Bad luck charm.

“All right you guys! I hope you had fun hanging with me, I had fun hanging with you! I love you, I’ll see you tomorrow, bye!”
Met zijn handen bedekte hij de camera, waarna hij op de uitknop drukte. Zo. Dat was klaar. Hij had zojuist de outro van zijn nieuwste Sketch gemaakt. Het filmpje moest nog bewerkt worden, wat betekende dat het vandaag nog niet op Youtube geplaatst zou worden. Maar, hij was allang blij dat het filmen nu klaar was, al genoot hij er wel van. Het was voor hem hetgeen wat hem gered had van zijn jeugd. Waar hij vroeger een dik, gepest kind was, was hij nu een Youtube Celebrity en wist hij hen te vermaken die dat nodig hadden.

Eenmaal buiten slaakte hij een diepe zucht. Hij moest zijn vlog nog doen. Want dat was zijn leven. Record all the shit happening to you! Yolo.
Nee! Hij haatte iedereen die het woord Yolo gebruikte. Als je dat woord serieus gebruikte, was je een enorme douchebag. En hij haatte douchebags. Hij had een hele tijd geleden zelfs een nummer gemaakt, op de melodie van “Judas”, van Lady Gaga.
Waar hij overigens blij mee was, was dat hij niet zo bekend was. Ook al had hij bijna 4 miljoen subscribers, scheen bijna niemand in deze buurt hem te kennen. Dus, leidde hij – afgezien van het opnemen en de conventies – een aardig normaal leventje.
Uit zijn zak haalde hij zijn witte iPhone, waarmee hij vlogs opnam voor zijn tweede youtube channel, welke simpelweg “shane”* heette.
“All right you guys,” sprak hij, waarna hij door ging in het Engels. Want, dat was de wereldtaal. Als hij daarmee zou stoppen, zou hij waarschijnlijk de helft van zijn views kwijt zijn. Dus, de helft van zijn geld. En dat zou betekenen: geen Music Videos en Sketches meer. Yeay.
En natuurlijk was het enige waarop hij lette, zijn leuke gezichtje op het scherm van zijn iPhone. Hierdoor botste hij tegen iemand op, waarna zijn telefoon op de grond landde. “Sorry, I’m such a fuck-up,” sprak hij, vergetend dat je “iRL” geen Engels sprak hier. Hij drukte op Stop bij zijn iPhone na deze opgepakt te hebben, waarna hij het ding in zijn zak terugstopte en zijn gezicht van een grijns naar zo’n whathaveIdone-hoofd ging*. “Het spijt me,” sprak hij. “Op meerdere dingen tegelijk letten is niet mijn sterke kant..” mompelde hij toen. De jongen leek even oud als hij. Misschien ouder, misschien jonger. Gelukkig. Want, het was al redelijk laat en hij wilde geen vieze pervs tegen komen. Want hij was er al één.
Hij had niet het idee de jongen eerder gezien te hebben, wat waarschijnlijk betekende dat deze niet in de Dayclass zat. Hij lette niet zo op de Nightclass, dus kende hij die leerlingen niet. Maar, misschien zat deze knul wel helemaal niet op (deze) school. Wist hij veel.
Droogjes pakte hij zijn iPhone op en fronste toen hij de enorme barst in zijn scherm zag. Fijn. Heel fijn. Daar was hij echt super blij mee.

Rhys staarde met een grijnsje naar een van de jongens tegenover hem. Hij was de jongen onderweg naar het school gebouw tegen komen. ‘Come on, we moeten gaan Drew.’ Sprak hij tegen de jongen met het korte blonde haar. Deze draaide zich met tegenzin weg van een meisje dat uit de dayclass kwam. Een van Drew’s vrienden toen hij nog in de dayclas zat. Zelf ging Rhys niet om met die mensen, puur om het feit dat hij het niet kon uitstaan om in hun buurt te zijn zonder hun bloed te mogen drinken. Nee, voor hem was het strictly nightclass people en daar bleef hij ook bij. Uiteindelijk gingen de twee verder richting het gebouw maar het gebeurde al heel snel dat de andere gast weer iemand tegen kwam. ‘Whatever man, ik zie je zo wel.’ Bromde Rhys lichtjes geïrriteerd. Hij liet zijn ijsblauwe ogen naar de grond gaan en wandelde zo in kalme pas verder. Er stond nog steeds een kleine grijns op zijn gezicht, waardoor er in zijn rechterwang een kuiltje tevoorschijn kwam. Morgen avond had hij een of andere samenkomst met een paar van zijn beste vrienden, iets wat hem wel goed zou doen. Even gewoon wat relaxen met de hoop. Het was dat ze vrij stelling hadden gekregen van de les omdat er een of andere feestdag was, al had dat hem zowiezo niet tegen gehouden waarschijnlijk.
De plotse aanslag op hem deed hem geïrriteerd op kijken naar de jongen voor hem. Onbekend zoals verwacht. Het geluid van de vallende telefoon op de stenen deed hem onbewust even weg kijken, maar toch schoot zijn blik al heel snel weer terug naar de jongen voor hem. Rhys kruiste zijn armen over elkaar en keek de jongen met een frons aan. ‘Blijkbaar.’ Kaatste hij op een nog steeds geïrriteerde toon terug. Hier had hij echt geen tijd voor. Even streek hij met zijn hand enkele plukken haar weg die door de botsing voor zij ogen waren gevallen. Vervolgens nam hij de andere op en snoof de zoete geur van zijn bloed op. Koel bleef hij staan, niet reageren op hoe de persoon voor hem rook. Plus de policy op deze school zorgde ervoor dat wanneer hij zich te goed deed aan het bloed van een mens, hij linea recta kon terug keren en dat wou hij niet op het spel zetten. Nogmaals, hier had hij geen tijd voor.
Nogmaals ging zijn blik naar de mobiel die de jongen weer had opgeraakt. ‘Balen voor je.’ Zijn stem klonk rustig. In zijn ogen lag er een uitdagende schittering. Nee, hij voelde zich niet geroepen om de mobiel van de jongen te laten herstellen het was niet zijn schuld dat die gozer geen ogen in zijn kop had. Maar toch, het was altijd rot als je iPhone op de grond belande en kapot ging. Niet dat het hem ooit gebeurd was of zo. ‘De naam is Rhys.’ Het was compleet tegen zijn aard in dat hij zich voorstelde aan de jongen. Maar het was meer om een beetje aardig over te komen, en om te laten merken dat hij hem uitlachte met zijn kapotte iPhone.

Hij had zijn telefoon nog een keer aangeklikt en was er droogjes met zijn vinger overheen gegaan, alsof hij hiermee de barst weg had kunnen vegen. Maar, helaas. Het ding deed het nog, al werkte het gedeelte bij de barst niet meer zo perfect. Het was niet zo dat hij voor de iPhone had betaald, of iets in die zin. Hij had hem via één van de sponsors gekregen, voor ‘betere kwaliteit filmpjes’, hadden ze gezegd. Maar, hij wist dat het niet daarvoor was. Het was simpelweg voor reclame. Hij werd dan ook zo’n beetje gedwongen er af en toe mee te pronken. Ach, ja. Ze stuurden hem wel een nieuwe. Al duurde dat zo’n weekje of twee. Dus moest hij tot dan zonder zijn iPhone. Hoe kon hij dan Daily Vlogs uploaden..?
‘Balen voor je,’ klonk de stem van de jongen en Shane keek op. Wie? Oh, ja, natuurlijk. Die knul waar hij tegenaan gebotst was. Wat deed die eigenlijk hier? Hmnpf. De blik in de ogen van de knul zinde hem niet helemaal. Sowieso zinde de knul hem niet helemaal. Hij was niet zo’n fan van mensen, tenzij ze fan van hem waren. Dan waren ze lief en aaibaar. Maar goed. Deze jongen kende hem niet en andersom was dit ook niet het geval, dus ver kwam hij niet.
‘De naam is Rhys,’ sprak de jongen. Shane fronste even. Ergens deed deze jongen hem denken aan Joey. Maar dan minder lief en minder zijn wannabegay-vriend. Mah. Misschien leek hij ook wel totaal niet op Joey. Tss.
“Shane is de naam,” sprak hij droogjes. “Shane Dawson,” sprak hij toen. Wat was hij toch een welopgevoed knulletje met zijn achternaam eh. Ook al had hij bijna op straat gestaan en deed hij niets aan school. Alsnog was het beter dan drugs. Of misschien ook niet.
Wat deed je eigenlijk als je tegen iemand aanbotste? Moest hij nu iets vergoeden, zoals bij die overmakeupte blonde travestieten wiens auto hij perongeluk bekrast had bij een ongeluk, waarbij de één stilstond en de ander wel 5km p/u ging? Nee, de jongen was niet kapot. Dus, geen vergoeding. Hij was allang blij dat hij niet meer zo dik was. Want, dan was de jongen misschien wel kapot geweest. Teruggestoten door zijn vet, of zo.
“Nou ja, sorry,” sprak hij nogmaals. Whatthefuck moest ‘ie nu doen? Wat deed de knul eigenlijk buiten rond dit tijdstip? “Had niet verwacht iemand hier tegen te komen rond dit uur,” gaf hij toen, meer tegen zichzelf dan tegen de knul, toe. Want ja. Welke debiel liep hier nou rond dit uur.. Hooguit pedofieletjes, maar er was geen wit busje in de buurt. Bovendien was hij geen kindje meer. Hij was al groot. Dus, de angst voor pedofielen was iets wat hij verloren was. Yeah.

Rhys keek rustig naar de jongen terwijl die zich bekommerde om het apparaat. Het feit dat hij zich enkel daar om bekommerde was voor hem de te grappiger, hij zou beter maken dat hij hier weg kwam. Ze waren immers niet allemaal zo vriendelijk als hij zelf. Plus, sommige mensen hier die zaten niet eens op de school, des te beter uit kijken dus voor rare figuren die je al dan niet wouden beroven van het leven. Maar ja, het was niet aan hem om die knul op zijn plek te zetten. Hij kwam er ooit zelf wel achter dat het niet al te slim was hier alleen te lopen.
Gauw genoeg voelde hij de ogen van Shane, blijkbaar, bijna op hem branden. Een mondhoek trok omhoog. Oké, dit alles beviel hem eigenlijk best wel. Alleen het feit dat de dude zo maar tegen hem aan was gelopen vond hij nog steeds vreselijk irritant. Zijn achternaam klonk meteen bekend in de oren, al was het al enkel om dat deze zo weinig verschilde met zijn eigen achter naam die btw Lawson was. Maar hij deed niet aan beleefdheid, toch niet als het om mensen ging. Ergens voelde hij zich daar veel te goed voor, maar yeah dat was hij dan weer. Respect voor hun had hij wel, al liet hij dat nu niet altijd zien. Maar het was hem ooit geleerd om tegen iedereen beleefd te doen, ook al deden sommige mensen nog zo rot tegen je. Want ja, heel deze wereld was rot. Veel goede mensen bestonden er niet meer, en tja uiteindelijk ging alles ooit toch ontploffen dus de mensheid had het maar mooi voor zichzelf zo crappy gemaakt. Niet zijn zaak. Al wou hij ergens wel weten wat er dan met hem, en de andere studenten van de night class zou gebeuren. Als vampier had je datgene wat me onsterfelijkheid noemde, maar waarschijnlijk zouden ook zij dood gaan. En anders lekker rond zweven in de ruimte. Kon altijd wel leuk zijn.
De vraag kwam niet geheel onverwacht. Het was vreemd dat hier nu nog mensen liepen, al moest hij eigenlijk wel naar de les maar dat kon hij nu niet bepaald zeggen aan hem. Kwestie van het hele bewaren van het geheim. ‘Wel, ik kan het zelfde over jou zeggen niet?’ Klonk het iets vrolijker. Damnit, hij ging echt te laat komen in de les ea. Dan kreeg hij weer gezaag van Drew aan zijn oren van dat die wel op tijd was en bla bla bla. ‘Maar ik moest nog ergens heen.’ Misschien een stiekeme tip van “ik moet weg”, nee zo onbeleefd was hij niet. Als Shane het zo op nam, dan was dat zijn zaak maar. Hem kon het iets schelen.