Federico Auditore di Firenze

G E N E R A L

[ NAME ] Federico Auditore da Firenze
[ NICKNAME ] Rico of naar zijn vader Ezio
[ BIRTH PLACE ] Italië
[ BORN SEASON ] Winter
[ AGE ] 18 Years (Immortal)
[ BIRTH ] 08/08/52
[ GENDER ] Male
[ ORIENTATION ] Straight
[ CREATURE ] Pure Blood

R E L A T I O N S H I P S

[ PARENTS ] Lana en Gabriël †
[ PARENTS ] Ezio and Catherina †
[ SIBLINGS ] Joaquin and Rosa
[ GIRLFRIEND ] -
[ EX-GIRLFRIEND ] Ivy
[ CHILDREN ] -
[ OTHER FAMILY ] Elena (aunt), Petruccio (uncle) and Federico (uncle) †

S P E C I E S

[ SKIN COLOR ] To nuance
[ EYE COLOR ] Clear Blue when thirsty Red
[ HAIR COLOR ] Dark Brown almost black
[ SIZE ] 1.90 cm
[ WEIGHT ] 75 kg
[ BUILD ] Strong and muscular. But skinny.
[ CLOTHES STYLE ] Simply fitting clothes
[ VOICE ] <
[ THEME SOUNDTRACK ]
[ PICTURE ] Klik

I N S I D E

Character
Federico is a quiet and calm person. What he often on other persons can bring. He is also quite uncertain and silent, that mainly by his past. However, if you know him he is a pleasant person once Federico to get to go. He is pretty easy and especially friendly to other.
[ LIKES ] Ladies - Friends - Music - Food
[ DISLIKES ] Most Humans - Water - Hight

History
Mijn naam is Federico Auditore da Firenze, geboren in Italie, verder geleeft deze rpg. Snel zul je mijn leven volgen, mijn leven beschreven door Bente, misschien ken je haar wel van een eerder voorstel topic. Maar om weer terug te gaan naar mij, Federico neem ik je mee in een kort levens verhaal. Hoe ik hier ben beland, en wat ik hier in vredens naam doe.

Vroeger als klein jochie heb ik altijd al piloot willen worden, ik droomde ervan om over de wereld rond te reizen. Delen van de hele wereld zien, nieuwe mensen leren kennen. Dat alles leek mij geweldig. Maar dingen veranderen, gedachtes veranderen. En nu ik onderhand al 17 ben, denk ik anders over het vroeger zo geweldige leven. Ik zie meer dingen, heb alles beter door en begrijp nu dat alles niet zo geweldig is. Zoals ik al eerder vertelde ben ik geboren in Italie, daar had in een leven om zeker niet over te zeuren. Mijn ouders mochten dan wel niet zo veel geld hebben, toch waren we gelukkig. Mijn ouders waren liefdevolle mensen, hielden van het leven en kregen als jong kinderen. Eerst Joaquin Auditore, waarna ik ter wereld werd gebracht en al snel mijn zusje Rosa volgde.Ik werd naar de broer van mijn vader vernoemd, Federico. Best raar, technisch gezien ben ik gewoon naar een rottend lijk vernoemd, dat mag ik eigenlijk niet zeggen, mijn oom was een trotse man. Ook niet meer, ik had hem nooit mogen leren kennen. Het leven ging snel, te snel voor mijn gevoel. Voor ik het wist gingen we verhuizen. Ik was 15 en weet het nog goed, heel goed. We vertrokken in de middag naar het buitenland, mijn broer, zus en ik eerder, mijn ouders moesten nog wat meubels naar het vliegveld brengen. De zus van mijn moeder, tante Elena zou ons opwachten en we zouden daar voor een tijdje blijven logeren totdat onze ouders ons op zouden komen halen en naar het nieuwe huis zouden gaan. Maar het logeer partijtje duurde langer, veel langer. De vlucht, Boeing 757. Je kent het vliegtuig misschien wel, het staat ook wel bekend als het meest bekende vliegtuig. Weet je niet wat ik bedoel? Misschien de datum 9/11 je meer, ja het is waar. Mijn ouders zaten in dat vliegtuig, en hebben het vrijwel niet overleefde. Mensen zeggen dat het gebeurd is door mensen die Amerika wouden zien branden, maar ik wist beter. Hunters hadden achter mijn ouders aangejaagd, omdat mijn moeder een vampier was. Ze hebben het vliegtuig laten ontploffen, en niemand heeft de vluchte overleefd. Dagen, maanden, jaren heb ik in verdriet verder geleefd. Als mensen vroegen hoe het met met me ging zie ik; 'het gaat wel goed' natuurlijk meende ik daar niets van. Maar dat hoefte ze niet te weten. Ik moest me erover heen zetten, aangezien mijn zus het er zwaarder mee had dan ik en mijn broer. We moesten verder met ons leven. Ook vond ik het rot voor Elena, het was niet makkelijk om drie zwaar deprisieffe onstervelijke pubers op te voeden. Maar ze deed het voor ons, voor mijn ouders. Dus zover ging het leven verder, en stonden Joaquin, Rosa en ik bekend als de broers en zus zonder ouders. En aangezien het nu zo''n twee jaar geleden is, voel ik minder verdriet. Ik heb ermee leren leven, ga nu naar school heb vrienden gemaakt en heb zelfs een baantje. Ik leid een normaal leven, en alles gaat zoals het moet. Ik zou blij moeten zijn, ik doe ook blij. Maar toch heeft de dood van mijn ouders wel iets in mijn verandert.