Love brings more pain then just a heartbroke [&Ukean]

Mick was naar buiten gegaan. In zijn dorm kon hij zijn rust niet vinden met al die studenten in de buurt. Hareng liep in een rustig tempo achter hem aan. Af en toe keek hij omhoog naar zijn baasje. Hij kon de onrust en zorgen in zijn ogen zien. Mick bleef echter voor zich uit kijken. Hij haalde eens diep adem en snoof de frisse lucht op. Misschien dat een wandeling hem goed zou doen. Hij zou zijn gedachten laten gaan en uiteindelijk zijn rust weer terug vinden. Dat was al wat hij wilde. Zijn gevoelens voor Xuan vergeten. Het had geen zin meer, hoe hij daar had gezeten met Dallas. Die twee.. hoorde bij elkaar. Ook al ging het moeizaam om toe te geven. De kwade woorden van Xuan spookte door zijn hoofd. Mick sloot zijn ogen even. Hij had Xuan nog nooit eerder zo gezien. Zo verward, en kwaad en.. Hij had het alleen maar erger gemaakt. Mick stopte zijn handen in zijn broek zakken. Een diepe zucht ontsnapte zijn mond. Hij hoopte dat Xuan gelukkig wat. Gelukkig met diegene die de juiste voor hem was. Ook al zou hij dat niet zijn.
Plots was er hard geblaf achter hem te horen. Die blaf herkende hij gelijk. Het was Hareng! Meteen dacht hij dan ook dat er iets mis was met zijn trouwen vriend. Hij trok weg uit zijn gedachtens en kwam terug in de wereld waar hij nu stond. Hij zag Hareng op de stoep staan. Hij blafte naar hem, het leek een waarschuwing. Een waarschuwing voor gevaar, en hij wilde hoe dan ook dat hij terug kwam. Mick keek even niet begrijpend. Welk gevaar? Plots ontdekte hij dat Hareng op de rand van de stoep stond en naast hem een verkeerspaal die op rood stond. Mensen die lopend over wouden steken mochten niet over. Langzaam aan drong druk getoeter zijn gehoor binnen. Mick draaide zijn gezicht opzij en zag een auto slippend zijn kant op komen. Voor hij het wist voelde hij een helse pijn tegen zijn lichaam. Hij klapte tegen de grond. De wereld werd wazig en werd vervolgens verandert in duisternis. Hareng zijn geblaf was een echo in zijn hoofd. Het laatste wat hij hoorde.

Neuriënd liep de Aziatische jongen door de straten heen. Eigenlijk moest hij nu naar zijn nieuwe school toe, maar hij had totaal geen zin om er heen te gaan en eigenlijk wist hij de weg ook niet. Hij was gewoon te koppig om het te gaan vragen. Hij stopte zijn handen in zijn broekzakken en liep op zijn gemakje door de straten. Soms keek hij bij een winkel naar binnen of begon hij een random liedje te zingen. Hij had geen zin in verplichtingen en wou doen wat hij wou doen. Niet vast zitten aan regels of aan een levenslijn die allang voor hem was uitgestippeld. Zijn ouders waren streng en hadden al haarfijn bedacht hou de jongen zou worden. Hij had er schijt van. Ook nu weer, zijn ouders wouden hem hebben op WPM, maar hijzelf dacht daar wel anders over. Daarom stelde hij dat maar zolang mogelijk uit. Op een gegeven moment zeiden zijn voeten dat hij moest stoppen met lopen. Met een glimlach op zijn gezicht kwam hij tot een halt. Hij liet zijn blik eens glijden over de omgeving. Hij was aangekomen op een druk kruispunt in het dorpje. Links en rechts kon je straten in gaan waar winkels stonden en als je rechtdoor ging ging je het dorpje weer uit. Dit was waarschijnlijk het punt waar de meeste herrie was. Druk pratende mensen, schreeuwende marktmannen en soms getoeter van de automobilisten. Langzaam veranderde de glimlach in een grijns. Hij zocht een muurtje op en ging daar vervolgens op zitten. De grote gitaartas, die de hele tijd op zijn rug had gezeten, haalde hij van zijn rug af. Hij pakte de gitaar eruit en deed de gitaartas opnieuw op zijn rug. Hij stemde even kort zijn gitaar, waarna hij een paar akkoorden begon aan te slaan. Hij probeerde verschillende akkoorden, totdat hij een leuk melodietje had bedacht. Hij herhaalde dat en begon er uiteindelijk tekst bij te verzinnen die hij al snel zong. Zijn stem was zuiver, maar was nauwelijks te horen door de herrie. Ukean vond het niet erg. Alleen hij kon zijn muziek horen. Alleen hij, even helemaal alleen op de wereld. Hij genoot ervan. Hij werd helemaal mee gevoerd met de muziek en vergat de wereld om zich heen, maar werd daar plots uit getrokken toen er vel geblaf was te horen. Ukean's ogen verwijdde zich en abrupt stopte hij met spelen. Hij ging met zijn ogen naar de oorzaak van het felle geblaf. Een hond, hij blafte tegen een jongen. Een auto doemde achter de jongen op. Ukean wachtte niet. Met zijn gitaar in zijn hand rende hij richting de jongen, maar hij was te laat. Slippende banden waren te horen, waarna een doffe klap volgde. Met een snelle beweging deed Ukean zijn gitaar weer in zijn tas. Hij keek even rond, maar het enige wat de mensen deden was gillen of geïnteresseerd foto's maken. Ukean zuchtte, maar ging er verder niet op in. Hij snelde richting de jongen en knielde naast hem neer. De chauffeur van de auto was uitgestapt en zei wel honderd keer dat het hem speet. Ukean zei dat het goed was, ook al had hij geen flauw idee of dat ook zo was. Hij legde zijn hand op de pols van de jongen en keek naar zijn horloge. Hij had nog een pols. Ukean zuchtte even opgelucht. Hij bekeek de jongen eens op zoek naar verwondingen. Hij was er niet best aan toe, maar het zag er niet dodelijk uit, tenminste als hij snel genoeg hulp kreeg. Vlug pakte Ukean zijn mobieltje uit zijn zak en belde het alarmnummer. Vlug vertelde hij wat er was gebeurt en al snel waren er sirenes te horen in de verte. Ukean liet nog een blik vallen op de jongen, hij kwam hem zo sterk bekend voor. Als hij zijn naam wist werd het waarschijnlijk wel verder helder. Toen de ambulance was aangekomen, legde ze de jongen op de brancard en deden ze die in de ambulance. Ze vroegen of Ukean wist wat er was gebeurd, hij knikte. Hij ging om die reden met hun mee, hij was ook wel lichtelijk bezorgd om de jongen. Hij hoopte dan ook dat het allemaal goed zou komen.

Een holle toon was in zijn stem te horen, het schelle geblaf van Hareng. Hij kon enkel horen, zijn ogen wilde zich niet openen. Alsof het al te zwaar was om zijn oogleden op te tillen. Hij moest het doen met de zwarte duisternis. Langzaam aan ebde Hareng zijn geblaf dan ook weg en veranderde het in complete stilte. Hij was helemaal weg. Hij merkte niets van de jongen die bij hem kwam en de ambulance belde, Hareng die zijn gezicht likte in de hoop dat hij wakker zou worden, de omstanders die geschokt toe keken of foto's liepen te maken zodat ze weer iets hadden om te vertellen. Verdomde rampen toeristen, je had niets aan ze. En tot slot de ambulance die zelf aan kwam reiden en de broeders die hem via een brancard er in tilden. Het ging allemaal buiten zijn bewustzijn om. Ze brachten hem naar het ziekenhuis waar hij behandeld werd. Hij had een hoofdwond waar hij aan geopereerd moest worden. Daarbij kwam een gebroken arm en nog wat kleinere wonden. Zodra hij wakker zou worden moesten ze dan ook wel checken of hij geen geheugenverlies had geleden. Hij had een flinke klap gemaakt dus het zou niet gek zijn als hij een hoofdschudding had.
Uiteindelijk werd hij naar een kamer gebracht waar hij kon uit rusten. Hij lag alleen. Dan kon hij rustig uit zijn slaap wakker worden. Hij had geluk gehad dat hij niet in een coma was geraakt. Maar hij was dan ook wel een vechter. Hij zou het zich niet moeilijker gaan maken dan het al was ook al had hij geen idee wat er aan de hand was. Hij vechtte van binnen gewoon al om beter te worden. Na een paar uurtjes kwamen zijn oogleden in beweging. Langzaam aan opende ze zich half en werden de donkere ogen van Mick zichtbaar. Het begon wazig maar zijn zicht werd nader hand steeds scherper. Echter zag hij enkel maar wit voor zich. Lichtjes keek Mick wat vragend. ''Wat..?'' Mompelde hij met een schorre stem. Hij probeerde zich te bewegen maar voelde al snel pijn in zijn linker arm die dan ook gebroken was. Hij tilde zijn hoofd wat op en keek er naar. ''Me arm..'' Mompelde hij verbaasd. Plots kreeg hij een gedaante van uit zijn ooghoeken in de gaten. Mick legde zijn hoofd terug op het kussen neer en keek opzij naar diegene. Echter werd zijn verbaasde blik er niet minder op daardoor. Die jongen.. Hij kende hem. ''Ukean?'' Sprak hij uit voor dat hij het besef er ook maar van had. Ukean was een oude vriend van hem van de basisschool. Uiteindelijk had hij moeten vertrekken door het feit dat hij een vampier was en het dus begon op te vallen dat hij niet ouder werd. Sinds dien had hij Ukean niet meer gezien. Maar wat deed hij hier zo ineens? En waarom lag hij in bed en.. waar was hij? Nou ja hij kon haast wel raden waar hij was. Alles was wit en strak, en dan nog dat piepende geluid in dat apparaat naast hem. Overduidelijk het ziekenhuis. ''Waarom ben ik hier?'' Vroeg hij uiteindelijk aan hem. Hij keek hem dan ook weer in de ogen aan. Ukean had nog net zo'n ontdeugend maar schattig gezicht als toen, maar je kon zien dat hij groter was geworden. Integendeel tot hem die geen spat was veranderd. Misschien zijn haar op z'n tijd, maar meer dan ook niet. ''Waarom ben jij hier?'' Vroeg Mick uiteindelijk dan ook aan hem. Niet door hebbend dat Ukean hem misschien wel niet eens meer herkende, aan de andere kant. Waarom stond hij hier dan bij zijn bed?

Uiteindelijk was de jongen snel onderzocht en vervolgens op een kamer geplaatst waar hij tot rust kon komen. De jongen had geluk gehad, want voor het zelfde geld was hij op slag dood geweest. Ukean slikte even kort bij die gedachtes. Ukean stond een beetje doelloos in de kamer. Hij wist niet zo goed wat hij moest. Van de zuster mocht hij blijven, als hij maar rustig deed. Ukean twijfelde even, maar was toen uiteindelijk gebleven. Het was een goeie reden om nog even wat tijd te rekken en dan was er nog altijd dat gevoel dat hij die jongen kende. Hij kwam hem zo bekend voor. Hij wist ook al wel waarvan, school. Hij herinnerde zich ook wel de avonturen die ze samen hadden beleefd en dat ze twee goeie vrienden waren, maar zijn naam kon hij zich niet herinneren. Ukean raakte er gefrustreerd door en had zin om heel hard te gaan schreeuwen, maar dat leek hem niet zo'n goed idee. Hij zuchtte en liet het uiteindelijk rustte. Hij liep naar de stoel toe en zette zijn gitaartas erop. Hij keek er even naar, waarna zijn blik af gleed naar de jongen in het bed. Hij lag er vredig bij. Het was stil, het enige wat je hoorde was de piepende monitor. Ukean liep naar het raam toe en deed die open. Hij snoof even de frisse lucht op en keek toen omhoog. Donkere wolken kwamen eraan. Hij zuchtte eens, hij kon ook nooit eens gewoon genieten van het weer. Ukean liet het raam nog even open staan en genoot van de wind en de vogels die vrolijk floten. Maar uiteindelijk werd de wind te hard en stopte de vogels met fluiten. Ukean deed het raam weer dicht en keek toe hoe de eerste regendruppels op het raam belandden. Hij volgde de druppels met zijn ogen en hoopte dat die ene regendruppel won van de andere. Hij glimlachte langzaam, ja hij was nog een echte kleine jongen. Plots keek hij op. Daar kreeg hij inspiratie van. Voordat hij de woorden en de melodie was vergeten, snelde hij richting de gitaar. Hij pakte zijn gitaar en begon die snel te stemmen. Hij wou een akkoorden aan slaan, maar hij werd onderbroken door de jongen: ''Wat..?'' Ukean keek meteen op en zag dat de jongen was wakker geworden. Ukean was teleurgesteld dat hij zijn liedje niet kon maken, maar deed de gitaar toch weer terug in de tas. Ukean stond op en zag dat de jongen verbaasd naar zijn arm keek. ''Me arm..'' zei de jongen. Ukean grinnikte kort om de verbaasdheid. Ook al was het waarschijnlijk niet iets om te lachen. Al snel kreeg de jongen door dat hij niet de enigste was in de kamer en draaide zich dan ook in de richting van Ukean om. Ukean stopte met grijnzen en glimlachte wat flauwtjes. ''Ukean?'' sprak de jongen plots. Ukean keek hem wat verbaasd aan, maar liet dat al snel varen. De jongen kende zijn naam dus nog wel. Dit kon nog heel beschamend worden. Ach, hij zou snel genoeg achter zijn naam komen, toch? "Hee," begroette Ukean de jongen en wreef even ongemakkelijk aan zijn achterhoofd. ''Waarom ben ik hier?'' vroeg de jongen. Ukean grinnikte kort, maar zijn gezicht betrok toen serieus. "Je bent aan gereden tot een auto, ik de ambulance gebeld. Die je naar het ziekenhuis hebben gebracht. Je hebt een gebroken arm, een hoofd wond waaraan je geopereerd moet worden en nog wat andere schaafwonden," legde Ukean uit naar wat hij had gehoord. Even zag Ukean de jongen naar hem kijken, maar al snel volgde de volgende vraag. ''Waarom ben jij hier?'' vroeg de jongen. Ukean zuchtte en grinnikte vervolgens. "Ik heb je geholpen, wees blij dat ik iets heb gedaan. Een bedankje kan er wel van af," zei Ukean en grijnsde eens. "Ik moet van mijn ouders naar één of andere academie, genaamd White Paper Moon, maar ik heb geen zin in nog een school. Dus was ik naar het dorp gegaan en belandde zo uiteindelijk hier," legde Ukean uit. "But, als je wil dat ik ga, dan ga ik," sprak Ukean met een grijns, maar meende het wel. Ukean had geen flauw idee of de jongen zonder naam behoefte had aan een oude vriend. Misschien had hij liever familie om zich heen.

Mick was een tijdje verward geweest. De witte ruimte en de plotselinge komst van Ukean was wel het laatste wat hij had verwacht. Hij begreep dan ook niet hoe hij het in het ziekenhuis terecht was gekomen en waarom Ukean bij hem was. Het was net een droom met twee onderwerpen waar hij maar niet uit kon komen. Echter was er vast wel een antwoord op te vinden. Hij zou Ukean dan ook wel vragen wat er was gebeurd en waarom hij hier nu zo ineens was. Was hij verhuisd of was hij gewoon in de stad gekomen om andere reden? Hoe dan ook vond hij het wel leuk om hem weer eens te zien. Hij vroeg zich enkel wel af hoe Ukean op hem zou reageren aangezien hij er nog steeds als toen uit zag. Hij was dan wel 24 dus misschien viel het niet heel erg op.
Voor dat hij het wist had hij Ukean herkent en zo dan ook zijn naam uit gesproken. Ukean begroette hem terug en wreef even ongemakkelijk met zijn hand achter zijn hoofd. Mick glimlachte lichtjes even naar Ukean waarna hij hem dan ook algauw vroeg wat hij hier eigenlijk deed. Ukean herhaalde zijn vraag en grinnikte er even bij. Mick keek daardoor al snel wat vragend naar hem. Vervolgens legde Ukean de situatie aan hem uit. Voor een moment stonden Mick zijn ogen wat groter. Hij was aangereden? Mick wendde zijn blik even af. Hoelaat was het? Wanneer was dat dan gebeurt? En waar.. Mick keek de kamer rond. Waar was Hareng?! Misschien was hij nog gewoon wel op school. Dat hoopte hij dan maar. Hij vond het nog erger als zijn hond iets over kwam dan hij zelf. Mick keek Ukean weer in de ogen aan en knikte uiteindelijk eens begrijpend. Vervolgens vroeg hij hem waarom Ukean zelf hier was. Mick glimlachte langzaam aan wat flauwtjes door zijn reactie. ''Sorry Ukean, bedankt dat je me hebt geholpen'' Reageerde hij met een kalme glimlach op hem. Hij klonk nog steeds wel wat schor. Maar in ieder geval voelde hij minder pijn door de pijnstillers die hij had gekregen. Ukean begon daarna te vertellen waarom hij hier in de stad was gekomen. Hij ging naar WPM? Mick glimlachte weer. ''En we komen weer terug bij elkaar op school zo te zien'' Reageerde Mick op hem. ''Ik ben daar dormhead'' Legde hij vervolgens dan ook kalm uit. Voor een moment dacht hij aan WPM, waardoor hij al snel bij Xuan kwam. Maar hij begon zich daardoor niet veel beter te voelen. Hij drukte de gedachtens over Xuan dan ook gelijk weg terwijl zijn ogen zich voor een moment half sloten. Hij sloot zijn ogen daarna even helemaal en haalde eens diep adem waarna hij zich weer op Ukean richtte. Hij grinnikte dan ook even door zijn laatste woorden. ''Je bent ook niets verandert'' Reageerde Mick kalm op hem. Ukean leek daarna ineens op het punt te staan om weg te gaan. Mick pakte plots een hand van Ukean vast met zijn nog goeie hand. ''Blijf'' Zei hij al snel. Hij merkte daarbij wat hij deed en liet Ukean zijn hand langzaam aan weer los. Dat was misschien wat té plots geweest. Maar hij wilde gewoon niet alleen in zo'n ziekenhuis kamer liggen, dat vond hij maar niets. ''Ik kan wel wat gezelligheid gebruiken'' Zei hij daarna met een knipoog tegen hem. Hij begon zich daarna toch wel weer een beetje zorgen te maken over Hareng. Wat als hij wel met hem mee was toen hij was aangereden? Hij kon zich dan ook niets meer herinneren van de waarschuwing van Hareng. ''Was er eigenlijk een zwart witte hond bij me toen ik was aangereden?'' Vroeg Mick uiteindelijk dan ook aan hem.

De jongen had gezegd dat ze elkaar weer tegen zouden komen op de school. Ukean had even wat licht verbaasd gekeken, maar al snel werd duidelijk waarom: hij was dormhead op WPM. Ukean grinnikte kort. Natuurlijk, waarom ook niet? Nou ja, dan kende Ukean tenminste al één iemand. Nou ja 'kennen' hij wist zijn naam geen eens. Hij grinnikte opnieuw bij die gedachtes, waarna hij zich richtte op de jongen die hem vertelde dat hij niets was verandert. Ukean grijnsde. Nee de jongen was niks verandert. Het was alsof de tijd stil had gestaan bij die jongen, hij leek nog precies het zelfde als hoe hij zich het laatst kon herinneren. Toen Ukean zei dat hij weg zou gaan als de jongen dat wou, pakte de jongen plots zijn hand vast. ''Blijf'' was dan ook al snel te horen. Ukean was even verbaasd door de plotselinge handeling van de jongen. De jongen leek dat ook al snel te beseffen en liet zijn hand los, ook al voelde het ergens wel fijn en vertrouwd aan. Ukean had even verbaasd gekeken, maar al snel verscheen de welbekende grijns op zijn gezicht. ''Ik kan wel wat gezelligheid gebruiken'' sprak de jongen en gunde hem een knipoog. Ukean grinnikte kort. "Ik voel me vereerd dat ik mag blijven," sprak hij op een sarcastische toon, waarna hij naar de jongen grijnsde. Het was even stil, maar al snel doorbrak de jongen die stilte. ''Was er eigenlijk een zwart witte hond bij me toen ik was aangereden?'' vroeg hij. Ukean grijnsde wat breder. "In tegenstelling tot zijn baasje, houd hij zich wel aan de verkeersregels en bleef hij braaf op de stoep staan," zei Ukean. "De hond is mee genomen, je kan hem later ophalen," legde Ukean uit. Hij liep naar de stoel waar de gitaartas stond en haalde die eraf. Hij ging er vervolgens zelf op zitten en haalde de gitaar uit de tas. Hij nam aan dat hij hier nog wel een tijdje zat. Hij streek een keer fijn over de snaren heen en begon een rustige zachte melodie te bespelen. De jongen zijn naam was nog een groot mysterie voor Ukean. Hij kon zich wel herinneren dat de jongen plots weg was, daar had hij nog veel verdriet van gehad. Waarom was hij er zo verdrietig over? Waren ze zulke goeie vrienden? Plots besefte hij wie hij was. Hij sloeg hierdoor een snaar verkeerd aan en een valse toon was te horen, zijn ogen stonden wijd open. Mick. Dat was zijn naam. Het was de eerste en enigste jongen waar hij ooit een oogje op had gehad. Ukean keek langzaam, met nog steeds dezelfde grote ogen, op naar Mick. Ukean had nadat Mick weg was gegaan al zijn gevoelens voor hem weg gepropt en geprobeerd om alles te vergeten, met succes, maar nu kwam alles in vlagen naar boven. Ukean keek dan ook meteen weer naar beneden, terwijl de herinneringen naar binnen dropen. Ukean zuchtte kort, hij moest niet laten blijken wat hij zojuist zich herinnerde. Ook al ging hij niet ontkennen dat hij nu niks meer voor hem voelde. Mick had toch waarschijnlijk al iemand. Ukean probeerde wel weer de gevoelens te vergeten. Hij bracht zijn handen weer naar zijn gitaar en ging verder met spelen, maar hij sloeg veel snaren verkeerd. Hij zuchtte en had uiteindelijk genoeg moed om zijn blik weer op Mick te richten. "Dus," begon Ukean. "Waarom was je zo plots weg gegaan?" vroeg Ukean de vraag die al sinds dat Mick weg was gegaan in zijn hoofd rond hing.

Mick had Ukean tegen gehouden. Hij wilde niet alleen blijven liggen op de ziekenhuis kamer. Het was niet dat hij bang was, hij hield er gewoon niet van. Wat moest hij in zijn eentje op zo'n kamer? Het was hem gewoon te saai en hij hield er dus ook totaal niet van. Maar om Ukean dan ook nog eens extra duidelijk te maken dat hij niet had gewild dat hij zou gaan had hij zijn hand gepakt. Achteraf had hij dat pas door gehad, waardoor het wel even een ongemakkelijk situatie werd. Mick liet zijn hand los waarna hij maar op een reactie van Ukean wachtte. Ukean grinnikte kort waarna hij zijn reactie gaf. Mick moest daardoor al snel even licht wat lachen. ''Nou mooi, dan mag je extra lang blijven'' Reageerde Mick kalm op hem. Natuurlijk gelde er een bepaalde tijd voor bezoek maar Mick was niet van plan om zich daar aan te houden, althans hij hoopte dan ook dat Ukean voorlopig nog even wilde blijven. Als hij eenmaal sliep gaf het niet, maar zolang hij wakker was praatte hij graag nog even verder met Ukean. Maar nu gleden zijn gedachten van zelf al wel weer naar Hareng. Hij maakte zich toch wel zorgen. Hareng zou nooit van zijn zijde wijken, wat was er met hem gebeurt? Het was ook wel sneu als hij nu al die tijd al alleen in zijn dorm zat. Hij vroeg Ukean vervolgens dan ook naar hem. Maar al snel werd duidelijk dat er met Hareng niets aan de hand was. Mick keek voor een moment met een wat flauwe glimlach weg door Ukean zijn eerste woorden. ''Ja hij houd zijn kop beter bij de les dan ik'' Reageerde Mick licht wat droogjes op hem. Hij was er blij om dat het verder goed ging met Hareng. Die zorgen kon hij dan in ieder geval weer laten gaan.
Als nel keek Mick weer op naar Ukean zodra hij van het bed weg liep richting een stoel waar een gitaar tas tegen aan stond. Nu pas viel hem deze dan ook op. Ukean had een gitaar bij zich? Dat moest wel betekenen dat hij speelde en misschien ook wel kon zingen. Nee nu hij zich het herinnerde, Ukean kon zingen. En goed ook. Hij glimlachte even bij de gedachten en bleef zijn blik dan ook op hem gericht houden terwijl hij rustig afwachtte voor wat zou komen. Ukean nam de gitaar uit de tas en stemde hem. Vervolgens begon hij een rustige melodie te spelen. Mick luisterde er naar. Het klonk goed en was dan ook fijn om naar te luisteren. Voor een moment sloot Mick zijn ogen. Hij kon zo haast wel in slaap vallen. Plots sloeg Ukean een snaar verkeerd wat hem dan ook gelijk deed op kijken. Vragend keek hij richting hem. Op dat moment keek Ukean met verwijdde ogen naar hem. ''Ukean?'' Begon hij dan ook al snel. ''Is er iets mis?'' Vroeg hij vervolgens aan hem. Hij vroeg zich af wat Ukean dacht. Ukean keek ondertussen weer naar beneden en liet een korte zucht horen. Mick wilde opstaan en naar hem toe gaan. Weer vragen wat er was aangezien hij daar nu wel benieuwd naar was. Echter ging dat niet. Hij kon enkel blijven liggen en afwachten. Echter kwam er niet gelijk een antwoord. Nee hij plaatste zijn handen terug op de snaren en begon verder te spelen, althans dat leek de bedoeling te zijn. Maar het werd niet veel beter. Hij bleef snaren verkeerd aan slaan. Mick keek wat bedenkelijk naar hem. Hij begon zich lichtelijk zorgen te maken, wat ging er in het hoofd om van zijn oude vriend. Uiteindelijk stopte Ukean er mee en richtte hij zich tot hem. Het duurde niet lang of hij stelde hem de vraag waarom hij zo plots was weg gegaan. Die had hij al wel kunnen zien aan komen. Mick bleef voor een moment stil. Hij moest iets bedenken om te zeggen, een verklaring voor zijn onverwachtse gedrag van toen. ''Mijn.. ouders hadden een tijdje financiële problemen en ze namen mij mee in de verhuizing, we konden daar niet meer blijven. Het huis werd te duur. We kwamen uiteindelijk in een stad terecht paar kilometers van deze vandaan, waar ze het nu een stuk betere baan hebben en dus een beter leven. Nu leef ik dan op mezelf in WPM.'' Legde Mick aan hem uit. Hij vertelde hem er dan ook maar gelijk bij hoe het nu was. ''Het spijt me dat ik geen goed afscheid heb genomen Ukean, maar het was allemaal zwaar en.. naja achteraf heb ik er nu heel veel spijt van dat ik je geen goed gedag heb gezegd.'' Vertelde hij Ukean vervolgens dan ook. Hij keek hem in de ogen aan met een licht verontschuldigend glimlachje. ''Maar de tijd die we kwijt zijn kunnen we nu weer inhalen, als je dat nog wil'' Eindigde Mick zijn woorden uiteindelijk. Hij hoopte dat Ukean overtuigd was, en dat hij hem dan ook niet de rug toe zou draaien.

Mick had verbaasd gereageerd op Ukean's gedrag, maar Ukean was er verder niet op in gegaan. Hij wou verder spelen alsof er niks was gebeurd, maar dat ging niet zoals hij wou. Het zou wel even duren voordat hij zijn gevoelens voor Mick kon vergeten. Hij kon het beste vertrekken en afstand van hem nemen, maar hij had nu al gezegd dat hij zou blijven en om nu weg te gaan was ook wel raar. En ook waren zijn gevoelens weer sterker aan het worden en wou hij eigenlijk helemaal niet weg. Om de aandacht van hemzelf af te leiden, vroeg hij Mick de vraag die al die jaren al in zijn hoofd had gezeten: waarom was hij zo plotseling weg gegaan? Toen het even stil bleef, keek Ukean vragend op naar Mick. Waarom was hij stil? Was het zo schokkend of niet leuk om te vertellen? Of,, of was hij een leugen aan het bedenken? Ukean beet kort op zijn onderlip bij die gedachtes, maar wachtte rustig af op wat komen zal. Mick kon moeilijk de vraag negeren, dus moest Ukean ooit wel antwoord krijgen. ''Mijn.. ouders hadden een tijdje financiële problemen en ze namen mij mee in de verhuizing, we konden daar niet meer blijven. Het huis werd te duur. We kwamen uiteindelijk in een stad terecht paar kilometers van deze vandaan, waar ze het nu een stuk betere baan hebben en dus een beter leven. Nu leef ik dan op mezelf in WPM.'' legde Mick uiteindelijk uit. Ukean geloofd het maar half, maar ging er niet verder op in. Hij zuchtte alleen maar even geluidloos en luisterde al snel weer naar Mick. ''Het spijt me dat ik geen goed afscheid heb genomen Ukean, maar het was allemaal zwaar en.. naja achteraf heb ik er nu heel veel spijt van dat ik je geen goed gedag heb gezegd.'' ging Mick verder. Ukean schudde kort. "Het is al goed," zei hij bijna automatisch en hij wist dan ook niet helemaal zeker of het wel goed was. Maar zelf vond hij dat dat iets was om zich niet druk over te maken. Mick keek Ukean even kort aan in de ogen, waarbij het gevoel bij Ukean sterker werd en hij even weg keek. 'Maar de tijd die we kwijt zijn kunnen we nu weer inhalen, als je dat nog wil'' zei Mick. "Ja," zei Ukean meteen, maar besefte toen wat hij had gezegd. Nee, nee, nee, dat was helemaal niet slim. "Ik bedoel," begon Ukean op een wat zachtere toon. "Ik zou graag willen, maar ik heb nog wat te doen..," vervolgde Ukean zacht en zijn stem stierf aan het einde van de stem weg. Hij wou het liefst wel bij Mick blijven en was daarom ook blij dat hij nu nog even bij hem kon zijn, maar hij wist dat het beter was om weg van hem te blijven. Hij kon hem anders nooit uit zijn hoofd zetten. Hij zuchtte geluidloos. Hij moest tot rust komen, dat was zeker. Hij pakte zijn gitaar en nam een hap lucht. Hij dacht alleen nog maar aan de muziek die hij zo zou gaan spelen en sloot zich zo helemaal af van de wereld om zich heen. Langzaam begonnen zijn vingers zich te bewegen over de snaren en vergezelde zijn stem de melodie met woorden. De woorden klonken niet vol en blij, maar kil en half. Het was wel mooi, maar je kon duidelijk horen dat er iets mis was.

Mick had Ukean een uitleg gegeven. Of het overtuigend was over gekomen dat was nog maar de vraag maar hij hield zijn kalme karakter in tact dus hopelijk hielp het. Maar hij besloot daarna dan ook al snel zijn excuses aan te bieden. Nu dat hij Ukean weer zo zag voelde hij een schuld gevoel op komen. Dat hij hem zo onwetend had achter gelaten. En nu loog hij ook nog eens tegen hem. Achteraf wilde hij hem wel vertellen wat er gaande was. Maar hoe zou Ukean daar wel niet op reageren? Waarschijnlijk dacht hij dat het een grote grap was. Iets wat hij dus niet wilde. Zolang het niet nodig was zou hij het dan ook maar stil houden. Ukean schudde kort zijn hoofd waarna hij dan ook zei dat het al goed was. Mick keek voor een moment wat bedenkelijk zodra Ukean hem aan keek maar vervolgens dan ook weer weg keek. Hij keek voor een moment dan ook even weg naar het raam, waarbij hij besefte dat hij hier echt niet alleen wilde blijven zitten. Gelijk richtte hij zijn blik dan ook weer op Ukean.
Hij zei hem dat ze de tijd nu konden in halen die ze hadden gemist. Nu en in de dagen die zouden komen. Ukean leek niet over een antwoord te hoeven nadenken, gelijk reageerde hij met een 'ja'. Mick glimlachte dan ook meteen wat naar hem. Het voelde goed om te horen dat Ukean er niet over na hoefde te denken om wel of niet bij hem te zijn. Hij wilde dat dus zonder twijfel wel. Mick hoefde dus niet alleen hier te zitten, wat hem meteen veel minder zorgen in z'n hoofd gaf. Tot dat Ukean verder begon te spreken. Hij leek zijn antwoord te willen veranderen en sprak dan ook verder met een opvallende zachte toon. Mick keek wat vragend naar hem en wachtte maar af. Plots haakte hij af. Hij zei dat hij wel wilde maar dat hij nog wat had te doen. Was dit zo ineens in hem opgekomen of loog hij nou tegen hem? Mick had zo'n naar voor gevoel dat het het tweede was. Was Ukean er dan toch niet zeker van of hij nog wel bij hem in de buurt wilde zijn? Mick zuchtte even. Misschien had hij het wel echt verpest nu. ''Ukean..'' Begon Mick dan ook maar op dat moment leek Ukean zich te richten op zijn gitaar. Mick staakte de woorden die hij wilde zeggen terwijl Ukean een hap lucht nam en vervolgens begon te spelen en te zingen. Mick luisterde er naar, naar de woorden. En het werd duidelijk dat er iets was met Ukean. De vrolijkheid die hij altijd uitstraalde was weg. Er zat hem iets dwars. Even bleef Mick naar de zang en het spel luisteren. Het klonk wel erg mooi, zoals hij al had verwacht. Plots tilde hij zijn hand op en reikte deze uit naar Ukean. ''Ukean, kom eens'' Zei hij ineens tegen hem terwijl hij hem bij zijn bed uitnodigde. ''Wat is er aan de hand?'' Vroeg hij na een korte stilte dan ook aan hem. Hij begon zich zorgen te maken om zijn kleine vriend en wilde hem dan ook helpen. Misschien door te praten zou dat lukken, als hij maar wist wat er met hem was.

Met aan verdrietige stem zong Ukean op de melodie die hij maakt met zijn handen op de gitaar. Hij kroop helemaal weg in zijn eigen wereld, om zo al zijn zorgen te kunnen vergeten. Hij merkte niks meer van de buiten wereld en merkte dan ook niet dat Mick zijn naam sprak. Hij ging verder met muziek maken en zong de woorden die in hem opkwamen. Echter sprak hij niet alle woorden uit die in hem op kwamen, omdat anders Mick erachter kwam wat Ukean voor hem voelde en dat was iets wat Ukean absoluut niet wilde. Ukean wist donders goed dat het nooit iets tussen hen zou worden, dat was gewoon onmogelijk. Ukean wou er niet meer aan denken, wou zich afsluiten van de wereld om zich heen en deed dit door middel van zijn muziek. Hij bouwde als het ware muren om zich heen. Witte muren. Muren waar niemand anders door heen kon breken. Hij kon weg gaan wanneer hij wilde, maar niemand kon erin komen. Hij ging helemaal op in zijn muziek en dus in de witte kamer. Plots doorbrak een hand de witte muur. Ukean keek meteen op en stopte met spelen, zag toen pas dat de hand verbonden was aan Mick. Ukean keek weg. ''Ukean, kom eens'' sprak Mick en deed Ukean zo weer op kijken. Ukean twijfelde even, maar nam toen de hand aan en kwam zo bij het bed van Mick staan. ''Wat is er aan de hand?'' vroeg Mick. Ukean keek even weg. 'Niks, alleen dat ik vroeger verliefd op je ben geweest en toen je weg ging heb ik mijn gevoelens verdrongen, maar nu ik je weer zie komen ze terug en ik weet dat het nooit iets tussen ons kan worden dus probeer ik ze weer te vergeten, maar dat gaat moeilijk als ik bij je ben,' zou hij graag willen zeggen, maar Ukean wist donders goed dat hij daar alleen een ongemakkelijke stilte mee veroorzaakte omdat Mick inderdaad niks voor hem voelde. Ukean keek even naar Mick. "Niks, ben een beetje moe," loog Ukean en hij wist ook niet helemaal zeker of het wel overtuigend over kwam. Lang ging hij daar niet bij nadenken. "Ik ga even naar de wc," zei Ukean en glimlachte wat flauwtjes naar Mick, waarna hij de kamer verliet. Hij liep naar de wc toe en ging daar naar binnen. Tuurlijk moest hij niet naar de wc, maar hij had even wat tijd voor zich alleen nodig. Ukean bekeek even zijn spiegelbeeld, waaruit je duidelijk kon zien dat hij niet oké was. Hij zuchtte kort en deed de kraan vervolgens open. Hij deed zijn handen onder het water en zuchtte even gelukzalig. Al snel waste hij zijn gezicht en droogde het vervolgens. Hij keek opnieuw in de spiegel; yup, stukke beter. Hij liep de wc uit, waarna hij zich plots wat bedacht. Hij liep naar de balie toe en vroeg daar naar de hond die mee was gekomen met Mick. De mevrouw vroeg wel duizend keer of het echt goed was dat de hond mee ging, in verband met allemaal bacteries en shit, maar uiteindelijk mocht de hond mee. De hond kwispelde blij met zijn staart, leek te begrijpen dat hij terug ging naar zijn baasjes. Ukean deed de deur van Mick's kamer open en liet de hond voor hem de kamer binnen gaan. Ukean grinnikte kort, waarna hij weer op de stoel ging zitten om een rustig melodietje te volgen. Hij zag er rustig en vrolijk uit, maar van binnen had hij het moeilijk.

Mick luisterde naar de zang en spel van Ukean. Waardoor hij er al snel achter kwam dat er iets dwars bij hem zat. De zang klonk treurig en het spel ging er zo in mee. Mick zijn blik bleef dan ook bij Ukean hangen, hij zou zijn aandachtig nu niet meer ergens anders op kunnen vestigen. Het idee dat er iets mis was met zijn oude vriend begon hem dwars te zitten. Even bleef hij naar hem luisteren. Tot dat hij zijn hand plots naar hem uit stak en hem zo onderbrak met uitgesproken woorden erbij. Mick keek afwachtend naar Ukean. Hij wilde dat hij nu bij hem zou komen en hem dan ook zou vertellen wat hem dwars zat. Hij wilde Ukean namelijk niet zo somber mee maken. Niet nu ze elkaar weer waren tegen gekomen, dat zou juist voor een goed en vrolijk moment moeten zorgen. Ook al lag hij dan in een ziekenhuis bed in de meest saaiste witte kamer die hij ooit had gezien. Maar goed daar moest hij voor nu nog maar even mee leven. Hij keek Ukean afwachtend in de ogen aan. Mick kon aan hem zien dat hij even twijfelde maar hij veranderde dan ook niet van houding. Hij wachtte net zo lang tot dat Ukean zijn hand vast pakte of iniedergeval bij hem zou komen zitten om hem te vertellen wat er scheelde. Uiteindelijk pakte Ukean dan ook zijn hand vast en kwam hij zo bij hem. Mick keek even naar hun handen waarna hij Ukean rustig weer in de ogen aan keek en benieuwd was naar zijn antwoord. Voor een moment was het stil tot dat Ukean begon te spreken, echter niet de woorden die hij had verwacht. Hij zei hem dat er niks was, nee hij zou een beetje moe zijn. Moest Mick dat nou echt gaan overtuigen. Mick slaakte een lichte zucht en wilde reageren. Maar op dat moment zei Ukean hem dat hij even naar de toilet ging. Zo lostte hun handen zich weer van mekaar en verdween Ukean uit de kamer. Mick keek nog wat bedenkelijk, er scheelde iets en hij wilde weten wat.
Mick richtte zijn blik uiteindelijk op het raam terwijl hij maar weer wachtte tot dat Ukean terug zou komen. Na even hoorde hij de deur open gaan. Mick draaide zijn gezicht richting de deur en wilde weer tegen Ukean praten maar op dat moment ontdekte hij een andere gedaante, en niet zomaar één. ''Hareng'' Sprak Mick gelijk met een opgeluchte en blije glimlach uit. De hond kwam kwispelend en zette zijn voorpoten op het bed. Hij boog zijn kop naar Mick zijn gezicht toe en begon deze te likken. Mick grinnikte wat terwijl hij een oog voor een moment sloot. Hij plaatste daarna een hand op de kop van Hareng en liet zijn vingers door zijn vacht gaan. Hij keek zijn trouwe vriend kalm in de ogen aan. Het voelde goed om de hond weer bij zich te hebben. Uiteindelijk keek Mick op naar Ukean. ''Bedankt dat je hem hier hebt gebracht'' Zei Mick kalm tegen hem. Hij vroeg zich daarna wel wat af. ''Mag hij eigenlijk wel hier komen? Of.. heb je je weer eens niet aan de regels gehouden?'' Vroeg Mick met een flauw glimlachje aan Ukean. Ondertussen zette Hareng zich neer op de grond en keek vrolijk van de een naar de ander. Mick keek nog even naar hem waarna hij Ukean weer in de ogen aan keek. ''Blijf je eten? Misschien slapen? Misschien tot dat ik hier eindelijk eens weg ben?'' Vroeg Mick plots wat flauwtjes aan Ukean. Je kon dan ook wel merken dat hij zich bij Ukean anders gedroeg. Meer grapjes en al. Maarja Ukean was dan ook zijn vroegere maat waar hij zoveel lol mee had beleefd. Echter had hij nooit door gehad dat Ukean hem als meer dan een maat had gezien.

Mick was duidelijk blij om de hond weer te zien. Ukean glimlachte kort, waarna hij de deur dicht deed en ging zitten op de stoel. Hij pakte zijn gitaar al snel weer en begon er rustig op te spelen. Hij zag hoe Mick vrolijk de hond begroette en hem ook al begon te aaien, terwijl de hond hem vrolijk terug begroette door middel van likken. Ukean grinnikte kort en ging verder met spelen. Het was zacht en waarschijnlijk niet eens te horen. Precies zoals Ukean het liefst was: op de achtergrond verdwijnen. Hij was een lekkere egoïst op dat gebied en wou helemaal zelf van zijn muziek genieten. Ukean ging even op in zijn muziek, maar keek op toen Mick zich op hem richtte en de hond ging zitten. ''Bedankt dat je hem hier hebt gebracht'' bedankte Mick Ukean kalm. Ukean knikte kort. "Graag gedaan," zei Ukean er keurig achterna. ''Mag hij eigenlijk wel hier komen? Of.. heb je je weer eens niet aan de regels gehouden?'' vroeg Mick al snel. Ukean grinnikte kort. "Tja, tja," zei Ukean en haalde eens zijn schouders op. "Voor jou een vraag en voor mij een weet," zei Ukean plagend en stak eens zijn tong uit naar Mick. Ja, Ukean gedroeg zich weer helemaal normaal, maar vanbinnen moest hij het allemaal nog maar verwerken. Misschien moest hij dan ook maar even heel subtiel zichzelf weg werken uit deze kamer. Mick richtte zijn aandacht al snel weer op Ukean. ''Blijf je eten? Misschien slapen? Misschien tot dat ik hier eindelijk eens weg ben?'' vroeg Mick al snel. Ukean keek even wat verbaasd op, maar herinnerde zich toen dat ze vroeger wel vaker bij elkaar bleven slapen. Voor een moment verloor Ukean zijn masker, maar zette die al snel weer op. "Lol, ik zou graag willen, maar ik denk niet dat ik hier zolang mag blijven en ik moet me toch echt eens gaan melden bij WPM," legde Ukean uit en vond het een perfect smoesje om weg te komen van hier, ook al wou hij liever nog even blijven. "But, ik kan wel blijven eten als je wil," stelde Ukean voor om niet al te verdacht te lijken.