Forgetting will never be an option. [&Xuan]

Kort had de hond Xuan zijn aandacht getrokken. Hij had hem dan ook even geaaid, ook al wist hij donders goed dat dieren verboden waren in de academie. Als hij of andere leerlingen er last van zouden krijgen, stuurde hij ze wel naar Mick toe, hij was de gene die Hareng immers op school wou hebben. Echter had de hond niet al te lang zijn aandacht. Al snel vestigde Xuan zijn blik op de jongeman die op de bank lag op de studiekamer. Hij had dus waarschijnlijk hetzelfde idee gehad als hijzelf. Xuan glimlachte kort, maar veranderde al snel weer in de hoofdmeester die hij moest zijn. Anderen kwamen voor, daarna ging hij voor zijn eigen belang zorgen. Natuurlijk zorgde dit soms voor problemen, maar hij was te koppig om eraan toe te geven. In een trage, slome pas liep Xuan richting de bank en kuchte eens. Hij wist niet zeker of Mick sliep, maar hij schrok in iedere geval wel op. Xuan grijnsde lichtjes. ''Ik ben nog wakker'' sprak Mick snel er achterna. Xuan grinnikte kort, maar had er geen problemen dat Mick misschien daar lag te slapen. Het was immers zijn eigen doel om daar ook te gaan slapen als Mick daar niet had gelegen. Mick liet zijn blik uiteindelijk omhoog glijden en hun blikken kruiste elkaar. Xuan glimlachte even wat vriendelijk naar Mick, waarna Mick zijn benen van de bank afhaalde en met zijn hand eens door zijn wat vollere haar ging. Xuan zijn blik bleef hangen op zijn haar. Het zag er mooi uit en Xuan kreeg haast de neiging om er met zijn hand doorheen te gaan, gelukkig kon hij zich nog inhouden. Hij hoorde hoe Mick opgelucht zuchtte en Xuan grijnsde nogmaals. ''Mijn excuses hoofdmeester Xuan, dit is geen plek om een dutje te doen'' sprak Mick. Nu was Xuan die gene die zuchtte. Hij keek toe hoe Mick opstond. "Jij gaat me nooit Xuan noemen, hé?" mompelde Xuan wat en schudde even kort en lichtjes met zijn hoofd. Xuan volgde Mick zijn blik richting Hareng. Xuan besloot er maar niks over te zeggen. Als hij het echt wou stoppen moest hij Mick waarschijnlijk ontslaan en daar had Xuan geen behoefte aan. Xuan richtte zijn blik weer op Mick en precies opdat moment keek Mick hem dan ook aan. ''Ik zal in mijn kamer nog even een dutje gaan doen, over een aantal uur begint mijn nacht shift'' sprak Mick. Xuan knikte kort, wou zijn blik daarna afwijken, maar hij was in de ban van Mick zijn ogen. Plots deed Mick een stap richting Xuan. Xuan verstijfde en voelde hoe zijn hart in zijn keel klopte. Hij kon zich niet meer bewegen, maar wou het moment ook niet te verpesten. Hij wist donders goed dat niet goed was. Hij moest trouw zijn aan Dallas, waar hij zielsveel van hield. Ook al klopte zijn hart nog zoveel voor Mick en verlangde zijn hele lichaam naar hem. Hij kon en moest er niet aan toe geven. Mick legde zijn hand op de zijkant van zijn gezicht en legde zijn voorhoofd tegen die van Xuan. Xuan sloot kort zijn ogen en genoot van het moment. Dat ene moment nam hem mee in een achtbaan van gevoelens. Negatieve, maar ook zoveel positieve. ''Ik mis je..'' sprak Mick en zo kwamen er meer gevoelens bij. Plots koppelde Mick zich helemaal los van Xuan. Verbaasd keek Xuan op, nog nauwelijks beseffend wat er net was gebeurd. Zijn hele lichaam hunkerde naar meer. Hij hoorde hoe Mick eens kuchte. ''Sorry'' verontschuldigde Mick zich. Hij gunde Xuan geen blik meer. Hij draaide zich om en gevolgd door zijn hond liep hij weg. Xuan zijn hele lichaam zat vol emotie's. Zijn hersenen zeiden hem niet op tijd wat slim was en wat hij absoluut niet moest doen. Zijn geweten was overdondert door al deze plotselinge gevoelens. Een vlaag woorden schoot door zijn hoofd heen: "Als jij echt van Dallas hield, waarom kuste je mij dan!? Als je echt honderd procent van hem had gehouden was dit niet gebeurt. Denk daar maar over na!" Plots wist Xuan het, wel eens waar veel te laat, maar alles begon door te dringen. De woorden die Mick had gezegd, de gevoelens die Xuan eraan koppelde, het klopte allemaal. Xuan stond nog steeds als verstijfd, maar rende toen plots naar Mick toe. Hij schoot voor hem en hield hem zo tegen. Hij had zijn handen tegen Mick zijn borst aan gepland zodat hij niet verder meer kon. Xuan keek op naar zijn gezicht en keek hem haast smekend aan, niet wetend waarom. Zijn hele lichaam leek het allemaal te begrijpen. Alleen zijn geest was nog te koppig om eraan toe te geven. Xuan zette langzaam een stap richting Mick en zo was hij nog maar een paar centimeter van hem verwijdert. Xuan liet zich verdrinken in de ogen van Mick. Hij kon zich dan ook met geen mogelijkheid verzetten. Langzaam aan greep hij het shirt van Mick vast. Hij liet zijn blik even afglijden, maar dacht nergens aan. Zijn lichaam vertelde hem wat hij wou en dat was duidelijk. Xuan kwam dichterbij met zijn gezicht bij die van Mick. Hij voelde de adem van Mick tegen zijn lippen aanblazen en het zorgde ervoor dat hij meer wou. Zijn hersens waren blank, hij dacht nergens meer aan en langzaam aan, plaatste hij zijn lippen dan op die van Mick. Een explosie van gevoelens vulde zijn lichaam. Het schoot door zijn aderen heen en zorgde ervoor dat hij alleen maar meer wou.

Achtbaanrit van gevoelens was te sterk voor Xuan. Hij kon zich niet meer inhouden en zijn lichaam leek haast uit zichzelf te bewegen. Hij hield Mick tegen, door zijn hand tegen zijn borst aan te plaatsen. Mick vroeg hem wat er was, maar Xuan gaf er geen antwoord op. Hij keek hem aan met een smekende blik. Mick wenkte zijn blik af, maar Xuan hield stug vol. Hij wou Mick en hij zou hem krijgen ook. Mick begon erover dat het niet kon. Dat hij Dallas had. Xuan hoorde de woorden wel, maar het drong niet tot hem door. Hij zette nog een stap dichterbij Mick en klamde zich vast aan het shirt van Mick. Mick was stil geworden en Xuan boog met zijn hoofd meer naar die van hem toe. Hij voelde de adem van Mick tegen zijn adem aan kriebelen en uiteindelijk raakte zijn lippen die van Mick. Een bom van emoties ging af. Zijn hele lijf tintelde van de prikkelende gevoelens. Zodra Mick zijn ogen sloot, sloot ook Xuan zijn ogen en genoot zo volop van het moment. Mick sloeg een arm om Xuan heen en sloot met de ander de deur achter Xuan, om vervolgens ook die arm om Xuan heen te slaan. Xuan zijn hard leek eruit te springen van de warmte die Mick. ''Even twijfelde ik, maar je bent gewoon niet te weerstaan'' sprak Mick met een lichte glimlach. Xuan grijnsde licht, waarna hij de iets meer intense kus van Mick accepteerde. Hij sloot zijn ogen even half, maar opende deze iets meer, toen Mick hem begon te begeleidden naar de bank toe. Eenmaal bij de bank aangekomen, liet Xuan zich neerplanten op de schoot van Mick en liet hij uiteindelijk de zachte lippen van Mick los. ''Heb je mij ook zo erg gemist?'' vroeg Mick. Xuan moet het allemaal nog een beetje tot zich door laten dringen wat hij net had gedaan, maar het voelde totaal niet verkeerd. Hij dacht dan ook nog niet aan de consequenties die het had. Langzaam aan knikte Xuan. Ja, nu merkte hij wel hoe erg hij Mick had gemist. Langzaam aan liet Xuan een hand door de golvende haren van Mick gaan en boog opnieuw wat meer naar hem toe. Hij plantte zijn lippen opnieuw op die van Mick en genoot van de gevoelens die hij hem gaf.

Mick vroeg hem of hij hem ook had gemist. Even zweeg Xuan. Hij wist het antwoord erop, maar wist niet of hij het moest zeggen. Natuurlijk had hij Mick gemist. Hij hield even goed van hem. Zijn hele liefdesleven was één grote puinhoop zelf hijzelf begreep niet wat hij wou en wat niet. Hij liet die gedachtes links liggen en knikte uiteindelijk naar Mick, als teken dat hij Mick inderdaad had gemist. Mick glimlachte al snel naar hem en Xuan glimlachte terug. Hij liet zijn hand door de donkere golvende haren gaan van Mick. Hij zag hoe Mick daarvan genoot en dat deed Xuan wat breder glimlachen. ''Ik hou nog steeds even veel van je Xuan'' sprak Mick met dezelfde glimlach en het duurde daarna niet lang of Xuan had zijn lippen op die van Mick gelegd. Het duurde niet langer dan een seconde voordat Mick hem terug kuste, op een iets intenser, maar liefkozende manier. Het voelde zo goed en Xuan ging er dan ook gemakkelijk in mee. Hij sloot automatisch zijn ogen en liet zich in de ban nemen door Mick. Die liefkozend zijn rug begon te strelen, wat ervoor zorgde dat Xuan nogmaals met zijn hand door de haren ging van Mick. Plots stopte Mick en koppelde hij zich los. Xuan keek verbaasd en vragend op. Zijn blik volgde de blik van Mick, die eindigde bij Hareng, die weer keek naar de deur. Net zoals Mick volgde Xuan zijn blik, waar iemand langzaam de deur open deed. Xuan hield zijn adem in, was zich niet eens bewust van de positie hoe hij nu zat. Hij wist dat hij dit moest voorkomen, maar hij zat als verstijfde. De deur ging open en een leerling stapte binnen. Eerst leek de leerling zijn aandacht niet op de twee gevestigd te hebben, maar uiteindelijk zag hij hen zitten en werden zijn ogen groter. Hij had het door. Xuan leek nu uiteindelijk te ontdooien en sprong dan ook op. Hij keek even geschrokken naar Mick, waarna zijn blik meteen terug schoot richting de leerling. De leerling keek van Mick naar Xuan en leek het toen te begrijpen. Xuan had geen tijd om het meer uit te leggen. De leerling draaide zich om en rende de gang op, uit het zicht van Xuan. Xuan keek de leerling nog even na, waarna hij met een ietwat wanhopige blik richting Mick keek. Xuan wist donders goed wat dit betekende. Xuan twijfelde even, maar draaide zich uiteindelijk dan van Mick weg en liep naar zijn kantoor toe. Daar deed hij de deur op slot, hij wou even helemaal alleen zijn. Hij wist de consequenties die er nu aankwamen. Hij zuchtte eens geïrriteerd en schonk hemzelf een kop koffie in. Hij voelde hoe een druk op zijn schouders belandde. Dit was niet goed.

Xuan was weg gerend en had zichzelf opgesloten in zijn kantoor. Dit moest hem te erg denken aan die zoveel keren dat hij zichzelf had opgesloten in zijn kantoor door al dat gedoe met Dallas en Mick en nu zal dat allemaal over nieuw beginnen. Waarom kon hij niet gewoon kiezen? Was het omdat de verleiding gewoon te groot was? Moest er eentje weg, wou hij een rustig school leven kunnen leiden. Maar dan wie? Dan moest hij uiteindelijk toch nog kiezen. Nou ja, hij kon Dallas moeilijk weg doen. Hij kon Dallas niet zonder reden schorsen, daar zou hij problemen mee krijgen. Dan kwam erbij kijken wat er net was gebeurd. De leerlingen zouden het over hen hebben. Hoe kon Xuan dat tegen gaan? Waarschijnlijk hadden ze niet de moed om opmerkingen tegen Xuan te smijten, dan was je wel heel dom bezig, maar dan was Mick dus het slachtoffer. En Xuan wou zeker voorkomen dat dat ging gebeuren. Hij hoopte niet dat Mick er slachtoffer van zou worden, maar toch zou het niet veel schelen. Er waren een paar oplossingen mogelijk. Of Xuan ging weg of Mick ging weg. Xuan liet even gewillig zijn hoofd op zijn bureau vallen. Wat moest hij doen?! Hij kon toch moeilijk Mick ontslaan? Of kon hij dat wel doen? Xuan kreunde eens, maar al snel werd zijn aandacht getrokken naar iets of iemand die op de deur klopte. ''Xuan? Ben je daar?'' hoorde hij de bekende stem van Mick vragen. Xuan zuchtte even geluidloos. Hij wist dat hij het ooit eens onder ogen moest zien en hij kon het dus niet eeuwig ontwijken. Xuan liep met trage passen naar de deur en opende deze. Hij draaide zich om en liep weer richting zijn bureau om daarvoor neer te ploffen. Hij gaf Mick geen blik, maar maakte hem duidelijk met een gebaar dat hij plaats moest nemen in de stoel voor het bureau, waar normaal ouders zaten voor een gesprek. Xuan wist nog niet precies wat hij ging zeggen of wat hij uiteindelijk ging doen, maar hij ging een punt zetten achter dit verwarrend gedoe. Hij hoopte dat iedereen het ermee eens was en dat hij er verder geen problemen mee zou krijgen. Hij richtte zich tot Mick en keek hem even kort aan, met een nietszeggende blik. "Mick.," begon Xuan en vouwde zijn handen in elkaar. Een serieuze blik vormde zich in zijn ogen, hij was dan ook heel serieus hierover. Zijn hele hoofd zat vol met verschillende gedachtes en toch wist hij zeker dat dit goed was om te doen. Anders ging het toch niet werken. "Mick, ik zal meteen met de deur in huis vallen. Je bent ontslagen. Jij weet en ik weet dat dit niet langer door kan gaan. Een van ons moet weg en ik ben te egoïstisch om mezelf weg te sturen. Daarbij komt kijken dat ik waarschijnlijk de enige vampierenjager ben die deze academie wil leiden," sprak Xuan en hij had zijn blik afgeweken naar zijn bureau. Hij nam een grote slok van zijn koffie. Hij geloofde dat hij het verstandigst had gedaan, maar toch begon zijn geweten hard te knagen aan de keuze die hij net had gemaakt. Nu kon hij er niks meer aan doen. Hij had het gedaan, shit happends.

Xuan had Mick weg gestuurd. Mick had nog een paar opmerkingen geplaatst, maar was er uiteindelijk mee akkoord gegaan. Xuan had ook niet anders verwacht. Hij stond immers hoger dan Mick, waardoor Mick wel naar hem moest luisteren in dit soort gevallen. Mick liep zijn kantoor uit en Xuan zag nog net de verslagen blik die op zijn gezicht rustte. Xuan zuchtte kort en dronk zijn kop koffie op. Hij wist dat hij de juiste beslissing had gedaan, maar dat wou niet zeggen dat hij er makkelijk mee om ging. Nee integendeel. Ook in zijn ogen was licht verdriet te bespeuren, maar dan moest je er wel met een vergrootglas boven op zitten. Een kille blik overmeesterde dat verdriet nog altijd. Xuan had vroeger geleerd hoe je zo hard als staal kon zijn als je niet zwak mocht lijken, hij had het nog steeds in zich om het te doen. Hij merkte nauwelijks dat hij alweer bezoek had van een andere jongeman. Zijn gedachtes waren dan ook nog helemaal bij wat er net was gebeurd of wat hij net had veroorzaakt. Hij zuchtte nogmaals, dit keer iets dieper. Hij liep richting het koffieapparaat toe en schonk voor hemzelf nog een kop in. Hij merkte op dat hij altijd koffie dronk als er iets verontrustend in zijn gedachtes lag. Het was niet helemaal gezond, maar het was een gewoonte geworden waar hij al weinig aan kon veranderen. Plots hoorde hoe de deur van zijn kantoor werd gesloten. Xuan keek op en liet zijn blik afglijden naar de deur, waar Dallas stond. Xuan keek Dallas met haast een kille blik aan. Hoe goed hij ook probeerde om terug te glimlachen, het lukte niet. Het was ook onmogelijk om nog blij vrolijk te glimlachen naar je vriend als je net een zwakte van je had ontslagen en ook nog eens eerst vreemd was gegaan. Xuan week zijn blik dan ook meteen van Dallas af. ''Heeft de grote baas tijd voor mij?'' vroeg Dallas en je kon horen aan zijn stem dat hij vrolijk was. Xuan sloot zijn ogen even kort. Hier had hij dus helemaal geen zin in. "Nee, sorry, ik wil even alleen zijn," sprak Xuan uiteindelijk en nam nog een slok van zijn koffie, terwijl zijn blik rustte op het plein buiten.

Dallas werd zowat om ver gelopen door een persoon niemand minder dan Mick. Dallas zijn blik was voor een moment blijven hangen, zich afvragend wat Mick had te zoeken in Xuan zijn kantoor. Gelijk begon hij zich dan ook zorgen te maken. Xuan en Mick in een ruimte.. In zijn kantoor. Daar kreeg hij gelijk zo'n dejavu gevoel van. Immers was hij nog lang niet vergeten wat er de vorige keer was gebeurd toen hij Xuan en Mick samen in Xuan zijn kantoor had gevonden. Dallas volgde Mick met zijn ogen. Mick leek niet bepaald blij te zijn, wat zijn zorgelijke gevoel verergerde. Wat was er met hem? Echter wist Dallas zichzelf weer bij zinnen te brengen. Waarom zou hij zich gelijk zorgen maken? Wat als het gewoon om schoolzaken of loon ging of iets dergelijks en er was een resultaat uit gekomen wat Mick gewoon tegen zat. Het hoefde helemaal niets persoonlijks te zijn. Het kon gewoon met school te maken hebben. Immers waren Xuan en Mick collega's. Dallas wist zich door die gedachten's tot bedaren te brengen. Hij moest niet gelijk van het ergste uit gaan. Dallas ging het kantoor van Xuan als volgt binnen en sloot de deur achter zich.
Met een vrolijke glimlach richtte hij zich tot Xuan en vroeg hij hem dan ook of de grote baas tijd voor hem had. Echter zakte de glimlach langzaam aan wat weg zodra hij de kille blik in Xuan zijn ogen ontdekte. Hij leek niet echt blij te worden van zijn bezoek. Dat werd alleen maar verduidelijkt zodra Xuan hem zei dat hij alleen wilde zijn. Dallas zijn blik werd langzaam aan wat verbaasd. Wat was er met Xuan? Hij had hem nog nooit zo mee gemaakt behalve.. Toen. Dallas slikte eens. Nu begon hij zich echt af te vragen wat er tussen Xuan en Mick was gebeurt daarnet. Dallas vertrok niet, nee integendeel, hij liep juist naar Xuan toe. Hij kwam voor Xuan staan en keek hem met een wat bezorgde blik in de ogen aan. Zachtjes plaatste hij een hand op Xuan zijn wang. ''Xuan.. Ik zag Mick net uit je kantoor komen.. Is er wat gebeurd tussen jullie?'' Vroeg Dallas zacht aan hem terwijl hij zijn duim even over Xuan zijn wang liet glijden. Het baadde hem dan ook wel zorgen dat Xuan weer aan de koffie zat. Immers wist hij dat Xuan des te meer koffie dronk als er iets was, iets wat veel invloed op hem had.

Xuan had nog maar net Mick voor goed weg gestuurd, toen Dallas al binnen kwam. Dallas was zo vrolijk geweest dat Xuan er even geen zin in had. Hij had even tijd voor zich alleen nodig zodat hij alles weer op een rijtje kon zetten. Hij zei dan ook tegen Dallas dat hij hem even alleen moest laten. Echter deed Dallas niet wat hij zei. Nee. Hij kwam juist naar hem toe. Xuan keek even kil op toen Dallas plots een hand op zijn wang legde. ''Xuan.. Ik zag Mick net uit je kantoor komen.. Is er wat gebeurd tussen jullie?'' vroeg Dallas langzaam en zijn duim begon liefkozend de wang van Xuan te strelen. Xuan had daar nu totaal geen zin in. Hij hield van Dallas, maar nadat gedoe met Mick had hij totaal geen zin in liefdesgedoe. Hij sloeg de hand van Dallas dan ook weg. Hij deed een stap naar achter, waardoor er weer een ruime afstand tussen de twee zat. Ergens wist Xuan dat dit verkeerd ging uitpakken, hij moest dan ook alles niet op Dallas uitten, maar het was moeilijk voor Xuan om zich in te houden. Daarbij kwam kijken dat Dallas niet naar hem luisterde toen hij zei dat hij weg moest gaan. Nu was het te laat. Je hoorde nog net niet iets knappen bij Xuan. Hij had genoeg van dit alles. Mick had een naar gevoel achter gelaten toen hij vertrok, een leegte. Dallas zorgde ervoor dat Xuan geïrriteerd en haast boos werd. Hij had geen trek in vrolijk meelevend gedoe. Hij wou alleen zijn en schreeuwen. Hij wou even van de aardbodem verdwijnen zodat hij alles in z'n uppie kon oplossen. Met een kille, haast geïrriteerde blik keek Xuan naar Dallas. "Ga weg Dallas. Doe niet alsof je me probeert te helpen, aangezien je dat niet gaat lukken," zei Xuan bars. Het was de waarheid. Als Xuan tegen Dallas zei dat hij Mick had ontslagen, was Dallas waarschijnlijk alleen maar blij omdat hij dan geen concurrent meer had. Xuan nam nog een paar grote slokken van zijn koffie, waarna hij het lege kopje weer terug zette op het bureau. Zijn blik bleef hangen bij het kopje, terwijl zijn hand zich lichtjes begon te ballen tot een vuist.

Dallas was vrolijk het kantoor van Xuan binnen gestapt. Echter werd al snel duidelijk dat hij het vrolijke beter achter zich kon laten. Xuan leek helemaal niet zo vrolijk te zijn. Zelfs niet zodra hij hem zag. Daardoor was Dallas zijn glimlach dan ook wel snel genoeg weer van zijn gezicht verdwenen en begon hij zich dan ook zorgen te maken om Xuan. Wat was er met hem? Xuan wilde dat hij ging. Wat Dallas enkel en alleen maar bezorgder maakte. Hij ging dan ook naar Xuan toe en kwam voor hem staan. Hij plaatste een hand op zijn wang en keek hem in de ogen aan waarbij hij vertelde over Mick die hij dan ook zonet had gezien. Dat leek de situatie echter niet beter te maken. Het was dan ook niet Dallas zijn slimste idee geweest om uberhaubt naar Xuan toe te stappen. Maar Dallas kon het gewoon niet helpen. Hij kon Xuan toch zeker zo niet alleen laten zonder te weten wat er met hem was. Straks kon hij hem helpen.
Plots sloeg Xuan zijn hand van hem weg waarbij hij gelijk een stap van hem weg deed. Dallas keek wat verbaasd naar Xuan. ''Xuan..'' Sprak hij zacht uit terwijl hij zijn eigen hand vast pakte die hij dan ook lichtjes voelde tintelen. Hij slikte eens. Wat was er met Xuan? Zo had Dallas hem dan echt nog nooit mee gemaakt. Xuan maakte hem met woorden die een barse toon bevatte en een kille maar ook geirriteerde blik duidelijk dat Dallas weg moest gaan. Dallas slikte eens waarna hij nu dan ook langzaam aan een stap naar achteren zette. Hij wende zijn blik af naar de grond. Hij voelde een behoorlijk rot gevoel op komen. Misschien had hij dan toch maar gelijk weg moeten gaan, maar aan de andere kant. Xuan had nog nooit moeite gehad met zijn aanwezigheid en nu leek hij ineens helemaal niets meer van hem te moeten hebben. Xuan zou toch niet.. Zou hij klaar met hem zijn? Zou hij het soms willen uitmaken? Wacht nu begon hij wel echt door te draaien. Dallas probeerde zichzelf dan ook weer te kalmeren, het zou Xuan anders ook niet helpen. ''Waarom reageer je ineens zo Xuan?'' Vroeg Dallas zacht aan hem. Hij wilde nog steeds wel een reden. ''Misschien als je me verteld wat er is dat ik je wel kan helpen, ik laat me liefde toch zeker niet zo hier alleen in zijn kantoor zitten?'' Sprak Dallas dan ook zacht tegen Xuan, onzeker of hij dit wel zo moest brengen. Maar aan de andere kant voelde het gewoon zo dat het moest. Hij kon Xuan gewoon niet zo alleen laten.

Dallas was op het verkeerde moment binnen gekomen. Xuan stond precies op het punt dat hij zou knappen en Dallas maakte het er dan ook niet veel beter op. Xuan zei hem om weg te gaan, hij zou hem toch niet kunnen helpen. Xuan was verblind door woeden en irritatie, waardoor hij de emotie's niet zag die in Dallas om gingen. Even was Xuan heel egoïstisch bezig. Hij moest het uitten, hij moest het kwijt. Hij wou voorkomen dat hij het op Dallas uitgooide, maar toen Dallas niet weg ging, vroeg hij er haast om. Xuan schonk voor hemzelf nog een kop koffie in en nam er een grote slok van. Hij keek Dallas wat woedend aan. Waarom was hij hier nog?! Hij kon hem toch niet helpen! Niemand kon hem helpen. Hij had het hem zelf aangedaan, alleen hijzelf kon ervoor zorgen dat hij zich beter ging voelen en hij had nog geen flauw idee hoe hij dat ging doen. ''Waarom reageer je ineens zo Xuan?'' vroeg Dallas stilletjes. Opnieuw balde Xuan zijn hand. Hij had geen zin om het allemaal uit te leggen, Dallas zou het toch niet begrijpen. Dallas zou nooit begrijpen hoe hij zich voelde. Xuan voelde hoe de woedde zich opborrelde. Hij wist dat hij het niet moest uitten op Dallas, maar zijn geweten stond nu echt op nul. De woeden verblindde zijn zicht. 'Misschien als je me verteld wat er is dat ik je wel kan helpen, ik laat me liefde toch zeker niet zo hier alleen in zijn kantoor zitten?'' sprak Dallas voorzichtig en onzeker. Nu was het genoeg. Met een geweldige kracht sloeg Xuan op zijn bureau. Zijn kop koffie viel om, maar Xuan gaf daar geen aandacht aan. "Jij kan mij niet helpen!" riep Xuan naar hem. Hij had er genoeg van. Helemaal genoeg. Bedreigend zette hij een stap naar Dallas toe. "Je kan je liefde niet hier alleen laten? Best! De hoofdmeester wel!" ging Xuan op een kille toon verder. "Het is over Dallas, uit mijn ogen!" riep Xuan en wees naar de deur als teken dat Dallas nu echt moest vertrekken, ook al wist hij niet half wat hij zojuist had gezegd.

Dallas vroeg Xuan wat er aan de hand was. Hij wilde dan ook niet snappen waarom hij hem niet zou kunnen helpen. Misschien kon hij dat juist wel, als Xuan nou maar wilde uitleggen wat er aan de hand was. Echter werd het humeur van Xuan er niet veel beter op, zelfs niet zodra Dallas dan ook duidelijk wilde maken dat hij zijn grote liefde niet alleen wilde laten in deze positie. Puur omdat hij zoveel om hem gaf. Echter leek Xuan zijn aangeboden hulp niet te waarderen. Met een vuist sloeg hij hard op het bureau wat een knal hoorbaar maakte en er voor zorgde dat de kop koffie om viel. Dallas keek geschrokken richting de vuist van Xuan. Nu besefte hij dan ook dat het echt goed mis was. Gelijk schoot zijn blik terug naar Xuan. Hij leek, nee hij was gewoon echt woedend. Xuan begon naar hem te roepen. Eerst dat hij hem niet kon helpen waarna hij een stap dichter naar Dallas toe zette. Dallas vond het normaal fijn om Xuan dicht bij zich te hebben, maar in dit geval was hij daar niet zo zeker van. Xuan maakte hem zo nog eens bang. Xuan deed het immers ook op een bedreigende manier. Dallas voelde zijn hart tekeer gaan. Maar het stopte dan ook niet. Nee Xuan praatte, of liever gezegd bleef zijn woorden verder roepend vervolgen. En daar waren dan zijn laatste woorden. De woorden waar hij niet alleen dit gesprek mee eindigde maar alles voorgoed mee eindigde. Van een snel ritme leek zijn hart plots wel op de rem te trappen en stil te staan. Even stond de hele wereld voor hem stil. Hoorde hij helemaal niets meer. Met verwijdde ogen keek Dallas naar Xuan. Langzaam aan deed hij een stap naar achteren terwijl hij lichtjes met zijn hoofd schudde. Nee dit kon hij niet menen. Xuan.. Hij.. Hij maakte het uit met hem? Zijn blik gleed kort over Xuan zijn lichaam heen waarvan een arm richting de deur wees. Ja hij meende het wel degelijk. Dallas zijn ogen begonnen waterig te worden en voor dat hij het wist gleed de eerste traan over zijn wang heen. Dallas opende zijn mond. Hij wilde wat zeggen, maar wat? Hij kon de woorden niet vinden. Xuan kneep zijn ogen dicht waarna hij zich gelijk omdraaide en richting de dayclass dorm rende om vervolgens naar zijn kamer te gaan. Hij voelde zich compleet gebroken.