I thaught you'd never came.

Met een rap tempo ijsbeerde Xuan door zijn kantoor heen. De leraren ,die onder zijn kantoor een vergadering hadden, zouden er wel last van hebben, maar dat was iets waar hij zich nu totaal geen zorgen over ging maken. Hij keek voor de zoveelste keer op de klok. Zijn neef, genaamd Quint, was echt veel te laat. Xuan was ongerust. Eerst was hij sowieso al zenuwachtig geweest toen zijn neef kwam naar de academie en dat werd niet beter toen hij ook nog s' avonds aan kwam. 's Avonds kamen de nightclass studenten in actie en ook hij wist donders goed dat niet elke nightclass student zich netjes aan de regels hielt. Dat was dan ook de reden waarom Xuan Quint een staak had mee gegeven, zodat hij zichzelf kon beschermen mócht er een vampier op de loer liggen. Het was een sterke staak dus hij kon daarmee elke vampier wel aan, zelfs purebloods. Maar Xuan wist dat de purebloods niet zo dom waren om de neef van de headmaster aan te vallen. Maar de andere nightclass studenten konden nogal hebberig en dorstig zijn. Vooral nieuwe studenten, die wisten zich nog niet altijd even goed aan de regels te houden. Hij moest daarover toch maar eens een vergadering hebben met de leraren om een manier te bedenken zodat daar een einde aan kwam. Misschien moest hij mensen gaan trainen voor vampierjagers zodat het veiliger werd op de academie. Ja dat was een goed idee.

Zo, hij had , voor zijn gevoel, wel weer een tijdje zitten denken. Hij keek daarom ook weer snel op de klok, maar de tijd was nauwelijks verder gegaan. Maar twee minuten. Hij zuchtte en dwong zichzelf tot een halt. Hij beet kort op zijn onderlip, waarna een hand door zijn haar ging. Hij liep richting de koffieautomaat en maakte voor zichzelf een kop koffie. Hij ging op zijn bureau zitten en keek naar buiten. Hij dwong zichzelf om in een traag tempo de koffie op te drinken en even nergens aan te denken, iets wat moeilijk ging. Hij gaapte eens. Ja hij was moe, dat was logisch als al bijna 24 uur op was. Plots werd er op de deur geklopt. Xuan schrok op. Schoot zijn koffie naar binnen en sprong van zijn bureau op. Na wat onhandig gedoe kwam hij uiteindelijk uit bij de deur. Hij deed die met een zwaai open en toen hij zijn neef zag, schoten zijn armen naar voren en knuffelde hij hem. Een opgelucht gevoel bekroop hem, gelukkig hij was veilig. Plots besefte hij wat hij aan het doen was. Xuan liet dan ook meteen los en ging aan de kant zodat Quint er langs kon. Hij kuchte even droog.

Het was nog een aardige tocht geweest. Zijn broek zat onder het zand, hij had lang niet alles kunnen zien en dus ook niet kunnen af kloppen in het donker. En de krassen stonden nog in zijn wang. Het was al wel opgedroogd gelukkig. Als het nog bloedde zou het helemaal een raar aanzicht worden voor zijn oom waarschijnlijk. Hij was zo wie zo wel benieuwd hoe het zou gaan als hij zijn oom weer zag. Het was nou niet dat ze een verschrikkelijk goeie band hadden. Ze hadden elkaar immers al een hele tijd niet meer gezien. De laatste keer dat hij zijn oom had gezien had hij hem dat stuk hout gegeven. Iets wat hem vanacht van pas gekomen, net nu hij juist naar zijn oom toe moest. Voor een moment keek Quint naar zijn tas waarna zijn blik op de school viel waar hij nu voor stond. Een lichte zucht ontsnapte zijn mond. Het was inmiddels vroeg in de morgen geworden. Was de school uberhaubt al wel open? Tja Xuan was wel ingelicht over zijn komst. Dus misschien was hij al op. Aan de andere kant, waarom zou hij vroeg uit bed gaan voor hem? Maar hij moest eens weten. Zijn oom was wel degelijk nog op voor hem, en nogal bezorgd ook. En het was immers een school, vaak waren die wel op tijd open.
Quint trok het hengsel van zijn tas wat beter over zijn schouder heen waarna hij met tegenzin richting de ingang van de school ging. Hij pakte de klink van de deur vast en drukte deze naar beneden. De deur ging open en hij stapte naar binnen. Hij sloot de deur weer achter zich waarna hij de hal rond keek. Uiteindelijk bleef zijn blik bij een paar bordjes hangen die aangaven waar welke lokalen waren en zo ook het kantoor van het hoofd oftewel Xuan. Quint volgde de bordjes, na ook nog eens traptreden op gemoeten te hebben kwam hij aan bij het kantoor. Hij bleef er voor een moment stil voor staan. Een diepe zucht ontsnapte zijn mond. ''Nou daar gaat die dan'' Mompelde hij met nog even veel tegenzin. Uiteindelijk klopte hij dan op de deur. Hij hoorde wat gestommel achter de deur maar het duurde niet lang of deze werd geopend. Zijn oom kwam in beeld. Maar hij kon hem nog niet aan kijken of hij werd door hem omhelsd. Voor een moment werden Quint zijn ogen wat groter. Waar was hij mee bezig!? Quint zette zijn handen dan ook tegen Xuan aan om hem weg te drukken maar op dat moment leek Xuan zelf al te beseffen dat dit niet zo'n goed idee was en maakte zich dan ook los van hem. Quint liet zijn handen zakken en liep het kantoor binnen zodra Xuan hem daar voor de ruimte gaf. ''Ook hallo'' Reageerde Xuan met een zucht terwijl hij eens met zijn ogen rolde. Eenmaal in het kantoor liet hij zijn tas op de grond vallen en sloeg hij zijn armen over elkaar heen. Hij keek eens in het rond waarna zijn blik richting Xuan ging. ''Leuke omgeving heb je hier oompje'' Zei Quint plots met een nogal sarcastische toon in zijn stem tegen hem. Daarmee doelde hij dan ook op vanacht.

Quint wou zich los trekken van de omhelzing die Xuan plotseling uitvoerde, maar voordat hij dat kon besefte Xuan wat hij aan het doen was en liet hij Quint los. Quint stapte het kantoor binnen, zodra Xuan een stap opzij deed en hem de ruimte ervoor gaf. Quint plofte neer op de bank de aan de linkerkant van zijn kantoor stond en sloeg zijn armen over elkaar. Xuan fronste eens, maar liet dat al snel varen. ''Ook hallo'' begroette Quint hem sarcastisch en rolde eens met zijn ogen. "Goh, wat een enthousiasme weer," ging Xuan er sarcastisch op in en grijnsde eens. Maar stopte toen hij de krassen zag op Quint zijn gezicht. Xuan zijn gezicht betrok ernstig, waarna hij naar zijn bureau liep om zijn kop koffie te pakken. ''Leuke omgeving heb je hier oompje'' sprak Quint achter hem. Xuan draaide zich om en liep weer naar hem toe, terwijl hij een paar slokken van zijn koffie nam. Voor Quint bleef hij staan en keek hem even bedenkelijk aan. Wat was er gebeurd? De krassen op zijn gezicht leken niet afkomstig te zijn van laag hangende takken, ze leken er met opzet in gekerfd. Xuan trok eens een wenkbrauw op en nam nog een slok van zijn koffie. Dan toch maar vragen. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij met een ernstige blik in zijn ogen, hij hoopte niks ernstig. Hij wachtte op antwoord, maar een andere vraag volgde al snel. "Hoe kom je aan die krassen?" vroeg Xuan en wees eens op de krassen op zijn wang. Hij zette een stap dichterbij Quint, waarna hij eens de krassen op zijn wang bekeek. Jup, die waren afkomstig van vampieren. Als vampierenjager had Xuan daar ervaring mee en wist precies hoe die eruit zagen. Hij zette weer een stap naar achter en bleef Quint met een ernstig gezicht aankijken.

Quint maakte het kantoor al gauw zijn eigen door zijn tas ergens op de grond te laten vallen en op de bank te gaan zitten. Normaal zou een nieuwe leerling op de stoel bij het bureau gaan zitten. Maar Quint was geen nieuwe leerling, althans hij voelde zich niet zo gewoontjes. Hij was de neef van het hoofd en van die titel maakte hij graag gebruik. Maar omdat hij meer was van Xuan, ging hij ook niet even braafjes op die stoel zitten. Quint keek voor een moment het kantoor rond waarna hij zich dan ook terug richtte op Xuan die net zo sarcastisch terug op hem reageerde. Quint trok lichtjes een wenkbrauw op door zijn woorden. ''Denk je dat ik hier voor me lol bij jou kom?'' Vroeg Quint dan ook aan hem. Dat zeker niet. Hij was liever daar ginder gebleven maar ja het was niet anders. Nu moest hij er maar het beste van maken. Al wou dat niet zeggen dat hij het Xuan makkelijker ging maken.
Hij ontdekte de grijns op Xuan zijn mond. Hij en zijn oom samen, dat kon nog wel wat bijzonders worden. Plots verdween de grijns van Xuan zijn gezicht en leek hij naar een bepaald punt in zijn gezicht te kijken. Quint kon er niet tegen als hij zo naar hem zat te kijken. Gelijk maakte hij dan ook een wat sarcastische opmerking over de omgeving door wat er vanacht met hem was gebeurt. Echter werd de blik van zijn oom er daardoor niet beter op. Hij had nogal ernstig gekeken en nu draaide hij zich dan ook om waarna hij zich op zijn koffie richtte. Quint keek voor een moment naar de kop koffie waarna zijn blik terug naar het gezicht ging van Xuan nu dat hij zijn kant weer op kwam. Met een bedenkelijke blik keek hij naar hem. Quint keek al net zo bedenkelijk terug. Wat ging er wel niet in dat hoofd van zijn oom om? Uiteindelijk trok Xuan een wenkbrauw op waarbij hij een slok van zijn drinken nam. Quint werd het nu dan ook een beetje zat en wilde hem vragen wat er nou weer was. Maar op dat moment stelde Xuan zijn vraag al. Hij vroeg hem wat er gebeurt was. Daarbij keek hij nogal ernstig. Op zijn beurt trok Quint nu even zijn wenkbrauw op. Waarom maakte Xuan zich zo'n zorgen om hem? Naja hij was zijn neefje, maar dan nog. Het was niet dat hij nou erg aardig tegen zijn oom was. Nog voor dat Quint over een antwoord na kon denken vroeg Xuan hem al gelijk hoe hij de krassen op zijn wang had gekregen. Daarbij kwam hij wel ineens heel erg dichtbij. Quint leunde gelijk wat naar achteren en trok even een rare kop. ''Kun je het niet van die afstand bekijken?'' Vroeg hij dan ook gelijk terwijl hij naar wat verderop wees. Maar aan de ernstige blik van zijn oom te zien moest hij hem nu dus waarschijnlijk wel gaan vertellen hoe het zat. Quint slaakte een zucht waarna hij op stond en langs hem heen liep naar zijn tas toe. Hij ging er met een hand uit waarna hij de staak er uit haalde en deze op hield. Hij gooide deze vervolgens naar Xuan toe. ''Ik kwam een of ander gestoorde meid tegen met gloeiende rode ogen.'' Begon hij waarna hij zijn hand weer liet zakken zodra hij de staak naar Xuan toe had gegooid. ''In plaats van normaal frisdrank wilde ze persee me bloed drinken'' Reageerde hij wat droog op Xuan alsof het niets was geweest, hij haalde er dan ook nog eens zijn schouders bij op. Hij hield zich nu weer groot, maar hij wilde ook zeker niet zwak lijken in de buurt van Xuan. ''Hebben ze hier een gekkenhuis in de buurt zitten?'' Vroeg hij dan ook terwijl hij terug naar de bank toe liep en er op neer plofte.

Xuan bleef hem met die ernstige blik aankijken, het was dan ook niet iets wat je 1, 2, 3 kon vergeten. Hij wachtte op antwoord en nam geen genoeg met een 'er is niks' dan zou hij strenger optreden. Hij hoopte grondig dat Quint gewoon antwoord wou geven, omdat hij niet de strenge oom wou spelen. Quint zuchtte eens, maar leek van plan te zijn om antwoord te geven. Een opgelucht gevoel bekroop Xuan, maar hij duwde dat al snel weg; niet te vroeg gaan juichen. Quint stond op en liep naar zijn tas, Xuan volgde elke beweging met zijn ogen. Quint zocht met zijn hand in zijn tas naar iets en haalde uiteindelijk de staak eruit die Xuan eerder aan hem had gegeven. Quint ging recht op staan en gooide de staak naar Xuan die hem behendig opving. Hij liet zijn blik er eens over heen glijden, waarbij hij duidelijk bloed op de staak zag afgetekend. Zijn gezicht werd nog ernstiger, als hij nog door ging kreeg hij zijn gezicht niet meer in de plooi. Bij die gedachtes bracht hij zijn gezicht dan ook weer in de normale houding en richtte zijn blik op Quint. Hij keek hem wat afwachtend aan, wachtte natuurlijk op een verklaring van dit alles. ''Ik kwam een of ander gestoorde meid tegen met gloeiende rode ogen.'' begon hij zijn verklaring. Xuan's linker wenkbrauw schoot omhoog, die zich vervolgens ook fronste. Ook al begreep hij donders goed wat die 'gestoord meid' was. ''In plaats van normaal frisdrank wilde ze persee me bloed drinken'' ging hij droog verder en probeerde zich groot te houden. Xuan gokte dat als hij op de plaats delict was, dat Quint het haast in zijn broek had gedaan. ''Hebben ze hier een gekkenhuis in de buurt zitten?'' voegde Quint er nog aan, waarna hij weer op de bank neer plofte. Xuan zweeg. Wat moest hij hem gaan vertellen? Hij had nog zo gehoopt dat dit nou zou hoeven. Hij liep richting zijn bureau en liet eens een hand door zijn haren gaan. Waarom moest hij dan ook 's avonds aan komen? Met een woeste beweging trok hij de stoel van achter zijn bureau vandaan. Hij zuchtte eens; er was nu niks meer aan te doen. Hij ging op zijn bureaustoel zitten , die uiteraard wieltjes had, en begon zich af te zetten om in de richting van Quint te rollen. Bij hem aangekomen, kwam hij voor hem tot een halt. "Tja, wat denk jezelf dat ze is?" vroeg Xuan aan hem. Misschien was er nog een sprankje hoop en wist Quint toch niet wat het meisje was.

Behendig ving Xuan de staak op nadat Quint deze naar hem toe had gegooit. Het bloed van het meisje zat er nog aan dus hij kon zelf wel nagaan wat er gebeurt was. Ondertussen begon Quint over het meisje te vertellen. Hij praatte maar wat door. Het waren niet heel zinnige woorden al zou Xuan er wel op uit kunnen maken wat er gaande was. Zolang Xuan het begreep vond Quint het dan ook wel best. Eenmaal klaar met zijn woorden ging zijn blik weer naar Xuan. Afwachtend van wat zijn reactie zou zijn hierop. Echter kwam er nog niet heel veel en bleef er voor een moment een stilte hangen. Quint was ondertussen dan ook maar weer naar de bank toe gelopen en was daar op neer geploft. Relaxed bleef hij op de bank zitten terwijl hij weer afwachtend naar zijn oom keek. Xuan ging richting zijn bureau en haalde een hand door zijn haren. Quint volgde zijn bewegingen met zijn ogen en trok dan ook even licht een wenkbrauw op. Het leek wel alsof Xuan niet helemaal goed wist wat hij er mee aan moest. Waren zijn woorden dan toch wel iets geweest om goed over na te denken? Blijkbaar wel en ergens wist Quint dat zelf ook wel. Hij kon zich nog wel herinneren wat hij vanacht over het meisje had gedacht. Er was al snel een conclusie gekomen maar Quint zou dat niet hardop zeggen nu. Dan zou hij behoorlijk voor paal staan leek hem, echter wist Xuan al meer dan hij deed. Maar daar zou hij vanzelf wel achter komen, snel genoeg waarschijnlijk. Voor een moment was Quint wat in zijn gedachten verzonken. Tot dat hij vanuit zijn ooghoeken opmerkte hoe Xuan zijn stoel woest vanachter zijn bureau weg trok. Gelijk keek Quint dan ook wat vragend naar zijn oom. Begon hij nou ook al kwaad te worden? Echter leek dat nog wel mee te vallen. Zodra Xuan eenmaal zat kwam hij met de stoel weer terug naar hem toe. Quint volgde hem met zijn ogen. Hij kwam voor hem zitten en zodra hij tot stilstand was gekomen vroeg hij hem wat hij zelf dacht over het meisje. Quint keek even licht wat droogjes richting hem. Moest hij daar nu echt antwoord op gaan geven? Quint legde ineens zijn benen op de bank neer en ging languit liggen. Rustig legde hij zijn handen onder zijn hoofd. Hij keek even richting het plafond waarna hij zijn hoofd wat opzij naar Xuan draaide. ‘’Wat ik denk? Tja.. ze is gek’’ Reageerde hij eerst wat droogjes. Maar toch kon hij zich misschien niet helemaal bedwingen en voor hij het wist kwam dan ook de volgende vraag; ‘’Bestaan vampieren? Want zij gedroeg zich echt zoals een en een gestoord iemand zie ik nog niet met zulke tanden rond lopen’’ Zei Quint dan ook plots tegen Xuan. Er kwam niet snel iets serieus uit Quint maar toch. Dat meisje van gisteren was heel vreemd geweest, en nu wilde hij er ook wel een verklaring voor. Hij had immers nog steeds die krassen op zijn wang staan.

Xuan had eerst wat woest gereageerd, maar zag al snel in dat dat geen nut in. Het was gebeurd en je kon er niks meer aan doen. Hij ging op zijn bureaustoel zitten en rolde vervolgens naar Quint. Al snel stelde hij dan ook de vraag aan Quint wat hijzelf dacht over het meisje. Misschien was er een kleine hoop dat Quint het niet had gezien, dat hij dacht het iets totaal anders was. Ook al leek de kans bij Xuan klein. Quint leek niet zo dom om dat anders te gaan opvatten, maar uiterlijk bedroog. Daarom stelde Xuan maar voor de zekerheid die vraag, voordat hij dingen ging vertellen en Quint er heel anders over dacht. Xuan wachtte geduldig op antwoord en bleef Quint aankijken, om ervoor te zorgen dat Quint antwoord moest geven. Tot Xuan's verbazing tilde Quint zijn voeten op en ging languit op de bank liggen. Normaal zou Xuan er wel wat van hebben gezegd, maar nu kon hij beter stil blijven en hem antwoord laten geven. Anders kon Quint gemakkelijk van onderwerp veranderen, iets wat Xuan natuurlijk niet wou. Quint week even zijn blik af naar het plafond, waarna hij zijn blik weer richtte op Xuan. ‘’Wat ik denk? Tja.. ze is gek’’ antwoordde hij wat droogjes. Opnieuw bekroop Xuan een opgelucht gevoel en opnieuw drukte Xuan dat gevoel weg; Quint was nog niet uit gesproken. Daarom hielt Xuan zich stil en wachtte op het vervolg: ‘’Bestaan vampieren? Want zij gedroeg zich echt zoals een en een gestoord iemand zie ik nog niet met zulke tanden rond lopen’’ Bullseye. Xuan week zijn blik af naar het plafond en liet een lange diepe zucht horen. Hoe ging hij ooit hierop reageren? Nou het ontkennen kon hij niet, aangezien hij zeker zelf die staak aan hem had gegeven en dat ook wel wat vermoedens had opgeleverd bij Quint. Xuan stond op van zijn stoel en liep opnieuw naar de koffieautomaat. Man hij dronk veel koffie. Dat moet ook wel, wil je zolang opblijven als hij. Met twee koppen dampende koffie liep hij richting Quint en overhandigde hij hem er één. Hij ging weer zitten op de bureaustoel en draaide zich in richting van Quint. "Vampiers, hea?" mompelde Xuan. Hij richtte zijn blik weer op Quint. "Yup, dat klopt. Ze was een vampier," antwoordde Xuan uiteindelijk. Zijn gezicht stond bloedserieus, waardoor Quint het wel moest geloven. "O zo mooi, maar o zo gevaarlijk. Eerst zo aardig zijn, misschien zelfs verleiden. Daarna worden ze monsters: rode ogen, scherpe hoektanden, snelheid en kracht," zei Xuan. "Toch?" ging hij bij Quint na. Hij wist niet tot hoeveel hij had gezien.

Quint was lang uit op de bank gaan liggen. Hij maakte de bank nu wel zijn eigen. Of Xuan dat nou goed vond of niet. Hij had nu toch iets anders om over na te denken dus zou hij zich vast niet gaan bezig houden met zijn manieren. Zo wie zo, echt luisteren naar zijn oom zou hij dan toch niet doen. Xuan was ondertussen bij hem komen zitten, recht voor hem. Dat was misschien ook wel de reden dat hij was gaan liggen. Dan week hij weer een beetje af. Hij hield er gewoon niet van als hij te dicht bij hem kwam. Hij wist ook niet precies wat het was, maar misschien kwam dat dan ook gewoon wel door dat ze nou niet bepaald een band hadden. Het duurde niet lang of Xuan vroeg hem wat hij dacht over het meisje. Quint had hem voor een moment met een opgetrokken wenkbrauw aan gekeken waarna hij dan ook wat nuchter op zijn woorden reageerde. Dat had Xuan voor een moment van opluchting gegeven. Echter vaagde Quint dat al snel weer weg. Want hoe hij het meisje had mee gemaakt, en dat dat eigenlijk tot maar een conclusie leidde bleef in zijn hoofd hangen. Plotseling vroeg hij zijn oom dan ook of vampieren bestonden. Zodra hij uitgesproken was besefte hij pas echt wat hij zojuist had gevraagd en hij schaamde zich er dan ook gelijk diep voor. Hij wilde er dan ook nog snel bij zeggen dat het een grapje was geweest maar hield zich stil door de reactie van Xuan. Voor een moment had hij weg gekeken met een diepe zucht. Misschien was dat ook wel een vermoeide zucht. Kon hij het flauwe gedrag van Quint niet meer aan? Xuan was ondertussen opgestaan en ging richting de koffie automaat voor natuurlijk, nog een kop koffie. Hij nam dit keer twee koppen koffie en reikte er zo dan ook een naar hem uit. Quint pakte de kop vast en keek er voor een moment naar waarna zijn blik terug naar Xuan ging. Zich afvragend van wat komen ging.
Quint nam een slok van de koffie terwijl Xuan zijn woorden herhaalde. Lichtjes knikte Quint eens. Hij kon een sarcastische opmerking maken maar hield die voor nu maar even voor zich. Hij wilde nu duidelijk antwoorden hebben over dat meisje. Xuan keek hem uiteindelijk in de ogen aan en reageerde nu duidelijk en serieus op zijn woorden. Plots gaf hij toe dat het meisje een vampier was. Maakte hij een grapje? Quint zijn slok koffie lag er zowat uit. Gelijk slikte hij het dan ook door wat voor een moment even een brandend gevoel in zijn keel gaf. Quint kneep even een oog dicht terwijl hij weg keek. Maar al snel ging zijn blik terug naar Xuan. Nog steeds keek hij hem nogal serieus aan. ''Je maakt een grapje?'' Reageerde hij gelijk. ''Vampiers? Laat me niet lachen. Hoe kan dat nu?'' Reageerde hij er achteraan. Ja oke dat meisje had er veel tekenen van gehad. Maar misschen had hij ook gewoon wel gehoopt dat Xuan hem had uitgelachen en zou zeggen dat het meisje gek was. Maar dat was niet gebeurt. Nee in tegendeel. Maar Xuan noemde op wat een vampier bezat en vroeg vervolgens om zijn conclusie. Quint keek hem voor een moment wat overdondert aan waarna hij snel een slok van de koffie nam. Hij haalde daarna even diep adem. ''Blijkbaar'' Reageerde hij nu wat kortaf waarna hij met een hand langs zijn hals ging bij de gedachten aan het meisje en haar behoorlijke sterke greep. ''Als ik die staak niet had gehad had ik hier waarschijnlijk niet gezeten'' Mompelde Quint wat. Het was niet helemaal duidelijk of hij het nou tegen Xuan had of dat hij een conclusie voor zich zelf trok. Hij keek dan ook snel op naar Xuan. ''Daarom dat je mij dat stuk hout hebt gegeven'' Zei hij nu dan ook gelijk tegen hem. Misschien was het dan wel gewoon zo, vampieren waren echt. Geen sprook maar de real deal.

Quint leek het ,nadat Xuan had toegegeven dat ze een vampier was, toch niet te geloven. Ook al stond het gezicht van Xuan nog zo serieus. Xuan glimlachte lichtjes, maar gaf niet op. Hij was vastberaad om Quint te overtuigen. Iemand ervan te overtuigen dat er wezens bestonden die alleen maar in sprookjes leken te bestaan was erg moeilijk. Xuan kwam dan ook al met de feiten die hij wist en noemde die vervolgens op. Het waren feiten die je al meteen merkte, mocht je ooit een vampier tegen komen. Quint leek even van de kaart zijn gebracht, bullseye. Maar al snel herstelde Quint zich en nam nog een slok van zijn koffie. ''Blijkbaar'' sprak hij. Xuan lacht lichtjes, altijd leuk om die reactie te zien. Ook al moest hij zijn gezicht nu wel in de plooi houden, anders dacht Quint misschien dat hij een grapje maakte. ''Als ik die staak niet had gehad had ik hier waarschijnlijk niet gezeten'' mompelde Quint. Xuan wist niet of hij het tegen hem had of tegen zichzelf. Daarom knikte Xuan alleen maar en reageerde hij er verder niet op. Plots keek hij op naar Xuan. Xuan keek even wat vragend, maar trok zijn gezicht al snel weer in de plooi. ''Daarom dat je mij dat stuk hout hebt gegeven'' zei Quint. Xuan knikte kort. Hij was onder de indruk hoe Quint erop reageerde. Hij raakte niet in paniek en ook niet in shock, maar dat kon nog allemaal komen. Maar Xuan wist 1 ding zeker: als 1 vraag was beantwoord, kwam er waarschijnlijk nieuwe voor in de plaats. Hij kon beter alles al gaan uitleggen voordat Quint zelf op onderzoek uit ging en zo misschien wat problemen veroorzaakte.

Xuan nam nog een slok van zijn koffie, waarna hij doelloos een rondje draaide met zijn stoel en zijn aandacht uiteindelijk weer richtte op Quint. "Oké, dus nu weet je dat onder ons vampieren leven," zei Xuan. "Nu kan ik je net zo goed het hele verhaal vertellen, right?" zei hij en glimlachte licht. "Dus, vampieren leven onder ons. Dan zal ik je nog wat vertellen: er leven ook vampieren op deze academie. Dat zijn de zo geheten 'nightclass studenten'. Zoals je wel weet ben ik vertrokken van de familie, dit was omdat ik dus deze academie had opgericht om ervoor te zorgen dat vampieren en mensen samen konden studeren. Het gaat prima, alleen soms houden niet alle nightclass studenten zich keurig aan de regels. Ik gok dat dat meisje, waar jij het over had, ook een student hier was. Ik kan haar wel ervoor straffen. Hoe? Simpel: ik ben een vampierenjager. Vroeger, toen ik nog lid was van de familie, jaagde ik ook al op vampieren, maar al snel zag ik in dat dit niet de goeie manier was. Daarom besloot ik dus om deze academie op te richten. Er zitten nog een paar vampierenjagers hier op deze school, vooral in de nightclass dorm zodat er niks uit de hand kan lopen. Jammer genoeg hebben we nog echt veel vampierenjagers en kan het dus toch verkeerd lopen," eindigde Xuan zijn verhaal. Poeh, hij had het nooit zo tegen iemand gezegd. Toch leuk om eens echt alles te kunnen zeggen en niet te hoeven liegen. Al snel richtte Xuan zijn aandacht weer op Quint. "Dus, Quint, nog vragen?" voegde hij er nog aan toe.

Voor een moment wierp Quint een scherpe blik naar Xuan doordat hij een licht lachje had laten horen. Vond hij het zo grappig dat Quint er nu wel aan moest toegeven? Dat was dan weer iets waar Quint niet tegen kon. Hij snoof dan ook eens maar zijn gedachtens gingen al snel weer terug naar zichzelf, en het feit dat hij geluk had gehad. Als hij die staak niet had gehad.. Nou ja hij was niet snel ergens bang voor maar zijn leven hoefde hij nog niet kwijt. Hij begon dan ook langzaam aan wel te beseffen dat hij Xuan eigenlijk wel heel erg dankbaar mocht zijn voor het feit dat hij hem dat stuk hout had gegeven. Echter uitte Quint die dank niet zo. Hij bevestigde enkel met woorden wat hij zojuist had gedacht. Dat dit nu juist de reden was geweest waarom Xuan hem een staak had gegeven. Xuan gaf hem een knikje. Quint zijn blik ging voor een moment terug naar het plafond. Een kort stilte viel tot dat Xuan leek te besluiten om te vertellen hoe het helemaal zat.
Quint nam een slok van zijn koffie, nadat hij Xuan even met een opgetrokken wenkbrauw had aangekeken zodra hij een doelloos rondje draaide met zijn stoel. Voor even bleef zijn blik bij de koffie in de kop hangen. Hij bewoog de beker wat heen en weer zodat de koffie dat er nog in zat lichtjes tegen de wanden van de beker klotste. Bijna alsof hij al weer naar naar afleiding aan het zoeken was. Maar dat was niet zo, hij luisterde wel naar Xuan zijn woorden. Aandachtiger dan hij had verwacht. In het begin had hij hem even aan gekeken. Zodra Xuan hem een glimlach gaf wende hij zijn blik af en nam hij dan ook weer een slok van zijn koffie. Als hij hem te lang aan zou kijken moest hij vast vriendelijker gaan uiten, daar had hij geen zin in. Xuan luisterde naar de woorden van Xuan, waardoor pas echt duidelijk werd waarom hij hun familie had verlaten. Quint snoof lichtjes maar hield zichzelf maar even rustig. Dit was waarom Xuan hun familie had verlaten? Hoe kon hij lol zien in het bij elkaar houden van vampieren en mensen. Hoe kon dat ooit goed gaan als er van die enkele idioten tussen zaten die het toch weer op een mens gemunt hadden? Quint dronk de laatste slok van zijn koffie op waarna hij op stond en de beker in de prullenbak mikte. Hij sloeg zijn armen vervolgens over elkaar heen en keek Xuan nu eens weer in de ogen aan. ''Hoe ben je van plan dat meisje te straffen? Ze mag wel een goeie straf krijgen, door haar was ik bijna dood'' Snoof Quint dan ook eens. Het liefst draaide hij dat meisje haar nek om maar dat was vast geen optie. Hij keek het kantoor voor een moment rond, alsof hij het al niet goed genoeg had bekeken. UIteindelijk eindigde zijn blik bij Xuan. ''En nog iets, hoe kun je vampier jager leuk vinden? Waarom zou je willen dat ze bij elkaar komen als zoiets als wat bij mijn vanacht is gebeurt kan komen'' Reageerde Quint nu dan ook al snel op hem. Hij snapte zijn oom echt niet, hoe hij dit kon willen. Leven met die.. nou hij kon het wel monsters noemen.

Quint was even stil. Normaal hielt Xuan niet van stiltes, maar deed dit keer niks om het te doorbreken. Hij had waarschijnlijk wat denk tijd nodig. Xuan keek Quint even wat bedenkelijk, waarna hij zich besefte dat het misschien ongemakkelijk kon aanvoelen bij Quint en hij zijn blik afweek naar boven. Hij keek pas weer op toen Quint op stond. Xuan volgde zijn bewegingen met zijn ogen en zag hoe hij het bekertje in de prullenbak gooide. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek Xuan eens aan. Xuan keek hem met vrolijke ogen aan, alsof hij het net over de normaalste zaak terwijl had gehad. ''Hoe ben je van plan dat meisje te straffen? Ze mag wel een goeie straf krijgen, door haar was ik bijna dood'' zei Quint en snoof minachtend. Xuan zuchtte eens, dit kon hij verwachtte. Xuan stond nu op en keek zo op Quint neer. Hij wachtte even, misschien had Quint nog meer te zeggen. Quint bekeek het kantoor nogmaals, waarna hij zich weer richtte op Xuan. ''En nog iets, hoe kun je vampier jager leuk vinden? Waarom zou je willen dat ze bij elkaar komen als zoiets als wat bij mijn vanacht is gebeurt kan komen'' vroeg hij nog.

Xuan zuchtte nogmaals. "Luister, Quint," begon hij. Zijn gezicht betrok weer serieus. "Ik snap dat jij vampieren nu erg vind, monster misschien wel, maar je moet begrijpen. Al die vampieren zijn mensen geweest, behalve purebloods dan, maar dat heeft een totaal ander verhaal," zei hij en wuifde het onderwerp over purebloods weg. "Denk je dat die vampieren hier onder dwang heen gaan? Nee, natuurlijk niet. Ze komen hier vrijwillig. Waarom? Omdat ze weer een beetje mens willen zijn. Ze willen weer leren en leven als een mens. Kunnen ze dat niet, dus houden ze zich niet aan de regels en gaan ze weer mensen toetakkelen, dan worden ze geschorst van de academie. Natuurlijk zijn we niet zo streng en zijn we bereid een tweede kans te geven. Maar ook in de nightclass kunnen incidentjes zich afspelen, zoals ruzies. Sommige vampieren zijn namelijk in de puberteit bleven haken, maar de ruzies van de vampieren gaan er stukke harder aan doen dan die van de mensen. Dus vandaar dat we vampierjagers nodig hebben om ze uit elkaar te houden," legde hij uit. Zich daarna beseffend dat hij nog niet antwoord had gegeven op al zijn vragen. "Het is niet zo dat ik graag vampieren jager ben. Vampiers doden doe ik niet graag. Mijn vaders familie was er erg mee bezig en al snel werd ik er dan ook voor opgeleid. Hun wouden dat ik elke vampier ging doden die ik op mijn pad tegen kwam, zelfs als ze niks misdaan hadden, maar dat wou ik niet. Ik dood pas vampieren als ze zo laag zijn gezonken dat ze echt monsters zijn geworden en niet meer normaal kunnen nadenken. Een vampier jager is geen moordenaar, hij zorgt voor de balans tussen vampieren en mensen. Niets meer, niets minder," antwoordde Xuan op de vraag.