Bring it on [OPEN]

Ogenschijnlijk kalm bracht het zwartharige meisje het laatste beetje donkere eyeliner aan. Ze keek haar spiegelbeeld aan en knipperde een paar keer met haar oogleden. Prima zo.
Ze toupeerde haar haar enigszins en wandelde naar haar rommelige, kleine kamer waar ze een gescheurde, zwarte skinny aan trok. Nog in haar BH rommelde ze tussen een berg T-shirts en hemdjes, om uiteindelijk een verwassen, strak wit hemdje te pakken en het aan te trekken.
Het was al donker buiten en Liv was klaar om met een paar vrienden de straat op te gaan en gewoon te zien whatever the fuck was gonna happen.
Liv's ogen gingen door de muffe kamer tot ze in de hoek een paar kisten zag liggen. Top, schoenen gevonden.
Niet uitgaan, niet feesten, gewoon rondhangen en lol trappen.
Eenmaal weer op school zou ze niets meer waard zijn morgen, maar dat boeide haar niet.
Ze verliet haar kleine, slecht verlichte appartementje en liep de wijk uit. Het was zo'n goedkope, lelijke wijk waar je echt alleen maar wilde wonen als je gewoon weinig te besteden had. Dus het zat hier vol met zwak-sociale achterbuurt types en studenten.
Liv kon er wel mee leven. Ze had een grote bek en kon wel aarden in de luidruchtige cultuur hier.
Ze slenterde de straat uit, richting het stadscentrum.
Halverwege kwam ze het groepje tegen met wie ze die avond op zou trekken.
"Eyy," groette Liv met een brede grijns, hen stuk voor stuk enthousiast omhelzend. Ze kon wel ruiken dat een deel gedronken had. Een paar hadden duidelijk wel meer gehad.
"Ben je d'r eindelijk. Well, let's fuck shit up," zei een meisje met felrood geverfd haar. Liv grijnsde breed.
"Let's go."
En zo kwam het alternatief ogende groepje in beweging, de grotendeels verlaten straten door.
Het kon 's nachts gevaarlijk zijn in de stad; er werden nogal eens bloedeloze lijken gevonden en aardig wat mensen maakten zich zwaar druk om wat blijkbaar een of andere seriemoordenaar zou zijn. Liv didn't really give a fuck. Ze kon zichzelf wel verdedigen en was toch met de groep?
"Dus jullie hebben lopen zuipen en blowen zonder mij?" grinnikte ze, al voelde ze zich niet echt gekwetst. Meestal nodigden zíj háár uit, dus ze wist dat ze niet echt ongewenst was of zo.
"Ja sorry, Ted kwam er ineens mee, dus ja, dachten; waarom niet en zo."
"Whatever, waar gaan we eigenlijk heen?"
"Geen idee, gewoon ergens."
Gewoon ergens. Klonk prima. Liv voelde zich in haar element. Ze was met haar groepje enzou vroeg of laat ergens wat herrie schoppen. Dit vond ze leuk. Dit deed de adrenaline door haar aderen vloeien. Zo leefde ze.