarwedstrijd met het plafond verloor. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, waarna hij in zijn ogen wreef en eens gaapte. De nieuwsgierigheid naar het geluid nam toe en hij richtte zich tot het raam. Al snel zag hij wat het geluid was; Stan was het gras aan het maaien. Ace wou opnieuw op het bed neer ploffen bij de gedachtes aan Stan, maar op dat moment viel zijn blik op de maaimachine. Hij herinnerde de heerlijke geur van pas gemaaid gras. Zonder er verder echt over na te denken deed hij de ramen van zijn kamer met een zwaai open en snoof gulzig de lucht op. De geur van pas gemaaid gras prikkelde zijn neusgaten en deed ze licht trillen. Een glimlach sierde rond zijn lippen. Een windvlaag stak op en nam de koudheid mee die zei dat dit de buitenwereld was. Ace had de neiging om terug te deinzen, maar gaf niet op. Hij voelde hoe de wind zijn gezicht streelde en langzaam aan sloot hij zijn ogen en genoot hij van het buitenleven. Van de geuren en geluiden. Alsof hij er tussen zat in de tuin, precies op die plek waar hij het liefst zat. Langzaam aan opende Ace zijn ogen. Hij wou graag daar heen. Hij wist dat hij ooit met Stan moest praten over alles. Hij wist dat hij problemen niet kon ontlopen en dat ze zichzelf niet oploste, dus hij moest het doen. Hij zuchtte. Hij had geen flauw idee hoelang hij in zijn kamer had gelegen, waarschijnlijk een paar dagen met de 'griep'. Ace keek naar beneden en wou zijn ogen weer op Stan vestigen, maar hij kon hem niet vinden. Zijn oren vertelde hem dat hij dichtbij aan het grasmaaien was. Ace boog over , maar kon zijn grip op de vensterbank niet meer behouden. Zijn handen gleden weg en zijn bovenlichaam hing het raam uit, ver genoeg dat zijn onder lichaam al snel volgde. Voordat hij het wist voelde hij de lucht langs zich heen snijden en wist hij dat hij elk moment met een doffe klap in de bosjes terecht kon komen. In een flits zag hij hoe hij door de lucht zweefde, maar hij kneep zijn ogen samen in reflex. Met een doffe klap viel hij in de bosjes die onder zijn raam stonden.

Een paar dagen waren verstreken. In die dagen had hij weinig, of eigenlijk niets van Ace gezien. Na hun confrontatie en al na drie jaar was het misschien ook maar beter dat ze elkaar even niet meer zagen. De situatie werd er anders toch niet beter op. Echter kon Stan het niet helpen dat hij het nog steeds in zijn gedachten had zitten dat Ace jaloers op zijn zusje en hem was geweest. Het gaf wel duidelijk aan dat Ace nog wat voor hem voelde. Stan wilde iets met die gevoelens kunnen doen. Maar dat ging niet. Niet zolang dat vriendinnetje er tussen stond. En al stond die er niet tussen dan was er nog wel een ander probleem. Een probleem waar Stan nog niets van wist en als het zo door ging kwam hij daar ook niet achter. Stan werd vooral gezelschap gehouden in de tuin door de hond van het zusje van Ace. Elke keer kwam het dier terug om te spelen met Stan. Stan nam in zijn pauzes dan ook wel eens de tijd om te stoeien met het dier. Hij paste er dan ook wel op dat de hond niet bezeerd zou raken door een van de gereedschappen.
Stan reed het terrein op met zijn auto en parkeerde deze op zijn vaste plek. Kalm haalde hij zoals iedere dag weer wat spullen uit de auto en bracht hij deze naar de tuin toe. Daar stond ondertussen ook al een grasmaaier voor hem klaar. In die paar dagen had Stan had gewerkt en dat was dan ook wel te zien. De tuin zag er al een stuk beter uit dan eerst. Echter moest het gras om de zoveel tijd bij gehouden worden en zoals nu moest hij dus ook weer even het gras maaien. Stan legde de spullen neer op een plek waar ze niet in de weg lagen en liep naar de grasmaaier toe. Zodra hij het gras betreden was er geblaf te horen. De hond van Sophie kwam op hem af gerend en sprong tegen hem op. Stan grinnikte eens en ging door zijn hurken. Het dier drukte zijn snuit tegen zijn gezicht en Stan gaf hem dan ook een paar ruige aaien over zijn kop. Immers door de sterke huid kon het dier dat wel hebben en vaak vonden ze dat nog leuker ook. Al daagde het ook wel wat uit voor spelen. Stan stond uiteindelijk weer op en wees even met zijn wijsvinger naar de hond. ''Nu blijf jij hier braaf zitten want ik ga grasmaaien, en die grasmaaier daar kun jij beter bij uit de buurt blijven'' Sprak hij met een flauw glimlachje. De hond plofte in het gras neer en keek met grote onschuldige ogen omhoog naar Stan. Immers was hij nu dan ook wel wat naar Stan gaan luisteren. Iemand moest dan toch ook op hem gaan letten als Sophie naar school was. Stan vond het heus niet erg om dat te doen. Stan grinnikte even waarna hij zijn hand langzaam aan terug trok en op stond. Hij draaide zich om en liep naar de grasmaaier toe. Zo ging hij bezig met grasmaaien. Hij deed dit op zo'n net maar ook handigst mogelijk manier.
Stan was nog niet eens zo mega ver of hij merkte plots iets vanuit zijn ooghoeken op. Hij keek opzij en op dat moment zag hij hoe een mensenlichaam via een raam naar beneden viel. Stan zijn ogen verwijdde gelijk wat waarna hij de grasmaaier uit zette en naar de bosjes toe rende waarin de persoon terecht was gekomen. Stan drukte een paar takken opzij en al snel werd het gezicht van Ace zichtbaar. ''Ace? Gaat het?'' Bracht Stan dan ook gelijk uit. Nog steeds wat geschrokken. Hij stak zijn armen naar Ace uit en tilde hem zo voorzichtig mogelijk uit de bosjes. Immers wist hij niet of hij veel pijn had opgelopen door de val en Stan wilde Ace dan ook niet nog meer pijn bezorgen. Hij vroeg zich af hoe Stan hier nu zo terecht had kunnen komen. Kort keek hij dan ook omhoog naar de villa waarna hij al snel terug naar Ace zelf keek.

De buiten wereld had zoals altijd zijn aandacht weten te trekken. De geur van pas gemaaid gras was altijd heerlijk om te ruiken en hij zou die kans dan ook nooit afslaan. Nu ook weer snoof hij luchtig de geur op. In zijn hoofd was hij nog niet helemaal 'wakker'. Zijn hoofd was vol met verwarrende gedachtes over wat hij moest doen en niet wou doen. Uiteindelijk zag hij dat Stan die gene was die het gras maaide, alsof hij vergeten wat dat Stan als tuinman bij hen werkte. Ace volgde hem met zijn ogen, totdat hij plots verdween. Ace hing uit het ruim om te zien waar Stan was gebleven, maar zijn hand gleed uit, waardoor hij zonder nog wat verder uit te brengen het raam uit kukelde. Hij voelde de lucht langs hem heen gaan en in een reflex kneep hij zijn ogen dicht, zich voor bereidend voor de klap die hij zou krijgen. Hij hield zijn armen voor zich in de hoop dat hij zo wat pijn kon verkopen.

Met een doffe klap kwam hij terecht op de grond. Takjes sneden langs hem heen en door zijn hoofd ging een steek van pijn heen. Ace bleef even zo stil liggen, totdat hij plots iemand hoorde naderen. ''Ace? Gaat het?'' hoorde hij een bekende stem zeggen. Hij herinnerde dat hij zijn ogen had gesloten en opende deze dan ook langzaam. Hij knipperde een paar keer, waarna hij met een glazige blik keek naar die gene die zich tot hem had gericht. De stem van die persoon had al genoeg gezegd. "Stan?" De persoon waar hij het liefst bij wou zijn, maar waar hij absoluut niet bij kon zijn. Ace knipperde nog een paar keer, waardoor zijn beeld dan ook verscherpt werd en hij inderdaad Stan zag. In eerste instantie wou Ace weten hoe hij precies bij Stan lag, maar toen herinnerde zijn lichaam zich aan de pijn die hij voelde van de klap die hij net had gemaakt. Zijn hoofd bonkte hevig en het zou hem niks verbazen als daar wat was gaan bloeden. Langzaam bracht hij zijn rechterhand ernaar toe en voelde hij aan zijn hoofd. Het voelde plakkerig en nat aan. Hij haalde zijn hand weg en inderdaad, bloed was te zien. Ace bekeek zijn armen eens, die bloot waren aangezien hij een shirt met korte mauwen aan had. Hij had enkele schrammen op zijn armen, maar niks ernstig, voor zover hij kon zien. Zijn blik ging terug naar Stan. Een lichtte glimlach lag rond zijn lippen, waarna hij een hand op de wang van Stan neer legde. Ace wou hem zo graag. Hij wou met hem praten. Helemaal alleen met hem zijn. Het kon niet, maar hij wou het. Even gaf hij zich over aan zijn gevoelens en liet hij zich gewillig verdrinken in de ogen van Stan.

Het ene moment was Stan gewoon rustig aan het grasmaaien terwijl Sophie haar hand hoopvol naar hem zat te staren. Die wachtte natuurlijk op Stan zijn pauze zodat ze weer konden stoeien. En wie weet kreeg hij weer een stukje brood of kaas van zijn lunch. Echter zouden die plannen opzij geschoven worden. Want het andere moment zag Stan vanuit zijn ooghoeken iets naar beneden komen. Gelijk keek Stan om en tot zijn schrik zag hij hoe het lichaam van een mens naar beneden zeilde en in de bosjes terecht kwam. Stan zette de grasmaaier gelijk stop en liet deze vervolgens los waarna hij naar de persoon in de bosjes toe rende. Hij drukte een paar takken opzij zodat al snel duidelijk werd wie de persoon was die naar beneden was gevallen. Stan voelde zich er niet rustiger op worden zodra hij het gezicht van Ace voor zich zag. Gelijk sprak hij zijn naam uit waarbij hij dan ook vroeg of het ging. Al kon hij zich voorstellen dat het alles behalve goed ging. Hij reikte dan ook al gauw zijn armen naar Ace uit en legde deze om hem heen waarna hij hem zo voorzichtig mogelijk uit de bosjes tilde. Kort was zijn blik omhoog naar het raam gegaan dat los stond. Hij vroeg zich af hoe Ace naar beneden had kunnen vallen. Hij was toch niet aangevallen door iemand van het personeel? Bij die gedachten keek hij Ace gelijk weer in de ogen aan. Echter viel zijn blik al snel op een hand van Ace die hij op zijn achterhoofd had gelegd waar duidelijk bloed vanaf kwam. Zo verscheen er dan ook al snel een zorgelijke blik in de ogen van Stan. Hij kon die bepaalde charmante flirterige houding hebben. Maar ook had hij een zorgzame kant. Zeker als het om Ace ging waar hij dan ook erg veel om gaf, iets wat hij nu helemaal besefte.
''Ace hoe ben je..'' Zodra hij begon te spreken legde Ace plots een hand op zijn wang. Stan keek kort wat verbaasd waarna hij zijn blik even af wende. Dit voelde vreemd. Waarom deed Ace die handeling? Hij had een vriendin. Stan keek Ace uiteindelijk weer in de ogen aan. ''Ik breng je naar binnen, we moeten een doekje voor je achterhoofd vinden'' Sprak Stan gelijk om er niet te veel aan te hoeven denken. Het was niet dat hij Ace wilde afwijzen. Maar in tegenstelling tot Ace kon Stan dit gewoon niet. Niet met de gedachten in zijn achterhoofd dat Ace hem gister nog zo had afgewezen en daarbij zijn vriendin was opgedoken. Stan stapte dan ook gelijk met Ace richting de sére deur die naar de tuin leidde. De ouders van Ace waren aan het werk en misschien was dat maar beter ook. Hij wist niet hoe ze hier op zouden reageren, al zouden ze er vast wel iets van merken. Daarbij kwamen ze vast ook nog wel personeel tegen. Het duurde dan ook niet lang of een dienstmeisje liep hen tegen het lijf. Ze keek al snel met een nogal geschrokken blik zodra ze de toestand opmerkte waarin Ace was. ''Haal alsjeblief een doekje met warm water voor hem'' Sprak Stan gelijk. Het meisje keek voor kort nog wat geschrokken waarna ze eens knikte en weg liep. Ondertussen liet Stan Ace op de bank zitten die in de sére stond. Stan kwam bij hem zitten en na even was het dienstmeisje er dan ook. Stan nam het doekje over waarna hij aan gaf dat ze wel kon gaan. Vervolgens plaatste hij het doekje voorzichtig op Ace zijn achterhoofd en probeerde hij het bloed op zijn achterhoofd weg te krijgen om te zien wat voor toestand deze verkeerd. Als er daadwerkelijk dan ook nog een gat zat of diepe snee zat moesten ze naar de dokter toe. Stan keek Ace kort in de ogen aan. Nu besloot hij de vraag dan ook echt te stellen. ''Hoe ben je vandaar boven naar beneden gevallen Ace?'' Bezorgdheid was nog steeds in zijn stem te horen.

Ace wist niet hoe hij voor elkaar had gekregen, maar hij was uit zijn raam gevallen recht de bosjes in die onder zijn raam stonden. Hij had geluk gehad dat de bosjes zijn val hadden opgevangen. Anders had hij wel wat kunnen breken, tenminste, hij ging er van uit dat hij nu niks had gebroken. Hij checkte zichzelf even op verwondingen maar de ernstige wond zat op zijn hoofd, waar bloed vandaan kwam. Hij richtte zich kort op Stan, die hem met een zorgelijke blik aankeek. Ace legde plots een hand op de wang van Stan. Hij had geen zin om aan de gevolgen ervan te denken, hij wou gewoon zijn hand daar neer leggen. Stan leek wat verbaasd te zijn eerst, maar wende toen zijn blik weg. Ace werd daardoor ook terug bij de realiteit gesleept en zijn hand gleed van de wang van Stan af. Er zat teveel tussen hen. Zo keek Ace ook weer weg en had hij de neiging om weg te rennen en zichzelf opnieuw op te sluiten in zijn kamer, jammer genoeg wou zijn lichaam niet echt mee werken en leek het wel van lood te zijn zo zwaar voelde het aan. ''Ik breng je naar binnen, we moeten een doekje voor je achterhoofd vinden'' sprak Stan en begon zo te lopen richting de sére. Ace volgde de weg met zijn ogen, waarna hij kort naar Stan keek. Hij had zoveel verlangens naar hem, maar geen één van die verlangens konden gestild worden. Niet zolang Ace in dit huis woonde bij zijn ouders. Een dienstmeisje kwam hen te gemoed, helemaal in paniek, maar uiteindelijk wist Stan haar zover te krijgen dat ze een doekje ging halen voor Ace. Ace fronste kort zijn wenkbrauw, dit omdat hij het irritant vond om mensen te vragen dingen voor hem te doen, terwijl hij diegene niet kende en het meisje van net kende hij zeker niet. Stan liet Ace zitten op de bank en vervolgens ging Stan weer daarnaast zitten. Ace zuchtte eens kort, waarna hij zijn ogen sloot. Toen hij trippelende voetstappen hoorde, opende hij zijn ogen weer en het dienstmeisje was weer verschenen. Dit keer met een doekje die ze overhandigde aan Stan en daarna de sére weer verliet. Ace volgde haar kort met zijn ogen, waarna hij toekeek hoe Stan zijn hoofd schoon begon te maken. Ace keek kort naar Stan, waarna hij zijn gezicht afweerde naar beneden. ''Hoe ben je vandaar boven naar beneden gevallen Ace?'' vroeg Stan, bezorgdheid was duidelijk te merken en het was iets wat Ace deed opkijken. "De geur van pas gemaaid gras wou ik ruiken," legde Ace kort uit en voelde hoe zijn wangen licht een kleur kregen door zijn domme actie. "Maar toen ik wou kijken waar jij was gebleven met de grasmaaier, gleden mijn handen weg en voordat ik het wist lag ik beneden in de bosjes," sprak Ace en wreef wat onzeker over zijn armen heen. Hij zuchtte eens. Waarna hij zich tot Stan richtte. "Sorry dat ik je hierin heb mee gesleurd. Nu loop je vast achter op je werk," zei Ace, ook al vond hij het helemaal niet erg dat Stan nu bij hem was. Hij zat dan ook nog steeds wel behoorlijk close tegen hem aan. Veel mensen zouden hen toch niet kunnen storen. "Zou je me kunnen helpen om weer bij mijn slaapkamer te komen," sprak Ace en keek Stan even kort na, waarna hij wankelend op stond. Hij moest toch zijn kamer weer in.

Het was nog al een vreemd aanzicht geweest dat Ace via een raam van de boven verdieping naar beneden was gevallen. Daardoor kreeg Stan al snel het idee dat iemand hem geduwd had of iets dergelijks wat betekende dat er iemand onbetrouwbaar in de villa rond zou lopen maar hoe graag Stan ook de oorzaak van dit hele gebeuren wilde wezen, Ace trok algauw zijn aandacht door het feit dat hij bloedde op zijn achterhoofd. Daar moest dan ook wel wat aan gedaan worden. Echter wilde Stan het bloed eerst weg hebben voordat hij kon bepalen of het en ernstige wond was of niet anders moesten ze naar de dokter toe. Stan bracht Ace naar binnen waar ze al gauw een dienstmeisje tegen het lijf liepen. Aangezien die mensen er toch voor waren vroeg Stan haar een warm vochtig doekje te halen. Kort had ze geschrokken naar hen gekeken maar daarna ging ze wel op weg. Stan liet Ace ondertussen op de bank in de sére zitten en kwam bij hem zitten. Hij liet Ace dan ook voor de steun wat tegen hem aan zitten. Het duurde niet lang of het dienstmeisje kwam met een doekje aan zette. Stan bedankte haar met diezelfde charmante knipoog zoals normaal en nam het doekje over. Het dienstmeisje ging vervolgens weer weg.
Stan richtte zich nu op Ace en maakte met het doekje zijn achterhoofd schoon. Kort bekeek hij de wond maar het zag er niet heel diep uit. Ace had echt geluk gehad. Iets van opluchting voelde Stan dan ook gelijk in zich waarna hij zich op het gezicht van Ace richtte en hem vroeg hoe het nou kwam dat hij naar beneden was gevallen. Ace keek op naar hem waarna hij het begon uit te leggen. Gelukkig bleek het alles behalve een slecht iemand te zijn die door de villa heen liep. Maar aan de andere kant had Ace zijn reden ook wel iets vreemds. Al kon Stan zich nog wel herinneren dat Ace pas gemaaid gras altijd lekker vond. Toen had hij het al vreemd gevonden, nu vond hij dat nog steeds. Stan glimlachte dan ook licht wat flauwtjes en keek kort weg naar de grond waarna zijn blik terug naar Ace zijn gezicht ging en zag dat zijn wangen licht wat gekleurd waren. Stan grinnikte eens maar werd al snel weer stil zodra Ace verder begon te praten. Stan luisterde er naar. Voor kort keek hij wat vragend. Dus Ace had specifiek ook naar hem gekeken? Dat had hem wel even verbaasd waarom zou Ace dat nog willen na hun weder ontmoeting? Stan bleef daar voor even mee in gedachten zitten tot dat Ace zijn excuses aan hem bood door het feit dat Ace hem nu van zijn werk afleidde. Stan haalde kort zijn schouders op. ''Valt wel mee, dat werk komt wel weer'' Sprak Stan nu wat rustiger tegen hem. Kort keek hij naar zijn hand waarmee hij het doekje tegen Ace zijn achterhoofd hield. Het doekje bevatte nu ook een stuk meer bloed. Langzaam aan haalde Stan het doekje van de plek af en bekeek het. Het bloeden was al minder geworden. Hij slaakte een lichte zucht waarna hij zich terug op Ace richtte die hem nu vroeg of hij hem kon helpen naar zijn slaapkamer toe. Stan knikte eens en op dat moment stond Ace al weer op. Hij zag hoe hij wankelde en gelijk kwam de bezorgdheid dan ook weer wat terug bij Stan. Hij schoot recht waarna hij Ace snel maar voorzichtig in zijn armen op tilde. ''Ik breng je naar je kamer, maar jij loopt niet. Voor de zekerheid'' Sprak Stan flauwtjes met een knipoog tegen hem waarna hij de gang in liep. Ace vertelde hem waar zijn kamer was en zo bracht Stan hem daar heen. Na even waren ze er. Stan drukte de deur klink open met een elleboog waarna hij met Ace zijn slaapkamer in liep en de deur vervolgens weer achter zich dicht drukte. Hij liep met Ace naar zijn bed toe. Zachtjes legde hij Ace op het bed neer. Kort keek Stan zijn kamer rond waarna hij Ace weer in de ogen aan keek. ''Beloof me in ieder geval dat als je me weer wil zien grasmaaien je gewoon bij me in de tuin komt zitten'' Sprak Stan flauwtjes tegen Ace waarna zijn blik langzaam aan weer rustiger werd. ''Moet je verder nog iets hebben?'' Vroeg Stan hem kalm.

Kort keek Ace naar Stan, die met een wat bezorgde blik zo met Ace liep. Ace richtte zich naar de grond, die zich verplaatste onder hem zonder dat hij zich bewoog. Eenmaal in de sére van de villa aangekomen zette Stan Ace neer op de bank. Een dienstmeisje was voor hen een doekje aan het halen en het duurde niet lang of die weer terug kwam. Stan bedankte het meisje en Ace glimlachte licht naar haar, waarna ze weer vertrok. Stan had zich naast Ace neer gezet en begon de wond schoon te maken. Ace zag via zijn ooghoek hoe Stan naar de wond keek, waardoor Ace de neiging kreeg om er ook naar te kijken, maar dat kon natuurlijk niet. Ace zuchtte eens wat klagelijk, maar zijn aandacht werd al snel aangetrokken tot het feit dat Stan naast hem zat. Doordat Stan zijn achterhoofd aan het schoonmaken was, leunde Ace al wat meer naar hem toe dan eerst. Ace sloot kort zijn ogen, maar opende deze alweer gauw toen Stan aan hem vroeg hoe hij in de bosjes terecht was gekomen. Ace kreeg kort een kleur, waarna hij het dan ook aan Stan begon uit te leggen. Doordat hij dacht aan het grasmaaien moest hij ook meteen denken aan Stan. Stan kon nu, door dit, niet verder met zijn werk. Ace wist  niet of dit erg hinderlijk was of niet, maar bood toch zijn excuses aan. Voor hem was het in ieder geval niet hinderlijk. Hij vond het totaal niet erg om zo te zitten bij Stan. Echter haalde Stan zijn schouders op. Ace keek hem licht verbaasd aan. ''Valt wel mee, dat werk komt wel weer'' sprak hij rustiger dan eerder. Ace glimlachte lichtjes, voelde zich licht gevleid dat Stan bij hem bleef. Hij zag de blik van Stan afglijden naar Ace zijn achterhoofd. Hij voelde hoe het doekje er vanaf werd gehaald. Kort keek Ace naar het doekje waar bloed in verzameld was. Ace wende zijn blik af en vroeg daarna aan Stan of hij hem naar zijn kamer wou helpen. Hij richtte zijn blik weer op Stan, die knikte. Ace stond op, hij wankelde even, maar stond uiteindelijk. Plots schoot Stan op en voordat Ace het door had lag hij weer in de armen van Stan. Verbaasd keek hij Stan even aan. ''Ik breng je naar je kamer, maar jij loopt niet. Voor de zekerheid'' sprak Stan met een knipoog. Ace glimlachte licht flauwtjes en knikte licht. Ace voelde zich haast weer die jongen van drie jaar geleden. De jongen die hopeloos verliefd was geworden op een vriend van hem. De jongen die alles leuk vond aan die vriend, ook al waren het maar die kleinste dingetjes. Plots, bij die gedachtes, schoot een vraag door zijn hoofd heen. 'Was Stan nou verliefd op Ace?'. Die dag in de tuin, toen ze elkaar weer ontmoette, had het erop geleken dat Stan bereid was om met Ace te nemen, maar echt woorden gebruikt had hij niet. Ace stond even stil bij die gedachte. Wat was nou echt en wat niet? Verzon hij niet alles gewoon? Ace zuchtte licht. Waarom zou hij erover denken? Het zou hem alleen maar meer pijn doen. Hij zei Stan waar zijn kamer was, die ze vervolgens in gingen. Stan legde Ace voorzichtig op het bed neer, waarna hij zich tot Ace richtte. ''Beloof me in ieder geval dat als je me weer wil zien grasmaaien je gewoon bij me in de tuin komt zitten'' sprak Stan wat flauwtjes tegen Ace. Ace voelde hij opnieuw een rood hoofd kreeg. "Ik was niet specifiek naar je aan het kijken, ik wou gewoon kijken waar jij was met de grasmaaier," mompelde Ace wat zacht. Hij wist zelf ook wel dat het anders lag, hij was gewoon te koppig om het toe te geven. ''Moet je verder nog iets hebben?'' vroeg Stan Ace kalm. Ace schudde kort zijn hoofd haast uit gewoonte, dat omdat Stan een vraag stelde die het personeel in Ace zijn vroeg dagelijks aan hem stelde. Het was ook waar, hij hoefde niks, anders zou hij het wel vragen. Plots schoot die vraag weer door zijn hoofd heen. Hij wou het weten. "Ben je verliefd op mij?" vroeg Ace aan Stan zonder er echt over na te denken. Toen hij het door kreeg, wende hij zijn blik meteen af. Hij wist niet of het goed was of niet dat hij het had gevraagd, maar hij kon er nu niks meer aan doen en daarbij, ze zouden toch nooit iets kunnen krijgen. De pijn sneed weer even door zijn haart heen, maar hij richtte zich uiteindelijk weer op Stan, wachtte op antwoord.

Stan zorgde er met het doekje voor dat wat van het bloed weg gehaald werd bij het achterhoofd van Ace. Het bloedde werd uiteindelijk ook wel minder, het zou gewoon nog moeten helen nu. Echter was wel duidelijk te zien dat er wat met het achterhoofd van Ace was. Hij vroeg zich af hoe Ace dat ging oplossen met zijn ouders. Ondertussen legde Ace uit waarom hij nou uit het raam was gevallen. Het was door hem gekomen. Ace had hem lopen zoeken en vervolgens zo ver uit het raam gaan leunen dat hij de grip was verloren. Niet een al te slimme actie. Maar hij had dan ook wel erg veel geluk gehad doordat hij in de bosjes was gevallen. Hadden die bosjes er niet gestaan, na ja daar kon je maar beter niet over nadenken. Uiteindelijk vroeg Ace aan Stan of hij hem naar boven wilde helpen. Dat wilde Stan wel. Zeker zodra Ace op stond en daarbij wat wankelde. Dat zorgde er voor dat de bezorgdheid gelijk weer wat terug kwam bij Stan en Stan dan ook meteen op stond. Hij tilde Ace in zijn armen op en zei hem dat hij hem naar boven zou brengen in zijn armen, gewoon voor de zekerheid. Wat zijn zorgzame kant dan ook wel weer toonde. Daarbij waren de ouders van Ace er toch niet waardoor die er niets anders van zouden kunnen denken. Immers was Stan Ace nu enkel aan het helpen meer niet. Stan liep zo de sére uit de gang in. Via daar leidde Ace hem naar zijn kamer toe.
Eenmaal in Ace zijn kamer aangekomen sloot Stan de deur achter hen. Rustig liep hij met Ace in zijn armen naar Ace zijn bed toe. Zachtjes legde Stan Ace neer op zijn bed. Kort keek hij Ace zijn kamer daarna even rond. Het was een mooie grote en goed bekleedde kamer. Bijna zo'n droom slaapkamer. Uiteindelijk trok Stan zijn blik terug naar het gezicht van Ace. Stan gaf hem nu dan ook wat licht flauw uitgesproken woorden om het toch nog wat gezellig te houden. Ace werd er rood door. Stan moest zich daardoor inhouden niet te lachen. Het zag er dan ook wel schattig uit. Zacht reageerde Ace op hem met woorden. Stan luisterde er naar terwijl hij zijn handen in zijn broekzakken stopte. Stan kon er weer wat flauw op reageren om Ace te plagen maar besloot dat uiteindelijk maar te laten. Immers moest hij zo wel weer aan het werk gaan. Hij vroeg Ace dan ook enkel nog of hij wat nodig had. Daarop schudde Ace zijn hoofd als antwoord. Stan knikte eens. ''Oke, nou dan ga ik weer aan het werk. Doe rustig aan verder'' Sprak Stan met een licht flauw glimlachje tegen hem waarna hij zich om draaide en wilde weg lopen. Maar hij had nog geen stap gezet of Ace vroeg hem plots of hij verliefd op hem was. Stan bleef staan op de plek waar hij stond. Vroeg Ace zich dat nu echt af? Stan dacht dat hij het laatst wel duidelijk had gemaakt. Blijkbaar had hij dat niet goed genoeg gedaan. Langzaam aan draaide Stan zich om en keek hij omlaag naar Ace. Op dat moment richtte Ace zich dan ook weer op hem. Ace vroeg het zich af en dus zou het wel iets met hem moeten doen. Misschien moest Stan het hem dan ook maar op een duidelijker manier vertellen. Stan stapte naar Ace toe. Hij kwam op de rand van het bed van Ace zitten waarna hij rustig naar hem toe boog. ''Dit moet je wel genoeg zeggen'' Sprak Stan kalm tegen Ace. Hij kwam met zijn gezicht vervolgens dichter bij die van Ace. Zachtjes drukte hij zijn lippen op die van Ace en zo kuste hij hem. Hij wist dat het eigenlijk niet mocht, dat hij iets zoals dit beter kon vermijden. Maar een andere zijde van hem had hem gezegd dat hij dit gewoon moest doen, ongestoord had hij daar naar geluisterd.

Terwijl Stan Ace naar zijn kamer bracht, gingen er plots allemaal gedachtes door het hoofd van Ace heen. Was Stan verliefd op Ace? Het was een vraag die hij Stan graag wou stellen, maar hij wist niet of het zo verstandig was. Hij wou het antwoord weten, maar het maakte op zich niks uit of hij het antwoord wel of niet wist, aangezien ze toch nooit iets konden krijgen. Ace zijn ouders zouden dat nooit toe laten. Zijn ouders leken misschien altijd zo meelevend en begrijpend, ze zouden nooit toelaten dat hun zoon met een jongen zou nemen. Al helemaal niet als die jongen niet van 'adel' was. Zijn ouders hadden hem dat duidelijk gemaakt, ongeveer een jaar geleden, waardoor hij nog minder moed kreeg dat hij ooit iets met Stan zou kunnen krijgen. Hij moest ook niet zo azen op Stan, misschien vond Stan Ace inderdaad niet meer leuk, dan moest Ace hem met rust laten. Maar ze konden toch nooit iets krijgen, waarom ging hij nog met Stan om?! Omdat hij te koppig was om Stan op te geven voor zijn ouders.

Eenmaal gezegd waar zijn kamer was, bracht Stan hem erheen en legde hem voorzichtig op het bed. Ace zag hoe Stan rond in zijn kamer keek en keek eens weg. Zelf had hij het niet zo met het feit dat hij rijk was. Hij was niet rijk, zijn vader was rijk. Zelf wou hij gewoon op zichzelf wonen en dan niet op de kosten van iemand anders. Stan maakte nog een flauwe opmerking over als hij hem weer wou zien grasmaaien, waarop Ace weer koppig reageerde. Stan vroeg hem vervolgens of hij nog wat nodig had. Ace schudde zijn hoofd. Stan zei hem gedag en draaide zich toen om. Ace wou het weten. Zonder dat Ace het door had vroeg Ace het aan hem. Was Stan verliefd op hem? Stan kwam meteen tot stilstand. Ace besefte toen wat hij had gevraagd en keek weg. Waarom had hij dat gevraagd? Het kon nooit wat tussen hen worden, wanneer ging hij dat in zien?! Langzaam aan richtte hij zich weer tot Stan en op dat moment had Stan zich omgedraaid en keek omlaag richting Ace. Ace volgde Stan met zijn ogen. Stan kwam meer dichterbij en ging uiteindelijk zitten bij Ace op het bed. Afwachtend keek Ace hem aan, hij wist niet wat hij kon verwachtten. Stan boog naar hem toe. ''Dit moet je wel genoeg zeggen'' sprak Stan. Ace keek even verbaasd, maar al snel kwam Stan nog dichterbij met zijn gezicht en belandde zijn lippen op die van Ace. Ace ogen sperde zich even wijd, maar sloten zich daarna half. Stan kuste hem! Dit kon alleen maar betekenen dat Stan inderdaad verliefd was op Ace. Ace kon het niet geloven en de gedachtes zorgde voor een onbeschrijfelijk gevoel dat zich door zijn aderen schoot. Het zorgde ervoor dat Ace meer wou en zou terug kuste. Stan hield van hem. Ace kreeg alleen maar meer de neiging om tegen de regels van zijn ouders in te gaan, maar dat kon hij niet doen. Hij zou dan zonder ge-maar uit huis gezet worden en zou dan voor zichzelf moeten zorgen. Genoeg geld bij elkaar halen kon hij nooit voor elkaar krijgen. Bij die gedachtes trok hij zich langzaam aan los van Stan. Hij opende zijn ogen weer en wende toen zijn blik af. Het duurde echter niet lang of zijn blik was weer gericht op Stan en liet zich gewillig verdrinken in zijn ogen.

Stan had Ace veilig en wel naar zijn kamer gebracht. Na nog even grappig gedaan te hebben en Stan Ace vervolgens had gevraagd of hij nog wat had kunnen doen, wat niet hoefde. Wilde Stan de de kamer van Ace verlaten. Echter kwam daar die ene plotselinge vraag van Ace. Die vraag die Stan dan ook tot stilstand hield. Voor een moment bleef Stan zo staan maar uiteindelijk richtte hij zich dan tot Ace. Stan liep naar het bed toe van Ace en kwam bij hem zitten. Hij wist dat het niet mocht, dat het niet kon. Ace had een vriendin. Hij zou het zowel lastig maken voor Ace als voor hemzelf. Maar Ace wilde het weten. En Stan wilde het Ace nu dan ook echt goed duidelijk maken. Stan wist maar één manier hoe hij het echt goed duidelijk kon maken. Hij kon simpel weg antwoorden, of het uiten met een beweging. En hij besloot voor het tweede te gaan. Stan boog naar Ace toe en het duurde niet lang of zijn lippen belandde op die van Ace.
Stan hield zijn ogen half open om te zien wat Ace zijn reactie was. Kort waren Ace zijn ogen open gesperd. Als dat zo bleef zou Stan zijn lippen wel snel verwijderen van die van Ace. Maar nee, Ace zijn ogen sloten zich langzaam aan half. Daardoor besloot Stan zijn lippen nog iets langer op die van Ace te houden. Hij kon het gewoon dan ook niet laten. Niet nu hij het eenmaal deed. Immers was hij dan ook verliefd op Ace. Hij had nooit gewild dat Ace iemand anders had. Hij wilde dat Ace met hem samen kon zijn nu. Maar dat zou niet meer gaan. Niet zoals het nu leek. En toch deed Stan dit. Omdat hij Ace wilde duidelijk maken dat hij om hem gaf, meer als gewoon vriendschap. Stan voelde plots hoe Ace hem terug kuste. Op hetzelfde moment als Ace maakte Stan zich dan ook los van hem. Zich nu echt beseffend waar hij mee bezig was. Ze konden dit niet doen, beide niet. Stan wende kort zijn blik af maar het duurde niet lang of hij keek Ace weer aan. Hij merkte hoe Ace naar hem keek. Kort glimlachte Stan even lichtjes naar hem. Vervolgens slikte hij eens waarbij het glimlachje dan ook weer verdween. ''We kunnen dit niet doen Ace..'' Sprak Stan plots. Stan stond vervolgens dan ook op. ''Het spijt me ik had je niet moeten kussen, je hebt immers een vriendin'' Vervolgde hij zijn woorden waarna hij om keek naar Ace. ''Maar dit mijn antwoord, nu weet je wat ik voor je voel, jammer dat ik daar drie jaar over moest doen om er achter te komen dat jij het bent wat ik echt wil'' Eindigde Stan uiteindelijk waarna hij voor zich uit keek en eens zuchtte. Hij had er echt spijt van dat hij het Ace niet eerder had kunnen zeggen.

Voordat Ace het in de gaten had, had hij al gevraagd aan Stan of hij verliefd was geweest op Ace. Door een paar gebeurtenissen was die vraag weer aan bot gekomen en had die zich alleen maar verder uit getakt. Hij wist niet hoe Stan erop zou reageren, wat zijn antwoord zou zijn of wat hij van de vraag zou vinden, maar Ace kon alleen nog maar afwachtend toekijken. Hij kon zijn woorden niet meer terug nemen en hij wou graag antwoord op de vraag die hij had gesteld, ook al zou hij nooit wat met Ace kunnen krijgen.
Stan draaide zich om en Ace volgde zijn bewegingen afwachtend. Stan liep naar hem toe, totdat hij bij zijn bed was. Daar ging hij op het randje van zijn bed zitten en boog hij zich naar Ace toe. Ace keek hem afwachten aan. Plots zei Stan dat dit wel genoeg zou zeggen. Ace keek hem wat verbaasd aan, maar plots boog Stan zich dichterbij het gezicht van Ace en raakte hun lippen elkaar. Ace zijn ogen waren groot, maar al snel werd onbeschrijfelijke warmte in werking gezet die zijn ogen half deed sluiten. De zachte lippen waar hij alleen maar van had kunnen dromen, lagen nu op zijn lippen. Hij dacht niet na over de consequenties en kuste Stan terug. Ace voelde zijn hart bonken als een hamer, maar het voelde altijd nog liefkozend aan. Eerst had Ace nog wat bleek geleken door zijn bleken gezicht, maar nu vormde blosjes zich rond zijn wangen. Hij besefte wat ze aan het doen waren. Stan kuste hem! Ace besefte nu wat de gevoelens van Stan waren en hij was daar onbeschrijfelijk blij mee, maar ook precies met die vlaag van blijheid, kwam de steek teleurstelling bij kijken. En zo koppelde hij zichzelf los van Stan. Ze konden dit niet doen. Het zou nooit wat kunnen worden tussen hem en Stan. Niet zolang hij hier woonden bij zijn ouders. Kort glimlachte Stan naar Ace, maar jammer genoeg verdween die glimlach al snel. ''We kunnen dit niet doen Ace..'' sprak Stan plots. Ace keek wat verward op. Hij wist ook wel dat ze dit niet konden doen, maar hoe kwam het dat Stan dat wist? Stan wist toch niet welke regels Ace zijn vader Ace had opgelegd? Ace wende kort zijn blik af, maar zijn blik viel al snel weer op Stan toen die op stond. ''Het spijt me ik had je niet moeten kussen, je hebt immers een vriendin'' vervolgde hij zijn woorden en keek om naar Ace. Ace zijn ogen verwijdde ietwat. Was dat de reden waarom Stan dacht dat dit niet ging werken? Ace zijn vriendin was een aardig meisje en een goeie vriendin, maar echt grote gevoelens had hij niet voor haar. Hij werd min of meer door zijn vader gedwongen om met haar te nemen toen hij haar eens had voorgesteld aan zijn ouders. Daarbij kwam kijken dat hijzelf dacht dat hij ook maar eens verder moest gaan met zijn leven. Ook al had hij nog steeds gevoelens voor Stan. Met dat meisje zou hij nooit zo gelukkig kunnen worden als met Stan. Met niemand anders kon hij zo gelukkig worden als met Stan. Dat wist hij zeker. Ace schudde lichtjes zijn hoofd, waarna hij rechtop ging zitten. Hij haatte het om op te kijken. ''Maar dit mijn antwoord, nu weet je wat ik voor je voel, jammer dat ik daar drie jaar over moest doen om er achter te komen dat jij het bent wat ik echt wil'' zei Stan uiteindelijk en keek weer voor zicht. Ace zag hoe hij zuchtte. "Ik hou van je, Stan. Ik zou nooit met iemand anders gelukkiger worden dan met jou," begon Ace zijn woorden naar de waarheid. Hij wou het gewoon gezegd hebben en het duidelijk gemaakt hebben. "Maar een relatie is niet mogelijk tussen ons," zei Ace uiteindelijk en richtte zijn blik op de grond. Hij greep het dekbed wat strakker vast. Hij had geen idee dat het zo moeilijk voor hem was om Stan dat te zeggen. Ace had immers stilletjes drie jaar lang gewacht dat Stan terug zou komen en dat ze een relatie zouden kunnen aangaan, maar toen kwamen er problemen tussen en ook al leek alles zo goed te gaan, dreef het alles alleen maar meer uit elkaar.

Stan besefte op het zelfde moment als Ace dat ze dit niet zo konden door gaan. Zo stopten ze beide dan ook de kus. Stan bood zijn excuses aan voor het feit dat hij Ace had gekust. Immers had hij een vriendin. Dit konden ze niet maken tegenover haar. Stan flikte veel maar hier kwam hij toch maar niet tussen. Echter gaf hij een ander antwoord dan Ace had verwacht. Maar Stan wist immers dan ook niet dat de ouders van Ace het er niet mee eens waren dat mensen van het zelfde geslacht met elkaar gingen. Stan was ondertussen dan ook op gaan staan. Zich beseffen dat hij misschien maar beter kon gaan. Als hij nog langer bij Ace zou blijven zou het de situatie alleen maar erger maken. Daarbij kwam dat hij hier voor het werken was. Hij moest verder met zijn werk nu want als hij aan het einde van de dag geen goede resultaten had geleverd tegenover de vader van Ace dan kon dat al snel het einde van zijn baan betekenen. En dat was natuurlijk het laatste wat hij wilde. Immers betaalde dit baantje erg goed. Hij had zijn familie er dan ook wel trots mee gemaakt. Vanuit zijn ooghoeken merkte Stan meer beweging op bij Ace. Eerst schudde hij zijn hoofd waarna hij recht ging zitten. Langzaam aan keek Stan dan ook om naar Ace. Hij luisterde naar zijn woorden en slikte zodra Ace was uitgesproken. Hij zou nooit met iemand anders dan hij gelukkiger worden. Wat betekende dat Ace dus ook nog echt voor hem viel? Hij wilde helemaal niets van dat meisje! Maar waarom had Ace dan met haar.. Dat was iets wat hij zich gelijk af vroeg. Kort keek Stan weg bij die gedachten maar het duurde niet lang of hij keek Ace al wel weer in de ogen aan. Eigenlijk wilde hij het gewoon kunnen zeggen. Dat hij ook van Ace hield. Maar net toen hij op het moment stond omdat ook daadwerkelijk uit te spreken vertelde Ace hem dat een relatie tussen hen niet mogelijk was. Die worden voelde aan als een baksteen die op zijn hart terecht kwam. Stan klemde lichtjes zijn kaken op elkaar waarna hij eens diep adem haalde voordat hij hem zou flippen. Dat wilde hij niet laten gebeuren in de buurt van Ace. Kort bleef het stil. ''Ik ga weer aan het werk, zoals ik net zij. Doe rustig aan Ace'' Sprak Stan plots. Hij keek hem nog even in de ogen aan waarna hij zich omdraaide en de kamer uit ging. De teleurstelling was in zijn ogen te zien geweest. Stan begreep het dan ook niet. Als Ace niets met dat meisje had, waarom maakte hij het dan niet gewoon uit en nam hij met hem? Maar Stan wist dan ook niet dat er meer achter schuilde. Dat de vader van Ace alle touwtjes in handen had als het om relatie's ging.

Het was een frisse vroege ochtend en een lichte mist hing door de straten heen. Auto's reden niet al te hard met licht op voorbij. Stan parkeerde zijn auto en laadde de spullen uit. Met een afwezige blik in zijn ogen deed hij de auto op het slot en nam hij de spullen mee naar de tuin. Stan kon zijn gedachten's niet van gister avond af halen. Hij bleef hoe dan ook wel aan Ace denken. Hij had hem gekust, hem de liefde verklaard. En vervolgens had Ace hem duidelijk gemaakt dat ze geen relatie konden hebben. Stan begreep nog steeds niet waarom niet. En hij vroeg zich dan ook af of hij er ooit wel achter zou komen. Misschien wel niet eens.Bij die gedachten probeerde Stan het hele gebeuren dan ook opzij te zetten maar het ging gewoon niet. Elke keer zag hij het gezicht van Ace weer voor zich. Stan legde zijn spullen in het gras neer dat nog wat vochtig was door de damp van de mist. Gelijk kwam de hond van Sophie, zoals iedere ochtend, op hem afgerend en sprong hij tegen Stan op. Stan aaide het dier weer over zijn kop terwijl een zucht zijn mond ontsnapte. ''Wees maar blij dat jij zo'n makkelijk hondenleven hebt'' Mompelde Stan tegen het dier waarna hij weer recht stond en een gereedschap pakte. Vervolgens ging hij aan het werk in een nieuwe stuk waar hij mee bezig was. Na een tijdje gewerkt te hebben merkte Stan vanuit zijn ooghoeken dat een persoon op hem af kwam. Gelijk keek Stan om. Ergens hoopte hij natuurlijk dat de persoon Ace zou zijn. Maar nee het was een meisje. Dat was alleen al door het manier van lopen te zien. Het meisje was niemand minder dan Sophie.

Ace had Stan ,ondanks alles, duidelijk gemaakt dat een relatie tussen hen niet mogelijk was. Wat in spanning keek hij naar Stan, zelf beet hij lichtjes op zijn onderlip. Hij kon het dan ook moeilijk over zijn hart verkrijgen om Stan zo af te wijzen, terwijl hij het zelf niet wou. Hij zag hoe Stan zuchtte en een steek van schuldgevoel sneed door Ace heen. Hij haatte het om Stan af te moeten wijzen. Hij hield immers met heel zijn ziel van Stan, maar dat zou hij diep weg moeten proppen. Hij kon niet anders. Plots zij Stan dat hij terug ging aan het werk en voordat Ace het wist was hij ook al de kamer uit. Ace had de teleurstelling zeker in zijn ogen gezien, maar had daarna meteen zijn blik afgewend. Hij was te laf geweest om Stan verder in de ogen aan te kijken door het schuld gevoel dat nu sterk begon op te spelen. Hij haatte zichzelf en daarbij kwam kijken dat Stan niet de enigste was die zo teleurgesteld was dat ze geen relatie konden hebben. Tranen begonnen zich te vormen in Ace zijn ogen, maar hij was te koppig om ze los te laten. Hij had het antwoord gehoord en hij had nooit verwacht dat het zo zou uitlopen, maar hij had wel geweten dat wat het antwoord ook was, het zou verkeerd uitlopen. Hij zo'n gevoel dat dit de meest pijnlijke manier was. Hij wou Stan geen pijn doen. Hij had het liever gehad dat Stan niks voor hem voelde zodat alleen Ace zelf pijn had gehad. Jammer genoeg was dat niet het geval. Ace was kort zo blij geweest met het feit dat Stan op hem verliefd was, maar nu zat het hele liefdes gedoe alleen maar in de weg. Dat deed het sowieso al.

Ace keek plots op toen erop de deur werd geklopt. Hij snoof eens en veegde zijn tranen weg. Een paar tranen waren alsnog los van hem gekomen. "Ja?" vroeg Ace wat brak. De deur werd geopend en Sophie trippelde binnen. Ze sloot de deur achter haar en kwam voor hem tot een halt. Ace moest opkijken en keek haar licht vragend aan. "Moet je huilen?" vroeg Sophie, met een lichte grijns. Ace keek even weg. "Nee," zei Ace koppig, ook al was het overduidelijk. "Deed de val uit het raam zo zeer, of was het wat anders, iets zoals...," Ace trok even een wenkbrauw op. "Zoals wat?" vroeg hij dan ook. "Zoals dat je je liefde van je leven af moet wijzen omdat diegene van hetzelfde geslacht is?" sprak Sophie uiteindelijk met een grijns. Ace ogen verwijdde zich helemaal. Hoe wist zij dat?! Sophie merkte de verbaasde reactie op en grinnikte. Meteen kwam de wanhoop ook al opzetten, wat als zijn ouders hiervan horen. Dan kon Ace het wel schudden. Ook dat leek Sophie te merken. "Geen zorgen. Ik zal niks tegen pa en ma zeggen, maar daarvoor moet jij mij ook wat beloven," stelde Sophie voor. Ace zuchtte kort, veel keus had hij niet. "Wat?" vroeg hij kort. "Ik mag op een date met Stan en jij zegt niks tegen pa en ma," Ace zijn ogen verwijdde zich. Hij had de neiging om hevig te gaan protesteren, maar veel kon hij tegen haar toch niet beginnen. Hij kon er alleen maar mee akkoord gaan. Ace knikte lichtjes. Sophie juichte even, maar verliet daarna zijn kamer en Ace hoefde niet twee keer na te denken over waar zij nu heen ging.

Sophie liep met haar welbekende loopje richting de tuin waar de mist nog sterk aanwezig was. Ze had niks met natuur en was dan ook het liefst binnen. Maar voor hem zou ze een uitzondering maken. Ondanks de mist kon ze echter al snel registreren waar Stan was. Ze liep er heup wiegend heen, waarna ze achter hem tot een halt kwam en op zijn schouder tikte om zijn aandacht te trekken. Ze zette haar beste glimlach op en keek hem met twinkelende ogen aan. "Hey Stan," groette ze hem en legde een hand op zijn schouder. "Ik zie dat je het heel druk hebt en al, maar je zou vast wel even tijd hebben voor mij, niet?" sprak Sophie met een flirterige toon tegen hem en keek hem even aan. Ze zette een stap richting hem waardoor ze dicht tegen hem aan stond. "Zou jij misschien met mij uit willen en dat bedoel ik niet op een vriendschappelijke manier," zei Sophie en knipoogde eens naar Stan. Sophie was nou eenmaal koppig als het om jongens ging; had ze haar oog eenmaal op iemand, dan wou ze die gene en zou ze hem krijgen.

Het was mistig wat voor damp op de beplanting zorgde. Echter weerhield dat Stan niet om te gaan werken. Hij had kratten met nieuwe bloembollen bij zich. Ze zouden uitgroeien tot mooie bloemen die voor een kleurrijk aanzicht in de tuin zouden zorgen. Stan legde zijn spullen op de grond neer. Nadat hij de hond van Sophie had begroet ging hij aan het werk. Hij trok de handschoenen aan die hij meestal voor het werken in de tuin gebruikte. Hij begon de bloembollen vervolgens te planten. Na een deel van de tuin goed afgewerkt te hebben besloot hij even kort rust te nemen. Hij stond recht en trok de handschoenen uit. Hij liet ze vervolgens op de grond vallen. Stan richtte zich tot zijn rugzak die hij bij het gereedschap had neer gelegd. Daarin zat brood voor de pauzes en twee flesjes water. Stan nam een flesje water uit de tas en nam er een slok uit. Inmiddels had hij druppeltjes van de damp van de mist al op de huid van zijn gezicht en armen staan. Af en toe kwam een druppeltje wat los van zijn huid en daalde deze via zijn kaak omlaag langs zijn hals naar de rand van zijn shirt toe waar de stof ervan het druppeltje opnam en het zo was verdwenen. Na een goede slok te hebben genomen mikte Stan het flesje terug in de tas. Gelijk daarna merkte hij een gedaante op vanuit zijn ooghoeken. Hij keek om en alleen al aan dat typische loopje wist hij dat het Sophie was die zijn kant op kwam.
Voor hij het wist tikte ze zijn schouder aan om zijn aandacht te trekken. Stan draaide zich naar haar toe en keek haar kalm in de ogen aan. Echter was dit meer pokerface dan waarheid. Immers was Stan nog wat down door wat er tussen hem en Ace had gespeeld. Ace had hem moeten afwijzen, en ook al had Stan van te voren wel kunnen weten dat het niets tussen hen kon worden, nog deed het pijn. Echter leek Sophie zo haar best te doen om hem een van haar mooiste glimlachen te geven, waarbij haar ogen dan ook twinkelde dat hij haar humeur niet wilde verpesten en dus ook aardig bleef. Hij moest het zo zien, misschien kon Sophie hem wel even wat afleiding aanbieden. Echter zou zij hem meer aanbieden dan hij ooit zou verwachten van haar. Ze groette hem terwijl ze haar hand op zijn schouder plaatste. Stan lette niet veel op de hand. Hij bleef haar gewoon in de ogen aan kijken. ''Ey'' Begroette hij haar kalm terug waarna hij maar wachtte op wat ze te zeggen had. Als ze tenminste wat te zeggen had. Misschien kwam ze hem ook wel gewoon voor de leuk opzoeken. Maar nee ze begon al te praten. Stan luisterde naar haar woorden. Ze begon over dat hij het vast druk zou hebben maar daarna trok ze al snel de conclusie dat hij vast wel even tijd voor haar over had. Eigenlijk had hij dat nu dan ook vooral wel. Stan knikte dan ook gelijk eens met een licht flauw grijnsje. ''Voor jou wel'' Sprak hij kalm. Sophie had het dan ook met een flirterige toon uitgesproken wat zijn aandacht wel trok, zeker nu. Vervolgens kwam Sophie tegen hem aan staan en duurde het niet lang of ze vroeg hem mee uit. En dan niet als gewoon vriendschappelijk. Maar die hint had Stan al wel begrepen. Hij had er dan ook wel even behoefte aan om uit te gaan. Even zijn hoofd helemaal leeg maken. Sophie gaf hem een knipoog bij haar woorden waardoor Stan algauw grijnsde. Het duurde niet lang of hij knikte eens. ''Sure thing'' Antwoordde hij op haar voorstel waarbij hij haar op zijn beurt dan ook een knipoog gaf. Kort keek hij omlaag naar hun lichamen die tegen elkaar aan stonden waarna hij haar terug in de ogen aan keek. ''Ik weet wel een leuke plek om heen te gaan'' Begon Stan nu dan ook. ''Een discotheek? Hou je een beetje van dansen en drinken?'' Vroeg Stan haar terwijl hij haar voor kort wat uitdagend in de ogen aan keek. ''Of had je iets anders in gedachten?'' Vroeg hij haar vervolgens dan ook. Als Stan goed nadacht wist hij wel dat hij dit niet moest doen. Maar Stan wilde nu even niet nadenken. Hij wilde gewoon doen, hij wilde gewoon lol maken. Geen zorgen maken. En in dit geval bood Sophie hem die kans aan en dus ging hij er dan ook op in.

De deal met haar broertje sluiten was waarschijnlijk het beste wat ze had kunnen doen in haar hele leven. Het was ook het enigste probleem dat haar in de weg stond om bij Stan te komen. Ze wist niet of Stan makkelijk ermee in ging of niet. Ze wist niet in hoeverre Stan verliefd was op Ace. Het idee dat Stan verliefd was op Ace was sowieso nog een raar idee. Echter liet Sophie dat verhaal snel zakken, aangezien het haar veel voordelen had gegeven, waardoor ze er niet meer om gaf wat de reden ervoor was. Stan was vast wel over te halen, het moest gewoon. Sophie had haar zinnen op hem gezet en zou dan ook alles in de strijd gooien. Ze zou haar liefste glimlach opzetten, borsten vooruit, mooiste loopje houden en een pruillipje op zetten als Stan haar dreigde of te wijzen. Ze zat vol zelfvertrouwen en goede moed, niets hield haar nu nog tegen en niets zou haar nu nog stoppen.
Eenmaal in de tuin aangekomen, viel haar oog al snel op het silhouet van Stan die zich bevond in de mist. Met een heupwiegend loopje liep ze er heen en tikte op zijn schouder om zijn aandacht te trekken. Stan richtte zich tot haar en Sophie gaf hem haar liefste glimlach. Ze groette hem, waarna hij haar groette. Ze merkte de dampdruppeltjes op op zijn gezicht. Het zag er behoorlijk sexy uit, als je het aan haar vroeg. Ze zei al snel Stan vast wel tijd voor haar had en legde daarbij een hand op zijn schouder. Stan knikte gelijk, waarna hij grijnsde. ''Voor jou wel'' sprak Stan kalm. Sophie vond die woorden wel leuk en zo zette ze al snel een stap dichter naar hem toe waardoor ze vlak tegen hem aan stond. Zo vroeg ze hem al snel mee uit gaf ze hem een veel betekende knipoog. Ze zag Stan opnieuw grijnzen, waarna hij eens knikte. ''Sure thing'' ging Stan op het voorstel in en nu kreeg Sophie een knipoog. Sophie glimlachte even. Ze was dan ook wel blij dat Stan op haar voorstel was in gegaan. Die Stan had nooit wat voor Ace gevoeld. Hoe was zij daar ooit bij gekomen. Ze grinnikte eens bij die gedachtes, waarna ze zich weer tot Stan richtte. ''Ik weet wel een leuke plek om heen te gaan'' sprak Stan. Sophie keek hem even licht vragend aan. Zelf wist ze ook wel een paar plaatsen, maar ze was altijd benieuwd naar wat Stan haar te bieden had. ''Een discotheek? Hou je een beetje van dansen en drinken?'' vroeg Stan haar en keek haar even uitdagend in de ogen aan. Sophie ging er vlijloos mee in. Haar hand kroop richting de zijne en langzaam aan pakte Sophie zijn hand vast. ''Of had je iets anders in gedachten?'' vroeg Stan verder. Sophie schudde lichtjes haar hoofd. Ze kwam wat dichterbij met haar gezicht bij die van Stan. "Dansen en drinken lijkt me leuk," antwoordde Sophie. Het leek alsof ze hem wou kussen op de mond, maar uiteindelijk plantte ze een kusje op zijn wang, waarna haar mond afgleed richting zijn oor. "Morgen avond om 8 uur zal je meer krijgen dan die ene kus," sprak Sophie en stelde zo ook al de tijd vast. Ze trok zich vervolgens liefkozend los van Stan en deed weer een stap naar achter. "Tot morgen," sprak ze met een knipoog, waarna ze weer heupwiegend weg liep.

Stan was een tijdje aan het werk geweest tot dat hij had besloten om zichzelf een kort pauze te geven. Daarbij nam hij een goede slok uit zijn flesje water waarna iemand besloot hem een bezoekje te brengen. En het was niet zomaar iemand. Het was Ace zijn zusje Sophie. Sophie kwam naar hem toe. Raakte hem uit en leek precies te weten wat ze tegen hem zei. Ze wilde met hem uit. Stan zijn gedachten gingen blanco. Misschien omdat hij gewoon even nergens meer aan wilde denken, in ieder geval niet als het om zorgen ging. Stan liet zich zo dan ook ongestoord mee sleuren door de aanrakingen en woorden van Sophie. Ze vroeg hem mee uit en gelijk kreeg Stan dan ook het idee om naar een discotheek te gaan. Hij kende wel een goede in de stad. Ja Stan had er wel zin in, drinken en dansen en niets anders. Echter was het nog de vraag of Sophie dat dan ook wilde. Afwachtend keek hij naar haar. Maar ze leek er niet lang over na te hoeven denken. Sophie had onder zijn woorden dan ook zijn hand vast gepakt. Kort keek Stan omlaag naar hun handen waarna hij haar weer in de ogen aan keek. Kort grijnsde hij weer even lichtjes. Sophie kwam met haar gezicht dichter bij die van hem. Bijna leek het alsof haar lippen die van hem zouden raken maar op dat moment zei ze hem dat het dansen en drinken haar leuk leek. Het lichte grijnsje bleef Stan zijn lippen zo dan ook sieren. ''Mooi'' Sprak hij kalm. Gelijk daarna drukte Sophie een kusje op zijn wang waarna ze met haar mond naar zijn oor toe ging en hem de tijd van hun date vertelde. En daarbij dan ook duidelijk maakte dat hij wel meer dan één kus kon krijgen. Dat idee sprak hem zonder twijfel wel aan. Hij knikte dan ook eens kort als bevestiging dat hij het goed vond waarna Sophie zich los maakte van hem en naar achteren stapte. ''Tot morgen'' Sprak Stan kalm tegen haar na haar afscheid waarna ze heupwiegend weg liep, net zoals ze dat altijd deed. Stan grinnikte even lichtjes en ging terug aan het werk. Maar zodra hij eenmaal weer aan werk was besefte hij pas echt waar hij mee ingestemd had. En of hij daar uiteindelijk dan echt op zat te wachten was een tweede.

De dag was snel voorbij. De volgende dag was niet veel anders zoals anderen. Hij moest de hele dag weer door brengen in de tuin van zijn werkgever. Maar dan was er de avond. De avond waarin hij uit zou gaan met Sophie. De uren verstreken en uiteindelijk was het voor hem dan ook tijd om naar huis te gaan. Stan douchte zich thuis, trok schone kleren aan wat uit een nieuwe spijkerbroek, een shirt en zijn leren jack waarvan hij de mouwen altijd opstrookte en natuurlijk een paar sneakers bestond. Hij lag nog een tijdje lui op de bank tv te kijken tot dat het kwart over 7 was. Dat betekende dat hij wel mocht gaan wilde hij op tijd bij Sophie zijn. Echter zou hij haar niet bij haar huis op halen. Ze had hem nog snel gezegd vandaag dat hij beter aan het einde van de straat kon wachten. En dus zou Stan dat dan ook doen. Hij parkeerde zijn zwarte auto aan het einde van de straat. Terwijl hij een nummer had staan met een goed ritme om in stemming te komen voor de discotheek wachtte hij op Sophie. Kort bleef Stan zijn blik bij de radio hangen. Zich afvragend of hij dit echt wel moest doen. Gelijk schudde hij zijn hoofd. Misschien hield hij wel van Ace maar Ace had hem afgewezen, ze konden gewoon niet samen zijn. Wat betekende dat zowel Ace als hij het maar los moest laten. Stan slaakte even een lichte zucht. Hij moest nu gewoon lol gaan hebben met Sophie, hij had die date eenmaal geaccepteerd. Nu moest hij het dan ook maar door zetten.

Sophie had het voor elkaar gekregen om Stan zover te krijgen dat ze samen uit gingen. Veel verbaasde het haar niet. Wie wou haar nou niet? Ze had wel verwacht dat het iets meer moeite had moeten kosten, aangezien Stan ook leek verliefd te zijn op Ace. Maar Sophie had zich druk gemaakt om niks. Stan was nooit verliefd geweest op Ace. Hij had zonder twijfel ingestemd met het voorstel dat Sophie hem aanbood. Met een goed humeur ging ze de aankomende dagen tegemoet. De dagen gingen daarom ook al snel voorbij en het duurde niet lang of de avond lag voor haar. Ze glimlachte breed terwijl ze haar broer's kamer binnen liep zonder te kloppen. Ace keek grimmig op, was kapot om het feit dat Stan ja had gezegd. Ace had nooit gedacht dat Stan ja zou zeggen. Dit bleek maar weer dat Stan toch niet hetzelfde voor hem voelde. Was het allemaal maar een spel voor Stan? Het leek of Stan met Ace zijn hart speelde. Nou als Stan er nu nog mee wou spelen moest hij eerst alle stukjes van zijn hart verzamelen en die aan elkaar vast plakken, want zijn hart was gebroken. Sophie toonde echter geen medelijden met haar broer. Nee. In tegenstelling, ze liep naar Ace zijn bed toe en ging op het uiteinde daarvan zitten. Ace, die in het bed lag, keek haar even aan. "Ace, zwart of wit, ik weet niet wat ik moet aan trekken voor mijn date," sprak Sophie klagelijk tegen Ace alsof hij haar beste vriendin was waarmee ze alle roddels deelde. Ace zuchtte kort. Het was ook al wel bijna zo. Sophie deelde willig alles met Ace over de huidige relatie die ze had met Stan. Ace kon het nauwelijks verdragen, waardoor hij elke keer beetje bij beetje kapot ging en die Sophie bleef maar doorgaan om zichzelf omhoog te krikken. Zoveel maakte haar gerieflijke 'broertje' nou voor haar uit. Sophie grinnikte kort, waarna ze weer op stond en de kamer uit wandelde. In haar eigen kamer deed ze een zwarte skinny aan, wit shirtje waarvan de rug wat speels blood was. Haar haar had ze speels op gestoken met wat plukjes eruit. Haar wimpers had ze voller gemaakt met behulp van mascara en ze had haar lippen licht roze gemaakt. Ze keek naar de klok en besloot om te gaan. Ze zei haar hond gedag en glipte toen weg. Tegen haar ouders zou ze niks zeggen, maar als die ernaar zouden vragen zou ze wel zeggen dat ze uit was met vrienden. Ze liep richting het einde van de straat waar ze al snel de welbekende auto zag. Sophie liep erheen en klopte eens op het raam om de aandacht van Stan te trekken, waarna ze het portier open deed en naast hem ging zitten in de auto. "Hee lekkerding," groette ze hem en gaf hem een flirterige glimlach. "Waar neem je me mee naartoe?" vroeg Sophie en keek hem even wat uitdagend aan.

Stan had zoals Sophie hem had gevraagd zijn auto aan het einde van de straat geparkeerd. Hij kon wel raden waarom en was er dus ook niet tegen in gegaan. Hij richtte zijn blik op de radio en zette deze wat harder aan. Met wat muziek op was het wachten in ieder geval wat minder vervelend. Stan kon namelijk best wat ongeduldig zijn. Vooral als hij naar afleiding zocht. En afleiding had hij nu echt nodig. Hij had voor een moment dan ook wel getwijfeld of hij dit wel moest doen. Naja niet voor maar één moment. Er waren er wel meerdere geweest. Op het moment dat Sophie hem die kans om met haar uit te gaan had gegeven had hij die gelijk genomen. Maar zodra ze weg was dacht hij gelijk weer aan Ace en het moment dat ze samen waren geweest. Hij had Ace nog wel gekust. Hij vroeg zich af of Ace wist van hun date en zo ja, wat hij er dan van vond. Hij was er vast niet blij mee. Stan slaakte een diepe zucht bij de gedachten eraan. Natuurlijk was hij het allerliefst met Ace uit gegaan vanavond maar dat ging niet. En nu al helemaal niet meer. Plots werd er op het raam van de bijrijders kant geklopt. Gelijk keek Stan om en herkende de persoon al snel. Het was Sophie. Wie kon het anders ook wezen? Stan wilde voorover buigen en de deur voor haar open drukken maar op dat moment trok Sophie zelf de deur al open en stapte ze in. Zodra ze eenmaal naast hem zat begroette ze hem door 'Hee lekkerding' te zeggen waarbij ze dan ook een flirterige glimlach op zette. Stan grijnsde even lichtjes wat naar haar. Ondertussen deed hij maar een poging het twijfelige gevoel weg te stoppen. Hij kon Sophie immers nu niet meer weg sturen. Naja alles kan. Maar dat zou wel heel gemeen zijn. En al was Stan niet altijd de beste persoon waar je mee om kon gaan, zoiets deed hij toch ook maar weer niet. ''Ey'' Begroette hij haar dan ook kalm met een knipoog waarna hij de auto startte. Ondertussen vroeg ze hem waar hij haar mee naar toe zou nemen. Stan grinnikte wat door haar uitdagende blik. In ieder geval leek zij er dan echt wel zin in te hebben. ''Zul je wel zien'' Sprak hij tegen haar met een lichte flauwe grijns waarbij hij zijn blik vooruit wierp en vervolgens de straat uit reed.
Het was een stukje rijden de stad in en vervolgens eindigde ze in een wat rustigere buurt. Nou ja je zou denken dat het een rustige buurt was. Maar het was een achterbuurt. Een buurt waar je soms maar beter uit de buurt kon blijven. Echter was er op dit moment wel de beste uitgaands plek. Namelijk een groot feest in een verlaten loods. Stan parkeerde zijn auto ergens achter de loods waar hij wel veilig zou staan. Kort keek hij vanuit de auto naar de loods waarna zijn blik richting Sophie ging. ''Lijkt het je al wat?'' Vroeg Stan met een flauwe grijns aan haar terwijl hij de deur van de auto opende en er gelijk harde dans muziek te horen was. Vanuit buiten was het al goed te horen, dus laat staan dat het binnen hard ging. Er was af en toe dan ook al we gejuich en gezelligheid te horen. Stan ging wel vaker naar de feesten in deze loods en het was hem nog altijd goed bevallen. Je moest enkel zorgen dat je niet in een gevecht terecht kwam. Dan ging het vaak ook gelijk goed mis. Stan keek Sophie kort met een lichte grijns in de ogen aan waarna hij dan ook uit stapte en vervolgens wachtte tot dat Sophie ook uit gestapt was. Hij hoopte maar dat hij vannacht dan toch maar een nog wat goede avond had. Al had hij het vermoeden dat Sophie daar maar al te graag voor wilde zorgen.

Toen ze zeker wist dat ze er oog verblindend uit zag liep ze richting de auto, hierbij zeker wetend dat haar ouders haar niet weg zagen gaan zodat ze daar geen problemen mee zou krijgen. Ze kon altijd een smoesje bedenken, maar ze had nu geen zin in al dat gedoe. Al snel zag ze de welbekende auto van Stan. Ze grijnsde lichtjes, terwijl ze er heen liep. Ze had al lang niet meer een date gehad. Het was lang geleden geweest dat ze een jongen zo graag wou hebben. Het zou dan ook zeker niet bij één date blijven. En ook al met die gedachtes ging Sophie niet rustig aan doen. Ze zou hem een leuke tijd geven en zij zou hem krijgen. Niemand kaapte hem nog van haar weg. Ongeachte wie die persoon mocht zijn. Sophie zou er een stokje voor steken.
Eenmaal bij de computer aangekomen klopte ze op het raam aan de andere kant van de bestuurderskant om Stan zijn aandacht te trekken. Stan keek op en wou de deur voor haar open doen, maar Sophie was hem voor. Ze opende de deur en ging in de stoel naast hem zitten. Ze keek hem even aan met een flirterige blik en begroette hem met een 'hee lekkerding'. Iets wat voor haar gebruikelijk was en wat Stan licht deed grijnzen. Stan begroette haar terug en gaf haar een knipoog. Wat Sophie licht deed grijnzen. Stan startte de auto en Sophie deed haar gordel om en klikte die vast. Al snel vroeg ze hem waar hij haar naar toe zou nemen en keek hem dan ook even uitdagend aan. Stan grinnikte. ''Zul je wel zien'' sprak hij met een licht flauwe glimlach. Sophie trok kort een pruillipje. "Jij flauwerd," sprak ze op een klagelijke toon, maar grinnikte daarna al snel weer. Inmiddels richtte Stan zijn bleek op de weg en reed hij de straat uit. Sophie keek kort nog naar Stan, maar richtte zich op de straten die hen voorbij gleden. Ze probeerde de straten te herkennen waar ze langs gingen zodat ze wist waar ze ongeveer uit zouden gaan. Zelf kende ze wel een paar plaatsen, maar ze had Stan immers laten kiezen. Dus het was voor haar een vraag of ze het wat vond of niet. Nou ja, zolang er muziek was en Stan moest het goed komen. Met haar uiterlijk, bewegingen en karakter kon je haar moeilijk weerstaan, toch? Ze reden de stad in, waar Sophie dacht dat ze daar zouden stoppen, maar ze reden door tot de achterbuurt van de stad. Sophie trok kort een wenkbrauw op. Wantrouw ging door haar heen. Waarom waren ze hier? Hier waren geen clubs, voor zover zij wist. Ze keek eens via haar ooghoek naar Stan, maar die leek totaal ontspannen te zijn. Hij leek wel te weten waar hij heen ging. Hij was toch wel te vertrouwen? Vragen kwamen haar hoofd binnen die haar zekerheid in de situatie sterk beïnvloedde. Echter hield ze zich stil en zou ze wel zien waar ze uit kwamen. Veel kon ze er nu toch niet meer aan doen. Afwachten. Sophie keek nogmaals om zich heen, plots merkte ze leven op in een loods. De loods leek niet in gebruik te zijn, maar verschillende lichten zeiden haar dat er wel degelijk mensen waren daar. Ze reden om de loods heen om vervolgens de auto te parkeren achter de loods. Nieuwsgierigheid bekroop haar. ''Lijkt het je al wat?'' vroeg Stan. Sophie richtte haar aandacht op hem. "Is het hier?" vroeg ze en wat argwaan was in haar stem te horen; ze was immers niet gewend om in loodsen uit te gaan. Ze was een vrouw met een goeie achternaam en daarom ging ze altijd uit in de clubs die bekend bij haar waren en haar aanstonden. Echter zou ze het dit keer niet meteen onderdompelen tot 'voer-voor-de-minderen' maar zou het een kans geven voor Stan. Stan deed de deur open en meteen sloeg de zware bas bij haar binnen. Sophie grijnsde daardoor ook al licht. Ze deed haar gordel af en deed de deur open, om vervolgens uit te stappen. Ze liep naar Stan toe, waarna ze kort naar de loods keek. De loods was duidelijk buiten gebruik. Lampen flitste in het rond en waren te zien door kleine kiertjes tussen de stalen platen heen. Sophie scande de plaats en al zien was te zien waar de ingang was; twee brede bewakers beveiligde de boel daar stevig. Sophie grijnsde, waarna ze Stan zijn hand vast pakte en hem mee trok richting de ingang. Veel moeite kostte het niet om binnen te komen en zou stonden ze al snel in de loods. Er stonden een stel paaldansers 'mooi' te wezen aan de zijkanten en aan de linkerkant stond een bar waar je gemakkelijk aan drank kon komen. Ook liepen er genoeg meiden rond in schaarse kleding die je ook nog altijd een drankje konden aanbieden. Helemaal achterin stond de dj die voor de dreunende bas zorgde die je hart twee keer sneller liet gaan. Even had Sophie haar twijfels gehad, maar die waren nu totaal weg. Ja. Ze had er nu wel zin in. Zonder nog wat te zeggen tegen Stan trok ze hem mee de dansvloer op. Haar lichaam begon zich op het ritme van de maat te bewegen en haar handen bewogen zich haast gretig over het lichaam van Stan heen.

Zodra Sophie ingestapt was en ze elkaar hadden begroet maakte Stan haar duidelijk dat ze wel zou zien waar ze heen gingen. Zo reed hij de straat uit. Onderweg spraken ze weinig maar hij merkte uiteindelijk dan ook wel hoe Sophie op haar omgeving lette. Het was overduidelijk dat ze niet vaak of misschien wel nooit in de achterbuurt was geweest. Hij kon zich dan ook wel voorstellen dat dat niet gebruikelijk was voor haar. Immers had zij genoeg geld om de stad in te gaan voor dure dansclubs. Dat waren echter plekken die Stan mijdde. Het kostte voor hem veel te veel om elk weekend naar zo'n club te gaan. Één of twee keer maakte niet uit maar elk weekend. Dat ging nooit lukken. Daarbij, de plaats waar ze nu heen gingen vermaakte hij zich prima. Hij had er dan ook goede vrienden ontmoet die dan ook wel van een goed feestje hielden. Al ging dat soms niet zonder stoot slagen. Stan was wel eens in gevecht geraakt maar dat kwam dan puur omdat iedereen even een slokje te veel op had. En de een was dan prikkelbaarder dan de ander. Stan was normaal gezien niet de eerste die een gevecht begon. Hij kon wat dat betreft wel genoeg alcohol op hebben en nog vrolijk blijven. Eenmaal bij de loods aangekomen parkeerde Stan zijn auto achter het gebouw. Het was een vervallen gebouw maar werd onderhouden door de jongeren die er een feest in gaven dus was het weer sterk genoeg voor die hele groep mensen. Stan zijn blik ging richting Sophie en vroeg haar of het haar wat leek.
Met argwaan in haar stem reageerde ze op hem. Stan grinnikte even, hij vond dat dan wel weer een beetje grappig. ''Is het te min voor mevrouw?'' Vroeg Stan flauwtjes aan Sophie. Hij opende vervolgens de deur van de auto. Gelijk was er harde maar goede dans muziek hoorbaar. Stan keek haar even met een lichte flauwe grijns in de ogen aan waarna hij dan ook uit stapte. Hij sloot de deur achter zich waarna zijn blik op Sophie viel. Sophie kwam naar hem toe gelopen waarbij haar blik op de loods was gericht. Uiteindelijk verscheen er dan een grijns op Sophie haar mond. Dat moest wel een teken zijn dat ze haar argwaan terug nam. Maar goed ook, ze wist niet wat ze anders zou missen. Sophie pakte vervolgens zijn hand vast en trok hem mee. Langs de bewakers kwam Stan sowieso wel. Hij kende de twee mannen dus dat was geen probleem. Eenmaal binnen werd al snel duidelijk dat het een goed feest was, ondanks dat het in een vervallen loods was. Zoals het spreekwoord luidde 'Een boek niet op zijn kaft beoordelen' Kort gleed Stan zijn blik over een van de schaars gekleedde meisjes die drankjes rond brachten. Hij grijnsde even flauwtjes waarna zijn blik op Sophie viel die hem de menigte in leidde de dansvloer op. Sophie begon te dansen en Stan deed dan ook het zelfde. Zijn blik gleed over het lichaam van Sophie heen die precies op de beat van de muziek bewoog. Het had dan ook wel iets aantrekkelijks. Stan keek haar vervolgens in de ogen aan en kwam dan ook dichter bij haar dansen. Daarbij kwam hij achter haar staan en plaatste zijn handen op haar heupen. Af en toe gleden zijn handen over haar zij en terug over haar heupen heen terwijl hij de zijkant van zijn gezicht tegen die van haar plaatste. Zo liep het wat uit tot een intiemere dans maar dat vond Stan niet erg. Hij danste meestal zo hier en de meisjes hadden er nooit moeite mee gehad. Maar hij was dan ook niet de enigste jongen die het zo aanpakte en daarbij zat zijn uiterlijk en karakter ook nog aardig mee. ''Niet slecht zo'n feest in een loods he?'' Sprak Stan uiteindelijk met een grijns in het oor van Sophie waarbij zijn warme adem dan ook tegen haar oor aan blies.

Sophie probeerde uit te vogelen waar ze heen gingen door middel van om haar heen te kijken, maar veel wijzer werd ze daar niet van. Ze kende de buurt wel, daar niet van. Maar ze kende geen club in de buurt waar ze konden gaan feesten. Sophie trok haar wenkbrauw dan ook lichtjes op toen ze bij de achterbuurt van de stad aankwamen. Vragen in haar hoofd zorgde ervoor dat ze aan de situatie begon te twijfelen, maar al snel werd duidelijk dat de situatie wel te vertrouwen was en dat hier wel degelijk een uitgaansplek was. Alsnog had Sophie haar twijfels erbij toen ze vanuit de auto naar de loods keek. Was dit wel legaal? Ach ja, wat maakte het ook uit. Ze zo vast niet gepakt worden ervoor en aan het gejuich te horen was ze vast niet de enige die daar was. Stan deed de deur open en vroeg haar wat ze ervan vond. Sophie liet wel wat argwaan zien, als teken dat ze wel wat luxere clubs was gewend, maar toen ze de muziek hoorde begon een grijns rond haar lippen te sieren en ging ze er mee akkoord. Ze nam Stan bij zijn hand en nam hem mee naar binnen. Eenmaal binnen bleef ze kort stil staan, om even rond te kijken. Ze grijnsde breder. Ja dit feest was wel goed voorbereid voor wat pret. Alcohol genoeg, ook al was Sophie niet van plan om heel erg dronken te worden. Ze moest immers een beetje bij zinnen blijven zodat ze Stan makkelijk kon in pappen. Ook al had ze niet het idee dat ze daar nog veel aan hoefde te doen. Stan was allang voor haar gevallen, dat was overduidelijk. Sophie grijnsde, waarna ze, door aanleiding van de dj, besloot om te gaan dansen. Ze trok Stan met zich mee de dansvloer op, waarna haar lichaam ritmisch op de zware bas bewoog. Ze bewoog dichter naar hem toe en danste tegen hem aan, terwijl haar handen gretig over zijn lichaam gingen. Stan kwam dan ook in beweging. Sophie zag hoe zijn blik over haar heen ging, toen hij zijn ogen die van haar ontmoette keek ze hem even uitdagend aan. Stan kwam dichterbij haar dansen en kwam achter haar te staan. Sophie voelde zijn handen op haar heupen. Ze grijnsde lichtjes, terwijl ze haar heupen wat meer begon te gebruiken, nog wel steeds in het ritme van de bas. Stan plaatste zijn gezicht tegen die van Sophie aan. Sophie legde haar hand in Stan zijn hals, die soms wat speels naar beneden gleed in zijn shirt. Dans werd zo een stuk intiemer maar Sophie had niet anders verwacht. Als Stan niet had ingegrepen, had zij het wel gedaan. Ze vond het wel wat uitdagend hebben dat Stan ermee begon; het zei maar weer dat hij voor haar viel en verder wou en Sophie zou het hem dat geven. ''Niet slecht zo'n feest in een loods he?'' sprak Stan en zijn adem blies tegen haar oor aan. Sophie grijnsde. Ze boog haar hoofd naar achter en kwam zo met haar mond bij zijn oor. "Het is nooit slecht als ik jouw zo bij me heb," sprak ze, waarna ze speels in zijn oor beet. Haar handen begonnen meer in zijn shirt te kruipen, terwijl haar mond zich afgleed naar zijn hals en daar begon ze kusjes te geven.

Eenmaal bij de loods aangekomen had Sophie even wat argwanend gedrag getoond. Ergens kon hij het wel begrijpen. Aan de andere kant vond hij het dan ook wel weer grappig en zo kwam hij dan ook met de opmerking of de loods te min voor haar was. Vervolgens stapten ze uit en was de luidde dans muziek hoorbaar. Dat leek haar gedachten al wat te veranderen want het duurde niet lang of er verscheen een grijns die haar lippen sierde. Met een wat flauwe grijns keek Stan richting haar. Vervolgens had Sophie zijn hand vast genomen en trok ze hem mee naar de loods toe. Hij hoefde de bewaking enkel maar een blik te schenken en hij wist dat hij al naar binnen mocht. Ze kenden hem immers wel. Dat was wel het handige hier aan. Sophie was zo wie zo wel naar binnen gekomen, immers was ze een meisje en nog goed uitziend ook. Echter hield dat wel net zo goed in dat ze moest op passen. Jongens deden veel hier en gingen zelfs tegen de wil van een meisje in als ze hun zin niet kregen, zeker wanneer ze dronken waren. Maar Sophie was nu met hem en hij lette dan ook wel op haar. Voor jongens was het moeilijker om zomaar binnen te komen. Of je moest bevriend zijn met een van de anderen maar als ze je niet kende en je werd gewantrouwd was het al veel moeilijker om binnen te komen bij de bewaking.
Eenmaal binnen nam Sophie voor een moment de omgeving in haar op. Stan keek dan ook kort in het rond. Maar het was nog altijd het zelfde. Goede sfeer met goed muziek, mooie dames en lekker eten en drinken. Beter kon je niet hebben. Niet als het aan Stan en de anderen hier lag tenminste. Eenmaal op de dansvloer begon het dansen. Het duurde niet lang of Sophie en Stan stonden tegen elkaar aan te dansen waarbij Sophie haar handen over zijn lichaam heen bewogen. Stan verplaatste zich uiteindelijk dan ook achter haar en plaatste zijn handen op haar heupen. Terwijl ze mee bewogen op de muziek kwamen zijn handen dan ook op een tedere manier in beweging. Hij voelde dan ook hoe zij haar heupen meer begon te gebruiken waardoor haar onder lichaam dichter tegen die van hem aan kwam. Stan kon daar wel mee leven en zo bleef hij dan ook intiem met haar door dansen. Sophie legde haar hand in zijn hals waarna die langzaam aan speels omlaag zijn shirt in gleed. Stan grijnsde even flauwtjes terwijl hij voor kort zijn ogen sloot. Zijn gedachten waren nu ook helemaal blanco. Het enige wat hij nu deed was het genieten van het dansen met Sophie. Stan zei haar uiteindelijk wat in haar oor waardoor zijn warme adem tegen haar oor blies. Het was dan ook zeker niet koud in zo'n loods als je een feest vierde met zoveel mensen. Sophie boog haar hoofd naar achteren waardoor Stan zijn ogen opende. Vervolgens kreeg hij een antwoord van Sophie waarna ze in zijn oor beet op een speelse wijze. Stan grijnsde langzaam aan wat meer. Nu gingen Sophie haar handen dan ook weer onder zijn shirt. Stan kon wel aan die aanrakingen wennen. Het gaf warme tintelingen. Echter was er niets van liefde aan zijn kant. Het was puur lust wat hem nu mee trok hier in. Plots voelde hij de Sophie haar lippen in zijn hals. Ze waren fijn gevormd en voelde zacht aan. Stan sloot kort zijn ogen waarna hij zich tot Sophie haar schouder richtte. Hij tilde een hand op en trok daarmee de stof bij Sophie haar schouder weg. Vervolgens drukte hij zijn lippen een paar keer op haar schouder. Zijn handen gleden van haar heupen af en toe wat meer naar beneden over haar boven benen heen. Het ging er zo goed aan toe, echter keek niemand er van om. Enkel zijn vrienden misschien eens maar dan waren ze toch wel trots op hem. Ze waren namelijk heus niet de enigste die er hier zo bij dansten. Stan kuste haar vervolgens dan ook tussen de hals en schouder terwijl hij nog wat dichter tegen zich aan nam. Hij begon nu ook echt naar haar te verlangen. Maar het bleef lust, de liefde voelde hij niet. De liefde die hij voelde was bestemd voor heel iemand anders.

Eenmaal binnen sleurde Sophie Stan al snel weer de dansvloer op. Een goeie remix werd ingezet met een loodzware bas, die je lichaam aan het dansen deed zetten. Sophie wist nou al niet meer waarom ze zoveel had getwijfeld of ze Stan wel kon krijgen. Waarschijnlijk had ze dus wel de stemmen verkeerd gehoord die dag en was Stan dan diegene die Ace afwees. Stan kon haar toch nooit zo gemakkelijk 'binnen' laten als hij gevoelens had voor Ace? Maar bij die gedachtes kwam Sophie dan ook meteen op het meest logische antwoord op de vraag. Stan had nooit wat gevoeld voor Ace. Sophie grijnsde bij die gedachtes. Stan was die dag voor een blok voor haar gevallen, maar die Ace had het moeten verpesten, natuurlijk. Maar niets of niemand kwam nu nog tussen hen in. Letterlijk; ze stonden al behoorlijk close te dansen. Sophie was op zich iemand die gelijk af ging op uiterlijk; waarom zou ze voor lelijk gaan als ze goddelijk kan krijgen met haar uiterlijk? Ook dit keer met Stan was dat het geval geweest. Zijn uiterlijk zinde haar wel, maar nu merkte ze dan ook wel dat hij qua karakter ook nog meezat. Misschien zou deze relatie nog langer dan een week bestaan. Sophie glimlachte bij die gedachtes. Ze wist al zeker dat ze een relatie zouden krijgen. Sophie vond Stan leuk en hoe Stan nu op haar reageerde was het wel duidelijk dat Stan Sophie ook leuk vond.
Stan sprak woorden in haar oor en ze voelde zijn adem kriebelen in haar nek. Zijn adem rook heerlijk. Ze grijnsde lichtjes om zijn woorden, waarna ze naar zijn oor toe reek en daar woorden in sprak. Zachtjes beet ze speels in Stan zijn oor. Haar hand begon nu meer onder het shirt van Stan te kruipen en daar zijn huid te strelen. Haar lippen gleden af naar zijn hals en daar begon ze kusjes te geven. Ze voelde hoe Stan de stof van haar shirt bij haar schouder voorzichtig weg haalde en al snel voelde ze de zachte lippen van Stan op haar schouder. De andere hand van Stan gleed meer over haar bovenbeen heen en deed Sophie smachten naar meer. Stan begon dan ook tussen haar schouder en hals kusjes te geven. Sophie gaf geen aandacht meer aan wat er om hen heen gebeurde. De onschuldige kusjes in Stan zijn hals veranderde al snel in zuigzoenen. Langzaam aan draaide Sophie zich om naar hem, zodat ze tegen hem aan stond. Ze legde een hand om zijn hals heen, terwijl een ander in zijn hals rustte. Ze keek hem aan en boog naar hem toe met haar gezicht. "Ik hou van jou," sprak ze de woorden uit die tot de laatste stap zouden leiden tot hun relatie en daarna plantte ze haar lippen op die van Stan.

Terwijl ze intiem met elkaar dansten ging het als maar verder en verder. Nog even en ze hadden een slaapkamer nodig. Er waren dan ook wel van die hutjes gebouwd voor stelletjes. Daar kon je dan met z'n twee klef gaan doen. Echter vond Stan dit intieme gedans nog wel even amusant genoeg. Dat liet hij dan ook wel blijken door haar onder lichaam dichter tegen het zijne aan te trekken. Ondertussen liepen ze elkaar kusjes te geven in de hals en op de schouder maar de kusjes van Sophie veranderde na even al snel in zuigzoenen. Stan voelde een gevoel naar meer zijn lichaam binnen dringen. De lust werd alleen maar erger door de aanrakingen van Sophie. Ze leek dan ook echt wel te weten waar ze mee bezig was. Hij geloofde ook wel dat hij niet de eerste was waarmee ze zo bezig was. Langzaam aan draaide Sophie haar om waardoor ze weer tegenover elkaar kwam te staan. Sophie legde een hand om zijn hals heen waarbij haar gezicht dichter bij die van hem kwam. Stan keek haar kalm in de ogen aan terwijl zijn eigen handen op haar heupen rustte. Nu was dan het moment. Het moment dat Sophie die ene woorden uit sprak waarmee ze het officieel wilde maken.
Dat was het moment dat Stan wakker geschud leek te worden. Echter voordat hij kon antwoorden drukte Sophie haar lippen op die van hem. Stan pakte de stof bij Sophie haar heupen strakker vast. Langzaam aan werden zijn ogen wat groter. Hij zag het gezicht van Sophie niet meer voor zich. Hij zag het gezicht van Ace. Gelijk trok Stan zich los van Sophie en keek hij haar voor een moment wat geschokt leek het wel, in de ogen aan. Zodra Sophie hem had gezegd dat ze van hem hield werd hij pas echt wakker geschud. Hij hoorde hier niet te zijn zo met haar. Hij deed het enkel voor de lust en het plezier maar zij.. Zij wilde dan ook daadwerkelijk een relatie met hem. Stan wilde geen relatie met haar. Hij wist met wie hij een relatie wilde. Met Ace. Hij hield van Ace. Stan slikte eens. Kort liet Stan een stilte tussen hen vallen waarna hij Sophie haar hand vast pakte. ''Ik breng je terug naar huis'' Zei Stan kortaf tegen haar waarbij hij haar zonder op een antwoord te wachten met zich mee trok. Dit zou waarschijnlijk nogal vreemd en onverwacht over komen voor Sophie maar Stan kon het niet helpen. Zijn gedachten waren nu weer helemaal terug bij Ace. Hij wilde Sophie niet. Niet op de manier als dat zij hem wilde. Hij had gewoon een avond van afleiding gewild maar dit was de oplossing niet en dat had hij veel eerder moeten beseffen. Hij trok Sophie met zich mee de loods uit waarna hij richting de auto liep.

Het dansen op de dansvloer ging er hard aan toe. Dat wil zeggen. Sommige mensen gingen helemaal uit hun dak door de combinatie van alcohol en de goeie muziek en sommige mensen stonden intiem met elkaar te dansen en negeerde de rest van de menigte. En daaruit bestonden Sophie en Stan. Sophie was dat ruige dansen niet echt gewend, aangezien je nooit zo uit je dak kon gaan in een club, maar nu wou ze ook niet zo dansen. Hoe ze nu stond te dansen met Stan was perfect. Lekker klef en intiem. Ze voelde de drang naar Stan meer worden en door de in speling van Stan had Sophie ook wel gekregen dat die ook wel drang naar haar voelde. Bij die gedachtes liet ze zich mee sleuren in de vlaag van lust en liefde. Ze zorgde ervoor dat Stan haar nog meer wou. Zodat ze er zeker van was dat hij helemaal van haar was. Stan kon er ook wat van. Hij zorgde ervoor dat Sophie nauwelijks nog 'rustig aan' kon doen. Uiteindelijk liet ze zich dan ook 'overgeven' aan die verlangens en draaide ze zich richting Stan toe. Ze legde een hand in zijn hals en de andere om zijn nek. Ze bracht hun gezichten dichterbij elkaar, terwijl haar lichaam nog steeds bewoog op het ritme tegen Stan aan. Ze keek Stan wat uitdagend aan, waarna ze de woorden sprak waarmee ze de laatste tree tot Relatie afmaakte. Ze gaf Stan geen tijd om te antwoorden en plantte haar lippen op die van hem. Ook gelijk sloot ze haar ogen. Hierdoor had ze niet in de gaten dat Stan zijn ogen juist groter werden. Sophie wachtte totdat Stan terug kuste, maar dat gebeurde. In tegendeel, hij trok zich plots los van Sophie. Meteen opende zij haar ogen en keek ze Stan licht verbaasd en verontwaardigt aan. Ze keek hem aan en merkte de geschokte blik in zijn ogen op. Sophie voelde zich haast beledigt en trok dan ook meteen conclusies. "Wat is er, Stan?" vroeg Sophie op een licht verontwaardigde toon. Ze was gestopt met dansen en wachtte op antwoord. Echter gaf Stan geen antwoord en stond er een stilte aan te komen. "Je tong verloren?" vroeg Sophie sarcastisch, waarna ze hem eens aan keek met een bitchy blik. Plots pakte Stan haar hand vast. ''Ik breng je terug naar huis'' zei hij plots en voordat Sophie er tegen in kon gaan sleurde hij haar al mee. "Stan doe niet zo kinderachtig en zeg gewoon wat er is," zei Sophie klagelijk, terwijl ze door de mensenmassa werd gesleurd. Ze snapte niet waarom hij plots zo afstandelijk weer deed en terug wou gaan. Had zij wat verkeerd gedaan? Nee. Wat was er met hem? Ze haatte het als dingen niet aan haar werden verteld. Ze begon dan nu ook wel geïrriteerd te raken. Eenmaal uit de loods gingen ze naar de auto toe. Sophie begreep er niks van, maar gaf er niet veel aandacht meer aan. Als hij haar niet wou was het zijn verlies. Ze negeerde Stan totaal en bedankte hem dan ook niet. Waarvoor zou ze hem voor moeten bedanken? Voor het feit dat hij haar tijd had verdoemd? Nou nee. Sophie begreep niet waarom hij haar niet wou, maar gaf er geen aandacht aan. Hij wou niks met haar, nu kon hij ook niks meer van haar krijgen. Toen Stan haar had afgezet keek ze eens op haar mobieltje keek voor de tijd. Het was net iets voor 11. Normaal, na uitgaan met vriendinnen, zou ze nooit zo vroeg thuis zijn, dus moest ze ervoor verzorgen dat ze haar ouders niet tegen kwam en anders zij ze maar dat ze zich niet lekker voelde en eerde terug ging. Ze liep langzaam de hal binnen, waarna ze meteen de trap op ging. Ze slaagde erin om ongezien haar kamer in te komen en besloot daarna maar om vroeg haar bed in te gaan.

De volgende ochtend stond ze op en liep ze in haar pyjama haar kamer uit. Ze was van plan om naar beneden te gaan om daar te gaan ontbijten, maar bij Ace zijn deur kreeg ze plots een idee. Die jongen zou vast een uitgebreid verslag willen van wat er gisteravond was gebeurt. Ze zou het laatste gedeelte wel weg laten, maar dan was er tenminste nog wat positiefs over gebleven van die avond. Ze klopte op de deur. Ace was wakker en was zoals gewoonlijk naar het plafond aan het staren. Sinds gisteravond had hij eigenlijk niet geslapen, maar erg moe was hij niet, ook al stonden de wallen onder zijn ogen. Hij gaf geen antwoord op het geklop, maar dat hoefde ook niet. Bijna meteen na het geklop werd de deur al open gedaan en zonder om te kijken wist Ace al dat het Sophie was. Hij zuchtte en sloot zijn ogen. Hij wou het niet horen wat ze hadden gedaan. Hij had zijn emotie's met alle macht kunnen uitzetten, maar door de verhalen die Sophie hem vertelde kwamen die altijd weer terug. Sophie ging bij zijn bed staan en keek hem glimlachend aan. Ook al was het meer een smalende glimlach. "Hey Ace, zal ik je eens vertellen wat ik heb gedaan met Stan gisteravond?" begon ze. Ace hield zijn ogen niet van het plafond af. Hij kon wel nee gaan zeggen, maar ze zou het toch zeggen en ergens was hij best nieuwsgierig ernaar. "Nou, we gingen naar een loods. Daar was één of ander feest gaande. In de auto waren we al klef bezig, maar eenmaal op de dansvloer, poeh poeh," zei Sophie en grinnikte kort. Ace zijn ogen sperde zich wijd open. Wat bedoelde ze daarmee? "Het ging er ruig aan toe. Gelukkig hadden ze van die tentjes waarin je lekker kon flikvlooien, dus daar hebben we toen lekker gezeten en gedaan. If you know what I mean," sprak Sophie. Ace schoot overeind zodra de woorden echt door waren gedrongen. Sophie en Stan? Hadden die? "Hebben jullie het gedaan?" vroeg Ace ongelovig. Zelf kon hij het nog nauwelijks geloven dat Stan sowieso met Sophie uit was gegaan en dat hij intiem met haar bezig was gegaan, maar dat Sophie en Stan het hadden gedaan, kon Ace nooit geloven. Sophie knikte. Ace zijn ogen puilde haast uit. Verschillende emotie's gingen meteen in een vlaag door hem heen: verdriet, ongeloof, verontrusting en woede. Woede was de emotie die bleef steken bij hem. Hoe kon Stan dat ooit doen?! Hij gebruikte Ace zomaar?! Hij had dus kennelijk echt geen flauw idee wat liefde was en waarvoor dat stond. Vluchtig keek Ace naar buiten en zag dat daar Stan bezig was in de tuin. Ace balde zijn vuisten. Hij stond op en maakte geen blik meer vuil aan Sophie. Hij liep de trap af en liep straal naar buiten. Aangezien hij dat altijd deed s' ochtends maakten de mensen in het huis zich geen zorgen om hem. Hij liep regelrecht op Stan af en kwam voor hem tot een halt. Zijn ogen stonden woedend en zijn handen waren dan ook nog steeds gebald. "Stan! Hoe kon je?!" riep Ace naar hem en voelde de tranen in zijn ogen branden. Kennelijk was de emotie verdriet ook blijven hangen.