Having a drink, or is it maybe more? Like a date? (& Xuan)

En zo hadden ze een afspraak gemaakt. Dallas was zo blij geweest. Misschien iets té. Door alle spanning die hij weg had kunnen laten varen aangezien Xuan had ingestemd had hij hem gelijk omhelsd. Echter leek hem dat niet een reden te hebben gegeven om niet met hem mee te gaan om wat koffie te drinken. Zodra hij terug naar zijn kamer was gegaan, en het inmiddels laat in de avond was geworden, was hij op bed gaan liggen. Echter had hij geen oog dicht kunnen doen. Zijn hart sloeg nog snelle slagen na. Het was bijna niet té geloven dat de hoofdmeester had ingestemd om met hem na school af te spreken. Maar hij wist dan ook dat hij zich wel rustig moest houden. Wie weet wilde hij enkel wat drinken, misschien praten over school en dat was het. Toch drukte Dallas die gedachten maar weg en hield hij het op een date zodat hij ook echt blij bleef.

Na dat Dallas zijn dag school er weer op had zitten, die niet heel lang duurde dit keer was hij naar een cafetje gegaan dat wel redelijk bekend was hier. Hij was het cafétje binnen gegaan en zat in een hoek op een bank met een tafel erbij. Het zat wat comfortabeler dan die stoelen. En het scheen dat ze hier goeie koffie en andere lekker nijen verkochten. Dallas had dan ook maar de gok genomen om dat te geloven. Zolang hij maar bij Xuan was, dan moest het goed wezen. Een serveerster kwam algauw bij hem en vroeg hem dan ook of hij wat wilde drinken. Maar hij sloeg nog even over, eerst wachtte hij op Xuan tot dat hij er zou zijn. Na een paar minuutjes kon Dallas al niet meer het geduld opbrengen om niet op de tijd te letten. Hij haalde zijn mobiel dan ook tevoorschijn, tot zijn opluchting was hun afgesproken tijd wel bijna zover. Dallas stopte zijn mobieltje dan ook weg en keek gelijk in het rond om te zien of Xuan er al aan kijk. Een vrolijke lichte glimlach sierde zijn lippen.

Xuan deed de deur van de lerarenkamer achter zich dicht. Hij had eigenlijk geplend om de vergadering gister te doen, maar doordat Dallas was langs gekomen was hij in een tijd nood gekomen, waardoor hij de vergadering had geplaatst naar vandaag. Hij had gehoopt dat hij dit keer wel goed kon slapen, maar doordat Dallas hem praktisch mee uit vroeg, wat hij weigerde te geloven, kon hij geen oog dicht doen. Nu stonden de wallen alweer onder zijn ogen. Hij schudde kort zijn hoofd, waarna hij zijn voeten liet bewegen en naar de trap liep. Die hij vervolgens af liep. Daarna liep hij door de grote deuren heen en liep richting het dorp.

Al snel kwam het dorp, ook het café, al snel in zicht. Xuan bleef voor de opening even staan en keek op zijn horloge. Hij was iets te laat. De vergadering was uitgelopen, iets waar Xuan altijd al een hekel aan had gehad. Xuan liep het café binnen en keek even kort met zijn ogen het café rond. Toen hij Dallas had gevonden toverde hij een glimlach op zijn gezicht en ging tegenover Dallas zitten. "Hee," begroette Xuan Dallas kort en knikte een keer. "Sorry dat ik wat later ben. De vergadering was weer eens uitgelopen," legde Xuan uit en zuchtte een keer, waarna hij een hand door zijn haren deed zodat dat weer goed zat. Het was een mooie dag, zonnetje scheen en de blauwe lucht was te zien. Alleen het was niet bepaald warm, natuurlijk was het nog steeds winter. Er was een ruwe wind die ervoor zorgde dat de haren van Xuan omhoog gingen staan. Xuan was niet bepaald een ijdeltuit, maar hij vond het niet bepaald prettig wanneer zijn haar niet zat. Natuurlijk trok hij ook andere kleren aan dan andere volwassen kleren. Hij had zichzelf nog maar één keer in een net pak gehesen en dat was op de begrafenis van zijn oma. Voor de rest droeg hij gewoon simpele spijkerbroeken en simpele shirts. Ook dit keer.

Xuan richtte zijn donkere ogen even op Dallas. Hij was wat nieuwsgierig, hoe zou Dallas deze afspraak zien? Xuan schoof die gedachtes weg. Hij zou alleen deze keer met Dallas even wat drinken, maar daarna moest hij een punt achter dit alles zetten. Misschien was het Dallas zijn bedoeling wel helemaal niet, maar wat als studenten Dallas met Xuan zag? Xuan wist bijna zeker dat Dallas dan wel kon vergeten om een goeie plek in de klas te krijgen en zelf moest Xuan ook wat denken aan zijn reputatie. Hij had hier geen tijd voor, ook al klopte zijn hart nog zo snel. Via zijn ooghoek zag hij hoe een serveerster naar hun toe kwam. De serveerster richtte zich op Xuan en negeerde Dallas totaal. Ze draaide zichzelf met haar rug naar Dallas toe. Xuan zuchtte een keer, altijd het zelfde met die meiden. "Wat wilt u bestellen?" vroeg de serveerster en zette haar mooiste glimlach op. Xuan negeerde het totaal en zijn ogen stonden zelf wat koud. "Doe maar een koffie," zei Xuan, waarna hij zich richtte op Dallas. "En jij?"

Dallas wachtte geduldig op Xuan. Af en toe keek hij op zijn mobieltje. De tijd begon te tikken. Het werd inmiddels al wat later dan de tijd die ze hadden afgesproken. Dallas slikte eens. Hij kwam toch nog wel? Of zou hij toch niet kunnen, omdat hij de hoofdmeester is? Dallas slaakte een lichte zucht terwijl hij naar het scherm van zijn mobieltje keek die steeds weer een minuut bij de tijd op telde. Hij zou het wel begrijpen als Xuan niet kwam. Hij zou immers niet kunnen, leraar en leerling. Dat was tegen de regels in. Maar Dallas verbrak die regels het liefst, zeker voor Xuan.

Plotseling verscheen er een gedaante voor hem. In de eerste instantie verwachtte hij de serveerster weer maar zodra hij op keek en Xuan zag verscheen er al gauw een vrolijke brede glimlach op Dallas zijn gezicht. ''Hey'' Reageerde hij dan ook gelijk waarna hij naar Xuan zijn woorden luisterde over waarom hij later was. Dallas schudde eens lichtjes met zijn hoofd. ''Geeft niet, zolang had ik niet hoeven wachten en ik ben allang blij dat je bent gekomen'' Reageerde Dallas gelijk op hem. Ja hij was erg blij dat Xuan bij hem was gekomen dat hij nu al het foute in de wereld wel kon vergeven, niet dat dat zo goed zou zijn bij sommige dingen maar het ging om het idee. Dallas zag hoe Xuan zijn haar weer goed liep te doen en glimlachte dan ook wat flauwtjes. ''Die harde wind stijl heeft bestwel wat'' Reageerde Dallas voor de grap op hem. Ondertussen kwam de serveerster bij hen. Echter had ze hem algauw de rug toe gekeerd en richtte ze zich op Xuan. Dallas keek even weg naar zijn mobiel waarna hij die dan ook maar weg stopte. Het zou ook eens niet zou gaan, al kon hij haar niets verwijten. Als hij naar Xuan keek zou hij zijn aandacht ook niet meer bij iemand anders kunnen houden. Hij keek uiteindelijk weer naar Xuan. Het meisje gaf hem haar beste glimlach maar Xuan reageerde niet zoals ze dat zou willen. Dallas glimlachte even lichtjes wat. Xuan vroeg hem vervolgens wat hij wilde. Dallas besloot ook en koffie te nemen waarna de serveerster dan ook vertrok.

Dallas keek haar even na waarna zijn blik terug naar Xuan ging. ''Ik geloof dat je nogal een indruk maakt, ze ziet je wel zitten denk ik'' Zei hij flauwtjes tegen hem. Hij keek voor een moment omlaag naar de tafel waarna hij algauw terug naar Xuan keek. Ineens bedacht hij zich iets, dat hij daar nu pas aandacht. Hij had Xuan nou wel mee uit gevraagd maar.. Xuan zag er zo goed uit en was zo lief.. ''Heeft u eigenlijk al een vriendin?'' Vroeg Dallas algauw aan hem. ''Of.. vriend?'' Zei hij er daarna dan ook achteraan voor het geval dat. Xuan wist niet of hij het antwoord wilde weten, maar als Xuan al bezet was. Dan had hij een grote fout gemaakt om hem op een date te vragen en was dit voor Xuan waarschijnlijk niet meer dan gewoon koffie drinken geweest.

Dallas leek erg blij te zijn met het feit dat Xuan er was. Had hij er zo naar uit gekeken? Niet dat Xuan dat totaal niet begreep, zelfs hij voelde een beetje spanning op zijn schouders leunen. Xuan keek naar Dallas die ook zijn bestelling door gaf. De serveerster noteerde het en liep vervolgens weer heup wiegend weg, maar Xuan had zijn aandacht alweer op Dallas gericht. ''Ik geloof dat je nogal een indruk maakt, ze ziet je wel zitten denk ik'' zei Dallas flauwtjes. Xuan grinnikte een keer. "Nou dat is dan éénzijdig, ik hoef geen vrouw om me heen," zei Xuan en grijnsde een keer. Het was waar hij hield soms van de aandacht van vrouwen, maar daar bleef het ook bij. De maximale tijd hoeveel hij met een vrouw in één kamer kon blijven was hoogstens drie uur, daarna zou hij geheid gek worden. Hij moest grinniken bij de gedachtes en merkte het niet eens dat hij het hard op deed.

Xuan keek kort naar Dallas, die zijn blik op de tafel liet vallen waarna hij Xuan weer aankeek. ''Heeft u eigenlijk al een vriendin?'' vroeg hij. Xuan was even verbaasd van de plotselinge vraag. ''Of.. vriend?'' voegde Dallas er aan toe. Xuan kon er niks aan doen dat zijn hart weer wat harder sloeg. Hij negeerde het zo hard hij kon en glimlachte uiteindelijk. "Tya, zoals ik net zei kan ik het niet zo vinden met vrouwen. Tuurlijk vind ik hun aandacht niet erg, maar ik hoef ze niet continue aan mijn zijde te hebben," zei Xuan. "Dus nee, ik heb niemand, maar ik denk ook niet dat er iemand gaat komen. Ik moet me concentreren op de academie en als die gene dan elke keer over de vloer komt, kan ik me dus nooit concentreren erop. Ook heb ik er geen tijd voor, tuurlijk kan ik wel kleine uitjes doen, zoals dit. Maar hele avonden uit gaat mij echt niet lukken," eindigde Xuan.

Hij besefte dat hij er eigenlijk een beetje iets té lang verhaal van had gemaakt ,maar hij wou gewoon duidelijk maken dat hij niemand wou, nee kón hebben. Eigenlijk wou hij het meer tegen zichzelf duidelijk maken dan tegen Dallas, want zijn hart bleef maar zo snel kloppen. Uiteindelijk kuchte hij een keer. Plots werd een kop dampende koffie voor hem neer gezet. Xuan keek op en zag dat de serveerster de mokken voor hen neer zetten. Opnieuw glimlachte ze naar hem. Xuan knikte even kort en dankbaar waarna hij zich weer op Dallas richtte. Hij pakte het koekje dat op het schoteltje lag en haalde die uit het folie. Vervolgens dompelde hij kort het koekje in de koffie en at het koekje op.

Dallas had wat flauwtjes op het gedrag van de serveerster gereageerd. Al had hij zich wel kunnen inleven in haar gedachtens. Hij zag het al voor zich hoe ze aan nacht moest denken samen met Xuan in een bed en.. Dallas voelde zich behoorlijk warm worden nu dat hij de gedachten zelf had en duwde deze dan ook gelijk weg voor het geval hij zou gaan blozen. Ondertussen antwoordde Xuan dan ook op zijn woorden. Hij maakte hem algauw duidelijk dat hij geen vrouw om zich heen wilde. Hij wilde geen vrouw om zich heen? Wacht wat moest hij daar eigenlijk vandaan. Wilde hij geen relatie of was hij soms.. Zou Xuan misschien dan ook echt op jongens vallen?

Eigenlijk werd Dallas zijn volgende vraag daardoor dan ook wat overbodig. Nouja Xuan had over een vrouw gesproken. Dallas kon hem dan altijd nog vragen of hij misschien een vriend had. Hij had de verbaasde blik bij zijn woorden gezien en keek dan ook even wat verontschuldigend weg. Misschien had hij die vraag ook wel niet moeten stellen, het was immers het privé leven zijn hoofdmeester waar hij nu in liep te graven. Maar uiteindelijk kwam er dan toch wel een antwoord van Xuan. Gelijk richtte Dallas zijn blik dan ook weer op het gezich van Xuan. Dallas glimlachte in het begin nog wat flauwtjes door de woorden over dat hij geen vrouw om zich heen hoefde. Maar langzaam aan verdween het glimlachje zodra Xuan zijn antwoord langer werd, en ook steeds duidelijker. Het leek erop dat dit voor Xuan absoluut geen date was. Nee hij leek zelfs niet aan een relatie toe te zijn als hij dat zo hoorde. Dallas had zijn handen op zijn schoot gelegde. Deze pakte de stof van zijn broek langzaam aan steeds strakker vast. Hij voelde ineens een erg naar gevoel in zijn lichaam. Hij wende zijn blik dan ook van hem af en keek voor zich naar de tafel. Hij had dit niet moeten doen. Hij had kunnen weten dat hij zijn verliefdheid voor Xuan niet serieus had moeten nemen, het zou hem nergens brengen. Ondertussen werd hen de koffie gebracht maar Dallas had het niet echt door. ''Dit is een vergissing..'' Mompelde hij ineens waarna hij plotseling op stond. ''Dit hadden we niet moeten doen. Ik neem alleen maar kostbare tijd van je weg. Ik deed dit niet om gezellig gewoon koffie te drinken. Ik..'' Begon Dallas ineens. Hij begon totaal in paniek te raken. Hij slikte dan ook eens. ''Ik ben verliefd op je'' Maakte Dallas zijn woorden uiteindelijk af.

Xuan richtte langzaam zijn blik op Dallas om zijn reactie te peilen. Xuan had geen flauw idee waarom hij dat deed, maar misschien zag Dallas het toch als een dat en dan.. Maar Dallas wende zijn blik af op de tafel, hij leek alles behalve blij te zijn. Xuan voelde een korte steek. ''Dit is een vergissing..'' mompelde Dallas waarna hij prompt opstond. Xuan keek wat verward naar Dallas. ''Dit hadden we niet moeten doen. Ik neem alleen maar kostbare tijd van je weg. Ik deed dit niet om gezellig gewoon koffie te drinken. Ik..'' zei Dallas plots. Xuan's ogen werden iets wijder. Hij deed het niet om gezellig koffie te drinken, dus dacht Dallas dan dat het een date was? En als hij dacht dat het een date was, was hij dan..''Ik ben verliefd op je'' klonk het. Xuan's ogen sperde zich nu helemaal wijd open. Zijn hart leek zo hart en snel te kloppen dat Xuan er onder de indruk van was dat Dallas het niet hoorde. Een vreemd, vaag bekend, gevoel bekroop hem. Een gevoel die hem aan gaf dat hij Dallas wou omhelzen en meer. Maar Xuan wist donders goed dat het niet kon. "Wat..." kon Xuan uiteindelijk zachtjes uitbrengen. Hij wist niet wat hij nu moest zeggen. Hij wou het liefste zijn gevoelens uitte, samen een fijn leven leidde, maar Xuan wist dat dat niet kon. Een hoofdmeester en een student gaan niet samen.

Zijn hersens zeiden hem om te vertrekken en om Dallas met een vriendelijke glimlach af te wijzen, maar dat voelde zo verkeerd aan. Zijn hart die er nu echt uit leek te kloppen zei hem dat hij zijn gevoelens onder woorden moest brengen bij Dallas. Misschien kreeg hij wel nooit meer zo'n kans. Maar wat als er leraren of leerlingen achter kwamen? Dan kon Xuan zijn baan wel vergeten. Dan nam iemand anders de academie over, zonder ook maar te weten wat de nightclass in hield. Dat kon Xuan al die studenten aan doen. Hij moest nu zijn eigen belang weg schuiven, ook al ging het met pijn in het hart. "Ik..," begon Xuan en nam vervolgens nog een keer diep adem. Hij beval zichzelf om niet weg te kijken van Dallas, omdat hij niet laf wou overkomen. "Ik ben ook verliefd op jouw," begon Xuan en kon het niet laten om even weg te kijken. Xuan had de woorden zachtjes gezegd, maar hij wist zeker dat Dallas het kon horen. "Maar zoals je weet, ben ik de hoofdmeester. Ik ben 27. Ik kan niet met een student gaan," legde Xuan uit met een brok in zijn keel.Hij pakte zijn portemonnee, legde wat geld op de tafel waarna hij opstond. "Het spijt me," zei hij nog, maar durfde Dallas niet meer aan te kijken, bang dat Dallas de tranen in Xuan's ogen zag. Xuan draaide zich met tegenzin om en liep het café uit.

Dallas was opgestaan. Hij trok dit niet meer. Xuan leek hier niet te komen in de zin van een date. Hoe had hij ook zo'n dom kunnen zijn? Alsof een hoofdmeester op een date zou gaan met zijn leerling. Dallas voelde zich dan ook van streek raken. Hij wilde weg na de woorden van Xuan. Hij kon niet naar hem kijken zonder verliefd op hem te zijn, en dus zou hem dit uitje ook niet goed doen. Echter had hij niet in de gaten dat Xuan ook op een andere manier naar hem keek. Dallas bleef voor zich uit naar de tafel staren. Wachtend op een antwoord van Xuan. Hij wist niet wat hij voor een antwoord kon verwachten van hem. Hij had zijn hoofdmeester nota bene verteld dat hij verliefd op hem was. Dat kon bijna tot niets goeds uit pakken. Uiteindelijk gaf Xuan zachtjes een reactie. Langzaam aan gleed zijn blik naar Xuan zijn gezicht. Hij slikte eens. Nu voelde hij zich echt alsof hij beter gelijk weg kon rennen en hem nooit meer onder ogen moest komen.

Na Xuan zijn 'wat' ontstond er weer even een stilte tussen hen. Dallas wist niets meer te zeggen, behalve dat hij beter kon gaan misschien. Toch leek hij nog meer te verwachten van Xuan. Hij wilde gewoon weten hoe hij er over dacht, al zou het antwoord pijnlijk zijn. Dan wist hij iniedergeval wel zeker hoe het bij Xuan over was gekomen. Dallas slaakte even een lichte onhoorbare zucht. Misschien moest hij maar gewoon weg gaan. Misschien was dat het beste. Maar net toen hij echt op het punt stond om dat te doen begon Xuan te praten. Dallas zijn blik ging dan ook gelijk weer naar hem. Dallas wachtte in spanning af, vooral toen hij zag dat Xuan eens diep adem haalde. Wat zou hij gaan zeggen? Plotseling vertelde Xuan hem dat hij ook verliefd was op hem. Dallas zijn ogen verwijdde zich. Zijn hart begon zo hart te slaan dan hij bang was dat deze er uit zou springen. Hij kon het bijna niet geloven, dat Xuan dat zojuist echt had gezegt. Ookal had hij met een zachte toon gesproken. Hij had het overduidelijk gehoord. Een sprankje hoop voelde Dallas dan ook opkomen. Zou het dan toch wat kunnen worden tussen hen? Echter praatte Xuan al weer verder. Hij vertelde hem dat het niet kon, daar kwam het allemaal op neer. Dat was misschien ook wel het wijste, maar Dallas wilde daar niet aan geloven. Hij wilde gewoon bij Xuan zijn. ''Maar..'' Begon Dallas zachtjes. Echter bood Xuan zijn excuses al aan waarna hij hem dan ook al niet eens meer een blik schonk. Vervolgens ging hij dan ook weg nadat hij wat geld had achter gelaten voor het drinken. Dallas zijn blik bleef even bij het geld hangen. Nee dit kon niet waar zijn.. Hij wilde Xuan niet kwijt. Niet op deze manier.

Gelijk draaide Dallas zich richting de uitgang en liep hij Xuan achterna. Hij zette het zelfs op een drafje om Xuan in te halen. Hij kwam voor hem staan en zette zijn handen tegen Xuan zijn boven armen zodat hij zou stoppen. ''Alsjeblieft, niet weg gaan'' Zei hij algauw tegen hem. Dallas keek hem bijna met een smekende blik aan waarna hij hem langzaam aan los liet en even naar de grond keek. ''Ik weet dat het haast onmogelijk is, maar we voelen het allebij, en het zal niet stoppen. Het word alleen maar erger.'' Zei Dallas al gauw tegen hem. Hij keek langzaam aan terug naar Xuan en pakte zachtjes een hand van hem vast. ''We kunnen het op z'n minst proberen'' Stelde hij voorzichtig aan hem voor met een licht glimlachje. Hopend op het beste natuurlijk.

/font>

Xuan beende met grote passen weg, hij wou niet al te lang bij dat café rond hangen, wou zo snel mogelijk weg zijn. De tranen brandde in zijn ogen die hij even vlug weg veegde. Niet gaan huilen nu. Je hebt het zelf gedaan, blijf sterk. Sprak Xuan zichzelf toe om sterk te blijven. Hij hoorde vaag hoe voetstappen dichterbij kwamen, waardoor hij automatisch sneller ging lopen. Maar hij werd gedwongen tot een halt te komen toen een schim voor hem kwam te staan en zijn handen op Xuan zijn bovenarmen plaatste. Xuan keek op en zag dat daar Dallas stond. Meteen wendde hij zijn blik weer af. ''Alsjeblieft, niet weg gaan'' zei Dallas. Kort keek Xuan hem aan. De smekende ogen van Dallas gaven hem een steek van pijn, waardoor Xuan zijn blik weer afwendde. Xuan voelde hoe de handen van Dallas van zijn armen weg gleden. Xuan durfde langzaam zijn blik weer op Dallas te richtte, maar nu keek hij juist naar de grond.

''Ik weet dat het haast onmogelijk is, maar we voelen het allebij, en het zal niet stoppen. Het word alleen maar erger.'' zei Dallas en richtte zijn blik waar op Xuan, waarna hij langzaam zijn hand vast pakte. Xuan's hart begon meteen weer sneller te kloppen. ''We kunnen het op z'n minst proberen'' stelde Dallas voor met een klein glimlachje. Even hielt Xuan zijn mond. Waarom had hij niet geluisterd naar zijn geweten?! Nu moet hij Dallas nog een keer kwetsen. Waarom had hij zijn gevoelens verteld, het leverde alleen maar verdriet op! Xuan rukte zijn hand los van de zijne. "Nee." zei Xuan en zijn stem klonk serieus. Hij richtte zijn blik op Dallas, zijn ogen stonden haast kil. "Nee, dat gaat niet gebeuren." zei Xuan.

"Je hebt mijn woorden gehoord!" riep hij plots. Hij voelde frustratie en woedde opborrelen. Hij kon niet met een student gaan, punt! Het was een fout van hem geweest om zijn gevoelens te uitten. Hij moest het zo snel mogelijk uit zijn eigen hoofd praten. "We kunnen niks krijgen. Nee. Ik wíl niks krijgen met jouw!" schreeuwde hij nu echt. Het was een leugen, een pure legen. Hij wou niks liever, maar het kon gewoon niet. "Wees niet zo koppig," voegde Xuan er aan toe. Als Dallas niet zo koppig was, hoefde Xuan het nooit op de harde manier uit te leggen. Maar natuurlijk was het Dallas zijn schuld niet, Xuan zelf was de mist in gegaan.

Dallas hield Xuan tegen. Hij wilde het hier niet bij laten zitten. Hij had al de moeite genomen om hem uberhaubt mee uit te vragen. Het mocht niet eindigen in en leven waarin hij geen moment meer samen zou kunnen zijn met Xuan. Dallas smeekte Xuan dan ook zowat om nog een kans. Zachtjes pakte hij zijn hand vast. Hij meende zijn woorden dan ook echt. Waarom konden ze het niet proberen? Niemand hoefde er iets van te weten, ze zouden gewoon op geheime plekken afspreken. Al moest hij wel reeël blijven, lang zouden ze dat vast ook niet volhouden. Je bleef immers naar elkaar verlangen.

Dallas verzonk wat in die vervelende gedachten maar werd algauw wakker geschud door Xuan die zijn hand van hem weg trok. Dallas zijn blik veranderde dan ook al snel in een wat verbaasde. Xuan reageerde met een nee en keek hem nogal serieus aan. Plotseling leek de blik in zijn ogen wel wat kil te worden. Dallas keek daardoor dan ook wat verschrikt. Xuan antwoordde weer met een nee en zei hem dat dit niet ging gebeuren. Dallas kon zijn oren niet geloven. Waarom deed Xuan dit? Maar dit leek ook nog niet het einde te zijn van zijn weigering. Hij begon ineens te roepen. Dallas deed een stapje naar achteren. Nee dt vond hij echt niet leuk. Xuan die zo boos op hem reageerde. Dallas slikte eens. Hij voelde zich gebroken. Hij wende zijn blik even af naar de grond. Hij wilde dit echt niet horen. Hij wilde gewoon fijn samen zijn bij Xuan, hem vast houden en lieve woorden tegen hem zeggen.

Dallas kneep een oog dicht zodra Xuan begon te schreeuwen. Tot dat hij hem zei dat hij niet koppig moest wezen. Gelijk keek Dallas op naar hem. Hij moest niet koppig wezen? Even had hij het gevoel dat hij wel weg had kunnen rennen, om voorlopig op zijn bed een hele avond of langer uit te huilen. Maar door de woorden van Xuan werd hij tegen gehouden en bedacht hij zich dan ook dat hij niet mocht opgeven. Hij zette weer een stap naar voren. Maar kwam nu ook gelijk een stuk dichter bij Xuan staan. Langzaam aan tilde hij een hand op en legde hij deze in Xuan zijn hals. ''Je gaf eerst toe aan je gevoelens, nu probeer je ze te vergeten. En dan noem je mij koppig?'' Vroeg Dallas wat zachter aan hem. Hij keek hem voor een moment stil in de ogen aan. Maar daarna kwam zijn gezicht al gauw dichter bij die van hem. Zachtjes drukte hij zijn lippen op die van Xuan.

Xuan voelde meer pijn, verdriet en schuld gevoel bij hem opkomen bij elk woord dat hij tegen Dallas riep en schreeuwde. Ze bestonden voor het grootste gedeeltes uit leugens, allemaal. Xuan hielt zijn blik op Dallas en had gezien dat Dallas zijn reactie zo was zoals Xuan wou. Dallas was duidelijk verdrietig, misschien wel gebroken. Xuan wou dat dit gebeurde, dat Dallas hem op gaf. Maar ondanks dat alles, deed het hem veel pijn. Hij had het gevoel dat zijn hart eruit werd gerukt bij de houding van Dallas. Kon nauwelijks geloven dat hij dit allemaal had gezegd.

"Wees niet zo koppig," was het laatste wat Xuan zei. Hij had gedacht dat met dit laatste zinnetje hun relatie, tot zover ze die hadden gehad, voorbij was. Maar tot Xuan verbazing, keek Dallas op bij zijn laatste zin. Even bleef Dallas zo kijken. Xuan keek hem wat verward aan. Wat was er plotseling? Waarom moest hij niet huilen? Niet dat Xuan dat graag wou, maar nadat hij alles had gezegd, kon het gewoon niet anders. De blik in Dallas zijn ogen leek te veranderen, eerst was die nog verdrietig, gebroken, maar hij veranderde naar vast beraden. Waarna hij een stap richting Xuan zette waardoor hij meteen vlak voor hem stond. Xuan wou een stap terug zette, maar hij was te verbaasd en verward om die handeling te voldoen.

Xuan volgde de hand die Dallas op tilde en langzaam in Xuan zijn nek plaatste. Xuan zijn adem stokte in zijn keel. ''Je gaf eerst toe aan je gevoelens, nu probeer je ze te vergeten. En dan noem je mij koppig?'' vroeg Dallas zacht en keek hem even in zijn ogen aan. Xuan voelde zich nu al helemaal verward. Het was gewoon precies waar wat Dallas zijn. Hij had voor een moment toe gegeven aan zijn gevoelens, maar probeerde ze te vergeten. Was hij die gene die hier koppig was? Veel tijd om er over na te denken had hij niet. Het gezicht van Dallas kwam langzaam dichterbij en voordat Xuan het wist, voelde hij de zachte lippen van Dallas op de zijne. Hij wou zich terug trekken, beseffend dat het niet goed was. Maar zijn hart klopte zou snel. Het gevoel dat hem zei dat hij dit wou werd te overweldigend. Uiteindelijk legde Xuan zijn handen neer in de hals van Dallas en kuste hij hem terug.

Hij had zijn hand in Xuan zijn hals geplaatst. Hem de waarheid verteld dat hij nu eigenlijk diegene was die koppig was. Vervolgens drukte hij zijn lippen op die van hem. Dallas had zich niet meer kunnen inhouden. Hij moest Xuan toch op een bepaalde manier weten over te halen. Maar zodra hij hem kustte leek dat te lukken. Ineens voelde hij de warme handen van Xuan in zijn hals. Dallas opende zijn ogen half en richtte zijn blik op Xuan. Hij voelde hoe hij hem terug kustte. Een vertrouwde warmte betrad zijn lichaam. Xuan kustte hem! Hij was zo blij. Had hij Xuan dan toch nog kunnen overtuigen.

Xuan pakte met zijn andere hand een arm van Xuan vast. Zachtjes gaf hij hem nog een kusje waarna hij zijn lippen voor een moment van die van hem verwijderde. ''Zie, dit voelt niet slecht toch?'' Vroeg Xuan zacht aan hem terwijl hun gezichten nog erg dicht bij elkaar waren. Hij voelde Xuan zijn adem dan ook wat tegen zijn lippen aan blazen. Zo fijn warm als dat het voelde om Xuan zo dicht bij zich te voelen, het feit dat hij hem al wat vast hield. Hij had het niet beter kunnen dromen dan dit. Hij liet zijn hand bij Xuan zijn hals wat omhoog gaan, zachtjes streken zijn vingers door zijn haar heen. Een glinstering was te zien in de ogen van Dallas. Dat liet dan ook echt zien dat hij gelukkig was zo. Het maakte hem niet uit dat hij Xuan nog maar net kende. Het was pure liefde op het eerste gezicht geweest. Hij wist dan ook zeker dat hij bij hem wilde zijn, zoveel mogelijk. Langzaam aan kwam hij dan ook wat dichter bij hem staan. Zijn armen gleden om Xuan zijn nek heen. Met een blije en nu dan ook wat meer ontspannen blik keek Dallas hem in de ogen aan. Al ging zijn hart nog behoorlijk tekeer. ''Je gaf me gelijk al zoveel warmte en vertrouwen, ik wil dat niet kwijt raken'' Sprak hij nog zacht tegen hem. Hij keek hem met een licht glimlachje in de ogen aan bij zijn woorden waarna hij zijn blik even af wendde naar de grond.

Xuan werd overweldigd door het fijne gevoel dat Dallas met zich mee bracht. Nu pas besefte Xuan hoeveel hij van Dallas hield, ongelooflijk dat hij het zolang had vol kunnen houden. Hij wist dat hij nu al niet meer zonder kon. Dallas pakte met zijn andere hand de arm van Xuan vast en kuste hem nog een keer zacht, waarna hij zich langzaam verwijderde van zijn lippen. Xuan wou niet stoppen, hij wou meer, maar hij hield zich in. ''Zie, dit voelt niet slecht toch?'' vroeg Dallas zacht terwijl hun gezichten nog dichtbij elkaar waren. Xuan schudde een keer lichtjes zijn hoofd. Het voelde alles behalve slecht. Het voelde fijn om Dallas zo dicht bij hem te hebben. Hij kon de adem van Dallas haast proeven. Xuan had nog nooit van iemand zo gehouden.

De hand van Dallas gleed langzaam aan naar boven en streek uiteindelijk in Xuan zijn haar. Xuan vond het een fijn gevoel. Xuan keek Dallas langzaam aan, zag dat hij gelukkig was. Xuan kon niks anders doen dan terug kijken met de zelfde gelukkige ogen. Ja, dit was wat hij wou. Hij wou Dallas. Hij had er dan ook helemaal geen problemen mee toen Dallas nog een stap richting hem deed waardoor ze nog dichter tegen elkaar stonden. De armen van Dallas gleden om de nek van Xuan heen, terwijl Xuan zijn armen om de middel van Dallas neer legde. Xuan keek Dallas aan en zag dat Dallas blij en een stuk ontspanner was. Xuan begreep het, hij voelde zich ook wat opgelucht. ''Je gaf me gelijk al zoveel warmte en vertrouwen, ik wil dat niet kwijt raken'' sprak Dallas en glimlachte lichtjes, waarna hij zijn blik afwendde naar de grond.

Xuan legde zijn hand onder de kin van Dallas en duwde die lichtjes omhoog zodat Dallas Xuan wel aan moest kijken. "Het spijt me," zei Xuan kort. De verontschuldiging was voor Xuans eerder gedrag. Hij had niet zo moeten schreeuwen tegen hem."Maar ik laat je nu niet meer gaan," voegde Xuan eraan toe en keek Dallas even kort doordringend aan. Hij zou Dallas niet meer laten gaan. Hij was van hem en niemand kon Dallas van hem weg nemen. Hij plaatste zijn lippen nog een keer op die van Dallas, waarna hij zich liefkozend weg trok en uiteindelijk een afstand creëerde tussen de twee. Xuans armen waren naar beneden gegleden en hielden nu de handen van Dallas vast. "Laten we maar naar mijn kantoor gaan," stelde Xuan voor. Hij keek even kort om zich heen, gelukkig waren er geen bekende mensen. Als die Xuan zagen met een student, dan kon hij zijn baan wel vergeten.

[sluit jij het topic in de volgende post? Dan beginnen ik een nieuwe in het kantoortje van Xuan ;'D]

'Dit voelt niet slecht toch?' Had hij tegen hem gezegd. Het had daarna niet lang geduurt of Xuan had dan ook lichtjes zijn hoofd geschud wat betekende dat hij er mee instemde dat het niet slecht aan voelde. Daar was Dallas dan ook wel blij om. Maar daardoor voelde hij dan ook de drang om steeds dichter bij hem te komen. Dat gebeurde dan ook. Het duurde niet lang of Dallas had zijn armen om zijn hals heen geslagen. Hij zag hoe Xuan hem aan keek met dezelfde gelukkige uitstraling in zijn ogen als die van hem. Het ritme van zijn hart bleef dan ook een aardig tempo vast houden. Hij voelde Xuan zijn armen om zijn middel gaan wat hem een overweldigende warmte gaf.

Dallas voelde plots Xuan zijn hand onder zijn kin na zijn woorden over hij zich voelde bij hem. Dallas keek Xuan langzaam aan weer in de ogen aan. Dallas bleef even stil door de excuses die Xuan hem maakte. Hij glimlachte daarna algauw wat. Dallas vergaf hem wel, zeker nu wel, nu dat Xuan zich had toe gegeven aan zijn gevoelens en zo dan ook niet meer de koppige was. Ineens zei Xuan hem dat hij hem niet meer zou laten gaan. Dallas zijn hart leek een sprongentje te maken. Door die woorden wist hij zeker dat het nu echt officieel was. Dallas zijn glimlach leek zo ook alsmaar groter te worden, zo gelukkig voelde hij zich met Xuan zo bij zich. Niet lang daarna kreeg hij Xuan zijn lippen dan ook weer gedrukt op die van hem. Dallas pakte Xuan zijn shirt wat vast bij zijn hals terwijl hij zijn ogen even genietend sloot. Maar het duurde niet lang of Xuan zijn lippen waren weer verwijdert van die van hem wat hij dan ook wel jammer vond. Hij wilde nu ook des te meer. Maar dat meer langzaam aan steeds verder weg te komen zodra Xuan meer ruimte tussen hun creeërde. Echter had hij enkel nu nog zijn handen vast. Dallas keek hem even licht verbaasd aan. Maar al gauw werd Xuan zijn actie duidelijk. Hij stelde voor om naar zijn kantoor te gaan. Gelijk knikte Dallas eens. ''Oke'' Antwoordde hij dan ook met een glimlach. Zolang hij maar Xuan was, dan vond hij het goed. Hij ging dan ook met hem mee terug naar de school. Even had hij om zich heen gekeken. En nu pas merkte hij dan ook dat enkel mensen wat naar hen hadden gekeken. Gelukkig geen bekenden. Maar ze hadden wel met een nogal vragende blik gekeken. Tuurlijk, als hetero kon je het gewoon maken om op straat te zoenen. Als homo's? Natuurlijk niet. maar Dallas voelde zich te gelukkig nu om daar over na te denken. Helemaal vrolijk ging hij dan ook met Xuan mee.

» What do you want? What do you really want? [&Xuan]
» Try moving on for once [&Xuan]
» Try to forget, but never will (&Xuan)
» Need to meet you, at least----{Xuan}----
» And here we are again, but better then ever [& Xuan ofcourse x')]