Where are you, onii-chan.

"Kyte, do you want a drink or something?" vroeg zijn moeder voor de zoveelste keer. Kyte schudde kort zijn hoofd, als teken dat hij niks wou. Zijn moeder zuchtte. Kyte nam haar niks kwalijk. Als hij in haar voetstappen stond zou hij zich ook zorgen maken. Sinds dat hij weer thuis woonde, onder dwang, was het niet veel beter met hem gegaan. Hij had zichzelf als het ware opgesloten in zijn kamer zonder ook maar licht naar binnen te laten. Hij at nauwelijks, alleen als hij echt honger had. Hij had geen word gesproken sinds dat hij Dylan niet meer zag. Hij hoopte zo zijn ouders ervan te overtuigen dat, wat ze hadden gedaan, verkeerd was. Maar jammer genoeg ging dat niet zoals hij wou. Ja, zijn ouders gingen zich nog drukker maken om hem, maar ze dachten dat hij een trauma had. Ze hadden hem al zelfs naar een psychiater gestuurd, maar ook daar liet hij niks los. Het enige wat hij wou was zijn grote liefde en zijn grote broer, Dylan. Hij hield zoveel van hem en hij was dan ook vast besloten om Dylan weer te zien. Echter was dat niet zo gemakkelijk, nee. Hij had een soort huisarrest. Zijn vader en moeder waren continu bij hem. Zagen elke beweging die hij deed , als hij er één deed, en zorgde ervoor dat niemand bij hem kon komen. Ze waren bezorgd dat iets of iemand hem weer een 'trauma' kon bezorgen. Zagen ze dan echt niet dat wat ze deden juist het erger maakte? Kyte zuchtte geluidloos, terwijl hij naar buiten keek vanuit zijn raam. Hij had voor een keer de gordijnen opzij geschoven en zichzelf vast genesteld op de vensterbank. Op die vensterbank had hij zoveel dingen beleefd. Alleen meer met zijn eigen gedachtes dan echt met anderen. Ja, op deze vensterbank besefte Kyte dat hij verliefd was op Dylan. Hij was toen zo blij geweest dat hij eindelijk die verwarrende gevoelens kon omschrijven, maar nu was dat wel anders. Als hij dacht aan die o zo fijne tijd die Dylan en hij hadden gehad, voelde hij die leegte weer opkomen die er was sinds hij Dylan niet meer had gesproken of gezien. Zijn ouders hadden zijn mobiel afgepakt waardoor hij ook geen ander contact met hem kon hebben. Echter hield Kyte hoop vast. Hij wist zeker dat hij Dylan weer zou zien, maar hij hoopte dat die tijd snel zou aankomen. Hij hield gewoon zoveel van hem en kon niet zonder hem.

Hij keek van het ene huis naar het andere huis. Opzoek naar dat wel bekende huis waar hij opgegroeid was. Zijn thuis. Hij kwam echter niet om gezellig een bezoekje aan thuis te brengen. Hij zou er dan ook echt niet blijven. Dylan kwam enkel voor zijn broertje. Die kort geleden nog van hem af was genomen. Alleen omdat zijn ouders het belachelijk idee hadden gehad dat Dylan Kyte wat had aan willen doen. Kyte was wel de laatste die hij wat aan zou willen doen. Echter was dat voor zijn ouders maar moeilijk te geloven geweest. Ze hadden dan ook een psychiater op hem afgestuurd. Maar denk maar niet dat hij dat had geaccepteerd. Zo'n iemand liet hij echt niet bij zich in de buurt komen. En anders zorgde hij er wel voor dat hij weg zou gaan. Het was wel even een stukje lopen. Ze hadden een groot huis en natuurlijk moest die weer ergens achter in de straat gevestigd zijn. Hoe dan ook, hij moest nog zien hoe hij het terrein van zijn familie zou betreden. Iets als aan de bel trekken en vragen of hij naar Kyte mocht zat er niet in. Zijn ouders zouden hem nooit niet bij Kyte laten nu. Toch had Dylan alles gedaan om hier naar toe te komen. Hij had al niet veel geld. Maar het geld dat hij had, had hij voor de reis gebruikt.
Uiteindelijk kwam hij dan bij het huis aan. Dylan bleef achter de heg staan die het huis omheinde. Met zijn handen in de zakken keek hij om de hoek. Het was nacht en dus donker. Zo snel zouden ze hem niet kunnen ontdekken. Voor een moment keek hij de straat rond. Maar ook daar was het stil. Voor een moment sierde een lichte grijns zijn lippen waarna hij de tuin in sloop. Hij liep stilletjes en zo ongezien mogelijk om het huis heen opzoek naar Kyte zijn kamer. Hij wist nog wel waar die zat. De vraag was enkel of Kyte nog op dezelfde kamer sliep. Maar daar kwam hij snel genoeg achter. Want daar zat hij, op de vensterbank voor het raam van zijn kamer. Hij zat naar buiten te kijken maar zou hem vast niet gelijk ontdekken. Dylan had dan ook zijn capouchon opgedaan zodat hij nog minder zou opvallen in het donker. Dylan grijnsde even. Hij moest zijn aandacht zien te krijgen. Voor een moment keek hij in het rond waarna hij voor over boog en met een hand over de grond ging. Uiteindelijk vond hij een fijn steentje. Dit had hij nodig. Hij stond algauw weer recht waarna hij het steentje gelijk omhoog gooide richting het raam van Kyte. Deze tikte er dan ook tegen aan. Dylan deed zijn hand vervolgens terug in zijn broekzak. En wachtte geduldig af op een reactie.

Zijn ouders hadden gedacht dat ze o zo goed waren voor hem, maar dat waren ze juist helemaal niet. Nee. Kyte vond het haast knap dat zijn ouders het nog steeds niet in zagen dat ze hem hiermee alleen nog meer pijn mee deden. Kyte ging er niet verder op in. Hij had met woorden proberen uit te leggen dat Dylan niks verkeerds had gedaan, maar elke keer liep hij vast. Ze kwamen met de vraag: "Waarom was het dan niet verkeerd?" Kyte kon daar moeilijk over antwoorden. Hij wist niet in hoeverre hij dat los mocht laten van Dylan. Hij liet het daarom maar varen en sloot zich uiteindelijk weer op in zijn kamer. Daar besloot hij voor een keer zijn gordijnen open te doen. Echter kwam er niet zoveel licht naar binnen, aangezien het avond was. Kyte had geen besef van tijd, maar ging pas slapen wanneer hij moe was en stond op wanneer hij niet meer kon slapen. Hij was niet gebonden aan tijd en plaats, aangezien hij dacht als hij dat wel was hij Dylan alleen nog maar meer zou missen. Hij nestelde zich op de vensterbank en besefte wat hij hier had uit gevogeld. Een lichte glimlach begon rond zijn lippen te sieren bij die gedachtes, maar dat verdween als sneeuw voor de zon als hij die leegte voelde dat hij niet bij Dylan kon zijn. Hij wist dat ze elkaar weer zouden zien, maar van Kyte hoefde dat niet veel langer te duren.
De zon was helemaal onder en doordat het nogal bewolkt was kwam het maanlicht niet overal tussen door. Een paar vleermuizen vermengde zich met de nacht en maakte snelle bewegingen door de duisternis. Het was een mooi zicht, ook al wist Kyte niet of hij hier ooit nog eens van kon genieten. Plots kwam er iets tegen zijn raam aangevlogen. Kyte deinsde wat naar achter door de schrik. Hij dacht eerst dat het een vleermuis was die zijn navigatie fout had, maar al snel besefte hij dat dat niet zo was. Nee, een vleermuis zou dof geklonken hebben. Dit klonk als iets hards en kleins. Kyte boog zich wat verder naar voren en tuurde de duisternis in. Plots merkte hij twee glinsterende ogen op en toen hij beter keek ging zijn hart sneller slaan. Die glinsterende ogen behoorde tot niemand minder dan Dylan. "Dylan..," sprak Kyte zacht. Het was meer om nog eens vast te leggen dat Dylan daar echt stond, dan om eerder hem te roepen. Sowieso had Dylan hem nooit kunnen horen. Het raam zat dicht en Kyte zei het zacht. Even was Kyte wat stil, maar al snel ging hij van de vensterbank af. Hij liep naar zijn bureau en trok een la open. Daar begon hij in te rommelen, totdat hij een zilveren sleutel vond. Hij liep weer naar het raam toe waar hij de sleutel in het slot stak. Het slot begaf mee en met een klein kraak geluidje schoof Kyte het raam open. Hij stak zijn hoofd uit het raam. De koude avond lucht sloeg om zijn gezicht heen. Hij richtte zijn aandacht meteen op Dylan. "Dylan!" zei Kyte zacht, zodat niemand anders hem kon horen dan Dylan en hijzelf. Hij voelde kort hoe tranen begonnen te branden in zijn ogen. Hij was gewoon zo blij om hem weer te zien, maar hij snoof ze weg. Nee. Hij wou niet verdrietig zijn als hij eindelijk Dylan weer zag. "I've missed you," zei Kyte er langzaam achterna. Hij verdronk, ondanks de duisternis, meteen in de diepblauwe ogen van Dylan zodra hij die ontmoette. Dylan. Zijn amor.

Dylan had al het geld dat hij had opzij gezet om weer terug te komen naar die plek, zijn thuis. Niet om gezellig thuis te komen. Maar om een persoon te bezoeken. Die ene persoon. Zijn liefde. Zijn broertje. Het belangrijkste in zijn leven. Zijn ouders hadden hem van Dylan af genomen, en Dylan was er van verzekerd dat hij Kyte weer terug zou krijgen. Hij moest een eindje lopen door de straat heen. Immers stond hun huis ergens achter in de straat. Het was dan ook een groot huis met een tuin die er helemaal om heen was gebouwd. Dat kwam voor Dylan dan wel weer goed uit. Op die manier kon hij ongezien om het huis heen lopen en bij het raam van zijn broertjes kamer komen. Dylan kon wel goed door lopen. Hij zou niet door een bekende opgehouden aangezien het al ver in de avond was. Of de buren sliepen of ze zaten nog gezellig knus met z'n allen op de bank tv te kijken. Niet wetend wat er in de buitenwereld gebeurde. Na even kwam Dylan bij het huis aan en glipte hij ongezien de tuin in.
Het duurde niet lang of hij had het raam van zijn broertje zijn kamer gevonden. Blijkbaar hoefde hij zich niet af te vragen of Kyte al lag te slapen want nee, daar zat hij. Voor het raam, op de vensterbank naar buiten kijkend. Dat was dan ook wel weer een voordeel voor Dylan. Al zou Kyte hem waarschijnlijk niet gelijk zien. Dit omdat Dylan donkere kleding aan had en hij had dan ook zijn capuchon op gedaan zodat er nog minder kans was dat hij ontdekt zou worden. Echter moest hij nu iets hebben om zijn broertje zijn aandacht te trekken. Hij begon dan ook op de grond te zoeken en vond al snel een fijn steentje. Hij gooide deze tegen het raam op, wat Kyte deed op kijken. Terwijl Dylan zijn handen in zijn jas zakken stopte keek hij afwachtend naar boven. Dylan zag hoe Kyte voor over boog om te zien wat het was. Een lichte grijns werd zichtbaar op Dylan. Het duurde niet lang of hij zag Kyte richting hem kijken waarbij zijn lippen dan ook beweegden. Vast en zeker zijn naam uit sprekend. Dylan haalde een hand uit zijn jas zak en stak die op naar Kyte. Vervolgens liet hij hem weer zakken zodra Kyte van de vensterbank af ging. Geduldig wachtte Dylan. Hij keek er niet van op dat Kyte weg liep. Hij wist immers dat Kyte zijn raam open gemaakt moest worden met een sleutel, en die was hij vast halen nu. Hij had gelijk. Kyte kwam terug met de sleutel en opende zo het raam. Dylan grinnikte even zodra Kyte zijn hoofd naar buiten stak en vervolgens sprak hij zijn naam enthousiast uit. Maar wel zo op een toon dat niemand anders het zou horen. Het zou ook niet best wezen als vooral hun ouders er achter kwamen dat Dylan in de tuin stond contact te zoeken met Kyte. ''Hey little one'' Reageerde Dylan kalm. Plots ontdekte hij wat glinsterends in de ogen van Kyte. Ging hij huilen? Dylan grinnikte daar door dan ook weer even. Die kleine gek. Al snel zei Kyte hem dat hij hem had gemist. Dylan knikte lichtjes naar hem. ''Missed you to'' Reageerde hij kalm waarna hij voor kort de tuin rond keek om zeker te weten dat ze alleen waren. Vervolgens keek hij terug omhoog naar hem. ''You think you can come outside? Im gonna take you away from this cage'' Zei Dylan met een kalme grijns tegen hem. Ja ze moesten zo wie zo weg van dit huis, van hun ouders. Maakte niet uit waar heen. Als ze maar samen konden zijn.

Kyte had zich vast genesteld op de vensterbank, zich net nadenkend over die tijd wanneer hij voor het eerst besefte dat hij meer voelde voor zijn grote broer. Nu kon hij nauwelijks meer zonder die gevoelens voor zijn broer. Echter zorgde dat er ook voor dat hij zijn broer nu alleen nog maar meer miste. Kyte zonk een beetje in gedachte, terwijl hij naar buiten keek waar de duisternis genaamd 'nacht' inmiddels over de vele huizen waren geworpen. Plots kwam er iets tegen zijn raam aan. Eerst had Kyte gedacht dat het een vleermuis was die verkeerd had genavigeerd, maar al snel merkte hij twee twinkelende oogjes op in duisternis; Dylan. Kyte sprak zijn naam zacht uit en moest even langer kijken om te beseffen dat het Dylan echt was. Toen hij het zeker wist ging hij van de vensterbank af en zocht hij gretig naar de sleutel voor zijn raam. Het was alsof hij bang was dat Dylan zo weg kon zijn en hij daarom dus moest opschieten. Na wat gedoe had hij dan uiteindelijk de sleutel gevonden en liep hij weer terug naar de vensterbank. Daar stak hij de sleutel in het slot en opende hij zo het raam. Met een licht kraak geluid schoof hij het raam open. Hij stak zijn hoofd naar buiten en voelde hoe de koude avond lucht zijn gezicht in walmde. Nu besefte hij dan ook dat het al heel lang geleden was sinds hij buiten was geweest, maar lang stond hij daar niet bij stil; zijn aandacht werd al snel gericht op de twee ogen beneden hem, waar hij zowat meteen in verdronk. Kyte sprak zijn naam uit. Dylan noemde hem 'Little one' wat Kyte licht deed glimlachen. Echter kwamen er wel tranen in zijn ogen. Hij was gewoon zo blij om Dylan weer te zien. Hij snoof zijn tranen weg, wou nou niet gaan huilen. Kyte zei al snel dat hij Dylan had gemist en Dylan miste hem ook zei hij. Opnieuw glimlachte Kyte, ook al zou het raar zijn als Dylan hem niet had gemist als hij helemaal hier heen was gekomen voor Kyte. Tenminste, hij was toch voor Kyte gekomen? Kyte wou het net vragen, maar toen vroeg Dylan al of Kyte naar buiten kon komen. Dylan zou hem bevrijdden. Kyte glimlachte opnieuw, maar al snel betrok zijn gezicht peinzend. "I don't know," begon Kyte en probeerde een manier te vinden hoe hij langs zijn ouders kon sneaken. Hij gokte dat ze al op bed lagen, maar voor het zelfde geld waren ze nog gewoon beneden in de huiskamer. "But, I'll try. Matane onii-chan," zei Kyte en het laatste in het Japans. Waarschijnlijk wist Dylan niet wat het betekende, maar aan de glimlach op Kyte zijn gezicht te zien was het wat goeds. Kyte draaide zich weer om en sprong weer van de vensterbank af. Even bleef hij stil staan en luisterde hij naar de geluiden. Hij hoorde niks bijzonders. Kyte nam eens diep adem, waarna hij geluidloos naar de deur liep en die heel langzaam open deed. Hij stak zijn hoofd buiten de deur en merkte al snel op dat het licht in de hal uit was. Wat vast betekende dat zijn ouders inderdaad al in bed lagen. Kyte gokte het erop en begon langzaam aan zich naar de trap te begeven die hij dan ook af liep. Hij kende de trap goed genoeg om alle krakende delen te ontwijken. Hij kwam in de hal terecht en keek nog even de woonkamer in, waar inderdaad niemand was. Even haalde Kyte opgelucht adem. Dit ging hem lukken! Hij ging weg hier en zou zo weer in zijn broers armen liggen. Hij sloop verder naar de deur, maar toen hij net de deur open had gedaan voelde plots een harde greep op zijn schouder. "Kyte!" hoorde hij dan ook meteen de bulderende stem van zijn vader. Meteen draaide Kyte zich om, met wat angst en wanhoop in zijn ogen. Echter beval hij zichzelf om rustig te blijven. De deur achter hem stond nog steeds open, waardoor de hele buurt lekker mee kon genieten met de bulderende stem van zijn vader. Kyte probeerde iets te verzinnen om weg te kunnen glippen of om iets te zeggen, maar hij had geen tijd of zijn vader begon alweer. "What are you doing?! Go to your room, now!" beval zijn vader met een barse stem en je zag aan hem dat hij niet veel kon hebben of hij zou door het lint gaan. Kyte wou dan ook eerst terug gaan, maar plots bedacht hij zich. "No," zei hij zacht. Hij zag dat zijn vader wat verbaasd keek. "What did you say?" vroeg zijn vader licht verbaasd en wat geïrriteerd. "I said 'no'!" riep Kyte nu. Zijn vader eerst wat verbaasd, Kyte was dan ook nog nooit in gegaan op zijn vader, maar al snel begon het gezicht van zijn vader woedend te staan. Kyte schrok er niet vanaf, hij hield koppig vol. "Kyte!" riep zijn vader woedend. Kyte keek hem koppig aan. Hij hunkerde te veel naar Dylan om hem nu op te geven. Hij was zo dichtbij. Hij zag dat zijn vader wat wou zeggen, maar Kyte was hem dit keer voor. "I'm not going back to my room! Don't you see what you're doing?! Do you really think you help me with this?!" riep Kyte nu naar zijn vader. Opnieuw was zijn vader wat uit het veld geslagen, maar plots keek hij weer woedend. "It is your brother, isn't it?" vroeg zijn vader plots bijzonder kalm. Nu was Kyte wat uit het veld geslagen, maar herstelde zich al snel. "Your brother isn't anything special, Kyte! It's just a insane boy!" riep zijn vader spottend. Kyte voelde zich nu dan ook echt kwaad worden. "Dylan is something special! He's the most precious thing in my life! When you weren't there for me, onii-chan used to take care of me! And now, suddenly you think that you know it better to take him away from me?! You did nothing for me! The only thing that you do was hurting me! Don't you see it?! Open your eyes and don't be so stubborn!" riep Kyte kwaad tegen hem en hij balde dan ook zijn vuisten. Hij was nog nooit zo uit gevallen naar iemand, maar dat maakte hem dan nu ook helemaal niks uit. Hij wou gewoon weer terug bij Dylan. Zijn de rest van de wereld kon hem gestolen worden.

Dylan hoorde het niet maar zag Kyte snuiven. Dylan grinnikte daardoor even. Die kleine emotionele rat. Dylan vroeg Kyte vervolgens al snel of hij naar buiten kon komen. Als hij buiten was zou hij Kyte zo snel mogelijk met zich mee nemen. Waar ze naar toe gingen dat maakte niet uit. Natuurlijk zou de academie de meest logische plek wezen. Echter wist Dylan niet of hij genoeg geld had voor een terug reis. Maar zijn mobieltje had hij bij zich. Een van zijn vrienden kon hem vast wel ophalen. Immers waren zij ook al zo ver dat ze wel zelf een auto hadden. Dylan kon via school wel aan het rijbewijs beginnen. Het enigste waar hij nog wel moeite voor wilde doen om te leren. Immers zou hij dan nog meer zijn eigen gang kunnen gaan. En daar ging het hem natuurlijk ook om. Kyte reageerde dat hij niet wist of het kon, maar het duurde dan ook niet lang of hij zei hem al dat hij het zou proberen. Dylan knikte eens kort naar hem. ''You can do it lil bro'' Reageerde Dylan met een lichte grijns op hem. Kyte ging vervolgens van het raam vandaan. Hij zou naar de voordeur toe gaan. Dylan draaide zich weg van het raam en baande dan zo ook zijn weg terug richting de voordeur.
Dylan hield halt bij een hoek van het huis. Hij zou natuurlijk niet paal voor de voordeur gaan staan. Wat als zijn ouders wakker waren en om wat voor reden eerst nog naar buiten gingen? Dan ontdekte ze hem en wist hij zeker dat hij niet meer bij Kyte in de buurt zou kunnen komen. Het duurde even maar dat begreep Dylan dan ook wel. Kyte moest voorzichtig zijn, alles er voor geven om niet gesnapt te worden. Immers waren hun ouders, vooral hun vader erg alert. Plots hoorde hij de klik van de voordeur. Dylan keek om de hoek terwijl een lichte grijns op zijn mond verscheen. Net toen hij dacht Kyte te kunnen zien. Zijn hand vast te kunnen pakken en hem weg te kunnen leiden van deze plek, hoorde hij de bulderende stem van zijn vader Kyte zijn naam uit spreken. Shit! Hij was ontdekt. Dylan snoof eens. Als zijn vader Kyte maar niets flikte. Dylan hoorde hoe zijn vader Kyte beval om terug naar zijn kamer te gaan. Dylan legde zijn achterhoofd tegen de muur aan en keek met een diepe zucht omhoog naar de lucht. Dat was het dan. Kyte was altijd wel gehoorzaam geweest dus hij zou vast terug naar boven gaan. Nou ja, Dylan zou wel iets nieuws bedenken. Maar net toen hij zich er echt slecht over begon te voeren hoorde hij hoe hun vader aan Kyte vroeg wat hij had zei. Dylan trok even een vragende blik. Nu was hij daar dan ook wel nieuwsgierig naar. Hij zette zich recht en keek terug richting de voordeur. Echter kon hij het nog steeds niet zien. Plots riep Kyte wat. Dylan zijn ogen stonden voor een moment groot en verbaasd. Was Kyte van plan om tegen hun vader in te gaan? Dylan zuchtte eens. ''What are you doing Kyte..?'' Mompelde hij. Niet dat hij verwachtte dat hun vader Kyte zo snel wat aan zou doen, maar als hij eenmaal kwaad werd wist je het maar nooit. Bij wijze van zou hij hun moeder nog kunnen slaan. Dylan vroeg zich dan ook af wat zijn vader zou reageren. Maar na Kyte zijn naam nog eens uitgeroepen te hebben, kwam Kyte al snel weer aan het woord. Dylan grijnsde even lichtjes. Die Kyte.. Hij had wel lef, zijn kleine broertje. Dylan hoopte maar dat het goed zou gaan. Hij hoorde wat zijn vader over hem zei. Hij wendde zijn blik even af naar de grond. Lichtjes balde hij zijn handen tot vuisten. Zijn vader keek nog steeds zo op hem neer. Hij voelde zich dan ook weer kwaad worden. Echter werd iemand anders dat ook al voor hem. En liet hij dat zijn vader eens goed weten. Ja Kyte leek nu echt goed kwaad te zijn. Dylan liep langzaam aan om de hoek heen en liep naar de voordeur toe. Hij kwam in de deuropening staan en kwam zo oog in oog te staan met zijn broertje en vader. ''Kyte is coming with me, as long as you keep him here he only will be hurt even more. You just heared it yourself'' Zei Dylan kalm terwijl hij zijn capuchon vast pakte en deze dan ook van zijn hoofd af deed zodat een schaduw over zijn ogen verdween en hij zijn vader met een serieuze strakke blik aan kon kijken. Hij stond er dan ook vast besloten, zou niet weg gaan tot hij Kyte had. Zijn blik ging naar een hand van Kyte waarna hij deze dan ook vast pakte. Vervolgens keek hij zijn vader weer in de ogen aan.

Eindelijk zag Kyte Dylan weer. Hij was blij geweest, maar zodra Dylan aan hem vroeg of hij naar buiten kon komen zakte de moed in zijn schoenen. Hij wist niet of hun ouders al lagen te slapen, aangezien hij ook niet wist hoe laat het was. Zijn hele lichaam en geest hunkerde naar Dylan, dus uiteindelijk gokte hij het er maar op en sloop hij zijn kamer uit. Tot zijn opluchting zag hij geen licht brandden in de hal, wat meestal betekende dat zijn ouders sliepen. Daardoor kreeg hij ook meteen hoop dat hij vanavond dan toch echt weer bij Dylan zou zijn, iets waar hij als sinds hun 'scheiding' op gehoopt had. Langzaam begaf hij zich naar de deur toen hij die net open had gedaan, werd hij gesnapt door zijn vader. Kyte was geschrokken door zijn vader, maar herstelde zich al snel. Zijn vader beval hem om naar zijn kamer te gaan. Kyte wist dat zijn vader alles behalve te genieten was als die boos was, maar ondanks dat gehoorzaamde Kyte dit keer niet. Nee. Het was zijn eerste keer dat hij tegen zijn vader in ging, maar hij deed het dan ook goed, vond hijzelf. Zijn vader was wat uit het veld geslagen. Kyte nam zijn kans en probeerde hem erop te duidden dat hij Kyte helemaal niet hielp zo. Zijn vader merkte al snel wat ,of eerder gezicht wie, het was. Toen was het Kyte zijn beurt om even uit het veld geslagen te worden. Het was dan ook midden in de roos. Het was inderdaad zijn broer, maar hij was niet iemand die niet speciaal genoemd moest worden. Dylan was speciaal! Dat was geen mening, het was een feit. Kyte was dan ook echt kwaad op zijn vader en ging er fel tegen in. Hij zei hem dan ook wat hem al die tijd al dwars had gezeten. Zijn vader deed hem alleen maar pijn, Dylan was die enigste die hem blij liet voelen als hij verdrietig was. Zijn vader niet. Nee die zorgde vaak voor het verdriet. Kyte kon moeilijk een rem hebben op zijn woorden, maar uiteindelijk stopte hij. Hij keek zijn vader vast besloten en koppig aan, nam zijn woorden absoluut niet terug, hij was er zeker van. Zijn vader was wat uit het veld geslagen, opnieuw. Plots hoorde Kyte voetstappen achter zich en dichterbij komen. Kyte liet zijn blik niet van zijn vader afglijden, aangezien hij niet wist hoe hij ging reageren. Echter ging zin vaders blik ook naar de persoon die achter Kyte stond. Kyte voelde dan ook nieuwsgierigheid op borrelen en keek dan ook uiteindelijk om. "Dylan," sprak Kyte zacht, maar al snel begon een lichte glimlach rond de lippen van Kyte te sieren. Plots werd hij door zijn vader stevig bij zijn arm gegrepen en naar hem toe gesleurd en zo stond Kyte voor zijn vader tegen hem aan geklemd. Kyte keek wat angstig naar zijn vader. Hij was niet bang om zijn mond open te doen, maar wel wat voor de gevolgen. Maar de ogen van zijn vader waren gericht op Dylan. Kyte keek even wat verbaasd, was zijn vader zo snel vergeten wat hij net had gezegd? Nu begon Kyte dan ook wel te twijfelen of het überhaupt was aangekomen. Kyte begon zich los te trekken, maar de greep rond zijn arm was ijzer sterk en deed dan ook wat pijn. Uiteindelijk richtte Kyte zijn blik weer naar Dylan. ''Kyte is coming with me, as long as you keep him here he only will be hurt even more. You just heared it yourself'' sprak Dylan bijzonder kalm en zo werd dan ook het gezicht van Dylan zichtbaar, aangezien hij zijn capuchon af deed. Zijn blik stond zo serieus en kalm. Kyte keek langzaam omhoog naar zijn vader. Die leek nauwelijks emotie los te laten. Of het was nu goed, of juist helemaal niet. Kyte hoopte het eerst, maar het tweede leek hem logischer. Hij zag via zijn ooghoek hoe Dylan zijn hand uit strekte naar hem. Kyte twijfelde er niet over en pakte zijn hand vast. Hij voelde hoe de greep van zijn vader rond zijn arm verslapte. Even keek Kyte nogmaals naar zijn vader, waarna hij langzaam naar Dylan liep. Kyte ging schuin achter Dylan staan, als teken dat hij achter de woorden stond die Dylan had gezegd. Plots schoot zijn vader naar voren, duidelijk muntend op Dylan. Kyte dacht er verder niet bij na en schoot voor Dylan. Voor dat hij het wist kreeg hij een harde klap in zijn gezicht. Kyte zijn hoofd stond schuin door de klap en bleef zo ook nog even staan doordat het besef nog even door moest dringen. Hij hoorde de adem van zijn vader bij zijn oor. Kyte voelde lichtte angst door zijn aderen, wist niet wat hij van plan was, maar plots zag hij hoe de voeten van zijn vader naar achteren werden gezet. Kyte keek langzaam op, terwijl de pijn ook door begon te dringen. Zijn vader keek naar beneden, waardoor een deel van zijn gezicht niet te zien was. Kyte keek dan nu helemaal op, was dit iets goeds? Hij dacht niet aan de pijn. Hij stond nog steeds voor Dylan en had zijn hand nog steeds vast. "You can go..," sprak hun vader plots. Kyte kon zijn oren niet geloven. Liet hun vader hen zomaar gaan? Had het dan toch allemaal nut gehad? Kyte voelde zich kort opgelucht, maar toen begon zijn vader weer te praten. "But.. If you go now, you don't come in anymore," ging zijn vader verder en keek Kyte en Dylan even bedreigend aan. Kyte keek even om na Dylan, maar knikte toen bevestigend. "I'm going," zei Kyte vast besloten en keek nogmaals naar zijn vader, waarna hij zich langzaam om draaide en de deur uit liep, met Dylans zijn hand in de zijne.

Dylan had zich om de hoek van het huis schuil gehouden. Dit om te voorkomen dat hij gepakt zou worden. Echter hoorde hij algauw de deur open gaan. Een teken dat Kyte bij de voordeur was aan gekomen. Dylan grijnsde lichtjes wat flauw bij het idee aan Kyte zo sneaky naar beneden gaand voor hem. Dylan wilde de hoek om gaan en naar de voordeur toe lopen. Echter duurde het niet lang of Kyte zijn naam werd geroepen, door niemand minder dan hun vader met zijn bulderende stem. Die stem herkende je gelijk wel. Zeker als hij weer is in zo'n kwade bui was. Nu hij Kyte ontdekte die weg probeerde te gaan was hij vast ook niet al te blij. Dat wist hij eigenlijk wel zeker. Dylan hield zich dan maar stil. Hij ging er dan ook wel vanuit dat Kyte gehoorzaam terug naar zijn kamer zou gaan zodra hun vader hem dat beval. Echter was das dat niet het geval. Nee Kyte ging tegen zijn vader in, zo ineens. Dylan had dat nog niet eerder mee gemaakt met zijn broertje. Dylan vroeg zich dan ook gelijk wel af of dat nu zo'n goed idee was van Kyte. Maar het stopte niet. Nee Kyte en hun vader hadden zo algauw een heftig woord met elkaar. Dylan hield zich nog stil. Want als hij zijn gezicht nu liet zien wist hij zeker dat het niet goed kwam. Echter dacht hun vader ook leuk even over hem te kunnen praten.
De woorden knalde bij hem naar binnen. De woorden hadden spottend geklonken. Ja hun vader keek nu nog meer op hem neer dan eerst. Iets waar Dylan dan ook niet blij mee was. Niet dat hij zo zeer iets gaf om de prestaties die zijn vader van hem eisden. Nee het was gewoon de houding die hij had. Dat hij zo snel kwaad en spottend deed en al. Waarbij hij ook nog wel eens een klap kon uit brengen. Dat was toch niet normaal als vader zijnd? Echter verdedigde Kyte hem, en wel met leuke en mooie woorden. Langzaam aan verscheen er een flauw grijnsje op de lippen van Kyte waarna hij dan ook om de hoek vandaan ging en in de deuropening kwam staan. Hij kwam oog in oog te staan met zijn vader. Op dit moment zijn grootste vijand om het zo maar even te beschrijven. Vervolgens maakte hij zijn vader dan ook al snel duidelijk dat Kyte met hem mee zou gaan en dat hij hem dan ook alleen maar meer pijn gaf als hij zo door ging. Dat was gewoon zo, zolang ze niet bij elkaar waren. Ondertussen greep hun vader plotseling Kyte strak vast bij de arm. Dylan snoof eens en wilde dan ook dat zijn vader hem met rust liet. Dat zijn vader hem zo aan pakte, oke dat kon nog want Dylan wist zich ook wel te verdedigen tegenover zijn vader. Zelfs al moest het hard tegen hard. Maar Kyte was gevoeliger en Dylan kon er dan ook behoorlijk kwaad om worden als zijn vader zo aan hem zat. Gelijk stak hij een hand uit naar Kyte als teken dat hij bij hem moest komen. Zijn vader zijn greep verslapte dan ook en zo kon Kyte bij hem komen en nam hij zijn hand vast. Kyte ging schuin achter hem staan. Dylan keek even kalm om naar hem waarna zijn blik terug naar zijn vader ging. Nu werd zijn blik dan ook strak en kil. Het had wat uitdagend's. Misschien dat hij dat onbewust ook wel deed, zijn vader uitdagen. Dylan wilde wat zeggen maar plotseling kwam hun vader wel heel snel op hen af geraasd. Het kon haast maar een ding betekenen. Dylan wilde zich dan ook weren. Maar net toen hij dacht de klap te gaan voelen, voelde hij niks. Nee het was stil, in ieder geval bij hem. Dylan zijn blik schoot gelijk naar de persoon die de klap voor hem had opgevangen, Kyte. Dylan keek even verbaasd maar snoof daarna ook eens. Kyte had die klap niet moge krijgen. Hij wilde dan ook gelijk weg rennen van deze plek. Samen met Kyte, waar naar toe maakte niet uit. Dylan zijn handen balde zich tot vuisten. Hij wilde zijn vader nu dan ook een klap verkopen. Echter bleef hij stil doordat zijn vader wat verslagen en rustiger leek te zijn geworden. Dylan keek dan ook wat vragend naar zijn vader. Echter gaf hij nu in. Hij zei dat Kyte kon gaan. Maar als ze zouden gaan mochten ze niet meer terug komen in huis. Nou daar kon Dylan wel mee leven. En Kyte blijkbaar ook. Hij knikte gelijk bevestigend waarna hij dan ook antwoordde in woorden. ''Believe me, i dont think that Kyte is happy here, everything is better then living with you'' Sprak Dylan met een knipoog waarna hij hij Kyte dan ook gelijk achterna ging voordat hij zijn vader weer vuur zou schieten. Eenmaal buiten richtte hij zich gelijk dan ook helemaal op Kyte. ''Well where you want to go? We can stay and go somewhere, or i call one of my friends to pick us up'' Sprak Dylan kalm waarna zijn blik bij het gezicht van Kyte bleef hangen. Dylan liet een hand langs het gezicht van Kyte gaan. ''Your alright?'' Vroeg hij nu dan ook. Hopend dat Kyte niet al teveel pijn had.

Voor het eerst in zijn leven was Kyte uitgevallen tegen iemand en niemand minder dan zijn vader. Hij had niet goed na gedacht bij de gevolgen, maar dat boeide hem niet. Het maakte hem niet uit. Als hij werd geslagen of tegen een muur werd aan gesmeten. Als hij Dylan niet kon zien, kon hij zich toch niet erger voelen. Echter leek zijn vader wat uit het veld geslagen door de plotselinge uitbarsting van Kyte. Kyte nam dan ook zijn kans en zei hem wat hem al die tijd dwars had gezeten. Plots greep zijn vader hem bij zich. Kyte probeerde zich los te wurmen, maar de greep van zijn vader op zijn arm was ijzer sterk. Kyte gaf het dan ook maar op en keek naar die gene waar zijn vader hem weg had bij getrokken. Dylan. Kyte zijn ogen vergrootte zich iets, terwijl hij luisterde naar de woorden van Dylan. Ondanks alles begon een lichtte glimlach rond zijn lippen te sieren. Dylan. Toen Dylan zijn hand naar Kyte uit stak, pakte Kyte die voorzichtig aan. Hij voelde hoe de greep rond zijn arm verslapte. Even keek hij nog naar zijn vader, maar daarna ging hij schuin achter Dylan staan. Plots zag hij hoe zijn vader naar voren schoot. Kyte kreeg meteen door dat hij het muntte op Dylan. Kyte schoot voor Dylan, waardoor hij de klap op viel. Zijn hoofd stond even wat scheef, terwijl het besef langzaam door drong. Hij keek op toen de voeten van zijn vader zich naar achter begonnen te bewegen. Zijn vader leek wat verslagen te zijn, waardoor Kyte meteen hoop kreeg. Zou dit het einde zijn? Een goed einde, zodat Kyte nu met Dylan mee mocht gaan. Plots zei zijn vader dat hij kon gaan. Kyte geloofde zijn oren haast niet. Konden ze zo gewoon gaan? Nee, zijn vader zei er nog achterna dat hij dan niet meer terug kon komen. Kyte slikte kort. Het zou betekenen dat hij zijn moeder ook meer zou zien. Iemand waar hij het dan nog wel goed mee kon hebben. Hij keek kort achterom naar zijn broer, maar knikte uiteindelijk waarna hij dan ook instemde om weg te gaan. Hij draaide zich weg om weg te gaan. Hij hoorde nog hoe Dylan sprak tegen zijn vader, wat hem licht deed grijnzen. Het was de waarheid. Al snel waren de twee weg van het huis, waar Dylan zich richtte op Kyte en Kyte op Dylan. ''Well where you want to go? We can stay and go somewhere, or i call one of my friends to pick us up'' vroeg Dylan al snel. Kyte dacht even na, maar wist al snel het antwoord. "Everywhere with you is alright," sprak Kyte en keek zijn broer even glimlachend aan, terwijl hij zijn vingers vlocht met de zijne. Plots legde Dylan een hand op zijn gezicht. ''Your alright?'' vroeg Dylan en nu besefte Kyte weer dat hij was geslagen door zijn vader. Door die gedachtes voelde hij de pijn dan ook wat opkomen. Kyte knikte kort, terwijl hij Dylan even geruststellend aan keek. "I'm fine, because you're here," zei Kyte wat zacht, maar wist dat Dylan het kon horen. "I love you, onii-chan," fluisterde Kyte, terwijl hij zijn hoofd op de schouder van zijn broer legde.