x3

Naam : Rose~ Aantal berichten : 3

_{Jatt vroeg Iver naar zijn mening, maar waarom nog eigenlijk? Natuurlijk was het beter als Jatt tegen zijn vader in ging. Het was beter als hij op zoek ging naar een manier om de mensen te bevrijden van het schrikbewind van zijn vader, maar Jatt had niet door dat hij het nogal zwart wit bekeek. Hij wist dat zijn vader met zijn schrikbewind miljoenen wezens bij elkaar kon krijgen zonder dat er iets mis ging. Iets wat nog niet eerder in de geschiedenis was voorgekomen, maar tot nu toe had Jatt enkel naar de nadelen gekeken.
Iver grijnsde na Jatt zijn vraag. Iets waardoor Jatt licht verbaasd opkeek. Iver richtte zijn blik vervolgens naar buiten. ''You think that would be wise? Your father has accomplished alot with the way he did it. Stop him from doing so an chaos will break loose. Because of what and how he does it he has everything in control here. Without it, even more innocents would die. Tought about that to?'' zei Iver. Jatt’s ogen verwijdde zich wat, waarna hij zijn hoofd schudde. Daar had hij inderdaad niet aan gedacht. Nu begon hij zich dan ook schuldig te voelen tegenover zijn vader. Meerderen zouden zijn vader beangstigend vinden en het liefst niet onder hem leven, maar ook zij hadden door dat als ze naar een ander gebied zouden gaan, daar geen vrede tussen de verschillende wezens zou zijn. Hier was ieder wezen gelijk en werden er geen vooroordelen getrokken. En dat allemaal dankzij zijn vader. Jatt slikte eens. Wat had hij zich vergist in het onderwerp. Jatt richtte zijn blik op Iver, zodra de jongeman hem weer aankeek. ''I see why you worry, but once you've learned I'm sure you can do it,'' voegde Iver er nog aan toe met een knipoog. Jatt keek wat verrast op van de knipoog, maar glimlachte toen en knikte. ”You’re right,” antwoordde hij. ”I think I do want to become the next leader,” zei Jatt nu met een glimlach. ”I can’t wait to see my dad’s reaction,” voegde Jatt er nog aan toe. Hij voelde zich nu dan ook schuldig tegenover zijn vader die hij vaak genoeg had genegeerd en had verafschuwd. Nu wist hij wel beter en dat dankzij Iver. Bij die gedachtes richtte hij zich op Iver. ”You want to come with me when school’s over?” vroeg Jatt met een glimlach. ”I can show you our home and you’ll get to meet my parents, if you want to of course,” voegde Jatt er nog aan toe met een flauw glimlachje.}