Running wild. [&Myron]

Hij was net nieuw op school, maar kon het nu al niet laten om iets uit te halen. Kitai, een jongen van 1.65 met licht blond haar en donkere ogen die een ondeugende uitstraling over zich heen hadden rende in volle vaart door de gangen van de school heen. Met achter hem aan een docent die niet al te blij was. ''Kom terug! Die troep ruim je mooi op!'' Hoorde hij de boze stem van de oudere docent achter zich. Maar nee, Kitai zou zich nooit en te nimmer omdraaien voor de docent. Hij vreette altijd wel wat uit. Nee hij was dus geen brave student. Nooit geweest, het zou niet de eerste keer zijn dat hij over geplaatst werd naar een andere school door zijn vader. Een moeder had hij niet meer. Was overleden om onbekende reden. Nog steeds hadden ze niet uit kunnen vinden wat, hoe dan ook had ze vreemde bloedingen gehad bij haar nek toen ze was gevonden. Nog steeds wilde Kitai weten wat er was gebeurd. Normaal zou je denken bij bloeding in de nek; keel door gesneden met een mes. Maar het vreemde was dat er enkel maar twee gaatjes in haar hals waren gevonden. Ze waren niet eens zo groot geweest maar hadden wel voor die behoorlijke bloeding gezorgd. Ze hadden aan een nieuw gevaarlijk soort insect gedacht. Maar na dat ook daar een zoektocht naar was geweest hadden ze nog niets gevonden. Het was gewoon een mysterie. En of het opgelost kon worden, dat was een nog groter raadsel. Het enige wat Kitai kon doen was hopen van wel. Hij zag niet zitten dat hij ooit zelf de oplossing er voor zou vinden. Zo wie zo stond hij daar nu in ieder geval ook niet bij stil. Nu moest hij rennen voor zijn leven, of in ieder geval zorgen dat hij niet bij het hoofd terecht kwam anders werd zijn vader gebeld en nou ja zijn vader.. Dat was de leukste ook niet. Sinds de dood van zijn moeder was die ook alleen maar grijzer geworden in het leven. Letterlijk, want zijn haar zag er ook niet meer uit. Hij verwachtte enkel goede cijfers van Kitai, plezier was taboe. Kitai moest zijn plezierige en actieve karakter dus ergens anders maar uiten, maar saaie lessen op school gingen hem daar ook niet mee helpen. In ieder geval niet op een positieve manier want hij ging er alleen maar vervelende grapjes van uit halen die hij dan zelf wel weer grappig vond.
''Die rommel kun je met die dweil op je hoofd op vegen!'' Riep Kitai lachend terug naar de docent, wiens hoofd nu rood aan liep. Door woede maar misschien toch ook wel door schaamte door het mislukte net nieuw geknipte kapsel dat hij had. Kitai begon maar alvast harder te rennen aangezien hij nu wel voor zich zag hoe de docent barstte van woede. Lichtjes grinnikte hij even. Ja hier genoot hij van. Op school kon hij zich tenminste uit leven. Al moest zijn vader er dan weer niets van te horen krijgen. Kitai wilde net een hoek om gaan en zo een nieuwe hal in slaan om de docent kwijt te raken. Echter vergat hij dat hij natuurlijk niet de enige was die hier rond liep. Eenmaal de hoek om verscheen er plots een gedaante voor hem. Kitai kon niet meer afremmen. Nee hij klapte tegen de persoon op. Met zo'n impact door zijn rennen dat ze met z'n twee op de grond terecht kwamen. Hij boven op de persoon waar tegen hij opgebots was. Hij kneep zijn ogen dicht onder de val, vroeg zich af wie de persoon was. Het gaf hem wel een zachte landing maar wie weet, wie was de persoon onder hem? Straks was het het hoofd. Bij die gedachten schoten gelijk zijn ogen open. Plots ontdekte hij twee mooie diepe donkere ogen, en ze waren afkomstig van een jongen. Een jongen die misschien net iets ouder was dan hij. Hun gezichten hingen dicht boven elkaar. Kitai keek hem in de ogen aan, zijn blik straalde uit hoe verbaasd hij was. Terwijl hij de adem van de jongen tegen zijn lippen voelde blazen.

De maanden gleden voorbij sinds de dood van Keisuke. Myron had er lang om zitten wenen, deed het diep in zijn hart nog steeds. Hij kon en ging zichzelf nooit vergeven wat er toen was gebeurd. Hij had afstand genomen van iedereen. Wou niet meer met iemand een band krijgen; het deed je alleen maar zeer. Hij had zichzelf als het ware op gesloten in de dorm en dronk alleen nog maar het bloed dat in de kantine van de dorm verkrijgbaar was. Hij snapte soms niet waarom hij nog leefde, maar herinnerde toen dat Keisuke zijn bloed had afgestaan aan Myron. Zo had Keisuke zijn leven gegeven om Myron te redden. Myron zou niet zomaar zijn leven weg geven als Keisuke het had opgegeven voor hem. Nee, hij moest door zetten, voor Keisuke. Dat was de enige reden dat hij nog bleef leven. Ook al was het moeilijk, leven zonder Keisuke. Het was bijna geen leven. Een enkeling wist dat er een vampier leefde in de dorm die nooit naar buiten kwam, maar niemand wist zijn naam of wat er was gebeurd. Hij wou niet denken aan het verdriet van Keisuke, wou zijn leven zo gelukkig mogelijk leven, wetend dat dat nooit kon zonder Keisuke. Zijn hoofd was leeg en altijd hing er een emotieloze blik om de pijn ,die in zijn hart altijd aanwezig zou zijn, te verbergen. Echter kon hij niet eeuwig in de dorm blijven schuil houden. Hij wist dat, maar hield vol tot het uiterste. Jammer genoeg kwam daar vandaag een einde aan. Hij moest zich melden bij het hoofd. Dit omdat hij ook niet naar een les was geweest sinds de dood van Keisuke. Met tegen zin liep hij de dorm uit, waarna hij buiten even stil bleef staan. Hij was haast vergeten hoe het zonlicht aanvoelde en de verkoelende wind. Echter kon hij er niet meer zo van genieten als voorheen. Nee. De wereld had zijn kleur verloren zonder zijn Keisuke in zijn leven. Langzaam aan liep hij met trage passen richting de academie. Hij was al laat, maar ging zich niet haasten. Hij wou niet van school getrapt worden, maar kon eventueel wel zonder. Hij zat er echter niet om te leren. Het was gewoon handig omdat hij dan zelf niet hoefde te jagen. Jammer genoeg kwam hij al snel bij de academie. Hij keek er even naar, alsof hij het nu pas voor het eerst zag. Het was dan ook lang geleden sinds hij het van zo dichtbij had gezien. Hij opende de deuren en liep naar binnen. Om wat tijd te rekken liep hij eerst wat rond op de begaande grond. Op een hoek bleef hij staan. Hij leunde tegen de muur aan en zuchtte kort. Het eerste geluid die hij had gemaakt sinds die maanden. Plots hoorde hij voetstappen, zelfs als vampier registreerde hij de voetstappen te laat en voordat hij het wist hoorde hij een doffe klap en werd hij zelf met een krachtige vaart naar de grond geduwd. Hij kneep zijn ogen dicht, totdat hij voelde dat iets zwaars op hem lag. Hij opende zijn ogen en heel even verdween de lege blik in zijn ogen bij het zien van de twee verbaasde ogen van een jongen met blond haar. Het duurde niet minder dan een paar seconden, want toen was de emotieloze blik alweer terug in zijn ogen. Hij liet kort zijn blik op de jongen vallen. Zijn mond was nog geen centimeter van hem verwijderd. Myron was wat verstijfd. Hij had nooit meer zo close gelegen met iemand sinds Keisuke. Ging hij dan ook meteen recht zitten en duwde hij de jongen langzaam van hem af. Hij stond op en stak een hand uit naar de jongen om hem overeind te helpen.

Kitai probeerde met zoveel vaart als hij kon opbrengen te vluchten van de leraar. Het scheelde dat de docent de jongste niet meer was maar in de lange gangen van de school kon hij telkens genoeg zicht op hem houden, maakte niet uit hoe hard ze beide liepen. Kitai vond het dan ook wel eens tijd om een andere weg in te slaan, vooral na de woorden die hij tegen de docent had geroepen en waar hij dan ook vast en zeker niet al te blij mee was. Kitai grijnsde lichtjes wat flauwtjes bij de gedachte. Na een heel stuk gerend te hebben zag hij een nieuwe gang op doemen. Of hij kon rechtdoor blijven rennen als een gek. Of hij kon afslaan en de docent zien af te schudde. Dat tweede stond hem toch wel wat meer aan. Hoeveel energie hij ook bezat. Hoe leuk hij het ook vond om docenten te pesten. De grap was nu wel over. Voor een moment keek hij achter zich om te zien waar de docent was. Hij moest de volgende bocht nog om komen. Kitai grinnikte even wat. ''Slomo'' Mompelde hij waarna hij weer voor zich uit keek en de hoek om sloeg zodat hij veilig zou zijn. Althans dat hoopte hij maar. Echter vergat hij dat er ook nog andere mensen, dus leerlingen, docenten, congierges noem het maar op rond liepen. En zo duurde het niet lang of hij voelde een andere lichaam tegen zich aan. Echter kreeg hij eerst niet veel van mee wie het was. Jongen of meisje? Student of docent? Nee door de snelheid van zijn rennen bracht het zo'n kracht mee dat ze met z'n tweeën op de grond terecht kwamen. Door de val had Kitai zijn ogen dicht geknepen. Maar al snel opende hij ze zodra hij met de andere nu nog onbekende persoon op de grond terecht waren gekomen. Hij wist niet wat hij kon verwachten maar zodra hij zijn ogen opende, had hij nog niet eens zo'n verschrikkelijke verschijning voor zich. Nee 'hij' was juist een erg knappe jongen.
Voor een moment had Kitai de jongen wat verbaasd in de ogen aan gekeken. Tot dat de jongen besloot in beweging te komen en hem van zich af te duwen. Kitai bleef voor een moment wat stilletjes zitten terwijl hij zijn handen even op de grond neer zette. Hij volgde de jongen met zijn ogen die op stond en al snel zijn hand naar hem uit stak. Kitai keek hem in de ogen aan waarna zijn blik op de hand viel. Hij glimlachte al snel wat vrolijk. Plotseling hoorde naderende voetstappen. Snelle kwade stampende voetstappen. Gelijk greep Kitai de hand vast en trok hij zichzelf recht waarna hij achter de jongen kwam staan. Hij trok hem voor zijn eigen lichaam. ''Blijf staan'' Zei Kitai snel tegen hem aan. Op dat moment werd de docent zichtbaar. Hij keek zoekend in het rond. Uiteindelijk kwam zijn blik uit bij Myron. Maar Kitai leek hij niet te zien. Nee Kitai was een kleine slanke jongen. En hij leek zich prima en goed achter Myron te kunnen verbergen. De docent snoof al snel eens. Boos bij het idee dat hij Kitai uit het oog was verloren. ''Moet jij niet naar je les?'' Sprak de docent nors tegen Myron terwijl hij hem voor een moment met een strakke blik aan keek. Vervolgens liep hij snel verder, op zoek naar Kitai natuurlijk. Kitai wachtte tot dat hij zeker wist dat de docent weg was. Langzaam aan kwam hij vanachter Myron vandaan en kwam hij voor hem staan. Hij keek hem met een vrolijke brede glimlach in de ogen. ''Bedankt!'' Sprak hij tegen hem terwijl zijn ogen er speels bij glinsterde. ''Sorry van net, zoals je ziet had ik haast'' Sprak Kitai vervolgens tegen hem terwijl hij voor een moment een hand op zijn achter hoofd legde en wat door zijn blonde haren heen ging. Hij lachte vervolgens naar de jongen. Maar het duurde niet lang of hij hield zijn hoofd ineens wat schuin. Zijn blik gleed over het lichaam van de jongen heen waarna hij hem in de ogen aan keek. ''Wie ben je eigenlijk?'' Vroeg Kitai aan hem. Maar besefte al snel dat dat er waarschijnlijk wat raar uit zou komen. Immers was hij de nieuwe leerling hier en zou hij zich dus als eerste moeten voor stellen. Gelijk stak hij een hand naar de jongen aan. ''Ik ben Kitai, net nieuw hier op school!'' Stelde hij zich opgewekt voor terwijl hij zijn hoofd weer recht hield en de jongen weer een van zijn vrolijke glimlachjes gaf.

Na een paar maanden was Myron dan eindelijk uit de dorm gekropen en naar de academie gegaan, omdat hij zich moest melden bij het hoofd. Echter verliep het wat anders. Hij was wat aan het rond dwalen op de begaande grond, aangezien hij tijd wou rekken, maar plots werd hij omver gelopen door iemand en werd hij door de zwaartekracht aan getrokken. Even had hij zijn ogen gesloten, maar zodra hij merkte dat iets of iemand op hem lag opende hij zijn ogen. Hij keek in de donkere verbaasde ogen van een jongen. Meteen bij de blonde haren en verbaasde ogen dacht hij aan Keisuke. Waardoor zijn emotieloze blik even weg was, maar al snel zette hij zijn masker weer op. Hij drukte de jongen weg, waarna hij op stond en zijn hand naar de jongen uit stak waar hij zich eventueel aan kon op trekken. De jongen bleef even zitten en keek alleen naar zijn hand. Even dacht Myron erover om weg te gaan, maar precies opdat moment hoorde hij hoe voetstappen naderde en de jongen zich vliegensvlug aan de hand op trok om zich vervolgens achter Myron te verstoppen. Even had Myron wat verbaasd gekeken, waardoor alweer de emotieloze blik uit zijn ogen werd getrokken. ''Blijf staan'' beval de jongen hem snel. Myron wou er tegen in gaan, er achter komen wat er was, maar precies op dat moment verscheen een docent. Even wachtte Myron af. De kans was klein dat de leraar wist dat hij een vampier was. Waarschijnlijk dacht hij dat hij gewoon een spijbelaar was. De docent leek zoekende, maar bleek niet te vinden wat hij wou vinden. Hij snoof eens boos, waarna de docent zich al snel richtte op Myron. ''Moet jij niet naar je les?'' vroeg hij nors en keek Myron strak aan. Myron keek hem met een strakkere blik aan. "Tussenuur," sprak hij op een kille stem die op een manier angstaanjagend klonk. Het duurde dan ook niet lang of de docent was weer uit zijn zicht verdwenen. Myron was niet boos of kil, nee hij deed het voor de lol en helemaal automatisch. Hij wist niet waarom, maar toen hij zich weer richtte tot dat jongen wist hij waarom. De jongen zorgde ervoor dat zijn emotieloze blik en gedachtes even van hem af werden gezet. Even dacht hij er niet meer aan, maar toch hield hij de emotieloze blik vast. Bang dat de gedachtes elk moment weer terug konden komen. Met een vrolijke brede glimlach kwam de jongen tevoorschijn. Iets wat de mondhoek van Myron een millimeter omhoog liet gaan, iets wat niet te zien was met het blote oog. ''Bedankt!'' zei de jongen opgewekt. Myron knikte kort en stug, als teken dat het goed was. Hij was van plan om zich weg te draaien en weg te lopen, echter hield de jongen het niet bij een simpel bedankje. ''Sorry van net, zoals je ziet had ik haast'' zei hij en krabde even met zijn hand door zijn blonde haren heen. Die blonde haren... Al snel werd Myron zijn aandacht weer getrokken door de jongen die naar hem lachte, opnieuw schoot zijn mondhoek een millimeter omhoog. Het ging allemaal onbewust en Myron had het dan ook nauwelijks zelf door. Plots hield de jongen zijn hoofd schuin en bekeek Myron even. ''Wie ben je eigenlijk?'' vroeg de jongen plots. Myron zijn wenkbrauw ging omhoog en fronste zich. Echter bleek de jongen al snel te beseffen dat het nogal raar klonk, waarna de jongen dan ook zijn hand naar Myron uit stak. ''Ik ben Kitai, net nieuw hier op school!'' stelde hij zich opgewekt voor en glimlachte weer één van de vrolijke glimlachjes die Myron in die korte tijd al zo vaak had gezien. Die jongen, genaamd Kitai, straalde zoveel vrolijkheid uit. Bijna net zoveel als Keisuke. Hij zorgde ervoor dat de doffe kleur in Myron zijn wereld langzaam aan verdween. Even bleef Myron wat stil, probeerde zijn gedachtes weer op een rijtje te zetten. Wat kon hij het beste doen? Weg gaan. Dat was waarschijnlijk het beste, maar om de jongen hier zo achter te laten voelde gewoon verkeerd aan. Uiteindelijk stak hij ook zijn hand uit naar die van Kitai en schudde al snel zijn hand. "Myron," zei Myron kortaf, besloot dus uiteindelijk maar om te blijven. Bovendien kon hij nu nog wat tijd rekken. Dan kon hij er maar het beste van maken. Dat was de eerste positieve gedachte die hij had sinds Keisuke's dood. Myron trok zich weg bij die gedachtes en leunde tegen de muur aan om zich vervolgens naar beneden te laten glijden om op de grond te gaan zitten. Hij keek even op naar Kitai, waarna hij met zijn hand op de grond sloeg als teken dat Kitai daar moest gaan zitten.

Door te vergeten dat hij en de docent niet de enigste op de wereld waren botste hij tegen een jongen op terwijl hij de hoek om wilde rennen. Een behoorlijk knappe jongen kwam hij al snel wel achter. Voor een moment lagen ze op elkaar tot dat de jongen hem besloot van zich af te duwen, niet hard gelukkig. En zodra hij stond besloot hij hem dan ook recht te helpen. Kitai had dat aanbood al snel aangenomen. Maar niet om zomaar een reden. Nee de docent zat nog steeds achter hem aan. Kitai maakte dat hij achter de jongen kwam en zette hem voor zich, beval hem eigenlijk al om te blijven staan. Misschien niet heel netjes maar hij had het met een nogal onschuldige voortvluchtige toon uitgesproken. Hij was geen dominant type. Hij probeerde enkel van de docent af te komen. De docent kwam al snel in zicht. Maar zijn verstop plek achter de grotere knappe jongen voor hem leek te werken. Tot zijn opluchting. Na wat gezegd te hebben tegen Myron was de docent weer weg gegaan. De jongen had met een kille toon gesproken. Kitai moest zich inhouden niet te lachen. Want gelijk na de woorden van de jongen was de docent weg gegaan. Alsof de jongen hem had weg gejaagd met zijn toon. Zodra hij zeker wist dat de docent weg was kwam hij achter de jongen vandaan en kwam hij voor hem staan. Gelijk bedankte hij hem op een opgewekte manier. Zo begon hij dan ook al snel verder te praten tegen de jongen. Echter wel zoveel dat er voor de jongen geen reactie tussen te krijgen was.
Uiteindelijk besefte Kitai dan ook wel wat. De jongen had in het begon dan ook niet al te vrolijk gekeken. Maar nu leek dat wat minder te zijn. Voor een moment had Kitai zich afgevraagd wat er gaande was maar zodra de jongen leek op te klaren liet hij het dan ook wel wat gaan. Kitai was een hyper en vrolijke jongen. Een irritatie en joker voor docenten en andere volwassenen. Maar met studenten probeerde hij zo goed mogelijk mee op te schieten. Hij bood zich dan ook altijd wel aan als luisterend oor als iemand anders in de problemen zat om diegene vervolgens te kunnen helpen. Kitai besloot zich nu beter op te stellen en stelde zich voor aan de jongen waarbij hij bekend maakte dat hij nieuw was. Vandaag was zijn tweede dag en ja, hij had er gelijk al weer een zooitje van gemaakt. Maar goed hij gaf daar niet zo om. Afwachtend keek Kitai de jongen aan. Voor kort viel er een stilte. Was de jongen niet van plan te antwoorden? Zou hij weg gaan? Kitai keek voor een moment wat vragend naar hem. Bijna wilde hij zijn hand laten zakken en dan ook maar weer verder gaan maar op dat moment pakte de jongen dan toch zijn hand vast en schudde hij deze. Hij stelde zich voor als Myron. Hij had wel wat kortaf geklonken maar dat vergaf Kitai hem wel. Zijn aandacht was dan ook al snel getrokken door de naam van de jongen. Myron. ''Gave naam'' Sprak Kitai gelijk uit terwijl nu dan ook weer een vrolijke glimlach plaats maakte op zijn mond. Plots liet de jongen zich naar beneden glijden via de muur en kwam hij zo uiteindelijk op de grond terecht. ''Gaat het?'' Vroeg Kitai gelijk aan hem. Bang dat er iets met hem was, misschien wel ziek ofzo. Maar gelijk daarna klopte de jongen met zijn hand op de grond. Kitai glimlachte weer en kwam dan ook al gauw bij Myron op de grond zitten. Hij ging in kleermakers zit zitten en plaatste zijn handen op zijn benen. Zijn blik ging van de grond opzij naar Myron. ''Dus we zitten hier nu.. Maar moet jij niet bij vrienden zijn, of een lief?'' Vroeg Kitai glimlachend aan hem. Hij zag namelijk wel voor zich dat de jongen een liefde had. Hij zag er veel te goed uit om geen grote vrienden kring of een lief te hebben. Maar goed hij wist dan ook niet dat Myron zijn vriend nog niet zo heel lang geleden was verloren.

Myron wist niet goed wat hij moest gaan doen. Zou hij blijven? Of toch maar verder gaan naar het hoofd om zich vervolgens weer op te sluiten in de dorm. Hij wist dat hij niet eeuwig zich kon blijven verstoppen, maar hij wist niet of hij ooit verder kon gaan met zijn leven. Een leven zonder Keisuke was gewoon geen leven. Het was om Keisuke dat hij nog geen zelfmoord had gepleegd. Hij was deze jongen tegen gekomen, die zich had voorgesteld als Kitai. Hij leek erg veel op de jongen die Myron nog zoveel lief hield. Blond haar, vrolijk karakter en zelfs door voorletters waren het zelfde. Het emotieloze masker dat Myron op had werd soms een beetje weg getrokken door de jongen, maar dan was Myron weer té koppig om er aan toe te geven zette het masker al snel ook weer op. Hij wist niet of het het beste was, maar besloot uiteindelijk maar om te blijven. Hij kwam er wel achter of het slim was wat hij had besloten. Hij pakte de hand van Kitai vast en schudde deze. Al snel volgde dan ook zijn naam, zodat Kitai nu ook die van Myron had. Bij de gedachte van Keisuke begon Myron tegen de muur aan te leunen en liet zich zo naar beneden zakken totdat hij op de grond zat. ''Gaat het?'' vroeg Kitai. Myron keek op, licht verbaasd om de reactie van Kitai, maar ergens vond hij het ook aardig dat Kitai zo snel bezorgd was. Om hem gerust te stellen klopte Myron op de vloer als teken dat Kitai naast hem moest komen zitten, wat hij dan ook deed. Even keek Myron naar Kitai, waarna hij weer naar voren keek en de muur voor hem bestudeerde. Zijn blik viel opnieuw op Kitai toen hij in een kleermakerszit ging zitten en hij zijn blik richtte op Myron. Myron besloot om zwijgend te blijven, liet Kitai de eer hebben om de stilte te doorbreken. ''Dus we zitten hier nu.. Maar moet jij niet bij vrienden zijn, of een lief?'' De laatste woorden kwamen binnen als hamerslagen op zijn hart. Hij keek dan ook gelijk weg, terwijl hij op zijn lip beet. Hij deed het uit een reflex en probeerde zo de tranen weg te duwen die al snel waren ontstaan in zijn ogen. Hij beet harder op zijn lip, om te voorkomen dat de tranen uit zijn ogen rolde. Het lukte, alleen beet hij te hard op zijn lip waardoor hij al snel de roestige smaak van zijn eigen bloed proefde. Echter zorgde dit er niet voor dat hij in de vampierstaat werd. Nee, dit was gewoon zijn eigen bloed. Het was het zelfde als een mens die bloed proefde. Het smaakte vies en roestig. Myron legde een hand op zijn lip en probeerde zo het bloedde te stoppen. Hij zuchtte kort. Nee, er kwam niks goeds van als hij met iemand contact had. Dan kreeg je alleen maar dit. Gedoe, verdriet en pijn. Dingen die niemand wou. De tranen in zijn ogen waren inmiddels al weg. Hij richtte langzaam zijn blik even op Kitai. "Ik ga even naar de wc," zei Myron en stond ook gelijk al op. Hij liep richting de wc, maar wist niet of hij nadat hij zijn lip had afgedroogd, hij weer terug zou gaan naar Kitai. De eerdere tranen vertelde hem duidelijk dat hij het niet leuk vond, maar dat was om het onderwerp. De jongen zelf, ja, die mocht hij wel. Maar het was niet slim. Het zou toch alleen maar verdriet en pijn op leveren. Geluk bestond niet meer in de wereld, sommige mensen moesten het alleen nog in zien.

De jongen wiens naam Myron was en Kitai dan ook een erg mooie naam vond had zich tegen de muur aan laten zakken. Iets wat er voor zorgde dat Kitai gelijk begon te denken dat Myron iets mankeerde. Misschien wel lichamelijk of misschien dacht hij aan iets. Hoe dan ook vroeg Kitai hem voor dat hij er over nadacht al of er iets met hem was. Later bedacht hij wel dat dat niet zo netjes kon over komen. Straks was het iets privés van Myron en dan ging het hem natuurlijk niets aan. KItai wilde dan ook zijn excuses aan bieden maar op dat moment klopte Myron naast zich op de grond. Als teken dat hij naast hem mocht komen zitten. Nog even had Kitai met een wat bezorgde maar daarna verontschuldigende blik naar Myron gekeken. Maar daarna verscheen er dan ook al snel een glimlach op zijn mond. Gelijk liep hij naar de plek toe waar Myron op had geklopt en kwam hij zo in kleermakers zit naast hem zitten. Hij zette zijn handen op zijn benen en richtte zich nu met een vrolijke glimlach op Myron. Een stilte zat er aan te komen. Want Myron was in ieder geval niet diegene die als eerste zou spreken, of uberhaubt zou spreken. Maar Kitai was er een die de stilte geen kans zou geven en dus begon hij dan ook al snel te praten. Hij vond het opvallen dat Myron hier zo met hem zat. Hij was good looking en hij verwachtte dan ook wel dat hij met een tussen uur omgeven zou worden door een vrienden groep en een knappe vriendin of vriend. Ja je wist het nooit zeker en het zou hem niets verbazen als andere jongens hem ook leuk zouden vinden. Kitai glimlachte lichtjes wat flauwtjes. Stiekem hoopte hij dat Myron nog geen lief had.
Echter na zijn woorden keek Myron gelijk weg terwijl hij op zijn onderlip beet. Kitai keek wat verbaasd naar hem. Had had hij wat verkeerds gezegd? Dat kon vast niet anders. Had Myron misschien geen vrienden? Of geen lief? Kitai slikte eens. Hij oordeelde ook veels te snel soms. ''Sorry!'' Zei Kitai dan ook gelijk tegen hem. Spijt hebbend door dat hij misschien wel iets heel verkeerds had gezegd. Plots ontdekte hij het bloed bij Myron zijn lip. Voor een moment keek hij wat verbaasd naar de lip waarna hij zich op zijn tas richtte en er een zakdoekje uit wilde halen voor Myron uit wilde halen. ''Hier voor je lip'' Zei Kitai terwijl hij het doekje naar hem uit stak. Maar toen hij Myron zijn kant op keek was hij ineens op gestaan. Hij zei hem dat hij naar de wc moest. Kitai keek nog wat verbaasd omhoog naar hem waarna hij zijn arm langzaam aan liet zakken. ''Oh oke...'' Reageerde hij waarna hij Myron met zijn ogen volgde. Myron ging er dan ook al gelijk vandoor. Gelijk stond Kitai op en stopte hij het nog onaangeraakte doekje weg in zijn tas waarna hij deze over zijn schouder slingerde. Hij ging vervolgens richting de wc's waar Myron dan ook heen was gegaan. Buiten de wc's bleef hij wachten. Hij zette zich tegen het raam kozijn aan. Voor een moment keek hij naar buiten waarna hij naar de grond keek. Vervolgens sprong hij omhoog en zette hij zich zo op de vensterbank neer. Hij dacht na aan net, de manier hoe Myron op hem had gereageerd. Hij slaakte even een lichte zucht. Het had er naar uit gezien. Maar dat betekende dan ook dat hij het nu weer goed zou moeten maken. Dat wilde hij dan ook doen. Geduldig wachtte hij tot dat Myron terug zou komen.

Myron wist dat er een stilte aan zat te komen en had daar op zich niet zoveel problemen mee. Hij had de laatste paar maanden immers al de hele tijd in stilte geleefd. De drukte in de academie was dan ook even iets wat hem verbaasd en licht verward maakte. Echter leek Kitai er anders over na te denken. Hij verbrak de stilte en bij de laatste woorden werd Myron meteen wakker geschud. Hij kreeg het gevoel alsof een hamer op zijn hart sloeg en week zijn blik dan ook meteen weg. Hij beet op zijn lip, om de tranen binnen te houden. Hij hoorde hoe Kitai zich verontschuldigde, maar Myron ging er niet verder op in. Hij had het te druk met de gedachtes weg te drukken en de tranen. Eenmaal dat gelukt was, proefde hij de roestige smaak van bloed in zijn mond. Al snel kwam hij er achter dat het zijn lip was die bloedde doordat hij er zo hard op had gebeten. Kitai bood hem een doekje aan, maar Myron stond al op en zei hem dan ook al gauw dat hij naar de wc zou gaan. Hij hoorde hoe Kitai nog wat mompelde, maar zo snel mogelijk was hij alweer in de wc. Hij keek even kort naar zijn spiegelbeeld. De bloeding van zijn lip was niet veel en zou dan ook al wel weer snel genezen. Myron pakte een papiertje en begon het bloed van zijn lip af te deppen. Hij deed het wat langzaam, maar toen hij uiteindelijk klaar was gooide hij het doekje weg. Hij vouwde zijn handen tot een kommetje en deed er wat water wat hij vervolgens in zijn gezicht sloeg. Het water voelde verfrissend en verkoelend aan waardoor Myron zich weer leefbaar voelde. Nou ja leefbaar, leefbaar zoals hij eerder had gedaan. Hij wist niet zeker of hij terug zou gaan naar Kitai. Kitai had er immers voor gezorgd dat hij die gevoelens weer voelde, maar daar kon Kitai niks aan doen. Dat was hijzelf die zo dom was om weer in contact te komen met mensen. Ja, hij moest het verband maar verbreken, maar toen hij de wc uit liep en daar Kitai zag staan, twijfelde hij daar nog sterk over. Hij moest in ieder geval zijn excuses aan bieden. Hij liep naar Kitai toe en kwam voor hem tot een halt. Zijn emotieloze masker was wedergekeerd. "Sorry," zei Myron en wreef eens met zijn hand wat ongemakkelijk aan zijn achterhoofd. "Het is mijn schuld, sorry," verontschuldigde Myron zich nogmaals. Oké en nu even flink zijn, het is het beste. Sprak Myron tegen zichzelf waarna hij zich langzaam omdraaide en weg liep. Stilletjes hopend dat er iets zou gebeuren waardoor hij niet weg hoefde te gaan.

Kitai was ook richting de wc's gegaan. Maar wachtte er buiten rustig op Myron. Hij had zich dan ook op een vensterbank neer gezet met zijn tas naast zich op de grond. Terwijl hij zijn benen wat heen en weer liet gaan keek hij richting de grond, alsof die zo interessant was. Helemaal niet eigenlijk maar het ging automatisch. Hij zat in gedachten over Myron. Hoe hij op zijn woorden had gereageerd had er naar uit gezien. Hij had er blijkbaar zelfs zijn lip van door gebeten. Kitai slikte eens bij de gedachten. Die arme Myron, hij had gewoon maar wat gezegd zonder er bij na te denken hoe het bij hem zou over komen. Kitai zuchtte eens maar bedacht zich gelijk wat. Hij zou het gewoon goed maken, door wat leuks te doen met z'n twee. Misschien zwemmen? Bioscoopje? Het park? Strand? Discotheek? Ach hij zou wel zien waar ze uit kwamen. Eerst maar is wachten tot dat Myron terug was. Want zonder Myron kon hij natuurlijk niets beginnen. Hij hoopte dan ook dat het weer goed was met hem, en ook met zijn lip. Anders had hij nog steeds die zakdoekjes voor hem klaar liggen. Kitai glimlachte even flauwtjes bij de gedachten eraan. Plots hoorde hij de deur van de wc's open gaan en Myron kwam in beeld.
Kitai sprong gelijk van de vensterbank af en keek met een glimlach richting Myron, om toch maar te tonen dat hij blij was hem weer te zien. Kitai wilde naar hem toe gaan maar op dat moment kwam Myron al naar hem toe. Kitai zijn blik streek vanzelf naar Myron zijn lip om te zien hoe het daar mee ging. Het zou wel weer helen, maar toch hij voelde zich er schuldig over. Langzaam aan keek Kitai Myron weer in de ogen aan zodra hij voor hem tot stilstand was gekomen. Echter keek hij nu weer met een emotieloze blik naar hem. Kitai keek hem langzaam aan dan ook wat vragend aan. En toen kwam de sorry van Myron. ''Sorry?'' Herhaalde Kitai gelijk. ''Waarom jij sorry?'' Vroeg hij hem dan ook gelijk. Kitai had het gevoel gehad dat hij zijn excuses had moeten aanbieden. Ondertussen wreef Myron even op zijn achterhoofd waarna hij hem dan ook zij dat het zijn schuld was. En weer volgde er een 'sorry'. Kitai kon het niet helemaal volgen. Kitai had hem gewoon voorgeoordeeld voor iemand die hij blijkbaar niet was en daardoor had hij zich rot gevoeld. Dan was Kitai toch diegene die sorry moest zeggen? Even keek Kitai dan ook wat verward weg maar al snel schoot zijn blik terug naar Myron die ineens van hem weg liep. Kitai gaf hem echter niet de kans om zo maar even weg te lopen. Gelijk rende hij naar Myron toe en kwam hij voor hem staan. Hij plaatste zijn handen tegen Myron zijn bovenarmen om hem tegen te houden. ''Wacht'' Zei hij gelijk tegen hem. Langzaam aan liet hij zijn handen daarna zakken. ''Het is mijn schuld. Ik ken je eigenlijk nog helemaal niet en gelijk had ik een beeld van je wat je misschien niet bent, ik zou je eerst moeten leren kennen'' Zei Kitai tegen hem waarna hij verontschuldigend een buiging maakte. Zodra hij recht stond glimlachte hij al snel weer naar Myron. ''Laten we iets gaan doen samen, iets leuks. Om dit te vergeten. En misschien kunnen we vrienden worden. Lijkt mij wel leuk'' Sprak Kitai algauw met nu weer een vrolijke glimlach tegen Myron. Plots pakte hij een hand van Myron vast en trok hij hem met zich mee richting de uitgang van de school. Zonder er eigenlijk over na te denken dat Myron misschien nog niet wat anders moest gaan doen. Eigenlijk moest hij naar het hoofd maar Kitai wist dat niet natuurlijk. En omdat Myron had gezegd dat hij tussenuur had konden ze vast wel even wat leuks doen. Kitai zou het op zich ook niet erg vinden om de rest van de lessen te skippen maar hij wist niet hoe Myron daar tegenover stond. Plots besefte hij dan ook dat hij wel heel snel was gegaan. Hij wist niet eens of Myron wel met hem weg wilde. Plots stopte hij dan ook met lopen en draaide hij zich langzaam aan om met een wat flauw glimlachje zichtbaar op zijn mond. ''Eh.. Wil je eigenlijk wel wat met mij doen?'' Vroeg Kitai met een licht onschuldig lachje tegen Myron, vanwege zijn gedrag.

Uiteindelijk had Myron besloten om niet meer terug te gaan naar Kitai en dus het contact te verbreken. Echter ging dat nogal moeilijk toen Kitai al snel weer verscheen in zijn zicht. Even was Myron licht verbaasd. Wat deed Kitai hier nog? Maar al snel werden zijn gedachten verandert toen de gedachte voorbij schoot dat hij zich waarschijnlijk wel even moest verontschuldigen. Aangezien alles van net zijn schuld was en hij dus het contact zou verbreken. Hij liep naar Kitai toe en verontschuldigde zich dan ook tweemaal. Kitai was echter erg verward hierdoor, maar Myron gaf er niet veel aandacht aan. Hij draaide zich om en liep weg, stilletjes hopende dat er iets zou gebeuren waardoor hij moest blijven. Kitai had iets wat ervoor zorgde dat Myron stilletjes weer zin kreeg in het leven. Misschien was het wel beter om bij Kitai te blijven, maar Myron zijn besluit stond vast en hij was erg koppig. Te koppig om toe te geven. Echter hoorde hij al snel voetstappen zich versnellen, waarna Kitai al snel voor hem verscheen. Kitai legde zijn handen op de schouders van Myron en bracht hem al snel tot een halt. ''Wacht'' klonk het dan ook al snel. Myron trok licht verbaasd een wenkbrauw op, waarom stopte Kitai hem? Myron besloot echter om maar af te wachten. Hij bleef staan en liep niet weg. Hij had immers stilletjes gehoopt dat dit zou gaan gebeuren. Nadat Kitai zijn handen had laten zakken, keek Myron hem licht afwachtend aan met zijn donkere ogen. . ''Het is mijn schuld. Ik ken je eigenlijk nog helemaal niet en gelijk had ik een beeld van je wat je misschien niet bent, ik zou je eerst moeten leren kennen'' zei hij waarna hij plots een verontschuldigende buiging maakte. Even was Myron wat verbaasd, waarna zijn mondhoek weer een klein beetje omhoog kroop. "Het is al goed," zei Myron om Kitai wat gerust te stellen, ook al was hij nog niet honderd procent overtuigd dat het niet hemzelf was die het had aangedaan. Toen Kitai weer recht stond glimlachte hij al gauw weer naar Myron. Iets wat ervoor zorgde dat zijn mondhoek weer wat omhoog kroop, zonder dat Myron het zelf echt door had. ''Laten we iets gaan doen samen, iets leuks. Om dit te vergeten. En misschien kunnen we vrienden worden. Lijkt mij wel leuk'' zei Kitai vrolijk. Myron was even wat verbaasd door dit. Vrienden? Net stond Myron nog op het punt om hun contact te verbreken, moest hij dit wel doen? Voordat hij daar ook nog maar langer over na kon denken, pakte Kitai zijn hand al vast en liep weg. Myron keek licht verbaasd, terwijl hij de weg volgde richting de uitgang van de academie, beseffend dat hij nog langs het hoofd moest gaan. Echter kwam hij zelf niet tot een halt, nee het was Kitai die plots stopte en zich weer tot hem wende. In Myron zijn ogen lag nog steeds een lichte verbazing. ''Eh.. Wil je eigenlijk wel wat met mij doen?'' vroeg Kitai met een licht verontschuldigend lachje. Opnieuw week Myron zijn mondhoek uit naar omhoog. "Ik wil best," begon Myron naar de waarheid, niet eens beseffend of het wel verstandig was. "maar ik moet eerst nog langs de hoofdmeester," zei hij en knikte kort naar de trappen die uiteindelijk leidde naar het kantoor van de hoofdmeester. Hij loste zijn hand van die van Kitai. Al snel schoot de gedachte dan ook weer voorbij dat het niet slim was om contact te houden met Kitai. Hij was immers een mens. Een mens waar hij nu al te veel om gaf om te vermoorden. Sowieso vermoorde hij geen mensen meer. Nee, het was niet slim en Myron moest zich er dan ook tegen verzetten. "Ik zie je dan nog wel weer eens," zei Myron waarna hij zich omdraaide en de trappen op liep.

Myron had zich van hem weg gedraaid. Blijkbaar wilde hij van hem weg gaan. Kitai voelde zich dan ook nog steeds zo schuldig en begreep niet waarom Myron nu eigenlijk zijn excuses aan had geboden. Gelijk schoot hij Myron achterna en hield hij hem tegen door zijn handen tegen zijn bovenarmen te plaatsten. Vervolgens bood hij zijn excuses aan waarbij hij eens boog. Het was heel normaal voor hem om zijn excuses op die manier aan te bieden. Hij had het altijd zo geleerd van zijn moeder. Het zou beleefder overkomen had ze gezegd. En hij had zijn moeder daarin geloofd. Hij had altijd al beter met zijn moeder kunnen opschieten. Zijn vader ook wel, maar altijd minder. En nu al helemaal niet meer. Zodra Kitai recht stond ontdekte hij plotseling de mondhoek van Myron die lichtjes wat omhoog stond. Je moest goed kijken wilde je het zien. Maar hij zag het, ja nu zag hij het. Kitai twijfelde dan ook geen moment. Wat hij ook deed, het leek Myron nog een beetje op te vrolijken en dus ging hij gelijk door. Hij stelde Myron voor om wat leuks te gaan doen. Hij greep zijn hand vast en trok hem zo al snel achter zich aan richting de ingang zonder echt op antwoord te wachten. Hij kon zich van alles bedenken wat ze konden gaan doen. Hij woonde hier misschien dan nog niet zolang. Kitai was goed in het bestuderen van steden en hun uitgaansgelegenheden. Het enige huiswerk wat hij dan wel weer deed.
Echter net toen ze voor de ingang kwamen en Kitai Myron dan ook mee naar buiten wilde trekken besefte hij dat Myron misschien wel niet eens wat leuks met hem wilde doen. Al had hij zich niet persee verzet tegen zijn actie. Maar goed je wist het niet. Misschien was hij wel zo overdondert door Kitai zijn actieve gedrag. Hij zou niet de eerste zijn. Plots zag hij de mondhoek van Myron weer wat omhoog gaan. Kitai glimlachte dan ook al snel terug naar Myron, het stond hem goed. Hij was dan ook benieuwd hoe een nog grotere glimlach Myron zou staan. Kitai wilde het weten, het ontdekken. Hopelijk zou hij Myron dan ook eens zover krijgen. Daar zou hij in ieder geval wel zijn best voor doen. Myron antwoordde algauw dat hij wel wilde. Maar daarna maakte hij dan ook bekend dat hij nog naar de hoofdmeester moest. Kitai keek even met een diepe teleurgestelde zucht weg. ''Oh..'' Reageerde hij er dan ook bij waarna hij langzaam aan terug naar Myron keek. Ergens hoopte hij dat Myron dat gebeuren met de hoofdmeester zou skippen en met hem mee zou komen. Echter gebeurde het tegenovergestelde. Myron eindigde met een 'Ik zie je dan nog wel weer eens' waarna hij van hem weg liep naar de trappen toe en deze zo op ging. Kitai keek even verbaasd naar hem. Moest hij hem nu laten gaan? Maar zou hij Myron dan wel echt weer eens zien? Plots zette Kitai het weer op een rennen, zo ook de trap op. Nee hij zou het nog niet opgeven. Myron was de eerste student waar hij echt wat contact mee had. En hij was er van verzekerd dat ze vandaag bevriend zouden raken. ''Wacht Myron kan je na de hoofdmeester niet afsp..'' Hij kon zijn woorden niet afmaken want op dat moment schoof zijn voet weg bij een glad stukje op de trap en dreigde hij naar achteren te vallen van de trap af. Kitai zijn ogen verwijdde terwijl hij de reling net niet meer vast kon pakken.

Doordat Kitai hem even mee had gesleurd en zich had verontschuldigd, had Myron even getwijfeld of hij het contact tussen hen wel wou verbreken. Toen Kitai dan ook naar hem vroeg of hij wel met hem mee wou gaan. Loog Myron niet. Nee, hij zei hem dat hij mee wou gaan en zei daarna ook de reden waarom het niet kon. Hij wist niet zeker of het wel slim was om bij Kitai te blijven en twijfel betekende nee. Dus uiteindelijk zei hij dat hij hem nog wel weer eens zou zien, wat hij waarschijnlijk toch niet zou doen, en liep toen naar de trappen toe om die vervolgens op de te lopen naar de hoofdmeester. Dat was de reden waarom hij hier immers was. Hij wist niet zeker wat hij moest doen. Hij vond het leuk en gezellig met Kitai. Daarbij kwam kijken dat Kitai zijn wereld weer een beetje opfriste en veel op Keisuke leek. En dat was ook precies de reden waarom Myron uit zijn buurt wou blijven. Hij wou Keisuke niet bedriegen, maar de gevoelens die hij voor Kitai in die korte periode had gekregen, waren sterk, erg sterk. Echter kon Myron zich nog erg goed inhouden, waardoor hij het zelf nauwelijks besefte. Zijn hart zei hij hem dat hij moest blijven bij Kitai, zijn hersens zeiden tegen hem dat hij uit zijn buurt moest blijven. Hij wou toch niet nog een vriend van hem vermoorden? Ook al kende hij Kitai nog maar een paar minuten en je hem nog niet echt als een vriend kon bestempelen. Ondanks alles besloot Myron om zichzelf een rust te gunnen door alleen nog maar te concentreren waar hij heen ging: het kantoor van de hoofdmeester. Hij had de hoofdmeester nog niet zo vaak gezien, maar hij wist wel dat de hoofdmeester een vampierenjager was en niet iemand was om mee te spotten. Hij moest dat ook niet al te bot en te kil tegen hem gaan doen. Myron moest een goeie smoes bedenken om ervoor te zorgen dat hij niet hoefde te vertellen wat er werkelijk gebeurd was die paar maanden later. En zo was hij weer vertrokken in een nieuwe gedachtestroom. ''Wacht Myron kan je na de hoofdmeester niet afsp..'' hoorde Myron Kitai plots. Toen hij op merkte dat Kitai zijn zin niet afmaakte, wat vrij snel was, draaide hij zich snel om. In een flits zag hij hoe Kitai grip verloor en door de zwaartekracht werd aangetrokken. Myron dacht er verder niet bij na en snelde naar beneden. In een paar seconden, voordat Kitai de grond kon raken, ving Myron hem op. Even bleef hij zo staan, totdat hij besefte wat hij zo juist had gedaan. Dat had er waarschijnlijk abnormaal uitgezien. Myron hoopte maar dat Kitai het niet had gezien en besloot dus uiteindelijk maar te doen alsof er niks was gebeurd. Toen Kitai weer recht stond liet hij hem los. Hij was van plan om de trap weer op te lopen, maar kwam toen abrupt tot een halt. Een gedachte vloog naar binnen. Als hij Kitai al zo beschermt, moet hij wel wat voor hem betekenen. Als hij Kitai wil vergeten, krijgt hij alleen nog maar meer pijn en verdriet. Langzaam aan draaide hij zich om naar Kitai. "Ik kan wel afspreken nadat ik bij de hoofdmeester ben geweest," begon Myron langzaam. Hij liep ondertussen de laatste trap op en bleef boven voor de deur van de hoofdmeester staan. Hij richtte zich nog ff op Kitai. "Wacht hier," zei hij tegen Kitai, terwijl hij op de deur van de hoofdmeester klopte en toen naar binnen liep. Hij wist niet hoe het gesprek ging verlopen, maar hij hoopte dat het snel over was.

En voor de tweede keer leek Myron van hem weg te willen gaan. Echter was Kitai niet iemand waar je zo snel vanaf kwam. Niet op de stalkerige manier bedoelt maar Kitai zou zeker niet opgeven als het om Myron ging. Wat het ook was dat hij hem liet voelen. Hij had die mondhoeken wel lichtjes omhoog zien gaan. Iets wat Kitai op een of andere manier de uitdaging gaf om hem nog meer en groter te laten glimlachen. Misschien zou hij dan ooit zijn lach horen. Ja Kitai was wel benieuwd hoe dat er uit zou zien en hoe dat zou klinken. Een vrolijke Myron. Daar ging hij voor. Hij was dan ook vast besloten om vrienden te worden met hem. Hij zou dan de eerste vriend zijn hier die hij had. Dat leek hem geen slecht idee. Zo snel als hij kon ging hij Myron dan ook achterna de trap op. Ondertussen wilde hij Myron voorstellen om wat leuks te gaan doen als hij bij de hoofdmeester was geweest. Maar hij kreeg de kans niet om zijn zin af te maken. Nee door iets teveel enthousiasme, en door dat kleine gladde stukje op de trap waar hij natuurlijk precies weer op moest staan gleed hij uit en viel hij zo naar achteren. Kitai had de reling niet meer vast kunnen pakken. Anders had hij zichzelf nu kunnen weerhouden van het vallen maar nee. Dat geluk kwam hem ook niet toe. Kitai voelde hoe de zwaartekracht hem mee nam in een val naar achteren. Zijn ogen verwijdde, waarna hij ze al snel dicht kneep en zich voorbereidde op de klap. Een klap die waarschijnlijk niet zo fraai zou zijn.
Plots kwam hem ander geluk toe. Kitai voelde geen klap, nee het leek alsof hij in de lucht bleef zweven. Onder zijn rug voelde hij iets waar in hij hing. Het voelde als twee armen. Langzaam aan opende Kitai zijn ogen om te zien wie het was die hem had opgevangen. Tot zijn grote verbazing stonden zijn ogen al snel weer groot. Het was Myron!? Langzaam aan streek zijn blik van de trap tree waar Myron had gestaan, en die was al redelijk hoog geweest, terug naar waar ze nu waren. Hoe.. Hoe was hij zo snel bij hem gekomen. Langzaam aan werd hij weer recht gezet zodat hij weer met twee benen op de grond stond. ''B-bedankt'' Stotterde Kitai nog even wat door de schrik maar zodra hij recht stond begonnen zijn ogen al snel te glunderen. ''Wow.. je bent net superman! Zo snel als dat je bij me was!'' Riep Kitai plots enthousiast met een brede glimlach. Hij had dit echt niet verwacht. En nog steeds was het hem een raadsel hoe Myron zo snel bij hem was gekomen. Maar hoe dan ook moest hij wel toegeven dat hij blij was dat het Myron zijn armen waren waarin hij terecht was gekomen. Myron draaide zich uiteindelijk richting hem en gaf nu dan antwoord op zijn vraag die dus wel aan was gekomen ook al had hij hem niet afgemaakt. De vrolijke glimlach bleef zo dan ook zichtbaar op Kitai zijn mond. ''Yes!'' Reageerde hij waarbij hij een sprongetje in de lucht maakte, blij dat het hem was gelukt om Myron mee te krijgen en wat leuks met hem te kunnen gaan doen. Plots besefte hij hoe hij had gereageerd en glimlachte langzaam aan dan ook wat flauwtjes. ''Ik bedoel eh.. tot zo dan'' Reageerde hij terwijl hij met zijn wijsvinger even onschuldig langs zijn wang ging. Ondertussen ging Myron naar boven. Voor de deur van de hoofdmeester stopte hij en richtte hij zich tot hem. Hij zei hem hier te wachten. Gelijk knikte Kitai eens. ''Hai!'' Antwoordde hij waarbij een hand bij zijn hoofd hield alsof hij een soldaat was. Hij glimlachte daarna weer naar Myron waarna hij zich op de trap neer zette en geduldig wachtte tot hij terug zou komen.

Myron was in gedachte verzonken, maar werd daar plots uitgehaald toen hij Kitai aan een zin hoorde beginnen. Echter maakte hij zijn zin niet af. Toen Myron daar achter kwam, wat vrij snel was, draaide hij zich snel om. In een flits zag hij hoe Kitai uit gleed en de reling niet meer te pakken kreeg. Myron dacht er verder niet bijna en snelde naar hem toe. Binnen een paar seconden stond Myron achter Kitai en ving hem zo op voordat Kitai de grond kon raken. Even bleef hij zo staan, totdat Myron zich plots besefte wat hij had gedaan. ''B-bedankt'' zei Kitai wat stotterend. Al snel hielp Myron hem weer op twee benen en liet hem dan ook zo weer snel los. Hij hoopte dat Kitai niks had gezien, aangezien het waarschijnlijk nogal verdacht zou lijken. Hij was dan ook niet erg slim geweest om dat te doen, maar daarbij kwam kijken: kon hij Kitai gewoon zomaar laten vallen, terwijl hij hem kon helpen? Nee. Het was immers al gebeurd, er was niks meer aan te doen. Het was misschien niet helemaal slim geweest, maar spijt had Myron er niet van. Hij keek even naar Kitai, wist niet goed wat er zou komen. Of hij had niks door of hij had alles gezien. ''Wow.. je bent net superman! Zo snel als dat je bij me was!'' zei Kitai vrolijk en opgewekt. Myron zijn mondhoek schoot weer wat omhoog, maar dat was al snel weder gekeerd. Een superman,hé? Kitai moest eens weten. Hij was geen superman, hij was de badass. Die ene waar iedereen een hekel aan had en die iedereen graag dood wou; waarom leefde hij ook alweer nog? Myron besloot er niet verder op in te gaan, er zouden toch alleen maar meer vraagtekens ontstaan, en richtte zich weer tot de trap die hij op wou lopen, maar besefte zich al snel iets. Als hij Kitai had gered, betekend hij wel wat voor hem. Kitai vergeten zo gepaard zijn met verdriet en pijn, iets wat Myron niet wou voelen. Hij richtte zich uiteindelijk dan weer op Kitai en ging in op zijn voorstel om naar het gesprek nog wat met hem af te spreken. ''Yes!'' reageerde Kitai blij en sprong dan ook eens in de lucht. Myron was even wat verbaasd door de reactie, wat ook op zijn gezicht te zien was, maar al snel leek Kitai te beseffen wat hij net had gedaan en keek hij hem dan ook wat flauwtjes aan. ''Ik bedoel eh.. tot zo dan'' zei Kitai met een flauwe glimlach. Myron zijn mondhoeken trokken nu allebei op en een glimlach was te zien. Die Kitai toch. Hij knikte nog even bevestigend naar Kitai, als teken dat hij het echt meende en liep toen uiteindelijk de trappen op. Boven aan keek hij nog even naar Kitai en zei hem dat hij hier moest wachten. ''Hai!'' zei Kitai alsof hij een soldaat was en stond toen ook zo. Myron glimlachte opnieuw, waarna hij de deur open deed en binnen liep. Eenmaal binnen veranderde zijn humeur al meteen. Gesprek met het hoofd: fuck. Het hoofd zei hem om plaats te nemen, wat hij dan ook deed. Het gesprek ging precies zoals hij had gedacht. De hoofdmeester maakte zich zorgen en blablabla. Sure, die vampierenjager maakte zich zorgen om vampieren, geloofde hij het zelf? Myron gaf maar elke keer toe en gaf de hoofdmeester maar elke keer gelijk zodat hij er snel vanaf kon zijn. Uiteindelijk, na een lange preek, zei het hoofd dat hij kon gaan, wat Myron dan ook meteen deed. Hij sloot de deur achter zicht dicht en eenmaal op de gang zuchtte hij even. Totdat hij zich besefte dat Kitai op hem stond te wachten en zijn mondhoek alweer lichtjes optrok. Hij richtte zijn aandacht dan ook alweer snel op Kitai. "Dus waar gaan we heen?" vroeg Myron zich hardop af.

Langzaam aan keek Kitai even verbaasd zodra hij beide mondhoeken van Myron omhoog zag gaan. Hij.. Hij glimlachte. Hij glimlachte echt! Het was hem gelukt, of tenminste al een begin. Gelijk glimlachte Kitai terug naar hem. Het deed hem goed om Myron zo te zien glimlachen. Het stond hem echt goed, maar er kon nog wel een grotere glimlach van af. En Kitai zou daar dan ook voor zorgen, of tenminste daar wilde hij voor zorgen. Hij wilde Myron plezier geven, want het had geleken alsof hij dat al voor een hele tijd niet meer had gehad. Ondertussen was Myron naar de deur van het hoofd gegaan. Hij zou deze nu dan ook echt gaan bezoeken want hij vroeg hem te wachten. Kitai nam gelijk de houding van een soldaat aan en reageerde kort maar krachtig op Myron, dit natuurlijk voor de grap. Al zou hij zeker wel op hem wachten. Met een glimlach keek hij Myron na die uiteindelijk achter de deur van het hoofd zijn kantoor verdween. Voor een moment bleef zijn blik bij de deur hangen waarna hij zich al snel op de trap neer zette. Hij plaatste zijn armen recht op zijn benen en liet zijn hoofd op zijn handen steunen. Hij dacht na van wat ze konden gaan doen. Alles wat hij eerder had bedacht ging weer door zijn hoofd. Wat was leuk en konden ze nu nog doen? Langzaam aan liet Kitai zich opzij op de trap tree vallen waarna hij zich langzaam aan op zijn rug draaide en zo op de trap tree lag. Hij staarde naar het plafond. Brainstormend. Plots bedacht hij zich iets. Ja hij wist waar ze heen konden, zeker vandaag. Een brede glimlach verscheen op zijn mond waarna hij eens genietend een hand onder zijn hoofd plaatste. Ja hij had een goed idee, alhoewel het was nog maar de vraag of Myron het wat zou vinden, maar goed daar kwam hij vanzelf wel achter. Hij wilde het namelijk wel als verrassing houden. Als Myron het niets vond konden ze altijd nog ergens anders heen. Kitai was ondertussen zo in gedachten dat hij de deur van het kantoor niet open hoorde gaan.
Plots was Myron zijn stem te horen. Gelijk schoot Kitai recht en plaatste hij zijn handen op de trap. Met een wat flauw glimlachje keek hij naar Myron tot dat hij besefte wat zijn vraag was geweest. ''Ik weet het!'' Begon Kitai vrolijk terwijl hij op stond. ''Maar het blijft een verrassing..'' Zei hij daarna expres op een wat mysterieuze stem, hij gaf hem dan ook een knipoog. Gelijk daarna pakte hij een hand van Myron vast en trok hij hem met zich mee richting de ingang om vervolgens de school uit te gaan. Zo gingen ze richting de plek die Kitai in gedachten had, ondertussen hield hij Myron zijn hand goed vast. Alsof hij bang leek te zijn dat hij de grip er zo ineens van zou verliezen.

Het gesprek met het hoofd ging zoals Myron had verwacht. Hij vroeg de dingen die Myron had verwacht. Het kwam erop neer dat er veel "bla bla bla" was. Myron had geen zin in een lange discussie erover en gaf dan maar toe met wat de hoofdmeester zei en gaf hem gelijk. Zo kwam het dan ook dat de hoofdmeester hem al snel liet gaan. Myron was moe geworden door het gesprek en zijn humeur was dan ook niet helemaal gezind toen hij weer het kantoor uit kwam. Echter besefte hij zich al snel dat hij iets met Kitai zou doen, wat hem meteen al op vrolijkte. Hij wist alleen nog niet wat ze moesten gaan doen, maar Kitai wist het waarschijnlijk wel. Daarom vroeg Myron zich dan ook vervolgens hardop af waar ze heen zouden gaan. Zijn blik gleed naar de trap waar Kitai overeind schoot. Opnieuw schoot de mondhoek van Myron omhoog. Die Kitai. Hij deed wonderen met Myron. Hij had nog nooit zoveel 'gelachen' sinds een paar maanden geleden. Myron wist alleen niet of het iets goeds of verkeerds betekende. Het voelde goed aan, dus tot nu toe ging Myron met hem mee in zee. Hij wist alleen niet hoelang hij zijn verstand nog kon verdrukken door zijn gevoelens. Ooit zou zijn verstand het winnen van zijn gevoelens en zou hij kiezen. Maar tot die tijd ging hij er maar even mooi van genieten. Myron richtte zijn blik weer op Kitai die flauwtjes naar hem glimlachte, iets wat hem bijzonder schattig maakte. Myron was haast alweer vergeten dat hij een vraag had gesteld toen Kitai antwoord gaf. ''Ik weet het!'' zei Kitai opgewonden. Kort trok Myron een wenkbrauw op. Wat zou het zijn? Hij wou het dan ook vragen, maar Kitai was hem voor. ''Maar het blijft een verrassing..'' zei Kitai op een mysterieuze stem. Even keek Myron hem wat verbaasd aan, maar al snel werd zijn hand weer vast gepakt door Kitai en werd hij mee getrokken. Hij wou vragen waar ze heen gingen, maar hij hield zich in. Hij liet zich wel verrassen door het onwetende.