Falling to pieces

"When I was a young man, I had liberty, but I did not see it.
I had time, but I did not know it.
And I had love, but I did not feel it.
Many decades would pass before I understood the meaning of all three.
And now, the twilight of my life, this understanding has passed into contentment."

Zijn ogen vlogen van links naar rechts, waarna ze spleetjes vormden toen hij zijn doelwit in vizier had. Het was vroeg in de avond, op straat waren de mensen onderweg naar hun huis. En sommige mensen moesten tot laat werken, of gingen uit rond deze tijd. Een perfecte tijd om voor hem opzoek te gaan naar wat te eten. Federico sprong van het dak af waar hij de hele tijd had staan kijken en nadenken over hoe hij de jacht zou aanpakken. Want jagen was niet zomaar even snel iemand vangen leegdrinken om vervolgens weer verder te trekken. Nee, er kwam veel meer bij kijken. Hij zocht eerst naar een vast persoon, iemand die de mensen niet zouden missen als hij of zei zou verdwijnen. Vervolgens keek hij naar wat zijn prooi deed in die avond, waar hij of zij zich mee bezig hielt. En wat voor mensen zich om hun heen bevonden. En wat de plek zou zijn, waar hij toe kon slaan. Federico deed niet al te moeilijk, maar toch was het makkelijk om dit aan te houden. Zeker nu hij nieuw in deze wijk was, en hij hier zeker nog wel een tijdje van plan was te blijven. Soepel lande Federico op de ballem van zijn voeten waarna hij de donkere steef uitliep, en zich tussen de mensen voegde. Een rijke geur vulde zijn neus, waarna hij zijn adem in hielt. Zijn blik bleef die van het meisje voor hem vasthouden, Rachel heette ze. Een meisje dat geheel alleen leefde, niet op school zat. En het leven haatte. Dit wist hij allemaal omdat, hij haar al een tijdje volgde. Wat hij altijd deed bij een menselijke prooi. Een dierlijke prooi niet. Federico liep de kroeg binnen, en nam plaats aan de bar. Het meisje keek hem kort aan in zijn ogen, Federico gaf niet graag toe dat hij knap was. Maar aangezien alle meisjes naar hem keken, kon het gewoon niet anders. Federico lachte kort, waarbij hij zijn ogen lichtjes dichtkneep. Het meisje lachte ook en schoof een plaatsje op zodat ze naast hem kwam te zitten. ’2 pisan olijf’ Sprak hij de ober toe, die zich tegenover hun voegde om te vragen wat ze wouden drinken. De ober verdween om het drinken te serveren. ’Rachel aangenaam’ Ze lachte verleidelijk overkomend, ’Federico’ Sprak hij waarna hij een teug uit het glas drinken nam dat de ober had neergezet. Evenals Rachel die ook een slok nam. ’Dansen?’ Federico stond op waarna hij Rachel op de dansvloer begeleide. Samen schuifelde ze wat, en dansde ze wat. Rachel bleef maar drinken, Federico niet. Hij had wel dorst, maar een soort van andere dorst. Het was al laat in de avond, rond 2 uur ofzo. Rachel was niet helemaal bewust van alles doordat ze te veel had gedronken. ’Het is laat zal ik je naar huis brengen?’ Rachel knikte waarna ze de harde muziek achter zich lieten. Buiten was het frisjes, en al pik donker. Niemand liep op straat, Federico volgde Rachel naar waar ze woonde. Eenmaal daar stopte hij voor de deur, toen Rachel naar binnen ging. Hij kon dat niet aangezien hij eerst toestemming nodig had. ’Kom je niet binnen?’ Federico lachte speels ’Als dat mag graag’ Rachel keek wat raar, maar hij moest dat eene woord horen om binnen te mogen komen ’Tuurlijk, kom binnen’ Federico lachte, waarna hij naar binnen kwam. Hij maakte plaats in de keuken, terwijl Rachel de keuken in verdween. Hij keek toe, terwijl hij tegen het aanrecht aanleunde. Met zijn armen hielt hij steun op de stenen aanrecht plaat. ’Ik heb niet veel meer in huis’ Federico haalde zijn schouders op ’Geen probleem hoor’ Sprak hij waarna hij lachte. Rachel lachte ook waarna ze om hem af kwam lopen ’Bedankt voor deze geweldige avond’ Darren lachte ’Geen dank hoor’ Rachel keek in de diepte van zijn ogen. Federico hoorde haar hartslag, en hoorde haar aderen stromen. De druk werd haast te veel. Rachel kwam alsmaar dichterbij, waarna ze haar gezicht voor de zijne bracht. Federico haalde diep adem en ontweek haar zoen, waarna hij zijn lippen op haar nek drukte.’Of je wilt het zo’ Giechelde Rachel, maar Federico wist wel beter. Hij tilde haar op en waarna hij haar omdraaide zodat zei tegen de muur kwam te staan. Rachel drukte zijn lippen op de zijne, iets wat hij niet had gewild. Aangezien hij maar 1 ding wou, maar de kick was te groot. Federico beantwoorde haar zoen. Waarna ze ophielt, Federico bracht zijn lippen in haar hals. Hij rook kort, wat al genoeg was. Hij ontblootte zijn tanden, waarbij hij diep gromde ’Federico?’ Haar stem angstig, en vragend. Federico greep Rachel hardhandig vast, waarna hij zijn tanden in haar nek boorde. Bloed gutste eruit, wat hij opzoog. Hij hijgde kort om adem te halen , Rachel kon geen geluid maken en verstijfde van angst. Federico dronk zich vol, net niet dodelijk voor Rachel. Ze zakte weg, maar Federico hielt haar vast. Ze was bewusteloos, maar zou weer beter worden. Federico legde haar op de bank neer, en verdween uit het huis. Het spijt gevoel kwam weer opdagen, maar het wende hij wist dat het niet anders kon. Echter zou hij nooit iemand doden. Hij liep naar buiten de straten op, onderweg terug naar huis aangezien het zo overdag werd.

Hij stopte zijn handen in de zakken van zijn leren jas. Zijn ogen gingen niet verder dan de stoeptegels voor hem. Federico sloeg een paar straten in, waarna hij via de daken verder ging, geruisloos en verscholen in het donker. Hij liep aardig door, maar toch sprong hij lenig en soepel over de daken alsof het niks was. Dat was een voordeel van een vampier zijn, je kon dingen die andere niet konden. Hij had het al zijn hele leven, was er mee opgegroeid en zou er voor eeuwig mee leven. Nu hij eindelijk 18 was geworden, werd hij niet meer ouder, dat was tenminste wat zijn ouders hem verteld hadden. Waarschijnlijk hadden ze gelijk want hij was nu al zo’n 3 a 4 jaar achttien, hij hielt het niet eens meer bij. Federico slaakte een zucht, waarna hij stil hielt op de rand van een dak. Hij sprong en kwam en soepel op de balm van zijn voeten terecht, vervolgens liep hij verder over straat. Zijn helder blauwe ogen gericht op de weg voor hem. Diep in gedachten, de wereld om hem heen afgesloten. Plots drong er een geur zijn neus in, eentje heel dichtbij. En voordat hij op kon kijken hoorde hij iets naar zijn hoofd zoefen, het was dat hij zulke goede reflecties had. Nog net op tijd wist hij een pen te vangen tussen zijn wijsvinger en duim, vlak voor zijn gezicht. Iets wat droog hielt hij hem even vast voor zijn gezicht, waarna hij zijn arm liet zakken. ’Hopelijk was deze niet bij mij bedoelt..’ Zijn woorden gesproken met een bijpassend Italiaans accent. Het blondharige meisje sprak, ’ Als je die terug zou willen geven, zou ik dat enorm waarderen,’ Terug geven? Maar ze gooide hem toch.. Federico was ligt verbijsterd. Hij kende haar niet, maar haar geur had hij eerder geroken. Hij keek hoe ze haar kapuchon van haar hoofd afhaalde, nu pas kon hij haar goed zien. Ook kwam er een walm van menselijke geur van haar af. Federico lachte wat droogjes ’Eigenlijk heb ik hem gevonden.. En wie wat vind mag het houden toch?’.Sprak hij met zijn Italiaanse accent, terwijl hij diepzinnig grijnste. ’ Wat doe je nog zo la-.. al zo vroeg op straat?’ Hij bekeek haar kort, Dingen..’ Zijn stem beheerst en verveeld. Om toch wat menselijk gevoelens te laten zien, ze mocht niks vermoeden. Plots werden zijn ogen groot. Hij slikte en keek wat afwezig naar het vreemde meisje, hij had gegeten maar ze rook zo verdomd lekker. Hij lachte wat scheef, waarna hij met zijn hand door zijn donkere haren heen ging. Hij grijnsde. ’Federico Auditore di Firenze, aangenaam’ Sprak hij beleeft, zijn naam klonk Italiaans en zo sprak hij het ook uit, het was niet echt meer van deze tijd dat je je hele naam uitsprak. Maar Federico liep al zo lang op deze aardbol rond, dat het een gewoonte van hem was gebleven om zijn hele naam uit te spreken. Federico knikte met zijn hoofd, en hielt zich stil voor nu. Het was nu aan de vreemdeling om te spreken. En om het gesprek te volgen.

Een stilte viel, het was niet onaangenaam. Beide personen kregen even de tijd om woorden te vinden, om na te denken over de situatie. Hopelijk dacht het meisje niet te veel na bij wat er zojuist was gebeurd met de pen. Het was namelijk niet bepaald menselijk, maar Federico kon het niet helpen, het was zijn instinct dat er voor zorgde dat hij niet geraakt was door de pen. Eigenlijk was hij daar wel blij mee, maar nu maakte hij zich lichte zorgen over de vragen die misschien zouden komen. Hij kon enkel hopen dat ze er niet op in ging, en dat ze het negeerde wat er zojuist gebeurd was. Kort slaakte hij een zucht, waarna hij zijn handen in de zakken van zijn jeans stopte. ’ Wat zijn we lekker specifiek,’ Hij grijnsde maar er ging er verder niet op in. ’ Aangenaam je te ontmoeten, Federico Auditore da La La La,’ Hij keek wat minachtend, maar lachte daarna kort waarbij hij even weg keek. ’Di Firenze’ Sprak hij nog een keer uit, ’Niet zo moeilijk’ Hij lachte nogmaals, waarna zijn blik weer serieus werd. Mijn naam is Alison. ’Zijn helder blauwe ogen keken vanonder zijn haar naar de vreemdeling die zich voorstelde als Alison. Bijpassend. Alison was de perfecte naam voor het plaatje dat voor hem stond, al had hij zelf nooit op de naam kunnen komen. Waarschijnlijk was Federico ook niet de meest voorkomende naam, om dan maar niet te beginnen over het feit dat hij eigenlijk naar zijn vader was vernoemt, en zijn eigen naam had verandert omdat hij zijn verleden achter zich wou laten. Het was tegenwoordig gevaarlijk om je naam van zo’n 100 jaar geleden nog te hebben. Mensen zouden ideeën kunnen gaan krijgen, en dat wou hij voorkomen. Eigenlijk zou hij ook zijn achternaam moeten veranderen, maar hij wou zijn familie naam niet kwijtraken. Het was het enigste wat hij nog over had van zijn familie. Een naam. ’ Alison Payne’ Federico knikte, toen Alison zijn voorbeeld volgde om ook haar achternaam erbij te zeggen. ’Alison la la?’ Flauw heel flauw, maar hij kon het niet laten. Ook al was haar achternaam makkelijk uit te spreken. ’ Italiaans, zo te horen? Hoe komt iemand uit het prachtige Italië hier terecht..?’ Zijn ogen keken even weg, opzoek naar een ander beeld om zich aan vast te houden. Toen hij die niet vond keek hij weer terug naar Alison, ’Si. Lang verhaal.. Grotendeels omdat, mijn ouders dat ooit besloten hadden’ Het was de waarheid, hij loog. Hij vertelde enkel niet het hele verhaal. Wat gewoon niet nodig was, het was te ingewikkeld. En daarbij zou hij moeten vertellen wat hij was, of het verhaal zo maken dat het niet nodig was. Maar dat was liegen, en Federico loog niet. Nooit. Hij merkte op dat Alison naar hem aan het kijken was, onderzoekend kijken naar zijn gezicht zijn kleding zijn lichaam. Dat gaf de tijd om bij haar hetzelfde te doen. Ze was zeker niet lelijk, verre weg van dat. Ze had blond haar, blauwe ogen. Het type meisje dat hij in een kroeg zou aanspreken, waar hij samen mee wat zou gaan drinken. Mee naar huis zou nemen, en vervolgens dronken van het zoenen leeg zou drinken. Want zo ging dat als vampier. Ook probeerde hij af te kicken, van de hoeveelheid die hij eerst dronk. Maar deze situatie was anders, dit meisje was anders. Waar het aan lag, kon hij niet precies omschrijven. Federico zijn ogen werden wat wazig van het nadenken, pas toen Alison sprak herstelde hij zijn ogen en keek hij weer de wereld in. ’ Maar, ik ben serieus.. Zonder pen kom ik niet ver’ Hij grimaste een typische ondeugende qua jongens blik. Alison hielt een boekje omhoog, wat aangaf dat ze schreef. Federico gooide de pen richting Alison, die soepel door de lucht zoefde. ’Je schrijft..?’ Kondigde hij aan, met de hoop dat Alison het gesprek zou vervolgen.

De situatie verveelde niet. Federico was niet snel onder de indruk van iets of iemand, maar Alison bleef zijn aandacht erbij houden. Het trok zijn nieuwsgierigheid, en dat was een nieuw gevoel voor hem. Kort slaakte hij een zucht, ontzichtbaar ergens diep in zijn longen. Technisch gezien hoefde Federico eigenlijk helemaal geen adem te halen, het was na al die jaren een menselijke gewoonte van hem gebleven. Het zou immers ook een beetje raar zijn als hij niet zou ademhalen, en als hij ergens een hekel aan had was het vermoedens van het menselijke ras. ’Niet zo moeilijk?’ Hij lachte kort, ’Ik snap wel dat jij het moeilijk vind..’ Even keek hij weg, waarna hij haar ogen weer opzocht. ’Pfft’ Hij haalde kort zijn schouders op, waarna hij zijn handen uit de zakken van zijn jeans haalde, en ze losjes langs zijn lichaam liet hangen. Een koude nachtelijke wind waaide door de straten, wat vele bekende maar ook onbekende geuren met zich meebracht.Voor even rook hij weer die drang naar bloed, een geur die van Alison kwam. Een onervaren vampier zou zijn instinct hebben gevolgd, en zou als een razende haar hebben ontdaan van haar bloed. Maar gelukkig voor haar was Federico al zijn leven lang een niet menselijk wezen, en wist hij zich te beheersen. Al rook heel erg lekker, en was het verlangen er naar niet te ontwijken. Federico beet op het binnenste van zijn lip, waarbij een roestige bekende smaak zijn smaak pupillen deden tintelen. ’Close enough’ Daar ging hij niet op in, meer of meer omdat het niet nodig was maar ook omdat, hij gedeeltelijk zijn gedachtes er niet bij had. De pen had het voorhoofd geraakt, en kwam vervolgens op haar schoot neer. Het leek haar niet echt te deren, en dus bleek dat het niet hard aan was gekomen. Tot Federico zijn opluchting. ’Hmnpf. Bedankt,’’ Hij knikte kort als teken dat hij er nog bij was, en hij haar gehoort had. ’Niet iedereen heeft zo’n geweldig reactievermogen rond dit tijdstip..’ Hij ving een klein glimlachje op, ’You never know when you gonna need it’ Hij grijnsde wat droog. Waarbij zijn lippen iets krulde. Federico besloot er maar luchtig over te doen, in de hoop dat Alison het ook zo zou oppikken en er voorderest niks mee zou gaan doen. ’Ja. Altijd al gedaan,Het is een betere tijdsbesteding dan drugs en pyjamafeestjes met meiden die je eigenlijk helemaal niet mag, dus ja,’ Federico moest lachen, en besloot Alison te mogen. Ze had een aparte kijk op dingen, die hij zelf soms ook in zag maar niet de juiste woorden ervoor kon vinden. ’Meiden dingen?’ Hij vauwde zijn armen over elkaar, en keer naar beneden. Ze zag er zo kwetsbaar uit in vergelijking met wat hij wist wat hij kon. Waarom moest hij telkens alles met het vampier zijn gebruiken, het was wie hij was, natuurlijk. Maar hij leefde nu onder mensen, moest hij ook zo gaan denken? ’Maar wat schrijf je zoal als ik vragen mag?’ Zijn woorden beleefd, zoals woorden vroeger werden gesproken. Federico keek toe hoe Alison opstond, waarbij goed de ronddingen van haar vrouwelijke slanke lichaam bekeek. Zo was Federico, iemand die genoot van vrouwen. Vroeger was dat anders dan nu, maar Federico zelf was er weinig in verandert. ’Waarom maakt niemand die verrekte straten schoon,’ ’Omdat ze banken hebben geplaats, en het niet de bedoeling is dat mensen op de grond gaan zitten?!’ Merkte hij wat te slim op. Hij grijnsde kort, waarna zijn blik weer de neutrale vorm aannam. ’Vertel eens, Federico Audilala da Firenze,’ Zijn blik stond plots heel bezorgd, bang voor een vraag die hem niet zou bevallen. Onzeker over het onzekere. ’Hoe laat is het nou eigenlijk?’ Federico haalde zijn handen uit zijn zakken, en bracht ze omhoog. ’Geen tijd bij me, maar waarschijnlijk iets rond kwart over 3 in de ochtend?!’ Daarbij keek hij kort naar de stand van de zon, en kon hij eruit halen dat hij waarschijnlijk zo ongeveer gelijk had.