Be that autumn leaf that colours up my world {Stan}

"Kijk uit je doppen!" zei de zoveelste voorbijganger verontwaardigt, terwijl hij weer mopperend verder liep. Echter kreeg die zoveelste voorbijganger de zelfde behandeling als al die andere, niks. Hij kreeg geen aandacht van de halfdood uitziende jongen. Je kon hem een beetje vergelijken met de mannelijke grudge. Zijn haren waren in die maanden flink gegroeid en het was erg onverzorgd, waardoor het in vette plukken langs zijn gezicht hing. Zijn huid was bleek en onder zijn ogen zaten grote wallen. In eerste instantie zou je misschien denken dat het een zwerver was. Maar de jongen had wel degelijk een status. Dat was te zien aan de leren design jack die hij had aangetrokken en de jeans die losjes rond zijn heupen hingen. De welzijn en welstand in zijn familie was goed, waarom leek de jongen dan op een zombie? Iedere jongen ziet er hetzelfde uit met een gebroken hart.

De tegels gleden voorbij aan zijn netvlies. Hij bekeek ze niet grondig en onthield de details niet, maar ze wezen de weg en zorgde ervoor dat Ace niet op hoefde te kijken naar waar hij heen moest gaan. Het was alsof dit zijn eerst keer was buiten en hij in de diepte werd gegooid. Dat hij niet wist waar hij heen moest en niemand hem wou helpen. Echter was hij nog moedig genoeg om niet meteen op te geven en zou hij dus de route lopen die het pad hem was. Ergens kreeg hij heimwee naar huis. Hij wou weer terug zijn kamer in kruipen om eindeloos naar het plafond te staren, maar dat ging niet meer. Zijn vader had er genoeg van dat Ace dat deed. Hij had hem gezegd dat hij minstens een half uur buiten moest zijn en niet in de tuin. Ace kon niks tegen zijn vader in brengen en was toen uiteindelijk naar buiten gegaan, zonder te weten waar hij zou gaan. Hij had nog veel gedacht aan wat er toen was gebeurd tussen hem en Stan. Het was allemaal zijn fout geweest. Hoe kon Ace zo dom zijn om de woorden van Sophie zo klakkeloos te geloven? Ace had dan inmiddels ook al een grote haat aan zichzelf gekregen, maar was te koppig om zich er totaal aan over te geven. Zijn vriendin was nog een paar keer langs gekomen, maar veel kon die niet aan de lege blik doen in Ace zijn ogen. Zo kwam het ook dat zij het uitmaakte met hem. Ace vond het best. Eigenlijk was hij er best blij mee. Als hij het uit had gemaakt had hij vast een stel vragen over zich heen gekregen van zijn vader en moeder, maar nu werd zij in de min gezet. Wat wel zielig was voor het arme meisje, maar zij zou daar toch niks van mee krijgen.
Plots veranderde het pad onder zijn voeten. Voor het eerst sinds Ace buiten was keek hij op. Hij zag dat hij in het park was aangekomen. Het was niet druk. Er waren vooral hardlopers, oude stellen die met elkaar wandelde en mensen die hun honden uit lieten. Ace zag dat het pad later werd opgesplitst in twee paden. Een daarvan ging het bos in. Ace besloot om die te nemen en liep zo het bos in. Hij bleef naar voren kijken en genoot van de herfstkleuren die aan de bomen hingen. Het was een smal pad, maar plots breidde het zich wat uit en langzaam verscheen een meer tussen de bomen door. Ace liep verder, totdat hij uiteindelijk uit kwam bij het meer. Bij het meer was niemand, tenminste, voor zover hij kon zien. Hij liet zijn blik over het water vallen. Het glinsterde niet, doordat de hemel bedekt was met wolken. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat er weinig mensen nu in het park waren. Zijn blik gleed af naar een bankje dat voor het meer stond, zodat je er mooi overheen kon kijken. Ace trok onzichtbaar zijn schouders op en liep erheen. Hij plantte zijn kont erop neer en keek met een lege blik over het meer heen. Normaal deed de natuur hem nog zoveel. Nu deed het hem nog maar weinig en dat allemaal doordat die ene persoon miste in zijn leven.

Stan drukte de deur van de auto aan de bijrijderskant open. Een klein hondje sprong de auto uit. Tenminste nu nog was hij klein. Het was een bulldog pupje. In de eerste instantie had Stan er niet aan willen beginnen aangezien dat dan ook weer meer geld zou kosten. Maar na de ontmoeting met de hond van Sophie begon hij het gezelschap toch wel te missen nu hij ontslagen was door de vader van Ace. Stan dacht nog elke avond terug aan zijn tijd daar. De wederontmoeting met Ace, zijn liefdesverklaring aan hem, de date met Sophie, de ruzie met Ace waarna hij dus ontslagen werd. Stan had net na het ontslag dan ook een aantal avonden daarna behoorlijk slecht geslapen. Hij kon aan niemand anders denken dan aan Ace. Maar hij moest er mee dealen hoe het was gegaan. Er was weinig aan te doen. Immers kon hij Ace niet opzoeken om het goed te maken. De vader van Ace zou hem niet meer in de buurt van zijn zoon willen hebben. Echter was niet alleen dat het probleem geweest maar ook had Stan weer een nieuwe baan moeten zoeken. Natuurlijk bleef hij wel in het hoverniers vak. Het had een tijdje geduurd maar dan toch had hij een nieuwe baan gevonden via een advertentie uit de krant. Het ging om het onderhouden van het park in de stad. Het was een mooi park en er zat dan ook veel werk in. Er stonden zelfs van die heggen die in bepaalde vormen waren geknipt. Stan nam de baan aan en maakte kennis met andere hoveniers die er ook werkte. De ene dag werkte je alleen en de andere dag samen. Het was een goed betaalde baan en Stan kon zich er wel in vinden ook al werd hij vaak wel even aangestaard wanneer hij aan het werk was door voorbij gangers. Zeker door jonge meiden die hem wel interessant vonden. Wat dat betreft was de tuin bij Ace zijn huis wel wat rustiger en dus fijner. Maar hij negeerde de aandacht dan toch wel. Tenzij iemand hem een nuttige vraag stelde of hem enkel gewoon gedag zei. Het zou ook niet de eerste keer zijn dat een oud vrouwtje of oude man een praatje met hem kwam maken. Maar dat was nog niet heel erg. Ze hielden je vaak niet heel erg van het werk af en soms hadden ze nog wel is wat grappigs te vertellen bij die oude verhalen van ze.
Stan haalde de spullen uit zijn auto en bracht ze het park in. Hij liep naar het deel toe waar hij bezig was. Dat waren een aantal heggen met een bepaalde vorm die bij geknipt moesten worden. Stan pakte de heggenschaar op en ging aan het werk. Af en toe keek hij of zijn pup, die de naam Nica droeg, nog in de buurt was maar die lag meestal met een insect of een stokje in het gras te spelen. Stan nam Nica elke keer met zich mee want zijn ouders wilde er dan ook niet voor zorgen. Immers kon hij Nica beter opvoeden zolang hij de hele dagen bij hem was. Engelse bulldog was dan ook niet het makkelijkste ras maar dat vond Stan niet erg, het had wel wat uitdaging. Stan had uiteindelijk een heg klaar en keek om te zien of Nica nog steeds braafjes in de buurt was. Echter was Nica verdwenen. ''Nica?'' Sprak hij dan ook gelijk terwijl hij de heggenschaar op de grond legde. Hij keek vervolgens achter de heg maar daar was hij ook niet. ''Nica?!'' Riep hij nu eens waarna hij een stukje een kant op liep en de omgeving goed afzocht. Uiteindelijk merkte hij een wit met bruin gevlekt bolletje in de verte op. Nica rende richting een bankje toe en eindigde bij een jongen. Nica nam een broekspijp van de jongen in zijn smalle bekje en begon er speels aan te trekken waarbij het jonge diertje piepen en blaffende geluidjes maakte. Stan zijn ogen werden even groot waarna hij er gelijk op af rende. Eenmaal bij de jongen en Nica aangekomen trok hij Nica los van de broekspijp en hield hij deze even in zijn armen. Nica keek verbaasd op waarna het al snel tegen Stan aan kroop zodra hij in de gaten had dat zijn baasje hem vast had. Stan keek met een zucht omlaag naar Nica waarna hij zich op de jongen richtte. ''Sorry daarvoor, ik heb hem soms nog niet in de hand'' Sprak Stan verontschuldigend. Maar toen hij de jongen eens goed bekeek werden zijn ogen langzaam aan wat groter waarna ze een vragende blik vormde. ''Ace..? Ben jij dat?'' Vroeg Stan al vrij snel. Hij had wat langer haar en duidelijk zichtbare wallen onder zijn ogen maar voor de rest.. Het moest Ace wel zijn. Stan wist niet goed wat hij er van moest vinden. Maar toch voelde hij iets goeds binnen in ondanks hun ruzie van toen. Hij had immers nog steeds die gevoelens voor Ace.

Ace had zichzelf neer gezet op het bankje voor het water waar hij uiteindelijk na de doelloze wandeling uit was gekomen. Als je er op een afstand langs liep zou je misschien denken dat het een standbeeld was. Ace keek met een lege blik over het golvend water heen. Eenden zwommen hem voorbij en kwamen zelfs niet bij hem om te zeuren voor brood. Reigers stonden aan de kant, dood stil te wezen. Op zich leek Ace best veel op een reiger in dat opzichte. Hij bewoog niet. Hij was leeg. Zijn hart was als een kist die was leeg geroofd. Zonder de schat in de kist, was de kist niks waard. Zijn wereld was grauw geworden. De dingen waar hoe vroeger zo van hield, deden hem nu niks meer. Normaal zou hij zich hier helemaal in zijn element voelen. Zich vrij voelen. Nee. Hij voelde zich nu gebannen in dit grauwe gebied vol leegte en minheid. De negatieve kant had het over genomen van de positieve kant. Ace had het niet door, maar hij was al weer aan het staren. Dit keer was het meer het slachtoffer. In zijn lege ogen kon je haast de reflectie van het meer zien. Het meer was helder en je kon duidelijk zien dat er weinig leven in zat. Het deed hem niks. De schoonheid die hij er eerst in had erkend was verdwenen. Hij somde haast automatisch de negatieve kanten van het meer op in zijn hoofd. Zijn blik bleef strak op het meer. Zelfs de vallende herfst bladeren van de bomen konden zijn aandacht niet trekken. Verschillende geluiden waren te horen. Kletterende bladeren door de wind, vage voetstappen en trippelende pootjes. Het geluid van de trippelende pootjes werd luider en uiteindelijk voelde Ace hoe iets zijn of haar tanden in Ace zijn broekspijp zette. Ace keek niet om, gaf er geen aandacht aan. Het maakte niet uit. Gekef en gepiep kwam erbij, waarna grondige voetstappen erbij kwamen. Het getrek aan zijn broekspijp hielt op, net zoals het gekef en gepiep. Ook waren de grondige voetstappen tot stilte gebracht. ''Sorry daarvoor, ik heb hem soms nog niet in de hand'' De stem was als een windvlaag. De windvlaag sloeg langs Ace heen en deed alle grauwheid opstuiven en liet het positieve weer schitteren. Kleur was terug in de wereld. Vogels floten hun liederen en het meer was mooier dan ooit. De zon brak door en Ace keek zijn ogen uit. Zijn ogen waren groot. Van ontzet dat hij plots alle schoonheid weer in zag en van verbazing, zou het? Zou het dan echt? ''Ace..? Ben jij dat?'' vroeg de stem al vrij snel. Ace richtte zijn blik langzaam op die persoon. Het was hem. Stan. Plots voelde Ace de tranen in zijn ogen brandde, dit omdat het kistje in hem plots weer wat waarde leek te hebben. Emotie's leken hem te overspoelen, maar Ace zou zich er niet aan over geven. "Stan..?" sprak Ace dan uiteindelijk uit. Zijn stem was niet meer zoals hij altijd was geweest. Het klonk wat brak, maar Ace wist zeker dat Stan het had gehoord. Ace keek Stan aan en voelde hoe iets in hem begon te kloppen. Het zorgde voor een onbegrijpelijke warmte in zijn lichaam, die hem deed glimlachen. Ace had altijd gehoopt op dit moment. Dat hij Stan terug zou kunnen zien, ondanks dat wat zijn vader had gezegd. Ace snoof zijn tranen weg. In zijn ogen was geluk te zien. Dit omdat hij gewoon zo blij was om Stan weer te zien. "Ik heb je gemist," sprak Ace. Hij schoof wat op en klopte naast hem op het bankje als teken dat Stan daar mocht gaan zitten. Plots kwam er nog wat bij Ace naar binnen. "Het spijt me," vervolgde Ace al snel en keek Stan dan ook aan met een verontschuldigende blik. Het was immers allemaal zijn schuld en Ace had nooit echt de kans gekregen om zich propper te verontschuldigen tegenover Stan, maar nu had hij dan zijn excuses aan geboden. Hij keek even weg, maar al snel waren zijn ogen weer in de ban van de ogen van Stan.

Stan was klaar met de heg. Hij legde de heggenschaar weg en wilde weer eens controleren of Nica nog wel in zijn buurt was. Echter zodra hij om zich heen keek naar de dichts bij zijnde plekken was Nica nergens te bekennen. Gelijk begon Stan de heggen te controleren maar ook daar zat Nica niet verstopt. Die deugniet was er weer eens vandoor gegaan. Het zou niet de eerste keer wezen dat Nica op avontuur uit ging. Hij moest maar eens zo'n pin die je in de grond kon steken om vervolgens de riem er aan te doen kopen. Dat zou een hoop schelen, dan kon hij Nica gewoon bij zich houden. Maar goed daar had hij voor nu even niets aan. Nu moest hij zo snel mogelijk Nica zien te gaan vinden. Hij stapte dan ook wat weg van zijn spullen en speurde de omgeving aandachtig af. Van elk stukje gras ging hij naar het pad waarna hij eindigde bij een struik of boom. Maar nee Nica was nergens te bekennen tot dat zijn oog bij en klein wit bolletje met bruine vlekjes bleef hangen die op een bankje af rende. Daar zat een persoon. Nica was waarschijnlijk van plan om die persoon te gaan terroriseren. Dat bracht Stan dan ook gelijk in beweging. Normaal gezien vonden de meesten het niet bepaald erg om zo'n kleine pup bij zich te hebben. Maar dan waren er ook nog de mensen die niets met dieren hadden en je zou net treffen dat op een moment als deze je zo iemand tegen het lijf liep. Dat wilde Stan zeker weten wel voorkomen. Hij rende naar het bankje toe en trok Nica zo snel mogelijk bij de persoon die een jongen bleek te zijn weg. Hij had kort naar Nica gekeken waarna hij zich verontschuldigde bij de jongen. Echter zijn blik eenmaal op de jongen gericht kwam hij er achter wie de jongen was. Het was Ace.
Voor een moment had Stan wat verbaasd naar hem gekeken. Hij leek wat verandert te zijn in het uiterlijk. Maar buiten dat wist hij zeker dat de jongen voor hem Ace was. Toch vroeg hij het alsnog voor de zekerheid. De jongen keek op naar hem. Hij had in het begin een wat lege blik gehad. Maar nu leek er spontaan leven in te komen. De jongen sprak zijn naam uit en nu wist Stan het echt zeker. Die stem herkende hij uit duizenden. Gelijk verscheen er dan ook een lichte grijns op Ace. Het was Ace echt. Stan voelde zijn hart wat sneller gaan. Maar aan de andere kant. Was het wel goed dat ze elkaar ontmoette? Stan keek dan ook kort om zich heen maar er leek geen teken van familie van Ace te zijn. Dat was maar goed ook anders kon hij nog bang wezen om zijn baan hier te verliezen. Hij keek Ace vervolgens weer in de ogen aan en merkte de glimlach op die Ace zijn lippen sierde. Zijn perfect gevormde lippen.. Gelijk trok Stan zijn blik er van af zodra hij die gedachten binnen kreeg en keek Ace recht in de ogen aan. Hij zag hoe Ace tranen weg snoof. Ace leek dan ook echt wel blij om te zien. Zo blij dat hij er emotioneel van werd. Stan was niet zo'n emotioneel typje, maar hij was dan nog wel heel erg blij om Ace te zien. Plots vertelde Ace hem dat hij hem had gemist. Kort keek Stan even omlaag naar Nica waarna hij met hetzelfde grijnsje weer naar Ace keek. ''Ik jou ook Ace'' Sprak Stan tegen hem terwijl Ace opzij schoof en naast zich op het bankje klopte als uitnodiging. Stan kon nu wel even een pauze nemen en accepteerde de uitnodiging dus zonder twijfel. Hij ging zitten en liet Nica op zijn schoot zitten. Hij richtte zich ondertussen weer op Ace die nu zijn verontschuldigen aan hem maakte. Stan keek kort wat verbaasd waarna hij lichtjes wat flauw grijnsde. ''Ik dacht dat ik diegene was die zijn verontschuldigingen moest maken na die duw'' Sprak hij flauwtjes tegen Ace. Uiteindelijk eindigde zijn blik bij de wallen onder Ace zijn ogen. ''Hoe gaat het met je? Je ziet er uit alsof je een hoop avonden nachtrust hebt gemist'' Sprak Stan nu met een licht bezorgde toon in zijn stem tegen Ace. Hij keek hem op dat moment dan ook weer recht in de ogen aan, nu met een afwachtende blik.

Ace had zijn aandacht op het meer gericht en liet zijn blik er niet vanaf wijken. De wereld om hem heen boeide hem niet meer. Niet zoals het eerst had gedaan. Het was niks meer voor hem. Iets begon aan zijn broekspijp te trekken, maar ook daar gaf hij geen aandacht aan. Niets kon zijn wereld op fleuren. Behalve één persoon. Een persoon die hij waarschijnlijk nooit meer zou zien in zijn leven. Had hij die ene persoon eindelijk na drie jaar weer ontmoet, maar dat was anders uitgelopen dan Ace had gehoopt. Het zorgde ervoor dat hij in een depressie raakte wat haast er nog lager daarvan stond. Zijn ouders lieten hem, maar zeiden hem uiteindelijk dan toch naar buiten te gaan. Ace wou nog protesteren, maar hij wist dat hij niet tegen zijn vader op kon en uiteindelijk was hij dan ook naar buiten gegaan en nu zat hij hier. Wachtend totdat er iets zou gebeuren wat hem van deze verdorven wereld weg zou halen.
Voetstappen waren te horen en kwamen dichterbij. Het getrek aan zijn broek stopte en dat was het moment dat hij plots die stem hoorde. Die stem die in zijn oren klonk als muziek die hij eeuwig kon draaien. Ace zijn ogen vergrootte zich van ongeloof. Zou het echt? Zou iemand daarboven toch geen hekel aan hem hebben? Toen de stem aan hem vroeg hij Ace was, keek Ace op richting die persoon. Stan. Hij kon het niet geloven en sprak zo ook zo Stan zijn naam uit. Ace zijn blik gleed over Stan heen. Het was hem heen. Niemand anders kon zo'n goddelijk lichaam hebben. De wereld kreeg zijn kleur terug en de emotie kwamen in een reeks bij Ace binnen. Stan. Het was Stan echt! Meteen sprongen de tranen bij Ace in zijn ogen. Hij had Stan zo gemist, wat hij hem dan ook vertelde. Stan zei hem dat hij Ace ook had gemist. De glimlach die al rond de lippen van Ace lag, werd alleen maar breder. Hij kon het nauwelijks geloven. Als hij had geweten dat hij Stan zo eerder tegen kon komen was hij allang hier heen gekomen. Ace bood hem aan om naast hem te komen zitten, wat Stan dan ook deed en zo zaten de twee naast elkaar op het bankje. Ace keek even naar de pup die op Stan zijn schoot ging zitten, waarbij hij glimlachte. Echter schoot er een gedachte door Ace heen, waardoor zijn blik al snel weer werd gevestigd op Stan. Ace bood zijn excuses aan. Het was immers zijn schuld geweest van wat er was gebeurd. Hij merkte de verbaasde blik op bij Stan. ''Ik dacht dat ik diegene was die zijn verontschuldigingen moest maken na die duw'' zei Stan flauwtjes. Ace was nu diegene die verbaasd keek, maar schudde daarna zijn hoofd. "Ik had het verdiend. Ik had niet zo dom moeten zijn om alles te geloven wat Sophie zei," reageerde Ace erop en keek even weg. Hij haatte zichzelf nog steeds dat hij dat had geloofd. Hoe had hij dat ooit kunnen geloven? Sophie was diegene die hij het minst vertrouwde. Ace zijn blik werd al snel weer getrokken door de ogen van Stan. ''Hoe gaat het met je? Je ziet er uit alsof je een hoop avonden nachtrust hebt gemist'' sprak Stan en Ace hoorde de licht bezorgde toon in zijn stem. Ace keek even weg. Hij wou niet dat Stan zich zorgen om hem ging maken. Meer liegen over dat hij een perfecte nachtrust had de laatste tijd was onmogelijk met die wallen. Uiteindelijk besloot Ace dan ook maar om de waarheid te vertellen. "Ik heb inderdaad nachtrust gemist. Laten we zeggen dat ik niet meer kan herinneren wanneer ik voor het laatst heb geslapen. Niet dat mijn leven nou zo druk is. Ik kijk gewoon dagenlang naar een plafond, niet veel bijzonders," sprak Ace en grinnikte eens, zo had zijn leven de afgelopen maanden er inderdaad uitgezien. Zelf dacht hij er verder niet bij na. Hij richtte zich daarom ook al snel op Stan. "Hoe gaat het met jou? Nieuw werk gevonden?" vroeg Ace zodra hij het werkuniform zag van Stan.

Stan had nooit gedacht dat Nica hem bij die ene persoon zou brengen waar hij zo van hield, en hem op dit moment dan ook wel hard nodig had. Toch was het zo. Nica had hem bij Ace gebracht. Blikken vingen elkaar. Zonet had Ace nog een lege niet veelzeggende blik gehad. Maar nu kwam er weer kleur op. En dat niet alleen. Ace zijn ogen begonnen te schitteren door tranen die zich begonnen te vormen. Dit bleek dan ook wel een emotionele weder ontmoeting voor hem te zijn. Maar Stan kon dan ook niet ontkennen dat hij net zo blij was om Ace weer te zien. Echter was hij er voor kort nog wel wantrouwend over. Waren zijn ouders of andere familie niet in de buurt. Maar zodra hij om zich heen had gekeken had hij niemand gezien die hem bekend voor kwam of op familie van Ace leek. Dat wilde zeggen dat de kust veilig was. Hij richtte zich zo dan ook gelijk weer op Ace. Ze vertelde elkaar ze elkaar gemist hadden. Ze hadden beide waarschijnlijk enkel maar aan die ene persoon kunnen denken. In ieder geval had Stan enkel maar aan Ace kunnen denken. Hij had niemand anders dan ook aandacht gegeven als het om liefde ging. Zijn hart lag bij Ace en toen had hij gedacht; wanneer zou hij er mee kunnen leven dat hij Ace niet meer zou zien of uberhaubt met hem om zou kunnen gaan? Maar hij was blij dat zijn gedachten's niet uit kwamen. Want hier stond hij nu dan zo voor Ace. En dat voelde dan ook erg goed aan.
Vervolgens kwamen de excuses. Ace begon, daarna kwam Stan er achteraan. Immers vond hij dat hij zijn excuses moest maken aangezien hij Ace die duw had gegeven. Maar Ace ging er dan ook weer op in door te zeggen dat hij het verdient had en Sophie niet had moeten geloven. Stan schudde kort zijn hoofd. ''Ik had in de eerste instantie al niet met Sophie uit moeten gaan'' Reageerde Stan gelijk op Ace. Maar hij besefte nu dan ook wel dat ook al maakte ze deze excuses het zou niets veranderen. ''Maar het is gebeurd, en we moeten het maar achter ons laten lijkt me'' Sprak Stan met een licht flauw glimlachje tegen Ace. Ondertussen had Ace hem een plek naast hem op het bankje aangeboden en dus was Stan naast hem komen zitten. Hij vond dat hij wel een pauze had verdient nu. Hij plaatste Nica op zijn schoot waarna hij zich weer tot Ace richtte. Vervolgens vroeg hij Ace hoe het met hem ging waar algauw een wat bezorgde toon bij te pas kwam aangezien Ace er zo moe uit zag. Ace wende kort zijn blik van hem af en het duurde niet lang of hij begon er over te vertellen. Stan luisterde er aandachtig naar. Hij had met Ace te doen. Stan had wel slecht geslapen. Maar lange nachten wakker had hij niet gelegen, lukte hem zo wie zo niet door die lange dagen werken in het park. Stan knikte uiteindelijk eens begrijpend en keek Ace in de ogen aan zodra Ace zich terug op hem richtte. ''Het spijt me voor je dat zo hebt'' Sprak Stan vervolgens dan ook tegen hem. Stan kon er door dat gevoel van bezorgdheid in tegenstelling tot Ace niet zo om glimlachen. Hij vond het rot voor Ace dat hij die slapeloze nachten had. Vooral omdat dat was gebeurt door die ruzie tussen hen. Kort wende Stan nu dan ook zijn blik af naar Nica die nog net niet lag te slapen. Plots stelde Ace hem nu de vraag hoe het met hem ging en begon daarbij dan ook over werk. Stan keek hem weer aan en grijnsde even lichtjes naar hem. ''Ja ik werk voor het park hier dus dat zit wel goed, maar heb me de rest van de dagen ook wel beter kunnen voorstellen. Heb veel aan je gedacht'' Sprak Stan tegen Ace waarna hij een hand bij Nica weg haalde en daarmee zachtjes een hand van Ace vast pakte. Kort keek hij naar hun handen waarna hij Ace weer in de ogen aan keek. ''Ik hoop dat je na deze ontmoeting beter kan slapen'' Sprak Stan tegen hem terwijl hij zijn duim even geruststellend over de huid van Ace zijn hand liet gaan. Vervolgens keek hij weer even weg. Voor een moment leek hij in gedachten ergens over te zijn maar uiteindelijk besloot hij het dan toch te vragen. ''Er is zeker geen kans dat je vader mij vergeeft en ik op een date kan met zijn knappe zoon?'' Vroeg Stan met een flauw en licht onschuldige grijns. Hij wilde de date over doen, en dit keer met Ace. Diegene waarvan hij echt hield. Echter was het maar de vraag of dat wel mogelijk was.

Ace kon nog steeds nauwelijks geloven dat Stan nu naast hem zat. Hij had zolang naar hem verlangd en zo vaak dat gevoel weg gestopt met het idee dat hij Stan toch nooit meer tegen zou kunnen komen. De vader van Ace was immers duidelijk geweest dat hij Stan nooit meer bij Ace in de buurt wou hebben. Daarbij kwam kijken dat Ace zijn vader ook niet te genieten zou zijn als Ace een relatie kreeg met een jongen. Verder wist hij niet waar Stan nu woonde, waar hij nu werkte en hij had niet eens zijn telefoonnummer. Heel misschien zou Sophie die hebben gehad, maar dan alsnog was de kans klein dat Ace die zou krijgen. Sophie was immers iemand die hem graag in de weg stond. En raar genoeg was hij de enige die dat op leek te vallen. Zijn ouders gaven zich te snel over aan de wil van Sophie en gaven haar wat haar hartje wou hebben. Echter had ze nu iets niet gekregen. Namelijk Stan. Zij was dan ook wel één geweest die blij was met het vertrek van Stan en zodra Ace het probeerde goed te praten met zijn vader zodat Stan weer terug kon komen voor het werk kwam Sophie er tussen die ervoor zorgde dat Stan niet terug kon komen. Uiteindelijk had Ace de moed opgegeven en wist hij dan ook dat hij nooit meer Stan zou zien.
Ace keek eens naar de pup die op de schoot lag van Stan. Ace keek in Stan zijn ogen. Ze zeiden dat ze elkaar hadden gemist, waarna Ace zich verontschuldigde. Echter zei Stan dat het zijn schuld was, waarop Ace weer reageerde. ''Ik had in de eerste instantie al niet met Sophie uit moeten gaan'' reageerde Stan gelijk weer op Ace. ''Maar het is gebeurd, en we moeten het maar achter ons laten lijkt me'' sprak Stan met een licht flauw grijnsje naar Ace. Ace knikte kort. Ze konden er wel bij blijven hangen, maar veel schoten ze er niet mee op. Ze konden beter blij zijn met dat ze weer samen waren. Ace genoot er dan ook wel weer van om in die eindeloze ogen te kijken van Stan. Stan vroeg Ace al snel hoe het met hem ging. Even twijfelde Ace om het hem te zeggen, maar uiteindelijk zei hij hem hoe hij het met hem ging. Ace glimlachte erom, maar Stan leek nogal bezorgd te zijn om Ace. ''Het spijt me voor je dat zo hebt'' sprak Stan. Ace wuifde die woorden weg. Hij wou niet dat Stan zich zorgen om hem ging maken. "Het komt wel goed," reageerde hij er dan ook op. Om niet al te lang te blijven hangen bij het onderwerp vroeg Ace aan Stan hoe het met hem ging en daarbij vroeg hij dan ook of hij nieuw werk had. Stan keek Ace aan en grijnsde even lichtjes naar hem. ''Ja ik werk voor het park hier dus dat zit wel goed, maar heb me de rest van de dagen ook wel beter kunnen voorstellen. Heb veel aan je gedacht'' sprak Stan. Ace keek even op en glimlachte lichtjes. Hij was blij dat Stan aan hem dacht. Zou hij ook die grote verlangens hebben? Ace volgde de beweging van Stan met zijn ogen. Stan zijn hand reek uit naar de zijne en pakte die zachtjes vast. Geruststellend wreef Stan zijn duim over de huid van Ace zijn hand heen. ''Ik hoop dat je na deze ontmoeting beter kan slapen'' sprak Stan. Ace keek op en keek recht in de ogen van Stan. Hij verdronk in die ogen en voelde hoe zijn adem begon te stokken in zijn keel. "Ik denk het wel," bracht Ace uiteindelijk uit. Stan keek weg en Ace keek wat verbaasd naar Stan. Stan leek over iets na te denken en Ace keek hem dan ook even verwachtend aan. ''Er is zeker geen kans dat je vader mij vergeeft en ik op een date kan met zijn knappe zoon?'' vroeg Stan met een licht flauw en onschuldig glimlachje. Ace voelde hoe lichte blosjes op zijn wangen begonnen te ontstaan. Hij glimlachte eerst, maar dat verdween al snel. Het werd ook wel eens tijd dat Ace het hem zei. "Dat mij vader je vergeeft, zal eerder voor komen dan dat wij een koppel worden onder het bijzien van mijn ouders." zei Ace. Hij zuchtte kort. "Mijn ouders hebben het niet met homo's, als je begrijpt wat ik bedoel," zei Ace en keek even weg. Dat was eruit. Op zich luchtte het op, maar hij zag ook meteen in dat een relatie geen kans had. Hij zuchtte nogmaals en sloeg zijn blik neer.

Stan had besloten zijn pauze door te brengen bij Ace. Hij kon geen betere pauze bedenken. Hij was dan ook echt wel blij weer bij Ace te zijn. Het gesprek begon met excuses maar daarna waren ze het dan ook eens dat ze al wat was gebeurd beter zo snel mogelijk konden vergeten. Anders zou het dit moment ook niet veel beter maken, net nu ze zo blij waren weer bij elkaar te zijn. Vervolgens vroeg Stan aan Ace hoe het met hem ging. Immers was het hem dan ook wel opgevallen dat Ace er moe uit zag. Erg moe zelfs en zijn haar was zelfs vet. Alsof Ace al dagen niet meer douchte en alles. Dat zorgde er dan ook wel voor dat Stan zich zorgen om Ace begon te maken. Immers gaf hij erg om Ace en hij wilde dan ook niet dat het slecht ging met Ace. Ace legde hem uit hoe het kwam. Daarbij had hij wel een glimlachje gegeven. Echter kon Stan er nog niet zo om glimlachen. Hij maakte zich dan ook wel echt zorgen om Ace. Ace wuifde echter zijn bezorgde reactie weg en zei hem dat het wel goed zou komen. Stan keek met een lichte glimlach naar Ace en hoopte dan ook maar dat hij gelijk had. Misschien zou het ook wel beter gaan met Ace nu ze weer bij elkaar waren. Vervolgens had Ace gevraagd hoe het met hem ging. Daarop gaf Stan dan zijn reactie. Het zat qua werk wel goed maar hij gaf dan ook wel toe dat hij veel aan Ace had gedacht.
Stan pakte uiteindelijk Ace zijn hand vast en streelde die geruststellend met zijn duim. Hij zei Ace dat hij hoopte dat hij nu beter zou slapen. Hij keek Ace vervolgens in zijn donkere ogen aan en glimlachte lichtjes naar hem. Hij zei dat hij hoopte dat Ace nu beter zou slapen. Dat hoopte hij echt. Hij hoopte dat hun ontmoeting de oplossing van het probleem zou zijn. Het voelde onprettig voor hem aan dat Ace zich niet goed voelde anders. Daarna wende Stan zijn blik af. Hij leek wat in gedachten te zijn. Maar uiteindelijk richtte hij zich dan toch weer op Ace. Hij begon plots over een date. Afwachtend keek Stan hem in de ogen aan terwijl hij wat flauwtjes naar hem grijnsde. Blosjes vormde zich op Ace zijn wangen. Het zag er lief uit en liet Stan dan ook licht wat grinniken. Stan zou wel op een date willen met Ace. Dat zou een stuk beter zijn dan een date met Sophie. Hij hield van Ace en dit keer wilde hij het dan ook goed doen. Echter was het nog maar de vraag of hij daar de kans wel voor zou krijgen. Immers zaten ze nog met Ace zijn ouders. Plots verdween de glimlach op Ace zijn gezicht. Dat was geen goed teken. Gelijk keek Stan dan ook wat vragend naar Ace. ''Ace?'' Sprak hij uit. Ace begon daarna te vertellen over zijn vader. De kans dat Stan vergeven werd was er wel. Echter bleek het iets heel anders te zijn wat hen tegen zou houden. Nu snapte Stan waarom Ace hem had afgewezen. Het was niet om zijn vriendin, het was door zijn ouders. Stan keek kort weg naar de grond. ''Nu begrijp ik waarom je me had afgewezen'' Sprak Stan dan ook als conclusie waarna zijn blik terug op Ace ging. ''Misschien willen je ouders niet dat we bij elkaar zijn, maar ik kan ook niet zonder je'' Begon Stan al snel. Ook al wilden zijn ouders niet Stan kon en wilde niet dat het eindigde zonder een relatie te hebben met Ace. ''Misschien is het niet het beste maar er is een andere optie..'' Begon Stan nu dan ook zijn voorstel. Hij keek kort naar hun handen waarna hij Ace in de ogen aan keek. ''Een geheime relatie'' Maakte Stan nu zijn woorden af.

De twee jongens zaten op een bankje. Het bankje was bestemd voor mensen die van het uitzicht wouden genieten. Wat bestond uit een uitgebreid meer met verschillende soorten vissen in het waren. Het sprak rustgevend aan en zag er weerzinwekkend uit, toch hadden geen van de twee jongens hun ogen gericht op het meer. Ace was verdronken in de blauwe ogen van Stan die eindeloos leken. Hij had nooit verwacht dat hij dat nog weer eens mocht mee maken. Ace was blij dat hij weer zo naast Stan kon zitten. Het voelde natuurlijk aan, maar toch moesten er nog bepaalde woorden worden gezegd, wou alles zich helemaal compleet aanvoelen. Ace verontschuldigde voor zijn daden, waarop Stan zei dat het zijn schuld was. Zo gingen ze nog even verder, waaruit ze uiteindelijk besloten dat ze er maar niet meer over moesten nadenken, aangezien het was geweest en ze de tijd toch niet terug konden draaien. Jammer genoeg niet. Ace had zijn fouten graag recht gezet. Dat ging niet, maar ondanks dat was hij nu bij Stan. Daarna vroeg Stan aan Ace hoe het met hem ging. Ace zei hoe het met hem ging, maar op zich vond hij het niet erg ernstig of zo. Het klonk niet bepaald gezond, maar hij had nog geen gezondheid klachten gehad, dus dat moest toch allemaal goed zijn? Echter leek Stan er wel een stuk bezorgder om te zijn dan Ace. Wuifde zijn woorden weg en zij Stan dat het goed zou komen. Dat zou het ook wel. Na deze ontmoeting zou Ace misschien de kleur behouden in zijn leven en zou hij waarschijnlijk beter slapen. De nieuwsgierigheid bij Ace drong nu naar boven en zo kwamen de vragen voor Stan. Stan zei Ace dat het werk hem goed afging, alleen hij dacht nog wel veel aan Ace. Ace moest daar licht om glimlachen. Hij vond het lief dat Stan aan hem dacht. Stan leek even aan iets te denken, wat ervoor zorgde dat Ace wat nieuwsgierig werd. Uiteindelijk leek Stan besloten om het hem te zeggen en vroeg Stan het aan Ace. Ace was licht verbaasd toen hij over een date begon. En door de woorden die Stan gebruikte vormde zich lichte blosjes op de wangen van Ace. Ace hoorde hoe Stan grinnikte en keek dan ook even weg. Echter verdween de glimlach van Ace al snel. Dat kon niet. ''Ace?'' zei Stan al snel, waardoor Ace dan ook al meteen op keek en hij richtte zich weer tot Stan. Hij moest het ook eens gaan vertellen. Dat een relatie nooit zou gaan werken door zijn ouders. En zo vertelde Ace hem hoe zijn ouders ervan dachten. Ace volgde de blik van Stan en zag hoe hij deze naar de grond toe wierp. ''Nu begrijp ik waarom je me had afgewezen'' sprak Stan. Ace knikte kort en slikte eens. Stan richtte zich weer tot Ace. ''Misschien willen je ouders niet dat we bij elkaar zijn, maar ik kan ook niet zonder je'' sprak hij. Ace voelde een steek van geluk door hem heen gaan. Stan had dus precies dezelfde gedachtes en verlangens. "Ik kan ook niet zonder jouw," reageerde Ace erop en glimlachte wat lichtjes. Ook al wist hij dat er geen relatie kon zijn. ''Misschien is het niet het beste maar er is een andere optie..'' begon Stan plots met een voorstel. Ace keek wat verbaasd op. Er was een andere optie? Ace keek Stan afwachten aan, zou er dan toch een manier zijn hoe zij bij elkaar zouden kunnen zijn? ''Een geheime relatie'' maakte Stan zijn woorden af. Ace zijn ogen werden even wat groter. "Een geheime relatie..?" herhaalde Ace Stan zijn woorden op een ietwat vragende toon. Ace liet zijn gedachtes erover heen gaan. Hoe gingen ze dat doen? Ace zou moeiten hebben om elke keer geluidloos binnen te komen en zodra Sophie iets door kreeg zou ook deze hen in de weg staan. Ook al had Stan haar bod afgewezen. Ze gunde Ace niks. Het voorstel van Stan klonk erg aanlokkelijk,vooral omdat het misschien dé oplossing was waardoor Stan en hij samen konden zijn, maar hoe moesten ze dat ooit aanpakken? "Maar hoe? Als mijn ouders niks doorkrijgen is Sophie wel diegene die iets door gaat krijgen," sprak Ace betreurd en wierp zijn blik weg, maar plots schoot er een idee binnen. Zijn ogen glinsterde dan ook even blij op. "Tenzij..," begon Ace. Hij richtte die blije kijkers op Stan. "Tenzij ik 'nieuwe beste vrienden' heb gemaakt. Die zogenaamde 'vrienden' wonen ver weg maar zijn nu op een uitje naar de stad, wat ze normaal gesproken nooit doen. Dus als ik naar die 'vrienden' wil moet ik erg lang reizen, wat veel geld kost. Gelukkig heb ik dat geld, maar zij niet, waardoor zij niet bij mij kunnen komen, maar ik wel bij hun," zei Ace. Hij keek Stan even aan met een ietwat geniepige blik. "Als je begrijpt wat ik bedoel, kunnen we op die manier voor een lange tijd bij elkaar zijn zonder dat iemand het weet, maar dan moet het nog wel altijd bij jouw huis zijn," zei Ace en keek hem even wat verontschuldigend aan. Ace keek Stan daarna echter al snel wat hoopvol aan en was benieuwd wat Stan ervan zou vinden.

Ace had hem uitleg gegeven waarom ze niet samen konden zijn. Nu begreep Stan dan ook waarom Ace hem had afgewezen. Het was niet vanwege het feit dat hij al een vriendin had en dien zijn hart zou breken. Het was omdat Ace zijn ouders het niet zouden accepteren. Stan kreeg daardoor nog meer spijt van zijn acties met Sophie. Maar aan de andere kant hij had het niet geweten van Ace zijn ouders. Maar goed dan nog had hij niet moeten lopen rotzooien met Sophie. Hoe dan ook, dat was gebeurd en nu moest Stan zich richtten op Ace. Stan wilde namelijk hoe dan ook iets met Ace. Hij hield van hem, en vergeten zou hij hem nooit. Stan vertelde Ace dan ook gelijk dat hij niet zonder hem kon, ongeacht wat zijn ouders van een relatie tussen hen zouden denken. Stan wilde niet zonder Ace kunnen. Ace zei hem dan ook dat hij niet zonder hem kon. Het was duidelijk dat ze niet zonder elkaar wilden. Echter moesten ze nu wel wat gaan bedenken. Stan wist dan ook wel een oplossing. Of het een goede was, was een tweede maar ze hadden niet bepaald een andere keuze. Met Ace zijn ouders praten en van gedachten laten veranderen zou vast niet werken. Niet nadat Stan hun zoon had aangevallen. Als ze hier mee aan kwamen zetten zouden de ouders van Ace vast denken dat hij Ace in een homo had verandert of iets dergelijks. Daar had Stan geen trek in, nu in ieder geval nog niet. Ze zouden het natuurlijk niet voor eeuwig geheim kunnen houden. Maar voor nu was het een oplossing. Hij keek Ace uiteindelijk dan ook weer in de ogen aan. Benieuwd naar zijn reactie.
Hij zag hoe Ace zijn ogen groter werden. Ace herhaalde zijn woorden dan ook op een wat vragende toon. Stan knikte eens lichtjes als bevestiging. Vervolgens hield hij zich nog maar even stil zodat Ace er goed over na zou kunnen denken. Stan vond het wel wat, maar Ace moest er natuurlijk ook nog wel mee instemmen. Hij kon zich het immers wel voorstellen dat het lastiger voor Ace was om aan zoiets te beginnen. Ace begon na even weer te spreken. Hij vroeg hem hoe ze dat dan gingen doen. Hij vertelde daarbij dan ook over zijn ouders en zusje. Stan dacht er even over na en knikte eens begrijpend. ''Er moet wel wat op te verzinnen zijn'' Sprak Stan terwijl hij wat nadenkend voor zich uit keek. Sophie was inderdaad een lastige, dat had hij nu maar al te goed mee gekregen. Ze moesten iets bedenken om haar te omzeilen. Plots sprak Ace weer. Stan keek gelijk opzij naar hem en zag hoe zijn ogen glinsterde. Het leek erop dat Ace een idee had en Stan keek dan ook afwachtend naar hem. Wat had Ace bedacht? Na die vraag in zijn hoofd begon Ace te vertellen. Stan luisterde aandachtig naar zijn. Langzaam aan begon zich er een lichte grijns op Stan zijn mond te vormen. Hij moest dan ook wel even grinniken door de geniepige blik van Ace. Ja die Ace kon je nog wel eens goed verrassen. ''Dat klinkt als een heel goed idee, mijn schattige genie'' Sprak Stan met een knipoog tegen hem. Stan knikte daarna gelijk na de woorden van Ace over dat het zijn huis moest zijn waar ze heen zouden gaan. ''Snap ik, maar dat is geen probleem. Mijn ouders zullen er niet zo moeilijk over doen'' Sprak Stan kalm. ''En anders huren we een hotelkamer, kan ook heel spannend zijn'' Sprak Stan vervolgens met een wat uitdagende grijns tegen Ace. Niet dat een hotelkamer heel goed zou zijn voor Stan zijn portemonnee maar voor Ace had hij alles over, echt alles. Stan zijn blik viel uiteindelijk op zijn horloge en merkte dat hij maar weer is aan het werk moest. ''Ik ben een beetje over de tijd van mijn pauze gegaan'' Sprak Stan plots wat flauwtjes waarbij hij Ace terug in de ogen aan keek. ''Denk je dat je morgen al naar die 'vrienden' zou kunnen?'' Vroeg Stan vervolgens met een wat flauwe grijns aan Ace. Ja het idee vond hij echt wel goed. En nu voordat hij weer aan het werk zou gaan wilde hij dan ook nog één ding afhandelen; Zo snel mogelijk met Ace samen zijn.

Beiden hadden ze gezegd hoe erg ze elkaar hadden gemist en zo kwamen ze er dan ook al snel achter dat ze niet zonder elkaar konden. Stan vroeg Ace dan ook uit voor een date, maar dat ging niet zo gemakkelijk. Zo vertelde Ace Stan ook al snel over zijn ouders die het niet zo hadden op homo's. Ace zag daarna in dat het totaal onmogelijk was om voor hun een relatie te hebben. Zijn ouders zouden het nooit toe staan. Dat was ook één van de rede geweest waardoor Ace zich zo beroerd voelde. Ace had zo vaak lopen denken aan hoe het zou zijn als hij een relatie zou hebben met Stan. Na die kus was die drang alleen nog maar meer gegroeid, maar was de teleurstelling ook alleen maar groter geworden. Hij geloofde woorden die hij niet moest geloven en daardoor was er een grote fout gemaakt. Of die door hem kwam of door Stan daar gingen ze niet meer over praten, maar het was wel duidelijk dat het niet had moeten gebeuren. Het had er immers voor gezorgd dat Stan een nieuwe baan had moeten zoeken en de afstand tussen hen nog groter werd. Daarbij kwam kijken dat Ace al geen telefoon nummer had van Stan. Sophie zou hem misschien hebben gehad, maar had hem toch nooit aan Stan gegeven. Ook wist Ace niet waar Stan woonde of wat zijn nieuwe werk was. Hem leek het dus allemaal hopeloos, vooral het leven. Echter had hij zich nog niet over die rand van de klif gegooid.
Echter leek Stan het niet eens te zijn met de woorden van Ace. Hij begon plots over een oplossing. Was er een oplossing? Ace keek dan ook meteen op en luisterde naar de woorden die hij zei. Een geheime relatie? Ace herhaalde de woorden, waarna hij zijn gedachtes erover heen liet glijden. Zonder moeite zou het niet gaan. Sophie zou in de weg zitten net zoals zijn ouders. Ook wist Ace niet hoe ze het zouden moeten doen, maar plots kreeg hij een idee binnen. Zijn ogen begonnen te glinsteren bij het idee dat het plan zou werken en ze inderdaad bij elkaar konden zijn. Ace richtte zich tot Stan en vertelde hem al snel wat zijn idee was. Een geniepige blik lag in Ace zijn ogen en Stan grinnikte kort erom, wat Ace deed grijnzen. ''Dat klinkt als een heel goed idee, mijn schattige genie'' reageerde Stan op zijn idee. Ace voelde hoe de blosjes zich weer vormde rond zijn wangen en keek dan ook even weg, maar keek al snel weer naar Stan. Ace was blij dat Stan ook positief dacht over het plan, maar echter kwam er al snel weer een gedachte voorbij. Ace vroeg dan ook aan Stan of het een probleem zou zijn als ze bij Stan verbleven. ''Snap ik, maar dat is geen probleem. Mijn ouders zullen er niet zo moeilijk over doen'' antwoordde Stan. Ace liet een onhoorbare zucht ontsnappen. Gelukkig. Dan stond er nu dus niks meer in de weg. ''En anders huren we een hotelkamer, kan ook heel spannend zijn'' sprak Stan ernaar en keek Ace aan met een uitdagende grijns. Ace grinnikte. "Met jou wel ja," zei Ace en keek Stan even met een typische blik aan. Ace was blij dat hij weer zo kon praten met Stan. Erg blij. Hij had het echt gemist en hij hoopte dan ook dat hij na deze ontmoeting niet al te lang hoefde te wachten totdat hij weer bij Stan was. Ace zag hoe Stan naar zijn horloge keek. ''Ik ben een beetje over de tijd van mijn pauze gegaan'' sprak Stan. Een steek van teleurstelling ging door Ace heen. Hij wou nog niet dat Stan hem nu verliet, maar hij snapte ook wel dat er niks anders op zat. ''Denk je dat je morgen al naar die 'vrienden' zou kunnen?'' vroeg Stan daarna. Ace keek op en grijnsde wat lichtjes. Hij knikte eens. "Ja dat zou moeten lukken, moet ik alleen wel weten waar je woont," sprak Ace en glimlachte even wat onzeker, waarna zijn blik afviel naar hun handen.