Peace (een van Rose d'r charsels)

Ondanks de koele temperatuur was het heerlijk, zo te wandelen in het bos vandaag. De lucht was helder en de zon scheen helder op het pad waarop de tengere brunette in gedachten verzonken liep. Aan de ene kant was ze ontspannen; dat effect had de natuur op haar, maar tegelijkertijd was ze gespannen, al was dat meer een emotioneel iets.
Het kwam omdat ze hier nog maar net woonde. Ze was nog op zoek naar een nieuwe school, kende eigenlijk nog vrijwel niemand en hoewel ze geen minderwaardigheidscomplex had, was ze ook niet de meest extraverte persoon, waardoor ze zich in een groep niet snel mengde. Een op een echter, durfde ze best mensen aan te spreken, ookal kende ze ze totaal niet.
Ze neuriede een liedje, tot ze weer bij dat ene stukje kwam waar ze de tekst niet meer kende en ze viel stil. In plaats van zelf geluid voort te brengen luisterde ze nu naar het geruis van de lichte winterbries door de bomen, het getsjirp van een incidentele vogel en het kabelen van een dun stroompje ergens tussen de dichte bebossing waar het pad waarop ze liep tussendoor kronkelde.
Liv zag er niet echt opvallend uit, maar viel ook weer niet weg in het niets; ze droeg een enigszins lichte skinny spijkerbroek, enkellaarsjes met een heel klein, stevig hakje en een zachtbruine winterjas. Subtiel, pastel en eigenlijk wat je wel meer zag in het huidige straatbeeld. Liv was niet iemand die zich in kleding afzette tegen de mode. Meestal vond ze deze wel leuk namelijk. Ze was met kleren op zich snel tevreden; zat het lekker en stond het leuk dan was het goed. Ze hoefde niet 'sexy' of uitdagend te zijn, daar had ze dan net weer niet het zelfvertrouwen voor.
Ze baalde dat ze haar camera niet had meegenomen. Hoewel ze geen geboren fotografe was en het ding zelf ook niet echt top of the bill was, werkte het goed genoeg en was het leuk geweest als ze nu foto's had kunnen maken. Ze hield namelijk van schilderen, landschappen en steden in aquarel vooral. Zachte, lieflijke kleuren. En dit bos leek haar ideaal. Ze had nog een hoop te leren op het gebied van verf, maar dat gaf niet; dat maakte het juist leuk, die uitdaging.
Ze sloeg een relatief abrupte bocht om en tot haar verrassing liep er iemand voor haar, niet zo ver ook. Ze aarzelde even maar liep er toen toch heen; ze kon net zo goed een beetje socializen.
"Eh, hi," groette ze. Het kwam er wat stunteliger uit dan gepland en ze glimlachte even verontschuldigend.