What's that beautiful sound? [&Adam]

Een nieuwe omgeving, een nieuw leven. Dat was wat hij hier moest beginnen. Chase was een jongen met gedragsproblemen. Hij was slim genoeg om op een gewone school terecht te kunnen. Maar door zijn aparte gedragingen zo eens in de zoveel tijd konden de andere leerlingen hem niet met rust laten. Ze pestte hem. En goed hard ook. Hij had geluk als ze hem een dag niet kwamen op wachten om hem in elkaar te slaan. Eerder die dagen voelde hij de pijn enkel al als hij er aan dacht. Nu vloog het allemaal maar langs hem heen. Als er iets met hem gebeurde, leek het niet tot hem door te dringen. Chase leefde in zijn eigen wereldje. Zijn wereldje waar het veilig was, waar niemand hem uit kon schelden of hem pijn kon doen. Het enige wat Chase dan ook als afleiding leek te hebben was huiswerk van school. Waaraan hij dan ook wel werd gezet door vooral zijn vader. Hij was immers de broer van de vader van Kyte en Dylan en had overduidelijk net zo'n prestatie lust. Echter had Chase er geen moeite mee, het was eigenlijk wat hij al die tijd al gewend was. Hij kende niets anders dan het werken aan school werk. Hij had dan ook gewoon geen vrienden om mee uit te gaan, niemand wilde hem. Maar ook dat werd gewoon voor hem. Voor hem voelde het als; Hij tegen de wereld.
Met zijn bruin gekleurde ogen keek Chase zijn omgeving rond. Een zachte tevreden zucht ontsnapte zijn mond terwijl zijn handen in zijn zakken rustte. Hij had zijn spullen al bij de academie afgeleverd in zijn kamer van de dayclass dorm. Nou ja het was niet helemaal zijn kamer. Hij had een roommate, echter was hij hem nog niet tegen gekomen. Nu dat dit zijn eerste dag was had hij natuurlijk geen huiswerk. Daarom had hij maar besloten om naar buiten te gaan en het bos te verkennen. Hij hield dan ook wel van de natuur. Het bevatte de rust die hij nodig had, waar hij zijn gedachten's kon laten varen. Plots hoorde Chase een geluid. Nee niet zomaar een geluid. Het klonk als zang. Chase bleef abrupt stil staan en luisterde er naar. Het was een jongen, dat wist hij zeker. En hij had een prachtige stem. Voor een moment sloot Chase zijn ogen. Hij luisterde naar de stem en de woorden. Hij voelde hoe zijn hartslag langzaam en kalm ging. Het was echt een fijne stem om naar te luisteren. Echter klonk het nu nog wat zacht. Gelijk opende Chase zijn ogen weer en keek hij in het rond. Hij moest uit zien te vinden waar het vandaan kwam. Ja dat zou hij doen! Gelijk begon hij te lopen, nog net niet te rennen, richting het geluid. Hij hoorde hoe de zang steeds duidelijker werd tot dat hij echt dichtbij leek te zijn. Chase hield zich schuil achter een boom zodra hij gedaante verderop zag bij een meer, dat blijkbaar aan dit bos aangrensten Chase plaatste stilletjes een hand op de boom en keek vanachter de boom naar de jongen. Langzaam aan plaatste hij de zijkant van zijn hoofd tegen de stam net achter zijn hand. Een licht glimlachje begon zijn lippen te sieren. Die stem.. Hij kon er wel bij weg dromen. Hij wilde dan ook dat het door zou gaan. Dat het oneindig zou duren.

Adam was verslagen. Kyte had hem niet toe gelaten bij zijn hart en had hem dat ook in zijn gezicht gezegd. Adam was kapot geweest. Kyte was in zo'n korte tijd alles voor hem. Echter zou hij nu niet opgeven. Nee. Hij wist dat er iemand in zijn leven zou komen die zijn hart steelt en hij die van die gene. Hij liet zich niet zo snel aan de kant schuiven. Oké; het was meer dan duidelijk dat Kyte niks in hem zag en het was meer dan duidelijk dat al zijn vrienden nu wisten dat hij gay was, maar ondanks Dylan was er tot nu toe niemand geweest die er problemen mee had gehad. Er was dan ook niks verandert tussen de vriendschap, maar wel tussen Dylan en Adam natuurlijk. Adam was nooit echt goed bevriend geweest met Dylan. Nee, eerder met Kyte, maar die zag hij nu ook niet meer zo vaak. Wat hij dan ook niet leuk vond. Hij had zo gehoopt dat hun band niet zo veranderen, maar hij had er ook om gevraagd. Met Kyte naar bed gaan terwijl hij dronken was, hoe dom kon hij zijn?! Adam zuchtte eens. Het was gebeurd en hij kon er nu niks meer aan doen.
Met een zucht liet hij zich vallen op de steen bij het meer. Hij keek even naar het meer. Het was een warme dag en hij zocht verkoeling bij het meer, maar ook om andere redenen. Hij wou zijn hoofd even op iets anders zetten dan zijn gevoelens. Hij deed dat altijd door te zingen, wat meestal in privacy ging aangezien hij geen kamergenoot had, maar vandaan kreeg hij een kamergenoot. Adam was uit de dorm gevlucht en uiteindelijk hier uit gekomen. Hij had geen zin om sociaal te doen. Adam nam kort een hap lucht, waarna hij begon te zingen. Zijn stem was helder en werd helemaal opgenomen door de wind die het mee voerde naar alles om zich heen. Hij geen muziek bij zich, maar had dat ook niet nodig. Hij kon het wel zonder. Zingend stond hij langzaam aan op. Hij sloot zijn ogen en genoot van de wind die eens langs hem ging. Hij opende zijn ogen, maar zag plots via zijn ooghoek een gedaante bij een boom staan. Adam stopte abrupt met zingen en keek meteen naar die persoon. Hij hoopte maar dat het niet iemand bijzonders was, aangezien hij zijn imago nog op peil wou houden. "Wie is daar?" vroeg Adam met een emotieloze stem en wachtte op antwoord.

Van een afstandje had hij de heldere zang al gehoord. Het was een jongens stem, en hij klonk prachtig. Het hield Chase dan ook zo vast dat hij even stil stond en zijn ogen er bij sloot. Gewoon om er naar te kunnen luisteren, er in op te kunnen gaan. Echter besefte hij al snel dat hij hier niet hoefde te blijven staan. Nee de stem kwam ergens een paar meter verderop vandaan. Daar moest hij heen! Zo zou hij nog beter van de zang kunnen genieten. Gelijk zette hij het dan ook op een lopen. Het was niet moeilijk om de jongen te vinden. Als je de verkeerde kant op liep werd de zang minder. Zo wist je dat je de andere kant op moest. Chase bleef zijn aandacht dan ook voluit op de zang houden tot dat hij bij een meer aan kwam. Het was een prachtig meer waarvan het water glinsterde. Langzaam aan eindigde Chase zijn blik bij een gedaante, een jongen. Zijn mond bewoog lang en beheerst. Hij was het die zong! Gelijk schoot Chase achter een boom zodat hij niet gezien werd. Althans hij hoopte maar dat hij niet al ontdekt was. Hij plaatste zijn hoofd en hand tegen de stam en luisterde naar de zang. Het voelde alsof hij in dromenland weg zakte. Een plek waar hij maar al te graag wilde blijven, waar geen zorgen waren. Waar hij aan niets anders hoefde te denken dan hoe hij zijn leven wilde zien.
Chase zijn oogleden zakten steeds verder naar beneden. Hij raakte er ontspannen door. De stem van de jongen had gewoon iets speciaals. Iets speciaals wat hem prettig liet voelen, en waar hij dan ook echt niet van af wilde. Plots stopte de zang en hoorde hij een stem van een jongen, nee niet een jongen het was de jongen die zong, vragen wie daar was. Gelijk schoot Chase recht. Hij plaatste zijn handen op de stam en keek met grote ogen voor zich uit. Was hij ontdekt? Hij kwam er eigenlijk maar op een manier achter. Langzaam aan liet Chase zijn hoofd opzij zakken. Vanachter de boom keek hij naar de jongen die bij het meer stond. Nu wist Chase zeker dat hij ontdekt was. De jongen keek zijn kant op. Chase zijn bruine ogen stonden groot. Voor een paar seconden bleef hij Adam aan staren. Plots drukte hij zijn handen tegen de boom en zette zo af waarna hij er zo hard mogelijk vandoor rende. Waarom? Chase deed het gewoon. Er waren momenten dat hij niet nadacht over wat hij deed, hij deed het gewoon. Dat had dan ook met zijn gedragsproblemen te maken. Chase rende zo hard als hij kon, weg van de jongen met de mooie stem die hem ontdekt had. Net alsof hij crimineel was die weg rende voor de politie. Plots bleef zijn voet hangen achter een wortel die hij door alle haast niet opgemerkt had. Met een klap kwam hij plat op zijn buik met zijn armen naar voren gespreid op de grond terecht. Langzaam aan keek Chase met een oog dicht geknepen voor zich uit. ''Outch..'' Mompelde hij waarna hij al snel wat verbaasd om zich heen keek. ''What.. am i doing here?'' Dacht hij dan ook verbaasd. Alsof hij vergeten was wat er net was gebeurd.

Adam was ontsnapt uit het dagelijks leven en begaf zich aan de natuur bij de het meer. Het meer zag er betoverend uit in de warme zomerzon van die middag. Adam probeerde zijn gedachtes op een rijtje te zetten, zodat hij er straks weer tegen aan kon. Hij probeerde zijn hoofd leeg te maken en dat ging maar door één reden; zingen. Niemand wist ervan dat hij zong en dat wou hij dan ook zo graag houden. Normaal zong hij altijd alleen in zijn kamer, maar vandaag kreeg hij een kamergenoot en dan was het uit met de pret. Dan zou hij alleen nog maar hier kunnen zingen, wat niet ging in de regen of andere neerslag. Het zou dan ook gaan opvallen als Adam elke avond naar buiten ging. Om even 'lucht te scheppen'. Uiteindelijk opende Adam zijn mond en liet hij de noten in een vloeiende manier eruit komen. Hij wist niet of hij echt zo bijzonder goed kon zingen, maar hij wist wel dat het niet vals was. Niet dat hij lessen had genomen. Nee, hij had alles zichzelf aan geleerd, maar hij deed het er niet om om goed te zijn. Hij deed het alleen om even helemaal in zijn eigen wereld te verdwijnen, waar niemand kon komen. Adam sloot zijn ogen en genoot van het liedje dat hij zong. Langzaam aan stond hij op, terwijl de melodie nog steeds te horen was. Adam opende langzaam aan zijn ogen weer, maar stopte plots met zingen toen zijn ogen net een persoon achter de boom zagen verdwijnen. Adam vroeg al snel wie daar was, maar hij kreeg geen reactie. Was het dan allemaal maar zijn verbeelding? Nee. Hij wist zeker dat hij iemand had gezien. Adam beet zachtjes op zijn lip, hopend dat die gene het niet had gehoord. Hij wou niet dat de school het wist dat hij zong. Plots kwam de persoon tevoorschijn, maar toen hij zag dat Adam naar hem keek, schoot hij weg. Even bleef Adam achter, maar besefte zich toen wat. Wat als hij inderdaad alles had gehoord, dan moest Adam ervoor zorgen dat de school het niet te weten kreeg. Adam stoof dan zo ook uiteindelijk achter de jongen aan. Adam gokte dat de jongen wat jonger dan hem was en dus een paar klassen lager zat dan hem. Zo goed had Adam hem niet kunnen zien, aangezien hij al snel weg was gegaan. Adam liep nog niet zo lang, totdat hij plots een gedaante opmerkte verder op op de grond. Het was de jongen. Adam rende er naar toe en kwam voor hem tot een halt. Hij hurkte bij hem neer zodra hij zag dat de jongen was gevallen. "Are you okay?" vroeg Adam, terwijl hij eens naar de jongen. Zijn ogen werden even wat groter. God, die was schattig. Adam schudde zachtjes zijn hoofd, waarna hij op stond en zijn hand naar de jongen uit stak zodat de jongen zich daar aan kon optrekken.

Chase had het op een rennen gezet nadat de jongen hem had ontdekt. Waarom hij dat had gedaan? Het gebeurde gewoon. De jongen had hem ontdekt en dus had hij gelijk het gevoel gehad dat hij moest weg wezen. Dit was een van die typische momenten dat hij gewoon niet nadacht over wat hij deed. Hij deed gewoon maar. Achteraf merkte hij dan pas of het een goede of slechte afloop had. Echter kon hij daar niets aan doen hij had nou eenmaal die gedragsstoornis. Maar van de buiten kant af was dat niet te zien waardoor mensen sneller dachten dat hij gewoon al niet spoorde. Chase had eigenlijk een heel onschuldig gezicht met grote glimmende bruine ogen. Zo hard als hij kon probeerde hij van de jongen weg te komen. In het begin dacht hem dat te lukken. Hij zag al voor zich hoe hij bij de academie aan kwam en daar veilig zijn kamer in kon. Waar hij dan nog wel zijn room mate zou gaan ontmoeten.
Echter ging het toch niet zoals in zijn hoofd. Nee door zijn haast keek hij niet uit waar hij liep. Een wortel van een boom wist hem te tackelen. Chase viel en kwam met zijn buik en armen vooruit gericht plat op de grond terecht. Chase keek langzaam aan wat verbaasd op. Waar was hij terecht gekomen? Hij keek om zich heen terwijl hij nog op zijn buik bleef liggen en wist zo weer dat hij nog in het bos was. Plots hoorde hij voetstappen zijn kant op komen. Het leek erop dat de persoon renden. Nu besefte Chase het dan ook weer. Hij was voor een jongen weg gerend, de jongen met de mooie helder blauwe ogen en de fijne stem. En die jongen zat nu vast achter hem aan! Chase wilde op staan, echter viel er ineens een schaduw over hem heen. Langzaam aan keek Chase met zijn grote onschuldige puppy ogen op terwijl hij zijn handen al tegen de grond had gezet. Chase slikte eens. Het was hem! En hij vroeg hem of het ging! Het was bijna alsof de jongen een beroemdheid was en Chase een gespannen fan. De jongen stak zijn hand naar hem uit. Langzaam aan keek Chase van het gezicht van de jongen naar zijn hand. Hij glimlachte even lichtjes. Was het een lieve jongen? Hij hielp hem wel. "Thanks!" Reageerde Chase opgetogen waarna hij recht kwam zitten en vervolgens de hand van de jongen vast pakte. Zo werd hij recht getrokken. Even bleef Chase staan zo met de jongen zijn hand in de zijne. Plots trok hij zijn hand erg schichtig terug. "Wait dont touche me we dont know eachother!" Riep hij uit. Hij leek nu ineens wel wat geschrokken te zijn. Hij deed dan ook bij zijn woorden een stap naar achteren. Hij keek wantrouwend naar de jongen voor hem terwijl hij zijn eigen hand die de jongen vast had gehad met zijn andere hand vast pakte. Langzaam aan werd de wantrouwende blik minder en maakte deze plaats voor een vragende. Chase boog wat naar voren, leek het gezicht van de jongen haast wel te bestuderen. "Who are you?" Vroeg hij plots aan de jongen.

Adam was even in zijn eigen wereld verzonken, maar dat was plots op gehouden toen hij iemand achter de boom had gezien. Hij wou dan ook dat niemand er achter kwam dat hij zong. En toen die persoon plots weg liep, ging hij er dan ook achter na. Hij moest er immers voor zorgen dat die persoon het tegen niemand vertelde. Hij had niet goed kunnen zien wie die persoon was, maar dat doet er niet toe. Adam ging er gewoon voor zorgen dat die persoon niks ging zeggen tegen anderen. Desnoods op de harde manier. Een schim op de grond een paar meter voor hem kwam in zijn zicht. Het was de persoon die net voor hem was weg gerend en terwijl Adam dichterbij kwam zag hij dat het een jongen was. Voor de jongen kwam Adam tot een halt en hurkte hij bij hem neer. Hij liet zijn blik eens over de jongen gaan. God, die was echt schattig. Nee ,Adam: Focus! Zo stond Adam dan ook op en vroeg aan de jongen of het ging. Hij stak daarbij dan ook een hand uit, waaraan de jongen zich kon aan optrekken. De jongen keek van Adam naar de hand van Adam. Adam fronste eens, waarbij zijn linker mondhoek op krulde wat zorgde voor een scheve glimlach. Uiteindelijk pakte de jongen de hand vast en trok zich er aan op. "Thanks!" zei hij opgetogen. Adam knikte eens, was wel wat verbaasd door de plotselinge opgetogenheid van de jongen. Echter trok de jongen plots zijn hand schichtig uit de zijne, waarvan Adam toen pas besefte dat hij die hand nog steeds vast had met de zijne. Adam keek wat verbaasd op, terwijl hij de jongen volgde met zijn ogen. Die nu wel geschrokken leek. "Wait dont touche me we dont know eachother!" riep de jongen dan uit, waarbij hij een paar stappen deed en zo ruimte tussen de twee creëerde. Adam keek nog steeds wat verbaasd, snapte niet waar dit plotseling vandaan kwam, net was hij nog zo opgetogen geweest. Plots leek de geschrokken blik van de jongen veranderen in een vragende. Adam keek hem nog steeds verbaasd aan, terwijl de jongen naar voren boog en het gezicht van Adam leek te bestuderen. Adam ging haast wat naar achter. "Who are you?" vroeg de jongen dan ook. Eindelijk wist Adam uit de verbaasde stand te komen. Hij grijnsde langzaam, waarna hij eens grinnikte. Hij richtte al snel zijn aandacht weer op de jongen. "You're funny," zei Adam en glimlachte eens naar hem. "And I'm Adam. Who are you? I never saw you before, did I?" vroeg Adam dan ook uit nieuwsgierigheid. Hij gokte dat de jongen nieuw was, maar hij had natuurlijk ook nog nooit alle leerlingen gezien. Misschien was het ook wel een nightclass student, het kon allemaal. Plots schoot er weer een gedachte door Adam heen, waarbij hij zijn aandacht weer richtte tot de jongen. "Erh.. By the way, did you hear it?" vroeg Adam wat onzeker en duidde hierop het gezang. Hij hoopte maar dat hij het niet had gehoord.