"Don't you worry, child."

Keuzes horen bij het leven. Iedereen moet wel eens een lastige keuze maken. En het zal vele malen voorkomen dat de keuze die je maakt, toch niet de juiste was. Maar, dat is wat ons maakt. De falen en successen in ons leven zijn hetgeen wat ons vormt tot wie we zijn.

‘Waarom zitten er dingen in je lip?’ vroeg één van de meiden in de lounge.
Natuurlijk had ze niet kunnen verwachten rustig alleen te zitten hier. Een paar meiden waren bij haar komen zitten. Ze wist niet wat hun bedoeling was. Gewoon vriendelijk doen, of hun eigen ego even strelen. In ieder geval, mocht ze hen nu al niet.
“Dat heten piercings. Dat vind ik mooi, net als dat jullie uggs en adidas om één of andere reden zo mooi vinden,” sprak ze kalm. Ze had een zachte stem, die op het moment zo’n zachte, valse ondertoon had. Iets wat men veel angstaanjagender vond dan een rondspringend kattig mens die niets anders meer kon dan schelden. Haar blauwe ogen stonden op het groepje meiden gericht en ze glimlachte eventjes.
“Hoezo? Willen jullie dat ik er één bij jullie zet? Met genoegen, hoor,” sprak ze, waarna ze haar tas op haar schoot zette en erin begon te graaien. Ze hoorde de meiden fluisteren, waarna ze iets riepen en daarna wegliepen. Een grijns sierde het gezicht van Alison.
“En daar zijn we ook weer van af.”

Het begon langzaam later te worden en de meeste mensen waren op hun kamer, maar Alison voelde niet de behoefte om op te staan. Ze had vandaag al veel op haar gitaar gespeeld en haar nieuwe telefoon moest nog even opladen voor ze hem kon gebruiken, dus eigenlijk was ze daarop aan het wachten. En aangezien het hier rustig was, was dit de perfecte plek. Ze had namelijk ook vrij weinig zin in haar kamer. Heel lang in die saaie kamer zitten was ook niet echt goed voor haar humeur.
Om haar nek had ze een Beats koptelefoon hangen. De muziek die eruit kwam was hard genoeg voor haar om te kunnen luisteren, maar niet hard genoeg om de mensen om haar heen te storen, of iets in die trend. Bovendien was er toch vrijwel niemand, dus vrij weinig mensen die gestoord konden worden door haar muziek. Ze sloot haar ogen en haalde een keer diep adem, terwijl ze haar koptelefoon nu echt op haar hoofd zette, zodat al het geluid om haar heen weg viel en haar muziek het enige was wat ze nog zou horen.

Na het eind van het nummer ‘Don’t you worry Child’, had ze het nummer ‘Save The World’ horen klinken door haar koptelefoon. Dit nummer was, net als het vorige nummer, van Swedish House Mafia.
Haar ogen had ze gesloten, alsof ze zo meer van haar muziek kon genieten. Dit was ook zo in haar beleving. Ze hoefde op deze manier niet te kijken naar de realiteit. Ze zag de clip van het nummer voor zich. Mensen die zich misdroegen en de honden die ‘de wereld redden’ van de slechte mensen. Zoals het hoorde.
Ze hield niet van mensen en was meer een dierenvriend. Dit nummer was een groot voorbeeld van hoe zij zich voelde. De beesten die hun eigen leven riskeerden om de mensen te kunnen redden, hoe veel slechts mensen hen ook aandeden. Dieren oordeelden niet en ze was zelf echt een hondengek, dus vond ze de clip wel mooi.

Het gevoel dat ze werd bekeken bekroop haar en ze opende één oog, om te zien dat er een meisje voor haar stond. De lippen van het meisje bewogen bij een één lettergreep woord heen en weer. ‘Hoi’, dacht ze eruit op te maken, maar heel zeker wist ze het niet.
Met haar rechterhand haalde ze de veel te dure koptelefoon van haar hoofd en keek ze naar het meisje in complete stilte, even bedenkend wat ze van dit meisje moest vinden. Haar blik stond niet oordelend, noch leek het meisje op de vele ‘bitches’ van de school. Ze besloot dus maar om gewoon vriendelijk te reageren, aangezien ze geen reden zag dit niet te doen.
“Hallo,” sprak zij kalm, op een heel andere toon dan dat ze tegen de meiden eerder had gepraat.
Het meisje leek haar aardig wat ouder dan zij zelf. Maar, dat was fysieke leeftijd. De mentale leeftijd van haarzelf lag hoger dan de meeste achttienjarigen, dus ging ze niet langer af op fysieke leeftijd.
“Alison is de naam,” glimlachte ze. Ze was geen fan van mensen, maar het was en bleef haar eigen soort. Ook wist ze dat ze niet iedereen mocht vooroordelen, dus deed ze gewoon haar best, al was dat lang niet altijd genoeg gezien haar ‘broedende’ karaktereigenschap, zoals Sims 3 het zou zeggen. Het nadenken over alles en iets zoeken achter elke actie gaf haar een pessimistisch beeld over alles en iedereen, waardoor mensen haar snel zagen als ‘chagrijnig’.
Ze wist vrij weinig te zeggen gezien het feit dat ze nou niet echt een sociaal persoon was, dus liet ze haar blik door de kamer glijden. Er was helaas (vrijwel) niemand meer, dus bleef ze over met het meisje.
“Alles goed verder..?” vroeg ze droogjes, hopend niet al te anti-sociaal over te komen.