I want to give you time, but now i wanna know is it me you want? [&Xuan, Mick]

Een paar dagen waren verstreken. Dallas voelde zich beter na de aanval van Nurea. Hij kon zich er echter weinig van herinneren nadat hij weg was gevallen. Een ding was hem echter wel bij gebleven. Die jongens en Nurea, ze waren een dezelfde soort personen. Dat soort personen die iemand in de nek grepen. Het was een eng idee. Vooral omdat als je aan een persoon dacht die in je hals beet je gelijk al snel genoeg aan een vampier dacht. Maar zoiets bestond toch niet? Niet in deze wereld? Dallas legde een hand in zijn nek en wreef er even over. Een diepe zucht ontsnapte zijn mond. Tja wie hield hij voor de gek. Er was duidelijk iets aparts aan de hand, en hij moest uit zien te vinden wat. Maar voor nu had hij heel iets anders wat hem bezig hield. Xuan, zijn vriend stond voor een keuze. Hij of Mick? Waarom die Mick? Waarom was hij gekomen? Dallas voelde een brok in zijn keel. Hij probeerde zich groot te houden maar hij was nou eenmaal een emotioneel wrak. Dallas liet een hand langs zijn wang gaan alsof een traan over zijn wang heen gleed. Hij haalde eens diep adem waarna hij zijn hand snel liet zakken. Hij moest zich sterk houden nu. Als hij wilde dat Xuan bij hem bleef moest hij het zelf niet erger maken door steeds zo overstuur te raken. Dat zou Xuan niet helpen. Al wist hij nu al dat het moeilijk ging worden. Dallas liep de laatste trap op richting de verdieping waar Xuan zijn kantoor zich bevond. Voor een moment bleef hij staan. Hij keek even naar de grond. Dacht aan de woorden van Xuan van eerder. Hij hield van hem, maar ook van Mick. Hij hoopte dat daar nu verandering in was gekomen. Hij hoopte dat Xuan bij hem zou blijven, zoals het was.
Dallas liep verder. De hoek om, verder de hal in. Hij keek voor zich uit. Plots ontdekte hij een gedaante bij de deur van het kantoor van Xuan. Langzaam aan werden Dallas zijn ogen wat groter. Hij herkende de gedaante maar al te goed. Mick. Wat deed hij hier? Nee, dat was een stomme vraag. Hij kwam natuurlijk voor Xuan. Langzaam aan liep Dallas verder. Bij Mick en de deur kwam hij tot stilstand. ''Je komt hier om dezelfde reden denk ik?'' Sprak Dallas met een zachte toon tegen hem terwijl hij zijn blik zwijgend op de deur gericht hield. Mick had vast al geklopt dus hield hij zich verder stil tot dat ze antwoord kregen.

De seconden, de minuten, de uren en zo de dagen verstreken. Mick liet Xuan voorlopig met rust. Hij kreeg de rust die hij nodig had om na te denken, althans hij hoopte dat hij die kreeg. Dallas had hij ook niet meer gezien. Hij was natuurlijk ook een dayclass student en was de zorg van de dormheads die hen leidde. Daarbij had Dallas die aanval gehad. Hij had voorlopig wel moeten uitrusten. Zowel lichamelijk als geestelijk. Hij hoopte maar dat dat er voor gezorgd had dat Xuan niet gestoord was door hen beide. Maar nu begon het dan ook wel wat te kriebelen bij Mick. Hij wilde weten hoever Xuan was aangezien hij nog niets had laten horen van zich. Hij moest nu toch wel iets van een antwoord hebben? Mick wist niet hoelang hij nog kon wachten. Hij wilde Xuan, meer dan ooit. Eerder had hij nog wel met de stille gevoelens kunnen leven. De tekeningen die hij maakte en de dromen die hij over hem had waren genoeg, omdat hij had gedacht dat het toch niet verder had kunnen komen. Maar nu dat Xuan wist van zijn gevoelens moest hij weten waar hij aan toe was. Mick liep de gang op naar de deur toe. Voor de deur kwam hij tot halt. Hij tilde een vuist op en klopte op de deur. ''Xuan?'' Sprak hij kalm uit. Hij wilde verder spreken maar vanuit zijn ooghoeken merkte hij al gauw een gedaante op.
Mick keek opzij naar de gedaante, grotendeels in het zwart gekleed. Mick slaakte een onhoorbare lichte zucht zodra hij de jongen ontdekte. Niemand minder naar Dallas. Natuurlijk moest hij ook uitgerekend nu komen. Hij kwam natuurlijk voor Xuan, waarschijnlijk voor dezelfde reden als hij. Hij zag hoe de ogen van de jongen wat groter waren. Was hij verbaasd om hem te zien? Dat zou vast wel. Maar het maakte Mick niet uit. Hij zou nergens heen gaan. Misschien was het goed dat ze hier beide waren. Als Xuan hen beide voor zich had, misschien dat hij dan eindelijk gelijk kon vertellen voor wie hij echt gevoelens had, voor wie zijn hart sneller klopte, wie een plekje in zijn hart en leven verdiende. Mick hoopte natuurlijk dat hij dat was. Maar Dallas zou dat andersom ook doen. Mick keek even naar de deur aangezien hij wachtte op een reactie van Xuan. Dallas was ondertussen bij hem komen staan. Mick hoorde de vraag van Xuan. Voor een moment keek Mick opzij naar hem. Zijn blik streek terug naar de deur. Hij gaf een licht knikje, maar geen antwoord. Hij voelde geen behoefte om tegen Dallas te spreken. Hij wilde enkel Xuan zien, en zijn beslissing horen.

Hij had er genoeg van. Hij had genoeg van al deze verwarrende gevoelens. Hij had genoeg van een beslissing nemen die hij nooit kon nemen. Zijn conclusie hieruit: hij had nooit één van de twee leuk gevonden. Hij balde eens zijn vuisten en knikte vast beraden. Het was gewoon allemaal even uit proberen. Een normaal mens doet dat wanneer ze 12 of 10 zijn, maar aangezien Xuan op die leeftijd getraind werd om vampiers neer te halen, had hij dat nooit kunnen doen. Dus klopte zijn theorie; hij had nooit iets gevoeld voor de twee jongens. Xuan zuchtte eens. Hij was opgelucht dat hij het eindelijk begreep, ook al wist hij donders goed dat het totaal anders lag. Zijn hart nog steeds elke keer hard te keer als hij aan één van de jongens dacht, maar het moest afgelopen zijn. Kon hij niet kiezen? Oké, dan geen één van de twee. Hij wou rust en zich niet druk maken om deze beslissing. Hij wou ook niet iemand zomaar kiezen, want dan zou hij misschien spijt krijgen. Dus, hij koos niemand. Waarschijnlijk was dat ook nog de beste. Hij wou dat dit nooit was gebeurd. Dat hij weer zijn normale leven kon lijden en dat hij gewoon singel was zonder dat mannen op hem geilde. (sorry moest ff ) Dus hij veranderde zichzelf. Hij wist niet zeker of het op een goeie manier was of niet, maar hij wist wel dat hij zich een stuk rustiger erdoor voelde. Hij was nu een nieuwe Xuan, ging niet meer op liefdes verklaringen in. Hij liet dat stuk van zijn leven helemaal links liggen en vandaag ging hij daar een punt achter zetten. Hij wou rust in zijn hoofd hebben. Als dat door bleef gaan kon hij zo het gesticht in. Hij zuchtte nogmaals. Wist hij dit wel zeker? Ja, hij moest er een punt achter zetten. Bij die gedachtes bekroop een opgelucht gevoel hem, maar ook weer een wanhopig verdrietig gevoel, maar dat zat dan waarschijnlijk tussen zijn oren. Hij was nooit eerder op een jongen gevallen, dus hoe kon hij ooit zo snel op twee jongens verliefd zijn? Niet. Hij had zich alleen gevleid gevoeld en toen had hij zich over gegeven aan de gevoelens van de twee jongens, toch? Ja ja ja, dat was zo. Hij schudde kort zijn hoofd. Hij wist het zeker: een einde aan dit alles zou er komen. Precies op dat moment hoorde hij hoe iemand aan de deur klopte. ''Xuan?'' volgde de welbekende stem van Mick al snel. Xuan grijnsde kort, ook al voelde hij de verdriet op spelen, maar dat zat alleen maar tussen zijn oren. Dat wist hij vrij zeker. Al snel hoorde Xuan hoe de stem van Dallas Mick vergezelde. Xuan liep naar de deur toe en deed die open, met een grijns op zijn gezicht keek hij van de één naar de ander. Tja, hij was verandert. Hij zette een paar stappen opzij zodat de twee jongens binnen konden komen. Toen die binnen waren deed hij de deur achter hen dicht en op slot. Hij wees naar de bank dat ze daar konden gaan zitten. Zelf ging hij op zijn oude vertrouwde bureaustoel zitten en rolde richting de twee heen. "Dus," begon Xuan, terwijl de grijns nog steeds rond zijn lippen sierde. "Jullie willen antwoord, hea?" zei Xuan en zijn grijns werd even groter. Ondanks dat bekroop een verdrietig gevoel hem bij de gedachtes dat hij ze allebei niet meer kon zien. Xuan schudde kort zijn gedachtes. Hij moest zich aan zijn besluit houden! "Ik zet er een punt achter," sprak Xuan en keek precies naar de muur tussen hen twee. "Ik ben erachter gekomen dat ik nooit verliefd op jullie ben geweest. Ik voelde me alleen gevleid, meer niet," vervolgde Xuan, ook al leek hij meer zichzelf ermee te willen overtuigen dan Dallas en Mick. "Dachten jullie dat ik echt wat voor jullie voelde?" vroeg Xuan spottend en grinnikte kort. "Laat me niet lachen. Ik ben hetero. Ik heb een vrouw gehad en een kind!" sprak Xuan nu op een harde toon. Hij stond op en liep naar zijn bureau toe en nam een slok van zijn koffie. "Ik wil geen één van jullie," zei Xuan nu op een wat zachtere toon. "Ga weg, allebei, alsjeblieft," zei Xuan tenslotte en hoopte dat ze ook echt weg gingen. Hij geloofde heilig dat hij de goeie beslissing had genomen, maar het voelde zo verkeerd om dit allemaal tegen hun te zeggen.

Dallas had voor een moment naar Mick gekeken en hem zo ook een vraag gesteld. Echter kwam er niet veel van een antwoord. Dallas begon zich behoorlijk ongemakkelijk te voelen. Het was logisch dat hij en Mick niet helemaal door een deur konden. Maar dat hij ook nog eens zo op hem reageerde maakte het niet veel beter. Dallas wende zijn blik af naar de grond en slikte eens. Hij hield zich nu dan ook maar stil, tot dat Xuan de deur voor hen zou openen. Hij hoopte dat het duidelijk werd, dat alles vandaag duidelijk werd. En hij hoopte positief gezien voor hem. Vanuit zijn ooghoeken keek hij even naar Mick. Het was niet dat hij hem niets gunde. Het leek hem verder een goed persoon, hij had hem immers gered van dat meisje en naar de EHBO gebracht maar Xuan was zijn grote liefde, en die wilde hij zeker niet kwijt aan iemand anders.
Plots ging de deur open. Gelijk keek Dallas om naar de deur en zag Xuan in de deuropening tevoorschijn staan, of.. zover het Xuan was. Hij leek een totaal andere uitstraling te hebben. Zijn haar zat nu dan ook ineens heel anders en was geheel bruin gekleurd. Bij het zien van de twee verscheen er een grijns op de mond van Xuan. Iets wat Dallas even verbaasd deed kijken. Wat viel er te grijnzen? Betekende dat goed nieuws of.. Dallas begon een verwarrend slecht voor gevoel te krijgen. Hij had nu dan ook geen idee waar hij zich op voor moest bereiden. ''Hey..'' Sprak hij nog even zacht tegen hem waarna hij dan ook naar binnen stapte gevolgd door Mick. Xuan deed de deur achter hen op slot waarna hij aangaf dat ze op de bank mochten gaan zitten. Dat deed Dallas dan ook. Hij volgde Xuan met zijn ogen zodra hij op zijn stoel hun kant op kwam. Uiteindelijk begon hij te spreken. Nog steeds met die grijns op zijn lippen. Het was bijna angstaanjagend, zo kende hij Xuan helemaal niet. Zodra Xuan begon te spreken werd het er niet veel beter op. Zijn woorden waren alles behalve positief. Hij zette er een punt achter? Achter alles!? Wat Xuan en hij hadden.. Wilde hij dat echt laten gaan? Dallas voelde een brok in zijn keel. Zijn ogen begonnen te glinsteren door opkomende tranen. Hij kon het gewoon niet helpen. Dit.. hij wilde dit niet horen. Dallas tilde langzaam aan zijn handen op en legde die op zijn oren. Voor een moment kneep hij zijn ogen dicht waarna hij langzaam aan op keek naar Xuan. De spottende toon in zijn stem, de grijns, alles.. Dit was Xuan niet. Wat was er met hem gebeurt? ''Waarom Xuan.. we.. we..'' Sprak Dallas zacht stotterend uit. Hij kon al niet eens meer uit zijn woorden komen, zo overdondert was hij door Xuan. Hij kon en wilde gewoon niet begrijpen waarom Xuan voor deze beslissing had gekozen. Hij vroeg hen uiteindelijk dan ook om weg te gaan maar die woorden drongen maar half tot hem door. Het duurde wel even voordat hij dit verwerkt had, als hem dat uberhaubt zou lukken.

Mick had niet geantwoord op Dallas. Hij kon direct daarna al wel aan hem merken dat hij zich daar ongemakkelijk onder voelde maar daar moest hij dan maar mee leren leven. Buiten Xuan zijn kantoor zouden ze elkaar toch nauwelijks tot niet tegen komen. Mick zijn blik bleef gevestigd op de deur. Wachtend op een reactie van Xuan. Het duurde dan ook niet lang of houten deur van het kantoor werd geopend en Xuan verscheen in de deur opening. Gelijk viel hen wat op. De uitstraling van Xuan was verandert. Zowel zijn uiterlijk als de manier waarop hij naar hen keek, met een grijns. Mick keek voor een moment wat bedenkelijk. Hij voelde al wel aan komen dat er wat gaande was. En wat er nu ook zou gebeuren, het zou waarschijnlijk iets onverwachts worden, net zo onverwacht als zijn plotselinge verandering van uiterlijk. Xuan maakte al gauw ruimte voor hen zodat ze het kantoor binnen konden komen. Dallas ging hem voor. Voor een moment keek Mick naar hem waarna hij het kantoor dan ook binnen kwam. Hij keek op dat moment Xuan nog even in de ogen aan. Ja het was duidelijk dat er iets vreemds met hem was. Mick bleef in het midden van het kantoor staan en sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl Dallas plaats nam op de bank. Mick voelde geen behoefte om te zitten. Hij wilde gewoon een duidelijk antwoord hebben.
Die vraag stelde Xuan hen op dat moment dan ook. Licht trok Mick een wenkbrauw op maar hield zijn gelaat al snel weer kalm en wachtte dan ook gewoon maar af. ''Lijkt me duidelijk'' Reageerde hij kalm op hem. Echter moest hij moeite doen om niet nog vragender te gaan kijken zodra Xuan zijn grijns breder werd. Hij bleef zich maar af vragen wat er met hem was. Ondertussen begon Xuan te spreken. Normaal wist hij zich prima kalm te houden maar die rust begon in een hoger tempo bij hem weg te zakken zodra hij de woorden hoorde van Xuan. En dat niet alleen, zijn manier van doen. Dit was gewoon niet normaal meer. Mick balde zijn handen langzaam aan tot vuisten zodra Xuan in een harde spottende toon over ging. Wat had dit te betekenen? Uiteindelijk verplaatste Xuan zich naar zijn bureau waarna hij wat van zijn koffie nam. Iets wat je hem ook opvallend veel zag drinken de laatste tijd. Uiteindelijk werd het weer wat stiller en eindigde Xuan zijn beslissing met dat ze weg moesten gaan. Voor een moment viel Mick zijn blik op Dallas, die ging weer overstuur raken dat zag hij nou al. Mick snoof eens waarna zijn blik richting Xuan ging. Plots stapte hij op hem af, greep hem bij zijn kraag en drukte hem tegen de muur aan. ''Ik weet niet wat dit te betekenen heeft maar mij hou je niet voor de gek. Jij zit er nog steeds mee of je het wil of niet.'' Zei Mick tegen hem. De woede die hij voelde werd in zijn ogen zicht baar. Zijn natuurlijke rode felle oogkleur kwam dan ook nog net niet tevoorschijn. ''Je kunt je gevoelens niet verstoppen. Wie het ook is. Ik of Dallas, wat je nu doet is oneerlijk'' Maakte hij zijn woorden af. Hij pakte de stof van Xuan zijn kraag wat strakker vast. Hij voelde zich alsof hij hem wel kon afmaken, natuurlijk wilde hij dat niet. Hij hield van Xuan. Mick keek Xuan nog even in de ogen aan waarna hij hem los liet en van hem weg stapte richting de deur. Hij had het nu dan ook wel gezien hier. Hij had er geen zin meer in als Xuan het zo wilde spelen.

Dallas reageerde precies zoals Xuan had verwacht. Hij was overdondert en de tranen lagen in zijn ogen. De woorden van Xuan leken niet tot hem door te dringen. Ook al wist Xuan dat Dallas zo ging reageren, toch deed het hem ontzettend veel zeer. Xuan probeerde die gevoelens van zichzelf af te sluiten. Hij deed het zichzelf aan en was nu niet zo slap om terug te gaan krabbelen. Hij zou voet bij stuk houden. Hij had er lang over na gedacht en dit was het beste besluit! Hij zou er niet meer overgaan twijfelen. Ook al moest hij zijn hele leven dat lege gevoel voelen, hij zou niet terug krabbelen. Ergens was Xuan opgelucht dat Dallas zo reageerde. Dan wist Xuan tenminste zeker dat Dallas het begreep. Of nou ja begreep, dat hij in de leugen geloofde die Xuan vertelde aan de twee zonder het zelf door te hebben. Xuan dronk zijn kop koffie op, waarna hij zich richtte op Mick. Die was blijven staan en was niet gaan staan zitten. Xuan wist niet hoe hij hierop ging reageren. Langzaam aan liet Xuan zijn blik richting Mick glijden, terwijl een neppe grijns rond zijn lippen sierde. Tot zijn verbazing, die hij niet liet blijken, leek Mick helemaal niet verdrietig. Plots stapte Mick op hem af. Xuan deed van verwarring een stap naar achter, maar werd al bij zijn kraag gegrepen en tegen de muur aan gedrukt. Xuan was te overdondert door deze reactie om wat te doen. Wat had dit te betekenen? Waarom reageerde hij niet zoals Dallas? Xuan slikte eens. ''Ik weet niet wat dit te betekenen heeft maar mij hou je niet voor de gek. Jij zit er nog steeds mee of je het wil of niet.'' sprak Mick. Zijn ogen leken vuur te spuwen. Xuan' stribbelde wat meer naar achter. ''Je kunt je gevoelens niet verstoppen. Wie het ook is. Ik of Dallas, wat je nu doet is oneerlijk'' voegde Mick er aan toe en greep de stof van Xuan's kraag strakker vast. Oneerlijk? Was het oneerlijk? Nee! Xuan wurmde zich los uit de greep van Mick en zag hoe Mick een stap richting de deur zette. "Het is helemaal niet oneerlijk!" schreeuwde Xuan plots. Hij voelde woede naar boven borrelen en tranen begonnen in zijn ogen te branden. "Praat er niet over alsof je er verstand van hebt," ging Xuan op dezelfde schreeuwende toon verder. "Het is helemaal niet oneerlijk! Het is oneerlijk dat ik moet kiezen tussen jullie!" Met een woeste beweging draaide hij zich om en sloeg met geweldige kracht op de muur. "Je hebt geen flauw idee hoe ik mij voel!" Xuan keek niet eens meer naar Mick. Hij dook in één tegen de muur aan. Hij sloot zijn hoofd in zijn armen. "Ik weet het niet!" schreeuwde hij nog steeds. Sloeg zijn armen om zijn hoofd heen en schudde eens wild met zijn hoofd. Hij leunde tegen de muur aan en langzaam aan begonnen zijn schouders te schokken. Zijn adem begon te hakkelen en langzaam aan begonnen de tranen in grote hoeveelheden naar beneden te rollen. "Ik weet het niet," fluisterde hij er zachtjes achterna, waarna hij zich neer liet vallen op de grond en zichzelf oprolde als een balletje. Zijn lichaam schokte en hij kneep zijn ogen stijf dicht, terwijl de tranen bleven komen.

Daar ging de eerste traan al. Zachtjes gleed hij over zijn wang. Dallas richtte zijn gezicht naar de grond. Hij was even weg in een soort waas. Een waas waarin hij de woorden van Xuan opnieuw en opnieuw hoorde. Het brak zijn hart te horen dat Xuan dit besluit nam. Het klopte gewoon niet. En Mick leek dat dan ook door te hebben. Dallas schrok op door het gebeuren. Met grote ogen keek hij toe hoe Mick Xuan tegen de muur aan hield en kwaad op hem begon te worden. De kalmte die hij normaal uitstraalde was in een vlaag verdwenen. Dallas keek zwijgend toe, niet wetend wat hij moest doen. Zijn lichaam leek dan ook niet in beweging te kunnen komen. Uiteindelijk liet Mick Xuan weer los. Maar nu nam Xuan dan ook zijn kans om net zo hard uit te vallen tegen Mick. Dallas keek van de een naar de ander. Hij voelde zijn hart te keer gaan. En het verdrietige gevoel dat hij had werd alleen maar erger zodra hij zag hoe Xuan verdriet en woede in een keer uitstraalde. Het was naar om te zien, en het werd uiteindelijk dan ook te veel. Xuan stortte op de grond neer en bleef daar overstuur liggen als een opgerold balletje.
Dat was het moment dat Dallas in beweging wist te komen. Hij wilde Xuan niet zo overstuur zien en liep dan ook gelijk naar hem toe. Hij kwam voorzichtig bij hem zitten en legde een hand op zijn rug. Zachtjes liet hij zijn duim even strelend over Xuan zijn rug gaan, in de hoop dat het hem nog een beetje gerust kon stellen. Hij keek vervolgens op zij naar Mick. ''Kijk wat je doet.. dit helpt hem niet'' Zei Dallas dan ook tegen hem. Dallas zou niet zo kwaad als hen twee kunnen worden. Maar hij wilde nu dan ook wel dat Mick zou vertrekken. Hij mocht niet zo tegen Xuan doen. Dat was niet eerlijk, Xuan had het al moeilijk genoeg. Hij keek dan ook terug naar hem en sloot zijn ogen half. ''Het komt goed Xuan..'' Zei Dallas zacht tegen hem. Hij voelde dan ook dat hij zijn andere arm om hem heen wilde slaan maar hield zich in. Hij wilde niet dat Xuan ook nog kwaad op hem zou worden. Hij wilde gewoon het beste voor Xuan. Hij wilde hem weer zien glimlachen, hij wilde gewoon dat hij weer gelukkig zou zijn. Dat was al dat hij wilde voor Xuan. Hij zou zijn eigen liefdes gevoelens weg drukken en zich enkel op Xuan zelf richtten. Het moest gewoon weer beter voor hem worden. Ook al voelde dat moeilijk. Hij zou Xuan nu niet kunnen helpen met geruststellende verliefde woordjes.

Mick had Xuan los gelaten en ging richting de deur. Hij wilde het kantoor uit gaan. Hij was er nu wel klaar mee eigenlijk. Als Xuan er een punt achter wilde zetten, prima. Dan gingen ze over tot collega's. Mick zou hem enkel nog een pokerface geven en de goeie dormhead zijn die hem kwam melden als er wat was, maar meer niet. Geen leuke praatjes meer of gezellige momenten. Dat ging dan toch niet meer werken. Mick snoof eens. Ja wat deed liefde eigenlijk? In dit geval verknalde het enkel maar vriendschappen. Xuan had gewoon nooit die tekeningen mogen zien. Dan was dit allemaal niet gebeurt. Dan hadden ze niet in dat kantoor geëidigt en had hij hem niet gekust. Maar goed daar was het dan ook wel fout gegaan, want Xuan had zelf uiteindelijk toegestemd.
Nu richtte Xuan zich op hem. Mick hield halt en draaide zich om naar hem. Zijn blik stond serieus, de woede was nu wel iets weg ge ebt maar kon snel genoeg weer terug komen. Dat gebeurde dan ook zodra Xuan tegen hem te keer begon te gaan waarbij hij met zijn vuist tegen de muur sloeg. Mick snoof eens en vernauwde zijn ogen voor een moment. Voor een moment had het geleken alsof hij geen begrip had voor de gevoelens van Xuan. Maar misschien was dat ergens dan ook wel minder geworden. Maar hij wilde hem geen pijn doen. Echter begon Mick weer wat woede te voelen door de woorden van Xuan waar mee hij eindigde. Hij wist het niet? Meende hij dat nou serieus? Nu nog niet. ''Je weet het wel, je wil er alleen niet aan toegeven puur omdat je niemand pijn wil doen. Maar zie je in wat je doet? Je doet ons en nog belangrijker jezelf pijn.'' Reageerde Mick al snel op hem waarbij de woede dan ook weer terug kwam. Voor een moment viel zijn blik op Dallas die bij Xuan kwam zitten. Mick klemde zijn kaken even op elkaar. ''Als jij echt van Dallas hield, waarom kuste je mij dan!? Je had een vriend, je had mij moeten afwijzen. Dan was ik misschien even teleurgesteld geweest en een gebroken hart gehad. Maar dan was jezelf gelukkig geweest. Je hebt enkel des te moeilijker gemaakt. Als je echt honderd procent van hem had gehouden was dit niet gebeurt. Denk daar maar over na'' Reageerde Mick op hem met nog lichtte woede in zijn stem. Hij keek Dallas daarna aan die hem dan ook zei te vertrekken. ''Geloof me, ik ga al. Van mij zul je geen last mee hebben'' Reageerde Mick en hij hield zijn handen even op waarna hij zich gelijk omdraaide en het kantoor uit liep. Hij liet de deur achter zich dicht vallen. Met een snelle stap liep hij weg. Misschien naar zijn dorm, misschien naar buiten. Hij wist het nog niet.

Xuan bleef in elkaar gedoken op de grond zitten wenen. Hij hoorde vaag hoe voetstappen zijn kant opkwamen en al snel voelde hij een hand op zijn rug. Hij hoefde niet op te kijken om te weten dat het Dallas was. Xuan wou niet opkijken, wou zich helemaal afsluiten van de wereld en niet meer terug komen. Xuan hoopte dat Mick zou vertrekken en niet verder in zou gaan op zijn woorden, maar jammer genoeg deed hij dat niet. ''Je weet het wel, je wil er alleen niet aan toegeven puur omdat je niemand pijn wil doen. Maar zie je in wat je doet? Je doet ons en nog belangrijker jezelf pijn.'' sprak Mick al snel. Xuan dook nog wat verder in elkaar, waarbij hij nadacht aan de woorden. Wist hij het al? Hij wou niemand pijn doen. Deed hij iedereen juist nu pijn? Had hij alles verkeerd gedaan? Was hij die gene die dom bezig was? Ja. Xuan dook verder in elkaar, hij haatte zichzelf. ''Als jij echt van Dallas hield, waarom kuste je mij dan!? Je had een vriend, je had mij moeten afwijzen. Dan was ik misschien even teleurgesteld geweest en een gebroken hart gehad. Maar dan was jezelf gelukkig geweest. Je hebt enkel des te moeilijker gemaakt. Als je echt honderd procent van hem had gehouden was dit niet gebeurt. Denk daar maar over na'' zei Mick met een stem waar in lichte woeden te vinden was. Was dat zo? Hielt Xuan geen honderd procent van Dallas? Hielt Xuan al die tijd al van Mick? Waarom zou hij dan nog twijfelen en niet meteen voor Mick kiezen? Wist hij al wie hij wou? Xuan kneep zijn handen verder in zijn haar. Xuan hoorde vaag hoe Dallas Mick vroeg om te vertrekken, waarna Mick zei dat hij ging en de deur dicht werd gedaan en de rust her was gekeerd. Nou ja, in de kamer dan. In Xuan's hoofd was het een rommel. Hij had het gevoel dat zijn hoofd kon ontploffen als er nog meer vragen bij kwamen. Hij had geen flauw idee wat hij moest doen. Hij voelde zich schuldig, schuldig omdat hij Dallas en Mick zo had behandelt en hen niet een normaal antwoord kon geven. Hij was verdrietig en verward, omdat hij niet wist wat hij wou. Hij was woedend, omdat iets in hem wel leek te weten wat hij wou, maar het hem niet wilde vertellen. Hij voelde zich opgelucht, dat hij eindelijk hier over kon nadenken. Plots besefte hij dat hij niet alleen was in het kantoor. Hij kwam uit zijn houding en ging langzaam recht op zitten, waarna hij met waterige ogen naar Dallas keek. Hij voelde zich schuldig en hij wou dat recht zetten. Xuan slikte eens een brok in zijn keel door, waarna hij even naar de grond keek. Langzaam stond hij op. Hij wankelde en om zijn evenwicht her te vinden zocht hij steun bij de muur. Hij liep moeizaam richting zijn bureau en pakte de mok van het bureau. Hij liep naar het koffieapparaat en schonk voor hemzelf een kop koffie in. Hij nam er een grote slok van, waarna hij een diepe zucht slaakte. Hij draaide zich langzaam om naar Dallas. In een traag tempo liep hij naar Dallas toe en zette in de tussen tijd zijn koffie weer op het bureau neer. "Het spijt me," sprak Xuan met een gebroken stem. Hij had er genoeg van. Hij sloot al zijn gedachtes af en zijn emoties, om vervolgens weer op de grond in elkaar te storten.

Mick vertrok na nog eens kwaad op Xuan gereageerd te hebben. Dallas slikte eens. Hij voelde zich waarschijnlijk gebroken. Hij kon zich wel voorstellen hoe dat moest voelen. Voor een moment week hij zijn blik af naar de grond maar het duurde niet lang of hij richtte zich weer op Xuan waar hij bij was komen zitten. In ieder geval had Xuan nu weer wat meer rust in zijn kantoor. Tenminste, dat hoopte hij. Misschien zorgde zijn aanwezigheid ook wel niet voor de rust die hij nodig had. Maar hij kon Xuan toch zeker niet zo laten zitten? Nee dat zou hij niet doen. Hij zou Xuan niet in de steek laten. Hij keek naar het gezicht van Xuan en slikte eens. Hij werd er zelf verdrietig van om Xuan zo te zien. Zo in gevecht met zijn gevoelens en gedachten. Zijn duim bleef dan ook geruststellend over zijn rug heen gaan. Plots voelde hij beweging in het lichaam van Xuan komen. Hij haalde zijn hand achter zijn rug vandaan terwijl Xuan recht ging zitten. Dallas gaf hem even een licht onzeker glimlachje. Hij wist dan ook niet goed hoe hij nu moest reageren. Al dat hij wilde was dat Xuan zich weer beter zou voelen.
Dallas zag de blik in Xuan zijn ogen. Die waterig blik die hem aan keek. Dallas slikte eens. Hij wilde een hand op tillen en die langs Xuan zijn gezicht halen, er voor zorgen dat de tranen zouden verdwijnen en er een glimlach voor terug zou komen. Maar hij wist wel dat het niet zo simpel lag, was dat maar zo. Xuan wende zijn blik ondertussen af naar de grond waarna hij uiteindelijk op stond. Dallas zette zich dan ook gelijk recht. Hij volgde Xuan zijn bewegingen met zijn ogen. Hij merkte dan ook hoe hij wankelde en wilde hem ondersteunen. Echter ging Xuan al op eigen houtje richting zijn bureau en pakte zijn mok. Hij kon wel raden wat daar mee ging gebeuren. Hij zou weer koffie gaan pakken, misschien moest dat ook maar eens stoppen. Zoveel cafeïne kon nooit goed wezen. Hij zag hoe moeizaam hij liep. ''Xuan..'' Sprak Dallas zacht uit maar op dat moment richtte Xuan zich op hem. Dallas keek hem in de ogen terwijl Xuan zijn kant op kwam. Voor een moment keek hij naar zijn lichaam. Hij had zijn armen gereed staan, gereed om hem op te vangen als het nodig was. Hij zag het nog wel gebeuren namelijk dat Xuan neer zou gaan. Voor een moment ging zijn blik naar de koffie die hij op het bureau neer zette. Maar zijn blik schoot al snel terug naar het gezicht zodra Xuan hem zijn excuses aan bood. ''Xuan..'' Sprak hij dan ook zacht wat verbaasd uit. Hij hoorde hoe gebroken hij was en slikte eens. Nee hij wilde zijn geliefde echt niet zo zien. Dallas keek voor een moment naar de grond. ''Nee het spijt mij.. Dat ik het je zo moeilijk maakte door overstuur te raken. Je had het al moeilijk genoeg'' Reageerde Dallas zacht op hem. Het deed hem erg veel pijn om Xuan zo te zien. Hij hield veel van hem. Zoveel dat hij niet zonder hem zou willen leven. Dallas keek Xuan even stil aan maar legde al snel zijn armen om hem heen. Hij trok Xuan dicht tegen zich aan. Hij plaatste een hand op zijn achterhoofd. ''Je moet gaan slapen Xuan'' Fluisterde Dallas naar hem terwijl hij hem zo ondersteunde. ''Je hebt rust nodig..'' Zei hij er dan ook achteraan. Xuan ging het zo niet volhouden. Hij moest een goeie nacht rust hebben. Zijn gedachtens en de gebeurtenissen kunnen verwerken.

Dallas had een paar keer zijn naam gezegd, maar het was niet helemaal tot Xuan door gedrongen. Nadat Xuan dan ook nog een slok van zijn koffie had genomen, was hij ook meteen in elkaar gestort. ''Nee het spijt mij.. Dat ik het je zo moeilijk maakte door overstuur te raken. Je had het al moeilijk genoeg'' reageerde Dallas zacht op de excuses van Xuan eerder. Xuan keek met half open ogen naar Dallas. Een waterige glimlach verscheen rond zijn lippen. Wat was hij toch lief. Al snel voelde Xuan Dallas zijn arme die hem dicht tegen zich aan drukte. Zijn hand ondersteunde zijn achterhoofd. Xuan liet het allemaal maar gebeuren. Het lag fijn en voelde vertrouwd. Hielt hij dan toch het meest van Dallas? Licht schudde Xuan zijn hoofd, niet aan denken. Nu niet. ''Je moet gaan slapen Xuan'' fluisterde Dallas al snel. Xuan deed niks, bleef bewegingsloos in zijn armen liggen. ''Je hebt rust nodig..'' vervolgde hij. Xuan knikte licht. Wanneer was de laatste keer dat hij een hele nacht had geslapen? Waarschijnlijk een paar weken geleden. Hij had al die tijd alleen maar hazen slaapjes gedaan en was wakker gebleven door de koffie. Hij vroeg zich dan ook af of hij nu wel kon slapen door de vele hoeveelheid koffie die hij op had. Xuan probeerde op te staan, maar zijn benen leken van water te zijn en hij zakte dan ook meteen weer naar beneden. Hij zocht de vertrouwde armen van Dallas op en nestelde zich daarin. Hij voelde hoe een rustig gevoel hem eindelijk bekroop. Zijn twijfels werden weg getrokken en ondanks de vele cafeïne voelde hij zich doodop. Langzaam aan begon zijn ademhaling rustig te worden en sloten zijn ogen zich. Zijn handen hielden de stof van Dallas zijn shirt vast zodat hij niet weg kon gaan. Hij wou Dallas altijd bij zich hebben, voor altijd.